KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

Paulinizm nie ChrzeÂścijaĂąstwo ....powinna nosiĂŚ nazwĂŞ religia Krk , bowiem PaweÂł z Tarsu zniszczyÂł pierwotne nauki Jezusa , zastĂŞpujÂąc je kultem do niego , zniszczyÂł wiedzĂŞ o sekcie dawnych "PomazaĂącĂłw porannych z nad Jordanu" nazywajÂąc ich ChrzeÂścijanami od imienia "GÂłowy ich przywĂłdcy JOHANA/ JANA... J/ ANA. zastĂŞpujÂąc znaczenie oczyszczenia wodnego , chrztem, dlaczego PaweÂł to zrobiÂł?
Ano, on tylko realizowaÂł idee polityczno, religijne faryzeuszy i wszystkich opcji , ktĂłre nie uznawaÂły rĂłwnoÂści kobiety oraz mĂŞÂżczyzny, domenÂą ich byÂło podporzÂądkowanie , wymuszenie i przejĂŞcie wÂładzy. ChciaÂł zatrzeĂŚ Âślady sekty duchowej przekazujÂącej wiedzĂŞ o Bogu zastĂŞpujÂąc jÂą kultem do niego, bo nie byÂła ona zgodna z ideologiÂą opcji MojÂżeszowej.
Ideologia PawÂła w Krk trwa do dzisiaj Jezus sÂłuÂży jej tylko za szyld przyciÂągajÂący wyznawcĂłw.
Kiara.



ChrzeÂścijaĂąstwo czy paulinizm?
[1]
Autor tekstu: Mariusz Agnosiewicz
   

Dzisiejszy wizerunek chrzeÂścijaĂąstwa, jego zasad doktrynalnych, w ogromnej mierze zawdziĂŞczamy Âśw. PawÂłowi. Jednak nauki Chrystusa poddaÂł on takiej reinterpretacji, Âże obecny KoÂśció³ powinien nazywaĂŚ siĂŞ KoÂścioÂłem PawÂłowym, a nie Chrystusowym. Lub inaczej: chrzeÂścijaĂąstwo to religia PawÂła (wszak to wÂłaÂśnie ÂŻydzi z Antiochii, nawracani przez PawÂła i BarnabĂŞ, po raz pierwszy nazwali siĂŞ chrzeÂścijanami), religiĂŞ Jezusa nazwijmy np. jezuityzmem (nawet tak wyrachowany zakon jezuitĂłw zdaje siĂŞ byĂŚ bliÂżej jezuityzmu niÂż ponura religia PawÂła). ZresztÂą mĂłwienie o reinterpretacji rĂłwnieÂż nie ma uzasadnienia, gdyÂż PaweÂł stworzyÂł nowÂą religiĂŞ, ktĂłra skupiaÂła siĂŞ na kulcie osoby Jezusa, pomin¹³ natomiast CAÂŁE jego nauczanie. Jedynie kilka razy zaledwie w swoich listach odwoÂłaÂł