KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓ£CZESNA | KOD PESZEROWY | Zwoje z nad Morza Martwego (Moderator: Kiara) | Inni o Marii Magdalenie....
Strony: [1]

Inni o Marii Magdalenie....

  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Inni o Marii Magdalenie....
« : Maj 20, 2013, 13:50:15 »
Trochê u¶pi³am ten temat, ale jest on ca³y czas aktualny na ¶wiecie. Znalaz³am ciekaw± stronê Enric Sabarich zatem dzielê siê jego wiedz±, to trochê inne spojrzenie i inny odczyt. Zawsze jednak  ciekawe co odkryli inni ludzie.

Kiara.


Cytuj
Mi peculiar modo de entender la Historia

jueves, 14 de marzo de 2013
Capítulo IX
El secreto de Rennes-le-Château,
            un viaje iniciático al origen de la leyenda.
                           
La compañera del Salvador: la Magdalena en los evangelios canónicos y en los evangelios gnósticos.


                     María Magdalena en el bajorrelieve del altar de la iglesia de Rennes-le-Château.


Sin darme cuenta me encontraba ante el altar, ¡y allí estaba! Casi sin querer me vi cautivado inmediatamente por la belleza de aquel bajorrelieve tantas veces observado en numerosas fotografías, y que ahora brillaba en todo su esplendor ante mi atónita mirada. María Magdalena yacía de rodillas en el interior de una gruta rocosa ante una cruz formada por dos ramas, una muerta y la otra viva, con algunas hojas verdes que comenzaban a retoñar hacia la mitad del tronco. Junto a ella, un libro abierto y una calavera, completando así los tres símbolos característicos que ya había visto en la estatua de la pecadora. Vestida con un manto de color oro, los dedos de sus manos se entrecruzaban formando una curiosa postura, mientras que unas lágrimas resbalaban delicadamente por sus tenues mejillas. A sus espaldas, en el exterior de la gruta, se intuía la silueta de una especie de construcción recortada contra el cielo, que muchos han querido identificar como los restos de un antiguo pórtico visigodo, que aun en el siglo XIX podía contemplarse a la entrada del pueblo, y la torre de la iglesia de Santa María Magdalena.
Se dice que fue el propio Saunière quien diseñó el bajorrelieve y que fue él personalmente quien aportó los últimos retoques pintando la obra. Bajo el cuadro había hecho grabar una inscripción latina, actualmente desaparecida tras ser borrada por algún vándalo sin escrúpulos. La inscripción rezaba lo siguiente:


                                El bajorrelieve con la inscripción desaparecida.



 JÉSU. MEDÉLA. VULNÉRUM+SPES. UNA. POENITENTIUM.
PER. MAGDALENAE. LACRYMAS+PECCATA.NOSTRA.DILUAS.

“Jesús, remedio a las heridas, única esperanza del penitente,
por las lágrimas de Magdalena, borra nuestros pecados”.

         (Lo más inquietante de todo aquello era que esa misma frase es la que se encontraba en la parte inferior de uno de aquellos sospechosos pergaminos hallados por Saunière bajo el altar de su iglesia).


         Pergamino presuntamente hallado por Saunière con la inscripción JÉSU MEDÉLA VULNÉRUM...


         No pude evitar lanzar un profundo suspiro ante la belleza de aquella imagen. De pronto, una perturbadora visión me pasó fugazmente por la cabeza. ¿Era una ilusión mía o verdaderamente daba la sensación de que María Magdalena parecía ¡estar embarazada!? Sin lugar a dudas, me estaba dejando arrastrar en exceso por la magia del lugar, y mi mente comenzaba a darme malas pasadas. Pero, ¿tenía aquello algún sentido?
         Por un momento volví a recordar todas aquellas leyendas que nos recordaban la llegada de María Magdalena a las costas de Marsella con el fruto de su unión con Jesús, portando lo que sería la “Sang Raal” o Santo Grial. Cátaros y templarios habían sido exterminados por esa herética creencia, mientras que la Iglesia Católica se había empeñado en desprestigiar en lo posible a la figura de la Magdalena. Pero allí, ante mis incrédulos ojos, tenía una desconcertante imagen que bien podría ser el fruto de los desvaríos de un demente o, como yo así comenzaba a creer, un mensaje lanzado para “quien lo supiera leer” y que había permanecido oculto durante los últimos 2.000 años.
         Pero aquella no era una imagen aislada. Como nos recuerda Margaret Starbird, en su extraordinario estudio sobre María Magdalena, “Georges de la Tour (1593-1652), artista oriundo de Lunéville, en Lorena, pintó seis versiones diferentes de la Magdalena penitente, en cada una de las cuales la mujer lleva una blusa blanca y una falda roja, combinando los colores rojo y blanco de la hermana-esposa, símbolo de doble pasión y pureza. Está sentada en una silla, mientras contempla varios objetos: una calavera, una candela, un espejo y una perla grande. Y la mujer aparece inequívocamente embarazada”.


                         Magdalena penitente de Georges de la Tour.

         Del mismo modo, en un cuadro de Giovanni Lanfranco (1582-1647), María Magdalena transportada por los ángeles, se nos vuelve a presentar a una Magdalena visiblemente embarazada, en brazos de unos querubines.1


                       María transportada por los ángeles de Giovanni Lanfranco.


         Sin lugar a dudas, nos encontrábamos ante unas evidencias cuyas terribles implicaciones eran muy difíciles de prever. Pero, ¿realmente pudo ser María Magdalena la esposa de Jesús? ¿Qué dicen los Evangelios al respecto?
         Si observamos con detenimiento los Evangelios canónicos, nos damos cuenta que a parte de la Virgen María, María Magdalena constituye la única mujer a quien los cuatro evangelistas citan por su nombre. Su primera aparición había sido durante el ministerio de Jesús en Galilea, formando parte del grupo de mujeres que le seguían. Como muy bien nos recuerdan Lynn Picknett y Clive Prince, “la tradición la identifica con otras dos mujeres del Nuevo Testamento: María de Betania, hermana de Marta y de Lázaro, y la mujer cuyo nombre no se cita que unge los pies de Jesús con esencia de nardos que saca de un vaso de alabastro”.
         Según los Evangelios canónicos, María Magdalena estuvo presente en la Crucifixión y fue el primer testigo de la Resurrección. Este tema siempre ha sido bastante escabroso para los teólogos. Tradicionalmente, la Iglesia Católica siempre ha fundamentado su autoridad apostólica en Pedro basándose en que fue él el primer discípulo de Jesús que lo vio resucitado. Pero veamos que dicen en realidad los evangelistas:

“Y después del sábado, al amanecer el primer día de la semana, vino María Magdalena, con la otra María, a visitar el sepulcro.
(...)
Cuando he aquí que Jesús les sale al encuentro, diciendo: Dios os guarde; y acercándose a ellas, abrazaron sus pies y le adoraron.
Entonces Jesús les dice: No temáis: id, avisad a mis hermanos, para que vayan a Galilea, y allí me verán”.
(Mateo, 28: 1, 9-10).

“Y habiendo resucitado de mañana, el primer día de la semana, se apareció primeramente a María Magdalena, de la cual había lanzado siete demonios.
Y Magdalena fue a dar las nuevas a los que habían andado con él, que no cesaban de gemir y llorar”.
(Marcos, 16: 9-10).

“Y volviendo del sepulcro, anunciaron todas estas cosas a los once y a todos los demás.
Las que refirieron esto a los apóstoles eran María Magdalena y Juana, y María madre de Santiago, y las otras sus compañeras”.
(Lucas, 24: 9-10).

“Entre tanto María estaba fuera llorando, cerca del sepulcro. Con las lágrimas, pues, en los ojos, se inclinó a mirar al sepulcro.
(...)
Dicho esto, volviéndose hacia atrás, vio a Jesús en pie; más no conocía que fuese Jesús.
(...)
Va María Magdalena a anunciar a los discípulos: He visto al Señor y me dijo esto”.
(Juan, 20: 11, 14, 18).

Queda claro, pues, que fue María Magdalena, y no Pedro, la primera a quien se le apareció Jesús resucitado. Pero, entonces, ¿a qué se debía ese empeño en marginar concienzudamente a la Magdalena por parte de los primeros Padres de la Iglesia? ¿Por qué la temían tanto?
Nos encontrábamos, sin duda, ante un personaje tan poderoso como enigmático. Incluso los mismos Evangelios parecían evitarla, ya que, como nos dicen Picknett y Prince, “después del cumplido a regañadientes que le hace el evangelista al destacarla de las demás, nunca más aparece, ni en los Hechos de los Apóstoles, ni en las epístolas de Pablo (ni siquiera cuando éste describe la tumba vacía), ni en las de Pedro”.
Pero esa visión sesgada de María Magdalena pronto habría de cambiar. En 1945 fueron descubiertos en la aldea egipcia de Nag Hammadi, los desde entonces llamados evangelios gnósticos. Se trataba de una colección de primitivos textos del gnosticismo cristiano, algunos más o menos contemporáneos, de los evangelios canónicos. La primitiva Iglesia los había clasificado de heréticos “y los buscaba con sistemática aplicación para destruirlos, como si contuviesen algún secreto de gran peligrosidad para la Institución que estaba en vías de establecerse”.


                                Evangelios gnósticos hallados en Nag Hammadi en 1945.

En realidad lo que verdaderamente proclamaban la mayoría de estas escrituras prohibidas era la preeminencia de María Magdalena. Según Picknett y Prince, “esta categoría superior no consistía sólo en ser la primera entre las mujeres, sino que era literalmente Apóstol de Apóstoles y por tanto sólo cedía en rango al mismo Jesús, por encima de los seguidores varones y mujeres. (...) En estos textos no era Pedro el elegido como mano derecha de Jesús, sino María Magdalena”.
Incluso existía uno de estos textos gnósticos con el sugerente título de Evangelio de María, según el cual fue la propia Magdalena quien se encargó de reunir de nuevo a los discípulos después de la Crucifixión, convenciéndolos para que no abandonaran y para que se comportasen como verdaderos y fieles apóstoles.
Hasta aquí parecía demostrado que María Magdalena había sido una figura mucho más influyente y decisiva de lo que tanto los evangelios canónicos como la primitiva Iglesia querían hacernos creer. Pero, ¿demostraba esto que había sido verdaderamente la “compañera” de Jesús?
                 
En uno de los numerosos textos gnósticos hallados en Nag Hammadi encontramos uno particularmente significativo en este sentido: es el llamado Evangelio de Felipe, en donde se atribuyen a Jesús actos y dichos totalmente distintos de los que aparecen en los Evangelios canónicos. En él hallamos un fragmento en donde se describe gráficamente una relación mucho más íntima entre la Magdalena y Jesús:

“La compañera del Salvador es María Magdalena. Pero Cristo la amaba más que a todos los discípulos, y solía besarla a menudo en la boca. El resto de los discípulos se sentía ofendido. Le decían: ¿Por qué la amas más que a todos nosotros? El Salvador contestó diciéndoles: ¿Por qué no os quiero como la quiero a ella?”.

         Tal como han apuntado Picknett y Prince, “si bien hoy la palabra compañera puede tomarse como camarada, colega y amiga en sentido puramente platónico, en cambio la palabra griega original significaba consorte o pareja sexual”.
         En el ya mencionado Evangelio de María encontramos unas reveladoras palabras en boca de Pedro, dirigiéndose a María Magdalena:

“Mariam, hermana, nosotros sabemos que el Salvador te apreciaba más que a las demás mujeres. Danos cuenta de las palabras del Salvador que recuerdes, que tú conoces y nosotros no, que nosotros no hemos escuchado”.

         La actitud de Pedro se torna hostil, recriminando el trato de preferencia que mostraba Jesús hacia aquella mujer:

“¿Ha hablado con una mujer sin que lo sepamos, y no manifiestamente, de modo que todos debamos volvernos y escucharla? ¿Es que la ha preferido a nosotros?”.

Ante lo cual, Leví sale en defensa de María Magdalena, rechazando el comportamiento de Pedro:

“Pedro, siempre fuiste impulsivo. Ahora te veo ejercitándote contra una mujer como si fuera un adversario. Sin embargo, si el Salvador la hizo digna, ¿quién eres tú para rechazarla? Bien cierto es que el Salvador la conoce perfectamente; por eso la amó más que a nosotros”.

Parece, pues, evidente que los evangelios gnósticos ofrecen una visión bien distinta de la relación entre Jesús y María Magdalena de la que estábamos acostumbrados. Pero, ¿qué nos dicen los evangelios canónicos al respecto?
En el famoso episodio narrado por Juan de la Resurrección de Lázaro, encontramos un curioso fragmento en el momento en que Jesús regresa a Betania tras conocer la noticia de la muerte de Lázaro:

“Marta, pues, así que oyó que Jesús llegaba, fue a buscarle; María en tanto quedaba en casa.
          (...)
Dicho esto, fuese, y llamó secretamente a María, su hermana, diciéndole: el Maestro está aquí y te llama.
Apenas ella oyó esto, se levantó apresuradamente, y fue a encontrarle”.
(Juan, 11: 20, 28-29).

         Según sostienen Hopkins, Simmans y Wallace-Murphy, en esta descripción, “María se comportaba como una esposa consciente de sus deberes. Al regreso del esposo, ella se quedaba en casa, esperándolo. Otras personas podían salir a su encuentro para saludarle, pero la esposa debía permanecer en el santuario del hogar, salvo si él mandase otra cosa, naturalmente”.
         En este sentido, Laurence Gardner comparte esa misma opinión, matizando que “en su condición de esposa de Jesús, María estaba ligada al estricto código matrimonial y no le estaba permitido salir de la casa para recibir a su marido hasta haber recibido su expreso consentimiento para ello”.
         En relación con este discutido episodio narrado por Juan, cabe recordar el extraordinario hallazgo realizado en 1958 por el profesor Morton Smith, de la Universidad de Columbia, y que confirmó que una de las razones por las que no existía ninguna mención del matrimonio de Jesús en los Evangelios era que la primitiva Iglesia se había dedicado a suprimir toda evidencia. Se trataba de un antiguo manuscrito que incluía una transcripción de una carta del obispo Clemente de Alejandría, uno de los primeros padres de la Iglesia, dirigida a su colega Teodoro, incluyendo también un pasaje desconocido del Evangelio de Marcos.
         Según nos relata Laurence Gardner, esta “carta de Clemente decretaba que dicho pasaje fuera suprimido puesto que no estaba de acuerdo con los objetivos de la Iglesia”. Vale la pena reproducir aquí un fragmento que no tiene desperdicio:

“Incluso si dicen algo cierto, los que aman la Verdad no deberían estar de acuerdo con ellos. Puesto que no todas las cosas verdaderas forman parte de la Verdad; tampoco debería tal verdad, que en apariencia parece estar de acuerdo con las opiniones humanas, ser preferida a la verdadera Verdad, aquella que está de acuerdo con la fe.
(...)
Ante ellos estamos obligados a no hacer concesiones jamás; y menos a aquellos que presentan falsificaciones que demuestran que el Evangelio secreto pertenece a Marcos, lo cual debe ser negado bajo juramento. Puesto que no todas las verdades han de ser explicadas a todos los hombres”.

