Drukuj stronę - Jezyk hebrajski.

Wielce ciekawa jest historia znaku TAW inaczej X.
TAU inaczej T.

Obecnie a moÂże juÂż dawno przewartoÂściowano i zrĂłwnano ze sobÂą te dwa zupeÂłnie odmienne znaki o dwĂłch roÂżnych znaczeniach.

Dlaczego?

W innej symbolice X , + to kobiecoÂśĂŚ , aspekt ÂżeĂąski.
Natomiast T lub Y to mĂŞskoÂśĂŚ , aspekt mĂŞski.

http://www.kapucyni.ofm.pl/archiwum/fzs-tau.htm

Geneza franciszkaĂąskiego znaku "TAU"
w oparciu o pracĂŞ magisterskÂą o. CzesÂława Gadacza OFMCap

EZECHIELOWE TAU

znak BadajÂąc rĂłÂżne teksty Starego Testamentu i zwracajÂąc uwagĂŞ na tekst Ezechiela (9, 4), moÂżna zauwaÂżyĂŚ wiele rĂłÂżnych interpretacji. I tak fragment ". . .nakreÂśl ten znak TAW. . . " jest tÂłumaczony na takie sposoby: "...naznacz thau..." ; "...naznacz X . : . " ; " . . . oznacz krzyÂżem. . . " ; " . . . i uczyĂą znak . . , " .
Widoczne wiĂŞc sÂą duÂże rozbieÂżnoÂści co do sposobu tÂłumaczenia tego tekstu. BiorÂą siĂŞ one stÂąd, Âże dzisiejsza litera hebrajska Taw (Tau) w kwadratowym alfabecie ma swoje sÂłowne znaczenie "znak". Okazuje siĂŞ jednak, Âże uÂżyta litera alfabetu u Ezechiela jest bardziej pierwotna i jest w postaci "x" lub "+".
DowodzÂą tego:

- Listy Lachisha z ok. 590 roku, ktĂłre napisane zostaÂły w alfabecie fenicko-hebrajskim z czasu z przed wygnania, a wiĂŞc z czasu, kiedy swÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ profetycznÂą w Babilonii prowadziÂł Ezechiel - bezpoÂśrednio przed i po upadku Jerozolimy (593-571) ;
- monety z okresu przed i po Chrystusie ;
- wypowiedÂź Âśw. Hieronima (+420), ktĂłry stwierdza, iÂż antyczna hebrajska Tau byÂła w ksztaÂłcie krzyÂża .

Hieronim coÂś wiedziaÂł o historii rozwoju starego znaku krzyÂża Tau do nowszego kwadratowego znaku hebrajskiego alfabetu. Da siĂŞ to odczuĂŚ w jego komentarzu do Ezechiela, gdzie potwierdza sÂłusznoÂśĂŚ pĂłÂźniejszego chrzeÂścijaĂąskiego znaczenia treÂści Ezechielowego Tau, jako znaku krzyÂża wyciÂśniĂŞtego na czole, wyraÂźnie wskazujÂąc na starÂą formĂŞ pisania litery wspĂłÂłczesnej mu rabinistycznej symboliki.
Potwierdza to potem Âśw. Beda, gdy spostrzega: "ChcĂŞ abyÂście wiedzieli, Âże poniewaÂż u Samarytan litera Tau posiada podobieĂąstwo do krzyÂża, jakkolwiek u HebrajczykĂłw zostaÂła zmieniona. Przeto przez Tau, ktĂłre rozumie siĂŞ jako znak, rozpoznawani sÂą ci, ktĂłrzy noszÂą znak krzyÂża na czole i w sercu oraz przez wiarĂŞ, wierzÂą w mĂŞkĂŞ Chrystusa i mogÂą byĂŚ zbawieni" . Septuaginta wiĂŞc tÂłumaczy ten tekst opisujÂąco, uÂżywajÂąc tylko sÂłowa "semeion". Hieronim natomiast wyraÂża to dokÂładniej, dodajÂąc Tau, byĂŚ moÂże sugerujÂąc siĂŞ Orygenesem, ktĂłry to, za AkwilÂą Teodocjuszem stwierdza, Âże lepiej Taw nie tÂłumaczyĂŚ, a pozostawiĂŚ takim jakie jest .
Tak pozostawione, oryginalne Tau dotarÂło do chrzeÂścijan, choĂŚ juÂż w miĂŞdzy czasie nabraÂło ono znaczenia i interpretacji semickiej i greckiej.
MoÂżna tu jeszcze postawiĂŚ pytanie, czy Ezechiel znaÂł krzyÂżowanie jako wyrok skazujÂący. OtĂłÂż mĂłgÂł znaĂŚ, bowiem fragment KsiĂŞgi Pwt 21,22n interpretowano jeszcze przed powstaniem chrzeÂścijaĂąstwa w odniesieniu do wykonania wyroku Âśmierci przez ukrzyÂżowanie . Trzeba jednak powiedzieĂŚ, Âże nie mĂłgÂł Prorok utoÂżsamiaĂŚ krzyÂża ÂśmiercionoÂśnego z Tau. NadaÂł mu znaczenie paschalne, ale tego, Âże drzewo Âśmierci nabierze zbawiennego znaczenia nie musiaÂł siĂŞ spodziewaĂŚ, podobnie jak nie spodziewali siĂŞ tego nawet sami ApostoÂłowie.

