KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

kosciol to perwersja

  Wywiad z prof. Hubertusem Mynarkiem - byÂłym ksiĂŞdzem, filozofem, dziekanem Uniwersytetu WiedeĂąskiego i najbardziej znanym niemieckim krytykiem KoÂścioÂła Rzymskokatolickiego

– Jak to siĂŞ staÂło, Âże ksiÂądz pochodzÂący z Polski, profesor teologii kilku uczelni, stan¹³ po drugiej stronie ideologicznej barykady?

ByÂłem przez bardzo dÂługi czas produktem mojego ÂślÂąsko-katolickiego Âśrodowiska. Z czasem jednak zrozumiaÂłem lepiej znaczenie katolickiej teologii. Jedynym jej zadaniem jest legitymizowanie strategii hierarchii koÂścielnej. PapieÂż, ktĂłry jest antydemokratycznym autokratÂą, deklaruje: „Objawienie istnieje, przyszÂło z nieba, przyniesione przez Jezusa Chrystusa, jest zapisane w PiÂśmie ÂŚwiĂŞtym, w czterech Ewangeliach i w listach aposto³ów”. Jednak to papieÂż, jako „nieomylny”, decyduje o tym, jak interpretowaĂŚ treœÌ Biblii. JednoczeÂśnie w Starym i Nowym Testamencie znajdujemy mnĂłstwo okrucieĂąstw, scen pornograficznych, niemoralnych zasad i nakazĂłw. A do tego hierarchia koÂścielna, papieÂże i sobory deklarujÂą, Âże Biblia jest od A do Z ÂświĂŞtÂą ksiĂŞgÂą, danÂą nieomylnie przez Boga.

– Chce Pan powiedzieĂŚ, Âże teologowie, ludzie inteligentni i z tytuÂłami naukowymi, nie widzÂą tej sprzecznoÂści?

Naturalnie, Âże teologowie sÂą Âświadomi, iÂż niezaleÂżne badania Biblii dowodzÂą czegoÂś zupeÂłnie przeciwnego: odkrywajÂą przecieÂż w tym „ÂświĂŞtym piÂśmie” mnĂłstwo mitĂłw, oszustw i faÂłszerstw. Jednak jako urzĂŞdnicy koÂścielni teologowie muszÂą mĂłwiĂŚ, uzasadniaĂŚ i legitymizowaĂŚ to, co papieÂż i biskupi nakazujÂą. Nie wolno im powiedzieĂŚ ludowi katolickiemu prawdy! W rzeczywistoÂści nic siĂŞ nie zmieniÂło od czasĂłw ÂświĂŞtego Ignacego Loyoli, zaÂłoÂżyciela jezuitĂłw, ktĂłry ogÂłosiÂł: „Aby dojœÌ do prawdy we wszystkich sprawach, musimy byĂŚ gotowi do wiary, Âże to, co nam wydaje siĂŞ biaÂłe, jest czarne, jeÂżeli KoÂśció³ hierarchiczny tak to definiuje”.

Pod wpÂływem dÂługich badaĂą historycznych, filozoficznych i egzegetycznych staÂło siĂŞ dla mnie zupeÂłnie jasne, Âże teologia nie jest obiektywnÂą naukÂą. Teologia jest ideologiÂą w sÂłuÂżbie wÂładzy hierarchicznej, ktĂłra samÂą siebie ustanowiÂła nieomylnÂą prawdÂą. Tej „prawdy” potrzebuje KoÂśció³, aby ludzi straszyĂŚ piekÂłem, grzechem, karÂą za nieposÂłuszeĂąstwo, wyrzutami sumienia, spowiedziÂą itp. KoÂśció³ hierarchiczny chce jedynie panowaĂŚ i odnosiĂŚ korzyÂści, a religia jest dla niego jedynie fasadÂą, za ktĂłrÂą ukrywa swoje wÂłaÂściwe zamiary. Oto dlaczego zrzuciÂłem sutannĂŞ i wystÂąpiÂłem z KoÂścioÂła katolickiego!

– OdchodzÂąc z KoÂścioÂła w 1972 roku, napisaÂł Pan list otwarty do papieÂża PawÂła VI, wzywajÂąc do zniesienia celibatu i demokratyzacji w KoÂściele
...

http://www.eioba.pl/a111461/kosciol_to_perwersja

Polska kultura Chrzescijanska.


Korzenie polskiej kultury od Âśreniowiecza do renesansu.

W zwiÂązku ze wstÂąpieniem Polski do Unii Europejskiej, jak mantra przewija siĂŞ w naszym kraju problem wpisania do konstytucji europejskiej chrzeÂścijaĂąskich korzeni (patrz artykuÂł "ChrzeÂścijaĂąska wizja Europy. Czy sÂłusznie?"). ZrezygnowaliÂśmy z zasad nicejskich, ale chrzeÂścijaĂąstwo pozostaÂło. Nasza historiografia od wielu dziesiĂŞcioleci podporzÂądkowaÂła swoje wyniki dociekaĂą iÂż kultura polska (podobnie jak polska historia) integralnie zwiÂązana jest z chrzeÂścijaĂąskim rodowodem. WedÂług przyjĂŞtej tezy chrzeÂścijaĂąstwo stanowiÂło -  i stanowi - najwaÂżniejsze ÂźrĂłdÂło w rozwoju naszego kraju.

Rodowodowi polskiej kultury poœwiêcono niezliczon¹ iloœÌ publikacji, a problemu nie rozstrzygniêto ostatecznie. Wrêcz mistyfikacji ulega zafa³szowanie nieprawdy i manipulacja faktami historycznymi i naukowymi. Mo¿na odnieœÌ wra¿enie, ¿e g³ówn¹ przyczyn¹ takiej interpretacji jest a priori przyjête za³o¿enie i¿ polska kultura narodowa wyrasta³a z inspiracji chrzeœcijaùstwa, pod patronatem koœcio³a.


http://interia360.pl/artykul/polska-kultura-a-chrzescijanstwo,31877

Warto przeczytac na czym naprawde opiera sie istnienie KK.

"Przez osiemnascie wiekow plynie rzeka krwi....."


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676
       

Historia Europy nierozerwalnie zwiÂązana jest z nominalnym chrzeÂścijaĂąstwem. Czy o takÂą spuÂściznĂŞ chodzi KoÂścioÂłowi (domagajÂącemu siĂŞ stosownego zapisu w preambule europejskiej konstytucji)? — opisuje ten drastyczny artykuÂł.

 

„Przez osiemnaÂście wiekĂłw pÂłynie rzeka krwi, a na jej brzegach mieszka chrzeÂścijaĂąstwo”.
(Ludwig Boerne, niemiecki filozof i pisarz, 1786–1837)

PRZEZ pó³tora tysi¹clecia chrzeœcijaùstwo kszta³towa³o Europejczyków, pokolenie za pokoleniem, rz¹dz¹cych i rz¹dzonych, kap³anów i ludzi œwieckich, nauczycieli i uczniów. Chrzeœcijaùstwo przenika³o wszêdzie, wszystko determinowa³o, mia³o wp³yw na ¿ycie prywatne, publiczne, na rodzinê, ma³¿eùstwo, mi³oœÌ, kszta³cenie, gospodarkê, prawodawstwo i paùstwo. A jednak jeszcze w XX wieku chrzeœcijaùskie narody toczy³y najwiêksze w dziejach wojny, w których zginê³o wiêcej ludzi ni¿ kiedykolwiek przedtem.

Jak to by³o mo¿liwe? Jak te narody osi¹ga³y dojrza³oœÌ? Jak wychowywano owych ludzi? Jak rz¹dzono nimi?

Najlepszej odpowiedzi na te pytania udziela przeszÂłoœÌ KoÂścioÂła. KoÂśció³ bowiem wpÂływaÂł dÂłuÂżej i przemoÂżniej na mieszkaĂącĂłw Europy, dÂłuÂżej determinowaÂł ich losy niÂż wszelkie krĂłlestwa, dynastie, ustroje spoÂłeczne, a byÂł to wpÂływ pod kaÂżdym wzglĂŞdem wysoce negatywny, tak teÂż oceniany zgodnie — czego nie naleÂżaÂłoby lekcewaÂżyĂŚ — przez myÂślicieli caÂłkowicie odmiennych od siebie: Goethego, Nietzschego, Marksa, Kierkegaarda, gdy tymczasem historycy, z nielicznymi wyjÂątkami, nadal go nie dostrzegajÂą, a w najlepszym razie Ăłw wpÂływ bagatelizujÂą. A przecieÂż wÂłaÂśnie to jest istotne,

Niech wyka¿e to zaprezentowana tu zwiêz³a prehistoria dwudziestowiecznego barbarzyùstwa: jedynie zarysowana i byÌ mo¿e jednostronna, ale w tym tylko, ¿e dalej bêdzie wci¹¿ mowa o regule, nie zaœ o wyj¹tkach. Naœwietlam bowiem wy³¹cznie decyduj¹ce, przes¹dzaj¹ce o orientacjach politycznych oddzia³ywanie miarodajnego chrzeœcijaùstwa reprezentowanego przez Koœció³ powszechny, a ignoranci, pochlebcy, najrozmaitsi piewcy religijnej idylli zechc¹ je na pewno poddaÌ w w¹tpliwoœÌ.


1. USTAWICZNE PODÂŻEGANIE DO WOJEN

Dla najdawniejszych chrzeÂścijan sÂłuÂżba frontowa byÂła nie do pomyÂślenia. Nigdzie w ich piÂśmiennictwie z pierwszych stuleci nie ma zgody na to. Co wiĂŞcej, wszyscy Ojcowie KoÂścioÂła zakazywali zabijania w obronie koniecznej — i oto w 313 roku cesarz Konstantyn obdarzyÂł chrzeÂścijan peÂłnÂą swobodÂą praktyk religijnych, po czym — w 314 roku — uchwalono ekskomunikĂŞ dla dezerterĂłw. Kto porzucaÂł broĂą, naraÂżaÂł siĂŞ na wykluczenie z KoÂścioÂła. Przedtem wykluczano tych, ktĂłrzy broni nie porzucali. Dawnych pacyfistĂłw zastÂąpili wiĂŞc kapelani polowi, a zabijanych chrzeÂścijan uchylajÂących siĂŞ od udziaÂłu w wojnie — zabijajÂący chrzeÂścijaĂąscy wojownicy. SprzyjajÂący armii KoÂśció³ wykreÂśliÂł spiesznie wszystkich ÂżoÂłnierzy-mĂŞczennikĂłw ze swych kalendarzy i odtÂąd wspieraÂł wÂładcĂłw dopuszczajÂących siĂŞ masowych mordĂłw, a nawet niebawem sam ich zacz¹³ do takich mordĂłw nakÂłaniaĂŚ — i czyni to po dziÂś dzieĂą.

PapieÂż Stefan II, w worku pokutnym i z gÂłowÂą posypanÂą popioÂłem, wyÂżebraÂł od krĂłla FrankĂłw Pepina wojnĂŞ przeciw Longobardom, z ktĂłrymi Frankowie Âżyli przedtem w najlepszej zgodzie. Gigantyczne klerykalne faÂłszerstwo (wyznane po jedenastu wiekach) oraz dwie krwawe kampanie doprowadzajÂą do zaÂłoÂżenia PaĂąstwa KoÂścielnego, ktĂłre byÂło uznawane i powiĂŞkszane przez kolejnych wÂładcĂłw frankijskich i saskich.

Ale i papieÂże zaczĂŞli niezadÂługo pokazywaĂŚ siĂŞ w heÂłmach, zbrojach, z mieczami. Mieli wÂłasne wojska lÂądowe, marynarkĂŞ wojennÂą, fabrykĂŞ broni. Walczyli o kaÂżde hrabstwo, kaÂżdy zamek, kaÂżdÂą twierdzĂŞ. Zagrabiali caÂłe ksiĂŞstwa. WszĂŞdzie werbowali ÂżoÂłdakĂłw i dokonywali rzezi na wÂłasnych ziomkach.

 

Leon IX zignorowaÂł w 1053 roku uchwaÂły pokojowe z Cluny, zignorowaÂł wydany przez siebie zakaz sÂłuÂżby wojskowej duchownych, zignorowaÂł obiecanÂą mu przez chrzeÂścijaĂąskich NormanĂłw przysiĂŞgĂŞ na wiernoœÌ oraz wasalne uzaleÂżnienie i rozpocz¹³ wojnĂŞ przeciw nim. Kluniacki teolog Hildebrand — jako Grzegorz VII (jego ulubiona dewiza: „Niech bĂŞdzie przeklĂŞty ten, kto nie chce miecza umaczaĂŚ we krwi!”) — wezwaÂł caÂły Âświat do stworzenia armii, ktĂłrÂą chciaÂł poprowadziĂŚ w roli „wodza i biskupa”. Grzegorz IX zwrĂłciÂł siĂŞ zbrojnie przeciwko powracajÂącemu jako zwyciĂŞzca z krucjaty cesarzowi Fryderykowi II. Urban VI, ktĂłry miĂŞdzy innymi rĂŞkoma byÂłego pirata mianowanego generaÂłem zakonu joannitĂłw — nakazaÂł zamordowanie po straszliwych torturach biskupa Akwilei oraz egzekucjĂŞ piĂŞciu kardyna³ów, wzi¹³ ze swymi ÂżoÂłdakami udziaÂł w sycylijskiej wojnie sukcesyjnej. Pius V i Sykstus V stoczyli wielkie bitwy morskie: pierwszy pod Lepanto przeciw Turkom, drugi na kanale La Manche przeciwko Anglikom.

Juliusz II (jego dewiza; „JeÂśli nie pomogÂą klucze Piotrowe, to niechaj pomoÂże jego miecz!”) prowadziÂł wojny niemalÂże w kaÂżdym roku swojego pontyfikatu, i to tak skutecznie, Âże cesarz Maksymilian rozwaÂżaÂł, czy nie zostaĂŚ papieÂżem. PaweÂł IV wyznaÂł w poÂłowie XVI wieku, Âże ma rĂŞce „po ÂłokieĂŚ unurzane we krwi”, byÂł jednak takim moralistÂą, iÂż kazaÂł zamalowaĂŚ „nieprzyzwoite” fragmenty SÂądu ostatecznego MichaÂła AnioÂła.

Jeszcze nieco ponad sto lat temu (w wieku XIX) Pius IX werbowaÂł ÂżoÂłnierzy. I jeszcze w latach czterdziestych, dwudziestego wieku, mogliby papieÂże powtĂłrzyĂŚ sÂłowa PawÂła IV, majÂąc wiĂŞcej podstaw po temu — chociaÂż i oni bardzo dbali o moralnoœÌ; na przykÂład Pius XII, ktĂłry w wystosowanym pod koniec 1939 roku liÂście do hierarchii koÂścielnej USA dopatrzyÂł siĂŞ przyczyny „dzisiejszych nieszczêœÌ” bynajmniej nie w faszyzmie, ktĂłry wÂłaÂśnie pogr¹¿yÂł Âświat w najwiĂŞkszej wojnie w dziejach ludzkoÂści, lecz miĂŞdzy innymi w krĂłtkich spĂłdnicach paĂą. Nie jest to kuriozalny epizod historii KoÂścioÂła, raczej fakt ÂświadczÂący o istniejÂącej rĂłwnieÂż dzisiaj moralnoÂści — jeÂśli nie braĂŚ pod uwagĂŞ owych stuleci, w ktĂłrych niejeden klasztor ÂżeĂąski byÂł czĂŞÂściej odwiedzany niÂż burdele, a wszyscy duchowni — od szczytĂłw hierarchii po wiejskiego proboszcza — mieli konkubiny.

Co zaœ czynili papie¿e, to powtarzali biskupi, opaci. Byli oni synami, braÌmi, kuzynami œwieckich przedstawicieli szlachty, nie mniej pazernymi i ¿¹dnymi w³adzy ni¿ ta ostatnia, zapewne te¿ równie znienawidzonymi, o czym œwiadcz¹ czêste w œredniowieczu morderstwa spotykaj¹ce biskupów i opatów, wojny przeciw klechom i polowania na nich, a tak¿e niezliczone dokumenty literackie.