         Quedaba claro, pues, que había que suprimir ese texto original de Marcos y mantenerlo en secreto por el bien de la “verdadera Verdad”. Pero ¿qué incluía ese nuevo evangelio de Marcos para que la primitiva Iglesia lo considerara tan peligroso?
         En palabras de Laurence Gardner, “en el texto suprimido del Evangelio de Marcos hay una versión de la resurrección de Lázaro, en la que éste habría reclamado la presencia de Jesús desde el interior de la tumba, antes incluso de que la losa fuera apartada. Por lo tanto, queda claro que no podía estar muerto en el sentido físico, lo que para la Iglesia significaría una derrota en su insistencia en considerar la resurrección de Lázaro como un milagro”.
         Por otro lado, en este Evangelio “secreto” de Marcos, no se incluía ninguna referencia sobre la resurrección de Jesús y sus consecuencias, finalizando con las mujeres abandonando la sepultura vacía.
         Pero, en lo que se refiere a la relación entre Jesús y María Magdalena, y al fragmento que nos ocupa de la llegada de Jesús a Betania tras la muerte de Lázaro, el texto de Marcos que fue suprimido por la Iglesia, explica como, en un primer momento, María salió de la casa con Marta para recibir a Jesús, pero fue inmediatamente amonestada por los discípulos y enviada de nuevo al interior a la espera de las instrucciones del Maestro. A la luz de este nuevo giro argumental, el episodio confirmaba de una manera aun más clara, como el comportamiento de María Magdalena y de Jesús se ajustaba exactamente al comportamiento tradicional de una pareja de esposos judíos.
         Recientemente, Karen King, profesora de la Universidad de Harvard, había dado a conocer un pequeño fragmento de papiro del siglo IV, escrito en copto (del tamaño de una tarjeta de crédito), en el que se reproducía un diálogo entre Jesús y sus discípulos, y en el cual habla de su mujer, a la que llama María. El papiro, que probablemente es una copia de un texto del siglo II, ha sido llamado El evangelio de la mujer de Jesús, y en él puede leerse:

 
“Mi madre me ha dado la vida…
los discípulos preguntaron a Jesús…
negó. María es digna de eso…Jesús
les dijo: mi mujer…podrá ser mi discípula. Que los malvados se inflen…
en lo que me concierne, viviré con
ella por…una imagen”.


     Fragmento del Evangelio de la mujer de Jesús.



         Todo parecía indicar que la Iglesia se había esmerado desde un principio en ocultar información sobre un posible matrimonio entre Jesús y María Magdalena. Pero, ¿tan grave era que Jesús estuviese casado?
         Al fin y al cabo, como nos recuerdan Picknett y Prince, “en aquellos tiempos lo más natural era que un rabí fuese un hombre casado; lo contrario sí habría dado lugar a mucho comentario, y no se habría omitido en los evangelios una justificación expresa de tal circunstancia. En una cultura tan dinástica como aquella, un Jesús célibe y sin hijos hubiera sido piedra de escándalo, y se habría visto obligado a explicarlo en el decurso de su vida pública o como parte de sus supuestas enseñanzas. En realidad la tradición judaica no sólo aborrecía el celibato sino que incluso lo consideraba auténticamente pecaminoso”.
         Ratificando esta opinión, Baigent, Leigh y Lincoln añaden que “si Jesús no estaba casado, el hecho hubiera sido sumamente conspicuo. Habría llamado la atención y se hubiese utilizado para caracterizarle e identificarle. Le hubiera apartado en un sentido significativo del resto de sus contemporáneos. De haber sido así, es de esperar que como mínimo una de las crónicas de los evangelios haría alguna referencia a tan marcada desviación de la costumbre”.
         Pero a pesar de todo ello, la Iglesia continuó insistiendo en mantener apartado a Jesús de cualquier contacto impuro con una mujer, ya que incluso su vecindad física podía llegar a contaminar el cuerpo, la mente y el espíritu de los hombres, que por naturaleza eran buenos y puros. Como muy bien añaden Picknett y Prince, “qué duda cabe de que el Hijo de Dios nunca querría ponerse en tal situación de riesgo mortal”. Esta misoginia generalizada de la Iglesia, que fue aumentando desmesuradamente a lo largo de los siglos, acabaría por relegar al ostracismo a la pobre María Magdalena, consintiendo que su imagen fuese la de una prostituta, aunque, por supuesto, arrepentida. ¡No podía ser de otra manera! El mensaje estaba claro, María Magdalena, y por extensión el resto de las mujeres, eran impuras y espiritualmente inferiores a los hombres, y solamente la Iglesia podía ofrecer la redención de los pecados.
« Ostatnia zmiana: Maj 22, 2013, 10:45:15 wys³ane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #1 : Maj 20, 2013, 13:54:47 »
Enric Sabarich


Cytuj
Mój szczególny sposób rozumienia historii

Czwartek, 14 marca 2013
Rozdzia³ IX
Tajemnica Rennes-le-Château,
            Duchowa podró¿ do pochodzenia legendy.
                           
Towarzyszka Zbawiciela: Magdalena w kanonicznych Ewangeliach i Ewangeliach gnostyckich.


                     Marii Magdaleny w p³askorze¼by o³tarza ko¶cio³a w Rennes-le-Château.


Przed Wiedzia³em jestem przy o³tarzu, a tam by³o! Przypadkowo razu by³em urzeczony piêknem bas tak czêsto widaæ na licznych zdjêciach, a teraz ¶wieci³o w ca³ej okaza³o¶ci przed moim zdumionego spojrzenia. Mary Magdalene klêcz±c le¿±cego wewn±trz skalistej grocie przed krzy¿em utworzonym przez dwa oddzia³y, jeden nie ¿yje, a drugi ¿yje siê zielone li¶cie zaczynaj± kie³kowaæ w ¶rodku pnia. Obok niego, otwarta ksi±¿ka i czaszki, koñcz±c tym samym trzy charakterystyczne symbole, które widzia³ w pos±gu grzesznika. Ubrana w szaty z³ota, palce r±k przecina³y tworz±c ciekaw± postawê podczas ³zy wsun±³ delikatnie ich s³abych policzkach. Za nim, na zewn±trz jaskini, zgadli¶cie sylwetkê budynku rodzaju na tle nieba, wielu stara³o siê zidentyfikowaæ szcz±tki staro¿ytnego Wizygotów Portico, ¿e jeszcze w XIX wieku mo¿na zobaczyæ przy wej¶ciu ludzie, i wie¿a ko¶cio³a Marii Magdaleny.
Mówi±, ¿e to by³ Sauniere sam, który zaprojektowa³ p³askorze¼bê i to on osobi¶cie, który dostarczy³ szlif maluj±c dzie³o. Pod polu mia³ zapis ³aciñski napis, nieistniej±cego ju¿ po skasowaniu przez jakiego¶ pozbawionego skrupu³ów wandal. Napis w brzmieniu:


                                P³askorze¼ba z napisem brakuje.



 Jezus. Medela. VULNÉRUM + SPES. ONE. POENITENTIUM.
PER. Magdalenae. LACRYMAS + PECCATA.NOSTRA.DILUAS.

"Jezus, lekarstwo rany, tylko nadziejê, penitenta,
³zami Magdaleny, wymazanie grzechów. "

         (Najbardziej niepokoj±ce z tego wszystkiego by³o to, ¿e samo sformu³owanie jest to, co by³o na dnie jednego z tych podejrzanych pergaminów znalezionych przez Sauniere pod o³tarzem swego ko¶cio³a).


         Saunière Pergamin znaleziony rzekomo z napisem przez Medela VULNÉRUM Jesu ...


         I nie móg³ pomóc, pozwalaj±c siê g³êbokie westchnienie na piêkno tego obrazu. Nagle, niepokoj±ca wizja przemknê³a mi przez g³owê. Czy to z³udzenie czy naprawdê da³ mi poczucie, ¿e Maryja zdawa³a siê byæ w ci±¿y! Niew±tpliwie wyje¿d¿a³em nadmiar oporu na magiê tego miejsca, a mój umys³ zacz±³ mi sztuczek. Ale czy to ma jaki¶ sens?
         Na chwilê wróci³em zapamiêtaæ te wszystkie legendy pamiêtamy przybycie Marii Magdaleny do wybrze¿y Marsylii z owoców ich jedno¶ci z Jezusem, nios±c co by³oby "Sang Raal" lub ¦wiêty Graal. Katarzy i Templariusze zostali wytêpieni przez heretyckiej wiary, a Ko¶ció³ katolicki usi³owa³ zdyskredytowaæ, jak to mo¿liwe, aby postaæ Marii Magdaleny. Ale tam, na moich oczach niewierz±cych, mia³ obraz niepokoj±cy mo¿e byæ równie¿ wynikiem majaczenia szaleñca lub, jak zacz±³em wierzyæ i wiadomo¶æ wys³ana do "kto mo¿e czytaæ" i pozostawa³y ukryte w ostatnich 2000 lat.
         Ale to nie by³ odosobniony obrazu. Jak Margaret Starbird przypomina nam, w jego niezwyk³ej pracy Marii Magdaleny, "Georges de la Tour (1593-1652), artysta z Luneville w Lotaryngii, malowane sze¶æ ró¿nych wersji penitenta Magdaleny, w ka¿dym z nich kobiet ubrana w bia³± bluzkê i czerwon± spódnicê, ³±cz±c czerwone i bia³e kolory siostra-¿ona, symbol podwójnego namiêtno¶ci i czysto¶ci. Ona siedzi w fotelu, ogl±daj±c ró¿ne przedmioty: czaszka, ¶wieca, lustro i du¿± per³ê. A kobieta jest w ci±¿y w sposób jednoznaczny ".


                         Penitent Magdalene Georges de la Tour.

         Podobnie w malarstwie Giovanni Lanfranco (1582-1647), Maria Magdalena prowadzi przez anio³ów, jeste¶my ponownie przed³o¿ony Magdalena wyra¼nie ci±¿y, w ramionach querubines.1


                       Maryja prowadzi przez anio³ów Giovanni Lanfranco.


         Niew±tpliwie mamy do czynienia z pewnymi dowodami, którego straszne nastêpstwa by³y bardzo trudne do przewidzenia. Ale czy to naprawdê mo¿e byæ Maria Magdalena ¿ona Jezusa? Co Ewangelie mówi± o nim?
         Bli¿sze spojrzenie na kanonicznych Ewangeliach, okazuje siê, ¿e czê¶æ z Maryi Panny, Maria Magdalena jest jedyn± kobiet±, której czterech ewangelistów notowane po imieniu. Jego pierwszy wystêp by³ w s³u¿bie Jezusa w Galilei, wchodz±ca w sk³ad grupy kobiet, którzy pod±¿ali za nim. Jak s³usznie przypomina nam Lynn Picknett i Clive Prince "Tradycja wskazuje dwie inne kobiety Nowego Testamentu: Maria z Betanii, siostra Marty i £azarza, a kobieta, której nazwisko nie jest wymienione, która namaszcza stopy Jezusa z Istot± nardu ci±gn±c alabastrowy s³oik ".
         Wed³ug Ewangelii kanonicznych, Maria Magdalena by³a obecna przy ukrzy¿owaniu i by³a pierwszym ¶wiadkiem Zmartwychwstania. Ten temat zawsze by³ do¶æ szorstki dla teologów. Tradycyjnie Ko¶ció³ katolicki zawsze opiera swoj± w³adzê apostolsk± podstawê Pedro, który by³ pierwszym uczniem Jezusa, który zmartwychwsta³. Ale w³a¶ciwie co ewangeli¶ci mówi±:

"Po szabatu, o ¶wicie pierwszego dnia tygodnia, przysz³a Maria Magdalena i druga Maria, aby obejrzeæ grób.
(...)
Gdy oto Jezus stan±³ przed nimi, mówi±c: Bóg ciê uratowaæ, i zbli¿a ich, splecione nogi i oddali Mu pok³on.
Wtedy Jezus rzek³ do nich: Nie bójcie siê i¶æ i powiedzieæ moim braciom: niech id± do Galilei, tam Mnie zobacz± ".
(Mt, 28: 1, 9-10).

"A gdy zmartwychwsta³ Ju¿ pierwszy dzieñ tygodnia, Jezus ukaza³ siê najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzuci³ siedem z³ych duchów.
I Magdalena posz³a powiedzieæ wie¶ci dla tych, którzy byli z nim, który nigdy nie przesta³ jêczeæ i p³akaæ. "
(Mk 16, 9-10).

"I wróci³ z grobu, oznajmi³y to wszystko do jedenastu i wszystkim innym.
Osoby, które zg³osili¶my to do aposto³ów byli Maria Magdalena i Joanna i Maria, matka Jakuba, i inne jego towarzysze ".
(£k 24, 9-10).

"Tymczasem Mary Magdalene przebywa³ w pobli¿u grobu. Ze ³zami, poniewa¿, w jego oczach, pochyli³ siê, by spojrzeæ na grobie.
(...)
Powiedzia³, ¿e odwrotu, ujrza³a stoj±cego Jezusa, wiêkszo¶æ nie wiedzia³a, ¿e ​​to Jezus.
(...)
Czy Maria Magdalena powiedzia³ uczniom: Widzia³am Pana i to mi powiedzia³ ".
(J, 20: 11, 14, 18).