GRECKIE TAU

Od pierwszego tysiÂąclecia przed Chrystusem zaczĂŞto uÂżywaĂŚ pisma spĂłÂłgÂłoskowo-samogÂłoskowego, wywodzÂącego siĂŞ z fenickiego pisma alfabetycznego - pisma greckiego. Od niego pochodzi pismo ÂłaciĂąskie i cyrylica. W piÂśmie fenickim litera t, znajduje siĂŞ na 22 miejscu, ale nie jest to ostatnia litera alfabetu jak w alfabecie hebrajskim, choĂŚ jej graficzny wyglÂąd jest identyczny, tzn. "x" lub "+". Ta litera ma teÂż swa wartoÂśĂŚ liczbowa 400. Natomiast grecka litera Tau, ma wyglÂąd duÂżej litery T, a jej wartoÂśĂŚ liczbowa wynosi 300. WystĂŞpuje ona rĂłwnieÂż na 22 miejscu i teÂż nie jest ostatniÂą literÂą alfabetu.

Grecy dokonujÂą zamiany graficznej biblijnego Tau z formy "x" na T. W konsekwencji tego przestawienia znak ten nabiera nowych wartoÂści interpretacyjnych, chociaÂżby nawet zwiÂązanych z jej wartoÂściÂą liczbowÂą, czy formÂą budowy. Co do formy, to skÂłada siĂŞ ona z: "kreski poziomej (cheraia), wzniesionej na kresce linii prostopadÂłej, pionowej (iota)"

1. JuÂż dla pogaĂąskich GrekĂłw Tau przywoÂływaÂła obraz krzyÂża, jako instrument kary.
Jest wiĂŞc uosobieniem Âżycia i haniebnej Âśmierci niewolnikĂłw - symbolem grzesznego koĂąca Âżycia.
MoÂżna na to znaleÂźĂŚ przykÂład w krĂłtkim dzieÂłku Lucjana z Samosaty (+200) "Procesy Liter".

Jest to krĂłtkie opowiadanie powstaÂłe pod wpÂływem ewolucji mowy, gdzie litera Tau w procesie sÂądowym za narzucanie siĂŞ ukarana jest wyrokiem jaki sama reprezentuje przez swĂłj widzialny znak, bo - mĂłwi Lucjan - tyrani zapoÂżyczyli od litery Tau formĂŞ drzewa, na ktĂłrym krzyÂżowali skazanych na ÂśmierĂŚ.

