KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

"Arcadia"

"Arcadia wywodzi swoj¹ nazwê od Arcas, syn Zeusa i Kallisto piêknej. Callisto nadano formê niedŸwiedzia przez Zeusa, reprezentowanego w niebie Wielkiej NiedŸwiedzicy, niedŸwiedŸ Wielki. Gdy Arcas zmar³, Zeus uczyni³ go w konstelacji i postawi³ go obok jego matki. W Arcas mamy Ursa Minor, Little Bear. pierwsza gwiazda z siedmiu gwiazd Miœ jest obecna North Pole Star, i nosi nazwê Arcas. Oznacza to klejnot koronê ` . "œwiata i jego niebios Ursa Minor by³ znany równie¿ jako Phoenice lub Ursa Fenicji Arcadians by³y znane jako` Race niedŸwiedzia. ', byli równie¿ (w ich znaczeniu najstarszych) oryginalne Fenicjanie Ponadto gwiazdy. Ursa Minor by³y te g³ównie stosowane w ca³ej nawigacji na l¹dzie jak i na morzu, aby skierowaÌ przebieg podró¿nika. Zatem Arkadii lub NiedŸwiedŸ Wyœcig by³y znane jako przewodnicy lub pionierami ludzkoœci, prowadz¹c i oœwietlaj¹c drogê jak rtêÌ lub Hermes . `NiedŸwiedŸ" jest równie¿ znany jako `Arki 'czy` Boat' oraz Arcadians by³y `Ludzie Arki" lub `Race Arch '-` lud Przymierza ", jak Fenicjanie, byli reknowed. marynarzy i ¿eglarzy, a tak¿e nauczyciele i uzdrowiciele ".

(Arcadia, str.. 106-109)

    ResztĂŞ odczytaj w symbolach , ale nie skupiaj siĂŞ zbytnio na dÂługich dochodzeniach do informacji bo sÂą bardzo konkretne i czytelne.

   Bogomilowie wprowadzili poprzez BaÂłkany, do Europy Centralnej wiarĂŞ wywodzÂąca siĂŞ z pierwotnej Zoroastry, Zarathustra, Ahura Mazda.
    Ich symbol jest tez uskrzydlony, faravahar, tylko tam te skrzydÂła nosi postaĂŚ typowo mĂŞska...

   Bogomili


    Bogomili, bogomiÂłowie lub bogomilcy buÂłg. Богомили – wyznawcy synkretycznej sekty chrzeÂścijaĂąskiej, ³¹czÂącej zaratustriaĂąski dualizm z chrzeÂścijaĂąstwem. Nazwa bogomiÂł oznacza w jĂŞzyku buÂłgarskim miÂły Bogu. JednÂą z prawd wiary bogomi³ów byÂło to, Âże BĂłg ma dwĂłch synĂłw – mÂłodszego Jezusa i * starszego Satanaela.

    Kiara - po co tyle pisac.

    W "Europie" Normana Daviesa znalazlem informacjĂŞ iÂż albigensians i cathars to po prostu inne nazwy sekty Bogomi³ów -zwolennikĂłw buÂłgarskiego duchownego BogumiÂła.
    ÂŁÂączÂąca w sobie tradycje gnostyckie i manichejskie. Bogomili (katarzy/albigensi) uwaÂżali, ze swiat jest dzielem starszego syna Boga - Szatana. Odrzucali takÂże wiarĂŞ w cuda, jakich miaÂł dokonac Chrystus, uwaÂżajÂąc je za opowieÂści alegoryczne. Nie uznawali sakramentĂłw, ÂświĂŞtych obrazĂłw dni ÂświÂątecznych a takÂże liturgii prawosÂławnej. SzczegĂłlnÂą antypatiÂą darzyli krzyÂż jako narzĂŞdzie zbrodni popeÂłnionej na Chrystusie. Wg. jednego z opisĂłw, wierzyli Âże BĂłg uÂśmierzyÂł gniew Szatana pozwalajÂąc mu zatrzymac to, co juÂż zostaÂło stworzone, oraz Âże posÂłaÂł Chrystusa- mÂłodszego syna-aby uleczyÂł powstaÂłe zÂło
    Bogomili czytali jedynie wybrane fragmenty Biblii - Psalmy, ksiegi ProrokĂłw,Ewangelie, Listy i ApokalipsĂŞ. JedynÂą modlitwÂą przez nich odmawianÂą (i to ponoc 120 razy dziennie) byÂło "Ojcze nasz"

    02-06-2007 02:33
    estetka (707 punktĂłw)

    hmm... Katarzy nie wzieli swojej nazwy od miasta Albi. Katarzy nazywali siebie "Dobrymi Ludzmi" , "Dobrymi Chrzescijanami". W XII i XIII wieku w Albi mocno rozpowszechnil sie ruch Katarow, zwany przez oficjalny Kosciol -heretycki, ktory nazywano takze Albigensami, tak jak nazywaja sie mieszakncy miasta Albi do dzisiaj. ( czyli Katarzy nie nazywali SIE a nazywano ICH Albigensami ).

    Istnieje cala masa ksiazek na temat Katarow, i raczej niewskazane jest pisanie typu :
    "Sami uznawali tylko jeden wÂłasny sakrament zwany "consolamentum" (nie wiadomo dokÂładnie na czym polegaÂł), ktĂłry mĂłgÂł zostaĂŚ przyjĂŞty tylko przez elitĂŞ, tzw. "doskonaÂłych". Propagowali rĂłwnieÂż skrajnÂą ascezĂŞ i czystoœÌ obyczajĂłw. Czy sami byli tacy czyÂści i nieskazitelni nie wiadomo. OsobiÂście wÂątpiĂŞ."
    -
    Sakrament chrztu ducha i ognia poprzez nalozenie rak "consolamentum" jest dokladnie opisany we wstepie do kazdej niemal pozycji ksiazkowej traktujacej o katarach, wystarczy sobie poczytac - to po pierwsaze, po drugie czy ktos jest czysty czy nie to albo przed publicznym tego ogloszeniem trzeba sie ... gleboko zastanowic albo wysunac konkretne zarzuty. Efekt jest taki, ze szkaluje pan pamiec grupy ludzi bezpodstawnie.

    Panskie pytanie panie Baraban "Czy moÂżna siĂŞ zatem dziwiĂŚ, Âże KoÂśció³ zwalczaÂł katarĂłw? " jest dosc absurdalne i niebezpieczne. Czy to jest problem "zdziwienia" masakrowanie ludzi w imie religii?
    Nie wiem dlaczego przytoczony jest przyklad Sw.Franciszka z Asyzu. Chyba wiadomo, ze zostal zmuszony pozbycia sie kierowania zakonem, ktory zalozyl. a zwolennicy przestrzegania jego "testamentu" zostawali oddawani w rece inkwizycji.

    W kazdym razie pamiec po katarach jest dosc zywa we Francji i ani sie katarow nie wywyzsza ani nie poniza, naleza do przeszlosci , ktora nalezy uszanowac.

    Uwazam, ze ten artykul jest bardzo tendencyjny, szkalujacy bezpodstawnie katarow napisany z punktu widzenia gorliwego katolika.

Propagowali równie¿ skrajn¹ ascezê i czystoœÌ obyczajów.

Nie wiem dlaczego przytoczony jest przykÂład ÂŚw.Franciszka z AsyÂżu. Chyba wiadomo, ze zostaÂł zmuszony pozbycia siĂŞ kierowania zakonem, ktĂłry zaÂłoÂżyÂł. a zwolennicy przestrzegania jego "testamentu" zostawali oddawani w rĂŞce inkwizycji.

    2.2. Chrzest Duchem ÂŚwiĂŞtym − consolamentum

    a. Ludowa praktyka nowego narodzenia przez chrzest duchowy

    JuÂż w jedenastym i dwunastym wieku na poÂłudniu Francji istniaÂły wiĂŞc grupy negujÂące wartoœÌ katolickiego chrztu sakramentalnego zarĂłwno dzieci, jak i dorosÂłych, gdyÂż uznawaÂły skutecznoœÌ jedynie chrztu duchowego dokonywanego przez naÂłoÂżenie rÂąk. Tradycyjny katolicki chrzest wodÂą uznawaÂły za chrzest Janowy, podczas gdy zgodnie z ich wiarÂą chrztem w Duchu ÂŚwiĂŞtym miaÂł byĂŚ wy³¹cznie chrzest Jezusowy (czyli przez naÂłoÂżenie rÂąk). Allain de Lille pisaÂł o katarach (ok. 1190-1194), Âże wedÂług nich do skutecznoÂści przekazywania Ducha ÂŚwiĂŞtego naleÂży koniecznie naÂłoÂżenie rÂąk wierzÂących wspó³braci[8]. Wierzono przy tym, Âże wszelki grzech zostaje usuniĂŞty, jeÂśli nakÂłada rĂŞce „doskonaÂły”, a wiĂŞc czÂłonek koÂścioÂła katarĂłw, czyli czÂłowiek sam ochrzczony wczeÂśniej w Duchu[9].