Oczywi¶cie, to, ¿e to Maria Magdalena, nie Piotr, pierwszy, którego zmartwychwsta³y Jezus ukaza³ mu siê. Ale wtedy, co powinno byæ d±¿enie do marginalizacji Magdalena dok³adnie przez wczesnych Ojców Ko¶cio³a? Dlaczego wiêc obawiaæ?
Byli¶my, nie ma w±tpliwo¶ci, do postaci tak potê¿ne, jak enigmatyczny. Nawet Ewangelie siê wydawa³o, aby tego unikn±æ, poniewa¿, jak mówimy Picknett i ksi±¿ê ", po niechêtnie spe³nione co sprawia, ¿e ​​Ewangelista przez doprowadzenie go do innych, nigdy nie pojawia siê ani w Dziejach Apostolskich i Listy Paul (nawet wtedy, gdy opisuje pusty grób), ani w tych, Piotra ".
Ale to sko¶ny widok Marii Magdaleny wkrótce zmieniæ. W 1945 roku odkryto w egipskiej miejscowo¶ci Nag Hammadi, poniewa¿ nazywa ewangelie gnostyckie. To by³ zbiór wczesnochrze¶cijañskich tekstów gnostyckich, mniej lub bardziej wspó³czesne, z kanonicznych Ewangeliach. Wczesny Ko¶ció³ traktowa³a ich jako heretyków "i systematyczne stosowanie stara³ siê je zniszczyæ, tak, jakby zawiera³ pewn± tajemnicê wielkiego zagro¿enia dla instytucji, która by³a w trakcie tworzenia."


                                Ewangelie gnostyckie znaleziono w Nag Hammadi w 1945 roku.

W³a¶ciwie to, co naprawdê twierdzi³, wiêkszo¶æ z tych pism by³o zabronione znaczenie Marii Magdaleny. Wed³ug Picknett i Prince ", ten starszy by³ nie tylko jako pierwsza w¶ród kobiet, ale to by³o dos³ownie Aposto³a Aposto³ów i dlatego uzyskano tylko w rankingu do samego Jezusa, przede zwolenników p³ci mêskiej i ¿eñskiej. (...) W tych tekstów nie zosta³a wybrana jako Peter prawicy Jezusa, ale Marii Magdaleny ".
By³ nawet jeden z tych tekstów z sugestywnym Ewangelii gnostyckiej tytu³u Maryi, w którym by³o bardzo Magdaleny, który by³ odpowiedzialny za zgrupowanie do uczniów po ukrzy¿owaniu, przekonuj±c ich, aby nie pozostawiæ i ¿e zachowuj± siê jak prawdziwe i wierni aposto³owie.
Tyle wydawa³o udowodni³, ¿e Maria Magdalena by³a postaci± znacznie bardziej wp³ywowy i zdecydowany ni¿ Ewangelie kanoniczne miarê wcze¶nie Ko¶ció³ chcia³ nam uwierzyæ. Ale okaza³o siê, ¿e by³ naprawdê "towarzysz" Jezusa?
                 
W jednym z wielu tekstów gnostyckich znalezionych w Nag Hammadi znaleziono jeden szczególnie istotny w tym zakresie: tzw Ewangelia Filipa, gdzie s± przypisane do czynów Jezusa i powiedzeñ zupe³nie inny od tych, w kanonicznych Ewangeliach. Znajdujemy w niej fragment, w którym opisane graficznie bardziej intymn± relacjê miêdzy Marii Magdaleny i Jezusa:

"Towarzyszk± Zbawiciela jest Maria Magdalena. Ale Chrystus kocha³ j± bardziej ni¿ wszystkich uczniów i u¿ywane czêsto j± ca³owaæ w usta. Reszta uczniów by³ obra¿ony. Oni powiedzieli: Dlaczego kochasz j± bardziej ni¿ nas wszystkich? El Salvador odpowiedzia³ mówi±c: Dlaczego nie chcesz, jak chcê j±? ".

         Jak zauwa¿y³ Picknett i Prince ", ale dzi¶ s³owo mo¿e byæ traktowane jako partnera, towarzysza, kolega i przyjaciel w czysto platonicznej, jednak przy greckie s³owo oznacza wspó³ma³¿onka lub partnera seksualnego."
         W powy¿szej Ewangelii Maryja pojawiaj±ce siê tu znale¼æ s³owa w ustach Piotra, mówi±c do Marii Magdaleny:

"Mariam, siostra, wiemy, ¿e Zbawiciel kocha³ ciê bardziej ni¿ inne kobiety. Daj uwagê na s³owa Zbawiciela, które zapamiêtasz co wiesz, a my nie, nie s³ysza³em. "

         Postawa Piotra staje siê wrogie, drwiny preferencyjne traktowanie, które pokaza³ Jezusa do kobiety:

"Czy rozmawia³e¶ z kobiet±, bez naszej wiedzy, a nie publicznie, tak, ¿e wszyscy powinni¶my staæ i s³uchaæ? Czy to jest korzystne dla nas? ".

Po czym, Levi broni Mariê Magdalenê, odrzucaj±c zachowanie Piotra:

"Piotrze, by³e¶ zawsze impulsywny. Teraz widzê ejercitándote wobec kobiety jak przeciwnika. Jednak¿e, je¶li Zbawiciel siê jej godny, kim ty jeste¶, aby odrzuciæ j±? Có¿ prawda jest taka, ¿e ​​Zbawiciel wie doskonale, tak kocha³ j± bardziej ni¿ nas ".

Wydaje siê zatem oczywiste, ¿e ewangelie gnostyckie oferuj± zupe³nie inny obraz relacji Jezusa i Marii Magdaleny, ni¿ byli¶my przyzwyczajeni. Ale to, co Ewangelie kanoniczne mówi± nam o tym?
W s³ynnym epizodzie opowiedzianej przez Jana zmartwychwstania £azarza, znajdujemy ciekawy przejazd w czasie, gdy Jezus zwraca siê do Betanii, po us³yszeniu wiadomo¶ci o ¶mierci £azarza:

"Marta, a tak¿e us³ysza³a, ¿e ​​Jezus nadchodzi, poszed³ szukaæ, Mary zosta³a w domu, podczas gdy.
          (...)
Powiedzia³, ¿e to by³o, i przywo³a³ potajemnie Mary siostrê, mówi±c: Nauczyciel tu jest i wo³a ciê.
Gdy tylko us³ysza³a to, wsta³a szybko i poszed³ go szukaæ. "
(J, 11: 20, 28-29).

         Wed³ug Hopkinsa twierdz±, Simmans i Wallace-Murphy, w tym opisie, "Mary zachowywa³ siê jak pos³usznego ¿ony. Po powrocie mê¿a, przebywa³a w domu, czekaj±c. Inne osoby mog± go spotkaæ, aby go powitaæ, ale ¿ona mia³a pozostaæ w sanktuarium w domu, chyba, ¿e ​​dowodzi³ inny sposób naturalny ".
         W tym sensie, Laurence Gardner akcji ten sam widok, wyja¶niaj±c, ¿e "w charakterze ¿ony Jezusa, Maryja by³a zwi±zana z surowym kodeksem ma³¿eñstwa i nie mog± wyj¶æ z domu do jej m±¿ otrzymaniu wyra¼nej zgody ¿e. "
         W ramach tego odcinka dyskusyjnym opowiedzianej przez Jana, nale¿y pamiêtaæ, nadzwyczajne odkrycie dokonane w 1958 roku przez profesora Morton Smith z Uniwersytetu Columbia, i potwierdzi³, ¿e jednym z powodów, dlaczego nie by³o ¿adnej wzmianki o ma³¿eñstwie Jezusa w Ewangelie, ¿e wczesny Ko¶ció³ wzi±³ do t³umienia dowodów. To by³ staro¿ytny rêkopis, który zawiera³ zapis listu biskupa Klemensa z Aleksandrii, jednego z pierwszych Ojców Ko¶cio³a, skierowane do jego kolegi, Theodore, w tym tak¿e w nieznanym fragmencie z Ewangelii Marka.
         Wed³ug Laurence Gardner mówi nam, ten "list Klemensa postanowi³, ¿e przej¶cie zosta³o st³umione, bo nie zgadzaj± siê z celami Ko¶cio³a". Warto odtwarzania tutaj fragment jest bezcenna:

"Nawet je¶li mówi± co¶ prawdziwego, którzy kochaj± prawdê nie powinno siê z nimi zgadzam. Poniewa¿ nie wszystkie prawdziwe rzeczy s± czê¶ci± prawdy, nie powinien, ¿e prawda, która najwyra¼niej wydaje siê zgodziæ z ludzkich opinii pierwszeñstwo do prawdziwej prawdy, to, co jest zgodne z wiar±.
(...)
Przed nimi jeste¶my zobowi±zani ani nigdy kompromisu, a mniej do tych z podróbkami, które pokazuj±, ¿e tajemnica Ewangelii nale¿y do Marka, który powinien byæ zabroniony pod przysiêg±. Poniewa¿ nie wszystkie prawdy musz± byæ wyja¶nione, aby wszystkich ludzi ".

         By³o zatem jasne, ¿e trzeba by³o usun±æ oryginalny tekst Marka i zachowaæ to w tajemnicy ze wzglêdu na "prawdy prawdziwej". Ale to, co zawiera ten nowy Ewangelii Marka dla wczesnego Ko¶cio³a uwa¿a, ¿e ​​tak niebezpieczne?
         W s³owach Laurence Gardner, "usuniêty tekst w Ewangelii Marka jest wersja zmartwychwstania £azarza, w której by³by twierdzi³ obecno¶æ Jezusa z wnêtrza grobowca, jeszcze przed p³yt± by³ odosobniony. Dlatego oczywiste jest, ¿e nie mo¿e byæ martwy w sensie fizycznym, co Ko¶ció³ oznacza³oby utratê jego naciskiem na widz±c zmartwychwstanie £azarza jako cudu. "
         Z drugiej strony, w tej Ewangelii "tajne" Mark, nie zawiera ¿adnego odniesienia do zmartwychwstania Jezusa i jego nastêpstw, koñcz±c kobiet opuszczaj±cych grób pusty.
         Ale w odniesieniu do relacji miêdzy Jezusa i Marii Magdaleny, a fragment przed nami o przyj¶ciu Jezusa do Betanii po ¶mierci £azarza, tekst Marka, który zosta³ st³umiony przez Ko¶ció³, wyja¶nia, w jaki sposób, w Pocz±tkowo Maria wysz³a z domu z Mart± aby przyj±æ Jezusa, ale natychmiast zosta³ skarcony przez uczniów i wys³a³ z powrotem do instrukcji oczekuj±cych od Mistrza. W ¶wietle tego nowego zwrot akcji, epizod potwierdza jeszcze bardziej jasne, jak zachowanie Marii Magdaleny i Jezusa s± wyposa¿one dok³adnie do zachowania tradycyjnego ¿ydowskiego ma³¿eñstwa.
         Ostatnio, Karen Król, profesor na Uniwersytecie Harvarda, wypu¶ci³ niewielki fragment papirusu z czwartego wieku, napisana w jêzyku koptyjskim (wielko¶ci karty kredytowej), które powtórzone dialog miêdzy Jezusem i Jego uczniami , w którym opowiada o swojej ¿onie, któr± on nazywa Mary. Papirus, który jest prawdopodobnie kopi± tekstu z drugiego wieku, zosta³ nazwany gospel kobiet Jezusa, czytamy:

 
"Moja matka da³a mi ¿ycie ...
uczniowie zapytali Jezusa ...
zaprzeczy³. Maryja jest godna, ¿e ​​... Jezus
I powiedzia³, moja ¿ona ... mo¿e byæ moim uczniem. Niech bezbo¿ny s± zawy¿one ...
o ile mi wiadomo, bêdê ¿yæ
jej do ... obrazu ".


     Fragment Ewangelii ¿ony Jezusa.



         Wydawa³o siê, ¿e Ko¶ció³ by³ ostro¿ny od pocz±tku, aby ukryæ informacje o ewentualnym ma³¿eñstwie Jezusa i Marii Magdaleny. Ale tak powa¿ne, ¿e Jezus by³ ¿onaty?
         Na koniec dnia, jak pamiêtamy Picknett i ksi±¿ê "w tamtych czasach by³ najbardziej naturaln± rzecz±, ¿e rabin by³ ¿onaty, tak inaczej doprowadzi³oby do wiêkszego komentarza, i nie by³by pominiêty bezpo¶rednimi Ewangelie justowania W takich okoliczno¶ciach. W kulturze, jako ¿e dynastycznej w celibacie i bezdzietnym Jezus by³by przeszkod±, i by³by zmuszony do wyja¶nienia w toku ¿ycia publicznego lub jako czê¶æ ich rzekomych nauk. W³a¶ciwie nie tylko ¿ydowska tradycja celibatu, ale nawet on nienawidzi³ za naprawdê grzeszny ".
         Potwierdzenie tego pogl±du, Baigent, Leigh i Lincoln doda³, ¿e "gdyby Jezus nie by³ ¿onaty, fakt, by³oby bardzo dobrze widoczny. By³oby przyci±ga uwagê i by³y u¿ywane do scharakteryzowania go i identyfikacji. On odszed³ w ¿aden znacz±cy sensie reszty jego rówie¶ników. Gdyby tak by³o, to oczekuje siê, ¿e co najmniej jedna z kronik Ewangelii odsy³a do oznaczony odej¶cie od zawsze. "
         Ale mimo wszystko, Ko¶ció³ nadal nalegaæ na punkcie Jezusa jakiegokolwiek kontaktu zanieczyszczonego z kobiet±, a nawet jego fizyczne s±siedztwo mo¿e prowadziæ do ska¿enia cia³a, umys³u i ducha ludzi, którzy z natury dobry i czysty. Jak dobrze Picknett i Ksi±¿ê doda³, "nie ma w±tpliwo¶ci, ¿e Syn Bo¿y nigdy nie bêdzie w takiej sytuacji ¶miertelnego zagro¿enia." To powszechne misogyny Ko¶cio³a, która wzros³a ogromnie w ci±gu wieków, w koñcu spycha biednego Zakazana Mariê Magdalenê, zgadzaj±c siê, ¿e jego wizerunek by³, ¿e z prostytutk±, choæ, oczywi¶cie, przepraszam. To nie mog³o byæ inaczej! Przes³anie by³o jasne, Maria Magdalena, i co za tym idzie reszta kobiet by³y nieczyste i duchowo gorsze od mê¿czyzn, a tylko Ko¶ció³ mo¿e zaoferowaæ odkupienie grzechów.
« Ostatnia zmiana: Maj 21, 2013, 23:43:46 wys³ane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #2 : Maj 21, 2013, 18:30:18 »
otó¿ tak.....




znalezione w necie.
« Ostatnia zmiana: Maj 21, 2013, 23:44:58 wys³ane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #3 : Maj 22, 2013, 12:46:31 »
Cud w kanie Galilejskiej..... ?

