KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

Transliteracja imion.

Zobacz profil autora  WyÂślij prywatnÂą wiadomoœÌ        
Paulina z innego forum.

ÂŚciÂąga z imion znajduje siĂŞ tutaj: http://www.schorr.edu.pl/moodle/mod/glossary/view.php?id=269 wszystkich nie ma, ale te najpopularniejsze znajdziesz na pewno.

Przy zapisywaniu wyrazĂłw obcego pochodzenia alfabetem hebrajskim jest preferencja w sposobie zapisu poszczegĂłlnych liter. I tak:
w- zapiszemy raczej za pomocÂą litery waw lub nawet podwĂłjnej litery waw a nie litery wet;
t- zapiszemy za pomocÂą litery tet a nie taw
s- za pomocÂą samech a nie sin
k- za pomocÂą kuf a nie kaf
h- za pomocÂą He a nie chet albo chaf
o i u – za pomocÂą litery waw

PrzykÂłady:
Telewizja: טלוויזיה
Sport: ספורט
Tenis: טנים
Mikser: מיקםר

Gdy wyraz zaczyna siĂŞ od samogÂłoski to wstawiamy literĂŞ alef. Gdy na koĂącu wyrazu jest litera „a” zapisujemy jÂą jako He tak jak np. w wyrazie telewizja.

Polskie znaki:
cz to zmiĂŞkczona litera cade ’ צ , ĂŚ moÂżna zapisaĂŚ jako צי (cade i jod)
ÂŻ i rz to zmiĂŞkczona litera Zajin ’ ז
ÂŹ to זי (Zajkin i jod)
DÂż to גי (gimel i jod)
ÂŚ to zmiĂŞkczona litera samech lub samech i jud
ÂŁ to zmiĂŞkczona litera lamed ’ ל

Acha, pamiĂŞtaj, Âże niektĂłre litery majÂą odmienne formy koĂącowe, czyli wyglÂądajÂą inaczej, gdy sÂą na koĂącu wyrazu:
כ to ך
מto ם
נ to ן
פ to ף
צ to ץ

Wielce ciekawa jest historia znaku TAW inaczej X.
TAU inaczej T.

Obecnie a moÂże juÂż dawno przewartoÂściowano i zrĂłwnano ze sobÂą te dwa zupeÂłnie odmienne znaki o dwĂłch roÂżnych znaczeniach.

Dlaczego?

W innej symbolice X , + to kobiecoœÌ , aspekt ¿eùski.
Natomiast T lub Y to mêskoœÌ , aspekt mêski.

http://www.kapucyni.ofm.pl/archiwum/fzs-tau.htm

Geneza franciszkaĂąskiego znaku "TAU"
w oparciu o pracĂŞ magisterskÂą o. CzesÂława Gadacza OFMCap

EZECHIELOWE TAU

znak Badaj¹c ró¿ne teksty Starego Testamentu i zwracaj¹c uwagê na tekst Ezechiela (9, 4), mo¿na zauwa¿yÌ wiele ró¿nych interpretacji. I tak fragment ". . .nakreœl ten znak TAW. . . " jest t³umaczony na takie sposoby: "...naznacz thau..." ; "...naznacz X . : . " ; " . . . oznacz krzy¿em. . . " ; " . . . i uczyù znak . . , " .
Widoczne wiĂŞc sÂą duÂże rozbieÂżnoÂści co do sposobu tÂłumaczenia tego tekstu. BiorÂą siĂŞ one stÂąd, Âże dzisiejsza litera hebrajska Taw (Tau) w kwadratowym alfabecie ma swoje sÂłowne znaczenie "znak". Okazuje siĂŞ jednak, Âże uÂżyta litera alfabetu u Ezechiela jest bardziej pierwotna i jest w postaci "x" lub "+".
DowodzÂą tego:

      - Listy Lachisha z ok. 590 roku, ktĂłre napisane zostaÂły w alfabecie fenicko-hebrajskim z czasu z przed wygnania, a wiĂŞc z czasu, kiedy swÂą dziaÂłalnoœÌ profetycznÂą w Babilonii prowadziÂł Ezechiel - bezpoÂśrednio przed i po upadku Jerozolimy (593-571) ;
      - monety z okresu przed i po Chrystusie ;
      - wypowiedÂź Âśw. Hieronima (+420), ktĂłry stwierdza, iÂż antyczna hebrajska Tau byÂła w ksztaÂłcie krzyÂża .