 

W dawnym paĂąstwie niemieckim duchowni bywali ministrami, podskarbimi, dowĂłdcami krĂłlewskich wojsk. Za czasĂłw cesarza Ottona II KoÂśció³ wystawiÂł dwukrotnie wiĂŞcej rycerzy niÂż wszyscy ksi¹¿êta Âświeccy. I na Pó³nocy, i na PoÂłudniu kardynaÂłowie i biskupi dowodzili caÂłymi armiami. NiektĂłrzy wyÂżsi duchowni dokonywali wÂłasnorĂŞcznie krwawej zemsty. Nie byÂło teÂż takiej diecezji, w ktĂłrej choĂŚby jeden z biskupĂłw nie toczyÂłby dÂługoletniej wojny lokalnej. CzĂŞsto nie oszczĂŞdzali ani kobiet, ani dziewczÂąt, zabijali starcĂłw i dzieci, czasami nawet rĂŞka w rĂŞkĂŞ z „kacerzami” (heretykami), jak w wypadku arcybiskupa Kolonii Dietricha von Moers. WykÂłuwali wrogom oczy, tak jak to uczyniÂł w 1368 roku opat klasztoru w Reichenau z kaÂżdym obywatelem Konstancji, ktĂłry wpadÂł mu w rĂŞce. PosyÂłali na tamten Âświat wszystkich jeĂącĂłw, jak tego w 1379 roku dopuÂściÂł siĂŞ biskup OsnabrĂźck Dietrich. Zmuszali powstaĂącĂłw do bÂłagania na klĂŞczkach o litoœÌ, a potem jednak kazali ich masowo zabijaĂŚ, tak jak to uczyniÂł w roku 1415 biskup Liège, Johann von Wittelsbach. „Z kleszym stanem bywaÂło tak, iÂż gdy sÂłyszano o czymÂś zÂłym czy o jakiejÂś wojnie i pytano, kto by owo sprawiÂł, to pokazywaÂło siĂŞ, Âże biskup, klecha”.

Biskupi sprzymierzali siĂŞ z krĂłlami przeciw ksi¹¿êtom, walczyli u boku ksi¹¿¹t przeciw krĂłlom, u boku papieÂża przeciwko cesarzowi, u boku cesarza przeciw papieÂżowi, po stronie jednego papieÂża przeciwko innemu (aÂż sto siedemdziesiÂąt jeden lat !), po stronie duchownych duszpasterzy przeciw duchownym z zakonĂłw, ale i przeciw innym duszpasterzom — biskup Dietrich z OsnabrĂźck przeciw biskupowi Gerardowi z Minden; biskup Eryk z OsnabrĂźck przeciw biskupowi Henrykowi z MĂźnster itd. — na polu bitwy, na ulicy, we wnĂŞtrzu ÂświÂątyni, sztyletem, truciznÂą, na wszelkie sposoby…

Przez caÂłe wieki kler propagowaÂł teÂż ÂświĂŞtÂą wojnĂŞ, do ktĂłrej Urban II jeszcze w roku 1095 — wÂłaÂściwie rzecz oceniajÂąc — nakÂłaniaÂł zbĂłjcĂłw. PapieÂż zapewniaÂł odpuszczenie grzechĂłw, obfity Âłup, krainĂŞ mlekiem i miodem pÂłynÂącÂą i krzyczaÂł: „To nakazuje Chrystus!”

I wyruszyli z krzyÂżami na odzieniu i na sztandarach. JuÂż nad Renem i nad Dunajem wymordowali tysiÂące ÂŻydĂłw. Potem dopuszczali siĂŞ gwaÂłtĂłw i mordĂłw na chrzeÂścijaĂąskich WĂŞgrach. Podczas zwyciĂŞskiego ataku na JerozolimĂŞ, latem 1099 roku w piÂątek, w godzinie ukrzyÂżowania, o czym donoszÂą urzeczeni tym kronikarze — zmasakrowali blisko siedemdziesiÂąt tysiĂŞcy SaracenĂłw… Zabijali, bo, jak pisze arcybiskup Wilhelm z Tyru, postanowili grabiĂŚ zawsze i wszĂŞdzie, „kaÂżdego mieszkaĂąca miasta”. Ociekali krwiÂą i u wejÂścia do kaÂżdego „oczyszczonego” domu wieszali, na znak przejĂŞcia na wÂłasnoœÌ, swoje tarcze — jest to jedno z najstarszych Âświadectw uÂżywania tarcz herbowych jako dowodĂłw toÂżsamoÂści. W ÂświÂątyni urzÂądzili takÂą jatkĂŞ, Âże — jak pisze ksiÂądz Rajmund z Agiles — „za sprawÂą cudownego, sprawiedliwego zrzÂądzenia boÂżego aÂż po kolana, a nawet aÂż po koĂąskie siodÂła, nurzali siĂŞ we krwi”. A nastĂŞpnie, co odnotowaÂł autor Gesta Francorum, Âświadek naoczny, „szczĂŞÂśliwi, z radoÂści roniÂąc Âłzy, poszli nasi oddaĂŚ czeœÌ grobowi Zbawiciela”.

ÂŻaden artysta kabaretowy nie potrafiÂłby lepiej sparodiowaĂŚ tego chrzeÂścijaĂąstwa.

Tabula rasa! Wojna totalna. Ich ideaÂł od Âśredniowiecza po faszystowskie krucjaty w Abisynii, Hiszpanii, Chorwacji, Rosji. AÂż po masowe mordowanie w Wietnamie z udziaÂłem kardynaÂła Spellmana. AÂż po moralno-teologiczne placet cieszÂącego siĂŞ zaufaniem Pacellego (papieÂża — Piusa XII) — niemieckiego jezuity Gundlacha dla masowej zagÂłady poprzez wojnĂŞ atomowÂą. AÂż po „odwagĂŞ” jezuity Hirschmanna „przyzwolenia na ofiarĂŞ zbrojeĂą atomowych w obecnej sytuacji, mimo perspektywy utraty Âżycia przez miliony ludzi”, co — wedÂług niego — jest bliskie „postawy ÂświĂŞtego Franciszka” oraz „ducha teologii krzyÂża”. AÂż po ksi¹¿kĂŞ Die sittliche Ordnung der VĂślkergemeinschaft (ÂŁad moralny spoÂłecznoÂści miĂŞdzynarodowej), w ktĂłrej spora grupa teologĂłw katolickich pochwala „stworzenie zapasu broni jÂądrowej” i bagatelizuje masowÂą ÂśmierĂŚ niewinnych ofiar jako dopuszczalne „dziaÂłanie uboczne”, co — wedÂług nuncjusza apostolskiego, arcybiskupa Muencha, ktĂłry okazywaÂł juÂż swÂą sympatiĂŞ hitlerowcom, „stanowi odpowiedÂź zgodnÂą z zaleceniami ojca ÂświĂŞtego”.

„Wyznawca nihilizmu i wyznawca chrystianizmu — te okreÂślenia siĂŞ rymujÂą, ale ich obu ³¹czy wiĂŞcej […]”.

Krucjaty sta³y siê wkrótce dla œwiata katolickiego jedn¹ wielk¹ klêsk¹. Ca³e armie znika³y niemal¿e bez œladu, zniknê³o nawet piêÌdziesi¹t tysiêcy dzieci; potem ju¿ tylko Hitler i Chomeini posy³a³ dzieci na wojnê. Umocni³ siê natomiast islam i to by³ najtrwalszy efekt wypraw krzy¿owych. Muzu³manie bywali zreszt¹ nierzadko skorzy do rokowaù i kompromisów. Po odzyskaniu przez nich w roku 1187 Jerozolimy nawet chrzeœcijaùscy kronikarze przyznawali, ¿e su³tan Saladyn okaza³ siê wspania³omyœlny, ludzki. Islamska obyczajnoœÌ zrobi³a zreszt¹ niebawem pozytywniejsze wra¿enie na wielu krzy¿owcach ni¿ obyczaje ich w³asnych dowódców.

Ale papieÂże nie ustawali w nakÂłanianiu do nowych krucjat. ByÂła to myÂśl przewodnia caÂłej ich polityki zewnĂŞtrznej, nie „tylko” w XII i XIII wieku, lecz aÂż po schyÂłek Âśredniowiecza. Eugeniusz III, Innocenty III, Grzegorz IX, Klemens VI, Urban V, Klemens VII — ktĂłry podczas wyprawy krzyÂżowej do Tunisu juÂż wyprĂłbowaÂł proch strzelecki, co stanowi jeden z najwczeÂśniejszych wypadkĂłw uÂżycia go w dziejach Âświata — oraz Benedykt XIII, Bonifacy IX i Eugeniusz IV niezmordowanie propagowali ÂświĂŞtÂą wojnĂŞ, w ktĂłrej — jak wiadomo — coraz bardziej liczyÂły siĂŞ aspekty polityczne, militarne, gospodarcze; „wyÂższe stadium piractwa — mĂłwi Nietzsche — i nic wiĂŞcej”! Jeszcze pod koniec XV wieku Pius II ¿¹daÂł od wszystkich europejskich monarchĂłw powszechnej krucjaty. A przekonanie Piusa, iÂż „paĂąstwa trwajÂą dziĂŞki broni, nie dziĂŞki prawom”, podzielaÂła bez wÂątpienia wiĂŞkszoœÌ papieÂży, ktĂłrzy przecieÂż zawsze pozwalali na to, Âżeby wierni wykrwawiali siĂŞ wÂłaÂśnie dla dobra paĂąstw, choĂŚby istniaÂły tam okrutne, zbrodnicze reÂżimy. Podczas gdy wierni ginÂą jako ofiary coraz straszliwszych rzezi, papieÂże pozostajÂą przy Âżyciu. To nazywa siĂŞ dziejami zbawienia!

Ach, „jakieÂż to wspaniaÂłe przykÂłady niezÂłomnej wiernoÂści wobec monarchĂłw, ktĂłre nie mogÂły nie wynikn¹Ì z przestrzegania ÂświĂŞtych zasad religii chrzeÂścijaĂąskiej”. Tak zachwyca siĂŞ Grzegorz XVI, wÂłaÂśnie ten, ktĂłry — wyraziwszy to, co ojcom ÂświĂŞtym leÂży na sercach od 1789 roku — gani wolnoœÌ sumienia jako „szaleĂąstwo”, jako „zaraÂźliwy b³¹d”, ktĂłry zjadliwie wypowiada siĂŞ przeciw wolnoÂści handlu ksi¹¿kami, „zasÂługujÂącej na ciÂągÂłe potĂŞpianie i odrazĂŞ”, ktĂłry jeszcze w wydanym w 1836 roku Indeksie ksiÂąg zakazanych uzaleÂżnia czytanie Biblii w jĂŞzykach narodowych od zgody rzymskiej inkwizycji. To rozporzÂądzenie odwoÂłaÂł definitywnie dopiero Leon XIII w 1897 roku.

„DuchowieĂąstwo — pisze Schiller (dla chrzeÂścijaĂąstwa, tego „szaleĂąstwa, ktĂłre skorumpowaÂło Âświat”, majÂący rĂłwnie maÂło estymy, jak Goethe, ktĂłremu „nauki Chrystusowe” nie wydawaÂły siĂŞ „nigdzie bardziej poniewierane niÂż w KoÂściele chrzeÂścijaĂąskim”, ktĂłremu protestantyzm jawiÂł siĂŞ jako „stek bredni”, a katolicyzm przypominaÂł teatr, karnawaÂł, „hokus-pokus”) — byÂło od niepamiĂŞtnych czasĂłw podporÂą wÂładzy krĂłlewskiej i musiaÂło niÂą byĂŚ. ZÂłote czasy duchowieĂąstwa i krĂłlĂłw przypadaÂły zawsze na czas zniewolenia umys³ów — i duchowni, i monarchowie zbierali Âżniwo gÂłupoty i nonsensu”.

cd...

2. MORDOWANIE INACZEJ MYÂŚLÂĄCYCH


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

Strach przed czarownicami doprowadziÂł do stracenia wielu tysiĂŞcy niewinnych ludzi.

Przed Stalinem i Hitlerem nikt w Europie nie gardziÂł tak bezwstydnie ludzkim Âżyciem, nie pomiataÂł nim tak, jak czyniÂł to chrzeÂścijaĂąski KoÂśció³, powoÂłujÂąc siĂŞ wrĂŞcz, co jest szczytem cynicznej przewrotnoÂści, na „wolĂŞ bo¿¹”.

ÂŚwiadczy o tym takÂże rozprawienie siĂŞ z pogaĂąstwem. PoczÂątkowo odnoszono siĂŞ wprawdzie do pogan, jako do znikomej mniejszoÂści, z wyraÂźnÂą rezerwÂą, czasem tylko polemizowano z nimi, a co wiĂŞcej: z anielskÂą sÂłodyczÂą w gÂłosie opowiadano siĂŞ za wolnoÂściÂą religijnÂą. Ale poczucie wiĂŞkszej siÂły kaÂże — na przeÂłomie II i III wieku — dziaÂłaĂŚ bardziej stanowczo, atakowaĂŚ ca³¹ mocÂą wÂłasnych s³ów. Deprecjonuje siĂŞ, choĂŚ bynajmniej nie jednomyÂślnie, tradycyjnÂą kulturĂŞ, filozofiĂŞ, z ktĂłrej czerpie siĂŞ korzyœÌ, jeszcze gwaÂłtowniej atakuje siĂŞ widowiska i oczywiÂście najokrutniej szydzi siĂŞ z pogaĂąskiej religii, z kultu dla kosmosu, z deifikacji wody, ognia, gleby, nie mĂłwiÂąc o uznawaniu zwierzÂąt za ÂświĂŞte.

I ledwo siĂŞ przeÂłom dokonaÂł — komentuje to teolog von Campenhausen — „dawna koÂścielna ideologia mĂŞczeĂąstwa i przeÂśladowania zniknĂŞÂła bez Âśladu, przemieniajÂąc siĂŞ prawie Âże we wÂłasne przeciwieĂąstwo”. JuÂż za czasĂłw pierwszego chrzeÂścijaĂąskiego cesarza proklamowana w 313 roku koegzystencja i stanowiÂąca zasadĂŞ wolnoœÌ wyznania, ustĂŞpujÂą miejsca uciskowi. JuÂż i Konstantyn zabrania stawiaĂŚ nowe posÂągi bĂłstw, zabrania kultu dla istniejÂących, radzenia siĂŞ wyroczni oraz wszelkich naboÂżeĂąstw pogaĂąskich. JuÂż Konstantyn kaÂże zamykaĂŚ, ograbiaĂŚ, demolowaĂŚ, burzyĂŚ ÂświÂątynie, na przykÂład sanktuarium Eskulapa w Egeis, ÂświÂątyniĂŞ Afrodyty na Golgocie, AfakĂŞ w Libanie, Heliopolis. Jego syn, arianin Konstancjusz przeciwstawia siĂŞ jeszcze radykalniej „zabobonowi”, „bezsensowi ofiar”. Jest pierwszym z cesarzy chrzeÂścijaĂąskich, ktĂłry wyznacza karĂŞ Âśmierci za uprawianie pogaĂąskiego kultu i zarzÂądza konfiskatĂŞ mienia skazanych. Dochodzi juÂż wĂłwczas do atakĂłw na ÂświÂątynie, tortur, terroru sÂądowniczego. A katolicki cesarz Teodozjusz I zwalcza pogaĂąstwo nie tylko mnĂłstwem surowych przepisĂłw prawnych, lecz i prowadzonÂą zaciekle wojnÂą.

Krótko mówi¹c, ju¿ w IV, a jeszcze wyraŸniej w V wieku, Koœció³ idzie ku triumfowi krzy¿a po zgliszczach i trupach.

W Aleksandrii, ariaùski biskup-autokrata Jerzy nakazuje atak na œwi¹tyniê Mitrasa, obrazoburstwo, pl¹drowanie sanktuariów. Jego nastêpca, katolicki patriarcha Teofil w³asnorêcznie niszczy toporem s³ynny pos¹g Serapisa i poleca, by w s¹siednim oœrodku handlu, mieœcie Kanopos, zrównano wszystkie œwi¹tynie z ziemi¹. Jego z kolei bratanek i nastêpca, Ojciec Koœcio³a œwiêty Cyryl, wielki adorator Maryi, który uciekaj¹c siê do przekupywania ogromnymi sumami, przeforsowuje dogmat o Bogurodzicy, poleca w 415 roku napad na znan¹ i czczon¹ w ca³ym ówczesnym œwiecie kobietê-filozofa Hypatiê, zakoùczony sprowadzeniem jej do jednego z koœcio³ów, rozebraniem do naga i dos³ownie rozerwaniem na strzêpy kawa³kami szk³a. Wyznawców dawnej wiary zwalcza te¿ fanatycznie patriarcha Jan Chryzostom, inny Ojciec Koœcio³a. W budz¹cych podziw mowach, dziêki którym stanie siê patronem kaznodziejów, nie tylko l¿y pogan, lecz równie¿ nak³ania do zburzenia wielu fenickich œwi¹tyù.

 

SzczegĂłlnie w prowincjach wschodnich, gdzie chrzeÂścijanie byli poczÂątkowo najliczniejsi, juÂż pod koniec IV wieku niszczono coraz wiĂŞcej ÂświÂątyĂą, a podjudzane tÂłumy nierzadko masakrowaÂły pogan. Nieomal zawsze dziaÂło siĂŞ to pod przewodem biskupĂłw czy opatĂłw, przy czym najaktywniejsi byli mnisi, „ÂświĂąskie czarne habity”, jak nazywali ich Grecy, wyglÂądali bowiem jak ludzie, lecz Âżyli jak Âświnie. AtakujÂą oni ÂświÂątynie — twierdziÂł Libaniusz w napisanej w 389 roku, adresowanej do cesarza rozprawie Pro templis — „obÂładowani drewnem albo uzbrojeni w kamienie i miecze, czasem nawet bez tego, tylko z si³¹ rÂąk i nĂłg. Potem, tak jakby chodziÂło o dobro bezpaĂąskie, zrywajÂą dachy, burzÂą mury, roztrzaskujÂą wizerunki bĂłstw, rozbijajÂą oÂłtarze. KapÂłanom pozostaje tylko wybĂłr miĂŞdzy milczeniem a ÂśmierciÂą. Po zniszczeniu pierwszej ÂświÂątyni spieszÂą ku drugiej i trzeciej, i gromadzÂą Âłupy, drwiÂąc z prawa”.