Ale poza tym drastycznym kojarzeniem litery Tau Grecy znajÂą jeszcze inne. OtĂłÂż wzrokowo ta litera przedstawiaÂła maszt statku z poprzecznÂą rejÂą.
Kreska pionowa (iota) to maszt, natomist reja to keraja, kreska pozioma. Poeta Auzoniusz (+395) z Bordeaux okreÂśliÂł tak Tau: "Jak maszt nosi swojÂą rejĂŞ, tak ja w ten sposĂłb jestem Tau". Nie bĂŞdzie wiĂŞc dziwiĂŚ rozprzestrzenianie siĂŞ caÂłej tej "Âżeglarskiej" egzegezy Tau.
Ta egzegeza dotyka formy wizualnej litery, ale chlubi siĂŞ takÂże z niespodzianek literackich, jakie niesie ze sobÂą. Jest ona bogata w odwoÂływanie siĂŞ do "Odysei", w ktĂłrej to widzimy Ulissesa przywiÂązanego do masztu statku. W tym wypadku krzyÂż jest utoÂżsamiany przez Âżeglarzy i rybakĂłw z "ostatniÂą deskÂą ratunku", tak jak maszt w czasie sztormu. Ten temat "Âżeglarski" nie zostaÂł zapomniany nawet kiedy grekĂŞ zastosowano na zachodzie.

Raban Maur (+856) ÂśpiewaÂł jeszcze pochwaÂły krzyÂża, wykorzystujÂąc te same obrazy. W rzĂŞdzie obrazĂłw znanych od Minucjusza Feliksa spostrzega siĂŞ tajemnicĂŞ krzyÂża: w przecinajÂących siĂŞ czterech kierunkach niebieskich, w locie ptaka, w postaci pÂłynÂącego czÂłowieka, w statku z jego masztem i w literze tau, spostrzega on wyraÂźnie wyciÂśniĂŞty znak tajemnicy krzyÂża. Jak juÂż wczeÂśniej wspomniano litera Tau ma swoje znaczenie liczbowe.

Jako liczba 300 moÂże podlegaĂŚ pitagorejskim spekulacjom liczbowym wskazujÂąc na magiĂŞ liczbowÂą i w ten sposĂłb wyraÂżaĂŚ niezwykÂłe, gÂłĂŞbokie myÂśli. 300 jest zÂłoÂżone z 3 x 100, a 100 to jest 10 x 10, zaÂś 10 jest liczbÂą doskonaÂłÂą. W tym jednak momencie magia literowa mogÂła zetknÂąĂŚ siĂŞ z talmudycznym tÂłumaczeniem Tau jako koĂąca i wypeÂłnienia (wykonania i speÂłnienia) Prawa.

Na tej podstawie Chromacjusz z Akwilei (+407), przyjaciel Hieronima i Rufina, pisze: "w jocie i kresce Prawa moÂżna dostrzec misterium krzyÂża, poniewaÂż litera i cecha, ktĂłra jÂą przewyÂższa, tworzÂą obraz tego krzyÂża, ktĂłry zapowiedziany przez prawo i ProrokĂłw nie zmieni siĂŞ, nie przeminie nigdy". Tau - 300, a w tym ÂśmierĂŚ i Âżycie razem, koniec i wypeÂłnienie znaku krzyÂża. PĂłÂźno judaistyczna alegoryzacja liter dokonaÂła siĂŞ tylko na podstawie greckich zrozumiaÂłych spekulacji liczbowych, caÂłkiem wÂłaÂściwych i z tego utworzyli wÂłasny system talmudycznej gematrii. Sedno tego skomplikowanego rozumienia liter, sÂłĂłw Pisma ÂŚwiĂŞtego tkwi w tym, Âże przedstawia siĂŞ pewne sÂłowa biblijne w ich greckim znaczeniu lub na odwrĂłt, Âże tÂłumaczy siĂŞ lub interpretuje biblijne dane w sensie sÂłownym tak, aby odkryĂŚ tajemnice ukryte w znakach literowych.
MoÂżna wiĂŞc stwierdziĂŚ, Âże Tau byÂła dla ludzi o grecko-rzymskiej kulturze znakiem:
- haniebnej Âśmierci,
- symbolem Âśmierci i Âżycia,
- symbolem ratunku.