siĂŞ do nauki Jezusa, w tym trzy razy w jednym liÂście: przy zakazaniu rozwodĂłw — 1 Kor 7, 10; aby uzasadniĂŚ Âżycie duchownych na koszt wiernych (znamienite!) — 1 Kor 9, 14; kiedy wspomniaÂł o wieczerzy z uczniami przed ÂśmierciÂą — 1 Kor 11, 24-25; kiedy obiecuje, Âże umarli wspó³bracia rĂłwnieÂż otrzymajÂą KrĂłlestwo — 1 Tes 4, 15. Jak z tego zauwaÂżyliÂśmy do tzw. Kazania na GĂłrze majÂącym stanowiĂŚ wykÂład nauki chrzeÂścijaĂąskiej PaweÂł odwoÂłaÂł siĂŞ zaledwie jeden raz. PaweÂł pomin¹³ zupeÂłnie Âżycie i dziaÂłalnoœÌ religijnÂą Jezusa, posÂługuje siĂŞ nim jako pewnym symbolem (doskonale obrazuje to sposĂłb w jaki go okreÂśla — tytuÂł "Chrystus" spotykamy w jego listach 378 raz, natomiast imiĂŞ "Jezus" — zaledwie 15!). Jak uj¹³ to Nietzsche, dla PawÂła Jezus to ktoÂś, "kto zmarÂł, kogo widziano po jego Âśmierci. KtoÂś, kogo ÂŻydzi skazali na ÂśmierĂŚ… To tylko motyw: muzykĂŞ skomponuje PaweÂł". Deschner konkluduje: "Jezus … zostaje w stosunkowo krĂłtkim czasie po swojej Âśmierci przemieniony w Chrystusa, ÂŻyd przeistacza siĂŞ w chrzeÂścijanina, jego wiarĂŞ czyni siĂŞ wiarÂą w niego, a to oznacza, powtĂłrzmy za Herderem, Âże sÂłu¿¹cy dobru ludzkoÂści wzorzec Jezusowego Âżycia zostaÂł usuniĂŞty ze ÂświadomoÂści i zastÂąpiony bezmyÂślnym kultem jego osoby. (...) KoÂśció³ nawiÂązaÂł do intencji PawÂła w ten sposĂłb, Âże g³ównÂą w nauce Jezusa etykĂŞ miÂłoÂści postawiÂł na drugim miejscu, najwyÂżej natomiast wiarĂŞ w niego, ktĂłrej on nie gÂłosiÂł, zastĂŞpujÂąc tym kultem jego wiarĂŞ. Metafizyka zamiast etosu, wiara miast miÂłoÂści, chrystologia zamiast Kazania na GĂłrze — tak przedstawia siĂŞ z grubsza droga odbyta przez KoÂśció³. Dogmatyka staÂła siĂŞ waÂżniejsza niÂż etyka, wÂłaÂściwa wiara — wÂłaÂściwa niÂż wÂłaÂściwe postĂŞpowanie." [ 1 ] Z pewnoÂściÂą moÂżna wiĂŞc Saula nazwaĂŚ ojcem doktryny katolickiej.