Jednym z najgorzej osÂławionych niszczycieli ÂświÂątyĂą byÂł Szenute (= syn Boga), przeor „BiaÂłego Klasztoru” w Tebaidzie, klasztoru mĂŞsko-ÂżeĂąskiego, mieszczÂącego w pewnych okresach bez maÂła dwa tysiÂące dwustu braci oraz tysiÂąc osiemset siĂłstr zakonnych. Jako „wielki opat”, „prorok”, „apostoÂł” nie cofaÂł siĂŞ ani przed oszustwem, ani przed wÂłasnorĂŞcznym zabijaniem, morderstwami. Na czele wystarczajÂąco wygÂłodzonych hord wdzieraÂł siĂŞ do ÂświÂątyĂą, rabowaÂł, dewastowaÂł i wyrzucaÂł „obrazy boÂżkĂłw” do Nilu. Wszystko, co cenne, co nadawaÂło siĂŞ do spieniĂŞÂżenia, zabieraÂł ze sobÂą. ZdarzaÂło siĂŞ — tak byÂło w Achminie — Âże ograbiaÂł caÂłe miasto, po czym je podpalaÂł, a mieszkaĂącĂłw okrutnie masakrowaÂł.

Nie ustawano w wymuszaniu okupĂłw za ocalenie ÂświÂątyĂą od podpalenia, w przemienianiu ich w ÂświÂątynie chrzeÂścijaĂąskie, niszczono unikatowe dzieÂła sztuki, urzÂądzano szydercze procesje, pogaĂąskich kapÂłanĂłw spotykaÂła ÂśmierĂŚ i wreszcie — w VI wieku — wszyscy poganie zostali uznani za ludzi bez majÂątku i bez praw, „iÂżby — jak gÂłosi dekret chrzeÂścijaĂąskiego cesarza — ograbieni z mienia, popadli w nĂŞdzĂŞ”.

Ale dwudziestowieczny katolicki teolog Jean DaniĂŠlou stwierdza: „KoÂśció³ zawsze podkreÂślaÂł swĂłj szacunek dla wartoÂści religijnych Âświata pogaĂąskiego”.

 

 

W rzeczywistoÂści Âżaden koÂścielny autorytet nie wystÂąpiÂł przeciw owej eksterminacji. Przeciwnie: zachĂŞcano do niej, z pozornÂą dbaÂłoÂściÂą o interes paĂąstwa apelowano do wÂładcĂłw: „NajÂświĂŞtsi cesarze, zabierajcie, zabierajcie bez skrupu³ów ÂświÂątynne ozdoby” — judzi juÂż okoÂło roku 347 Ojciec KoÂścioÂła Firmicus Maternus. „Niechaj ogieĂą mennicy albo pÂłomieĂą pieca hutniczego roztopi posÂągi owych boÂżkĂłw, obróÌcie wszystkie dary wotywne na swĂłj poÂżytek i przejmijcie je na wÂłasnoœÌ. Po zniszczeniu ÂświÂątyĂą zostaniecie przez Boga wywyÂższeni”. Ten sycylijski renegat spoÂśrĂłd senatorĂłw zaleca chrzeÂścijaĂąskim monarchom „najsurowsze prawa”, stosowanie „ognia i Âżelaza”, przeÂśladowanie „na wszelkie sposoby”, „iÂżby nie zachowaÂła siĂŞ nawet najmniejsza czêœÌ tego diabelskiego nasienia […], by nie zachowaÂł siĂŞ Âżaden Âślad po owym pogaĂąskim plemieniu”.

I Augustyn byÂł wÂśrĂłd tych doctores Ecclesiae (ojcĂłw koÂścioÂła),ktĂłrzy wystĂŞpowali przeciw poganom — przeciwstawiaÂł siĂŞ „najrozmaitszym monstrualnym boÂżkom”, „bluÂźnierczym kultom”, „baÂłwochwalczemu motÂłochowi”, mĂłwiÂł o „zarazie” i „zbrodni”. ZapalaÂł siĂŞ, szydziÂł, wci¹¿ na nowo podsycaÂł furiĂŞ niszczycieli, w swoim magnum opus pod tytuÂłem O paĂąstwie boÂżym przedstawia politeizm jako przyczynĂŞ wszystkich okropnoÂści, wszystkich mala, bella, discordiae w dziejach Rzymu, nie cofa siĂŞ nawet przed Âświadomym przeinaczaniem, mĂłwiÂąc o poganach, pozwala sobie wrĂŞcz na stosowanie „wszelkich ÂśrodkĂłw” aÂż po „faÂłszowanie cytatĂłw” (Andresen).

Owe pogromy przebiegaÂły wiĂŞc nieporĂłwnywalnie bardziej krwawo i okrutniej niÂż jakiekolwiek wczeÂśniejsze przeÂśladowania chrzeÂścijan. Tabula rasa! Totalna „czystka”, UsuniĂŞcie wszystkich elementĂłw szkodzÂących spoÂłeczeĂąstwu. „To, co nie jest zgodnie z prawdÂą czy z normÂą obyczajowÂą — poucza jeszcze w 1954 roku papieÂż Pius XII — nie ma prawa istnieĂŚ”.

Dlatego teÂż likwidacja pogaĂąstwa temu KoÂścioÂłowi nie wystarczyÂła.

Z pocz¹tku zwracano siê przeciw niekatolikom. Zakazywano im nabo¿eùstw, niszczono piœmiennictwo, grabiono koœcio³y, rabowano mienie i skazywano ich na banicjê. Ale ju¿ w 385 roku, w Trewirze, katoliccy biskupi polecili po raz pierwszy œci¹Ì innych chrzeœcijan z powodów wyznaniowych.

Od Augustyna, prekursora ÂłowcĂłw kacerzy (heretykĂłw), wiedzie prosta linia ku inkwizycji, ta zaÂś juÂż w epoce KarolingĂłw zainicjowaÂła tworzenie specjalnych sÂądĂłw biskupich i stopniowo doprowadziÂła do przeÂśladowania sekt, z premedytacjÂą rozpĂŞtaÂła terror, ktĂłry w ciÂągu nastĂŞpnych stuleci pozbawiÂł Âżycia niezliczone masy ludzi i ktĂłry odnowiÂł siĂŞ w czasach faszystowskich, kiedy to nawet uczniowie Franciszka z AsyÂżu stali siĂŞ ludobĂłjcami, prowodyrami strasznych pogromĂłw, komendantami obozĂłw koncentracyjnych. (patrz artykuÂł: PaveliĂŚ — katolicki nazizm)

 

KulminacjÂą zbrodni inkwizycji byÂło wycinanie jĂŞzykĂłw, duszenie, palenie na stosie, uprawomocnione najpierw — w 1194 roku — w Hiszpanii, a nastĂŞpnie we WÂłoszech, Niemczech, Francji i wreszcie takÂże w Anglii. W bulli Ad extripanda z 1252 roku papieÂż Innocenty IV przyrĂłwnaÂł wszystkich chrzeÂścijan-niekatolikĂłw do zbĂłjcĂłw i zobowiÂązaÂł wÂładcĂłw do tego, by winnych heretykĂłw zabijano w ciÂągu piĂŞciu dni. Dominikanie, uczniowie Tomasza z Akwinu, oficjalnego filozofa tego KoÂścioÂła, ktĂłry sam domagaÂł siĂŞ wykluczenia „ludzi dotkniĂŞtych zarazÂą” ze spoÂłeczeĂąstwa, zaczĂŞli tresowaĂŚ psy do polowaĂą na kacerzy i przez pó³ tysiÂąclecia przewodzili inkwizycji.

I oto zaczĂŞÂły siĂŞ tortury, oblewanie wodÂą ÂświĂŞconÂą, ukÂładanie na specjalnych Âławach, sadzanie na huÂśtawce, na rozÂżarzonych wĂŞglach, zakÂładanie butĂłw hiszpaĂąskich. Robiono znak krzyÂża i robiono miazgĂŞ z ludzi. Gdy zbieraÂł siĂŞ trybunaÂł, odwoÂływaÂł siĂŞ do Ducha ÂŚwiĂŞtego, po czym zezwalaÂł na wszelkie oszustwa. „Dla dobra sprawy — skomentowaÂł zbiĂłr zeznaĂą, przez szesnaÂście dni coraz okrutniej torturowanego Savonaroli, jeden z jego sĂŞdziĂłw — to i owo pominiĂŞto, to i owo dodano”. Podobnie faÂłszowano protokoÂły zeznaĂą ÂświadkĂłw obrony.

KaÂżdy katolik byÂł zobowiÂązany skÂładanÂą przez siebie przysiĂŞgÂą do przeÂśladowania heretykĂłw i musiaÂł tĂŞ przysiĂŞgĂŞ powtarzaĂŚ co dwa lata, rodzice musieli denuncjowaĂŚ dzieci, te zaÂś swoich rodzicĂłw, mĂŞÂżowie denuncjowali Âżony, a te ostatnie — swoich mê¿ów. Tak rozpoczĂŞÂły siĂŞ donosicielstwo, dziaÂłalnoœÌ konfidentĂłw, szpiegowanie i zastraszanie, co póŸniej bardzo rozwinĂŞÂły nowoczesne paĂąstwa policyjne, tak rozpoczĂŞÂło siĂŞ na wielkÂą skalĂŞ wymuszanie pozornej ulegÂłoÂści i zarazem owo niepowtarzalne, ohydne po³¹czenie strusiej polityki z obÂłudÂą, charakterystyczne odtÂąd dla mentalnoÂści narodĂłw chrzeÂścijaĂąskich.

JakÂże tolerancyjne byÂły — w porĂłwnaniu z nimi — kulty pogaĂąskie! JakÂże wspaniaÂłomyÂślni bywali czĂŞsto sami Rzymianie wobec chrzeÂścijan, ktĂłrym po dziÂś dzieĂą zdarza siĂŞ w groteskowy sposĂłb wyolbrzymiaĂŚ zaciekÂłoœÌ doznanych przeÂśladowaĂą. Reskrypt Trajana z roku 112, ktĂłry przesÂądza o stosunku do chrzeÂścijan przez nastĂŞpnych sto kilkadziesiÂąt lat, nie zezwala na Âśledzenie ich ani teÂż na anonimowe donosy. „Albowiem byÂłby to zÂły przykÂład, niegodny naszej epoki”. „Nie chcĂŞ — dekretuje póŸniej cesarz Hadrian — by drĂŞczono niewinnych, i trzeba uniemoÂżliwiĂŚ oszczercom bezkarne uprawianie ich haniebnego procederu”.

A tysiÂąc lat póŸniej: jakiÂż postĂŞp w obyczajowoÂści czasĂłw chrzeÂścijaĂąskich! Przy tropieniu „kacerzy” dopuszczalne jest wszelkie oszustwo. Ludzie sÂą wszĂŞdzie podjudzani do polowaĂą na heretykĂłw, otwarcie zaszczepia siĂŞ okrucieĂąstwo. DuÂżo pÂłaci siĂŞ za miejsca w oknach z widokiem na stos, a wiernym, ktĂłrzy zgromadzÂą drewno, zapewnia siĂŞ odpust zupeÂłny. UrzÂądzane sÂą imponujÂące autodafe, stanowiÂące okazje do masowego mordowania ludzi — czasem na oczach dwustu tysiĂŞcy widzĂłw. Na ostatniÂą drogĂŞ zakÂłada siĂŞ skazanym nawet czapki bÂłazeĂąskie, przytyka im siĂŞ do ciaÂła rozÂżarzone obcĂŞgi, niekiedy ucina siĂŞ im prawÂą rĂŞkĂŞ, a potem sÂłychaĂŚ Âśpiew, podczas gdy ofiary — zaleÂżnie od kierunku wiatru — juÂż to siĂŞ duszÂą, juÂż to z wolna siĂŞ palÂą: „Chwalimy CiĂŞ, wielki BoÂże”. „BudujÂący przykÂład spoÂłecznej doskonaÂłoÂści” — tak chwali jeszcze w 1853 roku inkwizycjĂŞ wydawane przez jezuitĂłw watykaĂąskie czasopismo.

ÂŻaden artysta kabaretowy nie potrafiÂłby lepiej sparodiowaĂŚ chrzeÂścijaĂąstwa.
 

cd.....

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676


Zdarza³o siê, ¿e umieraj¹ce kobiety zabierano w ³ó¿kach na miejsce egzekucji i tam wrzucano je w ogieù.

Sam wielki inkwizytor, Torquemada, osobiÂście posÂłaÂł w Hiszpanii dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy dwieÂście dwadzieÂścia osĂłb na stos oraz dziewiĂŞĂŚdziesiÂąt siedem tysiĂŞcy trzysta siedemdziesiÂąt jeden osĂłb na galery. I jeszcze w poÂłowie XX wieku chrzeÂścijanie torturujÂą we frankistowskiej Hiszpanii, w Korei, Algierii, Grecji, Wietnamie i w wiĂŞzieniach Republiki Federalnej Niemiec. W hitlerowskich Niemczech zostaje przywrĂłcona straszliwa kara odpowiedzialnoÂści rodzinnej — papieÂż Grzegorz IX ekskomunikowaÂł aÂż do siĂłdmego pokolenia, a papieÂż Urban II nie uwaÂżaÂł za morderstwo zabicia osoby ekskomunikowanej, „gwoli przysÂłuÂżenia siĂŞ KoÂścioÂłowi — naszej matce”.

Nie wszystkich heretykĂłw palono. Skruszonym okazywano ÂłaskĂŞ. Bito ich w niedziele podczas mszy, raz w miesiÂącu w kaÂżdym domu, gdzie spotykali siĂŞ z podobnymi sobie, oraz w czasie procesji, na kaÂżdej stacji. Czasem pĂŞdzono ich teÂż nago po ulicach, po czym byli biczowani przy oÂłtarzach i nawet legaci papiescy nie uwaÂżali udziaÂłu w tym za uwÂłaczajÂący im. Inni skruszeni trafiali pod „mur”. Skazywano ich na murus largus, dosyĂŚ Âłagodne ograniczenie wolnoÂści, albo na murus strictus, co oznaczaÂło doÂżywotnie przykucie rÂąk i nĂłg do Âściany pozbawionej okien celi, zgodnie z nakazem papieÂża, jak najmniejszej i jak najciemniejszej, a wiĂŞc karĂŞ nie stosowanÂą nawet za Hitlera. Jeszcze straszniejszy byÂł murus strictissimus, o ktĂłrym protokoÂły inkwizycji jednak milczÂą.

Znani nam sÂą katolicy, ktĂłrzy w XIII wieku zaÂświadczali swojÂą prawowiernoœÌ nastĂŞpujÂącÂą przysiĂŞgÂą: „Nie jestem kacerzem, bo mam ÂżonĂŞ i ÂśpiĂŞ z niÂą, mam dzieci i jem miĂŞso, kÂłamiĂŞ, przeklinam i jestem wierzÂącym chrzeÂścijaninem, tak mi dopomó¿ BĂłg!”

ZmarÂłych, ktĂłrych „herezja” wychodziÂła na jaw dopiero po ich Âśmierci, trzeba byÂło ekshumowaĂŚ i traktowaĂŚ tak, jak gdyby jeszcze Âżyli. NiesÂławnym wczesnym przykÂładem na to jest postĂŞpowanie z papieÂżem Formozusem. Stefan VI kazaÂł go w 897 roku wykopaĂŚ, wydaÂł naĂą wyrok i pozbawiÂł go dwĂłch palcĂłw prawej rĂŞki. Sergiusz III zarzÂądziÂł w 905 roku ponownÂą ekshumacjĂŞ zwÂłok Formozusa, poleciÂł przyodziaĂŚ je w szaty papieskie, posadziĂŚ na tronie, po czym — skazawszy go jeszcze raz — kazaÂł odrÂąbaĂŚ mu kolejne trzy pÂąlce oraz gÂłowĂŞ.

Gdy zadÂźgano Zwingliego, zostaÂł poĂŚwiartowany i spalony, a dla zbezczeszczenia jego prochĂłw dorzucono do ognia ÂświĂąskie Âłajno. Pod stosem Husa umieszczono natomiast potajemnie zgniÂłego muÂła, Âżeby zademonstrowaĂŚ ludowi odĂłr diabÂła.

Ale sporadyczne akcje przeciw „kacerzom” nie zadowalaÂły papieÂży. Pogr¹¿yli oni ca³¹ EuropĂŞ w wojnie. Na poÂłudnie i na pó³noc wysyÂłali krucjaty. To, co nie byÂło katolickie, musiaÂło znikn¹Ì, i tak samo dziaÂło siĂŞ jeszcze w XX wieku w klerykalno-faszystowskiej Hiszpanii oraz w Chorwacji.