Hieronim coœ wiedzia³ o historii rozwoju starego znaku krzy¿a Tau do nowszego kwadratowego znaku hebrajskiego alfabetu. Da siê to odczuÌ w jego komentarzu do Ezechiela, gdzie potwierdza s³usznoœÌ póŸniejszego chrzeœcijaùskiego znaczenia treœci Ezechielowego Tau, jako znaku krzy¿a wyciœniêtego na czole, wyraŸnie wskazuj¹c na star¹ formê pisania litery wspó³czesnej mu rabinistycznej symboliki.
Potwierdza to potem Âśw. Beda, gdy spostrzega: "ChcĂŞ abyÂście wiedzieli, Âże poniewaÂż u Samarytan litera Tau posiada podobieĂąstwo do krzyÂża, jakkolwiek u HebrajczykĂłw zostaÂła zmieniona. Przeto przez Tau, ktĂłre rozumie siĂŞ jako znak, rozpoznawani sÂą ci, ktĂłrzy noszÂą znak krzyÂża na czole i w sercu oraz przez wiarĂŞ, wierzÂą w mĂŞkĂŞ Chrystusa i mogÂą byĂŚ zbawieni" . Septuaginta wiĂŞc tÂłumaczy ten tekst opisujÂąco, uÂżywajÂąc tylko sÂłowa "semeion". Hieronim natomiast wyraÂża to dokÂładniej, dodajÂąc Tau, byĂŚ moÂże sugerujÂąc siĂŞ Orygenesem, ktĂłry to, za AkwilÂą Teodocjuszem stwierdza, Âże lepiej Taw nie tÂłumaczyĂŚ, a pozostawiĂŚ takim jakie jest .
Tak pozostawione, oryginalne Tau dotarÂło do chrzeÂścijan, choĂŚ juÂż w miĂŞdzy czasie nabraÂło ono znaczenia i interpretacji semickiej i greckiej.
Mo¿na tu jeszcze postawiÌ pytanie, czy Ezechiel zna³ krzy¿owanie jako wyrok skazuj¹cy. Otó¿ móg³ znaÌ, bowiem fragment Ksiêgi Pwt 21,22n interpretowano jeszcze przed powstaniem chrzeœcijaùstwa w odniesieniu do wykonania wyroku œmierci przez ukrzy¿owanie . Trzeba jednak powiedzieÌ, ¿e nie móg³ Prorok uto¿samiaÌ krzy¿a œmiercionoœnego z Tau. Nada³ mu znaczenie paschalne, ale tego, ¿e drzewo œmierci nabierze zbawiennego znaczenia nie musia³ siê spodziewaÌ, podobnie jak nie spodziewali siê tego nawet sami Aposto³owie.

GRECKIE TAU

Od pierwszego tysi¹clecia przed Chrystusem zaczêto u¿ywaÌ pisma spó³g³oskowo-samog³oskowego, wywodz¹cego siê z fenickiego pisma alfabetycznego - pisma greckiego. Od niego pochodzi pismo ³aciùskie i cyrylica. W piœmie fenickim litera t, znajduje siê na 22 miejscu, ale nie jest to ostatnia litera alfabetu jak w alfabecie hebrajskim, choÌ jej graficzny wygl¹d jest identyczny, tzn. "x" lub "+". Ta litera ma te¿ swa wartoœÌ liczbowa 400. Natomiast grecka litera Tau, ma wygl¹d du¿ej litery T, a jej wartoœÌ liczbowa wynosi 300. Wystêpuje ona równie¿ na 22 miejscu i te¿ nie jest ostatni¹ liter¹ alfabetu.

