KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

Czasami z czegos korzystam co jest malo znanom ciekawostkom.

Armia egipska.

http://www.egiptologia.fora.pl/historia-egiptu,7/temat-przeniesiony-z-nethit-uzbrojenie,30.html

Forum o Egipcie.

http://www.egiptologia.fora.pl/historia-egiptu,7/temat-przeniesiony-z-nethit-uzbrojenie,30.html

Elefantina.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Elefantyna

http://turystyka.gazeta.pl/Turystyka/1,81947,2932078.html


http://jadwigasz.wordpress.com/2009/06/page/2/

http://www.zgapa.pl/zgapedia/Wyspa_Kitchenera.html


http://www.zgapa.pl/zgapedia/Elefantyna.html

http://www.classic-divers.pl/asuan.htm

http://www.abcegipt.pl/pokaz/asuan.html


http://www.egiptwczasy.com/o-egipcie/ciekawe-artykuly.html

http://harry-xyz-5702.bloog.pl/kat,0,page,2,index.html?ticaid=6b49e

http://wapedia.mobi/pl/Papirusy_z_Elefantyny

http://wapedia.mobi/pl/Elefantyna

http://harry-xyz-5702.bloog.pl/id,3374343,title,Odwiedz-Elefantyne-warto,index.html

http://www.ruszamywswiat.fora.pl/egipt,55/egipt-cz-1,159-135.html

http://www.firmy24.lubin.pl/kraj-pl-show-Elefantyna

http://www.google.pl/search?q=kalendarz+elefantynski&hl=pl&lr=&client=firefox-a&hs=sLW&rls=org.mozilla:pl:official&channel=s&ei=HGPqTM7REd3NjAez84mGAw&start=10&sa=N

StaroÂżytne miasto pod piaskami Gizy    


PÂłaskowyÂż Gizy i dawny Kair poprzecinane sÂą sieciÂą podziemnych korytarzy, szybĂłw, naturalnych jaskiĂą, jezior i komĂłr zawierajÂących zadziwiajÂące artefakty, lecz wÂładze Egiptu wzbraniajÂą siĂŞ przed ujawnieniem tych faktĂłw.


ZAGINIONA HISTORIA PIRAMID

Aby w pe³ni zrozumieÌ sekretne informacje zawarte w Biblii, nale¿y poznaÌ zasiêg systemu podziemnych tuneli i towarzysz¹cego im uk³adu komór istniej¹cych pod P³askowy¿em Gizy, poniewa¿ to w³aœnie tam rozwinê³y siê g³ówne elementy nauk szkó³ tajemnic. To, co dzia³o siê tysi¹ce lat temu pod piaskami, nie ma ¿adnego odzwierciedlenia w obecnych podrêcznikach historii, co potwierdzaj¹ dokonane w ostatnim osiemdziesiêcioleciu odkrycia.

Rejon oazy Fajum poÂłoÂżony w odlegÂłoÂści zaledwie kilku kilometrĂłw od granicy pierwszego nomu ze stolicÂą Memfis stanowi przedmiot niezwykÂłego zainteresowania. To wÂłaÂśnie w tej poroÂśniĂŞtej bujnÂą roÂślinnoÂściÂą Âżyznej dolinie faraonowie, ktĂłrzy przypisywali sobie tytuÂł “mistrzĂłw krĂłlewskich ÂłowĂłw” Âłowili ryby i polowali z pomocÂą bumerangĂłw. Jezioro Moeris, wzdÂłuÂż ktĂłrego brzegĂłw rozciÂągaÂła siĂŞ niegdyÂś Oaza Fajum, byÂło wĂłwczas sÂłynnym Labiryntem, o ktĂłrym Herodot napisaÂł: “wedÂług mnie nieskoĂączony cud”. Labirynt zawieraÂł 1500 pomieszczeĂą i takÂą samÂą liczbĂŞ podziemnych komĂłr, do ktĂłrych temu greckiemu historykowi nie pozwolono zajrzeĂŚ. WedÂług kapÂłanĂłw Labiryntu “korytarze byÂły mylÂące i skomplikowane”, zaplanowane tak, by zapewniĂŚ bezpieczeĂąstwo licznym zwojom, ktĂłre, jak twierdzÂą, przechowywano w podziemnych pomieszczeniach. Ten ogromny kompleks wywarÂł ogromne wraÂżenie na Herodocie, ktĂłry wyraÂżaÂł siĂŞ o tej konstrukcji z podziwem:

Widzia³em tam dwanaœcie pa³aców regularnie rozmieszczonych, które by³y ze sob¹ po³¹czone tarasami rozmieszczonymi wokó³ dwunastu sal. Trudno uwierzyÌ, ¿e s¹ one dzie³em r¹k ludzkich. Œciany pokryte s¹ rzeŸbionymi figurami, a ka¿dy dziedziniec jest wykonany z bia³ego marmuru i otoczony kolumnad¹. W pobli¿u naro¿nika, gdzie koùczy siê labirynt, znajduje siê piramida o wysokoœci 74 metrów przyozdobiona wielkimi figurami zwierz¹t oraz podziemne przejœcie, przez którem mo¿na do niej wejœÌ. Oœwiadczono mi, ¿e podziemne komory i przejœcia ³¹cz¹ tê piramidê z piramidami w Memfis.

Piramidy w Memfis to piramidy w Gizie, poniewa¿ Giza to dawniejsze Memfis. Wielu staro¿ytnych pisarzy podtrzymuje dane podawane przez Herodota odnosz¹ce siê do podziemnych przejœÌ ³¹cz¹cych g³ówne piramidy i tym samym poddaj¹ w w¹tpliwoœÌ WiarygodnoœÌ powszechnie prezentowanej historii Egiptu. Krantor (3 wiek p.n.e.) podawa³, ¿e w Egipcie by³y podziemne kamienne s³upy, na których umieszczono zapis prehistorii, ustawione wzd³u¿ przejœÌ ³¹cz¹cych piramidy. W swoim s³ynnym studium W Sprawie Tajemnic, szczególnie Egipcjan, Chaldejczyków i Asyryjczyków Jamblich z Syrii, przedstawiciel aleksandryjskiej szko³y nauk mistycznych i filozoficznych, zapisa³ poni¿sz¹ informacjê o wejœciu wiod¹cym przez cia³o Sfinksa do przejœcia prowadz¹cego do Wielkiej Piramidy:

“WejÂście to, w naszych czasach zasypane piaskiem i Âśmieciami, wci¹¿ moÂżna przeÂśledziĂŚ miĂŞdzy przednimi Âłapami przykucniĂŞtego kolosa, KiedyÂś byÂło zamkniĂŞte brÂązowymi wrotami, ktĂłrych tajemny zamek potrafili otworzyĂŚ jedynie MĂŞdrcy. BramĂŞ chroniÂł powszechny szacunek i pewien rodzaj religijnego strachu, ktĂłre utrzymywaÂły jej nienaruszalnoœÌ lepiej niÂż jakiekolwiek uzbrojone straÂże. W brzuchu Sfinksa byÂły wykute galerie prowadzÂące do podziemnej czĂŞÂści Wielkiej Piramidy. Galerie te byÂły tak pogmatwane w drodze do Piramidy, Âże ktoÂś kto wkroczyÂł do nich bez przewodnika, zawsze wracaÂł do punktu poczÂątkowego.”

Na staroÂżytnych sumeryjskich pieczĂŞciach cylindrycznych byÂło odnotowane, Âże tajemny dom Anunnaki znajdowaÂł siĂŞ w “podziemnym paÂłacu… do ktĂłrego wchodziÂło siĂŞ tunelem. WejÂście ukryte byÂło w piaskach i czymÂś, co nazywano Huwana… o zĂŞbach smoka i twarzy lwa”. Ten doniosÂły staroÂżytny tekst, znany niestety tylko we fragmentach, informowaÂł rĂłwnieÂż, Âże “[Huwana] nie jest zdolny do poruszania siĂŞ do przodu ani do tyÂłu”, Âże wczoÂłgiwali siĂŞ na niego od tyÂłu i Âże w tym momencie droga do “tajemnego domu Anunnaki” nie byÂła juÂż zablokowana. Ten sumeryjski tekst mĂłwiÂł prawdopodobnie o Sfinksie w Gizie z gÂłowÂą lwa. JeÂśli posÂąg tego wielkiego stworzenia wybudowano, aby strzegÂł zamaskowanego wejÂścia do rozciÂągajÂącego siĂŞ pod nim podziemnego kompleksu, to jego symbolizm byÂł jak najbardziej wÂłaÂściwy.

DziewiĂŞtnastowieczne miejscowe legendy arabskie mĂłwiÂą o istniejÂących pod Sfinksem tajnych komorach zawierajÂących przedmioty obdarzone magicznÂą mocÂą. Wierzenia te znajdujÂą potwierdzenie u rzymskiego historyka z 1 wieku, Pliniusza, ktĂłry podaÂł, Âże g³êboko pod Sfinksem jest ukryty “grobowiec wÂładcy imieniem Harmakhis, ktĂłry zawiera ogromne skarby”. Co ciekawe, Sfinks byÂł okreÂślany kiedyÂś jako “Wielki Sfinks Harmakhis, ktĂłry stoi na straÂży od czasĂłw wyznawcĂłw Horusa”. Rzymski historyk z 4 wieku, Ammianus marcellinus, podaje dodatkowe informacje na temat podziemnych korytarzy, ktĂłre zdajÂą siĂŞ prowadziĂŚ do wnĂŞtrza Wielkiej Piramidy:

Inskrypcje, które, jak zapewniali staro¿ytni, by³y wykute na œcianach podziemnych galerii i korytarzy zbudowanych w g³êbokich i mrocznych wnêtrzach w celu zachowania staro¿ytnych m¹droœci od zniszczenia w czasach powodzi.

Przechowywany w Muzeum Brytyjskim manuskrypt skompilowany przez arabskiego pisarza Altelemsani mĂłwi o istnieniu dÂługiego, prostokÂątnego, podziemnego przejÂścia miĂŞdzy WielkÂą PiramidÂą a Nilem, przy czym od strony Nilu przejÂście blokuje “dziwny obiekt”. Manuskrypt zawiera teÂż opis nastĂŞpujÂącego wydarzenia:

W czasach Ahmeda Ben Toulouna pewna grupa weszÂła do Wielkiej Piramidy tunelem i znalazÂła w bocznej komorze szklany kielich rzadkiego koloru i tekstury. Kiedy wychodzili, jeden z czÂłonkĂłw grupy zagubiÂł siĂŞ. Kiedy zawrĂłcili po niego, wyszedÂł do nich nagi i ÂśmiejÂąc siĂŞ oÂświadczyÂł - “Nie idÂźcie za mnÂą i nie szukajcie mnie” - po czym pobiegÂł z powrotem do Piramidy. Jego przyjaciele odnieÂśli wraÂżenie, Âże rzucono na niego czar.

Po poznaniu dziwnych wydzrzeĂą, jakie miaÂły miejsce pod PiramidÂą, Ahmed Ben Touloun postanowiÂł zobaczyĂŚ ten kielich. BadajÂąc go, napeÂłniono go wodÂą i zwaÂżono. NastĂŞpnie wodĂŞ wylano i zwaÂżono go ponownie. Historyk pisze, Âże “okazaÂło siĂŞ, iÂż kielich waÂżyÂł tyle samo, kiedy byÂł wypeÂłniony wodÂą i kiedy byÂł pusty”. JeÂśli ta kronika jest dokÂładna, ten barak dodatkowego ciĂŞÂżaru stanowi poÂśredni dowĂłd na istnienie nadzwyczajnej wiedzy w Gizie.

Jak podaje w 10 wieku Masoudi, podziemnych galerii pod WielkÂą PiramidÂą strzegÂły mechaniczne statuy o zadziwiajÂących moÂżliwoÂściach. Jego sporzÂądzony tysiÂąc lat temu opis przypomina skomputeryzowane roboty pokazywane dziÂś w filmach science fiction. Masoudi twierdzi, Âże automaty byÂły zaprogramowane na nietolerancyjne zachowania, jako, Âże niszczyÂły wszystko, “z wyjÂątkiem tych, ktĂłrzy ze wzglĂŞdu na swoje postĂŞpowanie byli godni zaakceptowania”. Masoudi utrzymuje, Âże “pisemne przekazy MÂądroÂści oraz osiÂągniĂŞcia z ró¿nych dziedzin sztuki i nauki byÂły g³êboko ukryte, tak by przetrwaĂŚ ku poÂżytkowi tych, ktĂłrzy potrafiÂą je zrozumieĂŚ i wykorzystaĂŚ”. To fantastyczna informacja, albowiem jest moÂżliwe, Âże od czasĂłw Masoudiego “godne” osoby widziaÂły te tajemnicze podziemne komnaty. Masoudi wyznaje:

“WidziaÂłem rzeczy, ktĂłrych nikt nie odwaÂżyÂłby siĂŞ opisaĂŚ z obawy, Âże ludzie zacznÂą wÂątpiĂŚ w jego poczytalnoœÌ… niemniej widziaÂłem je.”

W tym samym stuleciu inny pisarz, Muterdi, przekaza³ opis dziwnego wydarzenia w w¹skim przejœciu pod Giz¹, kiedy grupa ludzi zosta³a przera¿ona widokiem kamiennych drzwi roztrzaskuj¹cych jednego z jej cz³onków- drzwi wysunê³y siê nagle ze œwiat³a przejœcia i zamknê³y le¿¹cy przed nimi korytarz.

Herodot powiada, Âże egipscy kapÂłani recytowali mu od dawna przechowywanÂą legendĂŞ o “formowaniu podziemnych apartamentĂłw” przez pierwotnych budowniczych Memfis. Najstarsze inskrypcje sugerujÂą, Âże pod powierzchniÂą obszaru otaczajÂącego Sfinksa i piramidy istniaÂło coÂś w rodzaju rozlegÂłego systemu korytarzy.

Te stare zapiski zostaÂły potwierdzone, kiedy w roku 1993 odkryto za pomocÂą przeprowadzonych na tamtym terenie badaĂą sejsmicznych obecnoœÌ wielkiej pustej podziemnej przestrzeni. O tym odkryciu poinformowano w filmie dokumentalnym “The Mystery of the Sphinx” (”Tajemnica Sfinksa”) pokazanym 30-milionowej widowni przez stacjĂŞ telewizyjnÂą NBC w koĂącu tego samego roku. Istnienie pomieszczeĂą pod Sfinksem jest dobrze znane.WÂładze Egiptu potwierdziÂły w roku 1994 kolejne odkrycie. Informacje o nim podaÂła nawet jedna z gazet w artykule “Tajemniczy tunel w Sfinksie”:

“Robotnicy regenerujÂący niedomagajÂącego Sfinksa odkryli nieznane przejÂście prowadzÂące w g³¹b korpusu tego tajemniczego posÂągu. G³ówny konserwator zabytkĂłw Gizy, Zahi Hawass, oÂświadczyÂł, Âże ten tunel jest bez wÂątpienia bardzo stary, niemniej pozostaje zagadkÂą, kto go zbudowaÂł, po co i dokÂąd on prowadzi. Zahi Hawass oÂświadczyÂł, Âże nie planuje usuniĂŞcia gÂłazĂłw blokujÂących wejÂście do niego. Tajemniczy tunel zag³êbia siĂŞ w pó³nocnÂą czêœÌ Sfinksa, mniej wiĂŞcej w poÂłowie odlegÂłoÂści miĂŞdzy jego wyciÂągniĂŞtymi Âłapami a ogonem.”

Bardzo popularne przypuszczeniem Âże Sfinks stanowi faktyczne wejÂście do Wielkiej Piramidy przetrwaÂło z zadziwiajÂącÂą konsekwencjÂą. To przekonanie utwierdzajÂą liczÂące sobie sto lat plany sporzÂądzone przez wtajemniczonych masonĂłw i ró¿okrzyÂżowcĂłw, ktĂłre ukazujÂą Sfinksa jako ornament zwieĂączajÂący hol, ktĂłry ³¹czyÂł siĂŞ ze wszystkimi piramidami poprzez wybiegajÂące z niego promieniÂście podziemne korytarze. Plany te zostaÂły sporzÂądzone na podstawie informacji pochodzÂących od rzekomego zaÂłoÂżyciela Zakonu Ró¿okrzyÂżowcĂłw, Christiana Rosenkreuza, ktĂłry podobno odwiedziÂł “tajemniczÂą podziemnÂą komorĂŞ” i znalazÂł tam bibliotekĂŞ wypeÂłnionÂą ksiĂŞgami opisujÂącymi wiedzĂŞ tajemnÂą.

Te szkice wykonano na podstawie informacji uzyskanej od archiwistów szkó³ wiedzy tajemnej jeszcze przed rozpoczêciem prac oczyszczaj¹cych z piasku przeprowadzonych w roku 1925, które ukaza³y ukryte drzwi do dawno zapomnianych komnat recepcyjnych, ma³ych œwi¹tyù i innych pomieszczeù.

Wiedza szkó³ tajemnic zosta³a wzmocniona przez ca³¹ seriê donios³ych odkryÌ dokonanych w roku 1935, które dostarczy³y dowodu na istnienie dodatkowych przejœÌ i komór przeplataj¹cych obszar pod piramidami. Kompleks w Gizie dowodzi, ¿e jego g³ówne elementy, takie jak Sfinks, Wielka Piramida i Œwi¹tynia S³oùca, s¹ ze sob¹ bezpoœrednio zwi¹zane i ³¹cz¹ siê, zarówno nad, jak i pod ziemi¹.

Komory i korytarze wykryte przy pomocy specjalnych sejsmografĂłw oraz w ostatnich latach radarĂłw penetrujÂących grunt (Ground Penetrating Radar) potwierdziÂły dokÂładnoœÌ planĂłw. Egipt rĂłwnieÂż z powodzeniem stosuje zaawansowane techniki satelitarne do wykrywania stanowisk poÂłoÂżonych pod powierzchniÂą Gizy oraz w innych miejscach. Na poczÂątku roku 1998 wprowadzono najnowszy system Âśledzenia i przy jego pomocy ustalono dokÂładnÂą lokalizacjĂŞ 27 nowych dotychczas nie eksploatowanych stanowisk archeologicznych. DziewiĂŞĂŚ z nich znajduje siĂŞ na wschodnim kraĂącu Luksoru (Teby), a pozostaÂłe w takich miejscach jak Giza, Abu Rawasz, Sakkara i Dahszur. Wydruki z terenu Gizy ukazujÂą ogromnÂą sieĂŚ tuneli i komĂłr oplatajÂących caÂły ten obszar, krzyÂżujÂących siĂŞ i splatajÂących wzajemnie niczym rozciÂągajÂąca siĂŞ na caÂłym pÂłaskowyÂżu kratownica. WykorzystujÂąc Âśledzenie z kosmosu egiptolodzy sÂą w stanie okreÂśliĂŚ przed rozpoczĂŞciem prac wykopaliskowych lokalizacjĂŞ g³ównego stanowiska, prawdopodobnego wejÂścia oraz rozmiar komĂłr. SzczegĂłlna uwagĂŞ poÂświĂŞca siĂŞ trzem konkretnym stanowiskom: obszarowi na pustyni poÂłoÂżonemu kilkaset metrĂłw na poÂłudniowy zachĂłd od miejsca poÂłoÂżenia Czarnej Piramidy, wokó³ ktĂłrej jest obecnie budowany potĂŞÂżny system betonowych Âścian o wysokoÂści siedmiu metrĂłw otaczajÂących teren o powierzchni oÂśmiu kilometrĂłw kwadratowych, staroÂżytnej drodze, ktĂłra ³¹czyÂła ÂświÂątyniĂŞ w Luksorze z Karnakiem, oraz “Drodze Horusa” biegnÂącej w poprzek pó³nocnego Synaju.

cd...

WIADOMOÂŚCI Z PIERWSZYCH STRON GAZET

Wœród mistyków i cz³onków egipskich szkó³ tajemnic panowa³ ugruntowany pogl¹d, ¿e Wielka Piramida by³a z wielu wzglêdów znakomitoœci¹. Pomijaj¹c fakt, ¿e do roku 820 nikt do niej nie wszed³, tajemne szko³y przedchrzeœcijaùskiego Egiptu utrzymywa³y, ¿e rozk³ad wnêtrza jest im dobrze znany. Ich adepci niezmiennie twierdzili, ¿e nie jest to grobowiec ani krypta grobowa, i podkreœlali, ¿e posiada ona jedn¹ symboliczn¹ komorê grobow¹ bêd¹c¹ elementem inicjacyjnego rytua³u.

Wed³ug mistycznych przekazów do wnêtrza wchodzi³o siê stopniowo przez podziemne korytarze przechodz¹c ró¿ne etapy. Mówiono, ¿e na koùcu ka¿dego z nich znajduj¹ siê ró¿ne komory, zaœ najwy¿szy i ostateczny stopieù wtajemniczenia symbolizuje pomieszczenie zwane obecnie Komor¹ Królewsk¹.

Przekazy szkó³ tajemnic by³y stopniowo weryfikowane przez odkrycia archeologów, zaœ w roku 1935 uzyskano pewnoœÌ, ¿e istnieje po³¹czenie miêdzy Sfinksem i Wielk¹ Piramid¹ oraz ¿e inny tunel ³¹czy Sfinksa ze staro¿ytn¹ œwi¹tyni¹ zlokalizowana po jego po³udniowej stronie (zwan¹ dziœ Œwi¹tyni¹ Sfinksa).

W roku 1935, wraz ze zbliÂżajÂącym siĂŞ ukoĂączeniem jedenastoletniego przedsiĂŞwziĂŞcia archeologicznego Emile’a Baraize’a, ÂświatÂło dzienne ujrzaÂły niesamowite historie na temat odkryĂŚ dokonanych w trakcie jego realizacji. W napisanym i opublikowanym w roku 1935 przez Hamiltona M. Wrighta artykule byÂła mowa o nadzwyczajnym odkryciu dokonanym pod piaskami Gizy, ktĂłremu obecnie siĂŞ zaprzecza. ArtykuÂł ten ilustrowany oryginalnymi fotografiami dostarczonymi przez doktora Selima Hassana, kierownika zespoÂłu badawczego z Uniwersytetu Kairskiego, ktĂłry dokonaÂł tego odkrycia. W artykule tym czytamy:

“OdkryliÂśmy podziemne przejÂście uÂżywane przez staroÂżytnych Egipcjan 5000 lat temu, ktĂłre przebiega pod groblÂą poÂłoÂżonÂą miĂŞdzy drugÂą piramidÂą a Sfinksem i pozwala na przechodzenie pod groblÂą z Piramidy Cheopsa do Piramidy Chefrena. W tym podziemnym przejÂściu odkopaliÂśmy seriĂŞ szybĂłw prowadzÂących w dó³ na g³êbokoœÌ 38 metrĂłw z obszernymi dziedziĂącami i bocznymi komorami.”

Mniej wiêcej w tym samym czasie miêdzynarodowe œrodki masowego przekazu og³osi³y dalsze szczegó³y tego odkrycia.

Podziemny kompleks ³¹cznikowy wybudowano pocz¹tkowo miêdzy Wielk¹ Piramid¹ i Œwi¹tyni¹ S³oùca, jako ¿e Piramida Chefrena zosta³a wybudowana póŸniej i p³yciej posadowiona. Podziemne przejœcie i znajduj¹ce siê na jego trasie komory by³y wydr¹¿one w litej skale, co jest doprawdy niezwyk³ym osi¹gniêciem, bior¹c pod uwagê, ¿e zosta³o zrealizowane tysi¹ce lat temu.

Jest jeszcze wiêcej szczegó³ów dotycz¹cych historii podziemnych komór w Gizie, poniewa¿ gazety rozpisywa³y siê o odkopaniu podziemnych przejœÌ miêdzy Œwi¹tyni¹ S³oùca a p³askowy¿em i Œwi¹tyni¹ Sfinksa w dolinie. Przejœcie to odkopano kilka lat przed opublikowaniem tego artyku³u.

Te odkrycia doprowadziÂły dra Selima Hassana i innych do publicznie ogÂłoszonego wniosku, Âże mimo iÂż wiek Sfinksa byÂł zawsze sprawÂą enigmatycznÂą, mĂłgÂł on byĂŚ czĂŞÂściÂą wielkiego architektonicznego zamierzenia, ktĂłre zaplanowano i zrealizowano z rozmysÂłem w ramach budowy Wielkiej Piramidy.