Cytuj
Cud w Kanie Galilejskiej − wed³ug Ewangelii ¶w. Jana Jezus Chrystus przemieni³ wodê w wino podczas wesela w Kanie Galilejskiej, galilejskim miasteczku w pobli¿u Nazaretu. Przemienienie wody w wino jest pierwszym z 37 opisanych w Ewangeliach cudów Jezusa w okresie jego publicznej dzia³alno¶ci. ¦wiadkami cudu mieli byæ Aposto³owie i Maryja, Matka Jezusa. Miasteczko obecnie jest identyfikowane z Kafar Kann±[1].

Opis tego cudu nie znajduje siê w Ewangeliach synoptycznych, umieszczony jest on tylko w opisie dzia³alno¶ci Jezusa spisanym przez ¶w. Jana Aposto³a (J 2,1-11).
[/size]

http://pl.wikipedia.org/wiki/Cud_w_Kanie_Galilejskiej

Na czym polega "cud przemiany wody w wino"? ¯eby zrozumieæ metaforê okre¶leñ z tamtych czasów ( zreszt± zachowan± rownie¿ do teraz w ¯ydowskim ¦wiêcie Purim )trzeba wiedzieæ czym by³a "woda" ? Woda pierwsze wtajemniczenie kap³añskie w wiedzê mistyczn± i jej interpretacjê na tym poziomie. Jezus móg³ uciszaæ "burzê", czyli jego zdanie w temacie "burzliwej " dyskusji by³o decyduj±ce, posiada³ najwy¿sze prawa kap³añskie na poziomie "wody" w³±cznie z "chodzeniem  po niej" czyli bieg³e poruszanie siê w temacie.

A czym jest wtajemniczenie kolejne inaczej "przemiana wody w wino"? to nic innego jak odkrycie i¿ z³o nie istnieje w wymiarze mistycznym, wszyscy Ludzie s± dzieæmi Stwórcy z dwóch Rodów , do¶wiadczaj±cy zdarzeñ ¿yciowych zgodnych z potrzebami ich osobistego rozwoju.
Nie ma z³a w Za¶wiatach, tam nie przenosi siê ziemskich s³abo¶ci ludzkich, one istniej± tylko na ziemi. Na drug± stronê ¿ycia zabiera siê tylko dobro i mi³o¶æ, nic wiêcej! Jedni potrafili osi±gn±æ go wiêcej w trakcie swojego ¿ycia, inni mniej.Ale ka¿dy zabierze tyle ile wypracowa³ na ziemi , ka¿dy zabierze w³asny zbiór przekszta³cenie siebie w doskonalsz± Istotê.

Ta prosta wiedza dzia³a na ludzi jak wino, powoduje zawrót g³owy , bo w swojej prostocie jest niesamowita. Jest to kolejny wy¿szy poziom wtajemniczenia , kap³añskiego, który przemienia "wodê w wino".... to powód do wielkiej rado¶ci , weselenia siê, bowiem nast±pi³ czas przekazania nowej piêknej wiedzy. Zatem weseliæ siê ... to nie koniecznie byæ cz³onkiem WESELA- ceremonia ¶lubnej pary ma³¿eñskiej!
Tamto WESELE.... a raczej WESELENIE SIÊ = RADOWANIE z nowych mo¿liwo¶ci Jezusa przetrwa³o ¼le przet³umaczonym sensie informacji o wydarzeniu.

Jezus ( "przemieniaj±c wodê w wino...") przekazywa³ nowy wy¿szy poziom wiedzy , ( wtajemniczenia wodnego przemienionego  w winne), bo uzyska³ wy¿sze prawa kap³añskie. By³o to Jego ¶wiêto wielkiej rado¶ci, Jego weselenie siê, a nie dos³ownie Jego wesele.   

Weseliæ , kto¶ przet³umaczy³ na wesele, a kto¶ zacz±³ interpretacjê jako domniemany ¶lub Jezusa.
¦lub Jezusa Z Mari± Magdalen± by³ ( musia³ byæ)du¿o wcze¶niej , bowiem ¿aden kap³an ¿ydowski nie móg³ byæ bez¿enny. Taki by³ wymóg praw ¿ydowskich, albo kap³añstwo z o¿enkiem albo rezygnacja z kap³añstwa.

Wypaczona religia katolicka ukry³a ten fakt , ukry³a ca³a prawdê na temat historycznego pochodzenia Jezusa i Marii Magdaleny, zatarto dawne ¶lady i systematycznie niszczono dokumenty informuj±ce o historii rodowej Jezusa i MM.

Zatem weselenie siê w Kanie Galilejskiej nie ma nic wspólnego z weselem ... wspó³cze¶nie rozumianym jako ¶lub ma³¿eñski dwojga ludzi.


Cytuj
Quote-alpha.png
1Trzeciego dnia odbywa³o siê wesele w Kanie Galilejskiej i by³a tam Matka Jezusa. 2Zaproszono na to wesele tak¿e Jezusa i Jego uczniów. 3A kiedy zabrak³o wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie maj± ju¿ wina». 4Jezus Jej odpowiedzia³: «Czy¿ to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy¿ jeszcze nie nadesz³a godzina moja?» 5Wtedy Matka Jego powiedzia³a do s³ug: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». 6Sta³o za¶ tam sze¶æ st±gwi kamiennych przeznaczonych do ¿ydowskich oczyszczeñ, z których ka¿da mog³a pomie¶ciæ dwie lub trzy miary. 7Rzek³ do nich Jezus: «Nape³nijcie st±gwie wod±!» I nape³nili je a¿ po brzegi. 8Potem do nich powiedzia³: «Zaczerpnijcie teraz i zanie¶cie staro¶cie weselnemu!» Ci wiêc zanie¶li. 9Gdy za¶ starosta weselny skosztowa³ wody, która sta³a siê winem - a nie wiedzia³, sk±d ono pochodzi, ale s³udzy, którzy czerpali wodê, wiedzieli - przywo³a³ pana m³odego 10i powiedzia³ do niego: «Ka¿dy cz³owiek stawia najpierw dobre wino, a gdy siê napij±, wówczas gorsze. Ty zachowa³e¶ dobre wino a¿ do tej pory». 11Taki to pocz±tek znaków uczyni³ Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawi³ swoj± chwa³ê i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. 12Nastêpnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali siê do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni[6]


Oczywi¶cie tekst Ewangelii ( ewangelia = dobra nowina) jest bardzo symboliczny, opisuje trzy dni zdawania egzaminu przez Jezusa ( odczytywanie/ odkodowywanie wiedzy / "wtajemniczenia wodnego" z przemiana znaczeñ na "wtajemniczenie winne"). Takie pe³ne ceremonie trwa³y trzy dni, trzeciego dnia nastêpowa³o podsumowanie z przekazem pe³nych praw kap³anowi adeptowi.
O tym wspomina Jan   ( drugi Jan , "g³owa zakonu" pomazañców porannych z nad Jordanu", o któr± poprosi³a Heroda "Salome" ( Salome to imiê reprezentuj±ce  stopieñ zakonny kobiecy)  , to Maria Magdalena.

Cytuj
Ewangelista Jan stwierdza na pocz±tku, i¿ wesele mia³o miejsce trzeciego dnia. Egzegeci interpretuj±, ¿e chodzi o trzeci dzieñ od decyzji udania siê do Galilei lub spotkania z Natanaelem, któremu Chrystus zapowiedzia³, i¿: „zobaczy jeszcze wiêksze rzeczy” (J 1,50)[2]. Poprzez wzmiankê o trzecim dniu, wszystkie opisane na pocz±tku Ewangelii Janowej wydarzenia s± umieszczone w ramach jednego pe³nego tygodnia, prowadz±c dzieñ po dniu do dnia siódmego (por. J 1,29.35.43 oraz 2,1), w którym mia³ miejsce cud bêd±cy objawieniem siê chwa³y Bo¿ej w Jezusie[3]

Ewangelista Jan stwierdza i¿ WESELE MIA£O MIEJSCE TRZECIEGO DNIA... a nie trwa³o trzy dni! Trzeciego dnia  by³o weselenie siê Jezusa i wszystkich mu bliskich z powodu uzyskania MOCY przekroczenia kolejnego poziomu wiedzy duchowej, poziomu wtajemniczeñ zakonnych. Wa¿ny by³ TRZECI DZIEÑ , bo by³ DNIEM ZDANIA EGZAMINU w umiejêtno¶ci "PRZEMIANY WODY W WINO"....

To nie by³o wesele/ za¶lubiny Jezusa i Marii Magdaleny, to by³a rado¶æ z powodu osi±gniêæ rozwojowych Jezusa!

Kiara.



ps.Dzieci MM. i Jezusa. Pierwsze dziecko ( córkê Sarenê) MM. urodzi³a w wieku oko³o 16 lat,dziewczynka a¿ do swojej doros³o¶ci ukrywana by³a w Siwie w Egipcie.Po urodzeniu córki w tamtych czasach, prawo Sanhedrynu  pozwala³o ma³¿onk± ( kap³anom) na rytualne ( nieskalane) poczêcie drugiego dziecka po trzech latach. Zatem kolejne dziecko  ( syn ) urodzi³ siê gdy MM. mia³a oko³o 21 lat. trzecie dziecko (po narodzinach ch³opca), mog³o byæ poczête po 6 latach. Zatem kolejny syn MM i Jezusa urodzi³ siê gdy mia³a ona oko³o 28 lat. M±¿ by³ od niej starszy 5 lat. Zatem narodziny trzeciego syna przypada³y na 33 - sty trzeci rok ¿ycia Jezusa.
Te przerwy rytualnych narodzin spadkobierców rodowych dotyczy³y wy³±cznie trojga pierwszych dzieci, kolejne mog³y byæ ju¿ poczête bez tych rytualnych  przerw.

Ale.... Maria Magdalena  mia³a czworo dzieci! Czwarte dziecko , córkê, TAMAR mia³a  z bratem Jezusa ( Jakubem) podczas obowi±zkowego czasowego ma³¿eñstw lewiratu.  http://pl.wikipedia.org/wiki/Lewirat
Ma³¿eñstwo mia³o na celu sp³odzenia nastêpczyni rodowej ( oficjalnie MM. i Jezus nie mieli córki, udano i¿ zmar³a jako niemowlê, by uchroniæ jej ¿ycie). Nastêpczyni Rodowej , a nie nastêpcy , poniewa¿ ¯ydzi dok³adnie wiedzieli i wiedz± i¿ liniê rodow± dziedziczy siê przez DNA i Rna MATKI nie ojca.
Chodzi³o o spadkobierczyniê w linii ¿eñskiej po MM. ale równie¿ o dar energetycznych mo¿liwo¶ci OJCA. Inny by³ przekaz energii ¿ycia przez Jezusa , zupe³nie inny jego brata  Jakuba.

Faryzeuszom chodzi³o o wyeliminowanie z ziemi linii Rodowej Niebieskich Jab³ek, pozostawienie wy³±cznie linii Rodowej  winnego grona.

Sta³o siê inaczej,na ziemi pozostali spadkobiercy obydwu Rodów, obydwa przetrwa³y do naszych czasów! Jednak identyczne mo¿liwo¶ci rozwojowe , oraz rezydencjonalne, o przysz³o¶ci ¶wiata mia³y obydwa.


Ród Nieniskich Jab³ek ( Ród MM. i Jezusa) ich wiedza mi³o¶ci  , poprowadzi³a ludzko¶æ ku ¶wietlanej pe³nej dobra i szczê¶cia przysz³o¶ci.
« Ostatnia zmiana: Maj 22, 2013, 14:43:59 wys³ane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #4 : Maj 23, 2013, 18:39:26 »
Informacyjny dodatek w kontek¶cie "otrzymania G³owy Jana" przez Mariê Magdalenê. Egzamin MM ( wówczas jeszcze w statusie kap³anki Salome) zdawa³a przed Herodem. zaliczeniem osi±gniêtego poziomu rozwoju by³a mo¿liwo¶æ lewitacji , któr± Salome osi±ga³a w rytualnym tañcu, a nie po za¿yciu "bia³ego proszku z³ota". Ta substancja tworzy siê w sposób naturalny w organizmie Cz³owieka na wskutek odpowiedniego stylu ¿ycia ( dieta i etyka tworz±ca prawo¶æ, oraz zrozumienie istoty zachodz±cych nawet trudnych zdarzeñ , powoduj±ce w Cz³owieku poczucie szczê¶liwo¶ci.
takiego stanu ( jest kompleksowy , harmonizuj±cy wszystkie czakry oraz obydwa aspekty) nie osi±ga siê stosuj±c jakie¶ techniki , ni wywarzaj±c wymy¶le u¿ywki.

Zatem Lewitacja ....jest efektem uzyskania wewnêtrznej i zewnêtrznej harmonii na wszystkich poziomach i we wszystkich cia³ach materialnym oraz subtelnych.

Kiara.

Cytuj


(1/1)

Rados³aw:






W KRÓLESTWIE W£ADCÓW PIER¦CIENIA
(fragment)

"...
Jak ju¿ wspomnia³em przy okazji omawiania Meluzyny, fontanny, ¼ród³a i wody wi±zano zazwyczaj z lini± ¿eñsk± W³adców Pier¶cienia. Wywodzi siê to z czasów bogów Anunnaki, których rodu matk± za³o¿ycielk± by³a (wed³ug tekstów staro¿ytnej Mezopotamii) Tiamat, Morski Smok. W pó¼niejszych czasach królowe te by³y przedstawiane zazwyczaj w postaci syren (ich anglojêzyczna nazwa to mermaids od ³aciñskiego merê maids, co po polsku znaczy “morskie panny") i czêsto nazywano je Paniami Jeziora. By³ to zwyczaj, który przypisano Marii Magdalenie, kiedy osiad³a w Prowansji w roku 44 n.e.