Grecy dokonujÂą zamiany graficznej biblijnego Tau z formy "x" na T. W konsekwencji tego przestawienia znak ten nabiera nowych wartoÂści interpretacyjnych, chociaÂżby nawet zwiÂązanych z jej wartoÂściÂą liczbowÂą, czy formÂą budowy. Co do formy, to skÂłada siĂŞ ona z: "kreski poziomej (cheraia), wzniesionej na kresce linii prostopadÂłej, pionowej (iota)"

      1. JuÂż dla pogaĂąskich GrekĂłw Tau przywoÂływaÂła obraz krzyÂża, jako instrument kary.
      Jest wiĂŞc uosobieniem Âżycia i haniebnej Âśmierci niewolnikĂłw - symbolem grzesznego koĂąca Âżycia.
      MoÂżna na to znaleŸÌ przykÂład w krĂłtkim dzieÂłku Lucjana z Samosaty (+200) "Procesy Liter".

Jest to krĂłtkie opowiadanie powstaÂłe pod wpÂływem ewolucji mowy, gdzie litera Tau w procesie sÂądowym za narzucanie siĂŞ ukarana jest wyrokiem jaki sama reprezentuje przez swĂłj widzialny znak, bo - mĂłwi Lucjan - tyrani zapoÂżyczyli od litery Tau formĂŞ drzewa, na ktĂłrym krzyÂżowali skazanych na ÂśmierĂŚ.

Ale poza tym drastycznym kojarzeniem litery Tau Grecy znaj¹ jeszcze inne. Otó¿ wzrokowo ta litera przedstawia³a maszt statku z poprzeczn¹ rej¹.
Kreska pionowa (iota) to maszt, natomist reja to keraja, kreska pozioma. Poeta Auzoniusz (+395) z Bordeaux okreÂśliÂł tak Tau: "Jak maszt nosi swojÂą rejĂŞ, tak ja w ten sposĂłb jestem Tau". Nie bĂŞdzie wiĂŞc dziwiĂŚ rozprzestrzenianie siĂŞ caÂłej tej "Âżeglarskiej" egzegezy Tau.
Ta egzegeza dotyka formy wizualnej litery, ale chlubi siĂŞ takÂże z niespodzianek literackich, jakie niesie ze sobÂą. Jest ona bogata w odwoÂływanie siĂŞ do "Odysei", w ktĂłrej to widzimy Ulissesa przywiÂązanego do masztu statku. W tym wypadku krzyÂż jest utoÂżsamiany przez Âżeglarzy i rybakĂłw z "ostatniÂą deskÂą ratunku", tak jak maszt w czasie sztormu. Ten temat "Âżeglarski" nie zostaÂł zapomniany nawet kiedy grekĂŞ zastosowano na zachodzie.

Raban Maur (+856) ÂśpiewaÂł jeszcze pochwaÂły krzyÂża, wykorzystujÂąc te same obrazy. W rzĂŞdzie obrazĂłw znanych od Minucjusza Feliksa spostrzega siĂŞ tajemnicĂŞ krzyÂża: w przecinajÂących siĂŞ czterech kierunkach niebieskich, w locie ptaka, w postaci pÂłynÂącego czÂłowieka, w statku z jego masztem i w literze tau, spostrzega on wyraÂźnie wyciÂśniĂŞty znak tajemnicy krzyÂża. Jak juÂż wczeÂśniej wspomniano litera Tau ma swoje znaczenie liczbowe.

Jako liczba 300 mo¿e podlegaÌ pitagorejskim spekulacjom liczbowym wskazuj¹c na magiê liczbow¹ i w ten sposób wyra¿aÌ niezwyk³e, g³êbokie myœli. 300 jest z³o¿one z 3 x 100, a 100 to jest 10 x 10, zaœ 10 jest liczb¹ doskona³¹. W tym jednak momencie magia literowa mog³a zetkn¹Ì siê z talmudycznym t³umaczeniem Tau jako koùca i wype³nienia (wykonania i spe³nienia) Prawa.