    Bonacursus, byÂły biskup katarĂłw nawrĂłcony póŸniej na katolicyzm, zaÂświadczaÂł w Manifestatio haeresis catharorum (ok. 1176-1190), Âże niektĂłrzy z nich faktycznie zaprzeczali, jakoby sakramentalny chrzest wodÂą udzielaÂł Ducha ÂŚwiĂŞtego, i przypisywali to tylko nakÂładaniu rÂąk, ktĂłre nazywano chrztem i odnowieniem w Duchu ÂŚwiĂŞtym[10].

    Pierre des Vaux-de-Cernay († ok. 1250) w Historia albigensis pisze z kolei o obrzĂŞdzie wyrzeczenia siĂŞ wiary katolickiej, a zwÂłaszcza znakĂłw katolickiego chrztu, przed przyjmowaniem consolamentum. Dopiero po takim obrzĂŞdzie wyrzeczenia siĂŞ katolicyzmu wszyscy obecni nakÂładali na kandydata rĂŞce, by siĂŞ modliĂŚ[11]. Salvo Burce w Liber supra stella napisaÂł ok. 1235 roku, Âże albigensi przez naÂłoÂżenie rÂąk otrzymywali Ducha ÂŚwiĂŞtego, ale tylko od tych osĂłb, ktĂłre wczeÂśniej Ducha ÂŚwiĂŞtego juÂż posiadaÂły. NaÂłoÂżenie rÂąk przez osobĂŞ grzesznÂą doprowadziÂłoby wrĂŞcz do przyjĂŞcia zÂłego ducha[12]. Na przeÂłomie dwunastego i trzynastego wieku Rupert z Deutz pisaÂł w zwiÂązku z takimi poglÂądami, Âże nie brakuje ludzi mĂłwiÂących: „To ja chrzczĂŞ, to ja uÂświĂŞcam. A ten cudzoÂłoÂżnik, ten pijak i rozpustnik – czy myÂślisz, Âże on mĂłgÂł ciĂŞ ochrzciĂŚ lub uÂświĂŞciĂŚ? Jego wiara byÂła martwa i bez uczynkĂłw – on udzieliÂł ci chrztu martwego”. W opozycji do takiego nauczania przypominaÂł ewangelicznÂą naukĂŞ, Âże faktycznie to zawsze sam Jezus udziela chrztu, choĂŚ oczywiÂście posÂługuje siĂŞ przy tym czÂłowiekiem (J 1,33). Dlatego – podkreÂślaÂł Rupert z Deutz – katolicki sakrament chrztu jest chrztem w Duchu ÂŚwiĂŞtym i zawsze jest udzielony przez Chrystusa, niezaleÂżnie od tego, czy koÂścielny szafarz byÂł godny, czy niegodny[13].

    Jacques de Capellis z Mediolanu w poÂłowie trzynastego wieku pisze w Summa contra haereticos, Âże albigensi majÂą sakrament nakÂładania rÂąk nazywany „chrztem Ducha ÂŚwiĂŞtego” (baptismum spiritus sancti), bez ktĂłrego wedÂług nich nikt nie moÂże zostaĂŚ zbawiony. MajÂą prawdziwÂą strukturĂŞ koÂścielnÂą z biskupami, zastĂŞpcami biskupĂłw (ktĂłrych nazywali synami: „syn starszy” i „syn mÂłodszy”) oraz diakonami. Pod nieobecnoœÌ wyÂższych przeÂłoÂżonych wÂładzĂŞ nakÂładania rÂąk majÂą teÂż diakoni. Sam obrzĂŞd chrztu w Duchu ÂŚwiĂŞtym przebiegaÂł nastĂŞpujÂąco: po zebraniu siĂŞ caÂłej grupy, kobiet i mĂŞÂżczyzn, stawiano kandydata na Âśrodku. NastĂŞpnie przeÂłoÂżony wygÂłaszaÂł nauczanie (oratio) na temat wiary i obyczajĂłw katarskich, o zbĂŞdnoÂści i braku owocnoÂści wiary KoÂścioÂła rzymskiego i jego sakramentĂłw, po czym pytaÂł kandydata, czy chce w ogÂłoszonej wÂłaÂśnie wierze trwaĂŚ do koĂąca Âżycia. Po pozytywnej odpowiedzi kandydata przeÂłoÂżony zgromadzenia kÂładÂł mu na gÂłowie ksiĂŞgĂŞ Ewangelii, a wszyscy obecni kÂładli prawÂą dÂłoĂą albo na jego gÂłowie, albo na ramionach. PrzeÂłoÂżony wznosiÂł wtedy modlitwĂŞ w imiĂŞ Ojca i Syna, i Ducha ÂŚwiĂŞtego, odmawiaÂł siedmiokroĂŚ Ojcze nasz oraz czytaÂł prolog Ewangelii Janowej. Uczestnicy zgromadzenia wierzyli, Âże w ten wÂłaÂśnie sposĂłb dokonywaÂło siĂŞ odpuszczenie grzechĂłw i napeÂłnienie ÂłaskÂą Ducha ÂŚwiĂŞtego[14]. Wydaje siĂŞ zaÂś, Âże te dwa elementy: negatywny (odpuszczenie win) i pozytywny (napeÂłnienie Duchem) to nic innego jak treœÌ biblijnego nowego narodzenia.

    Moneta z Cremony w Adversus catharos et valdenses(ok. 1241) pisaÂł, Âże katarzy nazywali to naÂłoÂżenie rÂąk chrztem Ducha ÂŚwiĂŞtego, ktĂłry to chrzest przeciwstawiali chrztowi przy uÂżyciu wody. WspominaÂł teÂż o niektĂłrych innych elementach wiary katarskiej: ludzie ci odró¿niali duszĂŞ od ducha; odró¿niali teÂż Ducha ÂŚwiĂŞtego od Ducha Pocieszyciela. Duch ÂŚwiĂŞty miaÂłby byĂŚ indywidualnym duchem, jakiego BĂłg daÂł duszy kaÂżdego czÂłowieka, aby go umocniĂŚ i uczyniĂŚ ÂświĂŞtym. Duch Pocieszyciel natomiast to ten, ktĂłrego otrzymujÂą wierni katarzy w czasie consolamentum. Takich duchĂłw pocieszycieli miaÂło byĂŚ duÂżo i miaÂły byĂŚ one stworzeniami BoÂżymi[15].

    Ten sam autor, Moneta z Cremony, rĂłwnieÂż w innym dziele, Debaptismo, uczyÂł, Âże heretycy ci przeczÂą, jakoby katolicki sakrament chrztu miaÂł przynosiĂŚ jakikolwiek poÂżytek w kwestii zbawienia: odpuszczenie grzechĂłw czy ÂłaskĂŞ Ducha ÂŚwiĂŞtego. Zamiast tego chrztem Ducha ÂŚwiĂŞtego nazywajÂą nakÂładanie rÂąk. Moneta potwierdza znane z dzieÂł innych autorĂłw szczegó³y obrzĂŞdu chrztu duchowego:

    – dokonywanie go przez przeÂłoÂżonych wspĂłlnoty, choĂŚ w ich braku takÂże przez inne osoby;

    – okres prĂłbny, jaki przechodziÂł kandydat w celu przygotowania siĂŞ do chrztu;

    – naÂłoÂżenie przez przeÂłoÂżonego na gÂłowĂŞ kandydata ksiĂŞgi Ewangelii;

    – naÂłoÂżenie przez zgromadzonych prawych rÂąk na gÂłowĂŞ lub ramiona kandydata w czasie modlitwy;

    – gÂłoÂśne modlitwy i czytanie Ewangelii Âśw. Jana.

    Potwierdza teÂż, Âże w przypadku gdyby czÂłowiek ochrzczony w ten sposĂłb popeÂłniÂł grzech ciĂŞÂżki, consolamentum naleÂżaÂło powtĂłrzyĂŚ. Jeszcze gorsza sytuacja miaÂłaby powstaĂŚ, gdyby w grzech taki popadÂł sam przeÂłoÂżony udzielajÂący consolamentum: powtĂłrnemu obrzĂŞdowi powinni poddaĂŚ siĂŞ wszyscy przez niego duchowo ochrzczeni, choĂŚby sami Âżadnych grzechĂłw nie popeÂłnili[16]. Dlaczego? GdyÂż popeÂłniony póŸniej grzech byÂłby dowodem, Âże Ăłw przeÂłoÂżony rĂłwnieÂż wczeÂśniej nie posiadaÂł BoÂżego Ducha. Gdyby Go bowiem posiadaÂł, powinien pozostaĂŚ bezgrzeszny.

    Raynier Sacconi w Summa de catharis (ok. 1250) potwierdza: nakÂładanie rĂŞki z modlitwÂą katarzy nazywajÂą consolamentum i duchowym chrztem lub chrztem Ducha ÂŚwiĂŞtego (baptismum spiritus sancti) oraz uczÂą, Âże tylko w ten sposĂłb moÂżna dostÂąpiĂŚ odpuszczenia grzechĂłw i otrzymania Ducha ÂŚwiĂŞtego. NiektĂłrzy skrajni albigensi gÂłosili jednak, Âże rĂŞka, jako element materialny, jest stworzona przez diabÂła, dlatego to nie nakÂładanie rÂąk, ale Modlitwa PaĂąska przyjĂŞta z wiarÂą miaÂłaby byĂŚ przyczynÂą chrztu duchowego. Wszyscy jednak wspĂłlnie wyznawali, Âże gdyby nakÂładajÂący rĂŞce przeÂłoÂżony ÂżyÂł w grzechu, to odpuszczenie grzechĂłw nie nastÂąpi. Przy tym nakÂładanie rÂąk zawsze byÂło wspĂłlnotowe: rĂŞce nakÂładaÂły co najmniej dwie osoby[17].