Archeolodzy dokonali w tym czasie jeszcze jednego waÂżnego odkrycia. Mniej wiĂŞcej w poÂłowie drogi miĂŞdzy Sfinksem a PiramidÂą Chefrena odkryto cztery ogromne pionowe szyby, kaÂżdy o przekroju okoÂło 0,75 metra kwadratowego, prowadzÂące pionowo w dó³ poprzez litÂą ska³ê wapiennÂą. Na ró¿okrzyÂżowych i masoĂąskich planach to miejsce nosi nazwĂŞ “Grobowca Cambella”. “Ten kompleks szybĂłw” koĂączy siĂŞ wedÂług dra Selima Hassana “obszernym pomieszczeniem, w Âśrodku ktĂłrego znajduje siĂŞ kolejny szyb, ktĂłry opada na obszerny dziedziniec oflankowany siedmioma komorami”. NiektĂłre komory zawieraÂły ogromne zapieczĂŞtowane sarkofagi wykonane z bazaltu i granitu o wysokoÂści 5,5 metra.

Odkrywcy posuwali siê dalej i okaza³o siê, ¿e w jednym z siedmiu pomieszczeù znajdowa³ siê trzeci pionowy szyb prowadz¹cy jeszcze g³êbiej, do znacznie ni¿ej po³o¿onej komory. W czasie gdy j¹ odkryto, by³a zalana wod¹, która czêœciowo zakrywa³a pojedynczy bia³y sarkofag.

KomorĂŞ tĂŞ nazwano “Grobowcem Ozyrysa” i zostaÂła pokazana jako “otwarta po raz pierwszy” w sfaÂłszowanym telewizyjnym filmie dokumentalnym w marcu 1999 roku. W trakcie poszukiwaĂą na tym terenie w roku 1935 dr Selim Hassan oÂświadczyÂł:

“Mamy nadziejĂŞ znaleŸÌ waÂżne dzieÂła sztuki po wypompowaniu wody. G³êbokoœÌ tej serii szybĂłw wynosi ponad 40 metrĂłw… W trakcie oczyszczania poÂłudniowej czĂŞÂści podziemnego przejÂścia znaleziono piĂŞknÂą gÂłowĂŞ statuy o bardzo wyrazistych rysach twarzy.”

jak podawaÂł artykuÂł w innej gazecie z tamtych czasĂłw, statua byÂła doskonale wyrzeÂźbionym popiersiem krĂłlowej Nefretete i zostaÂła opisana jako “piĂŞkny przykÂład rzadkiego rodzaju sztuki wprowadzonej w czasach panowania Amenhotepa”. Obecnie nie jest znane miejsce pobytu tego popiersia.

W doniesieniu podano rĂłwnieÂż opis innych komĂłr i pomieszczeĂą zlokalizowanych pod piaskami. Wszystkie one byÂły po³¹czone ze sobÂą tajemnymi i bogato zdobionymi korytarzami. Dr Selim Hassan podaÂł, Âże sÂą tam nie tylko wewnĂŞtrzne i zewnĂŞtrzne dziedziĂące, ale Âże odnaleziono rĂłwnieÂż pomieszczenie nazwane “KaplicÂą Ofiarowania”, ktĂłre wyciĂŞto w ogromnej skalnej wychodni miĂŞdzy Grobowcem Cambella a WielkÂą PiramidÂą. W Âśrodku kaplicy znajdujÂą siĂŞ trzy bogato zdobione pionowe filary stojÂące na trĂłjkÂątnej podstawie. Filary te stanowiÂą waÂżny punkt odniesienia w jego badaniach, poniewaÂż ich istnienie zostaÂło odnotowane w Biblii. Wysnuty stÂąd wniosek mĂłwi, Âże Ezra, ktĂłrego uwaÂża siĂŞ za autora Tory (okoÂło 397 roku p.n.e.) znaÂł rozkÂład podziemnych korytarzy i komĂłr, zanim napisaÂł TorĂŞ. Ta podziemna konstrukcja byÂła prawdopodobnie pierwowzorem trĂłjkÂątnej kompozycji wokó³ g³ównego oÂłtarza loÂży masoĂąskiej. ÂŻyjÂący w pierwszym wieku naszej ery JĂłzef Flawiusz (Josef Ben Matatia) napisaÂł w swoim dziele Dawne dzieje Izraela, Âże Henoch, wybitna postaĂŚ Starego Testamentu, zbudowaÂł podziemnÂą ÂświÂątyniĂŞ skÂładajÂącÂą siĂŞ z dziewiĂŞciu komĂłr. W g³êbokiej piwnicy w jednej z komĂłr z trzema pionowymi kolumnami umieÂściÂł trĂłjkÂątnÂą zÂłotÂą pÂłytĂŞ z wypisanym na niej absolutnym imieniem Boga. Opis komĂłr Henocha jest podobny do opisu Kaplicy Ofiarowania znajdujÂącej siĂŞ pod piaskami na wschĂłd od Wielkiej Piramidy.

PrzypominajÂący do zÂłudzenia komorĂŞ grzebalnÂą przedsionek, ktĂłry byÂł “niewÂątpliwie pomieszczeniem inicjacyjnym i recepcyjnym”, znaleziono wyÂżej na pÂłaskowyÂżu, bliÂżej Wielkiej Piramidy i gĂłrnej czĂŞÂści skoÂśnego korytarza wyciĂŞtego g³êboko w skale z pó³nocno-zachodniej strony Kaplicy Ofiarowania (miĂŞdzy KaplicÂą Ofiarowania a WielkÂą PiramidÂą). W Âśrodku komory znajduje siĂŞ sarkofag o dÂługoÂści 3,6 metra wykonany z biaÂłego wapienia Turah oraz zbiĂłr piĂŞknych naczyĂą alabastrowych. ÂŚciany przyozdobione sÂą piĂŞknymi scenami, inskrypcjami i emblematami wyobraÂżajÂącymi g³ównie kwiaty lotosu. Inskrypcje na alabastrowych naczyniach i emblematy wyobraÂżajÂące kwiaty lotosu zdradzajÂą duÂże podobieĂąstwo do przedmiotĂłw znalezionych w roku 1904 przez Sir Williaama Petrie w warsztatach ÂświÂątynnych na GĂłrze Synaj (Horeb).

Ponadto odkryto dodatkowe podziemne komnaty, komory, ÂświÂątynie i hole, niektĂłre z pionowymi, okrÂągÂłymi kamiennymi kolumnami wspierajÂącymi stropy a inne przyozdobione rzeÂźbami zwiewnych postaci bogiĂą ubranych w piĂŞknÂą odzieÂż. Doniesienie dra Selima Hassana opisywaÂły inne wspaniale wyrzeÂźbione postacie i wiele kolorowych fryzĂłw. Wykonano ich fotografie, a jeden z autorĂłw i badaczy, ktĂłry je widziaÂł, ró¿okrzyÂżowiec H.Spencer Lewis, odnotowaÂł, Âże te wizerunki wywarÂły na nim “g³êbokie wraÂżenie”. Nie wiadomo, gdzie obecnie znajdujÂą siĂŞ te rzadkie okazy i zabytki sztuki. Wtajemniczeni mĂłwiÂą, Âże niektĂłre z nich zostaÂły przeszmuglowane z Egiptu przez bogatych prywatnych kolekcjonerĂłw.

Przytoczone szczegó³y stanowi¹ zaledwie czêœÌ tych, które podano w obszernej dziesiêciotomowej pracy dra Selima Hassana opublikowanej w roku 1944 przez kairskie wydawnictwo Government Press pod tytu³em Wykopaliska w Gizie. Jest to jednak zaledwie fragment ca³ej prawdy dotycz¹cej tego, co znajduje siê pod piramidami. W ostatnim roku akcji usuwania piasków robotnicy dokonali zadziwiaj¹cego odkrycia, które wprowadzi³o w os³upienie ca³y œwiat i przyku³o uwagê mediów.

Archeolodzy kierujÂący pracami byli “oszoÂłomieni” tym, co wyÂłoniÂło siĂŞ spod ziemi, i stwierdzili, Âże to miasto zostaÂło zaplanowane najpiĂŞkniej, jak tylko moÂżna sobie wyobraziĂŚ. Jest peÂłne ÂświÂątyĂą, pastelowych malowideÂł przedstawiajÂących siedziby rolnikĂłw, warsztatĂłw, stajen i innych budynkĂłw, w tym paÂłacu. WyposaÂżone w podziemne wodociÂągi, posiadaÂło doskonaÂły system odprowadzania wody oraz nowoczesne urzÂądzenia komunalne. Pytanie, ktĂłre nie daje spokoju, brzmi: Gdzie jest to miasto obecnie?

Jego sekretne po³o¿enie zosta³o ostatnio podane wybranej grupie ludzi, którym udzielono pozwolenia na jego eksploracjê i nakrêcenie filmu. Istnieje w ogromnym kompleksie naturalnych jaskiù rozci¹gaj¹cym siê pod p³askowy¿em Gizy i biegn¹cym w kierunku wschodnim pod Kairem. G³ówne wejœcie znajduje siê we wnêtrzu Sfinksa. Wykute w skale schody prowadz¹ do pieczary po³o¿onej pod skalistym dnem Nilu.

Ekspedycja zabraÂła ze sobÂą generatory i nadmuchiwane tratwy i podró¿owaÂła podziemnÂą rzekÂą, ktĂłra prowadziÂła do podziemnego jeziora o Âśrednicy jednego kilometra. Miasto jest usytuowane na jego nadbrzeÂżach, a staÂłe oÂświetlenie zapewniajÂą mu duÂże krysztaÂłowe kule osadzone w Âścianach i suficie jaskini. Zapasowe wejÂście do niego stanowiÂą schody prowadzÂące do piwnic koptyjskiego KoÂścioÂła w starym Kairze (Banilonie). Na podstawie opisĂłw “ludzi ÂżyjÂących w Ziemi” podanych w ksiĂŞgach Rodzaju, Jaszera i Henocha moÂżna sÂądziĂŚ, Âże jego oryginalna nazwa brzmiaÂła Gigal.

Prace ekspedycji rejestrowano kamerami filmowymi, po czym nakrĂŞcono film dokumentalny zatytuÂłowany “Chambers of the Deep” (”Komory g³êbin”), ktĂłry pokazano wybranemu audytorium. PoczÂątkowo zamierzano przedstawiĂŚ ten film caÂłemu spoÂłeczeĂąstwu, ale z jakiegoÂś powodu zrezygnowano z tego.

Z miasta wyniesiono wieloœcienny obiekt krystaliczny rozmiarów pi³ki futbolowej, którego nadnaturalny charakter zaprezentowano niedawno na konferencji w Australii. G³êboko wewn¹trz niego znajduj¹ siê hieroglify, które przewracaj¹ siê powoli, jak kartki ksi¹¿ki, kiedy za¿¹da siê tego w myœlach, bez wzglêdu na to, kto go trzyma. ten niesamowity przedmiot zawiera w sobie nieznan¹ technologiê i zosta³ ostatnio przes³any do NASA w celu poddania go analizie.

Historyczne dokumenty podaj¹, ¿e w 20 wieku dokonano w Gizie i na Pó³wyspie Synaj osza³amiaj¹cych odkryÌ, o których jeszcze siê nie mówi, zaœ kr¹¿¹ce w Egipcie pog³oski informuj¹ o kolejnym podziemnym mieœcie po³o¿onym w promieniu 45 kilometrów od Wielkiej Piramidy. W roku 1964 na terenie starego tureckiego królestwa Kapadocji odkryto ponad 30 ogromnych, wielopoziomowych podziemnych miast. Tylko jedno z nich zawiera³o ogromne jaskinie, pomieszczenia i korytarze, które wed³ug archeologów by³y zdolne pomieœciÌ a¿ 2000 gospodarstw zapewniaj¹cych warunki ¿ycia dla 8 d0 10 tysiêcy ludzi. Ich istnienie dowodzi, ¿e na Ziemi jest wiele takich podziemnych œwiatów, które czekaj¹ na swoich odkrywców.

Wykopaliska w Gizie ujawni³y istnienie podziemnych przejœÌ, œwi¹tyù, sarkofagów oraz co najmniej jednego wewnêtrznie po³¹czonego podziemnego miasta, zaœ wyjaœnienie, ¿e podziemne korytarze ³¹czy³y Sfinksa z piramidami, stanowi kolejny krok w kierunku udowodnienia, ¿e ca³y kompleks zosta³ starannie zaplanowany.


OFICJALNE ZAPRZECZENIA

Ze wzglêdu na wykopaliska dra Selima Hassana oraz nowoczesne techniki œledzenia z kosmosu, zapiski i podania egipskich staro¿ytnych szkó³ wiedzy tajemnej, które utrzymuj¹, ¿e przechowuj¹ staro¿ytn¹ wiedzê o p³askowy¿u Gizy, zyskuj¹ mocno na wiarygodnoœci. Jednym z najbardziej zastanawiaj¹cych aspektów odkrycia podziemnych obiektów w Gizie s¹ wielokrotnie powtarzane przez oficjalne w³adze Egiptu i oœrodki akademickie zaprzeczenia w sprawie ich istnienia. te zaprzeczenia s¹ tak zdecydowane, ¿e spo³eczeùstwo zw¹tpi³o w oœwiadczenia szkó³ tajemnic i zaczê³o podejrzewaÌ, ¿e zmyœlono je w celu wzbudzenia zainteresowania turystów odwiedzaj¹cych Egipt. Stosunek œrodowiska naukowego do tej sprawy najlepiej odzwierciedla publiczne oœwiadczenie przedstawicieli Uniwersytetu Harvardzkiego z roku 1972:

“Nikt nie powinien zwracaĂŚ uwagi na niedorzeczne oÂświadczenia dotyczÂące wnĂŞtrza Wielkiej Piramidy lub domniemanych korytarzy i nieodkopanych ÂświÂątyĂą i komnat znajdujÂących siĂŞ pod piaskami w rejonie piramid gÂłoszonych przez ludzi zwiÂązanych z tak zwanymi tajnymi kultami lub stowarzyszeniami wywodzÂącymi siĂŞ z Egiptu lub Orientu. Wszystko to istnieje tylko w wyobraÂźni tych, ktĂłrzy pragnÂą przyciÂągn¹Ì poszukiwaczy tajemnic. Wiemy teÂż, Âże im bardziej bĂŞdziemy zaprzeczaĂŚ istnieniu tych obiektĂłw, tym bardziej spoÂłeczeĂąstwo bĂŞdzie podejrzewaÂło, Âże staramy siĂŞ ukryĂŚ wielkie tajemnice Egiptu. Lepiej bĂŞdzie jeÂśli zaczniemy je ignorowaĂŚ zamiast zaprzeczaĂŚ im. Wszystkie nasze prace wykopaliskowe prowadzone na terenie wokó³ piramid nie doprowadziÂły do odkrycia jakichkolwiek podziemnych korytarzy lub pomieszczeĂą, ÂświÂątyĂą, grot lub czegokolwiek, z wyjÂątkiem jednej ÂświÂątyni przylegajÂącej do Sfinksa.”

Tego rodzaju stanowisko w tej sprawie wystarczy³o naukowcom, lecz w nastêpnych latach ukaza³y siê oficjalne oœwiadczenia stwierdzaj¹ce, ¿e nie ma ¿adnej œwi¹tyni ³¹cz¹cej siê ze Sfinksem. Zapewnienia, ¿e ka¿dy centymetr kwadratowy powierzchni wokó³ Sfinksa i piramid zosta³ dok³adnie i dog³êbnie zbadany okaza³y siê nieprawdziwe, kiedy w koùcu odkopano z piasku œwi¹tyniê ³¹cz¹c¹ siê ze Sfinksem i udostêpniono j¹ do zwiedzania. W sprawach wykraczaj¹cych poza oficjaln¹ politykê wydaje siê istnieÌ ukryty czynnik w postaci cenzury, któr¹ wprowadzono w celu ochrony religii, zarówno zachodnich, jak i wschodnich.

cd....

WIECZNIE PÂŁONÂĄCE LAMPY


mimo zadziwiaj¹cych odkryÌ naga prawda wygl¹da tak, ¿e pocz¹tki dziejów Egiptu pozostaj¹ w zasadzie nieznane i stanowi¹ bia³¹ plamê. Nie jest wiêc mo¿liwe wyjaœnienie, w jaki sposób by³y oœwietlane kilometry podziemnych przejœÌ i komór pod p³askowy¿em Gizy, przy czym jest pewne, ¿e musia³y byÌ jakoœ oœwietlone, chyba ¿e staro¿ytni mieli zdolnoœÌ widzenia w ciemnoœciach. To samo dotyczy wnêtrza Wielkiej Piramidy- egiptolodzy zgadzaj¹ siê, ¿e nie stosowano p³on¹cych pochodni, poniewa¿ w takim przypadku sufity by³yby okopcone.

Z tego, co obecnie wiemy o podziemnych przejÂściach pod pÂłaskowyÂżem z piramidami, wynika, Âże istnieje tam prawdopodobnie co najmniej 5 kilometrĂłw korytarzy, ktĂłre siĂŞgajÂą na 10 d0 12 piĂŞter w dó³, poniÂżej poziomu gruntu. ZarĂłwno KsiĂŞga UmarÂłych jak i Teksty Piramid wspominajÂą o “TwĂłrcach ÂŚwiatÂła”, co moÂże odnosiĂŚ siĂŞ do ludzi odpowiedzialnych za oÂświetlenie podziemnych pomieszczeĂą.

Jamblich podaje fascynuj¹cy opis, który odkryto w jednym z bardzo starych egipskich papirusów przechowywanych w meczecie w Kairze. By³a to czêœÌ historii nieznanego autorstwa pochodz¹cej z 100 roku p.n.e., która dotyczy grupy ludzi, którym uda³o siê wejœÌ do podziemnych komór pod Giz¹ w celach badawczych. Oto jak opisali swoje prze¿ycia:

“WeszliÂśmy do komory. kiedy weszliÂśmy, komora automatycznie rozÂświetliÂła siĂŞ ÂświatÂłem napÂływajÂącym z cienkiej tuby gruboÂści rĂŞki czÂłowieka [okoÂło 15 cm] stojÂącej pionowo w naroÂżniku. Kiedy zbliÂżyliÂśmy siĂŞ do tuby, zaczĂŞÂła ÂświeciĂŚ jaÂśniej… niewolnicy przestraszyli siĂŞ i uciekli w kierunku, z ktĂłrego przyszliÂśmy! Kiedy dotkn¹³em jej, zgasÂła. RobiliÂśmy wszystko, Âżeby tuba zaÂświeciÂła znowu, ale nie dostarczyÂła juÂż wiĂŞcej ÂświatÂła. W niektĂłrych komorach tuby dziaÂłaÂły , a w innych nie. RozbiliÂśmy jednÂą z tub i wypÂłynĂŞÂła z niej ciecz w postaci szeregu srebrzystych koralikĂłw, ktĂłre toczyÂły siĂŞ szybko po podÂłodze i rĂłwnie szybko znikaÂły w jej szczelinach [rtĂŞĂŚ?].”

Z upÂływem czasu tuby powoli przygasaÂły i kapÂłani wyjmowali je i skÂładali w podziemnej piwnicy specjalnie do tego celu zbudowanej na poÂłudniowy wschĂłd od pÂłaskowyÂżu. Wierzyli, Âże Âświetlne tuby zostaÂły stworzone przez wielbionego przez nich Imhotepa, ktĂłry kiedyÂś wrĂłci i sprawi, Âże znowu bĂŞdÂą dziaÂłaÂły.

PowszechnÂą praktykÂą wczesnych Egipcjan byÂło zamykanie zapalonych lamp w grobowcach zmarÂłych w charakterze ofiary dla ich boga i aby uÂłatwiĂŚ zmarÂłym znalezienie drogi na “drugÂą stronĂŞ”. W grobowcach usytuowanych w pobliÂżu Memfis (oraz w grobowcach braminĂłw w Indiach) znajdowano dziaÂłajÂące lampy w zapieczĂŞtowanych komorach i naczyniach, lecz nagÂłe wystawienie ich na dziaÂłanie powietrza wyczerpywaÂło je lub powodowaÂło odparowanie paliwa.

PóŸniej zwyczaj ten przyjêli grecy i Rzymianie, po czym przyj¹³ siê on powszechnie, tyle ¿e nie w kwestii pal¹cych siê lamp - do grobu ze zmar³ymi wk³adano miniaturowe terakotowe kopie lamp. niektóre z nich wk³adano w celu ich ochrony do okr¹g³ych naczyù. By³y przypadki znajdowania oryginalnego oleju zachowanego w lampach po ponad 2000 lat. Istnieje wiarygodny dowód pochodz¹cy od naocznych œwiadków, którzy twierdzili, ze lampy pali³y siê w momencie zamykania grobowca, z kolei ich póŸniejsi odkrywcy zapewniali, ¿e lampy wci¹¿ pali³y siê, kiedy setki lat póŸniej otwierali te krypty.

Mo¿liwoœÌ wyprodukowania paliwa, które odnawia³oby siê w tym samym tempie, w jakim by³o zu¿ywane, sta³a siê przedmiotem wielkich sporów miêdzy œredniowiecznymi autorami i istnieje wiele dokumentów zawieraj¹cych przytaczane przez nich argumenty. Po zaznajomieniu siê z dostêpnymi danymi wydaje siê prawdopodobne, ¿e staro¿ytni egipscy kap³ani-chemicy wywarzali lampy, które pali³y siê, jeœli nie w nieskoùczonoœÌ, to przynajmniej przez znaczny okres czasu.

Na temat wiecznie pal¹cych siê lamp wypowiada³o siê wiele autorytetów. Wynn Westcott szacuje ich liczbê na 150, a H. P. B³awatska na 173. Podczas gdy wnioski, do których doszli poszczególni autorzy, bardzo siê ró¿ni¹, wiêkszoœÌ przyznaje, ¿e te niezwyk³e lampy istnia³y. Jedynie kilku utrzymuje, ¿e lampy pali³y siê w nieskoùczonoœÌ, natomiast wielu przyznaje, ¿e mog³y zostawaÌ zapalone przez wiele stuleci bez uzupe³niania paliwa.

Powszechnie sÂądzono, Âże knoty tych wiecznych lamp byÂły wykonane ze splecionych w warkocz lub utkanych w³ókien azbestowych, zwanych przez pierwszych alchemikĂłw “weÂłnÂą salamandry”. Paliwem wydawaÂł siĂŞ byĂŚ jakiÂś produkt badaĂą alchemicznych, byĂŚ moÂże wytwarzany w ÂświÂątyni na GĂłrze Synaj. ZachowaÂło siĂŞ wiele przepisĂłw na paliwo do lamp, a we wnikliwej pracy H. P. BÂławatskiej zatytuÂłowanej “Isis Uveiled” znaleŸÌ moÂżna dwa skomplikowane przepisy, pochodzÂące od wczeÂśniejszych autorĂłw, na paliwo, ktĂłre “po wykonaniu i zapaleniu bĂŞdzie paliĂŚ siĂŞ wiecznym ogniem, zaÂś lampĂŞ takÂą moÂżna postawiĂŚ w dowolnym miejscu”.

NiektĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże takie wieczne lampy ÂświÂątynne sÂą chytrymi mechanicznymi urzÂądzeniami i czasami podawano bardzo zabawne wyjaÂśnienia ich dziaÂłania.

W Egipcie znajduj¹ siê bogate z³o¿a asfaltu i ropy naftowej i niektórzy utrzymuj¹, ¿e kap³ani ³¹czyli jeden koniec azbestowych knotów z tajnymi kana³ami prowadz¹cymi do z³ó¿ ropy naftowej, a drugi wprowadzali do jednej lub ca³ego zestawu lamp. Inni s¹dzili, ¿e wiara w nieskoùczone palenie siê lamp w grobowcach by³a wynikiem wydobywania siê w niektórych przypadkach z wejœÌ do œwie¿o otwartych grobów oparów przypominaj¹cych dym. Grupy, które wchodzi³y póŸniej do œrodka, znajdowa³y lampy rozrzucone po pod³odze i zak³ada³y, ¿e to w³aœnie one by³y Ÿród³em tych oparów. Istniej¹ te¿ dobrze udokumentowane historie opowiadaj¹ce o odkryciu œwiec¹cych siê wiecznie lamp nie tylko w Egipcie, ale i w innych czêœciach œwiata.

De montfaucon de Villars podaje fascynujÂący opis otwarcia grobu ró¿okrzyÂżowca Christiana Rosenkreuza. Kiedy czÂłonkowie jego bractwa wkroczyli do krypty 120 lat po jego Âśmierci, znaleÂźli w niej zwisajÂącÂą z sufitu jasno ÂświecÂącÂą wiecznÂą lampĂŞ. “ByÂła tam statua ubrana w zbrojĂŞ [robot?], ktĂłra zniszczyÂła lampĂŞ, kiedy otwarto grĂłb”. Ten opis do zÂłudzenia przypomina opisy arabskich historykĂłw, ktĂłrzy utrzymujÂą, Âże galerii znajdujÂących siĂŞ pod WielkÂą PiramidÂą strzegÂły automaty.