SEMICKIE TAU

ÂŻydzi posiadajÂąc alfabet stopniowo opracowywali odpowiednie objaÂśnienia dla kaÂżdej litery. MiaÂły one wiele rĂłÂżnych znaczeĂą sÂłownych i symbolicznych, w zaleÂżnoÂści od potrzeb.
I tak w piÂśmie starosynajskim litera Tau od niepamiĂŞtnych czasĂłw posiada(a znaczenie "znaku sÂądu" . Natomiast Talmud mĂłwi, Âże BĂłg stworzyÂł Âświat poczÂąwszy od 22 liter, gdzie "x" byÂła to ostatnia litera alfabetu i dlatego uwaÂża siĂŞ jÂą za symbol koĂąca i symbol zamkniĂŞcia .
Litera ta mogÂła nabraĂŚ specyficznego znaczenia dla IzraelitĂłw juÂż podczas niewoli egipskiej, gdzie byÂła uÂżywana w nieco odmiennej formie; ktĂłrÂą zwÂą "ankiem", krzyÂżem kluczowym, ktĂłry w alfabecie hieroglifowym oznaczaÂł "Âżycie". Podobnie bowiem wyglÂądaÂł klucz, za pomocÂą ktĂłrego otwierano Âśluzy Nilu . Przez Egipcjan stosowany byÂł, takÂże jako pieczĂŞĂŚ. W pouczeniach Amen-em-ope moÂżna wyczytaĂŚ: "Nie mĂłw: nie mam grzechu i nie wysilaj siĂŞ, by szukaĂŚ sporu. Grzech dotyka boga, opieczĂŞtowany jest jego palcem..." . "MoÂżna tu wspomnieĂŚ stelle Samsi-Adada V (824-810), Assurbanipala II (883-859), Salmanassara III (858-824) na ktĂłrych widniejÂą symbole krzyÂża" .
Potwierdzeniem tego moÂże byĂŚ fakt znaczenia odrzwi domĂłw przez IzraelitĂłw.

ByÂł wiĂŞc ten znak czytelny tak dla duchownych, jak i Âświeckich . Problem dotyczÂący tajemnicy Tau chciaÂł rozwiÂązaĂŚ juÂż Orygenes. Z tego powodu przeprowadziÂł wywiad: "kiedy wypytywaliÂśmy HebrajczykĂłw, czy na podstawie ojcowskiej tradycji mogliby podaĂŚ nam informacje o literze Tau, oto co usÂłyszeliÂśmy.
Jeden powiedziaÂł, Âże litera Tau zajmuje ostatnie miejsce wÂśrĂłd 22 liter w kolejnoÂści w jakiej zostaÂły uÂłoÂżone. Ostatni zatem znak przyjĂŞty zostaÂł dla oznaczenia doskonaÂłoÂści tych, ktĂłrzy jako cnotliwi pÂłaczÂą i bolejÂą nad grzechami ludu i wspĂłÂłczujÂą sprzeniewierzonym.
Drugi mĂłwiÂł, Âże litera Tau jest symbolem tych, ktĂłrzy zachowali prawo, jako Âże u HebrajczykĂłw prawo nazywa siĂŞ TorÂą, a poniewaÂż pierwszÂą literÂą tego sÂłowa jest Tau, wiĂŞc oznacza ona tych, ktĂłrzy ÂżyjÂą wedÂług tego prawa zbawczego .
Trzeci natomiast, naleÂżÂący do tych, ktĂłrzy zawierzyli Chrystusowi twierdziÂł, Âże wedÂług starej pisowni litera Tau przypomina swym ksztaÂłtem krzyÂż i jest zapowiedziÂą tego znaku, ktĂłry chrzeÂścijanie kreÂślÂą na czole i ktĂłry czyniÂą wszyscy wierni, gdy przystĂŞpujÂą do jakiejkolwiek pracy, zwÂłaszcza zaÂś zaczynajÂąc modÂły lub lekturĂŞ Pism ÂŚwiĂŞtych" .
To co stwierdziÂł ten ostatni naleÂżÂący do judeochrzeÂścijan potwierdza pismo przypisywane Barnabie. Tak przedstawiaÂłaby siĂŞ, w skrĂłconej formie, rĂłÂżnorodnoÂśĂŚ interpretacji litery Tau, jest ona:

1/ w piÂśmie starosynajskim:
- znakiem sÂądu,
- pieczĂŞciÂą,
- znakiem uwiarygodnienia,
2/ u (talmudystĂłw?):
- symbolem koĂąca,
-symbolem doskonaÂłoÂści,
-znakiem zachowywania Tory.

SENS ZNAKU TAU W NAWIÂĄZANIU DO HISTORII.

Zadaniem mĂŞÂża w lnianych szatach byÂły dwie czynnoÂści: "rozpoznaĂŚ" i "oznaczyĂŚ" (opieczĂŞtowaĂŚ) (Ez 9,3-4).
RozpoznaĂŚ:
Oto ten czÂłowiek wysiany przez Jahwe ze swego tronu na sÂąd zbawienia, ma przejÂśĂŚ przez cale miasto Jeruzalem i rozpoznaĂŚ sprawiedliwego i grzesznika, aby kara nie dotknĂŞÂła jednakowo jednego jak i drugiego.
WÂłaÂśnie ten sens odpowiedzialnoÂści indywidualnej i zbiorowej, ktĂłry stawia znak zapytania poczÂąwszy od KsiĂŞgi Rodzaju przez usta Abrahama (Rdz 18,23), wyjaÂśnia siĂŞ poprzez prorokĂłw Jeremiasza i Ezechiela w sposĂłb szczegĂłlny.

BIBLIJNA PIECZĂĂ

Fakt pieczĂŞtowania jest bardzo znany tak w Biblii, jak i w Âżyciu. Od najdawniejszych czasĂłw uÂżywano pieczĂŞci jako podpisu i symbolu dane j osoby (zob. Rdz 38 , 18 ) i jej wÂładzy ( zob. Rdz 41, 42; 1 Mch 6, 15).
Materia i znak (odcisk) byÂły bardzo rĂłÂżne. Na ogĂłÂł w Izraelu pieczĂŞĂŚ znajdowaÂła siĂŞ w pierÂścieniu lub wieszano sobie jÂą na szyi. Nikt by siĂŞ jej nie pozbyÂł bez powaÂżnej przyczyny (por. Jr 22,24). Jej uÂżycie odpowiada podwĂłjnej funkcji: zalakowaĂŚ, aby zamknÂąĂŚ tajemnicĂŞ, zaÂświadczyĂŚ, potwierdziĂŚ, umacniajÂąc Âświadectwo posiadacza.

PieczĂŞtuje siĂŞ kamieĂą, aby uczyniĂŚ go nienaruszalnym (Dn 6,17),
kamieĂą przy grobie (Mt 27, 60), otchÂłaĂą, gdzie wrzuca siĂŞ szatana (Ap 20,3),
tekst przymierza (Ne 9,38; 10,1),
wyrok krĂłlewski (Est 3,10; 8,2-8; por. 1 Krl 21,8).
Fakt pieczĂŞtowania zawsze wskazuje na przynaleÂżnoÂśĂŚ lub posiadanie (Pwt 32,34).
ZwĂłj opieczĂŞtowany moÂże byĂŚ przeczytany jedynie przez tego, kto ma prawo otworzyĂŚ jego pieczĂŞcie (Iz 29,11).
ÂŹrĂłdÂło, ogrĂłd, pomieszczenie opieczĂŞtowane wzbraniajÂą wstĂŞpu osobie obcej (Pnp 4, 12; Dn 14, 10).