    Katarski RytuaÂł prowansalski z trzynastego wieku uÂżywa na okreÂślenie consolamentum nazwy „chrzest duchowy” i precyzuje, Âże w ten sposĂłb udziela siĂŞ Ducha ÂŚwiĂŞtego w KoÂściele BoÂżym przez modlitwĂŞ i naÂłoÂżenie rÂąk „dobrych ludzi” (czyli chrzeÂścijan katarĂłw). PrzewodniczÂący zgromadzeniu „starszy” i inni „dobrzy ludzie” kÂładÂą swoje prawe dÂłonie na kandydacie i modlÂą siĂŞ: „Ojcze, zeÂślij na niego swojÂą ÂłaskĂŞ i Twojego Ducha ÂŚwiĂŞtego”[18].

    Anzelm z Aleksandrii w Tractatus de haereticis powtarza te szczegó³y. Dodatkowo wspomina o obrzĂŞdzie przyjmowania i oddawania egzemplarza Ewangelii na znak przyjĂŞcia prawa Nowego Testamentu przez kandydata. Wspomina, Âże obok Ewangelii Âśw. Jana w czasie consolamentum moÂżna byÂło czytaĂŚ tekst z Ewangelii Âśw. Mateusza: „WeÂźcie na siebie moje jarzmo” (Mt 11,29)[19].

    WpÂływy katarĂłw nie ograniczaÂły siĂŞ tylko do krajĂłw romaĂąskich, ale siĂŞgaÂły dalej, aÂż do Niemiec. Opat premonstratensĂłw Evervin ze Steinfeld pisze w liÂście z 1143 roku do Bernarda z Clairvaux o pewnych mieszkaĂącach Kolonii, ktĂłrzy nie ceniÂą sobie chrztu wodÂą i zastĂŞpujÂą go innym chrztem, ktĂłry nazywajÂą chrztem ogniem i Duchem, powoÂłujÂąc siĂŞ przy tym na tekst Ewangelii: „On was chrzciĂŚ bĂŞdzie Duchem ÂŚwiĂŞtym i ogniem” (Mt 3,11). „Nie dbajÂą o nasz chrzest”, pisaÂł opat ze Steinfeld, gdyÂż – jak wyjaÂśniaÂł – uwaÂżajÂą, Âże ich chrzest jest wyÂższy od tradycyjnego chrztu katolickiego, ktĂłry utoÂżsamiali z Janowym tylko chrztem wodÂą. Ich chrzest natomiast sprawowany byÂł bez wody, lecz przez naÂłoÂżenie rÂąk – powoÂływali siĂŞ tu na tekst z DziejĂłw Apostolskich o naÂłoÂżeniu rÂąk na SzawÂła z Tarsu przez Ananiasza, w wyniku czego PaweÂł „przejrzaÂł i zostaÂł napeÂłniony Duchem ÂŚwiĂŞtym” (por. Dz 9,11-19). KaÂżdy tak ochrzczony nazwany byÂł wybranym i mĂłgÂł z kolei sam przekazywaĂŚ Ăłw chrzest. WspĂłlnota katarĂłw miaÂła trzy stopnie: sÂłuchacz (auditor), wierzÂący (credens), wybrany (electus). WierzÂącym i wybranym zostawaÂło siĂŞ po okresie prĂłby, za kaÂżdym razem przez naÂłoÂżenie rÂąk[20].

    W swoich kazaniach przeciw katarom (Sermones contra catharos) mnich Eckbert (opat SchĂśnau od 1167 r.) wzmiankuje zwolennikĂłw takich praktyk. W opinii katarĂłw czÂłowiek zdolny do przyjĂŞcia chrztu musiaÂł byĂŚ w wieku uÂżywania rozumu (z czego wynikaÂło, Âże nie moÂżna udzieliĂŚ chrztu dziecku). Jednak i tak nie mieli tu na myÂśli chrztu wodÂą, ale chrzest ogniem (in igne), poniewaÂż – jak mawiali – „chrzest wodÂą na nic siĂŞ nie przyda”. Katarzy powoÂływali siĂŞ przy tym na sÂłowa Ewangelii Âśw. Mateusza o chrzcie w Duchu ÂŚwiĂŞtym. PraktykĂŞ tĂŞ Eckbert nazywa „ponownym chrztem”. Jej praktyczny przebieg opisuje tak: Zgromadzeni w zamkniĂŞtym, jasno oÂświetlonym pokoju stawiajÂą poÂśrĂłd siebie tego, ktĂłry ma byĂŚ ochrzczony, czyli w³¹czony do spoÂłecznoÂści katarĂłw. PrzewodniczÂący (archicatharus) chrzci go przez naÂłoÂżenie rĂŞki[21].

    Ermengaud z BĂŠzier w Contra haereticos opisuje przebieg chrztu duchowego, zwanego consolamentum, podobnie jak wspomniany juÂż wczeÂśniej Jacques de Capellis: ZarĂłwno przewodniczÂący, jak i czÂłonkowie zgromadzenia myjÂą rĂŞce. TrzymajÂąc w rĂŞkach ksiĂŞgĂŞ Ewangelii, zachĂŞcajÂą, aby przyjmujÂący consolamentum zÂłoÂżyÂł w czekajÂącym go obrzĂŞdzie modlitewnym ca³¹ swojÂą nadziejĂŞ na zbawienie. KÂładÂą nastĂŞpnie na gÂłowie kandydata ksiĂŞgĂŞ Ewangelii, odmawiajÂą siedmiokrotnie ModlitwĂŞ PaĂąskÂą, po czym czytajÂą fragment Ewangelii Âśw. Jana (J 1,1-17). ObrzĂŞd przeprowadza przewodniczÂący, a w przypadku jego nieobecnoÂści − jakikolwiek czÂłonek koÂścioÂła katarĂłw, ktĂłry sam wczeÂśniej przyj¹³ consolamentum, czy to mĂŞÂżczyzna, czy teÂż (w przypadku chorych) kobieta. Katarzy wierzyli, Âże przez owo consolamentum dostÂąpiÂą zbawienia, Âże odpuszczone im zostajÂą w owej chwili wszystkie grzechy. Jego ranga jest najwyÂższa: nikt nie moÂże wejœÌ do krĂłlestwa bez consolamentum. Zgodnie z ich wiarÂą to wÂłaÂśnie jest owe nowe narodzenie, bez ktĂłrego nie moÂżna ujrzeĂŚ zbawienia: „Powiadam ci, jeÂśli siĂŞ ktoÂś nie narodzi powtĂłrnie, nie moÂże ujrzeĂŚ krĂłlestwa BoÂżego” (J 3,3). Gdyby jednak osoba udzielajÂąca go póŸniej popadÂła w grzechy ciĂŞÂżkie, to ci, ktĂłrzy przyjĂŞli od niej consolamentum,okazujÂą siĂŞ bez Âłaski, gdyÂż póŸniejszy grzech dowodzi, Âże juÂż wczeÂśniej osoba taka nie miaÂła Ducha ÂŚwiĂŞtego (inaczej by nie zgrzeszyÂła), a nie majÂąc Go − nie mogÂła Go udzieliĂŚ. NaleÂży wiĂŞc w takim przypadku przyj¹Ì consolamentum ponownie[22].

    b. RytuaÂł katarĂłw o consolamentum – duchowe odrodzenie przez naÂłoÂżenie rÂąk

    NajwaÂżniejszy Âśredniowieczny dokument wspĂłlnot katarskich to rytuaÂł ÂłaciĂąski z napisany ok. 1250 roku, a wiĂŞc juÂż po wojnie katarskiej[23]. Dokument ten zawiera pouczenia liturgiczne, tekst proponowanej homilii oraz opis obrzĂŞdu udzielenia pierwszego stopnia inicjacji katarskiej: tak zwane udzielenie modlitwy Ojcze nasz, czyli w³¹czenie do wspĂłlnoty wierzÂących. Zawiera teÂż opis drugiego stopnia wtajemniczenia: udzielenia consolamentum, czyli w³¹czenia do wspĂłlnoty doskonaÂłych.

    WedÂług RytuaÂłu chrzest duchowy, czyli consolamentum, odbywa siĂŞ przez naÂłoÂżenie rÂąk[24]. MoÂżna go otrzymaĂŚ zaraz po tak zwanym otrzymaniu Modlitwy PaĂąskiej[25], a wiĂŞc przy pominiĂŞciu okresu przygotowania. Jest to chrzest duchowy na odpuszczenie grzechĂłw, ktĂłry nastĂŞpuje przez modlitwĂŞ oraz naÂłoÂżenie rÂąk „dobrych chrzeÂścijan” (tj. katarĂłw)[26].