Podczas gdy mêscy potomkowie Marii Magdaleny i Jezusa stali siê znanymi Królami Rybiarzami w Galii, linia ¿eñska zachowa³a swój status Smoczych Królowych w ca³kiem innej dynastii – jako matriarchalne królowe Avallonu w Burgundii. Dynastia ta znana by³a pod nazw± Domu delAcqs (Domu Wód) i to z niego pochodzi ¿yj±ca w VI wieku wielka królowa Viviane znana z arturiañskich romansów jako Pani Jeziora. To pochodzenie by³o tak wa¿ne dla Celtyckiego Ko¶cio³a, ¿e kiedy w roku 844 król Kenneth MacAlpin zjednoczy³ Szkotów i Piktów, jego dokument koronacyjny w sposób szczególny podkre¶la³ jego pochodzenie od królowych Avallonu.

Najbardziej istotnym, je¶li chodzi o króla Artura, by³o jego pochodzenie zarówno od mêskiej, jak i ¿eñskiej linii Albigensów. Jego ojcem by³ król Aedan Dalriada, Pendragon Brytanii w roku 559 i potomek W³adcy Lasów Beli Mawra. Jego matk± by³a Ygerna del Acqs, córka królowej Viviane, której wnuk (z matki Viviane II, siostry Ygerny) by³ legendarnym Lancelotem del Acqs. Ygerna (w tradycji arturiañskiej czasami nazywa siê j± Igraine) by³a Wysok± Królow± Celtyckich Królestw, za¶ jej siostra Morgaine (po jej pierwszym mê¿u Gwyr Llewie z Carlisle) by³a Wysok± Kap³ank± Sióstr Avallonu.

Od wielu lat trwaj± spekulacje na temat historycznego Artura, lecz s± to g³ównie zabiegi ludzi zaanga¿owanych w turystykê, którzy usi³uj± wykorzystaæ jego pochodzenie do zainteresowania turystów konkretnymi czê¶ciami Anglii i Walii. W rzeczywisto¶ci (w zgodzie z tradycyjnymi relacjami) by³ tylko jeden Wysoki Król Brytanii zwany Arturem. Zawsze by³ tylko jeden Artur, syn Pendragona. Ten sam, którego matk± by³a Igraine'a z Avallonu, córka królowej Viviane, znanej jako Pani Jeziora. By³ tylko jeden Artur, który mia³ syna Modreda i siostrê o imieniu Morgaine (lub Morgana, jak siê j± nazywa w niektórych relacjach).

Dawne anna³y Szkocji i Irlandii oraz zapiski Ko¶cio³a Celtyckiego zgodnie identyfikuj± Artura mac Aedana z Dalriady. W roku 575 druid Merlin Emrys og³osi³ go Królewskim Dowódc± i Wysokim Królem. Jego g³ówn± siedzib± by³o Carlisle na pó³nocy Anglii, sk±d dowodzi³ obron± granicy oddzielaj±cej Szkocjê od Anglii.

Wracaj±c do Rathów (inaczej królewskich kopców-siedlisk) powinni¶my zastanowiæ siê nad nazw± tych Bram do ¦wiata Zmar³ych – Tepes – jako ¿e by³ to przydomek przypisywany jednej z najbardziej enigmatycznych postaci pó¼nego ¶redniowiecza – hrabiemu Drakuli. Traktuj±c rzecz historycznie, nie bior±c pod uwagê chrze¶cijañskiego mitu propagandowego, w który spowito wampiryczn± postaæ bohatera ksi±¿ki Brama Stokera, Drakula by³ ksiêciem wo³oskim o imieniu W³ad III, którego czêsto nazywa siê równie¿ W³adem Tepesem.

Poniewa¿ s³owo tepes jest pokrewne “drewnianym palom", czêsto uwa¿a siê, ¿e opisowy przydomek W³ada ma zwi±zek z jego surow± metod± wykonywania egzekucji na wiê¼niach, czyli z nadziewaniem ich na drewniany pal. Przeto imiê Wlad Tepes t³umaczy siê jako W³ad Falownik. Jest to jednak wierutne k³amstwo. Przydomek Tepes nadano mu (podobnie jak wielu innym druidzkim dostojnikom przed nim), poniewa¿ w ramach staro¿ytnej kultury W³adców Pier¶cienia Sidhe zosta³ mianowany Creachai-re'em, Stra¿nikiem Wrót.

Piêtnastowieczny ksi±¿ê rumuñski W³ad Tepes by³ za³o¿ycielem stolicy tego kraju, Bukaresztu. Jego popularne imiê, Drakula (Dracula), oznacza³o “Syn Drakula", z kolei Drakul (Dracu³) znaczy³o Smok i by³o form±, jak± bractwo Graala z Ordo Daconis (Imperialny Dwór Smoka) okre¶la³o od roku 1431 jego ojca.

W ostatnim stuleciu, od czasu wydania w roku 1897 powie¶ci Drakula, W³ad sta³ siê archetypem promowanej przez Ko¶ció³ gotyckiej tradycji. Jednak rzeczywisty lêk hierarchii ko¶cielnej przed nim nie dotyczy³ jego surowych metod traktowania wrogów, jak siê czêsto uwa¿a, i tego, ¿e by³ on pij±cym krew wampirem z horroru Stokera9, ale jego g³êbokiej wiedzy alchemicznej i tego, ¿e by³ on dzia³aj±cym Oupire – szacownym Suwerenem Rath, Stra¿nikiem Wrót w staro¿ytnym rytuale Yulannu W³adców Pier¶cienia.

Ci, którzy czytali Krew z krwi Jezusa l Potomków Dawida i Jezusa, znaj± terakotow± mozaikê sprzed oko³o 2000 latp.n.e. przedstawiaj±c± sumeryjsk± boginiê Lilith. Na tym wizerunku (tak jak i innych przedstawiaj±cych najwy¿szych rang± bogów Anunnaki) widzimy Lilith trzymaj±c± Prêt i Pier¶cieñ Bosko Mierzonej Sprawiedliwo¶ci. Prêt by³ w rzeczywisto¶ci miar± i na niektórych obrazach jest on przedstawiany z oznakowaniem pozwalaj±cym na wykonanie pomiaru w okre¶lonych jednostkach (tak jak wspó³czesne nam linijki z podzia³k±). W czasach babiloñskich by³a ona okre¶lana jako Rule (regu³a, panowanie, linia³) i ten, kto j± dzier¿y³, by³ Rulerem (w³adc± lub miar±), sk±d wywodzi siê nasze okre¶lenie rz±dz±cych.

Jak wspomnia³em na wstêpie, pier¶cieñ by³ symbolem kompletno¶ci, jedno¶ci i wieczno¶ci. Reprezentowa³ kontynuacjê Boskiej Sprawiedliwo¶ci, sprawiedliwo¶ci mierzonej przy pomocy prêta (lub miarki). Pier¶cieñ stanowi³ wiêc symbol w³adców wywodz±cych siê z Anunnaki – tajemniczych Oupires odpowiedzialnych za ustanawianie rz±dów i w³adzy królewskiej – którzy byli potomkami cywilizacji powsta³ej oko³o 4 000 lat p.n.e.

Bior±c to pod uwagê, warto odnotowaæ, ¿e kiedy zapytano Tolkiena o ¶rodowisko ¦rodkowej Ziemi wystêpuj±ce w jego trylogii W³adca Pier¶cieni, odrzek³ on, ¿e pochodzi ono z oko³o 4000 roku p.n.e. “W kotle zawsze wrza³o i wrze" – odrzek³. – “My tylko dodajemy nowe sk³adniki do zupy". Jego ciesz±ca siê du¿± popularno¶ci± powie¶æ, aczkolwiek fascynuj±ca, wcale nie jest jakim¶ nowym pomys³em. Od najdawniejszych czasów uwa¿ano w Europie, ¿e saksoñski bóg Wotan (lub Odyn – odpowiednik sumeryjskiego Anu) rz±dzi ¶wiatem za pomoc± o¶miu pier¶cieni, bêd±c w posiadaniu jeszcze jednego, dziewi±tego pier¶cienia (Pier¶cienia Jeden), który pozwala³ mu w³adaæ pozosta³ymi.

W czasie ¶redniowiecznych procesów ko¶cielnych prowadzonych przeciwko heretykom, a tak¿e w pó¼niejszym okresie, wszystko, co by³o zwi±zane z Graalem, pada³o ³upem w¶ciek³o¶ci biskupów i braci zakonnych. Nie spodziewaj±ce siê niczego ofiary oskar¿ano o ca³y szereg podejrzanych praktyk. Zakazany by³ jakikolwiek zwi±zek z kultur± Pier¶cienia.

Kiedy oskar¿ono Joannê d'Arc, jednym z g³ównych zarzutów, jakie biskupi wysunêli przeciw niej, by³o u¿ywanie przez ni± do leczenia magicznych pier¶cieni i czarów. W rezultacie spalono j± w roku 1431 na stosie. W roku 1920 Ko¶ció³ ponownie rozpatrzy³ jej sprawê, w rezultacie czego u³askawi³ j± i kanonizowa³!

Jak to szczegó³owo omówi³em w Krew z krwi Jezusa, zakazy nie dotyczy³y tylko pism Merlina, ale tak¿e ca³ego szeregu innych prac, które rzekomo zaginê³y w okresie wczesnego ¶redniowiecza. Zakazami objêto równie¿ malarstwo i ustanowiono wiele nowych zasad. Jedna z nich mówi³a, ¿e Dziewica Maria mo¿e byæ przedstawiana jedynie w szatach niebieskich i bia³ych, jak jest obecnie najczê¶ciej malowana, bowiem inne kolory, zw³aszcza czerwieñ, mog³yby sugerowaæ, ¿e piastowa³a jakie¶ stanowisko w Ko¶ciele, który nie dopuszcza³, aby kobiety pe³ni³y w nim jakiekolwiek funkcje.

Ma³o kto wie, ¿e ko¶cielne zasady stosuj± siê równie¿ do muzyki, w szczególno¶ci muzyki staro¿ytnej, która wywodzi siê z kultur innych ni¿ rzymska, grecka lub lidyjska. To w³a¶nie z powodu tych religijnych ograniczeñ wspó³czesne ksi±¿ki po¶wiêcone muzyce podaj±, ze jej korzenie tkwi± w kulturze Grecji lub ró¿nych czê¶ci Rzymskiego Imperium.

Podobnie jest z jêzykiem angielskim, o którym mówi siê b³êdnie, ¿e pochodzi g³ównie z greki i ³aciny. Aby wpoiæ nam ten pogl±d, uczy siê nas takich klasyków literatury, jak Homer i Wirgiliusz, zupe³nie zapominaj±c, ¿e zarówno ³acina, jak i greka rozwinê³y siê z innych, znacznie starszych jêzyków. Pochodzenie wiêkszo¶ci jêzyków europejskich, w³±cznie z angielskim, mo¿na prze¶ledziæ cofaj±c siê w czasie a¿ do okresu staro¿ytnej Fenicji, Syrii, Egiptu, Indii i Mezopotamii. Wiele s³ów liczy sobie tysi±ce lat.

Podobnie jest z muzyk±. Na podstawie odkryæ dokonanych w kilku ostatnich dziesiêcioleciach mo¿na stwierdziæ, ¿e muzyka odgrywa³a bez w±tpienia du¿± rolê w czasach babiloñskich królestw, a nawet wcze¶niejszych. W pok³adach datowanych na sze¶æ tysiêcy lat po³o¿onych na terenie staro¿ytnego Sumeru znajdowano srebrne fujarki, dzwonki i bêbny oraz piêknie zdobione harfy i liry. Wiadomo tak¿e, ¿e ju¿ wtedy u¿ywano lutni.

Te precyzyjnie wykonane instrumenty pogrzebane u boku królów i królowych z rodu Smoka mia³y z ca³± pewno¶ci± charakter ceremonialny i wygl±da na to, ¿e u¿ywano ich w rytua³ach staro¿ytnego Gwiezdnego Ognia i Ogniowego Kamienia, co opisa³em w Potomkach Dawida i Jezusa. Rytua³ Ogniowego Kamienia (rytua³ bogini Antu lub Barat An-ny) by³ g³ównie ceremoni± o charakterze lewitacyjnym odprawian± z zastosowaniem monoatomowego, nadprzewodnikowego pierwiastka – Ogniowego Kamienia (bia³ego proszku z³ota).

Muzyka nawet wspó³cze¶nie jest u¿ywana do kreowania zjawiska lewitacji, zw³aszcza w Tybecie, gdzie wysoko w górach unoszono przy zastosowaniu antygrawitacyjnych czêstotliwo¶ci d¼wiêkowych bardzo ciê¿kie bloki skalne. W rytuale tym bierze udzia³ dziewiêtnastu muzyków i dwustu mnichów ustawionych wzd³u¿ promieni w grupach po piêæ osób i w odstêpach co piêæ stopni, z twarzami zwróconymi w kierunku górskiej jaskini. Muzycy u¿ywali trzynastu bêbnów beczkowych ró¿nych rozmiarów i wadze do 150 kilogramów zawieszonych na drewnianych ramach i skierowanych ku po³o¿onej miêdzy muzykami i jaskini± miskowatej niecce, w której ustawiano kamienny blok. By³o tam jeszcze dodatkowo sze¶æ d³ugich tr±b umieszczonych w odstêpach miêdzy muzykami graj±cymi na bêbnach. Na dany znak muzycy zaczynali graæ na bêbnach i tr±bach, a mnisi ¶piewaæ. Po czterech minutach kamienie zaczyna³y lewitowaæ i wznosiæ siê 400 metrów w górê, a nastêpnie opuszczaæ na w³a¶ciwe miejsce w górskiej ¶wi±tyni.

Po intensywnych badaniach zawi³o¶ci tej staro¿ytnej procedury Adam Wagner odtworzy³ ten muzyczny rytua³ w utworze “Feniks i ogniowy kamieñ" na p³ycie Genesis of the Grail Kings – kompozytor strategicznie przerywa sekwencjê Z³otego ¦rodka, po czym nastêpuje czterominutowa cisza, w czasie której odtwarzane s± tak niskie czêstotliwo¶ci, ¿e s± one nies³yszalne. Chocia¿ nie docieraj± do naszej ¶wiadomo¶ci, rezonuj± bezpo¶rednio z szyszynk±, która, jak wiadomo, jest odpowiedzialna za stany wy¿szej ¶wiadomo¶ci i percepcji.