Dzieje PawÂła

PaweÂł urodziÂł siĂŞ w Tarsie. Za mÂłodu prawdopodobnie odebraÂł wyksztaÂłcenie w jerozolimskiej szkole, ktĂłrÂą prowadziÂł wnuk wielkiego Hillela, Gamaliel I. Jego ojciec byÂł Âżydowskim obywatelem Rzymu. Jak sam o tym mĂłwi, nie byÂł obdarzony urodÂą ani wymownoÂściÂą: "Lecz nie chcĂŞ, by wyglÂądaÂło, Âże was straszĂŞ listami, bo powiadajÂą: Listy wprawdzie waÂżkie sÂą i mocne, lecz jego wyglÂąd zewnĂŞtrzny lichy, a mowa do niczego." (2 Kor. 10:9-10, BW). Paulus zanim staÂł siĂŞ gorÂącym neofitÂą z namiĂŞtnoÂściÂą tĂŞpiÂł chrzeÂścijan (tak to czĂŞsto bywa). Na drodze do Damaszku odbyÂł jednak rozmowĂŞ z samym Bogiem i zmieniÂł swoje zachowanie. Jak nas przekonujÂą Dzieje Apostolskie byÂło to tak: „A gdy jechaÂł, staÂło siĂŞ, gdy siĂŞ przybliÂżaÂł do Damaszku, Âże z prĂŞdka oÂświeciÂła go ÂświatÂłoœÌ z nieba. A padÂłszy na ziemiĂŞ, usÂłyszaÂł gÂłos do siebie mĂłwiÂący: Saulu! Saulu! przeczÂże miĂŞ przeÂśladujesz? Tedy rzekÂł: KtoÂś jest, Panie? A Pan rzekÂł: Jam jest Jezus, ktĂłrego ty przeÂśladujesz; trudno tobie przeciw oÂścieniowi wierzgaĂŚ. A Saul dr¿¹c i bojÂąc siĂŞ, rzekÂł: Panie! co chcesz, abym ja uczyniÂł? A Pan do niego: WstaĂą, a wnijdÂź do miasta, a tam ci powiedzÂą, co byÂś ty miaÂł czyniĂŚ." (9, 3-6). Jak trafnie uj¹³ to Deschner: "nie trzeba wykluczaĂŚ historycznoÂści owej sceny, ktĂłra rozegraÂła siĂŞ pod Damaszkiem. Historia religii zna wszak poetyckie ukazywanie banalnych przeÂżyĂŚ [inspiracjÂą poetyckÂą dla tej sceny byÂły Bachanki Eurypidesa]. Co wiĂŞcej, mocny blask sÂłoneczny zawsze sprzyja wizjom, a pustynia byÂła z dawien dawna szczegĂłlnie dogodnym miejscem dla tego rodzaju zjawisk" [ 2 ] (Jako ciekawostkĂŞ moÂżna podaĂŚ, Âże póŸniejsi chrzeÂścijanie, np. Âśw. Augustyn, wykorzystywali tĂŞ scenkĂŞ dla usprawiedliwienia przeÂśladowaĂą i nawracania si³¹ — oto bowiem PaweÂł zostaÂł przez Boga rzucony na ziemiĂŞ i przymuszony si³¹ do nawrĂłcenia). Od tego czasu zacz¹³ gÂłosiĂŚ, Âże Jezus jest Synem Boga, siebie zaÂś mianowaÂł apostoÂłem. Oto interesujÂące Âświadectwo PawÂła o sobie: "Lecz uwaÂżam, Âże ja w niczym nie ustĂŞpujĂŞ tym arcyapostoÂłom. ChoĂŚ tedy jestem prostakiem w mowie, to jednak nie w poznaniu; owszem, okazaliÂśmy je przed wami wszystkimi pod kaÂżdym wzglĂŞdem. Albo czy popeÂłniÂłem grzech, poniÂżajÂąc siebie samego, abyÂście wy byli wywyÂższeni, Âże za darmo zwiastowaÂłem wam ewangeliĂŞ? Inne zbory zÂłupiÂłem, przyjmujÂąc pomoc pieniĂŞÂżnÂą, by mĂłc wam sÂłuÂżyĂŚ" (2 Kor. 11:5-8, BW). Niestety, ofiary jego przeÂśladowaĂą nie dawaÂły wiary tym sÂłowom. WydawaĂŚ by siĂŞ mogÂło, Âże to jakaÂś sprzecznoœÌ. Otó¿ nie. ÓwczeÂśni chrzeÂścijanie, ktĂłrzy sÂłuchali kazaĂą Jezusa, nie postrzegali swojego nauczyciela w taki sposĂłb. W 43 r. n.e. PaweÂł zostaÂł oskarÂżony przez chrzeÂścijan z Jerozolimy o uchybienie prawu mojÂżeszowemu, poniewaÂż tworzyÂł mit Jezusa, jako zmartwychwstaÂłego boga, mĂłwiÂł o zbawieniu i grzechu g³ównym, ktĂłre to rzeczy byÂły nieznane judaizmowi (przynajmniej tak jak rozumiaÂł to PaweÂł). PaweÂł nigdy nie poznaÂł Jezusa osobiÂście, jednak to na jego kompilacji nauk Chrystusa katolicy siĂŞ dziÂś opierajÂą przede wszystkim.

W latach 50-58 n.e. Pawe³ atakuje aposto³ów Piotra i Jana. Jego powrót do Jerozolimy wywo³a³ bunt (Dzieje Apostolskie, 21, 28): armia rzymska ocali³a go przed gniewem rozwœcieczonych ¯ydów. Nie wiadomo dok³adnie jak zgin¹³.