    Przez ten chrzest BĂłg udziela siÂły i mocy, aby ochrzczeni w ten sposĂłb sami mogli z kolei oczyszczaĂŚ innych przez podobny chrzest. Autor RytuaÂłu powoÂłuje siĂŞ tu m.in. na nastĂŞpujÂące teksty Ewangelii:

    − „Jezus znowu rzekÂł do nich: «PokĂłj wam! Jak Ojciec Mnie posÂłaÂł, tak i Ja was posyÂłam». Po tych sÂłowach tchn¹³ na nich i powiedziaÂł im: «WeÂźmijcie Ducha ÂŚwiĂŞtego!»” (J 20,21-22);

    − „ZaprawdĂŞ, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwi¹¿ecie na ziemi, bĂŞdzie zwiÂązane w niebie, a co rozwi¹¿ecie na ziemi, bĂŞdzie rozwiÂązane w niebie. Dalej, zaprawdĂŞ, powiadam wam: JeÂśli dwĂłch z was na ziemi zgodnie o coÂś prosiĂŚ bĂŞdzie, to wszystko otrzymajÂą od mojego Ojca, ktĂłry jest w niebie” (Mt 18,18-19);

    − „Jezus podszedÂł do nich i przemĂłwiÂł tymi sÂłowami: «Dana Mi jest wszelka wÂładza w niebie i na ziemi. IdÂźcie wiĂŞc i nauczajcie wszystkie narody, udzielajÂąc im chrztu w imiĂŞ Ojca i Syna, i Ducha ÂŚwiĂŞtego” (Mt 28,18-19)[27].

    W Rytuale katarskim chrzest taki nazywa siĂŞ nawet wprost „chrztem naÂłoÂżenia rÂąk”[28]. WedÂług RytuaÂłu jest to powrĂłt do pierwotnej praktyki uczniĂłw Jezusa: prawdziwi chrzeÂścijanie sÂą dziedzicami uczniĂłw i dlatego praktykujÂą chrzest naÂłoÂżenia rÂąk na odpuszczenie grzechĂłw[29]. O tym chrzcie, wedÂług rytu katarskiego, mĂłwiÂł ApostoÂł PaweÂł: „Gdybym mĂłwiÂł jĂŞzykami ludzi i anio³ów, a miÂłoÂści bym nie miaÂł […], nic mi nie pomoÂże” (1 Kor 13,1.3) − gdyÂż miaÂł na myÂśli: „Gdybym nie miaÂł chrztu duchem miÂłoÂści − nic mi nie pomoÂże”. Chrzest naÂłoÂżenia rÂąk „jest − jak siĂŞ wydaje − konieczny do zbawienia”[30].

    A oto fragment z homilii wygÂłaszanej przy udzielaniu consolamentum:

    „Nazywa siĂŞ to duchowym chrztem Jezusa Chrystusa i chrztem Ducha ÂŚwiĂŞtego, jak mĂłwiÂł Jan Chrzciciel: «Ja was chrzczĂŞ wodÂą dla nawrĂłcenia; lecz Ten, ktĂłry idzie za mnÂą, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosiĂŚ Mu sanda³ów. On was chrzciĂŚ bĂŞdzie Duchem ÂŚwiĂŞtym i ogniem» (Mt 3,11), co oznacza: On sam obmyje was i oczyÂści w zrozumieniu duchowym i w dobrych dzieÂłach.

    Przez ten chrzest naleÂży rozumieĂŚ to odrodzenie duchowe (spiritualis renatio), o ktĂłrym Chrystus mĂłwiÂł Nikodemowi: «JeÂśli siĂŞ ktoÂś nie narodzi z wody i z Ducha, nie moÂże wejœÌ do krĂłlestwa BoÂżego» (J 3,5)”[31].

    UdzielajÂący chrztu kÂładzie na gÂłowie wierzÂącego ksiĂŞgĂŞ, a wszyscy zebrani kÂładÂą na nim swojÂą prawÂą dÂłoĂą[32]. Chrzest ten pochodzi z ustanowienia Chrystusa, a jego skutkiem jest odpuszczenie grzechĂłw[33]. RytuaÂł ÂłaciĂąski jest wyraÂźnie bardziej stonowany w odniesieniu do katolicyzmu niÂż radykalnie antykatolickie formy dualizmu pochodzÂące z Bizancjum: zaznacza, Âże nie naleÂży gardziĂŚ pierwszym chrztem ani dotychczasowym chrzeÂścijaĂąstwem. Po prostu ten nowy, duchowy chrzest naÂłoÂżenia rÂąk jest konieczny, gdyÂż ten uprzedni nie wystarczyÂłby do zbawienia. Co waÂżne, dopiero od chwili przyjĂŞcia consolamentum czÂłowiekowi przysÂługuje miano chrzeÂścijanina (christianus); do tej pory byÂł jedynie kandydatem, nazywanym wierzÂącym (credens)[34].

    * * * * *

    Z przytoczonych to przykÂładĂłw wyÂłania siĂŞ doœÌ jednolity obraz consolamentum rozumianego przez katarĂłw jako chrzest w Duchu ÂŚwiĂŞtym.

    Po pierwsze, siĂŞgano po Pismo ÂŚwiĂŞte: oczekiwano speÂłnienia w praktycznym Âżyciu ewangelicznej zapowiedzi: „On was chrzciĂŚ bĂŞdzie Duchem ÂŚwiĂŞtym i ogniem” (por. Mt 3,11).

    Po drugie, odrzucano tradycyjny, katolicki sakrament chrztu jako speÂłnienie tej biblijnej zapowiedzi. TÂłumaczono, Âże do przyjĂŞcia BoÂżego daru potrzebna jest Âświadoma wiara, a katolicy zwykle udzielali sakramentalnego chrztu maÂłym dzieciom. W oczach katarĂłw pozbawiaÂło to chrztu jakiejkolwiek mocy. Drugim powodem odrzucania katolickiego chrztu byÂł teÂż jego (oczywisty przecieÂż) zwiÂązek z materiÂą: skoro uÂżywano do jego celebracji wody, to w odbiorze katarĂłw stanowiÂło to niegodne odwoÂłanie siĂŞ do gorszej, materialnej czĂŞÂści Âświata. Katarzy co najwyÂżej byli wiĂŞc gotowi widzieĂŚ w chrzcie tylko to samo, co czyniÂł Jan Chrzciciel jako przygotowanie do przyjĂŞcia orĂŞdzia Chrystusa. Wreszcie pojawiaÂł siĂŞ teÂż motyw grzesznoÂści katolikĂłw, a zwÂłaszcza katolickich szafarzy sakramentĂłw: wywodzono, Âże grzesznik nie moÂże udzieliĂŚ duchowego daru, skoro jego grzech wskazuje, iÂż sam Ducha nie ma.

    Moc realizacji ewangelicznej obietnicy narodzenia z Boga, czyli odrodzenia z wody i z Ducha, przypisywano wiĂŞc obrzĂŞdowi nakÂładania rÂąk w katarskiej wspĂłlnocie wierzÂących oraz zdecydowanie odmawiano tej mocy katolickiemu sakramentowi chrztu.

    Po trzecie, okreÂślenie chrzest Duchem ÂŚwiĂŞtym (lub chrzest w Duchu) odnoszono – wskutek odrzucenia „chrztu wodÂą” – do pewnego rodzaju modlitwy. Chrzest w Duchu polegaÂł wiĂŞc na wspĂłlnotowej modlitwie o ten duchowy dar dla osoby ubiegajÂącej siĂŞ o niego. SkutecznoœÌ tej modlitwy wymagaÂła, aby modlÂąca siĂŞ wspĂłlnota skÂładaÂła siĂŞ tylko z osĂłb, ktĂłre juÂż wczeÂśniej otrzymaÂły tak rozumiany chrzest w Duchu. Praktyczny przebieg modlitwy obejmowaÂł naÂłoÂżenie rÂąk (najbliÂżej stojÂący dotykali swoimi dÂłoĂąmi gÂłowy i ramion osoby oczekujÂącej na consolamentum), symboliczne poÂłoÂżenie Biblii na kandydata oraz przekazanie mu sÂłowa z Pisma ÂŚwiĂŞtego dostosowanego do tej okazji.

    Po czwarte, ten wÂłaÂśnie modlitewny akt chrztu w Duchu sprawiaÂł, Âże czÂłowiek stawaÂł siĂŞ chrzeÂścijaninem: do tej pory byÂł tylko kandydatem na ucznia Chrystusa. Skutek ten obejmowaÂł rĂłwnieÂż odpuszczenie w tej wÂłaÂśnie chwili wszystkich popeÂłnionych grzechĂłw i napeÂłnienie ÂłaskÂą, a wiĂŞc nowe narodzenie. Wydaje siĂŞ, Âże z tego wÂłaÂśnie powodu uprzywilejowanym tekstem biblijnym stosowanym podczas duchowego chrztu byÂł Janowy prolog (J 1,1-17). Tam przecieÂż czytamy, Âże „wszystkim tym, ktĂłrzy Je przyjĂŞli, [SÂłowo] daÂło moc, aby siĂŞ stali dzieĂŚmi BoÂżymi, tym, ktĂłrzy wierzÂą w imiĂŞ Jego – ktĂłrzy ani z krwi, ani z ¿¹dzy ciaÂła, ani z woli mĂŞÂża, ale z Boga siĂŞ narodzili” (J 1,12-13). Owo „przyjĂŞcie SÂłowa” byÂło rozumiane jako akt modlitewny, skierowana do Boga proÂśba o chrzest w Duchu. MoÂżna by wiĂŞc powiedzieĂŚ – posÂługujÂąc siĂŞ (nieco sztucznie, co prawda) katolickÂą terminologiÂą – Âże za materiĂŞ tego sakramentu uwaÂżano naÂłoÂżenie rÂąk przez zgromadzonÂą wspĂłlnotĂŞ „doskonaÂłych”.