Na tej podstawie Chromacjusz z Akwilei (+407), przyjaciel Hieronima i Rufina, pisze: "w jocie i kresce Prawa mo¿na dostrzec misterium krzy¿a, poniewa¿ litera i cecha, która j¹ przewy¿sza, tworz¹ obraz tego krzy¿a, który zapowiedziany przez prawo i Proroków nie zmieni siê, nie przeminie nigdy". Tau - 300, a w tym œmierÌ i ¿ycie razem, koniec i wype³nienie znaku krzy¿a. PóŸno judaistyczna alegoryzacja liter dokona³a siê tylko na podstawie greckich zrozumia³ych spekulacji liczbowych, ca³kiem w³aœciwych i z tego utworzyli w³asny system talmudycznej gematrii. Sedno tego skomplikowanego rozumienia liter, s³ów Pisma Œwiêtego tkwi w tym, ¿e przedstawia siê pewne s³owa biblijne w ich greckim znaczeniu lub na odwrót, ¿e t³umaczy siê lub interpretuje biblijne dane w sensie s³ownym tak, aby odkryÌ tajemnice ukryte w znakach literowych.
MoÂżna wiĂŞc stwierdziĂŚ, Âże Tau byÂła dla ludzi o grecko-rzymskiej kulturze znakiem:
- haniebnej Âśmierci,
- symbolem Âśmierci i Âżycia,
- symbolem ratunku.

SEMICKIE TAU

¯ydzi posiadaj¹c alfabet stopniowo opracowywali odpowiednie objaœnienia dla ka¿dej litery. Mia³y one wiele ró¿nych znaczeù s³ownych i symbolicznych, w zale¿noœci od potrzeb.
I tak w piÂśmie starosynajskim litera Tau od niepamiĂŞtnych czasĂłw posiada(a znaczenie "znaku sÂądu" . Natomiast Talmud mĂłwi, Âże BĂłg stworzyÂł Âświat poczÂąwszy od 22 liter, gdzie "x" byÂła to ostatnia litera alfabetu i dlatego uwaÂża siĂŞ jÂą za symbol koĂąca i symbol zamkniĂŞcia .
Litera ta mogÂła nabraĂŚ specyficznego znaczenia dla IzraelitĂłw juÂż podczas niewoli egipskiej, gdzie byÂła uÂżywana w nieco odmiennej formie; ktĂłrÂą zwÂą "ankiem", krzyÂżem kluczowym, ktĂłry w alfabecie hieroglifowym oznaczaÂł "Âżycie". Podobnie bowiem wyglÂądaÂł klucz, za pomocÂą ktĂłrego otwierano Âśluzy Nilu . Przez Egipcjan stosowany byÂł, takÂże jako pieczĂŞĂŚ. W pouczeniach Amen-em-ope moÂżna wyczytaĂŚ: "Nie mĂłw: nie mam grzechu i nie wysilaj siĂŞ, by szukaĂŚ sporu. Grzech dotyka boga, opieczĂŞtowany jest jego palcem..." . "MoÂżna tu wspomnieĂŚ stelle Samsi-Adada V (824-810), Assurbanipala II (883-859), Salmanassara III (858-824) na ktĂłrych widniejÂą symbole krzyÂża" .
Potwierdzeniem tego moÂże byĂŚ fakt znaczenia odrzwi domĂłw przez IzraelitĂłw.