Pierwsza krucjata przeciwko chrzeÂścijanom odbywaÂła siĂŞ od 1209 roku i dotknĂŞÂła albigensĂłw, „zaka³ê i haĂąbĂŞ rodu ludzkiego”, jak pisaÂł jeszcze w XIX wieku papieÂż Grzegorz XVI, albigensĂłw, ktĂłrzy ewidentnie i w takiej mierze nawiÂązywali do pierwotnego chrzeÂścijaĂąstwa, Âże nawet doktor KoÂścioÂła Bernard z Clairvaux mĂłwiÂł o nich: „Nie ma pewno bardziej chrzeÂścijaĂąskich kazaĂą niÂż wygÂłaszane przez nich, czyste byÂły teÂż ich obyczaje”. A tymczasem Innocenty III wezwaÂł, w niecaÂłe dwa miesiÂące po intronizacji, caÂły Âświat chrzeÂścijaĂąski do palenia „kacerzy”, ktĂłrzy by siĂŞ nie wyrzekli swojej wiary. Szlachcie pó³nocnofrancuskiej obiecaÂł posiadÂłoÂści, krĂłlowi Francji (ktĂłry wyraziÂł swoje wÂątpliwoÂści co do krucjaty!) panowanie nad krainÂą zamieszkiwanÂą przez albigensĂłw, a wszystkim katolickim krzyÂżowcom, nawet najgorszym grzesznikom, wiecznÂą szczĂŞÂśliwoœÌ w raju.

 

Po owym wezwaniu chwycili za krzyÂże wÂładcy duchowni i Âświeccy, caÂłe hufce rycerzy, w³óczĂŞgĂłw, tysiÂące ÂłupieÂżcĂłw zwÂłok, najemni ÂżoÂłdacy, ladacznice z przewoÂźnych ÂświÂątyĂą Wenery. Z pieÂśniÂą PrzyjdÂź Duchu ÂŚwiĂŞty atakowali miasta, wyrzynali mieszkaĂącĂłw, i „heretykĂłw”, i katolikĂłw, jak popadÂło. Wyrzynali trzymajÂących monstrancje kapÂłanĂłw przy oÂłtarzach, wyrzynali niemowlĂŞta i starcĂłw: w samym tylko Beziers — dwadzieÂścia tysiĂŞcy ludzi. JuÂż wĂłwczas matki tuliÂły dzieci do piersi, by nie widziaÂły wrzucania w ogieĂą, tak jak to byÂło póŸniej w komorach gazowych Auschwitz. Ale Âże jeszcze po dwudziestu latach tej rzezi jacyÂś albigensi siĂŞ uchowali, KoÂśció³ pÂłaciÂł dwie marki srebrem jako premiĂŞ za kaÂżdego Âżywego lub martwego „kacerza”, dostarczonego juÂż po zawarciu pokoju.

Krucjaty i wojny religijne szalejÂą odtÂąd w Europie przez caÂłe stulecia. Kontynuowane jest rĂłwnieÂż nawracanie pogan na Wschodzie, zainicjowane juÂż w 782 roku nakazanÂą przez Karola „Wielkiego” egzekucjÂą czterech i pó³ tysiÂąca SasĂłw. W roku 1147 odbywa siĂŞ krucjata na ziemie WenetĂłw. HasÂło: „Kto nie zechce siĂŞ ochrzciĂŚ, niech zginie”.

U schyÂłku Âśredniowiecza rycerze w habitach wymordowujÂą na Wschodzie mieszkaĂącĂłw caÂłych regionĂłw. I w koĂącu katolicy staczajÂą dziewiĂŞĂŚ bitew miĂŞdzy sobÂą, bo papieÂż ¿¹da dla siebie — jako „dziedzictwa Matki Boskiej” czegoÂś, co rycerze teÂż chcÂą sobie zatrzymaĂŚ.

W poÂłowie XV wieku ofiarÂą trwajÂącej wojny prowadzonej przez Zakon KrzyÂżacki w Polsce padÂło tysiÂąc dziewiĂŞtnaÂście koÂścio³ów i siedemnaÂście tysiĂŞcy dziewiĂŞĂŚset osiemdziesiÂąt siedem wsi. PiĂŞĂŚset lat póŸniej „europejska krucjata” (jak okreÂśla jÂą katolicki kapelan polowy Wehrmachtu), kampania rosyjska Hitlera, ktĂłrej postĂŞpy odnotowujÂą „z satysfakcjÂą” wszyscy biskupi niemiecko-austriaccy i ktĂłrÂą papieÂż Pius XII pochwala jako „obronĂŞ podstaw cywilizacji chrzeÂścijaĂąskiej”, otó¿ ta „krucjata” pociÂąga za sobÂą zniszczenie ponad tysiÂąca siedmiuset miast i siedemdziesiĂŞciu tysiĂŞcy wsi i pozbawia dwadzieÂścia piĂŞĂŚ milionĂłw ludzi dachu nad gÂłowÂą, nie mĂłwiÂąc juÂż o zabitych. O dalszych perspektywach pisze katolik Friedrich Heer: „Planowanie, obmyÂślanie, przygotowywanie nowej wojny przez chrzeÂścijaĂąski KoÂśció³ — chcÂący odegraĂŚ rolĂŞ wspĂłlnika w tej zbrodni — jest prostÂą kontynuacjÂą poparcia dla wojny prowadzonej przez Hitlera, udzielonego przez przywĂłdcĂłw obu g³ównych KoÂścio³ów”.

SzeœÌset lat przeÂśladuje siĂŞ waldensĂłw — tylko dlatego, Âże powaÂżniej traktujÂą BibliĂŞ. W roku 1234 papieÂż Grzegorz IX nakÂłania do krucjaty przeciw chÂłopom ze Steding, ktĂłrzy odmawiajÂą arcybiskupowi Bremy nadmiernej daniny. PiĂŞĂŚ tysiĂŞcy mĂŞÂżczyzn, kobiet i dzieci ginie z rÂąk krzyÂżowcĂłw, a zagrody owych chÂłopĂłw zajmujÂą osadnicy obdarzeni nimi przez KoÂśció³.

Na poczÂątku XV wieku Marcin V i Eugeniusz IV propagujÂą krucjaty przeciw husytom, podczas ktĂłrych dochodzi do strasznych wyczynĂłw obu stron: katolikom rzeÂźbi siĂŞ na czoÂłach krzyÂże, a husytom — kielichy; kapÂłanĂłw piecze siĂŞ w beczkach peÂłnych smoÂły albo zasztyletowuje siĂŞ ich przy oÂłtarzach. Dokonywane rzezie wyludniajÂą caÂłe miasta, setki wiosek pÂłonÂą, juÂż wtedy zostaje wyprĂłbowana taktyka spalonej ziemi. Ale jeszcze po drugiej wojnie Âświatowej zostajemy pouczeni przez protestanckiego teologa Thielickego: „ChrzeÂścijanie, ktĂłrzy swÂą sÂłuÂżbĂŞ frontowÂą odbywajÂą pod okiem Boga, zawsze pojmowali rzemiosÂło wojenne jako wykonywane w imiĂŞ miÂłoÂści [!]”. A jego kolega KĂźnneth oÂświadcza w trzynaÂście lat po Hiroszimie: „Nawet bomby atomowe mogÂą sÂłuÂżyĂŚ okazywaniu miÂłoÂści bliÂźnim”.

ÂŻaden artysta kabaretowy…

W 1538 roku PaweÂł III wzywa do krucjaty przeciw odszczepieĂączej Anglii, ktĂłrej „kacerzy” chciaÂłby przemieniĂŚ w niewolnikĂłw — wszystkich razem i kaÂżdego z osobna.

W roku 1568 hiszpaĂąski trybunaÂł inkwizycji postanawia likwidacjĂŞ trzech milionĂłw NiderlandczykĂłw, ktĂłrzy — jak brzmi hasÂło wypisane na kapeluszach „gezĂłw” — wolÂą byĂŚ „raczej Turkami niÂż papistami”. Gdy ksi¹¿ê Alba ma juÂż za sobÂą wymordowanie wielu tysiĂŞcy ludzi, papieÂż przesyÂła mu dla podtrzymania ducha poÂświĂŞconÂą szpadĂŞ i od tej chwili rozpoczyna siĂŞ wyludnianie caÂłych miast, nie oszczĂŞdzajÂące nawet jednego dziecka, a towarzyszÂą temu wymyÂślne okrucieĂąstwa, na przykÂład dÂławienie cĂłrek krwiÂą ich ojcĂłw.

We Francji dochodzi, w 1573 roku, okrzyk bojowy: „Niech ÂŻyje msza! Zabijajcie, zabijajcie!”. W ciÂągu jednej nocy do zmasakrowania dwudziestu tysiĂŞcy hugenotĂłw. „wyplenienia” ich — ¿¹daÂł Pius V; Grzegorz XIII zaÂś urzÂądza z uciechy publiczne festyny i kaÂże wybiĂŚ okolicznoÂściowy medal z wizerunkiem anioÂła, ktĂłry zabija hugenota, na awersie i wÂłasnÂą podobiznÂą na odwrocie.

Potem, po roku 1685, opuszcza Francjê dwieœcie tysiêcy hugenotów. Masowe przesiedlenia, banicje, emigracje obserwowane w XX wieku maj¹ swoje wielkie precedensy ju¿ w œredniowieczu, kiedy to w ró¿ne strony œwiata uciekaj¹ waldensi, humaniœci, luteranie, erazmianie, baptyœci, socynianie, antytrynitarze itd.

W roku 1584 papieÂż Grzegorz XIII stawia w bulii In coena Domini protestantĂłw na rĂłwni z piratami i zbrodniarzami. A gdy po toczonej przez trzydzieÂści lat XVII wieku wojnie religijnej, ktĂłra pochÂłonĂŞÂła od czterdziestu do siedemdziesiĂŞciu procent ludnoÂści krajĂłw zaangaÂżowanych w niÂą, caÂłkowicie wyczerpane strony walczÂące zawierajÂą traktat westfalski, z oficjalnym protestem wystĂŞpuje papieÂż Innocenty X.

3. PRZEÂŚLADOWANIA i EKSTERMINACJA


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

PokrĂłtce tylko wspomnimy tu o krwawej dziaÂłalnoÂści misyjnej KoÂścio³ów chrzeÂścijaĂąskich poza EuropÂą: w Indiach, Afryce, Ameryce, gdzie eksterminacja spotkaÂła wiele milionĂłw ludzi, na Kubie, gdzie objĂŞÂła wszystkich mieszkaĂącĂłw, a wszystko to dziaÂło siĂŞ oczywiÂście rĂłwnieÂż — jak szydzi Schopenhauer — „in maiorem Dei gloriam i gwoli ewangelizacji, a ponadto dlatego, Âże kto nie byÂł chrzeÂścijaninem, tego nie uwaÂżano za czÂłowieka”.

Teoretycznie chrzeÂścijaĂąstwo jest najbardziej pokojowÂą, ale w praktyce najkrwawszÂą religiÂą w dziejach Âświata. Uczciwi badacze podkreÂślali to niejednokrotnie. Angielski historyk William E. H. Lecky nie uwaÂża bynajmniej za przesadne stwierdzenia, iÂż „KoÂśció³ zadaÂł ludziom wiĂŞcej niezasÂłuÂżonych cierpieĂą niÂż jakakolwiek inna religia”. A niemiecki teolog Bruno Bauer przyznaje: „ÂŻadna religia nie pochÂłonĂŞÂła tylu ofiar w ludziach, i tak haniebnie ich wymordowujÂąc, jak ta, ktĂłra szczyci siĂŞ przezwyciĂŞÂżeniem Âśmierci na zawsze”.

Oni toczyli wojny i nakÂłaniali innych do prowadzenia wojen, ktĂłre im wÂłaÂśnie sÂłuÂżyÂły. Rozprawili siĂŞ z pogaĂąstwem. Stworzyli inkwizycjĂŞ. WywoÂływali krucjaty przeciw Turkom i chrzeÂścijanom. Ale tego im nigdy nie wystarczaÂło.

Od wieku XIII do XIX chrzeÂścijaĂąski KoÂśció³ paliÂł czarownice — podczas gdy w staroÂżytnej Babilonii palono tylko ich wizerunki. CharakteryzujÂąca nawet najsÂławniejszych katolikĂłw nader prymitywna, obsesyjna wiara w zjawy (Augustyn wierzy mocno w faunĂłw napastujÂących kobiety; Tomasz z Akwinu — w demony wpÂływajÂące na pogodĂŞ; papieÂż Grzegorz I — uczczony przydomkiem Wielkiego i rzadkim tytuÂłem doctor Ecclesiae, przyznanym prĂłcz niego jednemu tylko papieÂżowi, przez z gĂłrÂą piĂŞĂŚset lat ÂźrĂłdÂło chrzeÂścijaĂąskiej inspiracji i „nauki” — wypeÂłnia cztery ksi¹¿ki stekiem nonsensĂłw, od ktĂłrych wÂłos siĂŞ jeÂży, na przykÂład doniesieniem o zakonnicy, ktĂłra nieopatrznie poÂłyka szatana siedzÂącego na liÂściu saÂłaty itp.; wszystko najzupeÂłniej serio!), owa nader prymitywna wiara w zjawy, groteskowa psychoza strachu przed diabÂłem, tÂłumiony popĂŞd seksualny i bezgraniczna ¿¹dza wzbogacania siĂŞ sprowadziÂły na miliony ludzi, zwÂłaszcza na kobiety, ÂśmierĂŚ w strasznych mĂŞczarniach.

PapieÂże Grzegorz IX, Aleksander VI, Leon X, Juliusz II, Hadrian VI i wielu innych wierzyli w istnienie czarownic, w istnienie mĂŞÂżczyzn i kobiet, ktĂłrzy — jak to formuÂłuje Innocenty VIII w swojej bulli O czarownicach, „obcujÂą cieleÂśnie z nocnymi duchami”, czyniÂąc tym wielkÂą szkodĂŞ ziemi, ludziom i zwierzĂŞtom. Tak wiĂŞc prĂłcz pogan, TurkĂłw i „kacerzy” polowano juÂż teÂż na czarownice i wyznaczano nagrody za schwytane kobiety — w katolickim Offenburgu, na przykÂład, dwa szylingi za sztukĂŞ — podczas gdy trzy tysiÂące lat wczeÂśniej babiloĂąski wÂładca Hammurabi grozi w §2. (najstarszego kodeksu Âświata) kaÂżdemu, kto faÂłszywie oskarÂży kogoÂś o uprawianie czarĂłw, ÂśmierciÂą i konfiskatÂą mienia.

W czasach nowoÂżytnych ofiary oskarÂżeĂą poddawano bezlitosnym torturom, zmuszano dzieci i matki do wzajemnych denuncjacji, wymuszano torturami kÂłamliwe zeznania i nazwiska kolejnych ofiar, z ktĂłrych potem, rĂłwnieÂż torturami, wydobywano nastĂŞpne nazwiska. W podziemnych lochach przywiÂązywano owe nieszczĂŞsne kobiety do drewnianych krzyÂży, przykuwano je od zewnÂątrz do murĂłw, naraÂżano je na ataki szczurĂłw, na wszelkÂą pogodĂŞ, a ponadto znĂŞcano siĂŞ nawet nad dzieĂŚmi, czĂŞsto bliskimi Âśmierci po oĂŚwiczeniu przez duchownych i oprawcĂłw. ByÂły one na ÂłaĂącuchach wywieszane z wieÂż na zewnÂątrz, gÂłodzone, pozwalano, by zamarzÂły, a potem smaÂżono je na ogniu. Jedno z haseÂł towarzyszÂących rozprawianiu siĂŞ z czarownicami brzmiaÂło: „BĂŞdziesz torturowana, dopĂłki twoje ciaÂło nie zacznie przepuszczaĂŚ promieni sÂłonecznych”.

WsÂłuchajmy siĂŞ w krzyki tych nieszczĂŞsnych ludzi! Wczytajmy siĂŞ w to, co niektĂłrzy pisali z wiĂŞzieĂą, Âżony do mê¿ów, ojcowie i matki do dzieci: zapewnienia o wÂłasnej niewinnoÂści, sÂłowa poÂżegnania na zawsze. Trzeba to poznaĂŚ, by zrozumieĂŚ, Âże diabeÂł jest chrzeÂścijaninem, a chrzeÂścijanin czĂŞsto diabÂłem, albo inaczej: Âże — jak mĂłwi Kierkegaard — chrzeÂścijaĂąstwo to „wynalazek szatana”.