Tym pierwszoplanowym tematem jest przekroczenie przez Cz³owieka NIEWOLI EMOCJONALNEJ, JEGO WYJ¦CIE Z POD W£ADANIA NIM PRZEZ NAJBARDZIEJ W£ADCZE, JEDZENIE I SEKS,( te atawistyczne potrzeby ¿ycia, a , raczej ograniczanie ich zaspokojenia, to najbardziej w³adcze elementy oparte na emocjach) PRZEKROCZENIE TRZECIO WYMIAROWYCH, UZALE¯NIEÑ ,TO G£ÓWNIE UNIEZALE¯NIENIE SIÊ OD EMOCJI ZWI¡ZANYCH Z DWOMA PIERWSZYMI CZAKRAMI , TO, PO RAZ PIERWSZY UZYSKANIE PE£NI MOCY CZAKRY TRZECIEJ, OTWIERAJ¡CEJ NAM DROGÊ DO CZAKRY SERCA.

    Znaczy to, ni mniej ni wiĂŞcej, jak PEÂŁNÂĄ WOLNO¦Æ dla CzÂłowieka i Âżycie nowÂą wiedzÂą bez emocjonalnych uzaleÂżnieĂą strachem.
    WÂładza nad emocjami tworzy Nowego CzÂłowieka, CzÂłowieka Duchowego, ktĂłry zakoĂączyÂł doÂświadczenia w obrĂŞbie swojej zwierzĂŞcej seksualnoÂści ( nie jest to, juz dla niego magiczny krÂąg , bo posiada peÂłniĂŞ wiedzy) , rozpocznie poznawanie wpÂływu najwyÂższych uczuĂŚ na jego wszystkie zmysÂły , w³¹cznie z seksualnoÂściÂą.

  Nie chcĂŞ dyskutowaĂŚ o P. Struskim , bo zaraz tu siĂŞ moÂże pojawiĂŚ.... , ale iloœÌ dzieci , ktĂłre posiada chyba nie ÂświadczÂą o zaniku jego dolnych czakr, a , co za tym idzie mĂŞskich mocy seksualnych.

Tabela 4
Wykaz stanowisk archeologicznych na terenie Podkowa
LeÂśna (za MPZP)
[41]
Lp.
Nr w ewidencji

Opis

1 59-63/2
Âślady osadnictwa staroÂżytnego i wczesnoÂśredniowiecznego, rejon
ul. Grodziskiej

2 59-63/12
Âślady staroÂżytnej produkcji
Âżelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja:
ul. G³ówna i ul. Borsucza

3 59-63/13
Âślady staro
Âżytnej produkcji
Âżelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja:
ul. Sarnia

4 59-63/14
Âślady staro
Âżytnej produkcji
Âżelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja
ul. Borsucza

5 59-63/26 cmentarzysko kultury ÂłuÂżyckiej VI – V w p.n.e., lokalizacja: ul. Miejska
6 60-64/10
Âślad osadnictwa staro
Âżytnego, rejon Lasu MÂłochowskiego

Na wszystkich stanowiskach archeologicznych wszelkie zamierzone zmiany
w zagospodarowaniu terenu oraz planowane inwestycje
(kubaturowe, drogowe, zwiÂązane
z uzbrojeniem terenu i eksploatacjÂą
kruszywa) oraz roboty ziemne naruszajÂące strukturĂŞ
gruntu poniÂżej warstwy uÂżytkowanej rolniczo - przed uzyskaniem pozwolenia na
budowĂŞ wymagajÂą uzgodnienia przez organy samorzÂądowe z WojewĂłdzkim Konserwatorem ZabytkĂłw.
2.3.4. Turys

1.1.1   Stanowiska archeologiczne
Na terenie Podkowy LeÂśnej stwierdzono wystĂŞpowanie stanowisk archeologicznych (Tabela nr 5).

 Miejsca te sÂą czĂŞÂściÂą ogromnego (byÂł to drugi pod wzglĂŞdem wielkoÂści oÂśrodek po ÂŚwiĂŞtokrzyskim) oÂśrodka metalurgii Âżelaza. ÂŚlady procesĂłw hutniczych pochodzÂą z I-III wieku naszej ery, a obejmujÂą wydobycie surowcĂłw, wytop Âżelaza, obrĂłbkĂŞ kowalskÂą i wykonanie finalne.

Lokalizacje obiektów archeologicznych przedstawia za³¹cznik nr 4.

Tabela nr 5. Wykaz stanowisk archeologicznych na terenie Podkowa LeÂśna (za SUiKZP )
Nr   Nr w ewidencji   Opis
1   59-63/12   Âślady staroÂżytnej produkcji Âżelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja: ul. G³ówna i ul. Borsucza
2   59-63/13   Âślady staroÂżytnej produkcji Âżelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja: ul. Sarnia
3   59-63/14   Âślady staroÂżytnej produkcji Âżelaza z I w p.n.e. – III w n.e., lokalizacja ul. Borsucza
4   59-63/26   cmentarzysko kultury ÂłuÂżyckiej VI – V w p.n.e., lokalizacja: ul. Miejska
 
Na wszystkich stanowiskach archeologicznych wszelkie zamierzone zmiany w zagospodarowaniu terenu oraz planowane inwestycje (kubaturowe, drogowe, zwiÂązane z uzbrojeniem terenu i eksploatacjÂą kruszywa) oraz roboty ziemne naruszajÂące strukturĂŞ gruntu poniÂżej warstwy uÂżytkowanej rolniczo - przed uzyskaniem pozwolenia na budowĂŞ wymagajÂą uzgodnienia przez organa samorzÂądowe z WojewĂłdzkim Konserwatorem ZabytkĂłw.

Kura
Skocz do: nawigacji , szukaj
   ArtykuÂł ten zajmuje siĂŞ Kura River. Dla innych zastosowaĂą, patrz Cura .
Kura
მტკვარი (Mtkvari), Freestyle
Kura w Likani Lesser Kaukaz, Gruzja (early photo kolor Prokudin-Gorsky, ok. 1915)

Kura w Likani w maÂłym Kaukazu , Gruzji
(Early photo kolor Prokudin-Gorsky , okoÂło 1915)
Dane
Lokalizacja    Turcja , Gruzja , AzerbejdÂżan
Rzeka System    Kura
Headwaters    zachĂłd od Ardahan
40 ° 40 '23 "N, 42 ° 45 '54" E
WysokoœÌ ÂŹrĂłdÂło    okoÂło 2650 m
Usta    Caspian Sea Wspó³rzĂŞdne: 39 ° 17 '11 "N, 49 ° 25 '40" E
39 ° 17 '11 "N, 49 ° 25 '40" E
WysokoœÌ Mouth    28 m poniÂżej morza
Ró¿nica wysokoÂści    okoÂło 2678 m
DÂługoœÌ    1364 km [1]
ZasiĂŞg    218.906 km ²
Wydatki na poziomie Tbilisi [1]    MQ
   205 m³ / s
Wydatki na Mingechevir poziomie [1]    MQ
   402 m³ / s
Wydatki na poziomie ujÂścia blisko [1]    MQ
   575 m³ / s
Lewy dopÂływy    Big Liachwi , Ksani , Aragwi , Alazani
Rights dopÂływy    Chrami , Aghstafa , ary
PrzepÂływa przez zbiorniki    Shamkir zbiornik , Mingechevir Reservoir
Miasta    Tbilisi , Rustavi , Mingechevir
Miasta Âśredniej wielkoÂści    Gori
Kura w Tbilisi

Kura w Tbilisi
Przebieg Kura

Przebieg Kura

1364 km dÂługoÂści Kura (ang. rĂłwnieÂż leczyĂŚ; gruziĂąskÂą მტკვარი / Mtkvari, AzerbejdÂżanu freestyle) jest najwiĂŞkszÂą rzekÂą w Kaukazie .
Spis treÂści

    1 Nazwa
    2 przedmiotĂłw
    3 UÂżyj
    4 Linki zewnĂŞtrzne
    5 Referencje

Nazwa

W dawnych czasach rzeki nazwano Cyrus. By³ pierwszym rosyjskim póŸniej z zachodnioeuropejskich kartografów u¿ywanych. Rosyjski historyk i jêzykoznawca Diakonov wszczê³a nazwê Kura Rzeki Quirane z, [2] kraj od anna³ach Urartian króla Sarduri II jest znany i blisko z Iga w s¹siedztwie Cildir Lake by³o. [3 ]

Georgian nazwa Mtkvari (მტკვარი) jest pod³¹czony do innego gruziĂąskiego sÂłowa Mtknari (მტკნარი), ktĂłre w jĂŞzyku niemieckim oznacza Âświe¿¹ wodĂŞ.
Historia

Kura ma ÂźrĂłdÂło  w pó³nocno-wschodniej Turcji, w ​​prowincji Ardahan , pÂłynÂący przez GruzjĂŞ i AzerbejdÂżan , aÂż do Morza Kaspijskiego otwiera. GĂłrne wiatry Kurs przez gĂłry na pó³noc. Od wokó³ Gori , g³ówny kierunek przepÂływu jest na poÂłudniowy-wschĂłd i prowadzi w dolnym biegu Kura-Araks nizinny i rozlegÂłe stepy . Jest jeden na ustach na Morzu Kaspijskim Delta . Ich najwiĂŞksze dopÂływy Big Liachwi , Ksani , Aragwi , Chrami , Alazani w szczegĂłlnoÂści Aras (Araxes wczeÂśniej).
Warunki

Kura jest dla matek i roÂślin wodnych wykorzystywanych, na przykÂład, 605 km ² duÂży zbiornik Mingechevir , gdzie jest elektrownia wodna o mocy 359 megawatĂłw . Od Mingechevir w AzerbejdÂżanie, rzeki, w sumie 480 km dÂługoÂści, chociaÂż Âżeglowna, ale jako droga transportu dla Âżeglugi ÂśrĂłdlÂądowej nie sÂą juÂż waÂżne. RoÂśliny przemysÂłowe i komunalne Âścieki zanieczyszczajÂące rzeki trudne. Z regionu Gruzji gĂłrniczych Marneuli nie sÂą niewielkie iloÂści kobaltu , cyny , niklu i kadmu przemywa do Kura.