Gdyby nie Pawe³, chrzeœcijaùstwo zapewne nigdy nie wysz³oby poza organizacjê sekciarsk¹, lub zniknê³oby równie szybko jak siê narodzi³o. Jezus umieraj¹c pozostawi³ garstkê zdezorientowanych uczniów, bez organizacji, wp³ywów i pieniêdzy, Jezus nie pozostawi³ Koœcio³a. Koœció³ zbudowa³ Pawe³.

Kult krzyÂża

To PaweÂł zacz¹³ kultywowaĂŚ symbol szubienicy Jezusa — krzyÂża. "Co do mnie, nie daj BoÂże, bym siĂŞ miaÂł chlubiĂŚ z czego innego, jak tylko z krzyÂża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dziĂŞki ktĂłremu Âświat staÂł siĂŞ ukrzyÂżowany dla mnie, a ja dla Âświata." — mĂłwiÂł do GalatĂłw (6, 14). Od tego symbolu moÂżemy nazwaĂŚ jego ca³¹ doktrynĂŞ "szaleĂąstwem KrzyÂża" (jak sam to nazwaÂł — 1 Kor 1, 18)

Moment zwrotny

"Kiedy Sylas i Tymoteusz przyszli z Macedonii (do Koryntu — przyp.), PaweÂł oddaÂł siĂŞ wy³¹cznie nauczaniu i udowadniaÂł ÂŻydom, Âże Jezus jest Mesjaszem. A kiedy siĂŞ sprzeciwiali i bluÂźnili, otrzÂąsn¹³ swe szaty i powiedziaÂł do nich: Krew wasza na waszÂą gÂłowĂŞ, jam nie winien. Od tej chwili pĂłjdĂŞ do pogan." (Dz 18, 5n; BT). ÂŻydzi wiedzieli jakiego Mesjasza oczekiwali, wiĂŞc naturalnie nie uwierzyli w brednie PawÂła, ten wiĂŞc postanowiÂł zmieniĂŚ przesÂłanie Jezusa, aby nie rzucaĂŚ pereÂł miĂŞdzy wieprze, gdyÂż postanowiÂł pĂłjœÌ miĂŞdzy „wieprze". PaweÂł daÂł hasÂło Krew wasza na waszÂą gÂłowĂŞ, chrzeÂścijanie dopilnowali, aby Âżydowska krew laÂła siĂŞ moÂżliwie najwiĂŞkszymi strumieniami. Hitler zwieĂączyÂł „dzieÂło", ktĂłre rozpocz¹³ Âśw. PaweÂł. WÂśrĂłd pogan byÂło chrzeÂścijaĂąstwu zdecydowanie Âłatwiej, gdyÂż oni, w przeciwieĂąstwie do ÂŻydĂłw, mieli swoje przykÂłady zmartwychwstaĂą bogĂłw. ÂŻydzi nigdy nie wierzyli w podobne bzdury.

PaweÂł wszystkie swoje Âłgarstwa usprawiedliwia w liÂście do Rzymian:

"JeÂśli wiĂŞc przez moje kÂłamstwo prawda BoÂża tym wiĂŞcej przyczynia siĂŞ do chwaÂły jego, to dlaczego jeszcze i ja miaÂłbym byĂŚ sÂądzony jako grzesznik?" (Rzym 3, 7)

Inna „pereÂłka" z jego listĂłw: "Drudzy zaÂś gÂłoszÂą Chrystusa z k³ótliwoÂści, nieszczerze, sÂądzÂąc, Âże wzmogÂą przez to ucisk wiĂŞzĂłw moich. Lecz o co chodzi? Byle tylko wszelkimi sposobami Chrystus byÂł zwiastowany, czy obÂłudnie, czy szczerze, z tego siĂŞ radujĂŞ i radowaĂŚ bĂŞdĂŞ" (Filip. 1:17-18, BW)