Zaraza wÂśrĂłd bydÂła, w archidiecezji salzburskiej, doprowadziÂła w 1678 roku do Âśmierci dziewiĂŞĂŚdziesiĂŞciu siedmiu kobiet na stosie. Biskup Bambergu, Fuchs von Dornheim, wymordowaÂł okoÂło roku 1630 blisko szeœÌset osĂłb pÂłci obojga, ktĂłre oskarÂżono o czary, oraz wszystkich piĂŞciu burmistrzĂłw miasta. Jego kuzyn, arcypasterz WĂźrzburga — Adolf von Ehrenberg, posÂłaÂł na stos okoÂło tysiÂąca dwustu czarownic i magĂłw, po czym zarzÂądziÂł odprawianie mszy ÂświĂŞtych za ich dusze. Arcybiskup Trewiru, Jan, zlikwidowaÂł w 1585 roku tyle czarownic, Âże w dwĂłch wioskach ocalaÂły tylko dwie kobiety. „Niechybnie zginie caÂłe miasto” — skarÂży siĂŞ w poÂłowie XVII wieku pewien ksiÂądz z Bonn, gdzie pod naciskiem arcybiskupa Kolonii, bawarskiego ksiĂŞcia krwi Ferdynanda palono nawet trzyletnie dzieci za rzekome obcowanie z diabÂłami.

Jak pisze siĂŞ w chrzeÂścijaĂąskich kronikach, wszĂŞdzie „sprzÂątano” i „usuwano brud”, pozbywajÂąc siĂŞ owych kobiet. „Jako Âże ze starymi nieomal siĂŞ uporaliÂśmy i zostaÂły one na nasze polecenie pozbawione Âżycia — informuje landgraf Jerzy z Darmstadt w roku 1582 swojego przedstawiciela w augsbruskim Reichstagu — teraz zabierzemy siĂŞ do mÂłodych […]„. W ogieĂą wrzucano stuletnie kobiety, roczne dzieci, kalekich i Âślepych, Âśmiertelnie chorych, kobiety ciĂŞÂżarne, caÂłe klasy szkolne, nawet duchownych i zakonnice. Szkody czynione w poszczegĂłlnych krajach byÂły wiĂŞksze niÂż na skutek wojen. A kaÂżdy, kto przeciwstawiaÂł siĂŞ temu szaleĂąstwu, jako uznawany za „protektora czarownic”, najczĂŞÂściej sam sÂłuÂżyÂł za „opaÂł” (Âże uÂżyjemy tu okreÂślenia z czasĂłw hitlerowskich, zilustrowanego przez dÂługÂą praktykĂŞ KoÂścioÂła). Bo przecieÂż w archidiecezji bamberskiej i w diecezji wrocÂławskiej istniaÂły juÂż piece krematoryjne dla czarownic!

Po uÂśmierceniu owych nieszczĂŞÂśnikĂłw kler zagrabiaÂł ich mienie i nierzadko byÂł to prawdziwy powĂłd wszczynania procesĂłw o kacerstwo i czary. Jeden z mogunckich dziekanĂłw zarzÂądziÂł spalenie ponad trzystu osĂłb z dwĂłch wsi po to tylko, by mĂłc przy³¹czyĂŚ ich ziemie do swoich. Pewien skryba w Fuldzie, ktĂłrego przeÂłoÂżony, opat, byÂł znanym ÂłowcÂą czarownic, groziÂł zwÂłaszcza bogatym i pyszniÂł siĂŞ tym, Âże w ciÂągu dziewiĂŞtnastu lat trafiÂło na stos siedemset osĂłb pÂłci obojga. KaÂżdy z licznych wyrokĂłw wydanych w diecezji augsburskiej koĂączyÂł siĂŞ formu³¹: „Ich majÂątek przepada na rzecz fiskusa Jego Ksi¹¿êcej WysokoÂści, przewielebnego Marquarda, biskupa w Augsburgu i proboszcza katedry w Bambergu”. Cesarz Ferdynand II przestrzegaÂł biskupa Bambergu: „Co siĂŞ jednak tyczy niegodnej zaiste konfiskaty, My nie moÂżemy juÂż bynajmniej pod Âżadnym pozorem pozwoliĂŚ Wam na takie poczynania”.

Skropione krwiÂą pieniÂądze inkasowali teÂż inkwizytorzy i spowiednicy. Kata czarownic, Geifßa — ktĂłry dziaÂłajÂąc w Wetteru, nie tylko wspominaÂł w swoich rachunkach o pokryciu kosztĂłw „gorzaÂłki wypitej tam w ciÂągu dwĂłch dni polowania na czarownice przez czÂłonkĂłw komisji”, ale rĂłwnieÂż zabieraÂł dla siebie jednÂą trzeciÂą mienia ofiary — uratowaÂła przed gniewem ludu jedynie ucieczka; lecz gdy zwolniono go ze sÂłuÂżby, za¿¹daÂł dalszego wypÂłacania poborĂłw, postĂŞpujÂąc bardzo podobnie, jak wielu sĂŞdziĂłw hitlerowskich w Republice Federalnej. Najszybszy i najÂłatwiejszy sposĂłb wzbogacenia siĂŞ — mawiano — to palenie czarownic. CzĂŞsto ustawaÂło ono, gdy znikaÂła perspektywa obÂłowienia siĂŞ.

Reformacja nie zahamowaÂła tego szaleĂąstwa. WrĂŞcz przeciwnie. Tak jak zwolennicy reformacji w Holandii w barbarzyĂąski sposĂłb zdziesiÂątkowali katolikĂłw, tak jak plÂądrowali, burzyli ich koÂścioÂły i klasztory, wrzucali w ogieĂą krucyfiksy, wizerunki ÂświĂŞtych oraz ksiĂŞÂży i zakonnikĂłw, tak jak w 1527 roku w Rzymie luteraĂąscy lancknechci uÂśmiercili tysiÂące papistĂłw i nawet w bazylice ÂŚwiĂŞtego Piotra zmasakrowali dwieÂście osĂłb, po czym pod groÂźbÂą palenia domĂłw wymuszajÂąc ogromne okupy albo — jak uwaÂżajÂą sami luteranie — „dziĂŞki Âłasce boÂżej wzbogacili siĂŞ tak, Âże niepodobna tego opisaĂŚ”, tak zabijali teraz rĂłwnieÂż czarownice. Luter, ktĂłry wszĂŞdzie widziaÂł szatana, zgadzaÂł siĂŞ na spopielenie „diabelskich ladacznic” rĂłwnie Âłatwo jak papieÂż albo powtĂłrzmy jego okreÂślenie — jak ta „papieska Âświnia”, ktĂłrej zresztÂą takÂże chciaÂł — podobnie jak caÂłej Kurii — wyrwaĂŚ jĂŞzyk przez gardÂło na zewnÂątrz, a potem wszystkich tych dostojnikĂłw wedÂług starszeĂąstwa w takim stanie przygwoÂździĂŚ do szubienicy. Kalwin zaÂś, ktĂłry swoich krytykĂłw z zapaÂłem uspokajaÂł torturami i mieczem, a ponadto posÂłaÂł na stos Serveta, chĂŞtnie przyznawaÂł genewskiej radzie miejskiej wielkie zasÂługi w Âłowieniu czarownic i zwracaÂł uwagĂŞ na to, Âże „jest takich jeszcze wiele”, domagajÂąc siĂŞ, by „wypleniono […] tĂŞ rasĂŞ”.

Na wielu ziemiach zamieszkanych przez protestantĂłw zabijano w istocie wiĂŞcej czarownic niÂż na ziemiach katolickich. W Brunszwiku, w okolicy WolfenbĂźttel, gdzie pod koniec XVI wieku palono czĂŞsto nawet dziesiĂŞĂŚ kobiet dziennie, sÂłupy, przy ktĂłrych stawaÂły one trafiajÂąc na stos, wyglÂądaÂły jak zwĂŞglony las. PrzeÂśladowania osiÂągnĂŞÂły punkt kulminacyjny dopiero po okresie reformacji. Jeszcze w XVII wieku ich ofiarÂą padÂło w Europie przypuszczalnie okoÂło miliona ludzi, g³ównie kobiet. I nawet u schyÂłku XVIII wieku ewangelicki biskup Troilus, ze szwedzkiej diecezji Dalarna, wyraziÂł g³êbokie zatroskanie „naszÂą epokÂą obojĂŞtnoÂści i wolnomyÂślnoÂści”, w ktĂłrej nie chciano juÂż paliĂŚ kobiet oskarÂżonych o czary.

W caÂłych dziejach Âświata chrzeÂścijaĂąskiego kobieta byÂła w ogĂłle Âźle traktowana, co teÂż staÂło w sprzecznoÂści z postawÂą Jezusa. Rozpocz¹³ to PaweÂł, stawiajÂący mĂŞÂżczyznĂŞ znacznie wyÂżej niÂż kobietĂŞ, a prĂłcz PawÂła rĂłwnieÂż inni Dawni teologowie, wypaczajÂąc nauczanie apostoÂła PawÂła, racjonalnie nawoÂłujÂącego do podporzÂądkowania, w duchu miÂłoÂści i partnerstwa — dopatrywali siĂŞ w kobiecie tylko istoty niÂższego rzĂŞdu, uosobienia cielesnoÂści, istoty uwodzÂącej mĂŞÂżczyznĂŞ, po prostu Ewy i grzesznicy, ktĂłrÂą najchĂŞtniej ostrzyÂżono by do goÂłej skĂłry, co zaleca ÂświĂŞty Hieronim, ktĂłrej czasem zabrania siĂŞ nawet Âśpiewu w koÂściele, a czĂŞsto i wchodzenia doĂą i przyjmowania komunii w czasie menstruacji, i to pod groÂźbÂą surowych kar. Kontynuatorem tej postawy okazuje siĂŞ Luter i znajduje ona swoje odzwierciedlenie w wielu dyskryminujÂących przepisach prawnych — aÂż po XX wiek.

Parlament niemiecki odrzuca projekt ustawy o prawie gÂłosu dla kobiet jeszcze w sierpniu 1918 roku. We Francji kobiety uzyskujÂą czynne i bierne prawo wyborcze dopiero w roku 1955. A w kraju pochodzenia papieÂża istniaÂło i po tej dacie dwojakie ustawodawstwo dotyczÂące jednej i drugiej pÂłci, a mianowicie zdrada mĂŞÂża — jak jeszcze niedawno uznaÂł SÂąd NajwyÂższy WÂłoch, powoÂłujÂąc siĂŞ na stare prawo, w ra¿¹cej sprzecznoÂści z konstytucjÂą — nie byÂła nawet wykroczeniem, natomiast zdrada kobiety uchodziÂła za przestĂŞpstwo.

4. PROGRAMOWY ANTYSEMITYZM KOÂŚCIOÂŁA

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

KoÂścioÂłowi nie wystarczaÂło jednak takÂże naboÂżne polowanie na pogan, muzuÂłmanĂłw, „kacerzy”, czarownice — do³¹czono do nich ÂŻydĂłw.

Co prawda wszystko w chrzeÂścijaĂąstwie, co nie pochodziÂło od pogan, byÂło Âżydowskie, od Starego Testamentu poczÂąwszy, poprzez zastĂŞpy anio³ów, praojcĂłw, prorokĂłw, ModlitwĂŞ PaĂąskÂą, aÂż po ca³¹ liturgiĂŞ sÂłowa. Ale wÂłaÂśnie dlatego, Âże ÂŻydzi nie potrafili poj¹Ì rzekomo chrzeÂścijaĂąskiego charakteru swojej wiary, dlatego Âże pozostawali „uparci”, w ciÂągu dwĂłch tysiÂącleci — pÂłon¹³ ogieĂą nienawiÂści do ÂŻydĂłw.

ChrzeÂścijanie w Âśredniowieczu wierzyli, iÂż mycie siĂŞ przywoÂłuje DiabÂła (np. HiszpaĂąska krĂłlowa, Izabela, cheÂłpiÂła siĂŞ tym, iÂż tylko raz w Âżyciu wziĂŞÂła kÂąpiel !). Wynikiem tego przesÂądu i Âżyciu w brudzie byÂły czĂŞste epidemie, zbierajÂące obfite Âżniwo Âśmierci, za ktĂłre winÂą obarczano… ÂŻydĂłw, gdyÂż ci — zgodnie z nakazami Prawa — zawsze skrupulatnie dbali o higienĂŞ.

I ta nienawiœÌ wci¹¿ przybieraÂła na sile. JuÂż w II wieku, najwybitniejszy podĂłwczas apologeta KoÂścioÂła powszechnego, ÂświĂŞty Justyn uznaje ÂŻydĂłw nie tylko za winnych zÂła, jakie sami wyrzÂądzajÂą, „ale i tego, ktĂłre wyrzÂądzajÂą wszyscy inni ludzie” — czego nie zdoÂłaÂł przelicytowaĂŚ nawet Streicher. Doktor KoÂścioÂła, Efraim — „cytra Ducha ÂŚwiĂŞtego” — lÂży narĂłd Âżydowski jako ludzi o naturach niewolnikĂłw, szaleĂącĂłw, sÂług szatana, mordercĂłw; ich przywĂłdcy sÂą nazywani zbrodniarzami, a sĂŞdziowie niegodziwcami; „oni sÂą dziewiĂŞĂŚdziesiÂąt dziewiĂŞĂŚ razy gorsi niÂż nie-ÂŻydzi”. Doktor KoÂścioÂła Jan Chryzostom uwaÂża ÂŻydĂłw za „nie lepszych niÂż Âświnie i barany”, a o synagodze mĂłwi: „ChoĂŚby jÂą nazwaĂŚ domem publicznym, miejscem rozpusty, przybytkiem diabÂła, twierdzÂą szatana, zgubÂą duszy, otchÂłaniÂą peÂłnÂą wszelkiego zÂła albo jakkolwiek inaczej, to nie powie siĂŞ jednak wszystkiego, na co synagoga zasÂługuje”.

Nie ma wiĂŞc nic dziwnego w tym, Âże juÂż w IV wieku dymiÂą Âżydowskie boÂżnice, Âże rĂłwnieÂż rzymscy chrzeÂścijanie podpalajÂą juÂż wĂłwczas jednÂą synagogĂŞ, a innÂą kaÂże zburzyĂŚ biskup Dertony Innocenty, Âże nawet ÂświĂŞty doktor KoÂścioÂła biskup AmbroÂży deklaruje ÂżarliwÂą solidarnoœÌ z podpalaczami z Kallinikon i utrzymuje, iÂż spopieliÂłby takÂże synagogĂŞ mediolaĂąskÂą, gdyby nie zniszczyÂło jej uderzenie pioruna. Nic dziwnego, Âże w V wieku staje w pÂłomieniach nastĂŞpna rzymska synagoga; Âże patriarcha Aleksandrii Cyryl, rĂłwnieÂż ÂświĂŞty i doktor KoÂścioÂła, konfiskuje wszystkie synagogi Egiptu i Âże pod jego przewodem, co prawda bez Âżadnej podstawy prawnej, synagoga w jego mieÂście rezydencjonalnym staje siĂŞ obiektem szturmu ogromnego tÂłumu i ulega zniszczeniu, majÂątek ÂŻydĂłw zostaje rozgrabiony, a oni sami, obarczeni Âżonami i dzieĂŚmi, lecz wyzuci ze wszystkiego i gÂłodni, muszÂą opuÂściĂŚ miasto; byÂło ich ponoĂŚ z gĂłrÂą sto tysiĂŞcy, a moÂżliwe, Âże i dwieÂście, i tak przedstawiaÂło siĂŞ to pierwsze „ostateczne rozwiÂązanie” EndlĂśsung.

ÂŻydĂłw zmuszano do noszenia szpiczastych czapek. ChrzeÂścijanie wierzyli, iÂż ÂŻydzi majÂą rogi, ktĂłre musza ukrywaĂŚ wÂłaÂśnie pod takim nakryciem gÂłowy.

JuÂż u schyÂłku staroÂżytnoÂści uchwala siĂŞ na dziesiÂątkach synodĂłw kolejne surowe restrykcje antysemickie, aÂż wreszcie w 638 roku szĂłsty sobĂłr w Toledo nakazuje przymusowe ochrzczenie wszystkich ÂŻydĂłw; zamieszkaÂłych w Hiszpanii. Natomiast siedemnasty sobĂłr toledaĂąski roku 694 uznaje wszystkich ÂŻydĂłw za niewolnikĂłw. Ich kapitaÂły ulegajÂą konfiskacie, zostajÂą im teÂż odebrane dzieci od siĂłdmego roku Âżycia wzwyÂż.

ZdarzaÂło siĂŞ oczywiÂście i tak, Âże wÂładcy Âświeccy i duchowni ochraniali ÂŻydĂłw, ale na ogó³ tylko z motywĂłw ekonomicznych albo politycznych; kazali sobie za to sÂłono pÂłaciĂŚ, a ponadto czĂŞsto ¿¹dali zmiany wiary. Kiedy Ojcowie KoÂścioÂła wystĂŞpujÂący u schyÂłku staroÂżytnoÂści wprowadzili pojĂŞcie Âżydowskiego zniewolenia, servitus Judeorum, listy Âżelazne cesarzy i krĂłlĂłw z czasĂłw ostatnich KarolingĂłw ustanawiaÂły coraz wiĂŞkszÂą zaleÂżnoœÌ ÂŻydĂłw, najpierw w zachodniej Francji, a potem w Anglii, gdzie w XII wieku zadekretowano: „ÂŻydzi i wszystkie rzeczy, jakie posiadajÂą, nale¿¹ do krĂłla”. W Niemczech byli odpowiednio wÂłasnoÂściÂą „komory” cesarza, ktĂłry uwaÂżaÂł siebie za wÂłaÂściciela Âżydowskiego mienia, a przynajmniej miaÂł do niego staÂłe prawo hipoteczne i odstĂŞpowaÂł to prawo episkopatowi, szlachcie, miastom, przez co sytuacja ÂŻydĂłw destabilizowaÂła siĂŞ coraz bardziej, biskupi pochwalali stosowanie przemocy wobec ÂŻydĂłw i zapewniali im ochronĂŞ tylko w wypadku ochrzczenia siĂŞ, choĂŚby ci ludzie zdychali na ich oczach.