W 2002 roku, Armenia , Azerbejd¿an i Gruzja, wraz z niemieck¹ Federaln¹ Agencj¹ Ochrony Œrodowiska projekt wspó³pracy ponadnarodowej do StÜrfallvorsorge za³o¿ony w Kura basenu. Katastrofa jak wodach rumuùskiego Cisy w 2000 roku, aby temu zapobiec.
Linki zewnĂŞt

Anatolia (tureckie Anadolu) – kraina, nale¿¹ca do Turcji, na pó³wyspie Azja Mniejsza (ktĂłrego jest synonimem), le¿¹ca miĂŞdzy Morzem Czarnym a ZatokÂą Aleksandretty.

Spis treÂści

   

Pochodzenie nazwy

Nazwa Anatolia pochodzi od greckiego sÂłowa anatolē – 'wschĂłd (sÂłoĂąca lub geogr.)' lub AnatolĂ­a - '1. (kraj) wschodu (sÂłoĂąca);

2. geogr. Wschód' i powsta³a w czasach staro¿ytnych. Przejêli j¹ Turcy osmaùscy jako okreœlenie dla prowincji obejmuj¹cych Azjê Mniejsz¹. Jako termin geograficzno-historyczny obejmuje ca³¹ azjatyck¹ czêœÌ Turcji. Nazwa ta w brzmieniu tureckim Anadolu zosta³a poprzez etymologiê ludow¹ b³êdnie zinterpretowana jako rzekomo '(kraina) pe³na matek' od tur. ana - 'matka' i dolu - 'pe³en'[1].

Inna, zamiennie uÂżywana, nazwa Anatolii to Azja Mniejsza (Âłac. Asia Minor). Arabowie uÂżywali nazwy Rum "Rzym".
Geografia

Pó³wysep Azja Mniejsza znajduje siĂŞ w zachodniej Azji i tworzy pomost lÂądowy ³¹czÂący ten kontynent z EuropÂą. Pó³wysep oblewajÂą morza: ÂŚrĂłdziemne, Egejskie, Marmara i Czarne. Od Europy oddzielajÂą go cieÂśniny Bosfor i Dardanele. Zajmuje powierzchniĂŞ ok. 500 tys. km². Na pó³wyspie tym leÂży azjatycka czêœÌ Turcji.

WnĂŞtrze pó³wyspu zajmujÂą stare, zrĂŞbowe pÂłaskowyÂże i kotliny WyÂżyny Anatolijskiej o wysokoÂściach 900–1500 m n.p.m., z najwyÂższym szczytem Erciyes Dağı (staroÂżytny Argajos) - 3917 m n.p.m. ÂŚrodek wyÂżyny zajmuje sÂłony step ze sÂłonym jeziorem TuzgĂślĂź. Bardziej Âżyzne tereny poÂłoÂżone sÂą w centralnej czĂŞÂści Anatolii zwanej KapadocjÂą, przez ktĂłrÂą przepÂływa Kizilirmak (gr. Halys). WyÂżyna otoczona jest od poÂłudnia i pó³nocy dwoma rĂłwnoleÂżnikowymi ÂłaĂącuchami mÂłodych gĂłr faÂłdowania alpejskiego: GĂłr Pontyjskich (3932 m n.p.m.), ktĂłre opadajÂą stromo w kierunku Morza Czarnego i Taurusu (3734 m n.p.m.), ktĂłre na wschodzie ³¹czÂą siĂŞ tworzÂąc WyÂżynĂŞ ArmeĂąskÂą, geograficznie zaliczanÂą juÂż do Azji wÂłaÂściwej. Pó³wysep potrzaskany jest licznymi uskokami (uskok anatolijski) i nawiedzany jest czĂŞsto przez katastrofalne trzĂŞsienia ziemi.
Historia
Anatolia pod panowaniem rzymskim

Obszary Azji Mniejszej by³y zasiedlane ju¿ od paleolitu. W neolicie, w po³udniowej Anatolii rozwija³a siê osada w Çatalhöyük. W okresach pó¼niejszych osadnictwo przyci±ga³y ¿yzne aluwialne równiny nadmorskie: Cylicja i Pamfilia oraz wybrze¿a i doliny anatolijskie. W Azji Mniejszej swe kultury i pañstwa rozwijali: Hetyci, Huryci, Luwijczycy, Frygowie, Lidyjczycy, Persowie, Celtowie, Pelazgowie, Grecy, Ormianie, Rzymianie, Bizantyjczycy, Kurdowie, Turcy seld¿uccy i Turcy osmañscy.

Anatolia w czasach rzymskich byÂła prowincjÂą o nazwie Azja (Âłac. Asia). Z czasem jednak na jej terenie ustanowiono nastĂŞpujÂące prowincje: Bitynia, Cylicja, Kapadocja, Galacja, Licja, Pont.

Jako termin geograficzno-historyczny obejmuje ca³¹ azjatyck¹ czêœÌ Turcji. Nazwa ta w brzmieniu tureckim Anadolu zosta³a poprzez etymologiê ludow¹ b³êdnie zinterpretowana jako rzekomo '(kraina) pe³na matek' od tur. ana - 'matka' i dolu - 'pe³en'

Mitologia hetycka

jedna z mitologii anatolijskich, wchodz¹ca w sk³ad mitologii ludów indoeuropejskich; obejmuje kulty i wierzenia Protohetytów (Hatytów) i zasymilowanych z nimi w II tys. p.n.e. ie. Hetytów. Cechowa³a j¹ wielowarstwowoœÌ wierzeù, wynikaj¹ca z wcielania bóstw podbitych ludów (hur., luw., mezop.) do het. panteonu. Informacji o h. m. dostarczaj¹ g³ównie tabliczki z pismem klinowym w stolicy paùstwa het. w Hattu¹a¹ (obecnie BoghazkÜy, Turcja).

W h. m. najwyÂższÂą warstwĂŞ panteonu stanowiÂł bĂłg burzy Tarhu-(na) i bogini-sÂłoĂące Wurunsemu, ktĂłrzy wraz z ich potomstwem - cĂłrkami MezullÂą i InarÂą, oraz synami: Telipinu, bogiem-sÂłoĂącem Istanu i bogiem wojny Wurunkatte tworzyli krÂąg najwaÂżniejszych bĂłstw niebiaĂąskich; posÂłaĂącem boga-burzy byÂł Suwalijatta, prawdopodobnie jego brat. Do synĂłw naczelnej pary zaliczali siĂŞ teÂż lokalni bogowie, jak Sulinkattainu - bĂłg burzy z miasta Nerik, bogowie burzy m. Zip(pa)landa i Kuliwisna, a takÂże zapewne Wahisi ('bĂłg burzy domu'). Wezyrem boga burzy byÂł nieznany z imienia 'bĂłg burzy pĂłl', w krĂŞgu boga burzy znajdowaÂł siĂŞ teÂż Wasezzil (hat. Wasizzil) o przydomku Takkihal ('Lew') - zw. z rytuaÂłami meteorologicznymi dla boga-burzy.Do generacji starszych bĂłstw naleÂżaÂła Hannahana i nieznany z imienia ojciec Tarhuna. Bogiem sÂłoĂąca z epoki ie. byÂł Sjusimmi (dosÂł. 'nasze sÂłoĂące', wymieniony w XVIII p.n.e.), w panteonie het. zastÂąpiony przez Istanu(s); zapewne jego synem byÂł Hapantali(ja), bog-pasterz jego stad, prawdopodobnie teÂż zwiÂązana z nim byÂła bogini Hantitassu, o ktĂłrej nic bliÂższego nie wiadomo. Zintuhi byÂła pomniejszym bĂłstwem, wnuczkÂą Wurunsemu, ktĂłrÂą wzywano w modlitwach jako poÂśredniczkĂŞ do niej; stadami ÂświĂŞtym stad owiec zajmowaÂły siĂŞ teÂż sÂłoneczna bogini Mezulla, cĂłrka Wurunsemu, i Hulla. Bogiem ksiĂŞÂżyca byÂł u HetytĂłw Arma-(Âą). BoginiÂą jakiejÂś gwiazdy byÂła bogini Ninga (majÂąca pojawiaĂŚ siĂŞ w 9-tym miesiÂącu roku). Do bĂłstw 'niebieskich' naleÂżeli teÂż Hatepinu - cĂłrka Aruny, bogini miÂłoÂści i Âżona Telipinu, a takÂże Tasimmet - naÂłoÂżnica boga burzy. SzczegĂłlnym kultem otaczano teÂż boginiĂŞ Titiwutti.