PaweÂł, jako samozwaĂączy apostoÂł, tÂłumaczy siĂŞ w liÂście do gminy w Korycie:

"CzyÂż nie jestem wolny? Czy nie jestem apostoÂłem? CzyÂż nie widziaÂłem Jezusa, Pana naszego? CzyÂż nie jesteÂście moim dzieÂłem w Chrystusie? JeÂżeli nawet nie jestem apostoÂłem dla innych, dla was na pewno nim jestem. Albowiem wy jesteÂście pieczĂŞciÂą mego apostoÂłowania w Panu. Oto moja obrona wobec tych, ktĂłrzy mnie potĂŞpiajÂą: CzyÂż nie mamy prawa skorzystaĂŚ z jedzenia i picia? CzyÂż nie wolno nam braĂŚ z sobÂą niewiasty — siostry (o, to tÂłumaczenie religijne, nie lingwistyczne; w innych przekÂładach [NTG, NTI] mowa jest o prawie do posiadania ma³¿onki, to jednak przekreÂśla celibat, wiĂŞc dopuszczono siĂŞ takiej niewinnej przerĂłbki - przyp.) podobnie jak to czyniÂą pozostali apostoÂłowie oraz bracia PaĂąscy i Kefas? Czy tylko mnie samemu i Barnabie nie wolno nie zarobkowaĂŚ (znĂłw tÂłumacze upiĂŞkszyli tekst oryginalny, w oryginale PaweÂł siĂŞ zapytuje dlaczego on ma pracowaĂŚ, skoro inni apostoÂłowie nie pracujÂą, patrz NTG, NTI — przyp.)?

PaweÂł przez chrzeÂścijan oskarÂżany byÂł o populizm i obÂłudĂŞ, jako winny musi siĂŞ tÂłumaczyĂŚ. Tak czyni m.in. w liÂście do Tesaloniczan: "Nigdy przecieÂż nie posÂługiwaliÂśmy siĂŞ pochlebstwem w mowie — jak wiecie — ani teÂż nie kierowaliÂśmy siĂŞ ukrytÂą chciwoÂściÂą, czego BĂłg jest Âświadkiem, nie szukajÂąc ludzkiej chwaÂły ani poÂśrĂłd was, ani poÂśrĂłd innych." (1Tes 2, 5; BT). PaweÂł musiaÂł siĂŞ doœÌ czĂŞsto tÂłumaczyĂŚ, innym razem pisze do GalatĂłw: "czy zabiegam o wzglĂŞdy ludzi, czy raczej Boga? Czy ludziom staram siĂŞ przypodobaĂŚ? Gdybym jeszcze teraz ludziom chciaÂł siĂŞ przypodobaĂŚ, nie byÂłbym sÂługÂą Chrystusa." (Gal 1, 10n; BT). Tylko winny tÂłumaczy siĂŞ tak zawziĂŞcie, poza tym te czĂŞsto tÂłumaczenia dowodzÂą jedynie tego, Âże powszechnie oskarÂżano go o obÂłudĂŞ.

PaweÂł oczywiÂście nie byÂł chwalipiĂŞtÂą, on nie chciaÂł, lecz musiaÂł siĂŞ chwaliĂŚ:

"Skoro wielu siĂŞ przechwala wedÂług ciaÂła i ja bĂŞdĂŞ siĂŞ przechwalaÂł." (2 Kor 11,18)