ByÂł wiĂŞc ten znak czytelny tak dla duchownych, jak i Âświeckich . Problem dotyczÂący tajemnicy Tau chciaÂł rozwiÂązaĂŚ juÂż Orygenes. Z tego powodu przeprowadziÂł wywiad: "kiedy wypytywaliÂśmy HebrajczykĂłw, czy na podstawie ojcowskiej tradycji mogliby podaĂŚ nam informacje o literze Tau, oto co usÂłyszeliÂśmy.
Jeden powiedzia³, ¿e litera Tau zajmuje ostatnie miejsce wœród 22 liter w kolejnoœci w jakiej zosta³y u³o¿one. Ostatni zatem znak przyjêty zosta³ dla oznaczenia doskona³oœci tych, którzy jako cnotliwi p³acz¹ i bolej¹ nad grzechami ludu i wspó³czuj¹ sprzeniewierzonym.
Drugi mĂłwiÂł, Âże litera Tau jest symbolem tych, ktĂłrzy zachowali prawo, jako Âże u HebrajczykĂłw prawo nazywa siĂŞ TorÂą, a poniewaÂż pierwszÂą literÂą tego sÂłowa jest Tau, wiĂŞc oznacza ona tych, ktĂłrzy ÂżyjÂą wedÂług tego prawa zbawczego .
Trzeci natomiast, nale¿¹cy do tych, którzy zawierzyli Chrystusowi twierdzi³, ¿e wed³ug starej pisowni litera Tau przypomina swym kszta³tem krzy¿ i jest zapowiedzi¹ tego znaku, który chrzeœcijanie kreœl¹ na czole i który czyni¹ wszyscy wierni, gdy przystêpuj¹ do jakiejkolwiek pracy, zw³aszcza zaœ zaczynaj¹c mod³y lub lekturê Pism Œwiêtych" .
To co stwierdzi³ ten ostatni nale¿¹cy do judeochrzeœcijan potwierdza pismo przypisywane Barnabie. Tak przedstawia³aby siê, w skróconej formie, ró¿norodnoœÌ interpretacji litery Tau, jest ona:

      1/ w piÂśmie starosynajskim:
      - znakiem sÂądu,
      - pieczĂŞciÂą,
      - znakiem uwiarygodnienia,
      2/ u (talmudystĂłw?):
      - symbolem koĂąca,
      -symbolem doskonaÂłoÂści,
      -znakiem zachowywania Tory.


SENS ZNAKU TAU W NAWIÂĄZANIU DO HISTORII.

Zadaniem mĂŞÂża w lnianych szatach byÂły dwie czynnoÂści: "rozpoznaĂŚ" i "oznaczyĂŚ" (opieczĂŞtowaĂŚ) (Ez 9,3-4).
RozpoznaĂŚ:
Oto ten cz³owiek wysiany przez Jahwe ze swego tronu na s¹d zbawienia, ma przejœÌ przez cale miasto Jeruzalem i rozpoznaÌ sprawiedliwego i grzesznika, aby kara nie dotknê³a jednakowo jednego jak i drugiego.
WÂłaÂśnie ten sens odpowiedzialnoÂści indywidualnej i zbiorowej, ktĂłry stawia znak zapytania poczÂąwszy od KsiĂŞgi Rodzaju przez usta Abrahama (Rdz 18,23), wyjaÂśnia siĂŞ poprzez prorokĂłw Jeremiasza i Ezechiela w sposĂłb szczegĂłlny.

BIBLIJNA PIECZÊÆ

Fakt pieczĂŞtowania jest bardzo znany tak w Biblii, jak i w Âżyciu. Od najdawniejszych czasĂłw uÂżywano pieczĂŞci jako podpisu i symbolu dane j osoby (zob. Rdz 38 , 18 ) i jej wÂładzy ( zob. Rdz 41, 42; 1 Mch 6, 15).
Materia i znak (odcisk) by³y bardzo ró¿ne. Na ogó³ w Izraelu pieczêÌ znajdowa³a siê w pierœcieniu lub wieszano sobie j¹ na szyi. Nikt by siê jej nie pozby³ bez powa¿nej przyczyny (por. Jr 22,24). Jej u¿ycie odpowiada podwójnej funkcji: zalakowaÌ, aby zamkn¹Ì tajemnicê, zaœwiadczyÌ, potwierdziÌ, umacniaj¹c œwiadectwo posiadacza.