Sam czÂłowiek robi sobie tatuaÂże, aby uzewnĂŞtrzniĂŚ swojÂą przynaleÂżnoÂśĂŚ do bĂłstwa - ktoÂś powie: "Ja naleÂżĂŞ do Jahwe", inny bĂŞdzie nosiÂł na piersi imiĂŞ Jakuba. KtoÂś napisze na rĂŞku: "naleÂżÂący do Jahwe i bĂŞdzie nazywaÂł siĂŞ Izrael" (Iz 44,5).
Nie moÂżemy nie zacytowaĂŚ na tym miejscu owego piĂŞknego tekstu, w ktĂłrym Izajasz mĂłwi o tym zwyczaju, aby wyraziĂŚ wybĂłr i wielkÂą miÂłoÂśĂŚ Boga do swego ludu: "Patrz, oto wyryÂłem ciĂŞ na obu dÂłoniach" (Iz 49,16).
DziĂŞki wielkiej wadze, jakÂą posiadaÂła pieczĂŞĂŚ w codziennym Âżyciu, z biegiem czasu staÂła siĂŞ ona symbolem i nabraÂła znaczenia teologicznego w sposĂłb dwuwymiarowy: zalakowanie i poÂświadczenie, ktĂłre daje poczÂątek nowemu pojĂŞciu: "pieczĂŞtowaĂŚ w Duchu".

Pierwszy wymiar pieczĂŞtowania znajduje siĂŞ przede wszystkim w apokalipsach. Przechowuje siĂŞ zapieczĂŞtowane wizje (Dn 8, 26; 12, 4. 9; Ap 10, 4), z wyjÂątkiem Ap 20, 10, gdzie czas jest krĂłtki i nic nie zdoÂła odwrĂłciĂŚ wydarzeĂą, ktĂłre majÂą nastÂąpiĂŚ (zob. teÂż Iz 29,11; 8,16)

.
W Dn 9, 24 pieczĂŞĂŚ nabiera innego znaczenia. OpieczĂŞtowano nieprawoÂści i nikt ich juÂż nie odnajdzie. Jest to jakby tajemnica sakramentalna Boga, ktĂłry przebaczyÂł. W drugim wymiarze - jako poÂświadczenie - znajdujemy pieczĂŞĂŚ w przerĂłÂżnych tekstach biblijnych: Przymierze z Abrahamem pieczĂŞtuje ciaÂło poprzez obrzezanie. Przymierze na Synaju opieczĂŞtowane jest krwiÂą. ObecnoÂśĂŚ i ucisk oblubieĂąca sÂą znakiem opieczĂŞtowanej miÂłoÂści (Pnp 8,6).
PieczĂŞĂŚ moÂże czasem staĂŚ siĂŞ pamiÂątkÂą. W tym celu kapÂłan nosi na swych szatach imiona dwunastu synĂłw Izraela, ktĂłrych reprezentuje wobec Boga (Wj 28, 11. 21. 30. 36).

Na koniec wymienimy te teksty, w ktĂłrych chodzi o pieczĂŞĂŚ eschatologicznÂą, ktĂłra znaczy i ochrania wybranych na sÂądzie czasĂłw ostatecznych. Jest to pieczĂŞĂŚ albo znak zwyciĂŞstwa na sÂądzie.

Do tego rodzaju tekstĂłw naleÂżÂą te, ktĂłre juÂż wyÂżej wymieniliÂśmy jako odnoszÂące siĂŞ do wspĂłlnego tematu:
Wj 12, noc paschalna, w ktĂłrej krew jest pieczĂŞciÂą zbawienia.
Ez 9,4, w ktĂłrym Tau na czole jest znakiem zbawienia. Ap 7, 2, tekst wyraÂźnie natchniony w oparciu o Ez 9, gdzie wszyscy naznaczeni "pieczĂŞciÂą Boga ÂżyjÂącego" na czole, zostajÂą zbawieni.

Fakty pieczĂŞtowania wybranych zawsze uprzedzajÂą karĂŞ lub pojawienie siĂŞ udrĂŞk apokaliptycznych.