"JeÂżeli trzeba siĂŞ chlubiĂŚ — choĂŚ co prawda nie wypada — przejdĂŞ do widzeĂą i objawieĂą PaĂąskich. Znam czÂłowieka w Chrystusie(mĂłwi o sobie — przyp.), ktĂłry przed czternastu laty — czy w ciele — nie wiem, czy poza ciaÂłem — teÂż nie wiem, BĂłg to wie — zostaÂł porwany aÂż do trzeciego nieba. I wiem, Âże ten czÂłowiek — czy w ciele, nie wiem, czy poza ciaÂłem, /teÂż nie wiem/, BĂłg to wie — zostaÂł porwany do raju i sÂłyszaÂł tajemne sÂłowa, ktĂłrych siĂŞ nie godzi czÂłowiekowi powtarzaĂŚ. Z tego wiĂŞc bĂŞdĂŞ siĂŞ chlubiÂł, a z siebie samego nie bĂŞdĂŞ siĂŞ chlubiÂł, chyba Âże z moich sÂłaboÂści. ZresztÂą choĂŚbym i chciaÂł siĂŞ chlubiĂŚ, nie byÂłbym szaleĂącem; powiedziaÂłbym tylko prawdĂŞ (sic!). (...) To wy powinniÂście wyraÂżaĂŚ mi uznanie(!!!). W niczym przecieÂż nie byÂłem mniejszy od wielkich aposto³ów (!!!)(...)" (2 Kor 12, 1n; BT)

1 2 Dalej..


http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,1035

cd.....


ChrzeÂścijaĂąstwo czy paulinizm? [2]
Autor tekstu: Mariusz Agnosiewicz
   

Pawe³-gromiciel: "Wielu bowiem jest niekarnych, pustych gadu³ów, zwodzicieli, zw³aszcza poœród tych, którzy s¹ obrzezani; Tym trzeba zatkaÌ usta, gdy¿ oni to ca³e domy wywracaj¹, nauczaj¹c dla niegodziwego zysku, czego nie nale¿y. Jeden z nich, ich w³asny wieszcz powiedzia³: Kreteùczycy zawsze ³garze, wstrêtne bydlêta, brzuchy leniwe. Œwiadectwo to jest prawdziwe, dla tej te¿ przyczyny karÌ ich surowo, a¿eby ozdrowieli w wierze I nie s³uchali ¿ydowskich baœni i nakazów ludzi, którzy siê odwracaj¹ od prawdy. Dla czystych wszystko jest czyste, a dla pokalanych i niewierz¹cych nic nie jest czyste, ale pokalane s¹ zarówno ich umys³, jak i sumienie. Utrzymuj¹, ¿e znaj¹ Boga, ale uczynkami swymi zapieraj¹ siê go, bo to ludzie obrzydliwi i niepos³uszni, i do ¿adnego dobrego uczynku niesk³onni." (Tyt. 1:10-16, BW)

***

Doktryna "szaleĂąstwa KrzyÂża":

    nauka o grzechu pierworodnym spowodowanym przez Adama

    ofiara odkupieĂącza Jezusa (a Jezus gdy umieraÂł z wyrzutem woÂłaÂł do Boga: eloi, eloi lema sabachthani, wczeÂśniej jeszcze nie mĂłwiÂłby do Boga: przebacz im, bo nie wiedzÂą co czyniÂą; gdyÂż wedÂług PawÂła oni zasÂługiwali na nagrodĂŞ za dobrÂą pracĂŞ — przybijajÂąc Odkupiciela do krzyÂża wydatnie przyczynili siĂŞ do zbawienia ludzkoÂści, lub przynajmniej wybranych, nie mĂłwiÂąc juÂż o pomocy przy realizacji proroctwa). SwÂą naukĂŞ o ofierze odkupieĂączej skonstruowaÂł PaweÂł w oparciu o ekspiacjĂŞ (nauka podÂług ktĂłrej winny ma cierpieĂŚ za winy) oraz na doktrynie o podstawieniu przedmiotĂłw ofiarnych (moÂżna oddelegowaĂŚ zastĂŞpcĂŞ, nawet niewinnego, ktĂłry swym cierpieniem zniweluje winĂŞ winnego nie naraÂżajÂąc go na cierpienia). SÂą to dwie nauki, ktĂłre dziÂś obraÂżajÂą oÂświecony umysÂł, "nale¿¹ do starych podwalin b³êdĂłw ludzkich" (Reinach), jednak juÂż wĂłwczas, gdy swÂą teologie tworzyÂł PaweÂł cywilizowane Ateny dawno zd¹¿yÂły potĂŞpiĂŚ owe absurdalne wymysÂły ludzkie (juÂż Platon powiedziaÂł, Âże kara nie ma byĂŚ zemstÂą). Teologia bardzo prymitywna, ale "gmach, co spoczywa na niej, jeszcze siĂŞ wznosi" (Reinach)