Do 'dolnych' bóstw nale¿a³ bóg podziemnego œwiata Lel(u)wani w otoczeniu Tasammat, Tasimmeti, bóga-kowala Hasamili wraz z braÌmi, i Zilipuri, oraz Wurunsemu i mieszkaùcy jej dworu, którymi by³y bóstwa Hilassi, Darawa i Paraja; wœród bóstw œwiata podziemnego znajdowa³y siê te¿: bóstwo Kurwasu, zapewne tak¿e Linkijant- 'bóstwa przysiêgi', i bóstwa losu. Do tych ostatnich zaliczano parê I¹tusajê i Papajê, i boginie Gulses, pojawiaj¹ce siê obok innych ¿eùskich bogiù znanych jako dMAHHI.A lub dMAHMEŠ. Tak¿e Anzili i Zukki mog³y wchodziÌ do grupy bogiù losu lub szczêœcia. Wœród bóstw urodzaju i p³odnoœci wa¿ne miejsce zajmowa³a bogini Mamma (sthet. (Ka)mamma), dalej mêskie bóstwo Mijatanzipa/Majatanzipa, dbaj¹ce o wzrost plonów (z het. mijatar 'wzrastanie, dojrza³oœÌ'), bogini ziarna Halki-, bliskoznaczna z ni¹ Mayanda- zipa- 'bóstwo urodzaju'. Odrêbne grupy bóstw podziemi stanowi³y bóstwa zsy³aj¹ce zarazê, jak Akni, bóg zarazy i wojny, mo¿e identyczny z 'Wielkim Bogiem', do których mo¿na zaliczyÌ graj¹c¹ wa¿n¹ rolê w rytua³ach magicznych parê bóstw Hantasepa, o 'krwi¹ nabieg³ych oczach i [w] krwistoczerwonych szatach', zwi¹zan¹ z chorobami i urokami, a tak¿e bogowie opiekuùczy, jak np. bóg dnia Šiwatt- ('dzieù'), I¹pant / I¹panza¹epa(¹) 'geniusz nocy, bogini nocy', opiekuj¹cy siê miejscami Hilasi / Hilanzipa¹ by³ bóstwem opiekuùczym dworu, A¹ka¹epa¹ - bogiem bramy, Zilipuri opiekowa³ siê dworem królewskim i by³ wi¹zany z bram¹ pa³acu, bogini Malija opiekowa³a siê winnicami, by³y te¿ bóstwa opiekuùcze ró¿nych miast, jak Kamrusepa, czasem czczone m.in. pod postaci¹ runa - do najwa¿niejszych bóstw tej grupy nale¿a³ Zitharija. Osobne grupy bóstw opiekuùczych stanowi³y Karzi i Habantali, oraz Innarawantes (dos³. 'Silni', 'Krzepcy' bogowie). Boskich opiekunów mia³y te¿ poszczególne czêœci cia³a, np. Hanta¹¹a¹ 'bóstwo czo³a', Šakuwa¹¹a¹ 'bóstwo oczu', I¹tamana¹¹a¹ 'bóstwo uszu', Ki¹¹ara¹¹a¹a 'bóstwo rêki', Ginuwa¹¹a¹ (Kinuwa¹¹a¹) 'bóstwo kolana', a nawet dusza - bóstwo duszy I¹tanza¹¹i¹. Do bóstw opiekuùczych nale¿eli te¿ zmarli w³adcy, którzy po œmierci stawali siê bogami. Obszern¹ grup¹ bóstw h. m. by³y bóstwa - personifikacje w rodzaju boga Halma¹uit (personifikacja Tronu królewskiego), hat. Kuzanisu (upersonifikowane Ognisko), a tak¿e Nahszaratt ('Strach') i Weritema ('Zgroza'), personifikuj¹ce lêk i przera¿enie, wystêpuj¹ce w parze albo pojmowane zbiorowo jako Nahszarattasz ('Strachy') i Werutemasz ('Zgrozy'), przyboczne bóstwa boga burzy i Istanu. Liczn¹ grupê stanowili bogowie-góry, np. bóg-góra Zaliu/Zalijanu wraz z jego ma³¿onk¹ Zashapun¹ i na³o¿nic¹ Tazzuwasi; góra Halalazipa; góra Iskisa; góra Arnuwanda; góra Saluwanta; szczyt Puskurunuwa/Piskurunuwa; bóg-wzgórze Pirwa wraz z towarzysz¹c¹ mu Aœga¹ep¹ i in. Hetyci znali te¿ boginie-rzeki (np. bogini-rzeka Zulija) i upersonifikowane si³y przyrody, jak Wiatr - brat Tarhuny; niebo by³o personifikowane i nazywane 'ojcem'; tak¿e ziemiê wyobra¿ano sobie jako bóstwo p³ci ¿eùskiej, córkê Istanu, zw. Dagan-zipa¹ / Taganzipa 'duch ziemi, bogini-Ziemia'. Do tego rodzaju bóstw nale¿a³ Aruna 'ocean, morze', a tak¿e uosobienie suszy i letnich upa³ów - bóg Illujanka, upersonifikowane Odrêtwienie - Hahhima i in. Jako bóstwa wystêpowa³y te¿ pojêcia abstrakcyjne, jak du¹ka- ratt- 'radoœÌ', karija¹ha- 'rozs¹dek', hattulatar 'zdrowie', handantatarra 'porz¹dek prawny'.

Wed³ug nielicznych zreszt¹ wzmianek, Hetyci wyobra¿ali sobie œwiat jako wielk¹ budowlê o czterech naro¿nikach, której dach stanowi³o niebo, a podstawê ziemia, œwiat zaœ dzielili na dwie czêœci: niebo i ziemiê, które podzielili miêdzy siebie bogowie, jak o tym wspomina jeden z tekstów: "bior¹c niebo ziemiê [we w³adanie] rozdzielili siê bogowie. Górne bóstwa wziê³y sobie niebo, a dolne bóstwa wziê³y sobie ziemiê doln¹ krainê. Ka¿dy wzi¹³ sobie co jego...". Wed³ug fragmentu jednego z mitów, bóg-S³oùce wybudowa³ sobie pa³ac w mieœcie Lihzina. Taras pod budowê pomagali mu sypaÌ bóg-burza i Lilwani, a bóstwa Katahzipuri i Hasamili bra³y udzia³ w pracach wykoùczeniowych. Inny fragment wspomina, ¿e "bogowie zarz¹dzali krajami i ustanawiali w nich [porz¹dek]", a "w Hattusa ustanowili wielki tron [stolicê]".

Spoœród zachowanych mitów het., mit o Illujance, znany w dwóch wersjach, opowiada o walce boga-burzy z Wê¿em; wed³ug obu wersji, w pierwszym starciu bóg-burza przegrywa - zostaje okaleczony lub Illujanka zabiera mu serce i oczy. W pierwszej wersji, pokonany bóg burzy wzi¹³ sobie za ¿onê ziemsk¹ kobietê, z któr¹ mia³ syna. "Gdy ten dorós³ - mówi dalej mit - o¿eni³ siê z córk¹ Smoka. Bóg burzy poucza³ syna: 'Gdy pójdziesz do domu swej ¿ony, za¿¹daj serca i oczu.'" Kiedy ju¿ bóg-burza odzyska³ serce i oczy, pokona³ w walce smoka, zabijaj¹c przy okazji w³asnego syna wspieraj¹cego teœcia. Inna wersja opisuje szeroko udzia³ Inary i jej wspólnika, œmiertelnika o imieniu Hupasija, w ostatecznym pokonaniu Illujanki. Kiedy Inara wyprawi³a ucztê, Smok wraz ze swymi synami upili siê, tak ¿e Hupasija móg³ skrêpowaÌ sznurem, a bóg burzy zabiÌ Smoka.

Inne mity opowiadaj¹ o Ksiê¿ycu i S³oùcu; mit O Ksiê¿ycu, który spad³ z nieba opowiada o upadku Ksiê¿yca na dziedziniec i próbach jego ratowania przez Hapantali i Kamrusepê, niestety dalszy ci¹g nie zachowa³ siê. Mit Telipinu i córka Morza opowiada o zaginiêciu S³oùca; wystêpuje w niej w¹tek Telipinu i o¿enku z Hatepinu - córk¹ Morza (Aruny). Charakterystyczna dla h. m. jest grupa mitów o bogu, który odszed³ obra¿ony z jakichœ powodów, znana w kilku wariantach, jednak oparta na wspólnym schemacie. Odejœcie boga powoduje zamieranie ¿ycia na ziemi, bóstwo znika i ukrywa siê, tymczasem bogowie zbieraj¹ siê na ucztê; jedz¹, lecz nie mog¹ siê nasyciÌ. Rozpoczynaj¹ siê poszukiwania zaginionego, odgrywaj¹ w nich rolê - oprócz bogów - orze³ i pszczo³a. Pszczo³a znajduje ukryte bóstwo, budzi je z uœpienia uk³uciem ¿¹d³a. Rozdra¿niony bólem i zagniewany bóg wpada w jeszcze wiêksz¹ wœciek³oœÌ, powoduj¹c powodzie. Bogowie postanawiaj¹ zawezwaÌ na pomoc Kamrusepê, ta zaklêciami zwolna uœmierza gniew bóstwa, a nastêpnie przyzywa je do powrotu i usposabia ¿yczliwie wobec b³agalników. W najbardziej znanym i g³ównym w¹tku bogiem, który odchodzi jest Telipinu, inne lokalne warianty mitu umieszcza³y w tej roli boga burzy Nerik, Hannahannê, Inarê, a tak¿e bóstwa o imionach Anzili i Zukki; wed³ug jednego z nich, zaginione jest œwiête runo.