W oparciu o to, coÂśmy powiedzieli wyÂżej, wiemy, Âże "pieczĂŞĂŚ Boga" oznacza Jego panowanie i jest potwierdzeniem Jego uznania i Jego protekcji. Usprawiedliwieni juÂż nie naleÂżÂą do samych siebie ani do grzechu, mogÂą spokojnie stanÂąĂŚ na sÂądzie, gdyÂż zostali utwierdzeni w wierze, otrzymali z rĂŞki Boga, poprzez swego posÂłaĂąca, zapewnienie zbawienia.
W Apokalipsie mamy rĂłwnieÂż wzmiankĂŞ o pieczĂŞci Bestii (Ap 14, 9; 13, 16; 16, 2; 19, 20; 20, 4). Bestia stawia pieczĂŞĂŚ za pomocÂą faÂłszywego i nagradzajÂącego omamienia. BĂłg stawia pieczĂŞĂŚ w pokoju i wolnoÂści wiecznego wyboru.

TAU I CHRZEÂŚCIJAĂSKI ZNAK KRZYÂŻA

DuÂżo problemĂłw sprawia odczytanie chrzeÂścijaĂąskiego sensu konkretnego tekstu ze Starego Testamentu bez odwoÂłania siĂŞ do innych tekstĂłw i bez popadniĂŞcia w jakÂąÂś formĂŞ alegorii. Kierujemy siĂŞ radÂą Pierre'a Grelot zwracajÂąc uwagĂŞ na obecnoÂśĂŚ tajemnicy Chrystusa i na ogĂłlnÂą formĂŞ ukazania jej i ogÂłoszenia w Starym Testamencie. U Ez 9 stajemy w momencie sÂądu. CaÂła pierwsza czĂŞÂśĂŚ dzieÂła oddycha tym tematem: najazd najpotĂŞÂżniejszego wroga na Jeruzalem, ktĂłry zabija i niszczy - po klĂŞsce nastÂąpi smutna deportacja. Jest to tragiczna rzeczywistoÂśĂŚ, ktĂłrÂą prorok ogÂłasza. Z punktu widzenia doÂświadczenia religijnego, rozumie siĂŞ, Âże nie jest to tylko jakaÂś groÂźba polityczna, lecz pouczajÂąca kara, za zatwardziaÂłoÂśĂŚ serc w niewiernoÂści. Izraelici odeszli od swego Boga, czynili zÂło i niesprawiedliwoÂśĂŚ swoim bliÂźnim, lecz Pan historii powstaje, a Jego gÂłos biegnie szybko poprzez wydarzenia .

Kara nie miaÂła byĂŚ i nie byÂła caÂłkowitÂą zagÂładÂą. MiÂłosierdzie BoÂże pozostawia ResztĂŞ, ktĂłra oczyszczona przez doÂświadczenie stanowi lud pokorny i biedny, ResztĂŞ, z ktĂłrÂą po powrocie z wygnania BĂłg odnawia swoje przymierze. JeÂżeli pozostaje Reszta, to dlatego, iÂż BĂłg nie zerwaÂł swego przymierza . Antytypem "Reszty" w Nowym Testamencie jest KoÂściĂłÂł Chrystusowy (por. Rz 11) .

"SÂąd posiada wspĂłlne dramatyczne tÂło, usytuowane w dokÂładnych wymiarach. Rozumiany w ten sposĂłb, jest czynnoÂściÂą staÂłÂą, ktĂłra ogarnia caÂłÂą ludzkÂą historiĂŞ, gdy urzeczywistnia siĂŞ w jakichÂś konkretnych wydarzeniach, wtedy ludzkoÂśĂŚ (a nie tylko lud BoÂży) doÂświadcza tego na sobie. Z tej perspektywy wszystkie negatywne aspekty historyczne stanowiÂą praktyczne doÂświadczenie tegoÂż sÂądu BoÂżego. Jednak ten sÂąd wykona siĂŞ w peÂłni dopiero na koĂącu historii, w czasach ostatecznych, jako obowiÂązkowe preludium do eschatologicznego zbawienia" .
W naszych czasach ten sÂąd jest ciÂągle aktualny. Wobec dramatycznych sytuacji, ktĂłre dotykajÂą nasz Âświat, naukowiec szuka wyjaÂśnieĂą w nauce; socjolog w Âżyciu ludzi i w ewolucji; historyk, bada wydarzenia i ich moÂżliwe przyczyny... Tylko prorok i czÂłowiek wierzÂący moÂże popatrzeĂŚ dalej. To ludzki grzech staÂł siĂŞ przyczynÂą tej ruiny, ktĂłrej tylko miÂłosierdzie BoÂże moÂże postawiĂŚ kres. Szczery powrĂłt do Niego jest pewnÂą drogÂą do odnowy. DoÂświadczenie (prĂłba) nadaje sens tej mÂądroÂści, ktĂłra przekracza to co bezpoÂśrednie .