    Jezus widzialnym obrazem niewidzialnego Boga, Synem Boga (stÂąd tylko krok do jego ubĂłstwienia, ktĂłre nie jest jednak wyraÂżone w jego listach expresis verbis). Jezus jednak nazywaÂł siĂŞ jeno Synem CzÂłowieczym

    nauka o Âłasce uÂświĂŞcajÂącej (byĂŚ moÂże jest to wpÂływ esseĂączykĂłw na PawÂła, Jezus nie mĂłwiÂł o Âłasce, natomiast istnieje wiele podobieĂąstw tej teorii PawÂła do pism qumraĂąskich):

Nie liczÂą siĂŞ uczynki, lecz wiara

Aby byĂŚ zbawionym nie musisz siliĂŚ siĂŞ na jakieÂś uci¹¿liwe cnoty w Âżyciu. Wystarczy, Âże"Uwierzysz w Pana Jezusa Chrystusa, a bĂŞdziesz zbawiony" (Dzieje, 16, 31) ! Tak to jest bodaj najbardziej idiotyczna czêœÌ doktryny PawÂła, rozwiniĂŞta nastĂŞpnie przez Augustyna, Kalwina i Janseniusza — Âłaska uÂświĂŞcajÂąca. PaweÂł wymyÂśliÂł sobie, Âże Prawo juÂż nie obowiÂązuje, gdyÂż znieœÌ miaÂł je Jezus. Teraz do zbawienia wystarczy wiara w niego. Jednak PaweÂł odebraÂł rĂłwnieÂż szansĂŞ zbawienia wszystkim, ktĂłrzy by tego chcieli, nauczaÂł, Âże zbawieni zostanÂą tylko niektĂłrzy, wybrani przez Boga.

Predestynacja

"Jak i Dawid nazywa bÂłogosÂławionym czÂłowieka, ktĂłremu BĂłg udziela usprawiedliwienia, niezaleÂżnie od uczynkĂłw" (Rzym 4, 6).

Rebeka zostanie zbawiona, gdyÂż zostaÂł przez Boga wybrana "kiedy siĂŞ jeszcze nie narodziÂły ani tez nie uczyniÂły nic dobrego lub zÂłego — aby utrzymaÂło siĂŞ w mocy BoÂże postanowienie wybrania" (Rzym 9, 11)

"Tak przeto i w obecnym czasie ostaÂła siĂŞ tylko Reszta wybrana przez ÂłaskĂŞ. JeÂżeli zaÂś dziĂŞki Âłasce, to juÂż nie ze wzglĂŞdu na uczynki , bo inaczej Âłaska nie byÂłaby juÂż ÂłaskÂą." (BT, Rzym. 11, 5-6)

"ÂŁaskÂą bowiem jesteÂście zbawieni przez wiarĂŞ. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga." (Ef 2,

Liczy siĂŞ tylko wiara

"Gdy zaÂś ktoÂś nie speÂłnia uczynkĂłw, ale wierzy w tego, ktĂłry usprawiedliwia bezboÂżnego, wiarĂŞ jego poczytuje mu siĂŞ za sprawiedliwoœÌ[=zbawienie — przyp.]" Rzym 4, 5

"BÂłogosÂławieni, ktĂłrym odpuszczone sÂą nieprawoÂści i ktĂłrych grzechy sÂą zakryte" (Rzym 4, 7). Nie odpuszczone, lecz zakryte, gdyÂż przeznaczeni zostali przez Boga do wiecznej szczĂŞÂśliwoÂści.