Inne zachowane mity, np. mit O Hahhima i tajemniczym naczyniu, czy mit zw. Gniew Wielkiego Boga, opowiadajÂą o kolejnych rewolucjach, zagraÂżajÂących bogowi burzy i innym bogom. Ten ostatni mĂłwiÂł o uczcie, na ktĂłrÂą bĂłg burzy zaprosiÂł wszystkich bogĂłw, pomijajÂąc jednego ('Wielkiego Boga'), ktĂłry mÂści siĂŞ za zniewagĂŞ zsyÂłajÂąc choroby na ludzi, wzburzajÂąc morze itd. Na uwagĂŞ zasÂługuje teÂż mit O 30 synach krĂłlowej miasta Kanesz, opowiadajÂący o jej synach, porzuconych przez niÂą, uratowanych i wychowanych przez bogĂłw. JuÂż doroÂśli, bracia dowiadujÂą siĂŞ o swojej matce i wybierajÂą siĂŞ do miasta, w ktĂłrym siĂŞ urodzili. W tym czasie jednak, krĂłlowa wychowywaÂła 30 cĂłrek, urodzonych w jednym roku. Matka nie wiedzÂąc o pochodzeniu przybyÂłych, postanawia oÂżeniĂŚ ich ze swoimi siostrami. Jedynie najmÂłodszy z synĂłw wystĂŞpuje przeciwko temu weselu... Innymi tego typu mitami, jest mit O Appu, lub O SÂłoĂącu, o rybaku i znalezionym dziecku, w ktĂłrych bogowie ingerujÂą w Âżycie ÂśmiertelnikĂłw.

Hetycka kraina podziemi by³a nazywana terminami: kattera utne 'dolna kraina', dankui¹ tekan 'czarna ziemia' lub dankui¹ daganzipa¹ 'ts.'. Wed³ug niektórych przekazów, istanza- 'dusza' odchodzi³a w g³¹b czarnej ziemi, mo¿na by³o dostaÌ siê do zaœwiatów te¿ drog¹ prowadz¹c¹ przez morze (morza); znajdowa³o siê w niej dziewiêÌ rzek, m.in. o nazwach Nakkilijata i Mara¹¹anta. Przez krainê podziemi przebiega³a droga 'podziemnego S³oùca', to¿samego z Wurunsemu; znajdowa³ siê tam dwór boga Lel(u)wani, a tak¿e Wurunsemu, gdzie przebywa³a jej œwita: bóstwo opiekuùcze, wezyr, s³udzy, fryzjerzy, bóstwa Hilassi, Darawa (Tarawa) i Paraja. Zaœwiaty s¹ te¿ miejscem, gdzie znajdowa³a siê wellu-, ³¹ka, na której ubóstwiony po œmierci król pas³ swoje wo³y, owce, konie i mu³y.

Bo¿ek Immarni by³ byÌ mo¿e bóstwem przyrody a. leœnym demonem. Z³oœliwe demony okreœlali Hetyci s³owami kallar uttar 'z³a istota'; jednym z nich by³ tajemniczy, z³y demon tarpi-, uwiêziony w podziemnym kotle nieszczêœÌ. Osobn¹ kategori¹ duchów by³y wywodz¹ce siê ze zmar³ych 'duchy szkodz¹ce' i niektóre dusze zmar³ych, zw³aszcza nie pogrzebane albo obmawiane ju¿ po œmierci.

W h. m. pojawiajÂą siĂŞ takÂże herosi, do ktĂłrych zalicza siĂŞ postaĂŚ IÂąkalliÂą'a (od het. iÂąkallai- 'rozdzieraĂŚ, rozszarpywaĂŚ, rozpÂłataĂŚ, oderwaĂŚ'), ktĂłrego imiĂŞ pozostaje w zwiÂązku z okaleczeniem siĂŞ bohatera mitu. Innymi herosami h. m. sÂą: syn boga-burzy; Huppasija; synowie krĂłlowej miasta Kanesz i in.

    NH: Tak.SION jest straÂżnikiem tajemnicy w Rennes-le-Chateau, ktĂłre zostaÂły uznane za tajemnicĂŞ paĂąstwowÂą od ok.. 1153. CE. W rzeczywistoÂści to,on co rozpocz¹³ jako jeden podstawowy sekret staÂło siĂŞ masÂą tajemnic poczÂąwszy od historycznych ezoterycznych / okultystycznych w Âświecie wspó³czesnym / metafizycznym.

Syrianie przyjmowali tĂŞ energiĂŞ w kompleksie piramid w Gizie i potem przekazywali kody do ziemskich siatek energetycznych, umoÂżliwiajÂąc w ten sposĂłb spokojny i pÂłynny przekaz energii. Po tym, jak Gwiezdna Brama w Gizie zostaÂła zamkniĂŞta, przesyÂły energii na ZiemiĂŞ odbywaÂły siĂŞ dalej za poÂśrednictwem Syriusza, ale nie byÂły one odbierane przez ZiemiĂŞ z sposĂłb spĂłjny, i dlatego ewolucja ziemska zostaÂła spowolniona, a nawet przez jakiÂś czas zaburzona. JednakÂże w ciÂągu ostatnich dziesiĂŞciu lat Ziemia wzniosÂła siĂŞ w PiÂąty Wymiar  i “awansowaÂła” do statusu peÂłnoprawnego czÂłonka Rady Galaktycznej, i teraz przekazy przez BramĂŞ Lwa sÂą odbierane bezpoÂśrednio przez niÂą samÂą oraz przez RadĂŞ Starszych i RadĂŞ StraÂżnikĂłw Ziemi, a potem rozprowadzane przez nowe krystaliczne ziemskie sieci. W ten sposĂłb ewolucja Nowej Ziemi bĂŞdzie pod¹¿aĂŚ za “wskazĂłwkami” kodĂłw Âświetlnych, ktĂłre sÂą otrzymywane od Rady Galaktycznej i Wielkiego SÂłoĂąca Centralnego.

Co roku pomiĂŞdzy 26 lipca a 12 sierpnia nowa fala galaktycznego ÂświatÂła ze SÂłoĂąca Centralnego byÂła kierowana ku Ziemi i powiĂŞkszana przez sÂłoĂące bĂŞdÂące w koniunkcji {z³¹czeniu, czyli w jednej osi/w rzucie jedno nad drugim – przyp. tÂłum.} z heliakalnym wschodem {http://pl.wikipedia.org/wiki/Heliakalny_wsch%C3%B3d} Syriusza na pó³kuli pó³nocnej.

SÂą takie symbole zestawione ze sobÂą , ktĂłre otwierajÂą doskonale przestrzeĂą informacyjnÂą , naprawdĂŞ odczyt jest bardzo prosty. Jednak odczyt , to jedno , a zrozumienie caÂłoÂści , to drugie....  ;)


(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/1011709_526732114060771_1549301656_n.jpg)



Postaram siĂŞ zrobiĂŚ odczyt, zrozumienie pozostawiĂŞ kaÂżdemu indywidualnie. :) ZacznĂŞ od symboliki liter B S


To informacja z Kabala, prawie dobra, prawie bo nie kompletna.

http://franzbardon.pl/ksiazki/kpk/kpk_22.php

B - S

Poprzez formu³ê "B-S" mo¿na osi¹gn¹Ì zdolnoœÌ absolutnego panowania nad elektrycznym fluidem i dar proroctwa we wszystkich dziedzinach. Równoczeœnie, ta formu³a doprowadzi do doskona³ej zdolnoœci jasnowidzenia w zakresie losu, tj. patrzenia w przesz³oœÌ, teraŸniejszoœÌ i przysz³oœÌ. Poza tym, mag formu³ uzyska ca³kowit¹ kontrolê nad ludŸmi i zwierzêtami. Jeœli jest to dla niego po¿¹dane, mo¿e on natychmiast przywo³aÌ stan hipnozy, albo oœlepiÌ czyj¹œ œwiadomoœÌ, albo wywo³aÌ sen, zale¿nie od sposobu, w jaki na³aduje on elektromagnetyczny fluid po³¹czony z t¹ formu³¹. Formu³a "B-S" ma naturê elektryczn¹ i wp³ywa na si³ê woli, która, jeœli mag formu³ sobie tego ¿yczy, mo¿e zostaÌ usuniêta u dowolnej osoby, tym samym wywo³uj¹c natychmiastow¹ utratê œwiadomoœci czy sen hipnotyczny. Poprzez formu³ê "B-S" mo¿na wywo³aÌ wiele innych zjawisk.