      PieczĂŞtuje siĂŞ kamieĂą, aby uczyniĂŚ go nienaruszalnym (Dn 6,17),
      kamieĂą przy grobie (Mt 27, 60), otchÂłaĂą, gdzie wrzuca siĂŞ szatana (Ap 20,3),
      tekst przymierza (Ne 9,38; 10,1),
      wyrok krĂłlewski (Est 3,10; 8,2-8; por. 1 Krl 21,8).
      Fakt pieczĂŞtowania zawsze wskazuje na przynaleÂżnoœÌ lub posiadanie (Pwt 32,34).
      ZwĂłj opieczĂŞtowany moÂże byĂŚ przeczytany jedynie przez tego, kto ma prawo otworzyĂŚ jego pieczĂŞcie (Iz 29,11).
      ÂŹrĂłdÂło, ogrĂłd, pomieszczenie opieczĂŞtowane wzbraniajÂą wstĂŞpu osobie obcej (Pnp 4, 12; Dn 14, 10).



Sam cz³owiek robi sobie tatua¿e, aby uzewnêtrzniÌ swoj¹ przynale¿noœÌ do bóstwa - ktoœ powie: "Ja nale¿ê do Jahwe", inny bêdzie nosi³ na piersi imiê Jakuba. Ktoœ napisze na rêku: "nale¿¹cy do Jahwe i bêdzie nazywa³ siê Izrael" (Iz 44,5).
Nie mo¿emy nie zacytowaÌ na tym miejscu owego piêknego tekstu, w którym Izajasz mówi o tym zwyczaju, aby wyraziÌ wybór i wielk¹ mi³oœÌ Boga do swego ludu: "Patrz, oto wyry³em ciê na obu d³oniach" (Iz 49,16).
DziĂŞki wielkiej wadze, jakÂą posiadaÂła pieczĂŞĂŚ w codziennym Âżyciu, z biegiem czasu staÂła siĂŞ ona symbolem i nabraÂła znaczenia teologicznego w sposĂłb dwuwymiarowy: zalakowanie i poÂświadczenie, ktĂłre daje poczÂątek nowemu pojĂŞciu: "pieczĂŞtowaĂŚ w Duchu".

      Pierwszy wymiar pieczĂŞtowania znajduje siĂŞ przede wszystkim w apokalipsach. Przechowuje siĂŞ zapieczĂŞtowane wizje (Dn 8, 26; 12, 4. 9; Ap 10, 4), z wyjÂątkiem Ap 20, 10, gdzie czas jest krĂłtki i nic nie zdoÂła odwrĂłciĂŚ wydarzeĂą, ktĂłre majÂą nastÂąpiĂŚ (zob. teÂż Iz 29,11; 8,16)

.
W Dn 9, 24 pieczêÌ nabiera innego znaczenia. Opieczêtowano nieprawoœci i nikt ich ju¿ nie odnajdzie. Jest to jakby tajemnica sakramentalna Boga, który przebaczy³. W drugim wymiarze - jako poœwiadczenie - znajdujemy pieczêÌ w przeró¿nych tekstach biblijnych: Przymierze z Abrahamem pieczêtuje cia³o poprzez obrzezanie. Przymierze na Synaju opieczêtowane jest krwi¹. ObecnoœÌ i ucisk oblubieùca s¹ znakiem opieczêtowanej mi³oœci (Pnp 8,6).
PieczĂŞĂŚ moÂże czasem staĂŚ siĂŞ pamiÂątkÂą. W tym celu kapÂłan nosi na swych szatach imiona dwunastu synĂłw Izraela, ktĂłrych reprezentuje wobec Boga (Wj 28, 11. 21. 30. 36).

Na koniec wymienimy te teksty, w ktĂłrych chodzi o pieczĂŞĂŚ eschatologicznÂą, ktĂłra znaczy i ochrania wybranych na sÂądzie czasĂłw ostatecznych. Jest to pieczĂŞĂŚ albo znak zwyciĂŞstwa na sÂądzie.