"Poganie nie zabiegajÂąc o usprawiedliwienie, osiÂągnĂŞli usprawiedliwienie, mianowicie usprawiedliwienie z wiary, a Izrael, ktĂłry zabiegaÂł o Prawo usprawiedliwiajÂące, do celu Prawa nie doszedÂł. Dlaczego? PoniewaÂż zabiegaÂł o usprawiedliwienie nie z wiary, lecz — jakby to byÂło moÂżliwe — z uczynkĂłw." (BT, Rzym 9, 30-32)

"JeÂśli wiĂŞc ustami swoimi wyznasz, Âże JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, Âże BĂłg go wskrzesiÂł z martwych — osiÂągniesz zbawienie. Bo sercem przyjĂŞta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznanie jej ustami — do zbawienia." (BT, Rzym. 10, 9-10)

Najbardziej wyrazistym tego przykÂładem jest dopuszczenie do raju Âłotra przez Jezusa. Nie musiaÂł on w trudach Zakonu i etycznego zachowania utrudniaĂŚ sobie Âżycia. Wystarczy, Âże na kilka chwil przed ÂśmierciÂą nawrĂłcili siĂŞ, a zostali uznani za sprawiedliwych. Jest to moralnie co najmniej dwuznaczne. To przedarÂło siĂŞ do Ewangelii pod wpÂływem PawÂła. Warto zauwaÂżyĂŚ, Âże tej scenki nie znajÂą dwaj najstarsi ewangeliÂści — Marek i Mateusz, ktĂłrzy pisali, Âże obaj Âłotrowie urÂągali Jezusowi i z niego drwili. Warto, aby wszyscy adherenci gÂłupiej nauki o predestynacji zdali sobie sprawĂŞ z tego, Âże Jezus o niej nic nie wiedziaÂł, Âże to przedostaÂło siĂŞ póŸniej do chrzeÂścijaĂąstwa pod wpÂływem kogoÂś kto nigdy nie byÂł uczniem Jezusa ani go nie widziaÂł (jeÂśli pominiemy halucynacjĂŞ pustynnÂą). Predestynacja jest sprzeczna z duchem nauczania Jezusa, "biblijny Jezus nie zna jej. Gdy on naucza, to - jak pisze Wilhelm Nestle — sÂłuchacze prawie zawsze znajdujÂą siĂŞ w orbicie myÂślenia naturalnego, wolnego od udziwnieĂą, po prostu ludzkiego: „(...) serce przytakuje, a rozum nie wyraÂża sprzeciwu"" [ 4 ]

KaÂżdy tyran ma mandat boski

Hitler i Stalin mieli bez wÂątpienia boskie peÂłnomocnictwo do sprawowania wÂładzy, kto wystĂŞpowaÂł przeciwko nim - wystĂŞpowaÂł przeciwko Bogu.

"KaÂżdy niech bĂŞdzie podobny wÂładzom, sprawujÂącym rzÂądy nad innymi. Nie ma bowiem wÂładzy, ktĂłra by nie pochodziÂła od Boga, a te ktĂłre sÂą, zostaÂły ustanowione przez Boga. Kto wiĂŞc przeciwstawia siĂŞ wÂładzy — przeciwstawia siĂŞ porzÂądkowi BoÂżemu. Ci zaÂś, ktĂłrzy siĂŞ przeciwstawili, ÂściÂągnÂą na siebie wyrok potĂŞpienia." BT, Rzym.13,1-2

"Z tego samego zaÂś powodu pÂłacicie podatki. Bo ci, ktĂłrzy siĂŞ tym zajmujÂą, z woli Boga peÂłniÂą swĂłj urzÂąd." BT, Rzym.13,6-7

Rozwijaj¹c tê myœl w póŸniejszych listach Pawe³ z ca³¹ moc¹ usankcjonowa³ niewolnictwo.

To z Paw³em wi¹¿¹ siê pierwsze podzia³y wœród chrzeœcijan.

http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,1035