Od 1103 roku ochrona krĂłlewska zostaÂła przyznana wszystkim ÂŻydom — z niewielkim poÂżytkiem dla nich — na sto dwadzieÂścia, sto trzydzieÂści lat, a ustanowiÂł to Henryk IV, ktĂłrego panowanie zapoczÂątkowaÂł spĂłr z papiestwem o inwestyturĂŞ. Za owÂą ochronĂŞ ÂŻydzi musieli co rok pÂłaciĂŚ wysokie podatki, co wiĂŞcej, za „ÂłaskĂŞ” ocalenia od stosu przychodziÂło im wyzbywaĂŚ siĂŞ jednej trzeciej majÂątku przy okazji wyboru kaÂżdego kolejnego krĂłla Rzymu oraz koronacji kaÂżdego cesarza rzymskiego.

Byli co prawda chronieni ponadto bullami protekcyjnymi niejednego papieÂża: Aleksandra III w koĂącu XII wieku, Grzegorza IX w roku 1237, Innocentego IV w roku 1247, ale ten ostatni juÂż w 1244 roku kazaÂł spaliĂŚ Talmud. W innych jednak bullach — z roku 1279, 1577, 1584 itd. — papieÂże regularnie zmuszali ÂŻydĂłw do sÂłuchania ÂściÂśle kontrolowanych kazaĂą nawracajÂących, przy czym byli oni bici laskami, Âżeby nie zasypiali.

„ZÂłe traktowanie ÂŻydĂłw uwaÂża siĂŞ za dzieÂło miÂłe Bogu” — donosi w XII wieku Abelard. „Gdy chcÂą udaĂŚ siĂŞ do nastĂŞpnej miejscowoÂści, muszÂą wysokimi sumami zapewniaĂŚ sobie ochronĂŞ ze strony KoÂścio³ów chrzeÂścijaĂąskich, ktĂłre w istocie pragnÂą ich Âśmierci, by przywÂłaszczyĂŚ sobie spuÂściznĂŞ. Ziemi uprawnej ani winnic ÂŻydzi posiadaĂŚ nie mogÂą, bo nie ma komu gwarantowaĂŚ ich mienia. Jako ÂźrĂłdÂło zysku pozostaje im wiĂŞc tylko lichwa, a to z kolei naraÂża ich na nienawiœÌ chrzeÂścijan”.

W 1179 roku trzeci sobĂłr lateraĂąski dekretuje, Âże „chrzeÂścijanie, ktĂłrzy waÂżyli siĂŞ wspó³¿yĂŚ z ÂŻydami, podlegajÂą ekskomunice”. Innocenty III nazywa ich w roku 1205 „wyklĂŞtymi przez Boga niewolnikami” i pisze do hrabiego Tuluzy, ktĂłrego obÂłoÂżyÂł ekskomunikÂą: „Na pohaĂąbienie chrzeÂścijaĂąstwa obdarzasz ÂŻydĂłw urzĂŞdami […]. Nasz Pan zmiaÂżdÂży CiĂŞ!”, a ponadto pragnie widzieĂŚ ich w wiecznej niewoli. SobĂłr w Zamorze w roku 1313 ponownie zarzÂądza zniewolenie ich i pod groÂźbÂą ekskomuniki ¿¹da wykonania tego postanowienia przez wÂładze Âświeckie. KrĂłtko mĂłwiÂąc, antysemickie dekrety koÂścielne pojawiajÂą siĂŞ aÂż do wieku XIX. Jeszcze Leon XII, intronizowany w 1823 roku (papieÂż tak moralny, Âże zakazuje walca jako taĂąca nieprzyzwoitego), tworzy nowe getta i poddaje ich mieszkaĂącĂłw inkwizycji.

Nic dziwnego, ¿e stale podjudzany chrzeœcijaùski mot³och zacz¹³ równie¿ likwidowaÌ ¯ydów. Byli oni kamienowani, topieni, ³amani ko³em, wieszani, r¹bani na kawa³ki, paleni ¿ywcem i grzebani ¿ywcem. Na postronkach i za w³osy zaci¹gano ich do chrzcielnicy i czynny udzia³ w tym przymusowym chrzczeniu bra³ wy¿szy kler, który ci¹gle domaga³ siê coraz zacieklejszych przeœladowaù.

Pierwsze rzezie ÂŻydĂłw na wiĂŞkszÂą skalĂŞ byÂły nastĂŞpstwami krucjat. Wyprawy krzyÂżowe finansowano w znacznym stopniu, poÂżyczonymi lub zagrabionymi Âżydowskimi pieniĂŞdzmi, tak wiĂŞc zabijanie ÂŻydĂłw uwalniaÂło od zwrotu kapitaÂłu z procentami. Pierwszy taki wypadek to ograbienie przez krzyÂżowcĂłw w 1096 roku gminy Âżydowskiej w Rouen, po czym spalono domy i wymordowano ludnoœÌ ÂżydowskÂą miasta. To samo spotkaÂło ÂŻydĂłw nadreĂąskich w Kolonii, Wormacji, Trewirze, gdzie biskup Egilbert uratowaÂł tylko tych, ktĂłrzy siĂŞ ochrzcili, a pozostaÂłych zamordowano. W Moguncji arcybiskup Ruthard obiecaÂł ÂŻydom ochronĂŞ w zamian za wysokÂą sumĂŞ, a potem jednak kazaÂł ich zlikwidowaĂŚ — od siedmiuset do tysiÂąca dwustu osĂłb. Podobny los zgotowano im w Ratyzbonie, Pradze i innych miastach. Podczas szturmu na JerozolimĂŞ 15 lipca 1099 roku, kiedy to krzyÂżowcy nurzali siĂŞ we krwi po kolana i po siodÂła koni, zapĂŞdzono ludnoœÌ ÂżydowskÂą do synagog i tam spalono Âżywcem.

W czasie tak zwanej drugiej i trzeciej krucjaty rĂłwnieÂż doszÂło do przeÂśladowania ÂŻydĂłw, do czego we Francji zachĂŞcaÂł opat Cluny Piotr, wielce czcigodny i ÂświĂŞty, w Niemczech natomiast inicjatorem dziaÂłaĂą terrorystycznych byÂł brat zakonny Rudolf. W Anglii rzezie rozpoczĂŞÂły siĂŞ podczas trzeciej krucjaty lat 1189/1190; jak siĂŞ twierdzi, tamtejsze gminy Âżydowskie nigdy nie przezwyciĂŞÂżyÂły w peÂłni skutkĂłw owych rzezi.

W wieku XIII i XIV wybuchy antysemickiej nienawiÂści, ktĂłre wstrzÂąsnĂŞÂły ca³¹ EuropÂą, byÂły inicjowane przede wszystkim przez sobory lateraĂąskie. Czwarty z nich, ktĂłry obradowaÂł za czasĂłw Innocentego III, najpotĂŞÂżniejszego papieÂża w caÂłych dziejach — „ÂŻyd — napisaÂł on w 1205 roku do biskupa ParyÂża — jest jak ogieĂą w Âłonie, jak mysz w worku, jak Âżmija u szyi” — otó¿ ten sobĂłr potwierdziÂł, powoÂłujÂąc siĂŞ na Augustyna, tezĂŞ o wiecznym podporzÂądkowaniu, zniewoleniu ÂŻydĂłw i wydaÂł szereg antysemickich dekretĂłw. I tak zakazano ÂŻydom sprawowania funkcji publicznych, co rok w okresie Wielkiejnocy musieli pÂłaciĂŚ specjalny podatek i pozostawaĂŚ w domach, majÂąc zamkniĂŞte sklepy. Nie wolno im byÂło wspó³¿yĂŚ z chrzeÂścijanami, a ponadto musieli nosiĂŚ zarĂłwno okreÂślonÂą odzieÂż lub znaki rozpoznawcze, jak teÂż wysokie stoÂżkowate kapelusze, tak zwane kapelusze Âżydowskie (wierzono, Âże owe kapelusze sÂą dlatego wysokie, bo zakrywajÂą rogi), póŸniej zaÂś ¿ó³ty pierÂścieĂą; stÂąd wziĂŞÂła siĂŞ hitlerowska gwiazda dla ÂŻydĂłw. Surowo zakazane byÂły stosunki pÂłciowe miĂŞdzy ÂŻydami a chrzeÂścijanami. Taka kopulacja, potem tĂŞpiona przez nazistĂłw, uchodziÂła za zbrodniĂŞ przeciw chrzeÂścijaĂąstwu, zaparcie siĂŞ wiary, czasem teÂż objaw zezwierzĂŞcenia. Prawo miejskie Moguncji karaÂło to uciĂŞciem czÂłonka i pozbawieniem jednego oka, prawo jihlavskie — pogrzebaniem za Âżycia, praskie — wbiciem na pal i konfiskatÂą mienia, augsburskie prawo miejskie oraz ZwierciadÂło szwabskie — spaleniem uÂłoÂżonych warstwowo „winnych”.

W 1235 roku zabito w Fuldzie trzydzieœci cztery osoby, mê¿czyzn i kobiety, poniewa¿ dwoje spoœród tych ¯ydów zamordowa³o jakoby pi¹tkê chrzeœcijaùskich dzieci, co póŸniej zwo³ana cesarska komisja uzna³a za oskar¿enie ca³kowicie bezpodstawne. W latach 1257 i 1267 wymordowano cz³onków gmin ¿ydowskich w Londynie, Canterbury, Northampton, Lincoln, Cambridge i innych miastach. W roku 1281 wtr¹cono do wiêzieù wszystkich ¯ydów Kastylii i wymuszono na nich horrendalne kontrybucje: metoda stosowana równie chêtnie jak banicja, jeœli biskup albo w³adca œwiecki zapragn¹³ wiêkszych pieniêdzy. Z Francji wypêdzano ¯ydów piêciokrotnie miêdzy rokiem 1182 a 1322, za ka¿dym razem ograbiaj¹c ich i ponawiaj¹c wypêdzenie. W 1290 roku pogrom dokonany w Czechach pozbawi³ ¿ycia oko³o dziesiêciu tysiêcy ¯ydów.

Czasami z ÂŻydami dyskutowano. Jednak czĂŞÂściej bywaÂło tak, jak zanotowaÂł polski kronikarz, Jan DÂługosz, pod rokiem 1407 swej Kroniki: „Gdy kanonik wiÂślicki, mistrz Budek, po wygÂłoszeniu kazania do ludu w koÂściele Âśw.Barbary, miaÂł schodziĂŚ z ambony, powiedziaÂł, Âże kartka, ktĂłra poÂłoÂżono na ambonie, zawiera proÂśbĂŞ i napomnienie, Âżeby ogÂłosiÂł ludowi pewne nowe wydarzenie, straszny wystĂŞpek […] Ta proÂśba zaÂś zawieraÂła wiadomoœÌ, iÂż ÂŻydzi mieszkajÂący w Krakowie, zabiwszy poprzedniej nocy chrzeÂścijaĂąskie dziecko, w jego krwi czynili bezboÂżne niegodziwoÂści…”

 

We Frankonii, Bawarii oraz Austrii doszÂło, jak siĂŞ utrzymuje, w 1298 roku, po oskarÂżeniu o mord rytualny, do eksterminacji stu czterdziestu szeÂściu gmin Âżydowskich, przy czym pierwszÂą wiĂŞkszÂą gminÂą, ktĂłrÂą spotkaÂły przeÂśladowania, byÂła wspĂłlnota wĂźrzburska: dziewiĂŞĂŚset ofiar. W katolickim Bambergu zginĂŞÂło wĂłwczas okoÂło stu trzydziestu piĂŞciu ÂŻydĂłw, w katolickiej Norymberdze — szeœÌset dwadzieÂścia osiem osĂłb: mĂŞÂżczyzn, kobiet i dzieci. W roku 1328 nastĂŞpuje niemal caÂłkowita likwidacja gmin Âżydowskich w KrĂłlestwie Nawarry. W 1337 roku z Deggendorfu rozprzestrzenia siĂŞ na BawariĂŞ, Czechy, Morawy i AustriĂŞ fala mordĂłw, ktĂłra obejmuje piĂŞĂŚdziesiÂąt jeden miejscowoÂści. W roku 1348 zostajÂą na jednej z wysp reĂąskich spaleni ÂŻydzi bazylejscy, strasburscy zaÂś — na cmentarzu.

W 1349 roku w ponad trzystu piêÌdziesiêciu niemieckich miastach i wsiach gin¹ niemal¿e wszyscy ¯ydzi, na ogó³ paleni ¿ywcem. W tym jednym roku chrzeœcijanie wymordowali o wiele wiêcej ¯ydów ni¿ niegdyœ, w ci¹gu dwustu lat przeœladowaù, poganie zd¹¿yli wymordowaÌ chrzeœcijan! Wielu ¯ydów mog³oby ocaleÌ dziêki ochrzczeniu siê, ale prawie zawsze przedk³adali mêczeùsk¹ œmierÌ nad ¿ycie w katolicyzmie. W Moguncji katolicy zlikwidowali podówczas najwiêksz¹ gminê ¿ydowsk¹ Niemiec: szeœÌ tysiêcy osób. Po wymordowaniu ¯ydów norymberskich nastêpuje konfiskata ich domów i mienia, z czego biskup Bambergu inkasuje osiemset guldenów. W samym Bambergu czêœÌ ¯ydów wybito, a inni z rozpaczy dokonywali samospalenia z ca³ym maj¹tkiem. Wszystkie niemal¿e domy ofiar przypadaj¹ bamberskiemu biskupowi Fryderykowi, a synagoga zostaje zamieniona w kaplicê ku czci Maryi. W Wßrzburgu nastêpuje zbiorowe samospalenie w domach ca³ej ludnoœci ¿ydowskiej.

W Hiszpanii wielkie rzezie rozpoczynajÂą siĂŞ w XIV wieku straszliwymi krwawymi orgiami w Geronie i Barcelonie. W Sewilli likwiduje siĂŞ w 1391 roku, pod przewodem arcybiskupa koadiutora Martineza, cztery tysiÂące ÂŻydĂłw, a bez maÂła dwadzieÂścia piĂŞĂŚ tysiĂŞcy zostaje sprzedanych w niewolĂŞ. Potem pogromy objĂŞÂły liczne inne miasta, wszystkie dzielnice Âżydowskie zamieniÂły siĂŞ w zgliszcza, a ich mieszkaĂący zostali poĂŚwiartowani bÂądÂź wypĂŞdzeni.

Wydana 1 listopada 1478 roku bulla papieÂża Sykstusa IV upowaÂżnia monarchĂłw hiszpaĂąskich do ustanowienia trybunaÂłu inkwizycyjnego, ktĂłry 17 wrzeÂśnia 1480 roku otrzymuje polecenie rozpoczĂŞcia „pracy” w Sewilli. Potem caÂłkiem otwarcie odbywajÂą siĂŞ istne festyny ludowe z okazji palenia na stosach. Jeszcze Za pontyfikatu Sykstusa inkwizycja pali w Toledo, w ciÂągu trzech dni, dwa tysiÂące czterystu marranĂłw — tak nazywano przechrzczonych ÂŻydĂłw, a sÂłowo to oznacza ÂświniĂŞ. W krĂłtkim czasie egzekucje objĂŞÂły, jak siĂŞ oblicza, blisko trzydzieÂści tysiĂŞcy osĂłb.

W roku 1389 ginie w Pradze jednego tylko dnia trzy tysiÂące ÂŻydĂłw, w roku 1420 w Austrii — tysiÂąc trzystu ÂŻydĂłw, w 1453 roku na ÂŚlÂąsku, w nastĂŞpstwie agitacji generaÂła kapucynĂłw Jana Kapistrana — zaciekÂłego antysemity, orĂŞdownika krucjat, inkwizytora i ÂświĂŞtego KoÂścioÂła katolickiego, ktĂłry czci go po dziÂś dzieĂą 28 marca — wybito wszystkich ÂŻydĂłw, a w 1648 roku w Polsce — okoÂło dwustu tysiĂŞcy ÂŻydĂłw (z czego 100 tys. wymordowaÂł Chmielnicki). Takich danych liczbowych moÂżna by podaĂŚ wiĂŞcej.