Siedemnastowieczny opis przedstawia jeszcze jedn¹ historiê z robotem. W œrodkowej Anglii znaleziono dziwny grobowiec zawieraj¹cy automat, który porusza³ siê, kiedy intruz stawia³ stopê na okreœlonym kamieniu krypty. W tym czasie spory dotycz¹ce ró¿okrzy¿owców osi¹gnê³y apogeum, w zwi¹zku z czym uznano, ¿e grób nale¿a³ do adepta tego bractwa. Grobowiec odkry³ mieszkaniec wsi, który wszed³ do œrodka i znalaz³ siê w jasno oœwietlonym lamp¹ zwisaj¹c¹ z sufitu wnêtrzu. Kiedy zbli¿y³ siê do lampy, wywar³ swoim cia³em nacisk na kamienie pod³ogi i siedz¹ca postaÌ w ciê¿kiej zbroi z miejsca zaczê³a siê poruszaÌ. Unios³a siê do pozycji stoj¹cej i uderzy³a w lampê ¿elazn¹ pa³k¹ niszcz¹c j¹ zupe³nie. W ten sposób zapobieg³a odkryciu tajnej substancji podtrzymuj¹cej p³omieù. Nie wiadomo, jak d³ugo pali³a siê ta lampa. Raport podaje, ¿e musia³o to byÌ wiele lat.

ÂŹrĂłdÂło: http://thetruthse.webpark.pl/prawda.html

Jest jeszcze "uzupeÂłniajÂący" artykuÂł, ale po angielsku:
http://www.cam.net.uk/home/aaa315/spirit/egypt-secrets.htm


Rysunek z 1913 roku


ÂŹrĂłdÂło: Nexus 6/2008




A propos staroÂżytnego miasta pod piaskami Gizy, to w styczniu 2008 wÂłoska telewizja Rai Due pokazaÂła film dokumentalny poÂświĂŞcony m. in. najwiĂŞkszym zagadkom piramid w Sfinksie. GoÂściem programu byÂł dr. Zahi Hawass - egiptolog, sekretarz najwyÂższej rady staroÂżytnoÂści, ktĂłremu podlegajÂą wielkie piramidy w Gizie i Sfinks.
W marcu mia³a byÌ wyemitowana druga czêœÌ tego dokumentu, ale nie œledzi³em tego. Poni¿ej kilka kadrów z pierwszej czêœci + filmik na YouTube:


a ten otwór jest mniej wiêcej pod lew¹ tyln¹ ³ap¹ Sfinksa Poza tym snuto tam ró¿ne teorie na temat tego czym s¹ piramidy..



NOC FARAONÓW (fragment)
http://www.youtube.com/watch?v=pVIzV_AYVII

Wojny BogĂłw...

Temat niezwykle ciekawy , przenios³am czêœÌ info z innego forum zapocz¹tkowane przez Kronos.


Temat utworzony po podziale innego wÂątku.


Trochê odbiegnê od tematu,ale to przy koùcu mo¿e Was zaciekawiÌ.Fragment z ksi¹¿ki Josepha f.Farella Wojna nuklearna sprzed 5000 tyœ lat
  W ksi¹¿ce przedstawiono argumenty na rzecz hipotezy,Âże w naszym UkÂładzie SÂłonecznym w paleostaroÂżytnoÂści rozegraÂła siĂŞ wojna kosmiczna.NiektĂłre argumenty sÂą oparte na osiÂągniĂŞciach wspó³czesnej nauki,na staroÂżytnych tekstach oraz na osobliwym styku miĂŞdzy tymi dwoma dziedzinami,ktĂłry umoÂżliwia rekonstrukcjĂŞ paleostaroÂżytnej fizyki z fragmentĂłw tych tekstĂłw.
Do ustalenia chronologicznych ram tej wojny przyjĂŞto hipotezĂŞ Toma Van Flanderna,zgodnie z ktĂłrÂą 65 000 000 begin_of_the_skype_highlighting              65 000 000      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              65 000 000      end_of_the_skype_highlighting i 3 200 000 lat temu nastÂąpiÂły dwie eksplozje planet.W tych ramach czasowych osadzono wojnĂŞ w panteonie bogĂłw,o ktĂłrej wspominajÂą tu analizowane teksty mezopotamskie.Jak pokazano takÂże,data 3 200 000 lat temu jest zgodna z zarĂłwno z tekstami jak i mitami tradycji wedyjskiej (wielkie YUGA) jak i z sumeryjskÂą ListÂą krĂłlĂłw.
  Jako podstawy fizyczne umoÂżliwiajÂące dokonania powaÂżnego zniszczenia powierzchni planety wskazano fizykĂŞ plazmy Alfevna i Peratta.Dodatkowym potwierdzeniem sÂą zgromadzone przez Peratta na temat petroglifĂłw,ktĂłre wskazujÂą Âże ludzie obserwowali ogromne wyÂładowania i niestabilnoÂści plazmy bardzo,bardzo dawno temu (aczkolwiek nie w granicach  czasowych jakie wynikaÂły by z hipotezy van Flandernaczy to w wersji pierwotnej ,czy poprawianej).Co wiĂŞcej,wskazano,Âże zjawiska te dostatecznie dobrze wyjaÂśniajÂą podobieĂąstwo Marsa do mitycznego motywu "zranionego wojownika",gdyÂż bardzo wyraÂźny obiekt terenowy na Marsie Valles Marineris ma cechy wskazujÂące na jego powstanie w wyniku ogromnego wyÂładowania elektrostatycznego.Prawie prostolinijny kstalt Valles Marineris wskazuje takÂże ,Âże wyÂładowanie byÂło sterowane w sposĂłb inteligentny wzd³óz powierzchni planety.moÂże lepszym okreÂśleniem byÂło by wycelowanie
  Jak pokazano fizyka plazmy niepokojÂąco wi¹¿e siĂŞ z hitlerowskim projektem "Dzwon" z okresu II wojny Âświatowej,a takÂże fizyka skalarnÂą.Zjawiska oparte na tej fizyce - zgodnie z na nieÂświetleniem zagadnienia pulsarĂłw Paula La Violette'a mogÂą posÂłuÂżyĂŚ do utworzenia galaktycznej sieci telekomunikacyjnej,a takÂże sÂą dostatecznie potĂŞÂżne by doprowadziĂŚ do eksplozji planety w ramach celowych dziaÂłaĂą wojennych,na co wskazujÂą enuma elisz i inne teksty mezopotamskie.
  StaroÂżytne teksty wyraÂźnie wskazujÂą,Âże wojna toczyÂła siĂŞ o technologiĂŞ zwanÂą tablicami przeznaczenia,ktĂłra zapewniaÂła hegemoniĂŞ i ktĂłra posÂłuÂżyÂła jako narzĂŞdzie tej wojny.WyraÂźnie rysujÂą siĂŞ zwiÂązki miedzy tÂą technologiÂą a wzmiankami niektĂłrych legend egipskich takich jak te dotyczÂące budowy edfu,KsiĂŞga UmarÂłych oraz legendy dotyczÂące znikniĂŞcia szmaragdowych i szafirowych tablic boga Totha.Tablice te miaÂły zwiÂązek "kamieniami mocy",ktĂłre zostaÂły zinwentaryzowane przez NinurtĂŞ,zanim czêœÌ zostaÂła zniszczona,czêœÌ zachowana,a czêœÌ ukryta w bezpiecznym miejscu.Taka inwentaryzacja kamieni ogromnie przypomina postĂŞpowanie AliantĂłw po II wojnie Âśw. w pokonanych Niemczech.PodobieĂąstwo to nadaje staroÂżytnym mitom charakter autentycznych,choĂŚ juÂż sÂłabo pamiĂŞtanych wydarzeĂą historycznych.
 Tablice przeznaczenia jak sie spekuluje na podstawie starannej analizy skomplikowanej,mitologicznej symboliki z nimi zwiÂązanej,byÂły indeksami siatek interferometrycznych oprogramowaniem bÂądÂź innego rodzaju informacjÂą niezbĂŞdnÂą do kierowania broniÂą.NaleÂżaÂło je pod³¹czyĂŚ do urzÂądzeĂą bÂądÂź systemĂłw broni o ogromnej mocy niszczÂącej,opartej na fizyce skalarnej,chociaÂż charakter tej broni nie jest jeszcze nam znany.
  Tradycje i symbole przekazane w omĂłwionych tu tekstach wskazujÂą takÂże na niektĂłrych uczestnikĂłw tej wojny kosmicznej - sÂą nim brakujÂąca obecnie planeta (Nibiru) ktĂłra ulegÂła eksplozji,Mars,Saturn,KsiĂŞÂżyc Ziemi oraz sama Ziemia.W Tej ksi¹¿ce przedstawiono materiaÂły dowodowe potwierdzajÂące istnienie obiektĂłw zaprojektowanych przez istoty inteligentne: od anomalnych cech naszego ksiĂŞÂżyca przez dobrze (i sÂłabiej ) znane anomalie na powierzchni Marsa,po Âśmia³¹ hipotezĂŞ Richarda C. Hoaglanda,Âże  ksiĂŞÂżyc Saturna Iapetus sam jest wielkim sztucznym satelitÂą.
  Hipoteza wojny kosmicznej wymaga przyjĂŞcia,Âże istnieli inteligentni obserwatorzy opisywanych wydarzeĂą to nie tylko na tamtych planetach,ale takÂże na Ziemi.W zwiÂązku z tym zaprezentowana materiaÂły dowodowe pochodzÂące z obszernej pracy Crema i Thompsona,dotyczÂącej blokowania publikacji odkryĂŚ archeologicznych sugerujÂących,ze wspó³czesny czÂłowiek istnieje znacznie dÂłuÂżej,niz wynikaÂło by to ze standardowych modeli biologicznych,paleontologicznych i antropologicznych opartych na teorii ewolucji.Przedstawiono Âślady ÂświadczÂące o tym,Âże ktoÂś inteligentny,majÂący cechy podobne do ludzkich,istniaÂł na Ziemi wiele milionĂłw lat temu i to w granicach czasowych pasujÂących do granic wytyczonych przez hipotezĂŞ van Flanderna o eksplozji planety.
Jak jasno wynika z powy¿szego,uwa¿am,¿e hipoteza wojny kosmicznej jest oparta na dostatecznie przekonuj¹cych argumentach,a mo¿e jest najlepsz¹ hipotez¹,jak¹ mo¿na by³o wysun¹Ì dla wyjaœnienia tych materia³ów dowodowych.
  Z hipotezÂą tÂą wi¹¿¹ siĂŞ ró¿e niepokojÂące moÂżliwoÂści.NiektĂłre z nich zostaÂły juÂż wspomniane w tej ksi¹¿ce.Ale jest ich wiĂŞcej i majÂą charakter spekulacji typu ,,a co jeÂśli ...."
tablice przeznaczenia i ich odpowiedniki,tablice boga Thota s¹ nierozerwalnie zwi¹zane z Mezopotami¹ i Egiptem,zaœ przez symboliczne zale¿noœci miedzy górami,cia³ami niebieskimi,bogami i piramidami,a tak¿e nierozerwalnie budowanymi w tych krajach sztucznymi górami czyli piramidami i zikkuratami.Spekulowano zatem w tej ksi¹¿ce,¿e mo¿e niektóre pozosta³oœci tych tablic le¿a gdzieœ w tamtych miejscach ukryte pod piaskiem i mu³em nagromadzonym przez tysi¹clecia.
  Z tym wÂłaÂśnie punktem zwiÂązane sÂą te niepokojÂące moÂżliwoÂści - mianowicie,Âże ktoÂś gdzieÂś moÂże ich tam poszukiwaĂŚ.WskazaÂłem na te moÂżliwoÂści w sposĂłb zawaÂłowany w ksi¹¿ce :Gwiazda Âśmierci z Gizy: w nastĂŞpujÂącym akapicie:
"Od XIX wieku aÂż do poczÂątku II wojny Âświatowej w XX wieku amerykaĂąscy i niemieccy uczeni przekopywali stanowiska na Bliskim Wschodzie,majÂąc na wzglĂŞdzie tylko jeden cel: wskazanie swego pochodzenia od tych staroÂżytnych spoÂłeczeĂąstw lub choĂŚby zwiÂązkĂłw miedzy nimi.ByÂło to pierwsze nasilenie "wojny kulturowej" wyraÂżajÂącej siĂŞ w swego rodzaju imperializmie spoÂłecznym,gdy dominujÂąca kultura anglo-amerykaĂąska oraz rywalizujÂąca z niÂą kultura niemiecka zgÂłaszaÂły pretensje do szczytnego staroÂżytnego pochodzenia.WedÂług Anglo-AmerykanĂłw ich rodowĂłd miaÂł siĂŞ wywodziĂŚ od Egiptu przez GrecjĂŞ i ostatecznie do Ameryki.WedÂług NiemcĂłw ich rodowĂłd miaÂł siĂŞ wywodziĂŚ od Atlantydy przez Sumer i Indie do Niemiec
  Poszukiwania te skazane byÂły jednak na niepowodzenie,opieraÂły,opieraÂły siĂŞ bowiem na idei znlezienia "prawdziwych" poczÂądkĂłw w Egipcie albo Sumerze tak jakby te dwie kultury byÂły przeciw wstawne i niezwiÂązane ze sobÂą.W rzeczywistoÂści jak pokazano jest caÂłkiem inaczej,gdyÂż istniejÂą dowody ÂświadczÂące o tym,Âże obie te kultury przechowaÂły,kaÂżda na swĂłj sposĂłb we wÂłasnych miastach,starsze opowieÂści o wojnie kosmicznej i technologiach jakie byÂły w niej uÂżyte.
Niemniej poszukiwania by³y prowadzone,a najbardziej wytrwale przez Niemców gdy¿ w Niemczech ¿yli najwybitniejsi i najbardziej znani ówczeœni archeolodzy - specjaliœci od dziejów Sumeru i Asyrii.Zainteresowanie Niemców staro¿ytnym Wschodem wyra¿a³o siê miêdzy innymi popularnoœci¹ t³umaczeù mitów mezopotamskich na jêzyk niemiecki.Jest wiêc mo¿liwe,¿e podczas oszala³ych lat miêdzywojennych w okresie Republiki Weimarskiej,gdy istnia³y liczne tajne stowarzyszenia gloryfikuj¹ce staro¿ytn¹ superrasê,od której rzekomo wywodzi³y siê Niemcy,ten pr¹d kulturowy zmaterializowa³ siê w postaci zorganizowanego przedsiêwziêcia maj¹cego na celu odnalezienie i odzyskanie owych staro¿ytnych technologi.Zaœ w warunkach Trzeciej Rzeszy gdy pod komed¹ Reichsfuihrera SS Heinricha Himmlera dzia³a³ os³awiony Ahnenerbediendst (urz¹d ds. okultystycznych i rodowodowych),z pewnoœci¹ istnial klimat sprzyjaj¹cy takiej paleofizycznej interpretacji staro¿ytnych tekstów jak¹ przedstawiono w tej ksi¹¿ce.
To doprowadzi³o do intensywnych ,ale bardzo tajnych dzia³aù Niemców na obszarze dzisiejszego Iraku (wiêc wszystko na to siê sk³ada,¿e ta ca³a wojna o ropê to tak¿e przykrywka,wiêkszoœÌ osób,która siê z te¿ zetknê³a to to potwierdza).
Zainteresowanie nazistĂłw tym krajem,ktĂłry wĂłwczas znajdowaÂł siĂŞ pod silnymi wpÂływami brytyjskimi siĂŞga lat 20' XX wieku,gdy partia narodowo-socjalistyczna dopiero powstawaÂła.Nie powinno byĂŚ wiĂŞc zaskoczenie,Âże w Tebrizie,w sÂąsiadujÂącej z Irakiem Persji osiedliÂł siĂŞ w Detlef Schumude,czoÂłowy dziaÂłacz sÂłynnego Thule Gesellschaft (tajnego stowarzyszenia,ktĂłre sponsorowaÂło NSDAP dÂługo po wojnie),redaktor czasopisma "Ostara" tegoÂż stowarzyszenia,a przy tym kawaler Orderu Nowych Templariuszy(ONT) von Liebenfela.Schumude prowadziÂł z stamtÂąd poszukiwania "Ukrytych panĂłw".UdziaÂł o takim znaczeniu i pozycji jak Shumude wskazuje,Âże to on byÂł koordynatorem zbierania faktĂłw i informacji na zlecenie tego Âśrodowiska.
W 1939 roku kierowany przez admira³a Wilchelma Canarisa Abwehrabeteilung,czyli niemiecki wywiad wojskowy,wys³a³ na Bliski Wschód doktora Paula Levekhuna z zadaniem poszukiwania sojuszników w spo³ecznoœcach muze³maùskich ¿yjacych pod panowaniem i wp³ywami brytyhjskimi.Baza jego dzia³aù by³ równie¿ Tebriz w Persji.Co najbardziej interesuj¹ce,w œród zwerbowanych przez niego sojjuszników by³ sam Rashid Ali,pronazistowski premier Iraku,obalony dwa lata póŸniej w wynik inwazji brytyjczyków w tym regionie.
  SiatkĂŞ irackich agentĂłw Abwehy Canarisa przej¹³ Himmler w 1944r. gdy okazaÂło siĂŞ,Âże Canaris byÂł zamieszany w spisek majÂący zabicie Hitlera w zamachu bombowym tego samego roku.Rzecz ciekawa,z rozkazu Himmlera kierownictwo nad tymi agentami obj¹³ baron Rudolf von Sebottendorf,jeden z g³ównych zaÂłoÂżycieli Thule Gesellschaft (podobnie jak Shmmude) kawaler Orderu Nowych Templariuszy!MoÂżna z tego wywnioskowaĂŚ,Âże rzeczywista sieĂŚ agentĂłw niemieckich w iraku byÂła oparta na sieci owego tajnego stowarzyszena w tym regionie,prawdopodobnie utworzonej przez Shmmudego.
Nale¿y tak¿e wspomnieÌ o jeszcze jednym zwi¹zku Karl Maria Willigut alias Weihstorzwany razputinem Himmlera,dokona³ w 1940 roku wielu odkryÌ archeologicznych,które wskazywa³y na obecnoœÌ cz³owieka w irackiej prowincji Irbil w okresie a¿ 10.000 lat przed nasz¹ er¹.
Nie wiadomo co siĂŞ staÂło z sieciÂą irackich agentĂłw Thule i SS po 1945 roku,ale interesujÂące jest,Âże wkrĂłtce po zakoĂączeniu wojny znaleziono zwÂłoki von Sebottendorffa pÂływajÂące w cieÂśninie Bosfor,koÂło StambuÂłu
JeÂśli dodaĂŚ do tego fakt ,Âże zarĂłwno Niemcy jak i Francja udzieliÂły ogromnej pomocy reÂżimowi Saddama Husajna przy badaniach archeologicznych,a takÂże fakt dzisiejszej dziaÂłalnoÂści wojskowej AmerykanĂłw i BrytyjczykĂłw w tym kraju,wszystko moÂże wskazywaĂŚ na istniene innych ,tajnych celĂłw wojny Irackiej,poza uniemoÂżliwieniem Husajnowi pozyskania broni masowego raÂżenia i powstrzymaniem terroryzmu.W Istocie wyglÂąda na to,Âże wszyscy poszukujÂą broni masowego raÂżenia,ale caÂłkiem innego rodzaju i bardzo, badziej staroÂżytnej!
Do tego dochodzi dziwne zachowanie rz¹du Egipskiego,który buduje mur wokó³ Gizy...chyba wado przed czym projektem Cheops - misji "ratowania" ziemi.Jeszcze do nie dawna,a dok³adnej w 2007 jeszcze w miarê to wszystko siê krêci³o dopiero póŸniejsze lata pozwoli³y zdemaskowaÌ "Przemawiaj¹cego".Dzisiaj nie ma w¹tpliwoœci,¿e chciano pozyskaÌ ...resztê tych tablic i tego wszystkiego co siê znajdowa³o i uniemo¿liwiÌ ludzkoœci przejœcie do innego wymiaru i obronê tego co w trójwymiarze,b¹dŸ te¿ zagarniecie sprzêtu jak siê tam znajduje.Jaki to sprzêt,kto go tam pozostawi³ i gdzie?

DodaĂŚ wypada;
http://docs4.chomikuj.pl/321562828,0,0,Joseph-P-Farrell---wojna-nuklearna-sprzed-5-tysiecy-lat.doc

Greta na innym forum.

No to cos jeszcze na temat tablic z ksiazki "Pradawna tajemnica Kwiatu Zycia"Melchizedeka,tom II strona.354:
  "Otoz w listopadzie 1996 roku skontaktowal sie ze mna pewien czlowiek z Egiptu,ktory oswiadczyl,ze dokonano tam niezwyklego odkrycia.Podobno na powierzchni ziemi miedzy lapami Sfinksa pojawila sie kamienna tablica.Byl na niej napis informujacy o Archiwum i pomieszczeniu znajdujacym sie pod Sfinksem.

Egipski rzad natychmiast usunal znalezisko,aby nikt nie mogl odczytac napisu.Nastepnie zaczeto kopac miedzy lapami Sfinksa i odkryto w ten sposob pomieszczenie,ktore znalezli Japonczycy w roku 1989.Lezal tam zwoj lin oraz gliniane naczynie.Moj rozmowca twierdzil,ze przedstawiciele rzadu odnalezli rowniez tunel prowadzacy z tego pokoju do innego okraglego pomieszczenia,z ktorego wychodzily trzy kolejne tunele.W jednym z nich,biegnacym w kierunku Wielkiej Piramidy,odnaleziono [rzedmioty,jakich nigdy dotad nie widziano.Na poczatku badacze natrafili na pole swiatla,ktore blokowalo przejscie.Stosowano rozne sposoby,ale nic nie zdolalo przez nie przeniknac,nawet kula z pistoletu.Kiedy jeden z czlonkow ekipy probowal zblizyc sie do swiatla,natychmiast zle sie poczul i zaczal wymiotowac.Mimo to probowal dalej,ale wkrotce zaniechal,bowiem mial wrazenie,ze to go zabije.O ile wiem,nikt dotad nie dotknal swietlistej tarczy.

Takze i nad polem,pod powierzchnia ziemi,rzad egipski natrafil na niezwykle zjawisko.Znaleziono tam dwunastopietrowy budynek ukryty pod ziemia!"

Podsumowujac,pozniej udalo sie zdezaktywowac to pole swiatla a dokonal tego ktos ,kto nie chce aby podawac publicznie jego nazwisko.W Australii pokazywal film wideo z nagraniem wejscia,a przyjaciele Melchizedeka go widzieli i potwierdzili jego prawdziwosc.

Tak wiec tych zagadek,ktore zostaly rozwiazane jest multum a Pan Mubarak o tym wszystkim wie i trzyma sie a raczej trzyma w szachu innych,ktorzy chcieliby byc moze,ale niestety.
A my ,maluczcy ,jestesmy niestety bardzo z tylu tych wiadomosci i sadze,ze nigdy sie niczego sensownego nie dowiemy,no chyba ze przejdziemy w inna gestosc i bedzie po wszystkim.

Woda na Saharze.

Woda na Saharze

 

Kto chce znaleŸÌ wodê na Saharze, musi dotrzeÌ pod ziemiê. P³ynie tam ocembrowanymi kana³ami skrytymi kilkanaœcie metrów pod piaskiem pustyni. S¹ one obudowane blokami piaskowca i ci¹gn¹ siê setki kilometrów. Ich pocz¹tek znajduje siê prawdopodobnie w górach Atlas w pó³nocno-zachodniej czêœci Sahary, nie odkryto jednak, dok¹d one biegn¹. W ka¿dym razie woda w nich jest krystalicznie czysta.

Fakt zbudowania podziemnych strumieni Âświadczy o wysokim poziomie wiedzy i techniki twĂłrcĂłw tego wodociÂągu. Co prawda, nie wiadomo, kto go zbudowaÂł, nie jest jednak wykluczone, iÂż mogli tego dokonaĂŚ kolonizatorzy z Atlantydy jeszcze przed jej zatopieniem. Nie dziwmy siĂŞ, Âże na miejsce osiedlenia wybrali SaharĂŞ - dziÂś niegoÂścinna pustynia, kilkanaÂście tysiĂŞcy lat temu byÂła tĂŞtniÂącÂą Âżyciem sawannÂą. ZachowaÂły siĂŞ rysunki naskalne przedstawiajÂące stada zwierzÂąt i polujÂących na nie myÂśliwych. WodociÂągi sÂłuÂżyÂły nawodnieniu Âżyznej krainy.