Do albumu Genesis of the Grail Kings w³±czone zosta³y równie¿ aspekty muzycznych wspó³brzmieñ, których u¿ywania Watykan zakaza³ w ¶redniowieczu, poniewa¿ Templariusze i Cystersi wykorzystywali je w swoich po¶wiêconych Marii Magdalenie katedrach Notre Damê, które s± znane z tego, ¿e ich architektoniczna konstrukcja przeczy prawom grawitacji. Rycerze tego szczególnego od³amu Templariuszy (za³o¿onego w roku 1118 przez króla Jerozolimy Baldwina) zwani byli Ksi±¿êtami, Stra¿nikami Królewskiej Tajemnicy.

Jedna z tych muzycznych sekwencji jest bardzo s³awna – jest to trójd¼wiêk ochrzczony przez Ko¶ció³ “diabelskim interwa³em" bêd±cy bezpo¶rednim wyci±giem z harmonicznych skal staro¿ytnych mezopotamskich bóstw, które obejmuj± skalê Enkiego, skalê Eniiia, skalê Anu, skalê Marduka, skalê Kingu, skalê Inanna i inne.

¯aden z kompozytorów nie zrobi³ tyle dla zachowania tradycji Pier¶cienia, co prapradziadek Adriana Ryszard Wagner. Jego s³ynna szesnastogodzinna tetralogia Pier¶cieñ Nibelunga (Z³oto Renu, Walkiria, Zygfryd i Zmierzch bogów) zosta³a w znacznej czê¶ci oparta na folklorze burgundzkim, jednak jej g³ówn± osnow± jest bardzo stara mitologia skandynawska nosz±ca nazwê Saga Volsunga.

G³ównym bohaterem Pier¶cienia Nibelunga jest wojownik Zygfryd, który znajduj±c siê pod wp³ywem czarów p³yn±cych z magicznego napoju zdradza ukochan± kobietê – przemienion± w ¶miertelniczkê boginiê Brunhildê, która aran¿uje nastêpnie jego ¶mieræ. Brunhilda zdaje sobie w koñcu sprawê ze swojego b³êdu i rzuca siê na stos pogrzebowy, aby po³±czyæ siê w za¶wiatach ze swoim ukochanym. Panny Renu, prawowite Wodne Stra¿niczki Z³ota wydobywaj± z prochu stosu pogrzebowego magiczny pier¶cieñ, który Zygfryd da³ Brunhildzie. Dziêki temu oraz dziêki po¶wiêceniu Brunhildy zniesiona zostaje kl±twa (rzucona na ten Pier¶cieñ przez Alberyka Nibelunga, W³adcê Kar³ów Podziemi).

Pier¶cieñ zosta³ wykradziony Pannom Renu przez Nibelunga, który straci³ go na korzy¶æ ojca Brunhildy, boga nieba, Wotana. Potem zdobywa go Zygfryd zabijaj±c smoka, lecz w chwili ostatecznego oczyszczania pier¶cienia przez Panny Renu, Wotan ginie razem ze swoim wymarzonym królestwem Walhall±. Kiedy Pier¶cieñ trafia w koñcu w prawowite rêce, ¶wiat zostaje uratowany i nastêpuje zamkniêcie pe³nego Cyklu.

Tradycja Pier¶cienia jest tu wyra¼nie widoczna, podobnie jak w historii Tolkiena i legendach Graala – Pier¶cieñ niszczy ostatecznie tego, który wchodzi w jego posiadanie nie odczuwaj±c w³a¶ciwej z nim wiêzi. Ten z³oty Pier¶cieñ, wykuty z zaczarowanego p³askiego kamienia z³ota Renu, dawa³ jego posiadaczowi w³adzê nad ca³ym ¶wiatem, lecz pod warunkiem wyrzeczenia siê mi³o¶ci i zaprzedania duszy budz±cej grozê mocy Pier¶cienia.

Najpotê¿niejszym z W³adców Pier¶cienia w kategoriach bezpo¶redniej linii mesjanistycznej króla Dawida i Jezusa by³ król Solomon, którego ¿ydowski Talmud okre¶la jako najpotê¿niejszego czarodzieja tamtych czasów. Jego wielka m±dro¶æ i rozwa¿ny królewski os±d by³y przypisywane posiadaniu przezeñ czarodziejskiego pier¶cienia. To w³a¶nie legenda o pier¶cieniu króla Solomona zainspirowa³a Tolkiena.

Podobnie jak Solomon tolkie-nowski W³adca Pier¶cienia, Sau-ron, u¿ywa³ swojego Jednego Pier¶cienia do rz±dzenia wszystkimi demonami Ziemi. Solomon u¿y³ demonów do budowy ¶wi±tyni w Jerozolimie, podczas gdy Sau-ron u¿y³ ich do budowy wie¿y w Mordorze. Podobne by³y równie¿ pier¶cienie (takie, jakie wystêpuj± zazwyczaj w tej tradycji), jako ¿e ka¿dy z nich by³ zdolny zniszczyæ swojego pana. Pier¶cieñ Solomona osi±ga swój cel poprzez demona Asmodeusza, natomiast w przypadku Saurona zniszczenia dokonuje jego w³asny demon destrukcji.

W obu historiach s± jeszcze inne podobieñstwa. W obu przypadkach wystêpuj± klejnoty wypromieniowuj±ce ¶wiat³o, w przypadku Solomona jest to Schamir, a w przypadku króla elfów Thingola – Silmaril. Ka¿dy z nich jest skarbem rodzinnym odpowiedniego rodu królewskiego.

Tego rodzaju ¿ydowskie pisma skierowa³y w¶ciek³o¶æ dominikanów kieruj±cych hiszpañsk± inkwizycj± (od oko³o 1480 roku) g³ównie na ¯ydów, zw³aszcza tych, którzy zajmowali siê studiowaniem kaba³y. To w³a¶nie z tego powodu zaczê³y siê polowania na czarownice.

 

Wcze¶niej rzymska inkwizycja zajmowa³a siê g³ównie heretykami – heterodoksyjnymi chrze¶cijanami nale¿±cym do ró¿nych od³amów (arianami, nestorianami, nazareñczykami i innymi), którzy nie byli cz³onkami Ko¶cio³a Rzymskokatolickiego i których kultura by³a w jaki¶ sposób zwi±zana z tradycjami magii i alchemii pozostaj±cymi poza kontrol± Ko¶cio³a. I oto pojawili siê ¯ydzi ze swoimi wersjami dawnych dziejów, zw³aszcza ¯ydzi z regionu Narbonne hiszpañskich Marchii, gdzie kiedy¶ domowi Dawida Karol Wielki udzieli³ przywileju niezale¿no¶ci na prawach ksiêstwa.

To oznacza³o, ¿e sieæ nale¿y zarzuciæ znacznie szerzej, tak aby obj±æ ni± równie¿ ludzi o zupe³nie innej orientacji.

Sprawa przesta³a ju¿ dotyczyæ pragnieñ Ko¶cio³a, aby oczy¶ciæ swoje chrze¶cijañskie szeregi. A co ¯ydami? Muzu³manami? I wreszcie poganami?

I tak oto pocz±wszy od XV wieku inkwizycja przyst±pi³a do etnicznej czystki. Nikt poza czystej krwi zdeklarowanymi chrze¶cijanami nie by³ bezpieczny. Zaistnia³a konieczno¶æ stworzenia nowego rodzaju klasyfikacji zdolnej do wci±gniêcia zdobyczy w nadzwyczaj rozci±gliw± sieæ. W owych czasach stanowisko wielkiego inkwizytora piastowa³ brutalny Tomas de Torquemada, starszy spowiednik Ferdynanda II i królowej Hiszpanii Izabeli. Pod jego kierunkiem znaleziono rozwi±zanie i wkrótce zakonnicy postawili swoje znaki na “najbardziej diabolicznych poganach, jacy kiedykolwiek konspirowali w celu obalenia Ko¶cio³a Rzymskokatolickiego".
 

cd...
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #5 : Maj 23, 2013, 18:40:14 »
cd....


Cytuj

W roku 1484 dwaj dominikanie, Heinrich Kramer i James Sprenger opublikowali ksiêgê M³ot na czarownice. To przesi±kniête z³em, lecz napisane z wyobra¼ni± dzie³o podawa³o szczegó³owo, jak nale¿y rozpoznawaæ nowe podstêpne zagro¿enie ze strony praktykuj±cych sataniczn± magiê. Ksiêga by³a tak przekonuj±ca, ¿e dwa lata pó¼niej papie¿ Innocenty VIII wyda³ bullê autoryzuj±c± prze¶ladowania tej blu¼nierczej sekty. Do tego momentu kult znany jako Czary (je¶li w ogóle istnia³) nie zagra¿a³ nikomu. Osta³ siê on g³ównie w pozosta³o¶ciach pogañskich zwyczajów oraz w obrz±dkach zwi±zanych z urodzajem i klas± wie¶niacz±. W rzeczywisto¶ci by³a to jedynie pozosta³o¶æ pierwotnych wierzeñ w nadludzkie moce si³ natury ogniskuj±cych siê g³ównie na Panie, psotnym arkadyjskim bo¿ku pasterzy.

Pan by³ tradycyjnie przedstawiany z kozimi nogami, uszami i rogami, lecz twórczy dominikanie mieli inny pogl±d na temat graj±cego na fujarce rogacza i zaczernili jego obraz tak, aby przypomina³ samego diab³a. Poniewa¿ jednak inkwizytorzy byli mê¿czyznami, ustalono, ¿e czary s± form± deprawacji zwi±zan± z niestabilno¶ci± natury kobiecej.

Problem polega³ na tym, ¿e, tak naprawdê, nikt nie wiedzia³, jak rozpoznaæ czarownice, i w zwi±zku z tym wymy¶lono do tego celu szereg tragicznie ¶miesznych prób i testów. W ca³ej tej aferze bezwzglêdna sekta purytan sta³a siê bliska politycznie rzymskiej strategii wprowadzaj±c swoje w³asne polowania na czarownice w Anglii, a pó¼niej w Ameryce. W czasie ponad 250 lat upowa¿nieni przedstawiciele poszukiwaczy czarownic zamordowali ponad milion niewinnych mê¿czyzn, kobiet i dzieci.

To w³a¶nie przeciwko religijnemu fanatyzmowi i oskar¿eniom zrodzi³ siê ruch, który zyska³ miano renesansu – okres odrodzenia i wskrzeszenia wspomagany ¶rodowiskiem demokratycznego sposobu my¶lenia. W okresie tym, którego apogeum przypad³o na pocz±tek XVI wieku, Leonardo da Vinci, Rafael i Micha³ Anio³ rozwinêli harmoniê sztuki klasycznej w jej najwy¿szej formie. By³ to czas ponownej fascynacji pogañskimi naukami, które eksplodowa³y szerokim wachlarzem barw, przekraczaj±c nowe horyzonty nauki, architektury i sztuki.

W³a¶nie wtedy, w latach 1614-1615, powsta³y w Niemczech dwa traktaty zatytu³owane Manifesty Ró¿okrzy¿ow-ców. Po nich pojawi³ siê romans Chemiczny ¦lub napisany przez luterañskiego pastora Johanna Valentina Andreae. Publikacje te by³y zapowiedzi± odrodzenia hermetyzmu i nastania okresu O¶wiecenia, w którym ujawnione zostan± pewne uniwersalne tajemnice.

Bior±c pod uwagê pojawienie siê w Brytanii Królewskiego Towarzystwa (Royal Society) naukowego i genialne opracowania Izaaka Newtona, Roberta Boyle'a, Roberta Hooka, Edmunda Halleya, Christophera Wrena i wielu innych, które pojawi³y siê kilkadziesi±t lat pó¼niej, przepowiednie by³y w zasadzie prawid³owe, lecz w tamtych czasach by³y zawoalowane w postaci alegorii i zdawa³y siê przekazywaæ jeszcze bardziej adekwatny przekaz.

Pi¶miennictwo koncentrowa³o siê na podró¿ach i naukach tajemniczej postaci imieniem Christian Rosenkreutz, brata Ró¿anego Krzy¿a. Jego imiê zosta³o tak dobrane, aby ¶wiadczy³o o jego ró¿okrzy¿añskiej przynale¿no¶ci, i by³ on przedstawiany zazwyczaj w stroju templariuszy.

Akcja Chemicznego ¦lubu rozgrywa siê w magicznym zamku panny i pana m³odego – miejscu wype³nionym wizerunkami lwów, w którym dworzanami s± badacze nauk Platona. W scenerii godnej romansu Graala Dziewica Lamplighter aran¿uje wa¿enie wszystkich obecnych na wadze, podczas gdy zegar odmierza ruchy nieba, za¶ go¶ciom przedstawiane jest Z³ote Runo. Ca³y czas graj± instrumenty strunowe i tr±by, za¶ wszystko odbywa siê w atmosferze rycersko¶ci pod przewodnictwem rycerzy ¶wiêtych zakonów.

Poni¿ej zamku znajduje siê tajemniczy grób z dziwnymi inskrypcjami, a w porcie stoi dwana¶cie zacumowanych statków Z³otego Kamienia, z których ka¿dy ma flagê z innym znakiem Zodiaku. W zamku oprócz dziwnego przyjêcia grana jest przykuwaj±ca uwagê fantazyjna sztuka opowiadaj±ca o bezimiennej ksiê¿niczce, któr± wyrzucon± na brzeg w drewnianej skrzyni znajduje ksi±¿ê. Ksiê¿niczka po¶lubia wkrótce ksiêcia, dziêki czemu odradza siê pozbawiony niegdy¶ praw prawowity królewski ród.

Jest to kolejna opowie¶æ z rodzaju “zagubionej narzeczonej", któremu ju¿ siê przygl±dali¶my. Kiedy po³±czy siê znaczenia wynikaj±ce z Chemicznego ¦lubu z dwoma wcze¶niejszymi traktatami, staje siê jasne, ¿e chodzi tu o ideê Graala, i Ko¶ció³ z miejsca potêpi³ odradzaj±cy siê ruch ró¿okrzy¼owców.