Tak, jak krzyÂż jest dla chrzeÂścijan symbolem sÂądu (co prawda nie ostatecznego i definitywnego) dokonanego przez Chrystusa nad Âświatem, przez pokonanie zÂła, Âśmierci, tak treÂśĂŚ Ezechielowego Tau jest rĂłwnoznaczna z krzyÂżem Chrystusa.
W ten sposĂłb istnieje pewna linia, ktĂłra Âł2czy wszystkie dzieje w Historii Zbawienia jako wspĂłlne tÂło, sprawiajÂąc, Âże jeden fakt staje siĂŞ figurÂą drugiego. JeÂżeli Ez opiera siĂŞ na Wj 12, aby zredagowaĂŚ rozdziaÂł dziewiÂąty, to autor Apokalipsy, czyni to samo na podstawie Ez 9, aby napisaĂŚ swĂłj rozdziaÂł 7,4 101.

"Historyczna misja prorokĂłw zapowiada historycznÂą misjĂŞ Jezusa, ktĂłra siĂŞ przedÂłuÂży w KoÂściele... Cierpienia sprawiedliwych i posÂłaĂącĂłw BoÂżych ze Starego Testamentu zapowiadajÂą mĂŞkĂŞ i krzyÂż Jezusa, ktĂłre siĂŞ przedÂłuÂżÂą w przeÂśladowaniu i cierpieniach chrzeÂścijan:.. Bardziej niÂż o prefiguracji naleÂżaÂłoby mĂłwiĂŚ o uprzednim uczestnictwie w Tajemnicy Chrystusa" , "TrwajcieÂż w karnoÂści. BĂłg obchodzi siĂŞ z wami jak z dzieĂŚmi" (por. Hbr 12,7).
W kaÂżdym momencie historycznego sÂądu, czy to w Starym Testamencie, czy to w Nowym, jest obecna w sposĂłb globalny, Tajemnica Chrystusa. Ona jest Âświadkiem historii, dlatego nie chodzi tu o karĂŞ definitywnÂą, caÂłkowitÂą, ale o proÂśbĂŞ dla naszej poprawy .

ZwracajÂąc jeszcze uwagĂŞ na postaĂŚ Tajemniczego PoÂśrednika, ubranego w lniane szaty, ktĂłry pojawia siĂŞ jako wysÂłannik Boga, aby rozeznaĂŚ, opieczĂŞtowaĂŚ i ratowaĂŚ, to moÂżemy stwierdziĂŚ, Âże jest On rabinem i rĂłwnoczeÂśnie kapÂłanem. Ma w swoim rĂŞku pieczĂŞĂŚ zbawienia, otrzymaÂł wÂładzĂŞ, by postawiĂŚ pieczĂŞĂŚ Boga na czole kaÂżdego z wiernych .
Ten czÂłowiek nosi w sobie tajemnicĂŞ. Jest jakby szkicem, ktĂłry nabierze swoich ksztaÂłtĂłw w Jezusie PoÂśredniku Nowego Przymierza, w Jezusie posÂłanym z mocÂą przez Ojca, do ktĂłrego naleÂży sÂąd i zwyciĂŞstwo .

KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

KOD PESZEROWY => Stary Testament => Wątek zaczęty przez: Kiara Maj 29, 2010, 19:42:36