Równie¿ na innych terenach Afryki znaleziono œlady dzia³alnoœci jakiejœ niezwyk³ej cywilizacji. W Nigerii, niedaleko osady Wamba, tamtejsze karawany wielb³¹dów, a ostatnio i samochody, mog¹ wygodnie poruszaÌ siê tunelem o szerokoœci 400 metrów i d³ugoœci kilkuset metrów, o pó³kolistym

sklepieniu. ZostaÂł on wykopany pod dnem rzeki wypÂływajÂącej z jeziora Tanganika. W Kenii, w Afryce Wschodniej, juÂż dawno temu znaleziono dziwne, wysokie na kilkanaÂście metrĂłw budowle wykonane z palonej cegÂły, podobne do przysadzistych wieÂż, ale bez jakichkolwiek drzwi czy okien. MogÂły one speÂłniaĂŚ rolĂŞ wentylatorĂłw, dostarczajÂących powietrze do podziemnych tuneli. Konstrukcje o podobnym przeznaczeniu buduje siĂŞ teraz na przykÂład przy metrze.


http://www.dzikimietek.com/twopiteracka-mainmenu-61/53-spostrzeienia/288-dziwny-swiat-podziemny.html

Sprawa 001/X - MAGIA W STAROÂŻYTNYM EGIPCIE

 

Wielu klasycznych pisarzy uwa¿a³o Egipt za Ÿród³o powstania wiedzy magicznej. Staro¿ytnoœÌ jego cywilizacji, ogrom œwi¹tyù i piramid, tajemniczy bogowie ze zwierzêcymi g³owami, zagadkowe hieroglify, rytua³y przeznaczone dla zmar³ych i boska aura faraonów, stworzy³y mami¹c¹ i cudown¹ atmosferê Egiptu, która dla wyznawców okultyzmu nigdy nie znik³a w pomroce zapomnienia.

Richard Cavendish - „Historia magii”

---oooOooo---

Termin magia pochodzi najprawdopodobniej od perskiego s³owa oznaczaj¹cego si³ê, w³adzê albo wielkoœÌ - co wedle innych zbli¿onych definicji mo¿na pojmowaÌ tak¿e jako aktywnoœÌ zmierzaj¹c¹ do osi¹gniêcia celów, a które to czynnoœci nie s¹ wyjaœnialne na zasadzie zwi¹zku przyczynowo-skutkowego - zaœ innymi s³owami mówi¹c w znaczeniu praktycznym - jest to dzia³alnoœÌ cz³owieka na poza-fizycznym poziomie. Tak¹ te¿ definicjê bêdziemy mieli w pamiêci, kiedy bêdziemy mówiÌ o magii praktykowanej w staro¿ytnym Egipcie od czasów najdawniejszych, gin¹cych w pomroce dziejów, a¿ do czasów hellenistycznych, tj. od roku 3000 do roku 30 p. n. Chrystusa.

Sam przedmiot badaù mo¿emy analizowaÌ, wedle prac Františka Lexy, w trzech zasadniczych grupach:

v Magia na potrzeby Âżycia codziennego;

v Magia na potrzeby Âżycia pozagrobowego;

v Magia na potrzeby ³¹cznoœci naszego œwiata ze œwiatem si³ pozagrobowych, w którego realnoœÌ antyczni Egipcjanie œwiêcie wierzyli.

SzczegĂłlnie interesujÂącÂą dla nas jest ten ostatni rodzaj magii, w ktĂłrej ró¿ne zaklĂŞcia i wersety z „KsiĂŞgi ZmarÂłych” uznawane jako pomoce nawigacyjne w podró¿y duszy ludzkiej poprzez Âświat umarÂłych, nie dadzÂą siĂŞ nijak porĂłwnaĂŚ z praktykami staroegipskiej nekromancji, w czasie ktĂłrych wedle tradycji, byÂły wywoÂływane duchy zmarÂłych oÂżywiane mumie i uruchamiane byÂły najstraszliwsze pozagrobowe siÂły i moce, a co straszy teraz naiwnych z ekranĂłw kin i telewizorĂłw w kiczowatej szmirze made in Hollywood...

 

PrzesÂłanie z paĂąstwa Ozyrysa

O, sêdziowie i uczeni, urodzeni i s³awni i wszyscy ostatni ludzie, którzy wst¹picie kiedykolwiek do tego grobu, podejdŸcie bli¿ej i s³uchajcie mojej opowieœci! - czytamy z napisu na grobowcu ¿ony Taimhotepa w Aleksandrii. 30-letnia ma³¿onka Wielkiego Ksiêcia Memfisu, która w 42 r. p.n.e. odesz³a na tamten œwiat, mówi o cierpieniu w ciemnym paùstwie wiecznego zapomnienia i smutek emanuj¹cy z jej s³ów dobiega do nas nawet po tylu stuleciach:

Na co zdaj¹ siê lata, przez które nie ¿yjemy na Ziemi? Kraj Zachodu jest krain¹ snu i ciemnoœÌ ciê¿ko spoczywa na tych, którzy siê tam dostali. Cienie ich cierpi¹ i nie mog¹ liczyÌ na to, by ujrzeli swych braci. Nie widz¹ swych ojców, ani swych matek, daremnie rozgl¹daj¹ siê za swymi ma³¿onkami i dzieÌmi.

Woda ¿ycia, która jest na ziemi, nale¿y siê ka¿demu, ale moim udzia³em tutaj jest pragnienie. Woda sama przyp³ywa do tego, który jest na ziemi, ja jestem spragniona, choÌ woda jest tu¿ obok mnie, dlatego nie wiem, gdzie ona jest, odk¹d przyby³am do tego smutnego ustronia. Daj mi ciekn¹c¹ wodê, albo wska¿ drogê wiod¹c¹ ku wodzie, nadstaw ma twarz ku pó³nocnemu wiewowi wiatru nad brzegiem rzeki, proszê, abyœ wybawi³ moje serce od tego utrapienia.

ÂŚmierĂŚ woÂła kaÂżdego. „ChodÂź do mnie” - to imiĂŞ Âśmierci. Wszyscy, ktĂłrych do siebie woÂła, idÂą ku niej, choĂŚ serca ich peÂłne sÂą strachu. Nie ma ani boga, ani czÂłowieka, ktĂłry odwaÂżyÂłby siĂŞ na niÂą spojrzeĂŚ. Ma ona w swych rĂŞkach to co wzniosÂłe i proste, a nikt jej nie moÂże siĂŞ oprzeĂŚ. Jej rĂŞka spocznie na kaÂżdym, na kim zechce: odbiera dzieci matce, na pró¿no chce uciec jej starzec. Wszyscy proszÂą jÂą o litoœÌ, ale ona nikomu nie odpuÂści - nie przychodzi do tego, ktĂłry jÂą wzywa, nie sÂłucha tego, kto siĂŞ do niej modli, ani tego, ktĂłry jÂą wielbi.

„Pieϝ harfiarza”, ktĂłra powstaÂła na dwadzieÂścia stuleci przed napisem na grobie Taimhotepa, mĂłwi nam jeszcze, Âże: Z tamtego Âświata jeszcze nikt nie wrĂłciÂł. Nikt nie moÂże powiedzieĂŚ, jak martwi wyglÂądajÂą i czego im trzeba. PamiĂŞtaj, Âże nikomu nie jest dane zabraĂŚ ze sobÂą swĂłj majÂątek. A z tych, ktĂłrzy tam odeszli - nikt juÂż nie powraca.

Te s³owa wydaj¹ siê szczególnie dziwne w porównaniu z kultem zmar³ych, który rozwin¹³ siê w staro¿ytnym Egipcie. W kulturze, w której dobro osób zmar³ych by³o stawiane na pierwszym miejscu, o przemijaj¹cym ziemskim ¿yciu musimy poszukaÌ prawdy w magicznych tekstach, a nie w zapisanych pieœniach ¿a³obników.

Egipt staroÂżytny - tabela chronologiczna

PaĂąstwo Dynastia Lata

Egipt pod panowaniem Cesarstwa Bizantyjskiego 395-641

Okres Rzymski 30-395

Okres Ptolemejski 332-30

Drugie panowanie perskie 341-332

EPOKA PÓ¬NA XXX 378-341

XXIX 398-379

XXVIII 404-399

XXVII 525-404 [Pierwsze panowanie perskie]

XXVI 663-525

XXV 715-663

XXIV 720-715

XXII-XXIII 950-720

XXI 1085-990

NOWE PAÑSTWO XX 1200-1085 begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085 begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085 begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085 begin_of_the_skype_highlighting              1200-1085      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

XIX 1345-1200 begin_of_the_skype_highlighting              1345-1200      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1345-1200 begin_of_the_skype_highlighting              1345-1200      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

XVIII 1570-1345 begin_of_the_skype_highlighting              1570-1345      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1570-1345 begin_of_the_skype_highlighting              1570-1345      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

ÂŚREDNIE PAÑSTWO XVII 1610-1570 begin_of_the_skype_highlighting              1610-1570      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1610-1570 begin_of_the_skype_highlighting              1610-1570      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

XV-XVI 1670-1570 begin_of_the_skype_highlighting              1670-1570      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1670-1570 begin_of_the_skype_highlighting              1670-1570      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting [Panowanie HyksosĂłw]

XIII-XIV 1778-1670 begin_of_the_skype_highlighting              1778-1670      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1778-1670 begin_of_the_skype_highlighting              1778-1670      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

XII 1991-1792

XI 2052-1991

STARE PAÑSTWO IX-X 2190-2052

VI-VIII 2350-2190 begin_of_the_skype_highlighting              2350-2190      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              2350-2190 begin_of_the_skype_highlighting              2350-2190      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

V 2480-2350 begin_of_the_skype_highlighting              2480-2350      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              2480-2350 begin_of_the_skype_highlighting              2480-2350      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting

IV 2600-2480

III 2650-2600

I-II 2850-2650

ÂŹrĂłdÂło: „Encyklopedia popularna PWN”, tom 3, Warszawa 1997

PowrĂłt z tamtego Âświata

Jak to wynika z ró¿nych cytatów ze staroegipskich magicznych papirusów, dusze osób zmar³ych nie tylko wraca³y z zaœwiatów, ale istnia³y konkretne wyobra¿enia o ich wygl¹dzie. Sprawiedliwy i szlachetny cz³owiek stawa³ siê po swej œmierci Promieniuj¹cym duchem przebywaj¹cym w towarzystwie bogów i zapewnia³ on ich pomoc i opiekê nad swymi ¿yj¹cymi bliskimi, a tak¿e tym, którzy odpowiednimi rytua³ami zyskali jego przychylnoœÌ. Duch z³ego cz³owieka nazywany martwym duchem by³ wykluczony z obiegu poœmiertnego ¿ycia i przebywa³ na skraju pustyni, gdzie jako z³owroga istota wkracza³ do ludzkich siedzib i tam siê na ludziach srodze mœci³ - wchodz¹c w cia³a ¿ywych powodowa³ padaczkê, szaleùstwo czy choroby zakaŸne.

O moÂżliwoÂści spontanicznego powrotu zmarÂłych bogĂłw i duchĂłw mĂłwi znana historia o faraonie Tutmozisie IV wÂładajÂącym w latach 1413-1405 begin_of_the_skype_highlighting              1413-1405      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1413-1405 begin_of_the_skype_highlighting              1413-1405      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting p.n.e. Granitowa stela znaleziona miĂŞdzy Âłapami Sfinksa mĂłwi, Âże kiedy faraon zdrzemn¹³ siĂŞ w poÂłudnie pod tÂą ogromnÂą rzeÂźbÂą zmĂŞczony polowaniem, objawiÂł mu siĂŞ we Âśnie bĂłg Haremachet, ktĂłry rozkazaÂł mu oczyszczenie Sfinksa z pokrywajÂących go warstw piasku, co Tutmozis bez wahania rozkazaÂł wykonaĂŚ.

W opowiadaniu o cudownym uzdrowieniu ksiĂŞÂżniczki Bentreshe, faraon Ramzes II z XIX Dynastii zwany Ramzesem Wielkim (ok. 1290-1224 begin_of_the_skype_highlighting              1290-1224      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1290-1224 begin_of_the_skype_highlighting              1290-1224      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting r. p.n.e.) udaÂł siĂŞ ze swojÂą proÂśbÂą do posÂągu tebaĂąskiego boga KsiĂŞÂżyca Chonsa, ktĂłry odpowiedziaÂł mu skinieniami gÂłowy i sÂłowami. W staroegipskich hieroglificznych inskrypcjach bardzo czĂŞsto pojawia siĂŞ tematyka kontaktĂłw faraonĂłw z bogami, co najlepiej udowadnia opowiadanie o narodzinach, mÂłodoÂści i koronacji krĂłlowej Hatshepsut z XVIII Dynastii (1490-1468 begin_of_the_skype_highlighting              1490-1468      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1490-1468 begin_of_the_skype_highlighting              1490-1468      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting r. p.n. Chr.) z rozbudowanej przestrzennie ÂświÂątyni w Der el-Bahr.

 

Tajemnice nekromancji

Wywo³ywanie duchów zmar³ych, œciœlej zwane nekromancj¹, jest dok³adnie opisane w demotycznych, magicznych ksiêgach z muzeów Londynu, Leidy i Luwru. Znajdziemy tam ca³e przepisy, w jaki sposób przywo³ywaÌ nie tylko bogów i œwietliste duchy, ale tak¿e z³e i demoniczne istoty, dusze zatracone. Nekromancja powsta³a dziêki chêci poznania rzeczy ukrytych, teraŸniejszych, przesz³ych i przysz³ych - co wynika z samej jej nazwy. Nekromancja pozwala na przyjmowanie rozkazów z innego œwiata i wydawanie rozkazów istotom w nim przebywaj¹cym. Wszystkie te czynnoœci, oczywiœcie, by³y g³êboko zrytualizowane.

Wiedza staroÂżytnych Egipcjan o istnieniu, wyglÂądzie i dziaÂłalnoÂści demonĂłw byÂła o wiele bardziej zÂłoÂżonÂą, niÂż wiedza europejskich magĂłw na przeÂłomie ÂŚredniowiecza i Odrodzenia. Z pisemnych i rzeczowych ÂźrĂłdeÂł wiemy, Âże byÂło ich ponad 200. Imion wielu z nich zapomniano, bowiem ich imion nie moÂżna byÂło zapisywaĂŚ i wymawiaĂŚ, na zasadzie „nie wywoÂłuj wilka z lasu”...

Wszystkie demoniczne istoty byÂły obdarzone nadprzyrodzonÂą si³¹ i poza czarodziejskimi ró¿dÂżkami, amuletami i innÂą magicznÂą broniÂą, moÂżna je byÂło przegoniĂŚ przy pomocy ognia. Z pomiĂŞdzy tych, ktĂłre zÂłowrogich stworĂłw moÂżna wspomnieĂŚ te, ktĂłrych imiona zwiÂązane sÂą z ich fizycznymi wÂłaÂściwoÂściami: Czerwonooki, ÂŚlepogÂłowy, BiaÂłozĂŞby, DalekokroczÂący, CzaszkogÂłowy, itp. OsobnÂą podgrupĂŞ stanowiÂą demony towarzyszÂące bogini wojny Sachmet, ktĂłrzy w kaÂżdym roku rozsiewali w Egipcie mĂłr. Jednak najwiĂŞcej informacji zostaÂło na temat podziemnych demonĂłw opisanych w tekstach „KsiĂŞgi zmarÂłych”. NiektĂłre z nich strzegÂły bram podziemnego krĂłlestwa przed „nieczystymi”, inne zaÂś kr¹¿yÂły po podziemnym paĂąstwie Ozyrysa i w tej ciemnej krainie jedzeniem ich byÂły ciaÂła zmarÂłych, zaÂś napojem - ich krew.

Ze zÂłymi duchami zazwyczaj egipski mag siĂŞ nie zadawaÂł, a kiedy siĂŞ zbliÂżyÂły, to uÂżywaÂł zwierciadÂła by je odegnaĂŚ, zaÂś kiedy weszÂły do ciaÂła jakiejÂś osoby, wypĂŞdzaÂł je - co nie byÂło prostÂą i ÂłatwÂą czynnoÂściÂą.

Magiczne teksty i zaklĂŞcia

Podstawow¹ czynnoœci¹ w magicznej dzia³alnoœci (i to nie tylko w Egipcie) by³o zaklinanie s³u¿¹ce przywo³aniu, opanowaniu i odwo³aniu z powrotem na plan astralny istot z zaœwiatów. Najstarszym i najprostszym czarodziejskim œrodkiem, który zrodzi³ siê wraz z jêzykiem mówionym, by³o zaklêcie. Wyg³aszanie jego tekstu, ju¿ to z pamiêci, ju¿ to z zapisu mia³o zawsze brzmienie rozkazuj¹ce, wzmacniane jeszcze dodatkowo odpowiedni¹ wokalizacj¹ i gestykulacj¹. I tak najstarsze zaklêcia wystêpowa³y tylko w formie rozkazu - nakazu czy zakazu - póŸniej ³¹czono je z innymi tekstami i u¿ywano tak¿e do innych celów. Czarodziejskie zaklêcia by³y czêsto œciœle utajniane i tak poza ich w³aœcicielem nikt nie móg³ ich u¿ywaÌ, czy nawet przeczytaÌ, inaczej traci³y moc.

BolesÂław Prus w swej powieÂści, niejednokrotnie podaje przykÂłady takich magicznych formuÂł:

Ojcze niebieski, ³askawy i mi³osierny, oczyœÌ duszê moj¹... Zeœlij na niegodnego s³ugê swoje b³ogos³awieùstwa i wyci¹gnij wszechmocne ramiê na duchy buntownicze, abym móg³ okazaÌ moc Twoj¹...

Oto znak, ktĂłrego dotykam w waszej obecnoÂści. Otom jest - ja - oparty na pomocy boÂżej, przewidujÂący i nieustraszony... Otom jest potĂŞÂżny i wywoÂłujĂŞ was i zaklinam... PrzyjdÂźcie tu, posÂłuszne w imiĂŞ Aye Saraye, Aye Saraye...[...]

W imiĂŞ wszechmocnego i wiekuistego Boga... Amorul, Tanecha, Rabur, Latisten... […]

 imiĂŞ prawdziwego I wiecznie ÂżyjÂącego Eloy, Archima, Rabur, zaklinam was i wzywam... Przez imiĂŞ gwiazdy, ktĂłra jest sÂłoĂącem, przez ten jej znak, przez chwalebne i straszne imiĂŞ Boga Âżywego...

cd...

„Faraon”, tom 1, rozdz. XX

 

Ta ksiĂŞga, to jedna wielka tajemnica. Nie dopuœÌ do tego, by widziaÂło jÂą oko czÂłowieka , poniewaÂż to jest szkodliwe dla niej, kiedy przeczyta ja ktoÂś obcy. Ukrywaj tĂŞ ksiĂŞgĂŞ! - czytamy w siĂłdmym ustĂŞpie XII rozdziaÂłu „KsiĂŞgi zmarÂłych”. W jej tekstach sÂą opisane wszystkie efekty, ktĂłre moÂżna osiÂągn¹Ì stosujÂąc jej zaklĂŞcia, mĂłwi siĂŞ o pochodzeniu i znalezieniu czarodziejskich papirusĂłw - jak to ukazuje np. fragment z Papirusu LondyĂąskiego z przeÂłomu XIII/XII wieku p.n.e.:

Ksiêgê tê objawiono w sali œwi¹tyni w Chebjete, a dosta³a siê ona tajemn¹ moc¹ bogini do r¹k bibliotekarza œwi¹tynnego. Ziemia by³a pogr¹¿ona w ciemnoœciach, a Ksiê¿yc œwieci³ na t¹ ksiêgê, gdziekolwiek by ona nie by³a.

Imperatywny charakter zaklĂŞcia wzmagaÂł siĂŞ wraz z upÂływem czasu. Wydaje siĂŞ byĂŚ czymÂś naturalnym, Âże faraon bĂŞdÂący zastĂŞpcÂą jedynego Boga na ziemi, nakazuje pomniejszym bogom w czasie rytuaÂłu pogrzebowego, by odstÂąpili czêœÌ swej mocy duchowi jego zmarÂłego ojca - co BolesÂław Prus opisaÂł bardzo dokÂładnie w trzecim tomie „Faraona”, w rozdziaÂłach IV i V, jednakÂże o znacznym upadku religijnoÂści Âświadczy fakt, Âże czarodzieje z czasĂłw rzymskich zwracaÂł siĂŞ do bogĂłw juÂż tylko w sprawach dotyczÂących marnego Âżywota ziemskiego. Przyczyny tego stanu rzeczy moÂżemy jednak widzieĂŚ w procesach, ktĂłre zgubnie wpÂłynĂŞÂły na egipskie Âżycie religijne: obce kulty, rywalizacja pomiĂŞdzy faraonami a kapÂłanami, napÂływ mniejszoÂści narodowych, zakulisowe walki o wÂładzĂŞ i niezrozumiaÂłe dla prostego ludu rytuaÂły religijne. Do tego naleÂżaÂłoby dodaĂŚ jeszcze rozwĂłj czarodziejskich i nekromantycznych praktyk, czarnej magii i negatywistycznych kultĂłw bogini Amemait - postrachu wszystkich zmarÂłych, demona Apopa, wroga SÂłoĂąca w ksztaÂłcie ogromnego wĂŞÂża Sutecha (Seta, Setha) znanego jako „ucieleÂśnienie wszelkiego zÂła”, „zÂłoczyĂący pomiĂŞdzy bogami”, Kuka - boga ciemnoÂści „ktĂłrego wÂładza juÂż siĂŞ skoĂączyÂła”, itd.

Powstanie kultu Seta

Kult Seta istniaÂł rzeczywiÂście, nie tylko na papirusach. Jeden z przyczynkĂłw do jego powstania opisuje BolesÂław Prus w roku 1895, ktĂłry w „Faraonie” tak opisuje dramatyczny przeÂłom w Âżyciu kapÂłana Samentu, ktĂłry spowodowany byÂł znalezionym przezeĂą szkieletem prawiekowego gada w podziemnych jaskiniach pó³wyspu Synaj:

Kiedy miaÂłem dwadzieÂścia piĂŞĂŚ lat, byÂłem kapÂłanem Ozyrysa...

- Ty?... - zdziwiÂł siĂŞ Ramzes.

- Ja, i zaraz powiem, dlaczego wst¹pi³em do s³u¿by Seta. Wyprawiono mnie na pó³wysep Synaj, aby tam wybudowaÌ ma³¹ kaplicê dla górników. Budowa ci¹gnê³a siê szeœÌ lat, a ja zaœ maj¹c du¿o wolnego czasu w³óczy³em siê miêdzy górami i zwiedza³em tamtejsze pieczary.

Czego ja tam nie widzia³em! ... Korytarze d³ugie na kilka godzin; ciasne wejœcia, przez które trzeba by³o pe³zaÌ na brzuchu; izby tak ogromne, ¿e w ka¿dej zmieœci³aby siê œwi¹tynia. Ogl¹da³em podziemne rzeki i jeziora, gmachy z kryszta³ów, jaskinie zupe³nie ciemne, w których nie by³o widaÌ w³asnej rêki, albo znowu tak widne, jakby w nich œwieci³o drugie s³oùce...

Ile razy zb³¹ka³em siê w niezliczonych przejœciach, ile razy zgas³a mi pochodnia, ile razy stoczy³em siê w niewidzialn¹ przepaœÌ!... Bywa³o, ¿em po kilka dni spêdza³ w podziemiach ¿ywi¹c siê pra¿onym jêczmieniem, li¿¹c wilgoÌ z mokrych ska³, niepewny, czy wrócê na œwiat.

Za to nabraÂłem doÂświadczenia, wzrok zaostrzyÂł mi siĂŞ i polubiÂłem te piekielne krainy. [...] Gmachy ludzkie sÂą kretowiskami wobec niezmiernych budowli wzniesionych przez ciche i niewidzialne duchy ziemi.

Raz jednak spotkaÂłem rzecz strasznÂą, ktĂłra wpÂłynĂŞÂła na zmianĂŞ mojego stanowiska.