Reformacja nie zmieniaÂła ani na jotĂŞ chrzeÂścijaĂąskiego antysemityzmu. WrĂŞcz przeciwnie. Po wczesnym okresie filosemityzmu, kiedy to urzeczeni Lutrem ÂŻydzi rozgÂłaszali, iÂż nastaÂł czas pojawienia siĂŞ Mesjasza, Ăłw reformator zalecaÂł w zjadliwych pamfletach „surowe miÂłosierdzie” i ze swadÂą powtarzaÂł gwoli przekonania wyznawcĂłw prawie wszystkie kÂłamstwa i straszliwe opowieÂści soborowych. Biskupi i ÂświĂŞci chrzeÂścijaĂąscy juÂż w czasach antycznych masowo konfiskowali lub palili synagogi, juÂż wĂłwczas pisali, Âże ojcem ÂŻyda jest diabeÂł, co powraca u Streichera, juÂż w IX wieku antycypowali dosÂłownie nazistowski slogan: „Nie kupujcie u ÂŻydĂłw!”, w wiekach Âśrednich stworzyli precedens hitlerowskiej gwiazdy dla ÂŻydĂłw i uznali odpowiednie zarzÂądzenie soborowe za czêœÌ prawa kanonicznego. JuÂż oni wyjmowali ÂŻydĂłw spod prawa, ograbiali ich, umieszczali w gettach, przepĂŞdzali z niezliczonych spoÂłecznoÂści i krajĂłw i setki tysiĂŞcy tych ludzi zmasakrowali.

cd.


http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

katolikĂłw, miĂŞdzy innymi posÂądzenie o zatruwanie studni i o mordy rytualne. UtoÂżsamiaÂł ÂŻydĂłw ze Âświniami, uznawaÂł ich za „gorszych niÂż prosiĂŞta”, ¿¹daÂł dla nich kary Âśmierci za odprawianie naboÂżeĂąstw, domagaÂł siĂŞ zakazu publikacji, zniszczenia domĂłw, spalenia szkó³ i boÂżnic, „iÂżby nikt nigdy nie zobaczyÂł pozostaÂłego po nich kamienia czy popioÂłu. I niechaj to siĂŞ dzieje na chwa³ê Pana naszego i chrzeÂścijaĂąstwa, by BĂłg widziaÂł, Âże jesteÂśmy chrzeÂścijanami”. Jeszcze na krĂłtko przed swojÂą ÂśmierciÂą namawiaÂł Luter wÂładcĂłw niemieckich do wypĂŞdzenia ÂŻydĂłw. Ale z wiĂŞkszoÂści duÂżych miast wypĂŞdzono ich juÂż wczeÂśniej.

Kontrreformacja, zapoczÂątkowana w 1540 roku utworzeniem zakonu jezuitĂłw — ¿¹dali oni od kaÂżdego kandydata udowodnienia braku koligacji Âżydowskich najpierw do piÂątego, potem zaÂś do trzeciego pokolenia wstecz — ze szczegĂłlnym fanatyzmem tĂŞpiÂła ÂŻydĂłw. PaweÂł IV, ktĂłry — jeszcze jako kardynaÂł Caraffa byÂł Âświadkiem zarzÂądzonego przez siebie w 1553 roku spalenia na rzymskim Campo dei Fiori wszystkich znalezionych w mieÂście egzemplarzy Talmudu (na tym samym placu spalony zostaÂł kilkadziesiÂąt lat póŸniej jeden z najwiĂŞkszych geniuszĂłw czasĂłw nowoÂżytnych Giordano Bruno), w roli papieÂża restytuowaÂł wiele Âśredniowiecznych dekretĂłw antysemickich, narzuciÂł ÂŻydom noszenie ¿ó³tych kapeluszy, zakazaÂł im posiadania ziemi i peÂłnienia urzĂŞdĂłw, uniemoÂżliwiÂł im wykonywanie wszelkich profesji akademickich — te rozporzÂądzenia zachowaÂły siĂŞ we WÂłoszech, prawie bez wyjÂątkĂłw, aÂż po wiek XIX — i kazaÂł spaliĂŚ publicznie dwudziestu czterech mĂŞÂżczyzn oraz jednÂą kobietĂŞ spoÂśrĂłd marranĂłw. Gdy wielu marranĂłw po odkryciu Ameryki przeniosÂło siĂŞ pospiesznie do „Nowego ÂŚwiata”, Stary ÂŚwiat dopadÂł ich tam niebawem, urzÂądzajÂąc okrutne autodafe — to sÂłowo, pochodzÂące od ÂłaciĂąskiego actus fidei, oznacza „akt wiary”.

We Francji los ¯ydów uleg³ poprawie dziêki rewolucji, w wiêkszoœci miast niemieckich zaœ, ale nie w Bawarii, dziêki wydarzeniom roku 1848. Natomiast w Rosji, gdzie w XIX wieku ¿y³y dwie trzecie ¯ydów ca³ego œwiata, przy czym w znacznej liczbie byli to potomkowie ludzi, którzy w œredniowieczu salwowali siê ucieczk¹ przed krzy¿owcami i innymi pobo¿nymi chrzeœcijanami, otó¿ w Rosji dochodzi do pogromów wynik³ych z kaznodziejstwa, postawy wrogoœci i jawnego szczucia ze strony kleru prawos³awnego. Nie by³ to przypadek, i¿ owe ekscesy zaczê³y siê na Wielkanoc 1881 roku, a w nastêpnych latach zabijano, wypêdzano, na przyk³ad w roku 1903 usuniêto ¯ydów z dwustu osiemdziesiêciu czterech rosyjskich miast i zapowiedzi¹ akcji sta³o siê bicie koœcielnych dzwonów, czasem te¿ na czele ludu stawa³ pop ze sztandarem ukazuj¹cym Chrystusa ukrzy¿owanego: przy aprobacie rz¹du wymordowano piêÌdziesi¹t tysiêcy ludzi.

I na Zachodzie antysemityzm trwa, nadal dochodzi do oskarÂżeĂą o mordy rytualne, tortur, ofiar krwi. W PaĂąstwie KoÂścielnym zostaje ze wszystkimi szczegó³ami odtworzony system gett. W Niemczech powstaje pod koniec XIX wieku protestancki zwiÂązek antysemicki na czele z kapelanem nadwornym Adolfem Stoeckerem z Berlina; jako gadzinĂłwki antysemickie funkcjonujÂą przede wszystkim protestancka „Kreuzzeitung” i katolicka „Germania”, ktĂłrej g³ównym udziaÂłowcem jest w 1924 roku póŸniejszy zastĂŞpca Hitlera i szambelan papieski Franz von Papen.

Na wzĂłr niemiecki powstaje rĂłwnieÂż w Austrii Partia Antysemicka, ktĂłrej przywĂłdcy ksi¹¿ê Liechtenstein i Karl Lueger otrzymujÂą przed wyborami placet papieÂża. Lueger byÂł potem dÂługoletnim burmistrzem Wiednia, antysemityzm zaÂś staÂł siĂŞ jedynym niezmiennym punktem programu austriackiej Partii ChrzeÂścijaĂąsko-SpoÂłecznej, a „bezpoÂśredniÂą negatywnÂą pochodnÂą” (wedÂług katolika F W Foerstera, autora jednej z publikacji katolickiego wydawnictwa Herder Verlag): Adolf Hitler.

PrzyjmujÂąc 26 kwietnia 1933 roku w Berlinie biskupa Berninga oraz wikariusza generalnego, ksiĂŞdza praÂłata Steinmanna, powiedziaÂł on, „w peÂłni przekonany o wielkiej potĂŞdze i g³êbokim sensie religii chrzeÂścijaĂąskiej”: „Atakowano mnie za sposĂłb rozwiÂązywania kwestii Âżydowskiej, KoÂśció³ katolicki uwaÂżaÂł ÂŻydĂłw przez tysiÂąc piĂŞĂŚset lat za szkodliwych, umieszczaÂł ich w gettach itd., bo rozumiano, jacy sÂą ÂŻydzi (…]. Ja nawiÂązujĂŞ do tego, co robiono przez tysiÂąc piĂŞĂŚset lat […], widzĂŞ w przedstawicielach tej rasy ludzi szkodzÂących paĂąstwu i KoÂścioÂłowi, i moÂżliwe, Âże najwiĂŞkszÂą przysÂługĂŞ wyÂświadczĂŞ chrzeÂścijaĂąstwu”.

Owi duchowni nie zaprotestowali ani jednym sÂłowem. A przecieÂż w tym samym miesiÂącu redaktor teologiczny miesiĂŞcznika „Seele” skarÂżyÂł siĂŞ w liÂście do arcybiskupa Monachium, kardynaÂła Faulhabera, „Âże w tych czasach rozniecania skrajnej nienawiÂści do — zapewne w ponad dziewiĂŞĂŚdziesiĂŞciu dziewiĂŞciu procentach niewinnych — obywateli Âżydowskich, jak widzĂŞ, Âżadne pismo katolickie nie miaÂło odwagi gÂłosiĂŚ katolickiej nauki katechetycznej, iÂż nie wolno nienawidziĂŚ ani teÂż przeÂśladowaĂŚ innych ludzi — a juÂż najmniej ze wzglĂŞdu na ich rasĂŞ”. Faulhaber zareplikowaÂł z zaÂżenowaniem, rozdraÂżnieniem, ironiÂą i wyjaÂśniÂł, Âże kaÂżdy chrzeÂścijanin musi wystĂŞpowaĂŚ przeciw przeÂśladowaniu ÂŻydĂłw; natomiast „najwyÂższe wÂładze KoÂścioÂła” majÂą do czynienia z „o wiele waÂżniejszymi aktualnymi sprawami” i nie uwaÂżajÂą za stosowne „daĂŚ rzÂądowi pretekst do przeorientowania nagonki — z ÂŻydĂłw na jezuitĂłw”.

Ale KoÂśció³ katolicki niejednokrotnie w przeszÂłoÂści inicjowaÂł i popieraÂł nagonkĂŞ na ÂŻydĂłw. Jeszcze w XX wieku Pius X oÂświadczyÂł dosÂłownie: „Religia Âżydowska byÂła podstawÂą naszej religii; zostaÂła jednak zastÂąpiona naukÂą Chrystusa i nie moÂżemy uznaĂŚ dalszej racji istnienia tamtej”. Dlatego teÂż papieÂż, ktĂłrego Pontyfikat przypadÂł na lata drugiej wojny Âświatowej, Pius XII, sprzeciwiaÂł siĂŞ stanowczo utworzeniu paĂąstwa izraelskiego. Gdy zaÂś powstaÂło, „wci¹¿” nalegaÂł na „umiĂŞdzynarodowienie Jerozolimy i miejsc ÂświĂŞtych w caÂłej Palestynie. Watykan nigdy nie uznaÂł paĂąstwa Izrael i z tego wÂłaÂśnie powodu nie utrzymuje z nim stosunkĂłw dyplomatycznych” (GĂźnter Stemberger). [Watykan uznaÂł paĂąstwo Izrael dopiero w 1993 roku — Rumburak]

W czasach hitlerowskich KoÂśció³ czĂŞsto wygrywaÂł dla siebie antysemityzm i narodowosocjalistycznÂą teoriĂŞ ras. [zobacz artykuÂł w uStroniu, pt. ”Hitler a Papiestwo”]

I tak w opatrzonej koÂścielnym imprimatur ksi¹¿ce katolickiego teologa Johannesa Petem Junglasa z roku 1935 pod tytuÂłem Christus und der deutsche Mensch (Chrystus a narĂłd niemiecki) caÂły jeden rozdziaÂł omawia naukowo, politycznie i ÂświatopoglÂądowo temat: „chrzeÂścijaĂąstwo a rasa”. W wywodzie naukowym czytamy: „KoÂśció³ nie ma nic do zarzucenia temu nowemu rozumieniu kwestii. Bo KoÂśció³ bÂłogosÂławi wszelkie d¹¿enie do prawdy. Musi on wiĂŞc przyj¹Ì z uznaniem tĂŞ nowÂą naukĂŞ […]”.

WywĂłd polityczny wrĂŞcz piĂŞtnuje — „ze zrozumieniem” fakt, Âże „w warunkach dotkliwego kryzysu gospodarczego tyle dziedzicznie zdrowych ludzi pozostaje w stanie bezÂżennym i bezdzietnym bÂądÂź ma niewiele dzieci, gdy tymczasem ludzie dotkniĂŞci chorobami dziedzicznymi rozmnaÂżajÂą siĂŞ bez skrupu³ów i obarczajÂą narĂłd osobami niepeÂłnowartoÂściowymi pod wzglĂŞdem duchowym i cielesnym”.

Trzeci wywĂłd, ÂświatopoglÂądowy, poucza nas jak nastĂŞpuje: „Rasa Âżydowska istotnie od zarania dziejĂłw odnosiÂła siĂŞ z najwiĂŞkszÂą wrogoÂściÂą do chrzeÂścijaĂąstwa. W dzisiejszej ewangelii sam Zbawiciel [!] zapowiada odtrÂącenie plemienia Izraela […], Zbawiciel mĂłwi: «Dzieci tego krĂłlestwa zostanÂą wrzucone w najciemniejszÂą otchÂłaĂą, bĂŞdzie sÂłychaĂŚ pÂłacz i zgrzytanie zĂŞbĂłw»”. ChrzeÂścijaĂąski KoÂśció³ jest tu gloryfikowany jako „KoÂśció³ ludĂłw pogaĂąskich”. „Wszystkie wartoÂści rasy potwierdzajÂą siĂŞ i wzmagajÂą”, ale „wedÂług tego, co zaÂświadcza teoria ras, najszlachetniejszymi przedstawicielami rasy nordyckiej w dotychczasowych dziejach Âświata byli Âśredniowieczni rycerze epoki HohenstaufĂłw”, przy czym oczywiÂście „wÂłaÂśnie rycerstwo uksztaÂłtowaÂło siĂŞ pod wpÂływem chrzeÂścijaĂąskiego KoÂścioÂła”.

ZbiĂłr kazaĂą Lebendige Predigt (Kazania Âżywe), wydany z koÂścielnym imprimatur w 1936 roku, proponuje na niedziele wielkopostne homiliĂŞ O wyÂższoÂści rasowych chrzeÂścijan, a w niej fragment opatrzony podtytuÂłem Krew Chrystusa przewaÂżyÂła nad religijnoÂściÂą ÂŻydĂłw. Po wysuniĂŞciu na plan pierwszy „rasowoÂści”, „rasowych chrzeÂścijan” oraz „najautentyczniejszych rasowych chrzeÂścijan”, ÂświĂŞtych, nastĂŞpuje podsumowanie: „(…] religia Âżydowska musiaÂła zostaĂŚ przezwyciĂŞÂżona. Chrystus moÂże sobie przypisaĂŚ dokonanie tego nadludzkiego dzieÂła (…]. Kto Âżyje we krwi Chrystusa, ten przezwyciĂŞÂża w sobie stopniowo ducha i formy zewnĂŞtrzne religii Âżydowskiej”.

Jeszcze w 1941 roku jezuita Peter Browe dokumentuje obszernie na Âłamach „Archiv fur katholisches Kirchenrecht” sytuacjĂŞ ÂŻydĂłw ochrzczonych oraz ich dzieci z punktu widzenia prawa kanonicznego, przy czym wci¹¿ jest mowa o „potomstwie ÂŻydĂłw”. Ani w staroÂżytnoÂści, ani w szczytowym okresie Âśredniowiecza nie istniaÂła co prawda dyskryminacja tych konwertytĂłw de facto czy de iure, ale jednak pleniÂąca siĂŞ wszĂŞdzie, zwÂłaszcza w Hiszpanii i Portugalii, pogarda dla ÂŻydĂłw dotyczyÂła rĂłwnieÂż „nowych chrzeÂścijan”.

Na przeÂłomie XV i XVI wieku zaczĂŞÂło siĂŞ usuwanie takich „potomkĂłw ÂŻydĂłw” z wiĂŞkszoÂści zakonĂłw rycerskich, na przykÂład z zakonu alkantarskiego, z zakonu ÂświĂŞtego Jakuba od Miecza, a poza Pó³wyspem Iberyjskim z rycerskiego zakonu joannitĂłw oraz zakonu rycerzy ÂświĂŞtego Stefana. Ale i inne zgromadzenia zakonne wystĂŞpowaÂły po okresie Âśredniowiecza przeciw chrzeÂścijanom krwi Âżydowskiej, na przykÂład kanonicy regularni, trynitarze, mercedarianie, karmelici, benedyktyni, cystersi, eremici ÂświĂŞtego Hieronima, franciszkanie, teatyni, dominikanie szczegĂłlnie po to, „by mĂłc usÂłuÂżyĂŚ inkwizycji”; ewidentnie chodziÂło o nieskazitelnÂą czystoœÌ rasowÂą inkwizytorĂłw.

PapieÂż Klemens XIV, pod naciskiem monarchii Âświeckich i w nastĂŞpstwie niesÂławy za zbrodnie Inkwizycji, ktĂłrym przewodniczyÂł zakon Towarzystwa Jezusowego (JezuitĂłw), po wypĂŞdzeniu ich, kolejno: w 1759 z Portugalii, w 1764 z Francji, w 1767 z Hiszpanii i Neapolu — zmuszony zostaÂł, w 1773r. do kasacji tego zakonu.