      Do tego rodzaju tekstĂłw nale¿¹ te, ktĂłre juÂż wyÂżej wymieniliÂśmy jako odnoszÂące siĂŞ do wspĂłlnego tematu:
      Wj 12, noc paschalna, w ktĂłrej krew jest pieczĂŞciÂą zbawienia.
      Ez 9,4, w ktĂłrym Tau na czole jest znakiem zbawienia. Ap 7, 2, tekst wyraÂźnie natchniony w oparciu o Ez 9, gdzie wszyscy naznaczeni "pieczĂŞciÂą Boga ÂżyjÂącego" na czole, zostajÂą zbawieni.

Fakty pieczĂŞtowania wybranych zawsze uprzedzajÂą karĂŞ lub pojawienie siĂŞ udrĂŞk apokaliptycznych.

W oparciu o to, coœmy powiedzieli wy¿ej, wiemy, ¿e "pieczêÌ Boga" oznacza Jego panowanie i jest potwierdzeniem Jego uznania i Jego protekcji. Usprawiedliwieni ju¿ nie nale¿¹ do samych siebie ani do grzechu, mog¹ spokojnie stan¹Ì na s¹dzie, gdy¿ zostali utwierdzeni w wierze, otrzymali z rêki Boga, poprzez swego pos³aùca, zapewnienie zbawienia.
W Apokalipsie mamy rĂłwnieÂż wzmiankĂŞ o pieczĂŞci Bestii (Ap 14, 9; 13, 16; 16, 2; 19, 20; 20, 4). Bestia stawia pieczĂŞĂŚ za pomocÂą faÂłszywego i nagradzajÂącego omamienia. BĂłg stawia pieczĂŞĂŚ w pokoju i wolnoÂści wiecznego wyboru.

TAU I CHRZE¦CIJAÑSKI ZNAK KRZY¯A

Du¿o problemów sprawia odczytanie chrzeœcijaùskiego sensu konkretnego tekstu ze Starego Testamentu bez odwo³ania siê do innych tekstów i bez popadniêcia w jak¹œ formê alegorii. Kierujemy siê rad¹ Pierre'a Grelot zwracaj¹c uwagê na obecnoœÌ tajemnicy Chrystusa i na ogóln¹ formê ukazania jej i og³oszenia w Starym Testamencie. U Ez 9 stajemy w momencie s¹du. Ca³a pierwsza czêœÌ dzie³a oddycha tym tematem: najazd najpotê¿niejszego wroga na Jeruzalem, który zabija i niszczy - po klêsce nast¹pi smutna deportacja. Jest to tragiczna rzeczywistoœÌ, któr¹ prorok og³asza. Z punktu widzenia doœwiadczenia religijnego, rozumie siê, ¿e nie jest to tylko jakaœ groŸba polityczna, lecz pouczaj¹ca kara, za zatwardzia³oœÌ serc w niewiernoœci. Izraelici odeszli od swego Boga, czynili z³o i niesprawiedliwoœÌ swoim bliŸnim, lecz Pan historii powstaje, a Jego g³os biegnie szybko poprzez wydarzenia .

Kara nie mia³a byÌ i nie by³a ca³kowit¹ zag³ad¹. Mi³osierdzie Bo¿e pozostawia Resztê, która oczyszczona przez doœwiadczenie stanowi lud pokorny i biedny, Resztê, z któr¹ po powrocie z wygnania Bóg odnawia swoje przymierze. Je¿eli pozostaje Reszta, to dlatego, i¿ Bóg nie zerwa³ swego przymierza . Antytypem "Reszty" w Nowym Testamencie jest Koœció³ Chrystusowy (por. Rz 11) .