Na zachĂłd od kopalni Synaj leÂży wĂŞzeÂł wÂąwozĂłw i gĂłr, wÂśrĂłd ktĂłrych czĂŞsto odzywajÂą siĂŞ podziemne grzmoty, ziemia drÂży, a niekiedy widaĂŚ pÂłomienie. Zaciekawiony wybraÂłem siĂŞ tam na czas dÂłuÂższy, szukaÂłem i dziĂŞki niepozornej szczelinie odkryÂłem caÂły ÂłaĂącuch olbrzymich pieczar, pod ktĂłrych sklepieniami mogÂłaby siĂŞ pomieÂściĂŚ najwyÂższa piramida.

Kiedy siê tam b³¹ka³em, dolecia³ do mnie silny zapach zgnilizny, tak przykry, ¿e chcia³em uciec. Przemóg³szy siê jednak wszed³em do pieczary, sk¹d pochodzi³, i zobaczy³em...

Racz wyobraziĂŚ sobie, panie, czÂłowieka, ktĂłry ma nogi i rĂŞce o poÂłowĂŞ krĂłtsze niÂż my, ale grube, niezgrabne i zakoĂączone pazurami. Dodaj temu ksztaÂłtowi szeroki, z bokĂłw spÂłaszczony ogon, na wierzchu powycinany jak grzebieĂą koguci; dodaj do tego bardzo dÂługÂą szyjĂŞ, a na niej - ptasiÂą gÂłowĂŞ. Nareszcie ubierz tego potwora w zbrojĂŞ pokrytÂą na grzbiecie zagiĂŞtymi kolcami...

Teraz pomyœl, ¿e figura ta stoi na nogach, rêkoma i piersiami oparta o ska³ê...

- To coÂś bardzo brzydkiego - wtrÂąciÂł faraon - Zaraz bym to zabiÂł...

- To nie byÂło brzydkie - mĂłwiÂł kapÂłan wstrzÂąsajÂąc siĂŞ. - Bo pomyÂśl panie, Âże ten potwĂłr byÂł wysoki jak obelisk...

Ramzes XIII zrobiÂł gest niezadowolenia.

- Samentu - rzekÂł - zdaje mi siĂŞ, ÂżeÂś swoje pieczary zwiedzaÂł we Âśnie...

- PrzysiĂŞgam ci, panie, Âże mĂłwiĂŞ prawdĂŞ. - Tak jest, ten potwĂłr w skĂłrze gada, okryty kolczastÂą zbrojÂą, gdyby leÂżaÂł na ziemi, miaÂłby wraz z ogonem z piĂŞĂŚdziesiÂąt krokĂłw dÂługoÂści... Pomimo trwogi i odrazy kilkakrotnie wracaÂłem do jego jaskini i obejrzaÂłem go sobie najuwaÂżniej...

 

---oooOooo---

Wybacz mi Czytelniku tĂŞ dygresjĂŞ, ale muszĂŞ tutaj dodaĂŚ coÂś od siebie, a mianowicie - BolesÂław Prus z niesamowitÂą intuicjÂą przewidziaÂł to (a moÂże miaÂł po temu jakieÂś konkretne dane - kto wie? - to kolejna tajemnica XIX wieku), iÂż zostanie udowodniony w XX wieku fakt kontaktĂłw ludĂłw z basenu Morza ÂŚrĂłdziemnego z dinozaurami. Prof. dr Bernard Huevelmans w swej biblii kryptozoologĂłw pt. „Na tropie nieznanych zwierzÂąt” (Warszawa 1963) w peÂłni potwierdza istnienie niektĂłrych dinozaurĂłw w czasach rozkwitu Egiptu, Babilonu czy Asyrii.

NB, sÂłynny fiĂąski pisarz Mika Valtari w swej kultowej powieÂści „Egipcjanin Sinuhe” takÂże opisuje spotkanie g³ównego bohatera z tajemniczym gadem morskim, w podziemiach minojskiej Krety, ktĂłrÂą to scenĂŞ literalnie zerÂżn¹³ z „Faraona”. Za BolesÂławem Prusem poszedÂł caÂły legion autorĂłw powieÂści, nowel i opowiadaĂą grozy, Âże wspomnĂŞ tylko H. Ph. Lovecrafta czy jego nastĂŞpcĂŞ R. E. Howarda oraz E. A. PoĂŤ, a na japoĂąskich twĂłrcach potworĂłw z filmĂłw Inoshiro Hondy i Takao Okawary skoĂączywszy. PowróÌmy jednak do opowieÂści Samentu o Godzilli z Synaju:

---oooOooo---

- WiĂŞc on ÂżyÂł?

- Nie. To by³ ju¿ trup, bardzo dawny, ale tak zachowany, jak nasze mumie. Utrzyma³a go wielka suchoœÌ powietrza, a mo¿e i nieznane sole ziemi.

By³o to moje ostatnie odkrycie - ci¹gn¹³ Samentu. Nie wchodzi³em ju¿ do jaskiù, alem du¿o rozmyœla³. Ozyrys - mówi³em - tworzy wielkie istoty: lwy, s³onie, konie... - zaœ Set rodzi wê¿a, nietoperza, krokodyla... Potwór, którego spotka³em, jest na pewno tworem Seta, a poniewa¿ przerasta wszystko, co znamy pod s³oùcem, wiêc Set jest mocniejszym bogiem, ni¿ Ozyrys...


„Faraon” tom 3, rozdz. VIII

Tak wiĂŞc wyglÂąda na to, Âże wÂłaÂśnie wtedy Ozyrys przegraÂł swojÂą walkĂŞ z Setem...

cd.....

cd....

Kult Voodoo w krainie piramid

SzczegĂłlnÂą kategoriĂŞ czarodziejskich praktyk tworzyÂła kreacja zastĂŞpczego ciaÂła, ktĂłra sÂłuÂżyÂła zwÂłaszcza w praktykach czarnej magii. StaroÂżytni Egipcjanie sÂądzili, Âże jak czarownik stworzy woskowÂą podobiznĂŞ czÂłowieka, to na zasadzie pars pro toto jest w stanie przenosiĂŚ swe oddziaÂływanie poprzez woskowÂą podobiznĂŞ na konkretnego czÂłowieka.

Jedna z najstarszych z dotychczas odkrytych wzmianek o magicznych rytuaÂłach z woskowymi laleczkami, majÂących na celu uÂśmiercenie ofiary, pochodzi z inskrypcji na trumnach z okresu ÂŚredniego PaĂąstwa. Charakterystyczne przykÂłady pochodzÂą takÂże z okresu Nowego PaĂąstwa, oraz epoki krĂłla Aleksandra II (323-310 p. Chr.).

ZabraÂł siĂŞ do czarowania, aby wywoÂłaĂŚ i sprowadziĂŚ nieszczĂŞÂście - czytamy w papirusie Rollina - SporzÂądziÂł kilka figurek bogĂłw i ludzi z wosku, aby potem tych ludzi przyprawiĂŚ o zeschniĂŞcie czÂłonkĂłw i daÂł je Rabbekameowi, ktĂłrego boski Re nie dopuÂściÂł do ustanowienia naczelnikiem domu.

Ten cytat jest niezmiernie waÂżnym dla naszych dalszych rozwaÂżaĂą, bowiem naleÂży do grupy zabytkĂłw piÂśmiennych informujÂących nas o haremowym spisku wymierzonym przeciwko Ramzesowi III (1188-1157 p.n.e.), ostatniemu wspaniaÂłemu wÂładcy Nowego paĂąstwa. Przeciwko niemu wystÂąpili wtedy niektĂłrzy magowie, ktĂłrzy zwrĂłcili przeciwko niemu i jego pretorianom swÂą czarnomagicznÂą sztukĂŞ.

Pentiboon, który by³ zarz¹dc¹ maj¹tku, tak mu powiedzia³: <<Przynieœ mi ksiêgê, która doda³aby mi czarodziejskiej si³y i w³adzy>> - czytamy w Papirusie Lee - I on przyniós³ mu czarodziejsk¹ ksiêgê z biblioteki faraona Vesermaat-Re-meri-Amona, wielkiego boga, swego pana, i poszed³ on zastosowaÌ bosk¹ si³ê dla ludu swego. Urzêdnik El-rem wykona³ ludzkie figurki z wosku i odprawia³ nad nimi ró¿ne czary i zaklêcia. I spuœcili obaj na ludzi chorobê i mór i inne nieszczêœcia.

Magowie przeciwko faraonowi

Jak to wiadomo z sÂądowego Papirusu TuryĂąskiego, sprzysiĂŞÂżenie to zostaÂło ujawnione i Âśledztwo zostaÂło przeprowadzone przez sÂąd. Jednego czarownika stracono w okrutny sposĂłb, zaÂś drugiego zmuszono do popeÂłnienia samobĂłjstwa:

PrawdÂą byÂło to, Âże zamierzaÂł on wykonaĂŚ te wszystkie zbrodnie i inne niegodziwoÂści, o ktĂłre go posÂądzano. PrawdÂą byÂło to, co zamierzaÂł dokonaĂŚ wraz z innymi winowajcami, wzbudzajÂąc gniew i odrazĂŞ wszystkich bogĂłw i wszystkich bogiĂą. Wykonano na nim najciĂŞÂższÂą karĂŞ Âśmierci, o ktĂłrym zadecydowali bogowie.

ByÂły to ciĂŞÂżkie Âśmiertelne grzechy i zbrodnie na caÂły Âświat, ktĂłrych on siĂŞ dopuÂściÂł - to byÂło na temat drugiego maga - kiedy zaÂś mu udowodniono, Âże to on siĂŞ ich dopuÂściÂł, sam podniĂłsÂł na siebie rĂŞkĂŞ i siĂŞ uÂśmierciÂł.

Sprawa ma jeszcze drugie dno, bo jak moÂżna byÂło panujÂącemu czarami zaszkodziĂŚ, czy nawet go czarami uÂśmierciĂŚ, to z drugiej strony czarami moÂżna go byÂło takÂże chroniĂŚ.

Zrobiono z wosku figurki wszystkich Âżywych lub nieÂżywych przeciwnikĂłw i wrogĂłw faraona i ich imiona wypisano na nich zielonÂą farbÂą - pisze o tym w ksiĂŞdze poÂświĂŞconej demonowi Apopowi - potem wkÂłada siĂŞ je do skrzynki, pluje na nie, a nastĂŞpnie depce lewÂą „nieczystÂą” nogÂą, kÂłuje noÂżem, a potem wrzuca do pÂłonÂącej sÂłomy, ktĂłrÂą potem gasi siĂŞ moczem dojrzaÂłej kobiety. A potem napisane imiona demona Apopa i wszystkich nieprzyjació³ faraona - oby ÂżyÂł wiecznie! - czy to Âżywych czy to martwych rzuĂŚ na ziemiĂŞ i depcz po nich lewÂą nogÂą!

Amulety i rytuaÂły

Do nastĂŞpnej grupy czarodziejskich ÂśrodkĂłw naleÂżaÂły amulety - ktĂłre noszone byÂły po to, by chroniÂły swego wÂłaÂściciela przed nieprzyjaznymi i szkodliwymi wpÂływami. UÂżycie amuletĂłw w staroÂżytnym Egipcie byÂło doœÌ rzadkie do Drugiego Okresu PrzejÂściowego (1790-1580 begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580 begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580 begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580 begin_of_the_skype_highlighting              1790-1580      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting r. p. Chr.), a znane byÂły w tym sensie, jako Âśrodek ochronny, o czym czytamy u Pliniusza (z Âłac. amuletum = ochronny lub leczniczy przedmiot), w okresie Nowego PaĂąstwa staje siĂŞ powszechne i amulety pojawiajÂą siĂŞ w niewiarygodnym bogactwie form i ksztaÂłtĂłw oraz przeznaczeĂą. Staja siĂŞ one wszechobecne w czasie rozkÂładu tradycyjnej egipskiej religii i kultury. MoÂżna je podzieliĂŚ wedÂług formy na amulety wieczne - drobne przedmioty wykonane z ceramiki, kamienia, metalu czy szkÂła; pisane - kawaÂłki papirusu lub p³ótna z tekstami zaklĂŞĂŚ, lub rysunkami ochronnych symboli oraz amulety wĂŞzÂłowe - pasy tkaniny z wĂŞzÂłami, czasami dodatkowo wyposaÂżonymi w drobne przedmioty umieszczonymi w wĂŞzÂłach.

Jak dot¹d mówiliœmy o magicznych przedmiotach, a teraz powiemy o tym, w jaki sposób je wykorzystywano w magicznych obrzêdach. Sam proces u¿ycia tych magicznych œrodków mo¿na - wed³ug wspó³czesnych pogl¹dów - porównaÌ do algorytmu, w tym sensie, ¿e przepisuje konkretne procedury i operacje, które musz¹ byÌ wykonane, by zaklinanie odnios³o swój skutek. Zazwyczaj nie by³o przy tym wa¿nym to, kto wypowiada³ zaklêcie - przy zamawianiu choroby wypowiada³ je sam pacjent, albo jego lekarz, zaœ przy skomplikowanych operacjach nekromantycznych by³ to sam mag czy jego pomocnik, który spe³nia³ okreœlone warunki.

Ten, ktĂłry czarowaÂł, musiaÂł przejœÌ okreÂślonÂą procedurĂŞ oczyszczenia - jak to robiÂł doktor Sinuhe z powieÂści Miki Valtari’ego - [ZaklĂŞcie] ma byĂŚ wypowiedziane przez oczyszczonego czÂłowieka - czytamy w czarodziejskiej ksiĂŞdze demona Apopa. Medialnym poÂśrednikiem - medium - przy przywoÂływaniu bogĂłw miaÂła byĂŚ mÂłoda osoba pÂłci mĂŞskiej, jak to ujmuje czarodziejska KsiĂŞga LondyĂąska i LeideĂąska: PrzywiedÂź czystego chÂłopca, ktĂłry jeszcze nie byÂł z kobietÂą.

MÂłodzieniec musiaÂł wedle ksiĂŞgi wykazywaĂŚ zdolnoÂści medialne, bowiem nie kaÂżdy byÂł dostatecznie podatny na sugestiĂŞ i hipnozĂŞ, ktĂłre - jak sÂądzĂŞ - graÂły kluczowÂą rolĂŞ przy wywoÂływaniu bogĂłw, Âświetlistych duchĂłw, demonĂłw i nekromancji. (NB, doskonale przedstawiÂł wÂłaÂśnie takÂą operacjĂŞ wielokrotnie juÂż tu wspomniany BolesÂław Prus, ktĂłry w „Faraonie”, [tom 2, rozdz. XXIII], pokazuje nam, jak to babiloĂąsko-cheldejski mag i kapÂłan Beroes ukazuje konajÂącemu Ramzesowi XII czÂłowieka - wÂłaÂśnie nieletniego chÂłopca, ktĂłrego modÂły docierajÂą do uszu Przedwiecznego Amona...) JeÂżeli przeszedÂł on przez ten egzamin, otrzymywaÂł od swego mistrza magicznÂą ochronĂŞ, ktĂłra mu miaÂła zapewniĂŚ bezpieczeĂąstwo w czasie nekromantycznych operacji magicznych.

Amulet sporz¹dzano z pasków z czterech bia³ych, czerwonych, zielonych i niebieskich nici powi¹zanych w wêz³y, skropionych krwi¹ dudka. Na ten pasek, dostatecznie d³ugi, by mo¿na nim opasaÌ cia³o ch³opca, nawleka³o siê ma³y woreczek ze skarabeuszem utopionym w mleku od czarnej krowy. Poza amuletami, które w ró¿nych kombinacjach s³u¿y³y magowi do obrony przed z³ymi duchami i zapewnia³y powodzenie, przeciwko z³ym duchom i demonom s³u¿y³a tak¿e magiczna ró¿d¿ka, która w okresie Starego i Œredniego Paùstwa mia³a kszta³t bumerangu z wyrzeŸbionymi naù hieroglifami, które zapewnia³y jej magiczn¹ si³ê.

http://www.sm.fki.pl/Lesniakiewicz/Lesniakiewicz.php?nr=Z_Archiwum_H_X



****************

TraktujÂąc zupeÂłnie powaÂżnie zakres powyÂższych informacji poniÂższego filmiku wcale bym nie lekcewaÂżyÂła i nie traktowaÂła jako fotomontaÂż.

http://www.youtube.com/watch?v=tnWo1kbu5QE&feature=player_embedded

Zwyczajnie ktoÂś przypadkowo uchwyciÂł moment materializacji siĂŞ demona z energii tÂłumu.
Naprawdê nikt albo ma³o osób wie co jest pod tym placem i jakie ma to po³¹czenie z Wielk¹ Piramid¹.
Jednak nie lekcewaÂżyÂła bym info o podziemnych tunelach , ktĂłrych jest tam mnĂłstwo.

Wró¿by i proroctwa

Ka¿dy rytua³ mag zaczyna³ od wypowiedzenia tekstu magicznej formu³y - inwokacji, w którym prosi³ bogów o przychylnoœÌ dla swych zamiarów. Kiedy ju¿ dokona³ wszystkich przygotowaù, hipnotyzowa³ pomocnika w nastêpuj¹cy sposób:

Czarownik zapalaÂł lampĂŞ w ciemnym pomieszczeniu i sadzaÂł chÂłopca naprzeciw niej tak, aby jego zamkniĂŞte oczy byÂły zwrĂłcone ku pÂłomykowi lampy. Potem stawaÂł przed nim, skÂłoniÂł siĂŞ i wymawiaÂł odpowiednie zaklĂŞcie i pukaÂł palcem w gÂłowĂŞ chÂłopca. NastĂŞpnie go pytaÂł, czy widzi ÂświatÂło. Jak chÂłopiec potwierdzaÂł, to pytaÂł go o wszystko, co go interesowaÂło.

Inny sposĂłb polegaÂł na tym, Âże chÂłopiec kÂładÂł siĂŞ na brzuchu przed miskÂą peÂłnÂą oliwy tak, by jego gÂłowa znajdowaÂła siĂŞ nad jej powierzchniÂą. Potem chÂłopiec zamykaÂł oczy, zaÂś czarodziej schylony ku jego gÂłowie wymawiaÂł po siedemkroĂŚ zaklĂŞcie, a potem wzywaÂł chÂłopca do otwarcia oczu. HipnotyzujÂące dziaÂłanie ÂświatÂła lampy lub Âświetlistej powierzchni oliwy wzmagaÂł ciĂŞÂżki aromat palonego kadzidÂła a takÂże spojrzenie w krÂąg wschodzÂącego sÂłoĂąca lub ksiĂŞÂżycowej peÂłni. Kiedy pomocnik odpowiedziaÂł na wszystkie pytania, ktĂłre zajmowaÂły jego mistrza, czarodziej wybudzaÂł go ze stanu hipnozy zaklĂŞciami i czynnoÂściami, ktĂłre doprowadzaÂły go do normalnego stanu umysÂłu. Kiedy mag sam na sam porozmawiaĂŚ z bogami, czy innymi istotami z zaÂświatĂłw bez uÂżycia medium, wykonywaÂł wyÂżej opisane czynnoÂści sam na sobie.

Taka metoda by³a u¿ywana w czasie wró¿enia na potrzeby ¿ycia codziennego. Przy stawianiu d³ugookresowych proroctw istnia³y bardziej z³o¿one procedury, o których jednak wspó³czeœnie niewiele wiadomo. Niekiedy te proroctwa ogarnia³y nieprawdopodobnie daleki horyzont czasowy, je¿eli - oczywiœcie - wy³¹czymy mo¿liwoœÌ antydatowania tych wyroczni. Typowym przyk³adem takiego dalekosiê¿nego w czasie proroctwa jest przepowiednia przypisywana jasnowidzowi Nefertiemu, który ¿y³ u koùca XXVII w. p.n.e. - a dotycz¹ca w³adzy za³o¿yciela XII dynastii faraona Amenemheta I (2000-1970 r. p.n.Chr.):

Faraon nazywany Ameni, syn kobiety z PoÂłudnia, przybĂŞdzie do GĂłrnego Egiptu... Radujcie siĂŞ wy, ktĂłrzy bĂŞdziecie Âżyli w jego czasach! Syn szlachetnego mĂŞÂża uczyni swe imiĂŞ nieÂśmiertelnym. Ci, ktĂłrzy wywoÂłujÂą swary i niepokoje, stracÂą swe sandaÂły ze strachu przed nim... I dobro przybĂŞdzie do kraju, a zÂło bĂŞdzie pognĂŞbione.

Dziwne moÂżliwoÂści CherihebĂłw

Jak osoba majÂąca przeprowadzaĂŚ operacje czarodziejskie, takoÂż i miejsce powinno byĂŚ nienagannie czyste. ProcedurĂŞ oczyszczenia powinny przejœÌ wszystkie osoby i przedmioty w niej uczestniczÂące. ZaklĂŞcia i rysunki ochronnych znakĂłw powinny byĂŚ wyrysowane ÂświeÂżym atramentem na nowych kartach papirusu. Ze wzglĂŞdu na ryzyko, Âże glina mogÂła byĂŚ wyrabiana przez czÂłowieka nieczystego czy dotkniĂŞta przez nieczyste zwierzĂŞ, magowie uÂżywali do sporzÂądzania swych magicznych figurek tylko i wy³¹cznie „czystego” wosku pszczelego.

Co zaÂś siĂŞ tyczy samego miejsca operacji magicznych, to przywoÂływanie bogĂłw miaÂło siĂŞ odbywaĂŚ w czystym i ciemnym miejscu, najlepiej jakimÂś skrytym pomieszczeniu umytym lodowatÂą wodÂą, ktĂłrego drzwi znajdujÂą siĂŞ na wschodniej Âścianie. ZwracajÂąc siĂŞ do SÂłoĂąca (symbolizujÂącego boga Ra [Re]) mag winien staĂŚ na wolnej przestrzeni, by mĂłgÂł patrzeĂŚ na wschodzÂący okrÂąg sÂłoneczny, zaÂś zwracajÂąc siĂŞ do KsiĂŞÂżyca (bogowie Chonsu i Thot [Tot]), powinien staĂŚ na dachu domu.

ZaklĂŞcia majÂące za zadanie przywoÂłanie nadprzyrodzonych istot i mocy miaÂło byĂŚ wypowiadane gÂłosem cichym, syczÂącym, ale zrozumiale. W starszych czasach wypowiadano je normalnie, gÂłoÂśno, czterokrotnie - zaÂś w czasach panowania Ptolmeuszy aÂż siedemkroĂŚ, albo - niezmiernie rzadko - trzykrotnie bÂądÂź aÂż dziewiĂŞciokrotnie!

NaleÂży do tego jeszcze dodaĂŚ to, Âże bogĂłw przywoÂływaÂło siĂŞ woniÂą kadzidÂła, ktĂłra odganiaÂła demony i „martwych” - tj. dusze zmarÂłych niesprawiedliwych: zbrodniarzy, ÂświĂŞtokradcĂłw, itd. WoĂą aromatycznych kadzideÂł przywoÂływaÂła bogĂłw, zaÂś fetor i smrĂłd ich odganiaÂł. I tak, kiedy czarownik (albo po prostu lekarz) chciaÂł wygoniĂŚ demony z ciaÂła chorego wraz z bogami, spalaÂł kadzidÂło - ewentualnie kiedy chciaÂł demony z ciaÂła pacjenta wyciÂągn¹Ì, wtedy spalaÂł nie kadzidÂło, ale maÂłpie ekskrementy...

Magia byÂła samodzielnÂą dziedzinÂą egipskiej wiedzy juÂż w Starym PaĂąstwie, jak to moÂżna odczytaĂŚ z napisĂłw na grobie Ăłwczesnego wielmoÂży Herchufa, ktĂłry ÂżyÂł za panowania faraonĂłw VI dynastii: Piopeusza I i Merenrea I w latach 2390-2370 begin_of_the_skype_highlighting              2390-2370      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              2390-2370      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              2390-2370 begin_of_the_skype_highlighting              2390-2370      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting p.n.Chr. W tych tekstach magowie sÂą okreÂślani jako mĂŞdrcy uprawiajÂący magiczne obrzĂŞdy: Jestem cherichebem, znanym ze swych zaklĂŞĂŚ, jak to dosÂłownie czytamy.

PowaÂżanie, jakim cieszyli siĂŞ cherichebowie ilustrujÂą teksty na hieratycznym papirusie, ktĂłry darowaÂła pani Westcar w 1839 roku niemieckiemu egiptologowi Richardowi Lepsi, a potem staÂł siĂŞ on jednym z zabytkowych papirusĂłw z berliĂąskiego Pergamon Museum. Cherichebowie potrafili oÂżywiaĂŚ posÂągi, zaczarowaĂŚ wodĂŞ by siĂŞ rozstĂŞpowaÂła, okieÂłznaĂŚ lwy, czy oÂżywiĂŚ ÂściĂŞtego mieczem czÂłowieka poprzez przyÂłoÂżenie gÂłowy do ciaÂła...