Po przeanalizowaniu historycznych wró¿ek/wró¿ów (Fairies), skrzatów (Pixies) i elfów (Elves) mo¿emy obecnie przyjrzeæ siê innym, tak zwanym “o¶wieconym": krasnoludkom (Sprites), chochlikom (Goblins) i gnomom (Gnomes).10

Definicja “sprite" oznacza ni mniej, ni wiêcej tylko “spirit person" (“osoba duchowa") – jedna z tych, które nale¿± do transcendentalnego królestwa Sidhe. Oryginalni sprite'owie to staro¿ytni scytyjscy wojownicy-duchy, którzy malowali swoje cia³a szaroniebiesk± farb±, aby wygl±daæ na polu walki jak zw³oki.

Wystêpuj±ca w szekspirowskim ¦nie nocy letniej postaæ o imieniu Puck jest opisywana jako “sprite", za¶ w tradycy-jonej angielskiej legendzie le¶nej Puck jest okre¶lany jako Robin Goodfellow, o którym mówiono, ¿e jest “gob-linem". Jego ojcem by³ Hern the Hunter (Hern £owca). Jak z tego wynika, Oberon i Hern to jedna i ta sama osoba. Imiê Oberon (to, jak ju¿ mówili¶my, wariant imienia króla Elfów, Albreya) jest pochodn± scytyjskiego Oupire (znacz±cego “ponad") i Roñ (znacz±cego “panowaæ"). Tak wiêc Oberon oznacza “Ponad Panuj±cy", czyli dok³adnie to samo co High King (Wysoki Król) lub Pendragon.

S³owo “goblin" (chochlik) wywodzi siê bezpo¶rednio ze starogermañskiego kobelin okre¶laj±cego robotników kopalnianych lub tych, którzy pracuj± pod ziemi±. W kontek¶cie kultury Pier¶cienia gobliny by³y w zasadzie pomocnikami Stra¿ników Bram Rath – mieszkañcami kopców Tepes bêd±cych bramami do ¶wiata zmar³ych przodków – i byli takimi samymi lud¼mi, jak Stra¿nicy.

O gnomach, podobnie jak i o goblinach, mówi³o siê, ¿e s± stra¿nikami podziemnych skarbów i z tego wzglêdu s³owo to jest dzi¶ wi±zane z bankami, jak w przypadku tak zwanych “Gnomów Zurichu". Rdzeñ tego s³owa odpowiada w greckiemu gno- , które wystêpuje w takich s³owach jak “gnosis" i “gnoble" (czyli “noble" – “szlachetny"). To oznacza, ¿e gnomy pochodzi³y ze szlachetnej (szlacheckiej) rasy. Okre¶lano ich tak¿e mianem “M±drzy". Ich zajêciem by³a rzeczywi¶cie ochrona – byli stra¿nikami gnosis (wiedzy) i ¦wiêtej Linii Krwi Albi-gensów. To w³a¶nie z racji szlachetnego (inaczej gnomicznego) wyró¿nienia rasa wró-¿ów (Fairies) by³a w stosunku do nas szlacht± – w szczególno¶ci kasta druidów Pict-sidhe (Pixies – skrzatów), którzy byli ostatecznymi stra¿nikami praw i kultury. Ich ¿eñskie partnerki nosi³y nazwê Behn-sidhe (Banshee), co w staroiriandzkim znaczy po prostu “m±dra kobieta".

Je¶li kto¶ staje w ¿yciu przed trudnym do pokonania problemem, mo¿e ulec wywo³anemu przezeñ stresowi i presji b±d¼ go rozumowo pomniejszyæ. Nie oznacza to oczywi¶cie, ¿e problem zniknie, bêdzie jednak wydawaæ siê znacznie mniej dokuczliwy i mo¿liwy do kontrolowania. Tak w³a¶nie post±pi³ Ko¶ció³ z problemem sukcesji Smoka – W³adcami Pier¶cienia Albigensów. U¶wiêcon± Lini± Krwi ¦wiêtego Graala. Redefiniuj±c oryginalne znaczenia Fairies (wró¿ek / wró¿ów), Elves (elfów), Pixies (skrzatów), Gnomes (gnomów), Goblins (chochlików), Sprites (krasnoludków) i innych postaci zmniejszy³ rozmiary problemu poprzez miniaturyzacjê ich rzeczywistego znaczenia. W procesie tym transcendentaln± rasê Sidhe sportretowano jako malutkie postacie i przesuniêto j± do królestwa mitów. Potem wprowadzono w ¿ycie fa³szyw± Donacjê Konstantyna, w my¶l której jedynie Ko¶ció³ móg³ decydowaæ, kto jest królem, a kto nie!

Kiedy ta strategia przesta³a dawaæ zadowalaj±ce wyniki, jak to mia³o miejsce w okresie renesansu (kiedy to nast±pi³ okres wzglêdnej odwil¿y, rozwoju my¶li racjonalistycznej i o¶wiecenia), wdro¿ono drug± czê¶æ planu. Tym razem dzia³ania Ko¶cio³a by³y bardziej ukierunkowane i zosta³y zwrócone na kluczowych cz³onków mesjanistycznego rodu – stoj±cych najwy¿ej w sukcesji Smoka Albigensów, dynastycznych królów i królowych Sangreala i ich starszych Ouipre'ów. Ludzie ci byli postaciami historycznymi i wszyscy o tym wiedzieli, w zwi±zku z czym nie da³o siê ich wt³oczyæ w ramy nadprzyrodzonego królestwa fantazji. Poniewa¿ byli z linii krwi Smoka, mo¿na ich by³o jednak przedstawiæ jako szczep niesamowitych pó³ludzi, niemo¿liwych do zaakceptowania dla chrze¶cijan. W najlepszym przypadku przekszta³cano ich w syreny, a w najgorszym w wampiry – w ka¿dym z tych wariantów byli z³ymi, zmiennokszta³tnymi emisariuszami szatana!

Dzi¶, w czasach znacznie wiêkszego racjonalizmu, doprawdy trudno poj±æ, ¿e mo¿na by³o powa¿nie traktowaæ te bzdury. Jednak ten mit jest nadal aktualny i do pewnego stopnia spe³nia swoj± dyskryminacyjn± rolê. Dzia³a nawet w stosunku do tych, których misj± jest obna¿anie tego rodzaju propagandowych dogmatów, którzy w wyniku tej chytrze obmy¶lanej strategii sami staj± siê jej ofiar±. Jeszcze dzi¶ nie brak ludzi, czêsto znanych i podobno inteligentnych, którzy wszystko wiedz±c najlepiej utrzymuj±, ¿e Brytyjska Rodzina Królewska i ja razem z ni± to w rzeczywisto¶ci pochodz±ce z innej planety szkaradne gady!

Jednym z najbardziej szokuj±cych faktów dotycz±cych scytyjskich W³adców Pier¶cienia jest to, ¿e ich zachowane szcz±tki, pochodz±ce sprzed tysiêcy lat (odkryte daleko na pó³noc na Syberii), ukazuj± ich cia³a pokryte tatua¿em wyobra¿aj±cym lemury z ogonami pokrytymi pier¶cieniami".

Jak nas uczono, lemury pochodz± (prawie wy³±cznie) z Madagaskaru oraz Komorów le¿±cych na wschód od Mozambiku. I oto mamy je tam, gdzie, jak siê nas uczy, nigdy ich nie by³o – w pó³nocnej Europie i w rejonie Morza Czarnego!

Od dawna wiadomo, ¿e istnia³ kiedy¶ znany z lemurów kontynent zamieszkany przez potê¿ny królewski szczep. St±d Jego nazwa “Lemuria". Wielu entuzjastów poszukuje go pod powierzchni± Atlantyku, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego niczym zaginionej Atlantydy. Byæ mo¿e taki zaginiony l±d istnieje, niemniej niezaprzeczalnym faktem jest, ¿e najwiêksza czê¶æ Lemurii (bez wzglêdu na to, jak siê rzeczywi¶cie nazywa³a) nigdy nie zaginê³a. By³ to wielki kontynent, który istnieje do dzi¶ i rozci±ga siê od wschodniej Europy na obszar by³ego Zwi±zku Radzieckiego.

To w³a¶nie tam 40000 lat temu znajdowa³a siê kraina wielkich W³adców Pier¶cienia – ojczyzna Oupire'ów Pict-Sidhe. By³ to kraj potê¿nych wojowników Smoka, dopóki nie wyemigrowali oni i me wywalczyli sobie drogi na po³udnie z powodu stale och³adzaj±cego siê klimatu podczas ostatniej epoki lodowcowej. Nie ulega w±tpliwo¶ci, ¿e klimat by³ tam kiedy¶ bardzo ciep³y, czego dowodzi dotarcie tam z po³udnia lemurów drog± l±dow±, zanim Madagaskar i Komory oderwa³y siê od Afryki.

Jak wygl±dali ci najwcze¶niejsi królowie-bogowie? S± oni obecnie dobrze znani dziêki zachowanym szcz±tkom, które uda³o siê odnale¼æ podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w Transylwanii i Tybecie. Mieli jasnobr±-zowe w³osy, jasne oczy i ubierali siê w zwierzêce skóry. Mê¿czy¼ni mierzyli oko³o 2 metrów wzrostu, a kobiety ponad 1,8 metra. Ci przodkowie celtyckich i galijskich Wysokich Króli byli bez w±tpienia jednymi z budz±cych najwiêkszy respekt wojownikami wszechczasów.

Co ciekawe, bogowie Anunnaki byli w tym samym stopniu czê¶ci± kultury Sidhe, co tradycji mezopotamskiej. Nie bez przyczyny by³o to, ze siedziba Anu znajdowa³a siê setki mil na pomoc od Sumeru, nad Morzem Kaspijskim, jak równie¿ to, ¿e staro¿ytny o¶rodek Scytopolis (Sidhe-opolis), który Syryjczycy nazywali Beth-Shean (Dom Mocy), znajdowa³ siê 800 mil (1290 km) dalej, w Galilei. Obecnie przypuszcza siê, ¿e cywilizacja Ubaid z po³udniowej Mezopotamii, która wprowadzi³a 5 000 lat p.n.e. strukturê miejsk±, by³a w rzeczywisto¶ci cywilizacj± Uper-ad, czyli stworzon± przez scytyjskich w³adców, Uperów lub inaczej Oupire'ów.

Uwa¿a siê równie¿, ¿e kolejna cywilizacja tego regionu, sumeryjska, by³a w rzeczywisto¶ci cywilizacj± Sidhe-mu-rian. Ma to istotne znaczenie, jako ¿e wczesnych W³adców Pier¶cienia Scytii (ród królewski Tuatha De Danann) w rzeczywisto¶ci nazywano Sumatrê. Z kolei Sumatrê w jêzyku staroirlandzkim (dok±d zawêdrowa³o wiele kast) znaczy ni mniej, ni wiêcej tylko “smok".

Dlaczego zatem nie uczymy siê o tych ludziach na lekcjach historii? Odpowied¼ jest prosta. Dlatego ¿e byli oni w rzeczywisto¶ci Elfami i Wró¿ami, nasz± spu¶cizn±. Ich historia zosta³a ju¿ na samym pocz±tku rzymskich zakazów i podporz±dkowania poddana represjom. Zmniejszenie ich rangi spowodowa³o zmniejszenie znaczenia ich dziejów.

Nie ulega w±tpliwo¶ci, ¿e wszystko, czego nas uczono na temat naszej kulturowej to¿samo¶ci jako wywodz±cej siê z Grecji i Imperium Rzymskiego, jest nieprawd±. Ta wersja historii narodzi³a siê stosunkowo niedawno.

Prawdziwa królewska spu¶cizna zachodniej kultury, na której gruncie powsta³y wszystkie tak zwane mity i legendy, na sta³e umiejscowione w kolektywnej pamiêci rasy – bez wzglêdu na to, co Ko¶ció³ i akademicy uczeni bêd± twierdziæ, aby nami sterowaæ – pochodzi wy³±cznie z jednego miejsca i czasu, który z powodzeniem mo¿na nazwaæ ¦redni± Ziemi± b±d¼ w jakikolwiek inny sposób. Pochodzi z odleg³ego Królestwa W³adców Pier¶cienia.

Przypisy:

1 W dos³ownym t³umaczeniu “Bo¿onarodzeniowy Ojciec" Mimo nie tak dawnych starañ zmierzaj±cych do przechrzczenia go na Dziadka Mro¿± nadal pozosta³ ¦wiêtym Miko³ajem – Przyp. t³um

2 Jeden ze znanych poetów walijskich z VI wieku n e Spisana 700 lat pó¼niej Ksiêga Tabesma, najstarsza istniej±ca kopia jego dzie³, zawiera liczne wiersze i pewne opracowania o charakterze religijnym wywodz±ce siê z celtyckiej tradycji Na brzegu jeziora Geinonydd w hrabstwie Caer-narvonshire w Wa³u do dzi¶ stoi jego pomnik. – Przyp. t³um.

3 Na pocz±tku VII wieku Piktowie i Szkoci zaakceptowali rzymsk± interpretacjê problemów dotycz±cych religii, za¶ ko¶ció³ szkocki pozosta³ celtycki a¿ do XI wieku i pozostawa³ pod silnymi wp³ywami swojego w³asnego kleru, którego cz³onkowie nosili nazwê Clid lub Culdees. – Przyp t³um.

4. Tak¿e Kolumban (521-597), irlandzki zakonnik, misjonarz; pochodzi³ z królewskiego rodu 0'Neill. W roku 563 za³o¿y³ klasztor na wyspie ³ona w Hebrydach Wewnêtrznych, którego zosta³ pó¼niej opatem i sk±d prowadzi³ chrystianizacjê plemion Piktów w obecnej zachodniej i pó³nocnej Szkocji – Przyp. t³um.

5 Po angielsku werewolf, gdzie “were" oznacza “cz³owieka", za¶ “wolf" – “wilka"; inaczej mówi±c, “werewolf to “cz³owiek-wilk". – Przyp. t³um.

6. Cadwallon, mo¿na równie¿ spotkaæ pisowniê Caedwalla lub Cadwalder, brytyjski król na Gwynedd (obecnie kraina w pomocnej Wa³u). – Przyp. t³um.

7. Yule Log to polano spalane w kominku w Wigiliê Bo¿ego Narodzenia, za¶ samo Yule odnosi siê ogólnie do ¶wi±t Bo¿ego Narodzenia – Przyp. t³um.