"S¹d posiada wspólne dramatyczne t³o, usytuowane w dok³adnych wymiarach. Rozumiany w ten sposób, jest czynnoœci¹ sta³¹, która ogarnia ca³¹ ludzk¹ historiê, gdy urzeczywistnia siê w jakichœ konkretnych wydarzeniach, wtedy ludzkoœÌ (a nie tylko lud Bo¿y) doœwiadcza tego na sobie. Z tej perspektywy wszystkie negatywne aspekty historyczne stanowi¹ praktyczne doœwiadczenie tego¿ s¹du Bo¿ego. Jednak ten s¹d wykona siê w pe³ni dopiero na koùcu historii, w czasach ostatecznych, jako obowi¹zkowe preludium do eschatologicznego zbawienia" .
W naszych czasach ten sÂąd jest ciÂągle aktualny. Wobec dramatycznych sytuacji, ktĂłre dotykajÂą nasz Âświat, naukowiec szuka wyjaÂśnieĂą w nauce; socjolog w Âżyciu ludzi i w ewolucji; historyk, bada wydarzenia i ich moÂżliwe przyczyny... Tylko prorok i czÂłowiek wierzÂący moÂże popatrzeĂŚ dalej. To ludzki grzech staÂł siĂŞ przyczynÂą tej ruiny, ktĂłrej tylko miÂłosierdzie BoÂże moÂże postawiĂŚ kres. Szczery powrĂłt do Niego jest pewnÂą drogÂą do odnowy. DoÂświadczenie (prĂłba) nadaje sens tej mÂądroÂści, ktĂłra przekracza to co bezpoÂśrednie .

Tak, jak krzy¿ jest dla chrzeœcijan symbolem s¹du (co prawda nie ostatecznego i definitywnego) dokonanego przez Chrystusa nad œwiatem, przez pokonanie z³a, œmierci, tak treœÌ Ezechielowego Tau jest równoznaczna z krzy¿em Chrystusa.
W ten sposĂłb istnieje pewna linia, ktĂłra Âł2czy wszystkie dzieje w Historii Zbawienia jako wspĂłlne tÂło, sprawiajÂąc, Âże jeden fakt staje siĂŞ figurÂą drugiego. JeÂżeli Ez opiera siĂŞ na Wj 12, aby zredagowaĂŚ rozdziaÂł dziewiÂąty, to autor Apokalipsy, czyni to samo na podstawie Ez 9, aby napisaĂŚ swĂłj rozdziaÂł 7,4 101.

"Historyczna misja proroków zapowiada historyczn¹ misjê Jezusa, która siê przed³u¿y w Koœciele... Cierpienia sprawiedliwych i pos³aùców Bo¿ych ze Starego Testamentu zapowiadaj¹ mêkê i krzy¿ Jezusa, które siê przed³u¿¹ w przeœladowaniu i cierpieniach chrzeœcijan:.. Bardziej ni¿ o prefiguracji nale¿a³oby mówiÌ o uprzednim uczestnictwie w Tajemnicy Chrystusa" , "Trwajcie¿ w karnoœci. Bóg obchodzi siê z wami jak z dzieÌmi" (por. Hbr 12,7).
W kaÂżdym momencie historycznego sÂądu, czy to w Starym Testamencie, czy to w Nowym, jest obecna w sposĂłb globalny, Tajemnica Chrystusa. Ona jest Âświadkiem historii, dlatego nie chodzi tu o karĂŞ definitywnÂą, caÂłkowitÂą, ale o proÂśbĂŞ dla naszej poprawy .

ZwracajÂąc jeszcze uwagĂŞ na postaĂŚ Tajemniczego PoÂśrednika, ubranego w lniane szaty, ktĂłry pojawia siĂŞ jako wysÂłannik Boga, aby rozeznaĂŚ, opieczĂŞtowaĂŚ i ratowaĂŚ, to moÂżemy stwierdziĂŚ, Âże jest On rabinem i rĂłwnoczeÂśnie kapÂłanem. Ma w swoim rĂŞku pieczĂŞĂŚ zbawienia, otrzymaÂł wÂładzĂŞ, by postawiĂŚ pieczĂŞĂŚ Boga na czole kaÂżdego z wiernych .
Ten czÂłowiek nosi w sobie tajemnicĂŞ. Jest jakby szkicem, ktĂłry nabierze swoich ksztaÂłtĂłw w Jezusie PoÂśredniku Nowego Przymierza, w Jezusie posÂłanym z mocÂą przez Ojca, do ktĂłrego naleÂży sÂąd i zwyciĂŞstwo .