 

W poszukiwaniu zwoju Thota

Jeden z najznamienitszych tekstów o mo¿liwoœciach staroegipskich czarnoksiê¿ników znajduje siê w demotycznym rêkopisie z III wieku przed Chrystusem, a który znaleziono w grobie w Tebach, zaœ w 1865 roku zakupi³ go August Mariette dla Muzeum Egipskiego w Kairze. Mówi on o Wielkim Ksiêciu Memfisu Setnie Chamusie, który usi³uje uzyskaÌ wiadomosci od swego zmar³ego poprzednika - s³ynnego maga Neferkeptaha. Wreszcie dowiaduje siê, ¿e w grobie Neferkeptaha znajduje siê czarodziejski rulon pergaminu, który zosta³ napisany przez samego egipskiego boga m¹droœci i patrona czarnoksiê¿ników - Thota (Thovt, Tot). Ksi¹¿ê wraz ze swym bratem Jenhorurem weszli do grobowca, gdzie ostrzeg³y ich duchy osób zabitych przez Thota w trakcie poszukiwaù czarodziejskiego zwoju za to, ¿e ukradli ten dokument z trumny ukrytej na dnie morza. Setna jednak nie rezygnuje - przy u¿yciu amuletów i zaklêÌ pokonuje wszelkie z³e zaklêcia Thota i uzyskuje bezcenny papirus. W zakoùczeniu jego przygód pod ziemi¹ czytamy:

Kiedy Setna wychodzi³ z grobowca, to œwiat³o sz³o przed nim, a ciemnoœÌ sz³a za nim.

To jeszcze nie wszystko, bo nasz bohater w pustyni natkn¹³ siê na nieznajom¹ piêknoœÌ, która przedstawi³a mu siê imieniem Tabubu. I oczywiœcie Setna zakocha³ siê w niej bez pamiêci, ale ona powiedzia³a mu, ze nie bêdzie jego, zanim nie zabije on swej ¿ony i dzieci, a jej odda ca³y maj¹tek. Setna w zaÌmieniu umys³u zgodzi³ siê to zrobiÌ, jednak¿e po chwili, kiedy wzi¹³ tajemnicz¹ kobietê w ramiona, ockn¹³ siê nagi i opuszczony na jakiejœ drodze.

Po powrocie do domu jednak Setna znalazÂł swych bliskich Âżywych i zdrowych. Nieznajoma piĂŞknotka byÂła tylko duchem, a on postanowiÂł zwrĂłciĂŚ zwĂłj Thota, by nie naraÂżaĂŚ siĂŞ na straszliwy gniew bogĂłw.

 

Jak siĂŞ wydaje, opowiadanie to nie jest tylko legendÂą. Ów ksi¹¿ê jest znany w historii jako syn faraona Ramzesa II, ktĂłry peÂłniÂł funkcjĂŞ arcykapÂłana boga Ptaha. Z tytuÂłu swego urzĂŞdu mĂłgÂł on zwiedzaĂŚ i penetrowaĂŚ piramidy oraz nekropolie przy Gizie. Czarodziejska „KsiĂŞga Thota” pojawia siĂŞ w staroegipskich tekstach tak czĂŞsto, Âże z ca³¹ pewnoÂściÂą nie moÂże ona byĂŚ li tylko legendÂą. WedÂług jednej z wersji, byÂła ona przechowywana w pewnej ÂświÂątynnej bibliotece, zaÂś wedÂług innej - zostaÂła ona wrzucona na dno Morza Czerwonego i jest strzeÂżona przez zastĂŞpy skorpionĂłw i jadowitych gadĂłw. Jedna z najstarszych wzmianek o niej moÂżna znaleŸÌ w papirusie pani Westcar, gdzie faraon Chufu (Cheops) rozmawia o tej ksiĂŞdze z czarodziejem Zedim, ktĂłrego przyprowadziÂł doĂą jego syn - ksi¹¿ê Hardedeph.

W œlady swego ojca poszed³ syn Setny - Siusireph, którego urodzi³a mu jego ma³¿onka Mehveschet (Mehvesket). O jego losach dowiadujemy siê z demotycznego tekstu, napisanego na dwóch zwojach greckiego papirusu, na których znajduje siê notatka urzêdowa z siódmego roku panowania cezara Klaudiusza (Tiberius Claudius Nero Germanikus), tj. z lat 46-47 n.e. Syn Setniego przed swoim znikniêciem oœwiadcza, ¿e jest wcieleniem Hora syna Panehsiego, który za zezwoleniem boga Ozyrysa, w³adcy paùstwa umar³ych, powróci³ znowu na œwiat po to, by zniszczyÌ wielkiego maga, z którym ju¿ by³ walczy³ w swym pierwszym wcieleniu.

Ockn¹³em siê znów [w œwiecie ¿ywych] i sta³em siê zarodkiem po to, bym znalaz³ Setniego, syna faraona, na pustyni przy On czy Memfisie. Wros³em w pêd melona, abym móg³ znów powróciÌ do œwiata i swego cia³a, odrodziÌ siê na Ziemi i czarowaÌ przeciwko temu egipskiemu nieprzyjacielowi - czytamy w tej staroegipskiej wariacji na temat reinkarnacji.


Magiczna walka dobra ze zÂłem


Z tego papirusu dalej dowiadujemy siê, jak to nubijski wódz poprosi³ faraona, by w swej krainie znalaz³ cz³owieka, który przeczyta³by ten list, bez jego otwierania. Syn Setniego podj¹³ wyzwanie i zgodzi³ siê na próbê g³oœnego odczytania listu. Kiedyœ, dawno temu, nubijski czarnoksiê¿nik Hor (syn Murzynki) o¿ywi³ cztery woskowe figury, które porwa³y egipskiego faraona, a zanim przynios³y go do jego pa³acu - wymierzy³y mu piêÌset kijów na go³e plecy. W ramach rewan¿u dok³adnie to samo zrobi³ egipski mag w³adcy Nubii, nastêpnie pokona³ nubijskiego maga i wygna³ go na 1500 lat z Egiptu. Teraz, jak to przeczyta³ Susireph, wódz Nubijczyków przedstawi³ siê jako ten sam czarodziej, który po stuleciach wróci³ do Egiptu by siê zemœciÌ. I wybuch³a magiczna wojna z wzmo¿on¹ si³¹:

Hor, syn Panehsiego powiedziaÂł: <<JakoÂż Âże Âżyje Atum, pan Onu, bogowie egipscy ciĂŞ tutaj przywiedli, bym ciĂŞ pokaraÂł w swej wÂładzy. BĂłj siĂŞ - idĂŞ do ciebie!>>

Kiedy to Hor, syn Panehsiego, powiedzia³ - Hor, syn Murzynki, tako¿ mu odrzek³: <<To jest zatem ten, który czarowa³ przeciwko mnie, a którego nauczê mowy szakali!>> - i zacz¹³ czarowaÌ, i pos³a³ ogieù na pa³ac przeciwnika.

Faraon i ksi¹¿êta widz¹c co siê dzieje, wielkimi g³osami zawo³ali, by szybko przyby³ Hor syn Panehsiego.

Hor, syn Panehsiego, szybko przeczytaÂł stronĂŞ ksiĂŞgi i spowodowaÂł to, Âże spadÂł deszcz i ogieĂą ugasiÂł w jednej chwili.

Tymczasem w odpowiedzi na to Nubijczyk spowodowaÂł, Âże powstaÂła wielka chmura nad paÂłacem, tak Âże nikt nie mĂłgÂł widzieĂŚ ani swego brata czy przyjaciela.

Hor, syn Panehsiego, przeczytaÂł znĂłw czarnoksiĂŞskie zaklĂŞcia i oczyÂściÂł niebo z chmury i zÂłego powietrza, ktĂłrym byÂło nasycone.

ZakoĂączenie magicznego pojedynku wedle egipskiego papirusu wyglÂądaÂło tak:

Hor, syn Panehsiego, maj¹cy postaÌ Siusira odprawi³ czary przeciwko etiopskiemu w³adcy i otoczy³ go ogniem, który go strawi³ przed pa³acem. Faraon patrzy³ na to i ksi¹¿êta i egipskie wojsko, a potem znik³ sprzed oczu faraona i swego ojca tak, ¿e go ju¿ nigdy nie widzieli.

Bogowie, magowie i uczeni.

ReasumujÂąc, moÂżna stwierdziĂŚ, Âże staroegipskie teksty o czarownikach i czarowaniu dajÂą nam wiedzĂŞ o egipskiej magii, a dzisiaj sÂą traktowane jako utwory stricte beletrystyczne.

Czarodziej Bata, ktĂłrego czyny opiewane sÂą w „papirusie pani d’Orbiney” z British Museum, rozumie mowĂŞ zwierzÂąt. Aby uniemoÂżliwiĂŚ swemu bratu zbliÂżenie siĂŞ do rzeki, wytworzyÂł pomiĂŞdzy nim a rzekÂą stado groÂźnych krokodyli i rozkazywaÂł ÂżywioÂłom przyrody tak, jak mag Zezemonech, ktĂłry wedÂług „papirusu Westcar” kazaÂł rozstÂąpiĂŚ siĂŞ wodom jeziora tysiÂąc lat wczeÂśniej. Podobnej rzeczy dokonaÂł takÂże Neferkaptach, ktĂłry zstÂąpiÂł na dno morza, by wydobyĂŚ tajemniczy, czarodziejski „papirus Thota”. Tak samo chwalili siĂŞ nubijscy czarownicy, Âże mogÂą zesÂłaĂŚ na Egipt nieurodzaj i jasny dzieĂą przemieniĂŚ w noc - jednakÂże te czary ich egipscy przeciwnicy byli w stanie powstrzymaĂŚ, jak to wiemy z poprzedniego ustĂŞpu.

Nieprawdopodobne moÂżliwoÂści magĂłw staroegipskich udowadniajÂą dalsze przykÂłady: Kiedy Neferkaptach byÂł otoczony przez wĂŞÂże i skorpiony, zamroziÂł je swym wzrokiem i dowiĂłdÂł, Âże na odlegÂłoœÌ jest w stanie zabiĂŚ gada, ktĂłry strzegÂł „KsiĂŞgi Thota”. Siusirev poraziÂł nieprzyjaciela tym, Âże zesÂłaÂł na niego ogieĂą, ktĂłrego pÂłomienie strawiÂły go na oczach faraona i jego ludu. CzarnoksiĂŞÂżnik czy mag doskonaÂły byÂł bardzo rzadko widywany. Hor syn Panehsiego, narodziÂł siĂŞ ponownie po 1500 latach, aby daĂŚ wycisk wrogowi zagraÂżajÂącemu Egiptowi. PĂłki czaromistrz mĂłgÂł wskrzesiĂŚ sam siebie, pĂłty mĂłgÂł przywracaĂŚ do Âżycia i innych. Chericheb Zedi przywrĂłciÂł Âżycie gĂŞsi i bykowi, ktĂłrym uciĂŞto gÂłowy, Neferkaptach wyciÂągn¹³ swÂą magicznÂą si³¹ swÂą utopionÂą ÂżonĂŞ i syna z dna Nilu na pokÂład statku po to, by siĂŞ dowiedzieĂŚ, dlaczego zmarli.

W póŸniejszym okresie magia by³a powszechnie uwa¿ana za naukê stosowan¹, któr¹ uprawia³a tylko w¹ska garstka specjalistów. Czarodziejskie obrzêdy odbywa³y siê w Domach ¯ycia, w œwi¹tynnych szko³ach, i w prywatnej bibliotece faraona mo¿na by³o znaleŸÌ poza traktatami z zakresu historii, matematyki, fizyki czy astronomii tak¿e dzie³a z zakresu magii i czarodziejstwa.

W staroÂżytnym Egipcie magia byÂła najbardziej jednak zwiÂązana z medycynÂą i farmacjÂą. PodzielaÂłem ten poglÂąd w czasie, kiedy zajmowaÂłem siĂŞ profesjonalnie historiÂą medycyny. W swoich referatach i w publicznych wystÂąpieniach ilustrowaÂłem swe sÂłowa Âżyciorysem staroegipskiego lekarza Thessalosa, ktĂłry szukaÂł drogi ku staroegipskiej medycynie wÂśrĂłd bogĂłw egipskich ÂświÂątyĂą.

TenÂże to Thessalos staÂł siĂŞ z biegiem wieku osobÂą mi bliskÂą, a ja staraÂłem siĂŞ ÂśledziĂŚ jego kroki w historii. CzÂłowiek ten ÂżyÂł w okresie panowania cezara Oktawiana Augusta (27 r. p.Chr. - 14 r. n.e.) staÂł mi siĂŞ bliskim nie tylko przez usiÂłowania rozszerzenia swego poznania, ale takÂże dziĂŞki mojej sÂłaboÂści do wszelkich tajemnic historii i to tym bardziej, Âże w historii staroÂżytnej medycyny nie znalazÂło siĂŞ dlaĂą miejsce obok Hipokratesa, Galena, Awicenny czy Gebera...

A teraz pozwĂłlmy wypowiedzieĂŚ siĂŞ samemu Thessalosowi, ktĂłry odwiedziÂł Egipt w czasie, kiedy byÂł on rzymskÂą prowincjÂą:

cd....

OpowieœÌ Thessalosa.

[Przebywaj¹c] w Azji opanowa³em gramatykê i rozumia³em j¹ lepiej, ni¿ tameczni nauczyciele. Doszed³em do wniosku, ¿e mogê wyci¹gn¹Ì jakieœ korzyœci z tej znajomoœci. Pop³yn¹³em zatem do miasta, które wabi i przyci¹ga wszystkich, do Aleksandrii. Pieniêdzy mia³em w bród, i zatem chodzi³em przys³uchiwaÌ siê dysputom filozoficznym, a ka¿dy ze znamienitych filozofów chwali³ moje zainteresowania i lekkoœÌ, z jak¹ opanowywa³em wiadomoœci.

Najbardziej interesowa³y mnie tajemnice dialektycznej medycyny - dos³ownie pali³em siê chêci¹ poznania tej dziedziny wiedzy. I kiedy zbli¿a³a siê pora powrotu do domu, zacz¹³em szukaÌ w bibliotekach dalszych ksi¹g traktuj¹cych o medycynie, bowiem ta dziedzina wiedzy nie by³a mi ju¿ obca. Wreszcie natkn¹³em siê na dzie³o, które napisa³ faraon Necheps. Mówi³o ono o 24 sposobach leczenia cia³a z choroby przy pomocy kamieni i roœlin, ze szczególnym uwzglêdnieniem znaku Zodiaku. WielkoœÌ tego sposobu myœlenia o chorobie, literalnie mnie przyt³oczy³a. Wkrótce jednak doszed³em do wniosku, ¿e dzie³o to mo¿na by³o nazwaÌ pomnikiem faraoùskich omy³ek. Po prostu u¿y³em jego przepisów leczenia mych pacjentów i za ka¿dym razem wskazówki te by³y nic nie warte!

Ten fakt staÂł siĂŞ dla mnie gorszym od Âśmierci. StaÂło siĂŞ tak, Âże w Âślepej wierze w mÂądroÂści zawarte w dziele Nechepsa, napisaÂłem do rodzicĂłw, Âże poznam dziĂŞki niemu niezwykÂłe leki i dodaÂłem, Âże jak powrĂłcĂŞ, to wyprĂłbujĂŞ je, jak dziaÂłajÂą. WyszÂła z tego taka sytuacja: w Aleksandrii nie mogÂłem zostaĂŚ ze wzglĂŞdu na intrygi zawistnikĂłw (jakieÂż to ludzkie - jak ktoÂś chce siĂŞ wybiĂŚ, to rzuca mu siĂŞ kÂłody pod nogi), a z drugiej strony nie ÂśpieszyÂło mi siĂŞ do domu, gdzie musiaÂłbym speÂłniĂŚ mojÂą obietnicĂŞ danÂą rodzicom...

W takim stanie rzeczy, zdecydowa³em siê na odbycie podró¿y po Egipcie, poganiany cierniem w mym sercu. Szuka³em sposobu, jak spe³niÌ te nadzieje, które zacz¹³em tak lekkomyœlnie ¿ywiÌ w zwi¹zku z faraoùskim traktatem - gdyby siê to nie uda³o, by³em gotów nawet pope³niÌ samobójstwo. Pos³ysza³em wewnêtrzny g³os, który mi powiedzia³, ¿e nawi¹¿ê kontakt z bogami. Dlatego te¿ nieustannie podnosi³em rêce ku niebiosom i prosi³em nieœmiertelnych bogów, aby dali mi znak - sen, wizjê, czy w jakiœ inny sposób dali znaÌ o sobie, bym móg³ wróciÌ z twarz¹ do Aleksandrii i do domu.

Wywiad w ÂświÂątyni.

Na chwilê przerwê opowiadanie mojego przyjaciela Thessalosa, abym móg³ dodaÌ, ¿e w czasie swej podró¿y po Egipcie w górê Nilu, odwiedzi³ on Teby, najpiêkniejsze miasto, które w czasie Œredniego i Nowego Paùstwa by³o stolic¹ kraju faraonów. Mo¿emy przypuszczaÌ, ¿e w tym czasie ogromne ruiny œwi¹tyù Amona jeszcze sta³y ponad ubogimi chatkami dzielnicy nêdzarzy, œwiadcz¹c o niegdysiejszej chwale. W czasie tysi¹cletniej historii na Teby spad³o wiele niszcz¹cych ciosów, ale wci¹¿ jeszcze znajdowa³a siê tam wielka iloœÌ kap³anów i p¹tników. Oddajê teraz g³os Thessalosowi:

I tak wróci³em znów do Teb, gdzie zamierza³em spêdziÌ czas d³u¿szy, zw³aszcza licz¹c na spotkania z medykami i innymi uczonymi w ró¿nych innych dziedzinach kap³anami. Czas p³yn¹³ i zacieœnia³y siê wiêzy przyjaŸni pomiêdzy mn¹ a kap³anami. I tak pewnego razu oœmieli³em siê ich zapytaÌ, czy uprawiaj¹ jakieœ magiczne praktyki. WiêkszoœÌ z nich siê zgorszy³a s³ysz¹c to pytanie. Ale jeden z nich, cz³owiek wysoko urodzony i ju¿ starszy, nie zawiód³ moich nadziei. Stwierdzi³ on, ¿e mo¿e wywo³aÌ widzenie w misce nape³nionej wod¹.

Pewnego dnia poprosi³em tego kap³ana, by wybra³ siê zemn¹ na spacer po najbardziej opuszczonych dzielnicach tego miasta. Doszliœmy a¿ do gaju, w którym panowa³a g³êboka cisza. Tam pad³em przed nim na kolana, obejmuj¹c jego nogi. Zamar³ na chwilê i zapyta³, o co mi chodzi. Powiedzia³em mu:

<<Moje ¿ycie jest w twoich rêkach. Musimy szybko nawi¹zaÌ ³¹cznoœÌ z bogami! Jak siê to moje ¿yczenie nie spe³ni, skoùczê z sob¹!>>

kap³an podŸwign¹³ mnie z ziemi i serdecznie pocieszy³. Przyrzek³ mi, ¿e wys³ucha mojej proœby. Potem doda³, ¿e muszê poœciÌ od tej chwili przez trzy dni. Wzruszony dog³êbnie jego zgod¹, uca³owa³em mu rêce i ³zy p³ynê³y mi z oczu z wdziêcznoœci i wzruszenia. Takie jest ju¿ prawo przyrody, ¿e nieoczekiwana radoœÌ daje wiêcej ³ez, ani¿eli smutek...

niecierpliwoœÌ mojego oczekiwania spowodowa³a, ¿e te trzy dni postu wydawa³y mi siê trzema latami. Wreszcie czas nadszed³. Wyszed³em z domu o œwitaniu i uda³em siê, by powitaÌ kap³ana - ten zaœ zaprowadzi³ mnie do czystego pomieszczenia, w którym znajdowa³o siê wszystko, co by³o potrzebne do próby. Ja mia³em ze sob¹ trzcinê, papirus i atrament, aby wszystko spisaÌ, co czu³bym, widzia³bym i s³ysza³bym w trakcie eksperymentu, ale zachowa³bym to w tajemnicy.

I zapytaÂł mnie kapÂłan, z kim chciaÂłbym rozmawiaĂŚ: z cieniem martwego czÂłowieka czy z bogiem? OdpowiedziaÂłem:

- Z bogiem Asklepiosem.

I zaraz doda³em, ¿eby ukoronowa³ swoja dobroÌ pozwalaj¹c mi pozostaÌ z bogiem sam na sam. Zgodzi³ siê z tym, chocia¿ by³ niezadowolonym - co da³o siê poznaÌ po wyrazie jego twarzy. Potem poleci³ mi si¹œÌ twarz¹ do tronu, na którym mia³o pojawiÌ siê bóstwo i przywo³a³ Asklepiosa przy pomocy tajemnego zaklêcia, poczym odszed³ zamykaj¹c drzwi. A ja zupe³nie zaniemówi³em - tak cudowny obraz zobaczy³em. Nie ma ¿adnej mo¿liwoœci wys³owiÌ tego w ¿adnym ludzkim jêzyku piêknoœci jego twarzy i œwiat³a bij¹cego z boskiej postaci.

Asklepios poniĂłsÂł prawÂą rĂŞkĂŞ, pozdrowiÂł mnie i w te ozwaÂł siĂŞ sÂłowa:

-Szczêsny Thessalosie! Dzisiaj bóg okazuje ci sw¹ ³askawoœÌ, ale zanim ludzie czciÌ ciê bêd¹ jako boga, niechaj pierwej dowiedz¹ siê o twym bohaterstwie! Pytaj mnie o co tylko chcesz. Odpowiem ci na ka¿de twe pytanie...

Z poczÂątku nie mogÂłem wydobyĂŚ z siebie gÂłosu, tak olÂśniÂło mnie piĂŞkno boga, wreszcie siĂŞ przemogÂłem i zapytaÂłem:

- Dlaczego nie miaÂłem dobrych rezultatĂłw leczenia, kiedy posÂługiwaÂłem siĂŞ metodami faraona Nechepsa?

- Necheps byÂł mÂądrym czÂłowiekiem, ktĂłry opanowaÂł wszelkÂą magicznÂą moc, ale nie otrzymaÂł z ust Âżadnego boga tego, co ty teraz ode mnie usÂłyszysz. Necheps dziĂŞki wrodzonej bystroÂści szybko powiÂązaÂł lecznicze wÂłaÂściwoÂści kamieni i roÂślin z gwiazdami, ale nie potrafiÂł przewidzieĂŚ czasu i miejsca, w ktĂłrym trzeba zbieraĂŚ te zioÂła. A przecieÂż wzrost i dojrzewanie owocĂłw roÂślin zaleÂży wÂłaÂśnie od wpÂływu gwiazd!

Pojawienie siĂŞ Immhotepa.

Œcis³y zwi¹zek pomiêdzy medycyn¹ a magi¹ mo¿na najlepiej dowieœÌ na przyk³adzie Immhotepa (Imhotepa), wysokiego dostojnika za czasów faraona D¿osera i jego nastêpcy Sechmechta z III dynastii, konstruktora pierwszej piramidy w Sakkara, którego w czasie rz¹dów Ptolemeuszy og³oszono bogiem lekarzy.

Historyk Manethon w swych „OsobliwoÂściach egipskich” twierdzi dosÂłownie, ze Egipcjanie utoÂżsamiali go nawet z bogiem Asklepiosem. Od niedawna ukazaÂło siĂŞ kilka popularnych opracowaĂą na temat Immhotepa, w ktĂłrych pisze siĂŞ, jak to cudownym sposobem leczyÂł swych pacjentĂłw i to takich, ktĂłrzy byli w stanie terminalnym i stracili wszelkÂą nadziejĂŞ. (!) Niestety, papirusy, na ktĂłrych opisane byÂły te jego dokonania i wyczyny, ulotniÂły siĂŞ w dziwnych okolicznoÂściach. Wyjatek stanowi papirus oznaczony numerem 1381, znaleziony w nekropolii w Oxyrhynchu, w ktĂłrym pewien Grek zamieszkaÂły w Memfis przeÂłoÂżyÂł teks egipski do greki, chociaÂż - jak sam przyznaje - szÂło o wcale nielekkie zadanie:

Niejeden raz zabiera³em siê do przet³umaczenia [tego tekstu]. Dzia³o siê jednak tak ju¿ podczas pisania, ¿e wielkoœÌ tego zadania przekracza³a me si³y, bowiem tylko bogowie mog¹ opiewaÌ czyny bogów.