8 Heme oznacza le¶nego ducha, pó³boga lub herosa. – Przyp. t³um

9. Brytyjski pisarz Abraham Stoker, znany pod imieniem Bram, (1847-1912), jest autorem wydanego w roku 1897 gotyckiego horroru zatytu³owanego Dracula (Drakula). – Przyp. t³um.

10. Ze wzglêdu na znacznie mniejszy, a przynajmniej mniej znany zakres nazewnictwa polskiego dotycz±cego tych mityczno-bajkowych postaci, bêdê pos³ugiwa³ siê anglojêzyczn± wersj±, podaj±c w nawiasie polskie znaczenia, które czêsto s± niestety zbyt uproszczone. Wszystkie wymienione w tym akapicie w nawiasach nazwy s± w liczbie mnogie), dlatego dla zainteresowanych, którzy me znaj± jêzyka angielskiego, podajê, ze ich formy w liczbie pojedynczej przedstawiaj± siê nastêpuj±co: Fairy, Pixie, Elf, Spnte, Goblin i Gnomê. – Przyp. t³um.

11. Lemury maj± d³ugie ogony poro¶niête futrem w pr±¿ki, jak gdyby w pier¶cienie. – Przyp. t³um.

autor: sir Laurence Gardner

Link do ca³ego artyku³u:
http://www.sm.fki.pl/index.php?nr=W_Krolestwie_Wladcow
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #6 : Maj 24, 2013, 14:00:39 »
Maria Magdalena w niektórych t³umaczeniach okre¶la siê "Wie¿a Ryb" co w starej grece zapisuje siê starogreckiego ἰχθύς (ichthýs) – ryba .

kim byli chrze¶cijañscy "rybacy"? bo nie rybakami dos³ownie ³owi±cymi ryby w wodzie.

czym by³ chrzest z wody a czym z ognia?
kto  to, s± "ryby'? , te "³owione" przez "rybaków" - kap³anów?

co to jest "ocean ¿ycia"? nasze naturalne ¶rodowisko ¿ycia ziemia , a nie tylko wody na niej.

ciekawych, a zarazem bardzo prostych pytañ jest wiele, wystarczy zanurzyæ siê we w³asnych falach my¶li i powiaæ na nie wiatrem refleksji , a z oceanu wspomnieñ wy³oni± siê pradawne wyspy wiedzy.....

Pomy¶lno¶ci w ¿eglowaniu od l±du do l±du by zgromadziæ najcenniejsze skarby ¿ycia , które w sercu przemieniaj± siê w m±dro¶æ.


Kiara.
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #7 : Grudzieñ 01, 2013, 01:19:07 »
Dziedziczenie w dawnej Judei do 3. w.p.n.e.

W³a¶ciwie dochodzimy do sedna sprawy "Ziemia Obiecana".... i obyczaje spo³eczne, rodowe  na dawnym Bliskim i ¦rodkowym   Wschodzie , a szczególnie w Judei , tamtych czasów.

"W tamtych odleg³ych czasach , a¿ do 3. w.p.n.e.spo³eczeñstwa BLISKIM i ¦RODKOWYM  Wschodzie by³y przewa¿nie matriarchalne , maj±tki i pozycja przechodzi³y tam z matki na córkê. W³a¶ciwie po¶ród rodzin królewskich wiêkszej czê¶ci tego regionu zwyczaj ten przetrwa³ a¿ do czasów antycznych.Zarówno królowa Saba jaki Kleopatra z Egiptu panowa³y jako spadkobierczynie dynastii. W Judei , niemal wczesnoletnie z Jesussem , pochodz±cy z rodu Ezawa król Herod Wielki  który panowa³  od 37do 4. n.e. wyst±pi³ z pretensj± do tronu Izraela na podstawie swego maleñstwa z Mariamme potomkini± dynastii Machabeuszy , ostatnich prawowitych w³adców Judei!

"¦wiêta Oblubienica" Margaret Starbird.

Co to znaczy? Herod Wielki doskonale wiedzia³ i¿ nie mo¿e dziedziczyæ ziemi Judei które wedle zasady dynastycznej s± dziedziczone wy³±cznie w linii ¿eñskiej! Zatem je¿eli wyst±pi³ o respektowanie tego starego prawa zrobi³ to WY£¡CZNIE w imieniu SWOJEJ MA£OLETNIEJ CÓRKI KTÓR¡ BY£¡ MARIA MAGDALENA! bowiem tylko i wy³±cznie ona jako spadkobierczyni w linii ¿eñskiej posiada³a te prawa dziedziczenia.

Co zreszt± bardzo, ale to bardzo nie podoba³o siê innym frakcjom uzurpuj±cym sobie prawa do tamtych terenów.

Kim by³a Maria Magdalena w tym skomplikowanym uk³adzie rodzinnym Heroda Wielkiego, który jednocze¶nie by³ jej ojcem i dziadkiem.....
Herod Wielki mia³ kilka ¿on i wiele dzieci z tych zwi±zków jednak najwa¿niejsze by³y ksiê¿niczki  hasmodejskie , które...... Mrugniêcie
« Ostatnia zmiana: Grudzieñ 01, 2013, 12:09:36 wys³ane przez Kiara »
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #8 : Marzec 20, 2014, 22:37:45 »
Janusz na innym forum.


Czy chrze¶cijañstwo mia³oby mo¿liwo¶æ tak wielkiej ekspansji (pomijaj±c si³ê ognia i mieczy), gdyby nie le¿±ce u jego ¼ród³a oszustwa Ko¶cio³a, dotycz±ce Marii Magdaleny i rodzeñstwa Jezusa?

Wp³yw indoktrynacji Ko¶cio³a katolickiego na ¶wiadomo¶æ wiernych oraz na opiniê spo³eczn± spowodowa³, ¿e badañ nad ró¿nymi alternatywnymi historiami, zwi±zanymi z ¿yciem Jezusa, nigdy nie traktowano powa¿nie, a autorów spotyka³ spo³eczny ostracyzm.
Wszelkie podwa¿anie WIARY w bosko¶æ Jezusa jest traktowane przez Ko¶ció³ jako blu¼nierstwo.
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #9 : Marzec 20, 2014, 22:38:31 »
Biblia niczego nie musi ukrywaæ na temat MM. i Jezusa, bo zwyczajnie niczego prawdziwego nowy Testament nie przekazuje. Chrze¶cijañstwo to tylko oficjalna nazwa, tak naprawdê to Paulinizm , stworzony przez Saula/ Paw³a z Tarsu, a on by³ Faryzeuszem, któremu wiedza przekazywana przez Jezusa i MM. by³a wyj±tkowo nie na rêkê. On i jego frakcja reprezentowali Judaizm Moj¿eszowy, który nie pokrywa siê z jego starszymi opcjami wiedzy ¶wi±tynnej. Nie wszystkie stare Ksiêgi zaliczone s± do v Ksiêgu Tory.

Jezus ca³kowicie z³ama³ zasadê "Przymierza z Bogiem Moj¿esza" ( nie ma jednego przymierza z Bogiem ( jakim, którym....) , jest ich kilka), zatem Faryzeusze ( opcja która przejê³a dominacjê w dawnej Judei ) doprowadzili do zatarcia ¶ladów ( wspó³cze¶nie robi siê to samo) prawdziwej , historycznej wiedzy o Jezusie i MM. zastêpuj±c ja preparowanymi historyjkami.

Dokumenty prawdziwe, jedne ukryte do tej pory przez MM. i Jezusa, drugie przez Faryzeuszy i Watykan, wiedza prawdziwa jednak przetrwa³a, w tradycji, opowie¶ciach ustnych , pie¶niach , legendach, sztuce.
Wiadomo by³o i jest i¿ nadejdzie dzieñ jej ujawnienia , jest bardzo bliski, wszyscy którzy s± odpowiedzialni do tej pory za dawne tragedie , fa³sz i manipulacje do dzisiaj nie bêd± mieli ju¿ nic do powiedzenia.

Bowiem WSZYSTKO, ALE TO WSZYSTKO, czym s± religie, kto i w jakim celu je tworzy³ oraz ¿e nie maj± ¯ADNEGO zwi±zku z prawdziw± dawn± wiedza przekazywan± Ludzko¶ci w ¦wi±tyniach przez Za¶wiat i Stwórcê zostanie ujawniona , argumenty bêd± o niepodwa¿alnej wiarygodno¶ci.

Czy elita obecnej wszelakiej w³adzy tego nie wie? Ale¿ wie, usi³uje wszelakimi sposobami powstrzymaæ to zdarzenie, NIE DA SIÊ , BO TAKIE JEST PRZEZNACZENIE ZAGWARANTOWANE NAM MOC¡ I M¡DRO¦CI¡ STWÓRCY WSZECHRZECZY, a w tym wypadku ON i tylko ON decyduje.


Zatem ca³a prawdziwa wiedza na temat MM. i Jezusa, oraz ich rodziny , ca³a prawdziwa historia Ludzko¶ci i ziemi zostanie ujawniona , upubliczniona i nikt tego nie powstrzyma.

Jeszcze ciuteczkê cierpliwo¶ci, ludzie gdy dowiedz± siê jak d³ugo i jak bardzo byli oklamywani i wykorzystywani przez ró¿nych przywódców religijnych nie bêd± chcieli nie tylko chodziæ do ko¶cio³ów ale te¿ s³yszeæ wiêcej o tych oszustach.

Dodam tylko i¿ KA¯DY papie¿ jest ca³kowicie ¶wiadom tej mistyfikacji i k³amstw, akceptuje je w imiê w³adzy nad ludzko¶ci±.


Kiara.
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #10 : Marzec 20, 2014, 22:39:19 »
Postautor: quetzalcoatl888 » 20 marca 2014, 21:30
hm no papie¿ Franek ma w herbie symbol wenus wiec chyba wszystko wyja¶ni...
Zapisane
  • Kiara
  • Administrator
  • Ekspert
  • *****
  • Wiadomo¶ci: 2458
  • Zobacz profil
Odp: Inni o Marii Magdalenie....
« Odpowiedz #11 : Marzec 20, 2014, 22:40:04 »
Herb to mo¿na sobie zrobiæ z czego siê chce..... :shock: :lol: co to znaczy wyja¶ni..... gdyby Watykan mia³ takie intencje nie by³o by wszystkich krucjat, stosów i ukrywanej wiedzy.

Wyja¶niæ , znaczy odkryæ cala prawdê na temat wszystkich oszustw czym jest religia.... czyli tworem sztucznie wymy¶lonym dla politycznej i ekonomicznej w³adzy pewnych ludzi na ziemi i Energii w Za¶wiatach. Nie ma boga religijnego , bo, to twór komputerowy , który korzysta z energii ludzi podporz±dkowanych mu w ro¿nych religijnych opcjach. ¦ci±ga ja w trakcie religijnych zgromadzeñ i mod³ów.
Czy Watykan i papie¿ s± gotowi na te wyja¶nienia ? Jezus nie tworzy³ ¿adnej religii , On odbudowa³ ¶wi±tyniê ( miejsce przekazu wiedzy) w niej kobieta i mê¿czyzna s± równi , chocia¿ maj± inne role.
Wyniós³ MM. do pozycji równej sobie i uzna³ prawa dziedziczenia i przekazu w linii ¿eñskiej dlatego MM. nie jest znana jako Maria Jezusowa.... a Maria z Magdali czyli nazwisko jej wyznacza miejsce pochodzenia . Maria z miejscowo¶ci solonej ryby. W tym wypadku dzieci dziedzicz± ZAWSZE nazwiska matki zgodne z jej pochodzeniem. Jezus uzna³ t± odebran± w Judei zasadê kobiet±, a tym samym ca³kowicie i w 100% z³ama³ przymierze z Bogiem Moj¿esz. Ten fakt i wiele innych doprowadzi³ do wydania na niego i MM. oraz ich rodzinê okrutnego wyroku Sanhedrynu. Nie tylko odebrano im wszystkie dobra ziemskie w Judei i wypêdzono na banicjê , ale dokonano kastracji Jezusa i wymuszono podpisanie dokumentu zabraniaj±cemu pod kar± ¶mierci wstêpu na teren Judei w czasie 2000 lat( czyli wszystkie kolejne inkarnacje) do tego momentu OFICJALNEGO ZAPROSZENIA ICH PRZEZ LUDZI SPRAWUJ¡CYCH W£ADZÊ NA DAWNYCH TERENACH JUDEI.

Zatem ten dokument ma moc prawn± do obecnych czasów, bowiem w tym roku w kwietniu minie 2000 lat gdy zosta³ podpisany i wyegzekwowany. Z³amanie go, to nie tylko uznanie prawne wyroku ¶mierci ( która mo¿e byæ dokonana za pomoc± "strza³y ¶mierci" Pulsa Dinura, na inkarnacji MM. ale rownie¿ uznanie prawa z przed 2000 lat za obowi±zuj±ce dzisiaj . Co znaczy wyra¿enia zgody na stracenie praw do wszystkich dawnych ziemskich dóbr rodowych MM. jej spadkobierców wspó³czesnych.
Znam ten dokument dobrze, wiem co zawiera.
Czy papie¿ jest gotów na sfinalizowanie prawne ( czytaj cofniêcie dawnego wyroku) i zwrot wszystkiego co równie¿ Watykan odebra³ MM. i jej rodzinie?

Dla ciekawo¶ci symbolem mê¿czyzny jest po³udnie , smak s³odki ,cukier , kolor niebieski.

Symbolem kobiety jest pó³noc, smak s³ony , sól ,kolor ró¿owy.

Zatem Magdal , Wie¿a Solonych Ryb ( zgodnie relacj± powy¿szego filmu) okre¶la pochodzenie rodowe MM. , a ono ma ZAWSZE zwi±zek z Jej dawnymi w³asno¶ciami ziemskimi w Judei.

Czyli Maria , a w³a¶ciwie Sarena  Solona Ryba ...... jaka najbardziej  s³ona? ujmuj±c to w zwyczajach obecnego czasu.






Kiara.
« Ostatnia zmiana: Marzec 20, 2014, 22:45:28 wys³ane przez Kiara »
Zapisane
Strony: [1]
KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓ£CZESNA | KOD PESZEROWY | Zwoje z nad Morza Martwego (Moderator: Kiara) | Inni o Marii Magdalenie....
Skocz do:  

Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum

homofriends rozmowcy wrzeciono skyworldsv voters