I tak przez trzy lata odkÂładaÂł speÂłnienie swego zamiaru, aÂż zaczĂŞÂły siĂŞ tam dziaĂŚ niezwyczajne rzeczy:

Przez te trzy lata niezmiernie cierpia³a moja matka na gor¹czkê, któr¹ na ni¹ zes³a³ bóg. Kiedy zorientowaliœmy siê, choÌ trochê póŸno, co trzeba zrobiÌ - stanêliœmy przed nim, prosz¹c o ochronê. A on, jako ¿e jest niezmiernie ³askawy, nawiedzi³ chor¹ we œnie i uzdrowi³ j¹ prostymi lekami. Podziêkowaliœmy mu za zdrowie sk³adaj¹c wielkie ofiary. Wkrótce potem dosta³em boleœci w prawym boku - i znów zwróci³em siê ku dobroczyùcy ludzkoœci, a on znów siê zlitowa³ i raz jeszcze ukaza³ swe mi³osierdzie.

By³a noc. Wszystko, co ¿yje spa³o, poza cierpi¹cymi. Mia³em gor¹czkê i zwija³em siê w skurczach, mêczy³ mnie kaszel i trudno mi by³o oddychaÌ. Bola³o mnie w prawym boku. G³owa moja by³a ciê¿ka: œmiertelnie zmordowany pad³em na ³ó¿ko. Moja matka siedzia³a ko³o mnie, bez odrobiny odpoczynku. Cierpia³a razem ze swym dzieciêciem, bo mia³a z przyrodzenia miêkkie serce. Naraz - kiedy pad³em kompletnie wyczerpany - mia³a widzenie: to nie by³ ani sen, ani nocna mara - bowiem oczy mia³a otwarte, ale nie mog³a widzieÌ wszystkiego, co siê wokó³ niej dzia³o, z pe³n¹ jasnoœci¹, a pojawienie siê boga nape³ni³o j¹ przera¿eniem. Widzia³a ona albo samego boga, albo jego pos³aùca. By³a to postaÌ wzrostem przewy¿szaj¹ca cz³owieka, odzianego w g³adkie powiewne szaty, w lewej rêce trzymaj¹ca zapisany zwój. Spojrza³a na mnie od stóp do g³ów dwukrotnie lub trzykrotnie, poczym znik³a.

Kiedy matka ponownie wróci³a do siebie, zaczê³a mnie budziÌ, wci¹¿ nie przestaj¹c siê chwiaÌ na nogach. Ku swemu zdumieniu stwierdzi³a, ¿e gor¹czka ca³kiem opad³a, a ja jestem zlany potem. Wtedy z³o¿y³a ho³d bogowi, który siê jej by³ zjawi³. Nastêpnie otar³a mi z twarzy pot i poczu³em siê znacznie lepiej.

Po pewnym czasie opowiedzia³a mi o cudownym zdarzeniu, a ja jej doda³em pewne szczegó³y, bowiem to, co ona widzia³a na jawie, ja widzia³em w formie snu...

Sarkofag na RMS Titanic.

Ostatnim, ale za to najszczytniejszym zadaniem staroegipskich magĂłw, byÂło strzec tajemnic i spokoju umarÂłych, ktĂłrym sÂłuÂżyli za Âżycia. Ci ÂświĂŞci i mocÂą magii silni mĂŞÂżowie z krainy Khem potrafili wiele za Âżycia i potrafili jeszcze wiĂŞcej po Âśmierci. O zÂłowieszczym dziaÂłaniu klÂątwy wymierzonej przeciwko bezczeÂścicielom grobĂłw i hienom cmentarnym mieliÂśmy siĂŞ przekonaĂŚ jeszcze w dzisiejszych czasach, ot np. dziĂŞki serii do dziÂś dnia niewyjaÂśnionych zgonĂłw, ktĂłre nastÂąpiÂły po otwarciu grobowca faraona Tutenchamona. Na zakoĂączenie moÂżna by jeszcze wspomnieĂŚ tutaj o wydarzeniach zwiÂązanych z rozpĂŞtaniem negatywnych i okrutnych siÂł, jakie miaÂły miejsce po zÂłamaniu pieczĂŞci do grobowca kapÂłanki Amona-Ra, ktĂłra ÂżyÂła w Veset na 1600 lat przed narodzeniem Chrystusa. Miejsce jej wiecznego spoczynku odkryÂła arabska banda hien cmentarnych w latach 60. XIX wieku w Dolinie KrĂłlĂłw przy Biban el-Muluku. Mumia kapÂłanki gdzieÂś zaginĂŞÂła - prawdopodobnie zostaÂła zniszczona - ale za to zostaÂła tylko trumna z wyobraÂżonÂą na niej ÂżeĂąska twarzÂą o demonicznej urodzie. Jak mĂłwi tradycja - kaÂżdy, kto miaÂł do czynienia z tÂą trumnÂą - umieraÂł przedwczeÂśnie. Jej wÂłaÂściciele wraz ze swymi najbliÂższymi umierali jedni za drugimi. Legenda mĂłwi, Âże fotograf, ktĂłry zrobiÂł zdjĂŞcie wieka trumny demonicznej kapÂłanki, na pozytywie ujrzaÂł ludzka twarz Egipcjanki z okrutnym i zÂłowieszczym uÂśmiechem na wargach...

Ostatnia w³aœcicielka tego artefaktu uratowa³a siê tym, ¿e przekaza³a go do zbiorów British Museum. Kl¹twa jednak dzia³a³a dalej. Tragarz, który dostarczy³ j¹ do magazynu muzealnego, zgin¹³ w wypadku drogowym, a jego pomocnik zosta³ powa¿nie ranny.

Cieù kap³anki Amona-Ra nie da³ ani chwili za wygran¹ - kiedy iloœÌ zmar³ych stra¿ników i pracowników muzeum dosiêg³a niepokoj¹cego pu³apu - postanowiono daÌ trumnê do podziemnego magazynu, zaœ wystawiÌ w zamian kopiê na witrynie.

Trumna nieoczekiwanie zainteresowali siĂŞ Amerykanie, i w roku 1912 zostaÂł zorganizowany tajny transfer trumny do USA. Zapakowano jÂą w zwyk³¹ skrzyniĂŞ z napisem „Ksi¹¿ki”, a w konosamencie Âładunkowym i manifeÂście celnym takÂże wpisano jÂą jako: „skrzyniĂŞ z ksi¹¿kami” i w dniu 10 kwietnia 1912 roku zaÂładowano jÂą w Southampton. Wszyscy wiemy na j a k i statek, i czym siĂŞ to skoĂączyÂło...

Brytyjski parowiec Poczty KrĂłlewskiej - Royal Mail Ship - potĂŞÂżny i uchodzÂący za niezatapialny s/s Titanic uderzyÂł w czasie swego dziewiczego rejsu w nocy 14/15 kwietnia 1912 roku w gĂłrĂŞ lodowÂą - NB, j e d y n Âą w promieniu kilkudziesiĂŞciu mil! Konstruktorzy i zaÂłoga tego gigantycznego transatlantyku nadĂŞcie mĂłwili: „Tego statku nie moÂże zatopiĂŚ nawet sam BĂłg!” Nie musiaÂł to byĂŚ od razu BĂłg, wystarczyÂła zwykÂła gĂłra lodowa, ktĂłra z woli od tysiĂŞcy lat martwej kapÂłanki Amona-Ra przeciĂŞÂła drogĂŞ ogromnego parowca. Z caÂłkowitej liczby 2227 pasaÂżerĂłw uratowaÂło siĂŞ tylko 705 ludzi. Pozostali znaleÂźli swojÂą zbiorowÂą mogi³ê na dnie Atlantyku, gdzie teraz tylko g³êbinowe ryby w chÂłodnym i dziwnym Âświetle swych latarek, w milczeniu kreÂślÂą koÂła nad poÂśmiertnÂą maskÂą z groÂźnym i szyderczym uÂśmiechem kapÂłanki Amona-Ra...

Miloš Jesenský

 

- Trwa³oœÌ, trwa³oœÌ i majestat - mrucza³ szlifierz - Przystoi kamieniom... Majestat... Centrum œwiata... Centrum œwiata... Ujawnij siê ty, który w kamieniu... Skamienieli... Centrum i Wejœcie...

Marta Tomaszewska – „Podró¿ do Krainy Om”

Kamienie nigdy nie kÂłamiÂą...

Krzysztof BoruĂą i Andrzej Trepka – „Proxima”

cd...

Kamienie nigdy nie kÂłamiÂą...

Krzysztof BoruĂą i Andrzej Trepka – „Proxima”

 

Sprawa 002/X - TRWA£O¦Æ PRZYSTOI KAMIENIOM

 

Kiedy w 1979 roku po raz pierwszy przeczyta³em ksi¹¿kê Marty Tomaszewskiej o Krainie Om, to wydawa³o mi siê to jeszcze jednym rojeniem fantastki o krainie Nigdy-Nigdy, która istnia³a jedynie w wyobraŸni Autorki - NB, której ksi¹¿ki bardzo lubiê za ciep³y i serdeczny klimat, jak¿e daleki od oszala³ej i skrzecz¹cej pospolitej rzeczywistoœci. Nie spodziewa³em siê, ¿e jest to powieœÌ z kluczem. Ten klucz odnalaz³em w Krakowie w dwadzieœcia lat póŸniej - w dniu 13 grudnia 1999 roku. Tego wieczoru dane mi by³o obejrzeÌ film autorstwa red. Romana Warszewskiego o jego wyprawie na P³askowy¿ Marcahuasi w peruwiaùskich Andach. Bo je¿eli istnia³a kiedyœ Kraina Om, o której pisa³a Marta Tomaszewska, to w³aœnie tam - w Andach... Je¿eli kierowa³a ni¹ tylko kobieca intuicja pisarki science-fiction, to trafi³a w dziesi¹tkê - ta Kraina Om rzeczywiœcie istnieje...

To mnie akurat nie dziwi. Wielu pisarzy posiada szczegĂłlna wraÂżliwoœÌ i dziĂŞki niej moÂżemy dziÂś czytaĂŚ wspaniaÂłe opowiadania grozy H. Ph. Lovecrafta, E. A. PoĂŤgo, P. MerimĂŠe’a, R. E. Howarda czy T. Oszubskiego albo J. S. Le Fanu. Dla tych ludzi Âświat nie koĂączy siĂŞ na najbliÂższym rogu ulicy, jak dla wiĂŞkszoÂści obywateli naszej planety na przeÂłomie XX i XXI wieku.

PóŸnym zimowym wieczorem wraca³em w ciasnym minibusie do Jordanowa i stara³em siê uporz¹dkowaÌ w myœlach to, co wraz z kolegami z Ma³opolskiego Centrum Badaù UFO i Zjawisk Anomalnych Bartkiem Soczówk¹ i Marcinem Mioduszewskim widzia³em na filmie Romana Warszewskiego. Wci¹¿ przed oczami mia³em andyjskie pejza¿e, niczym nieograniczon¹ przestrzeù i to bia³e, okrutne górskie s³oùce... Ogromne rzeŸby, niemal nieczytelne, zatarte przez czas, wiatry, upa³y i mrozy. A tak, bo P³askowy¿ Marcahuasi le¿y na wysokoœci 4.200 m n.p.m. i w dzieù temperatura siêga tam nawet do +400C , zaœ w nocy spada do -100C i to mimo tego, ¿e miejsce to znajduje siê zaledwie 110 na po³udnie od równika...

Na Marcahuasi dzia³aj¹ jakieœ nieznane si³y - byÌ mo¿e Przybyszów z Kosmosu, a mo¿e tylko dzia³aj¹ urz¹dzenia techniczne Atlantydów czy innych przodków sprzed 12.000 lat , wytworzone przez poprzedni¹ Supercywilizacjê? Kto wie... Kiedyœ napisa³em, ¿e mo¿e w Peru, Kolumbii, a nade wszystko w Amazonasie mog¹ znajdowaÌ siê ruiny miast zbudowane przez Supercywilizacjê. I nie tylko miast, bo byÌ mo¿e s¹ tam tak¿e ich instalacje energetyczne, sanitarne, militarne... Indianie je znaj¹, i omijaj¹ z daleka, jako miejsca tabu, zaœ oœlepieni ¿¹dz¹ mamony i pych¹ ludzi ucywilizowanych konkwistadorzy pchali siê w nie i ginêli jak muchy na lepie. I jeszcze à propos nieznanych si³ dzia³aj¹cych na mesecie - przecie¿ widziano tam, i to niejednokrotnie, œwietliste kule czy tarcze Nieznanych Obiektów Lataj¹cych - czyli UFO. na ska³ach pokazywali siê nawet Obcy - co siê uda³o komuœ sfotografowaÌ, i jak dot¹d ¿adnemu sceptykowi nie uda³o siê zakwestionowaÌ autentycznoœci tych zdjêÌ...

I s¹ tam tunele. Rzecz w tym, ¿e opowieœci o tunelach, które ³¹cz¹ ze sob¹ kontynenty, s¹ znane tak¿e i u nas - w Europie. Ich wyloty maj¹ znajdowaÌ siê w okolicach Grassington w Anglii, Utensberg w Alpach Wapiennych ko³o Salzburga w Austrii, Aggetelek na Wêgrzech i Domica na S³owacji (zespó³ jaskiù Domica - Baradla), w Babiej Górze na polsko-s³owackim pograniczu i na brzegach œwiêtego jeziora Nam-tso-to-rin w krainie Szan-szun-bus - œwiêtej Szamballi w Himalajach...

Wydaje siĂŞ, Âże legendy o tunelach podziemnych sÂą kolejnym punktem w spisie ogĂłlnoÂświatowych legend. WystĂŞpujÂą one we wszystkich kulturach i cywilizacjach Ziemi. OczywiÂście sceptycy twierdzÂą, Âże ludzie musieli czymÂś zaludniĂŚ planetarne podziemia: a to chtonicznymi istotami w rodzaju krasnoludkĂłw i skandynawskich trolli, a to diabÂłami i potĂŞpionymi duszami ludzkimi z chrzeÂścijaĂąskiego PiekÂła. Tak czy owak, miaÂło tam siĂŞ znajdowaĂŚ coÂś - jakaÂś Shamballah - Agharta - a dojœÌ do niej moÂżna byÂło tylko poprzez system tuneli... Czy pamiĂŞtasz Czytelniku podró¿ prof. Otto Lidenbrocka i jego niesfornego siostrzeĂąca Axela z islandzkiego krateru wulkanu Sneffeljokull do krateru wÂłoskiego wulkanu Staromboli na Wyspach Liparyjskich? Fantazja Juliusza Verne’a takÂże miaÂła doskona³¹ poÂżywkĂŞ, a byÂły niÂą wszystkie uczone dzieÂła w rodzaju „Mundus subterraeus” Anastasiusa Kirchera czy prace gĂłrniczo-mineralogiczne Georga Bauera alias Georgiusa Agricoli. Obaj powoÂłani tu Autorzy Âżywili przekonanie, Âże „Ziemia jest ogromnym gmachem poprzecinanym szczelinami, szparami i pĂŞkniĂŞciami, z ogromnÂą iloÂściÂą wewnĂŞtrznych pustek...” W legendy te chĂŞtnie wierzyÂł Adolf Hitler i nakazaÂł swoim uczonym i „czarnej gwardii” - SS - odnaleŸÌ wejÂścia do tych podziemnych ÂświatĂłw. PosÂłaÂł ich do kompleksu jaskiĂą Domica - Baradla, a kiedy nie znaleÂźli tam wejÂścia do Agharty, wysÂłaÂł komandora Heinricha BroddĂŞ na U-209 pod lody Bieguna Pó³nocnego, by odkryÂł drogĂŞ do podziemnego paĂąstwa AriĂłw. Kmdr Brodda drogi tej nie znalazÂł, ale jego misja nie poszÂła na marne, gdyÂż odkryÂł on pÂłoniĂŞ Great North-East Water u wybrzeÂży Ziemi Peary’ego na Grenlandii. Tam wÂłaÂśnie potem wybudowano KancelariĂŞ IV Rzeszy, do ktĂłrej zbiegÂł z pÂłonÂącego Berlina FĂźhrer III Rzeszy, ale to juÂż inna historia...

Roman Warszewski celnie porĂłwnuje megalityczne rzeÂźby PÂłaskowyÂżu Marcahuasi z rzeÂźbami moai na Wyspach Wielkanocnych - rzeczywiÂście - maniera rzeÂźbiarska i rozmach sÂą takie same... I jest jeszcze coÂś - jedna z gigantycznych rzeÂźb Marcahuasi przypomina mi wyglÂądem figurĂŞ „KlĂŞczÂącego Trolla” odkopana na Wyspie Wielkanocnej przez ekipĂŞ prof. Thora Hayerdahla, a ktĂłrÂą moÂżna zobaczyĂŚ dzisiaj w cieniu wulkanu Rano Raraku przy Hotuiti... Zainteresowanych odsyÂłam do jego ksi¹¿ki i filmu pt. „Aku-Aku”. A zatem potwierdza siĂŞ teza, Âże rzeÂźbiarskie maniery Marcahuasi przeniosÂły siĂŞ takÂże na wyspy Pacyfiku. Bo nie tylko wielkie rzeÂźby znajdujÂą siĂŞ jedynie na Wyspie Wielkanocnej! Cyklopie mury - zwane „ahu” - budowano takÂże na Tahiti, Fatu Hivie, Ponape i innych wyspach Oceanii. „Moai” w wersji zminiaturyzowanej teÂż tam znajdziemy. To, Âże byÂły one najwiĂŞksze na Wyspie Wielkanocnej moÂżna wyjaÂśniĂŚ bardzo Âłatwo tym, Âże tam byÂły najoptymalniejsze warunki do ich tworzenia - ot, i caÂła tajemnica. Znaleziono tam odpowiedni kamieĂą, ktĂłry nadawaÂł siĂŞ do obrĂłbki przy pomocy obsydianowych siekierek. KtoÂś powie, Âże obsydian byÂł daleko bardziej miĂŞkki od twardej skaÂły wulkanicznej. To prawda, ale... Ale nie zapominajmy o tym, Âże rzeÂźbiarz uderzaÂł wielokrotnie siekierkÂą w jedno miejsce i polewaÂł od czasu do czasu wodÂą. Jedno uderzenie pozostawiaÂło niemal niewidocznÂą rysĂŞ, nastĂŞpne jÂą pog³êbiaÂło, a po kilku milionach ciosĂłw skaÂła musiaÂła siĂŞ poddaĂŚ! Zgodnie z ÂłaciĂąskÂą sentencjÂą: guttae lapidem caveat... Czasu mieli pod dostatkiem, kamienia - do bĂłlu! Gdyby nie krach ÂżywnoÂściowy, jak to zasugerowali realizatorzy filmu „Rapa Nui” z Kevinem Costnerem w roli g³ównej, to prawdopodobnie pochĂłd kolosĂłw nie skoĂączyÂłby siĂŞ na okoÂło 650 figurach...

Inna rzeÂźba skojarzyÂła mi siĂŞ z czymÂś, co uczeni nazwali Wenus z Vestonic, a ktĂłra pochodziÂła z Paleolitu. WyrzeÂźbiono jÂą z kÂła mamuta jakieÂś 30.000 lat temu. Ta Wenus ma ogromne piersi i potĂŞÂżne biodra, ale gÂłowĂŞ jej ozdabiajÂą kunsztownie uplecione w koronĂŞ dÂługie wÂłosy. Uczeni kojarzÂą jÂą z kultem bogini pÂłodnoÂści i Matki Ziemi. ByĂŚ moÂże, ale rzecz w tym, Âże ja widziaÂłem ogromnÂą replikĂŞ tej rzeÂźby w kamiennym sanktuarium Marcahuasi...

Sceptyk oczywiœcie powie, ¿e skoro wyrzeŸbi³ j¹ jakiœ ³owca w kle mamuta, to dowodzi to tylko jego prymitywizmu. Ba! - nic bardziej b³êdnego! Wszak¿e dzisiaj rzeŸbi siê ró¿ne rzeczy w k³ach s³oni czy morsów, a twórców tych dzie³ nikt nie nazwie prymitywnymi. Nie wiem, czy sceptycy nie zastanawiaj¹ siê nad tym, ¿e po kilku tysi¹cach lat archeolodzy odkopawszy np. Warszawsk¹ Syrenkê czy Statuê Wolnoœci te¿ bêd¹ wydziwiali na nasz prymitywizm, który kaza³ nam wyrzeŸbiÌ facetkê z ogonem rybim zamiast nóg, czy z koron¹ promieni na czole, a przecie¿ wiadomo, ¿e takowe nie istniej¹, ergo dzia³ali tu prymitywni rzeŸbiarze pod wp³ywem mitów religijnych. Zwalanie wszystkiego na mity religijne jest domena tych, którzy s¹ pozbawieni elementarnej wyobraŸni. Sceptyków w³aœnie...

WracajÂąc jeszcze do korytarzy i podziemi, to rzuciÂło mi siĂŞ w uszy jeszcze jedno: otó¿ indiaĂąskie legendy mĂłwiÂą o tym, Âże korytarze prowadzÂą do podziemnego jeziora i umieszczonej poÂśrodku niego wyspy, ktĂłra zamieszkuje rasa mĂŞdrcĂłw... JakÂże przypomina to relacjĂŞ dr LudmiÂły Szaposznikowej o Nam-tso-to-rin i ÂświĂŞtym jeziorze Namche w krainie Szan-szun-bu czyli Krainie d’Bus (czytaj: Ui lub Üi) albo ÂświĂŞtej Shamballi, ktĂłrÂą m.in. Ferdynand Antoni Ossendowski i inni mistycy utoÂżsamiali z mitycznÂą AghartÂą. JeÂżeli to prawda, to uzyskaliÂśmy kolejny dowĂłd na to, Âże kiedyÂś - dawno, dawno temu - co najmniej 50.000 lat przed Chrystusem, na Ziemi panowaÂła jedna rasa, jeden jĂŞzyk i jedno pismo - czego dowodzi m.in. prof. dr hab. Benon Zbigniew SzaÂłek w swych pracach - jedna Supercywilizacja, ktĂłra znikÂła w tajemniczych okolicznoÂściach, natomiast jej Âślady sÂą dosÂłownie wszĂŞdzie! Tylko trzeba je poszukaĂŚ.

Ostatnio z ciekawÂą hipotezÂą wystÂąpiÂł mgr Andrzej Kotowiecki, ktĂłry twierdzi m.in. to, Âże tunele i hale w GĂłrach Sowich na Dolnym ÂŚlÂąsku powstaÂły na bazie istniejÂącego juÂż systemu korytarzy, ktĂłry jest o wiele starszy od tego, ktĂłry zostaÂł wykuty w twardych skaÂłach gnejsowych przez niewolnikĂłw III Rzeszy w czasie II wojny Âświatowej. Nie zapominajmy, Âże GĂłry Sowie liczÂą sobie - bagatela! - 2 mld lat i sÂą jednymi z najstarszych gĂłr w Europie.

Egipskie piramidy...

Postawione na Saharze,

Razem z Nilem stojÂą w parze.

CieszÂą oczy wszystkich ludzi

I nikt z nimi siĂŞ nie nudzi.

To egipskie cuda Âświata,

Jedne z siedmiu najwspanialszych

Podziwiane przez wytrwalszych.

Zbudowane z woli faraonĂłw.

Aby godnie ich przechowaĂŚ

I w grobowcach ich pochowaĂŚ.

NajsÂłynniejsze stojÂą w Gizie,

A krzywa wieÂża w Pizie,

Nie ma do nich porĂłwnania

I nie jest tak podziwiana.

Chcemy czĂŞsto tam przebywaĂŚ

I z bliska je podziwiaĂŚ!

cd...



http://www.sm.fki.pl/Lesniakiewicz/Lesniakiewicz.php?nr=Z_Archiwum_H_X

cd....

Kasia JeleĂąska – „Egipskie piramidy”

Kto wie, czy s³ynne egipskie, nubijskie czy meksykaùskie piramidy nie s¹ pozosta³oœciami po niej? Bo NIKT dok³adnie nie wie, kiedy i przez kogo zosta³y one zbudowane! NIKT! Przypuszcza siê tylko, ¿e powsta³y one oko³o 4 tysi¹clecia p. Chr. i zbudowali je faraonowie z pierwszych dynastii - jak sugeruje to Kasia Jeleùska w swoim dzieciêcym wierszyku, ale czy na pewno? Te 6.000 lat stanowi - jak podejrzewam - jedynie pobo¿ne ¿yczenie archeologów, a nie ich konkretn¹ wiedzê. Osobiœcie datowa³bym je na co najmniej 20.000 lat p. Chr., kiedy to Sahara by³a jeszcze kwitn¹c¹ krain¹ pe³na lasów i zwierzyny oraz zamieszka³¹ przez ludzi. Dowodem na to s¹ naskalne malowid³a w Tassili-en-D¿er, i nie tylko. Podobnie by³o i z Kalahari, o czym mówi¹ malowid³a z Brandbergu. Powstaje pytanie: co spowodowa³o tak straszliwe spustoszenie tych ziem? Dzia³alnoœÌ przemys³owa cz³owieka? Katastrofa ekologiczna powsta³a wskutek spadku asteroidu? AktywnoœÌ wulkaniczna? Wojna nuklearna? Inwazja Kosmitów na Ziemiê? Co jeszcze???...

PÂłaskowyÂż Marcahuasi TEÂŻ KIEDYÂŚ BYÂŁ ÂżyznÂą i nawodnionÂą krainÂą - o czym ÂświadczÂą tu i Ăłwdzie widoczne resztki sieci irygacyjnej, a teraz jest tylko wyniesionÂą na 4.200 m n.p.m. wyspa suchych jak pieprz skaÂł ogniowych, smaganych promieniami bezlitosnego na tej wysokoÂści SÂłoĂąca i wiatrami... Marcahuasi jest zatem DOWODEM na istnienie Tych, KtĂłrzy Byli Przedtem. Kraina Om z powieÂści Tomaszewskiej. PeruwiaĂąska ekspozytura Agharty...

Jak ju¿ powiedzia³em, œladów istnienia wokó³ nas cyklopiej cywilizacji jest do licha i trochê, i wystarczy dobrze rozejrzeÌ siê dooko³a, by je ujrzeÌ. Ja te¿ je zobaczy³em. Nie, nie w Ameryce Œrodkowej czy Po³udniowej. Nie musia³em jechaÌ tak daleko. Wystarczy³o przejechaÌ oko³o 50 km w jedna stronê na po³udnie i wschód od Jordanowa, w którym mieszkam - w Tatry i do Smykalni k./Szczyrzyca. Oczywiœcie nie szuka³em tam ¿adnych œladów Supercywilizacji, a jedynie relaksu i wypoczynku po trudach s³u¿by granicznej. Znalaz³em te œlady, które przypomina³y zjawiskowo to, co sfilmowa³ red. Warszewski w Peru. By³y to gigantyczne formacje skalne, które przypomina³y gigantyczne rzeŸby Marcahuasi.

Pierwsza formacja, ktĂłra przypomina ruiny jakiegoÂś fantastycznego miasta - a ktĂłrÂą nazwaÂłem „Miastem InkĂłw” - znajduje siĂŞ vis-Ă -vis Sarniej SkaÂły, od strony pó³nocnego-wschodu - to sÂą turniczki Jatek. BiaÂło-¿ó³te i ¿ó³tawo-szare wapienne skaÂłki ukÂładajÂą siĂŞ w widmowy obraz zrujnowanego przed tysiÂącleciami miasta. PatrzÂąc na nie, oko czÂłowieka skÂłada podÂświadomie potĂŞÂżne bloki wapienia w arkady i portyki, kolumny i Âściany zaginionego miasta. To miejsce juÂż daÂło raz inspiracjĂŞ literackÂą pisarzowi polskiemu Jerzemu ÂŻuÂławskiemu, ktĂłry w pierwszej czĂŞÂści ksiĂŞÂżycowej trylogii pt. „Na Srebrnym Globie” tak je opisuje:

Trzecia doba, 30 godzin po pó³nocy, na Mare Imbrium, 9014’ W i 43058’ N ksiĂŞÂżycowej.

Dziwne jest to, co widzê... Smuga piasku [...] ci¹gnie siê na znacznej przestrzeni ku pó³nocnemu-zachodowi lekko wygiêtym ³ukiem, odbijaj¹c siê jaœniejsz¹ barw¹ od ciemnego t³a kamienistej pustyni. O ile mogê dostrzec przy œwietle Ziemi, koùczy siê u szczególnej grupy ska³, podobnej z dala do fantastycznych zwalisk jakiegoœ zamku czy miasta. Miasta?...

Posuwamy siê doœÌ szybko, a tymczasem owa grupa ska³ widoczna z dala wystêpuje przed nami coraz wyraŸniej. Teraz mo¿na rozró¿niÌ dok³adnie poszczególne g³azy, fantastycznie spiêtrzone, a przypominaj¹ce do z³udzenia ruiny wie¿ i gmachów...

To miejsce istnieje naprawdĂŞ, tyle Âże na Ziemi - tutaj, w Polskich Tatrach. I moÂżna je podziwiaĂŚ bez wiĂŞkszego wysiÂłku - wystarczy wejœÌ na SarniÂą Ska³ê i spojrzeĂŚ w kierunku Doliny Str¹¿yskiej. To „Miasto InkĂłw” najbardziej przypomina je w zimie, kiedy biel ÂśniegĂłw nadaje jeszcze wiĂŞkszej g³êbi tej grupie turniczek, a tego nie odda nawet najlepsze zdjĂŞcie.

Kiedy w paŸdzierniku 1987 roku, po d³ugiej nieobecnoœci powróci³em w Tatry znad morza, to moj¹ pierwsz¹ zrobion¹ wtedy wycieczk¹ by³ odcinek graniowego szlaku pomiêdzy Czerwonymi Wierchami a Kasprowym Wierchem. Najpierw wyrobi³em wysokoœÌ id¹c z Hali Kondratowej na Prze³êcz pod Kop¹ Kondrack¹, potem na siodle prze³êczy skrêci³em w lewo - na wschód, id¹c za czerwonymi znakami przez Suchy Wierch Kondracki, Suche Czuby, Goryczkowe Czuby, Poœledni Wierch Goryczkowy dotar³em do Kasprowego Wierchu. Id¹c podziwia³em fantastyczne kszta³ty ska³ i g³êboki, w³oski b³êkit nieba, na którym od czasu do czasu przesuwa³ siê wybielony s³oùcem ob³oczek. I znów skojarzy³o mi siê to z kamiennym zwierzyùcem Marcahuasi: patrz¹c od wschodu na szczyt Goryczkowej Czuby widzia³em or³a, który przysiad³ na chwilê, by odpocz¹Ì... Orze³ ten ma co najmniej 30 m d³ugoœci i 15 m wysokoœci, jak nie wiêcej - jak giganty z Peru. Nie muszê chyba przypominaÌ, ¿e Orze³ Bia³y by³ i jest narodowym symbolem naszego kraju...

Widziane od zachodu Suche Czuby przypomina³y jakieœ ogromne cielska przedpotopowych brontozaurów czy diplodoków pokryte pancernymi ³uskami... Zrobi³em kilka slajdów, ale dwuwymiarowy obrazek nie oddaje w pe³ni g³êbi tego widowiska - a szkoda!

KtoÂś powie: to wina przeczytanych lektur, zmĂŞczenia i rozigranej wyobraÂźni - i na tym sprawĂŞ zakoĂączy. Hmmm... - byĂŚ moÂże tak byÂło w dwĂłch opisywanych wczeÂśniej przypadkach, kiedy rzeczywiÂście byÂłem tam sam i nie miaÂłem z kim skonsultowaĂŚ swych spostrzeÂżeĂą. Niech mu bĂŞdzie. Ale te slajdy oglÂądali czÂłonkowie mojej rodziny i znajomi, i wszyscy widzieli w nich dokÂładnie TO SAMO!... A co mam powiedzieĂŚ, kiedy w jeszcze innym zakÂątku Tatr przeÂżyÂłem coÂś w rodzaju „przebicia z innej rzeczywistoÂści”, kiedy moja koleÂżanka z pracy, przyjació³ka ze szlaku i miÂłoÂśniczka Tatr, major StraÂży Granicznej i magister filologii germaĂąskiej w jednej osobie, pani Irena Ch. patrzÂąc na fantazyjne turniczki RzĂŞdĂłw SmytniaĂąskich na Iwaniackiej prze³êczy wykrzyknĂŞÂła z zachwytem - „AleÂż to istna aleja rzeÂźb!”. Tak samo krzyknĂŞliÂśmy unisono w Dolinie za BramkÂą, patrzÂąc na fantastyczne ksztaÂłty Jasiowych Turniczek. I podobnie, jak na Iwaniackiej, mieliÂśmy wraÂżenie, Âże KtoÂś nas bacznie obserwuje. Nachalnie i bezczelnie. Magia gĂłr - powie ktoÂś. ByĂŚ moÂże - wszak opisywaÂł to m.in. Jan DÂługosz w „Kominie PokutnikĂłw” - ale rzecz w tym, Âże byliÂśmy w bezpiecznej reglowej dolince, a nie wisieliÂśmy na Âścianie, pod ostrzaÂłem serakĂłw i kamieni. A jednak CoÂś gapiÂło siĂŞ na nasze plecy. MoÂże to i prawda, Âże w gĂłrach ÂśmierĂŚ siada ludziom na lewym ramieniu i jak siĂŞ szybko obejrzysz, to jÂą moÂżesz zobaczyĂŚ...

Uczucie grozy - irracjonalnego lĂŞku, ktĂłrego ÂźrĂłdÂła nie byÂłem w stanie nawet zdefiniowaĂŚ - najbardziej odczuÂłem w jednym z najpiĂŞkniejszych miejsc Tatr Zachodnich. To miejsce, to osÂławione Wantule.

Nazwa pochodzi od s³owa wanta czyli ogromny g³az. I rzeczywiœcie - g³azów tam jest od metra. Uczeni twierdz¹, ¿e oko³o 10.000 lat temu dziêki wstrz¹sowi tektonicznemu, oberwa³a siê na dolinê ca³a pó³nocno-zachodnia czêœÌ turni Dziurawego, i w postaci skalnych ba³wanów runê³a w dó³ - na jêzor cofaj¹cego siê lodowca, który topniej¹c zwióz³ je w Dolinê Miêtusi¹, tworz¹c ogromne g³azowisko - dzisiaj poroœniête jarzêbami i olszynami, które jak zielone p³omienie obejmuj¹ ogromne wieluset tonowe wanty, bia³e - bo wapienne.

Legenda mówi, ¿e dawno, dawno temu pasali tam owce górale pod wodz¹ starego sk¹pego bacy. Pewnego wieczoru zaszed³ tam jakiœ starzec, któremu odmówiono jad³a i noclegu. Staruszek przekl¹³ sk¹pców i bacê-kutwê, w rezultacie na obozowisko runê³a potê¿na lawina kamienna grzebi¹c bacê, juhasów i owce. Podobno jeszcze dzisiaj, w bezksiê¿ycowe noce, na Wantulach s³ychaÌ beczenie owiec, szczekanie owczarków i pokrzykiwania juhasów wêdz¹cych oscypki...

ByÂłem tam kilka razy ze swymi znajomymi z Dalekiego Wschodu. Mnie zrazu ujĂŞÂło spokojne piĂŞkno tego miejsca - zwÂłaszcza po zejÂściu w Wantule z niebieskiego szlaku z PrzysÂłopu MiĂŞtusiego na MaÂło³¹czniaka. W prostocie ducha i niebotycznej swej gÂłupocie wyobraÂżaÂłem sobie, Âże zejÂście zajmie nam tam jakiÂś kwadrans... Faktycznie zabraÂło trzy kwadranse. KluczyliÂśmy w wysokich do piersi trawach i jakichÂś ró¿owych kwiatach wÂśrĂłd powalonych k³ód, wykrotĂłw smrekowych i potĂŞÂżnych kamieni, aby nie poharataĂŚ goÂłych rÂąk i nĂłg, co i tak zdaÂło siĂŞ psu na budĂŞ, bo to, co z gĂłry wydawaÂło siĂŞ nam w miarĂŞ rĂłwna pÂłaszczyznÂą, de facto byÂło terenem najeÂżonym ró¿nymi puÂłapkami i przeszkodami. Bezpieczniej czuÂłem siĂŞ tylko na polu minowym... Po 45 minutach tej woltyÂżerki dotarliÂśmy na dno MiĂŞtusiej, mokrzy od rosy i potu, zziajani jak charty i podrapani, jak nieboskie stworzenia, jednakÂże to, co tam ujrzeliÂśmy wynagrodziÂło nam wszelkie zmĂŞczenie i bĂłl. Z tyÂłu i po prawej stronie zieleniÂł siĂŞ smrekowy regiel. Z lewej mieliÂśmy stok caÂły zielono-biaÂło-ró¿owy od kwiatĂłw i wysokich traw, zaÂś z przodu... PatrzeliÂśmy jak urzeczeni na potĂŞÂżny biaÂły mur MaÂło³¹czniaka, Krzesanicy i Ciemniaka, opadajÂący w dó³ podciĂŞtymi i przewieszonymi gdzieniegdzie spasztami. To chyba ten widok miaÂł na myÂśli ÂŻuÂławski piszÂąc w „Na Srebrnym Globie”:

Na Mare Imbrium, 7*45’ W i 21*01’ N ksiĂŞÂżycowej, wyniosÂłoœÌ E, o pierwszej godzinie, drugiej doby ksiĂŞÂżycowej.

WjechaliÂśmy w Âśrodek dziwnego pó³ksiĂŞÂżyca, utworzonego ze skaÂł amfiteatralnie spiĂŞtrzonych. [...] Aha - te gĂłry... Dziwny to amfiteatr, ze cztery kilometry szeroki, otwarty od poÂłudnia. Nad nim, jak lampa zawieszona Ziemia. Tak to wszystko strasznie wyglÂąda. Teatr dla olbrzymĂłw, potwornych koÂściotrupich olbrzymĂłw. Nie zdziwiÂłbym siĂŞ, gdyby te stoki zasnuÂły siĂŞ raptem tÂłumem ogromnych koÂściotrupĂłw, zwolna w Âświetle Ziemi idÂących i zajmujÂących miejsca widzĂłw. KoÂściotrupy gigantĂłw siedzÂą i tak mĂłwiÂą do siebie: „KtĂłra godzina? Jest juÂż pó³noc, Ziemia nasz wielki i jasny zegar, stoi w peÂłni na niebie - pora zaczynaĂŚ” - A potem do nas: „Pora zaczynaĂŚ, umierajcie zatem, patrzymy...”

Dreszcz mnie przechodzi.

Albo:

Druga doba ksiĂŞÂżycowa, 14 godzin po poÂłudniu na Mare Imbrium, 8*54’ W i 32*16’ N ksiĂŞÂżycowej, miĂŞdzy kraterami c-d.

[...] byÂło coÂś nielitoÂściwie srogiego i nieubÂłaganego w tym ostrym lÂśnieniu barwnych gÂłazĂłw, lÂśnieniu nie przyĂŚmionym i nie zÂłagodzonym niczym, nawet powietrzem... JakiÂś przepych ÂŚmierci biÂł od tych gĂłr...

DokÂładnie tak.

Ciekawe, bo zamilkliÂśmy, a Neusa Yara, moja japoĂąska towarzyszka za szlaku zadaÂła mi dziwne pytanie:

- Czy tutaj zdarzyÂło siĂŞ coÂś okropnego?

- SkÂąd to pytanie - zdumiaÂłem siĂŞ.

- Ja to tak jakoÂś czujĂŞ... - odparÂła - tu musiaÂło siĂŞ staĂŚ coÂś strasznego.

Kobieca intuicja? Ludzie Wschodu myœl¹ trochê inaczej, ni¿ Europejczycy i dlatego przesta³em siê dziwiÌ. ByÌ mo¿e Neusa Yara bêd¹ca bli¿ej Natury ni¿ my - jest Japonk¹, ale urodzon¹ i wychowan¹ w brazylijskiej selvie - wyczu³a to, co pieczo³owicie zbiera³em od kilku lat w ramach PROJEKTU TATRY. Nie mog³a czytaÌ powieœci ¯u³awskiego, bo nie zna³a polskiego, a nie s³ysza³em, by powsta³ przek³ad jego trylogii na japoùski, portugalski czy angielski... A byliœmy natomiast niemal w centrum, wydarzeù - do dziœ dnia niewyjaœnionych - które rozegra³y siê w³aœnie w masywie Czerwonych Wierchów. To tutaj w³aœnie znikali bez wieœci, lub umierali w niewyjaœnionych okolicznoœciach i nieznanych do koùca przyczyn turyœci, którzy mieli pecha wejœÌ w drogê... - no w³aœnie - Komu czy Czemu???... I jeszcze jedno. Nie ma tam jakichœ monumentalnych rzeŸb, a podciête przewieszkami wapienne spaszty nie przypominaj¹ mesety, ale gmach Czerwonych Wierchów odznacza siê jeszcze jedna osobliwoœci¹ - otó¿ od zachodniego stoku Ciemniaka biegnie ku zachodowi jedna z najdziwniejszych formacji Tatr Zachodnich - to W¹wóz Kraków. Jest on w¹wozem dopiero od 10.000 lat, dawniej by³a tam jaskinia z licznymi odnogami, d³uga niemal na 4 km, której strop run¹³ w dó³, a œciany pozosta³y, co mo¿emy podziwiaÌ, zw³aszcza w najni¿szych jego partiach od strony Doliny Koœcieliskiej. I tak jak w przypadku Wantul - zadzia³a³ tu silny impuls sejsmiczny. Czy by³ to mo¿e ten sam impuls, który oberwa³ turniê dziurawego? No dobrze, ale w takim razie dlaczego nie zawali³o siê pozosta³e 150 jaskiù z gmachu Czerwonych Wierchów? To jest jeszcze jedna zagadka Tatr. I nie tylko, bo dochodzi tutaj do zadziwiaj¹cej zbie¿noœci z odkryciami Romana Warszewskiego na Marcahuasi: katastrofy tatrzaùskie i zanik wody na Marcahuasi wyst¹pi³y dok³adnie w tym samym czasie! I ¿eby by³o ciekawiej - w tym samym czasie posz³a na dno oceanu mityczna Atlantyda...

Czy to wszystko? Nie, pozosta³ jeszcze Diabli Kamieù. To jest niezwyk³a formacja skalna o rozmiarach 55 x 20 x 12 m znajduj¹ca siê w Smykalni k./Szczyrzyca w powiecie Limanowa, woj. ma³opolskie. Napisano o niej ju¿ wiele, TVN zrobi³a program z cyklu Nie do wiary, ale najciekawsze by³o to, co odkry³ tam Marcin Mioduszewski z MCBUFOiZA w Krakowie - otó¿ odkry³ on tam kamienne kule i negatywy kuliste - niemal takie same, jakie odkry³ dr Miloš Jesenský w s³owackich i czeskich Javornikach, w dorzeczu Kysucy.

Te kamienne kule. Uczeni beÂłkocÂą coÂś o wietrzeniu kulistym, ale nie potrafiÂą tego udowodniĂŚ. WziĂŞÂła w Âłeb teoria o kulistej kumulacji fali uderzeniowej wybuchĂłw w twardym piaskowcu magurskim. Ostatnio w czasie IX ÂŚrodkowoeuropejskiego Kongresu Ufologicznego pewien sÂłowacki geolog objaÂśniÂł powstanie kul kamiennych tym, Âże sÂą one pochodzenia morskiego, i Âże powstaÂły one na dnie Oceanu Tetys tak, jak dzisiejsze konkrecje manganowe na dnie Pacyfiku. Rzecz jednak w tym, Âże konkrecje takie sÂą kilkakrotnie mniejsze, a na dodatek te z Kysuc nie zawierajÂą ani grama manganu... Tam, gdzie wystĂŞpujÂą te kule, znajdujÂą siĂŞ skaÂły o fantastycznych ksztaÂłtach - jak te, ktĂłre Peter Weir pokazaÂł w filmie „Piknik pod WiszÂącÂą Ska³¹” wedÂług powieÂści Joan Lindsay pod tym samym tytuÂłem. Wydarzenia opisane przez autorkĂŞ staÂły siĂŞ naprawdĂŞ w dniu 14 lutego 1900 roku, na Mt. Macedon w Nowej PoÂłudniowej Walii. My nie musieliÂśmy jechaĂŚ tak daleko - wystarczyÂło pojechaĂŚ do rezerwatu SkamieniaÂłe Miasto, do Kamieni Komonieckiego czy Diablego Kamienia w Rudniku albo Wychodni Kopytko w Sieprawiu. Tam wszĂŞdzie znajdujÂą siĂŞ tajemnicze skaÂłki o ksztaÂłtach ludzi i zwierzÂąt. I nie sÂą to bynajmniej miĂŞkkie wapienie, ale twarde i ÂścisÂłe piaskowce ciĂŞÂżkowickie. Ludzie od wiekĂłw wyczuwali ich niezwykÂłoœÌ i tam wÂłaÂśnie znajdujÂą siĂŞ miejsca pradawnych kultĂłw, niektĂłre pochodzÂą sprzed 6.000 lat! Obawiam siĂŞ, Âże to jeszcze nie wszystko...

To samo moÂżna powiedzieĂŚ o dziwnych skaÂłkach w GĂłrach StoÂłowych, czy w Karkonoszach, ktĂłre badaÂła ekipa mgr JarosÂława „Foxa Muldera” KrzyÂżanowskiego z legnickiego „Kontaktu”. Tam szczegĂłlnie dziwnymi sÂą formacje w rodzaju WaloĂąskiego Kamienia k./Przesieki czy grupy skaÂł, zwane PrzÂądkami, na g³ównym grzbiecie Karkonoszy. NB, Jarek KrzyÂżanowski badajÂąc z nami Diabli KamieĂą w Smykalni stwierdziÂł na jego grzbiecie identyczne prostokÂątne naciĂŞcia, jak na powierzchni WaloĂąskiego Kamienia w Karkonoszach!... Nauka tÂłumaczy powstanie tych wszystkich dziwnych skaÂłek dziaÂłaniem wiatru, wody, sÂłoĂąca i zmian temperatury. To dziwne, ale nie widziaÂłem koÂło Âżadnej z nich stoÂżkĂłw okruchĂłw rumoszu skalnego, jak np. w Tatrach, a wiĂŞc co siĂŞ z nimi staÂło? Kto je usun¹³ i gdzie?

I Âżeby juÂż caÂłkiem zakoĂączyĂŚ ten artykuÂł, to pozwĂłl Czytelniku, Âże przypomnĂŞ Ci jeszcze jedna osobliwoœÌ. PiĂŞĂŚ lat temu, grupa badaczy z „The Mars Mission” opublikowaÂła rewelacyjne zdjĂŞcia pewnych dziwnych formacji na powierzchni KsiĂŞÂżyca: sÂą tam m.in. piramidy, iglice, wieÂże... - a wszystko w gigantycznej skali. DoœÌ powiedzieĂŚ, Âże jedna z formacji ma 2.400 m wysokoÂści, a najwyÂższa mierzy ponoĂŚ aÂż 16 km nad poziom ksiĂŞÂżycowego gruntu! Kiedy ujrzaÂłem na ekranie pewne kadry Romana Warszewskiego przedstawiajÂące ska³ê w ksztaÂłcie wydÂłuÂżonego stoÂżka, poczuÂłem, Âże robi mi siĂŞ gorÂąco: staÂła ta przypominaÂła „The Shard” na Sinus Medii, co szczegĂłlnie rzucaÂło siĂŞ w oczy przy zmianie obrazu pozytywowego na negatywowy! Czarne niebo i jasne skaÂły - to byÂło to! Przypadkowe skojarzenia ksztaÂłtĂłw, barw, gry cieni, kolorĂłw i walorĂłw. IleÂż daÂłbym za to, by zbadaĂŚ rzecz in situ - tam, na Sinus Medii!

Mam nadziejĂŞ, Âże film Romana Warszewskiego zrobi poczÂątek badaniom Supercywilizacji Marcahuasi i innych zagadek Zielonego Kontynentu. Niestety, obawiam siĂŞ, Âże do sprawy dorwÂą siĂŞ ludzie nieodpowiedzialni, ktĂłrzy zrobiÂą wszystko, co w ich mocy, by ludzie zapomnieli o Marcahuasi, ktĂłre mogÂą byĂŚ naszymi korzeniami. W tym filmie najcudowniejsza jest muzyka, brzmiÂąca tak, jak pozdrowienie ze Âświata, ktĂłrego juÂż nie ma. ChciaÂłbym, by udaÂło siĂŞ go wskrzesiĂŚ, choĂŚby po czĂŞÂści...

Robert K. LeÂśniakiewicz



http://www.sm.fki.pl/Lesniakiewicz/Lesniakiewicz.php?nr=Z_Archiwum_H_X

Dla rozszerzenia informacji warto przeczytaĂŚ rĂłwnieÂż ten ciekawy artykuÂł.


http://www.paranormalium.pl/archeologiczne-przykrywki-policja-umyslow-i-wielki,829,45,artykul.html