W 1814 Pius VII przywrĂłciÂł istnienie zakonu w caÂłym KoÂściele, a papieÂż Urban VIII, w swojej bulli z 1623 zaliczyÂł zaÂłoÂżyciela tego zakonu — I.LoyolĂŞ w poczet ÂświĂŞtych koÂścioÂła (czyli na wzĂłr do naÂśladowania!!!).

Aktualnie jezuici prowadzÂą wÂłasne uniwersytety oraz seminaria, wychowujÂące elitĂŞ duchowieĂąstwa. WydajÂą
czasopisma w 50 jĂŞzykach, majÂą wÂłasne rozgÂłoÂśnie radiowe i oÂśrodki telewizyjne. Nadal zajmujÂą siĂŞ zwalczaniem wszelkiej opozycji wobec papieÂża, zarĂłwno w pÂłaszczyÂźnie teologicznej, jak i spoÂłecznej.

 

ZaÂłoÂżyciel zakonu jezuitĂłw byÂł co prawda niechĂŞtny przyjmowaniu „potomkĂłw ÂŻydĂłw”, ale dwa razy stwierdziÂł, Âże uwaÂża pochodzenie od ÂŻydĂłw za wielkÂą ÂłaskĂŞ Pana, bo „czyÂż spokrewnienie z naszym Panem i NajÂświĂŞtszÂą MariÂą PannÂą nie miaÂłoby byĂŚ wielkÂą ÂłaskÂą?”. Niebawem jednak, juÂż w roku 1592, przeÂłoÂżeni jezuitĂłw na Pó³wyspie Pirenejskim zaczĂŞli odtrÂącaĂŚ ludzi „ktĂłrych rĂłd nie jest rasowo czysty […]; musimy bowiem oczyÂściĂŚ z nich spoÂłeczeĂąstwo, bo sÂą tylko ciĂŞÂżarem, przynoszÂą szkody i wielu powaÂżnym krĂŞgom, zwÂłaszcza ÂŚwiĂŞtemu Oficjum, sprawiajÂą kÂłopoty”. W rok póŸniej, w 1593 roku, zwoÂłana do Rzymu piÂąta kongregacja generalna rozciÂągnĂŞÂła Ăłw zakaz niemalÂże jednogÂłoÂśnie na caÂłe Towarzystwo Jezusowe, przy czym nawet generaÂł zakonu nie mĂłgÂł w Âżadnym przypadku udzieliĂŚ dyspensy. Bo przecieÂż generaÂłowie jezuitĂłw niejednokrotnie postanawiali, Âże kandydaci, ktĂłrych Âżydowskie pochodzenie byÂło znane, nie mogÂą zostaĂŚ przyjĂŞci, „choĂŚby ich antenaci byli dobrymi chrzeÂścijanami do szesnastego pokolenia i jeszcze dawniej” i „choĂŚby rĂłd wydaÂł dwĂłch kardyna³ów”.

Jezuita Browe koĂączy w roku 1941 swojÂą rozprawĂŞ jak nastĂŞpuje: „WedÂług prawa powszechnego, jakie dzisiaj obowiÂązuje, ta przeszkoda wynikajÂąca z krwi juÂż nie istnieje; jedynie dla neofitĂłw pozostaje aktualny, zgodnie z §6. artykuÂłu 987., okres prĂłby, ¿¹dany przez sobĂłr nicejski. Mimo to zapewne i dziÂś ludzie pochodzÂący od ÂŻydĂłw, ktĂłrych rodowĂłd jest znany, nie zostaliby w wielu krajach tak Âłatwo wyÂświĂŞceni na ksiĂŞÂży ani nie doczekaliby siĂŞ wyÂższych dostojeĂąstw, jak inni kandydaci, ktĂłrych rodzice i wczeÂśniejsi przodkowie byli bez wyjÂątku chrzeÂścijanami”.

Koœció³ ewangelicki Niemiec, który ju¿ w roku 1933 stworzy³ antysemicki paragraf dotycz¹cy pochodzenia aryjskiego, og³osi³ 17 grudnia 1941 roku nastêpuj¹cy komunikat na temat stanowiska Koœcio³a wobec ewangelickich ¯ydów (podpisany przez biskupów b¹dŸ prezesów Koœcio³ów krajowych Saksonii, Hesji, Meklemburgii, Szlezwika-Holsztynu, Anhaltu, Turyngii oraz przez prezesa ewangelicko-luteraùskiego Koœcio³a Lubeki):

„Narodowosocjalistyczne kierownictwo paĂąstwa dowiodÂło niezbicie za pomocÂą licznych dokumentĂłw, Âże ta wojna o zasiĂŞgu Âświatowym zostaÂła wywoÂłana przez ÂŻydĂłw. Dlatego teÂż podjĂŞÂło ono skierowane przeciw ÂŻydom decyzje wewnĂŞtrzno- i zewnĂŞtrznopolityczne, niezbĂŞdne dla zapewnienia bezpieczeĂąstwa Niemcom.

Jako elementy niemieckiej wspólnoty narodowej, ni¿ej podpisane niemieckie ewangelickie Koœcio³y krajowe oraz ich przywódcy znajduj¹ siê na froncie tej historycznej walki obronnej, która m.in. uczyni³a niezbêdnym zarz¹dzenie policji Rzeszy dotycz¹ce znaków rozpoznawczych dla ¯ydów jako naturalnych wrogów ca³ego œwiata i Rzeszy, podobnie jak ju¿ doktor Marcin Luter [!] wysun¹³, nauczony doœwiadczeniem, ¿¹danie, by podjêto jak najsurowsze kroki przeciw ¯ydom i skazano ich na banicjê z krajów niemieckich.

Od dnia ukrzy¿owania Chrystusa a¿ po dzieù dzisiejszy ¯ydzi zwalczali chrzeœcijaùstwo b¹dŸ te¿ wykorzystywali je lub wypaczali dla osi¹gniêcia swoich egoistycznych celów. Chrzest nie zmienia niczego w rasowej odrêbnoœci ¯ydów, ich przynale¿noœci narodowej i egzystencji biologicznej. Niemiecki Koœció³ ewangelicki musi dbaÌ o ¿ycie religijne niemieckich wspó³obywateli i sprzyjaÌ mu. Chrzeœcijanie rasy ¿ydowskiej nie znajd¹ dla siebie miejsca w tym Koœciele ani ¿adnych praw

NiÂżej podpisane niemieckie KoÂścioÂły ewangelickie oraz ich kierownictwa zniosÂły dlatego wszelkÂą wspĂłlnotĂŞ z ÂŻydochrzeÂścijanami. KoÂścioÂły te nie bĂŞdÂą tolerowaĂŚ Âżadnego wpÂływu ducha Âżydowskiego na niemieckie Âżycie religijne i koÂścielne”.

I stÂąd wiedzie prosta droga do komĂłr gazowych Auschwitz, utorowana tysiÂącami traktatĂłw, kazaĂą, listĂłw papieskich, postanowieĂą

5. WYZYSKIWANIE i BOGACENIE SIÊ

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

KoÂśció³ zwalczaÂł i eksploatowaÂł wszystkich, w niemaÂłym stopniu rĂłwnieÂż wÂłasne owieczki, co niech zostanie w proponowanych teraz rozwaÂżaniach o dziejach spoÂłeczeĂąstw przedstawione nieco szczegó³owiej choĂŚby dlatego, Âże wielka chĂŞĂŚ wzbogacania siĂŞ, widoczna u wyÂższego duchowieĂąstwa, czyni nieuchronnym jego sprzymierzanie siĂŞ z paĂąstwami oraz obligatoryjne sankcjonowania masowej zagÂłady — od Konstantyna po Wietnam. Gdy KoÂśció³ stan¹³ po stronie bogatych, to chwyciÂł takÂże za ich miecz po czym szybko obrastaÂł w dostatek…

Biblijny Jezus pojawiÂł siĂŞ co prawda jako przyjaciel pariasĂłw i ludzi wyzutych z praw, poborcĂłw ceÂł i grzesznikĂłw, kalek, ludzi napiĂŞtnowanych. ChwaliÂł biednych i groziÂł bogatym. ÂŻÂądaÂł rezygnacji z wszelkiego majÂątku. PotĂŞpiaÂł „niesprawiedliwÂą mamonĂŞ”, „uÂłudĂŞ bogactwa”, a jego „dobra nowina” dla ujarzmionych zapewne przyspieszyÂła dziaÂłania misji chrzeÂścijaĂąskich, zapewne przyciÂągaÂła niewolnikĂłw, wyzwoleĂącĂłw, robotnikĂłw, drobnych rzemieÂślnikĂłw, wygnanych chÂłopĂłw, z ktĂłrych w wiĂŞkszoÂści skÂładaÂła siĂŞ najdawniejsza wspĂłlnota chrzeÂścijaĂąska. Zniewoleni przez rzymski kapitalizm agrarny i dyktatury cezarĂłw, ci ludzie tĂŞsknili od pokoleĂą do wybawienia z nĂŞdzy i dostrzegali w chrzeÂścijaĂąstwie nie tylko idealnÂą religiĂŞ, ale i speÂłnienie proletariackich nadziei, wyzwolenie z niedostatku.

Ale póŸniej kler nie zamierza³ bynajmniej zmieniaÌ struktur spo³ecznych. Podczas gdy nauka Chrystusa by³a wrêcz ekstremalnie rewolucyjna, Koœció³ stawa³ siê potêg¹ na wskroœ konserwatywn¹, t³umi³ kompromisami i relatywizacj¹ ewangeliczny radyka1izm, ca³kowicie od¿egna³ siê od tradycji pierwotnego chrzeœcijaùstwa, natomiast przej¹³ antyczny ustrój gospodarczy ze wszystkimi jego elementami.

Najjaskrawiej wykazuje to utrzymywanie przez KoÂśció³ niewolnictwa. Niewolnicy powinni „na chwa³ê Boga jeszcze gorliwiej wykonywaĂŚ pracĂŞ niewolniczÂą”! — tego ¿¹da w II wieku biskup Ignacy. Doktor KoÂścioÂła AmbroÂży nazywa, zaÂś, niewolnictwo „darem Boga”. A inny doktor KoÂścioÂła, Augustyn, juÂż bez zastrzeÂżeĂą stoi po stronie bogatych i propaguje ideaÂł „pracowitoÂści w biedzie” — pozostaĂŚ biednym i duÂżo pracowaĂŚ to jedna z najistotniejszych rad, jakich udziela biednym; otó¿ Augustyn z jednej strony pociesza (jak mutatis mutandis wszystkie encykliki spoÂłeczne ostatnich stu lat) niewolnikĂłw stwierdzeniem, Âże ich los to przejaw woli Boga, a z drugiej strony uÂświadamia wÂłaÂścicielom niewolnikĂłw korzyÂści pÂłynÂące dla nich z takiego uzaleÂżnienia.

RĂłwnouprawnienie religijne niewolnikĂłw, przyznane im juÂż wczeÂśniej w kulcie Dionizosa, ustaje jednak niebawem, w roku 257, w chrzeÂścijaĂąstwie, z chwilÂą gdy papieÂż Stefan I zabrania im ubiegania siĂŞ o godnoœÌ kapÂłaĂąskÂą. „PodÂły niewolnik nie jest przecieÂż godzien takiego zaszczytu” — pisze w 443 roku doktor KoÂścioÂła, papieÂż Leon I „Wielki”. Otó¿ to — w czasach pogaĂąskich, przede wszystkim dziĂŞki stoickiej doktrynie rĂłwnoÂści ludzi, nastÂąpiÂła wreszcie pewna poprawa losu niewolnikĂłw, ale w IV wieku KoÂśció³ znowu pogorszyÂł ich status prawny. I nie tylko przodowaÂł w liczebnoÂści posiadanych niewolnikĂłw, lecz rĂłwnieÂż — co nie istniaÂło nigdzie indziej — uniemoÂżliwiaÂł ich wyzwolenie. Jako „dobro koÂścielne” byli oni niezbywalni. MaÂło tego. W kaÂżdym kolejnym stuleciu zwiĂŞkszaÂło siĂŞ zniewolenie i niewolnictwo utrzymaÂło siĂŞ za sprawÂą KoÂścioÂła przez caÂłe Âśredniowiecze. Tomasz z Akwinu jednoznacznie je usprawiedliwiaÂł, Egidiusz Rzymianin zaÂś wysÂławiaÂł je wrĂŞcz jako „instytucjĂŞ chrzeÂścijaĂąskÂą”.

U schyÂłku Âśredniowiecza ta chrzeÂścijaĂąska instytucja nawet rozwinĂŞÂła siĂŞ w Europie PoÂłudniowej. SpoÂśrĂłd wielkich miast zachodnioeuropejskich najdÂłuÂżej zachowaÂł jÂą — konsekwentnie papieski Rzym. NiesÂłuszne to, ale zrozumiaÂłe, jeÂśli siĂŞ pomyÂśli o ogromnym majÂątku KoÂścioÂła, choĂŚ przecieÂż groteskowe, gdy wspomnimy Jezusa i „komunizm miÂłoÂści” gÂłoszony przez aposto³ów, do ktĂłrego nawiÂązujÂą nie tylko liczne sekty chrzeÂścijaĂąskie, lecz rĂłwnieÂż wielu OjcĂłw i doktorĂłw KoÂścioÂła, jak Jan Chryzostom, ¿¹dajÂący niejednokrotnie wspĂłlnoty dĂłbr zamiast wÂłasnoÂści prywatnej i nakazujÂący, by wszystko „posiadano na sposĂłb komunistyczny”. Albo doctor Ecclesiae Bazyli, jeden z najlepszych chrzeÂścijan wszechczasĂłw, ktĂłry caÂły swĂłj majÂątek oddaje biednym, a potem do³¹cza do tego ogromne dziedzictwo i wreszcie przekazuje ludziom bĂŞdÂącym w potrzebie wiĂŞkszoœÌ dochodu z bardzo bogatej diecezji; chrzeÂścijanin, ktĂłry innych chrzeÂścijan posiadajÂących cokolwiek stawia na rĂłwni ze zbĂłjcami. Ale gdy ci doktorzy KoÂścioÂła jeszcze radykalnie krytykowali kapitalistyczny ustrĂłj gospodarczy, domagali siĂŞ jego likwidacji od podstaw i gÂłosili jako g³ównÂą naukĂŞ chrzeÂścijaĂąskÂą: „komunizm miÂłoÂści” pierwotnej gminy — zd¹¿yÂła siĂŞ juÂż uksztaÂłtowaĂŚ sytuacja najbezwzglĂŞdniejszej eksploatacji w caÂłych dziejach ludzkoÂści. I byÂła to teÂż eksploatacja najbardziej bezwstydna.

JuÂż za czasĂłw pierwszych cesarzy chrzeÂścijaĂąskich majÂątek KoÂścioÂła znacznie siĂŞ powiĂŞkszyÂł. W VI wieku pobiera siĂŞ koÂścielnÂą dziesiĂŞcinĂŞ, zawarowanÂą prawnie za Karola „Wielkiego” i ÂściÂąganÂą aÂż do XIX wieku. W VIII wieku oszustwem i wojnami zostaje uzyskane PaĂąstwo KoÂścielne. I w Âśredniowieczu co najmniej jedna trzecia caÂłej ziemi uprawnej w Europie znajduje siĂŞ w rĂŞkach duchowieĂąstwa, a pracujÂą na niej niewolni chÂłopi.

Kuria przechodzi wczeÂśniej niÂż wiĂŞkszoœÌ dworĂłw monarszych od gospodarki naturalnej do pieniĂŞÂżnej i rychÂło, dziĂŞki nawiÂązaniu ÂścisÂłych kontaktĂłw z nowo powstajÂącymi bankami, staje siĂŞ jednÂą z najwiĂŞkszych potĂŞg finansowych Âświata. Inkasuje, co jej siĂŞ naleÂży, uciekajÂąc siĂŞ do ekskomuniki albo interdyktu, czasem teÂż egzekwuje naleÂżnoÂści od opornych dÂłuÂżnikĂłw przy pomocy wÂładcĂłw, z ktĂłrymi proporcjonalnie dzieli siĂŞ przychodem. W podziemiach zamku papieskiego w Awinionie, „najohydniejszym i najbrudniejszym mieÂście, jakie zdarzyÂło mi siĂŞ poznaĂŚ” — jak pisze Petrarca, gromadzone sÂą skarby ze wszystkich stron Âświata. Alvarez Pelajo, szczerze dochowujÂący papieÂżom wiernoÂści dostojnik Kurii, opowiada, Âże ilekroĂŚ przybywaÂł na pokoje papieskie, zawsze zastawaÂł duchownych przy liczeniu pieniĂŞdzy.

JuÂż okoÂło roku 1000 wypomina biskup Orleanu tĂŞ „haĂąbĂŞ”, Âże w Kurii prawie wszystko jest do kupienia i wyroki wymierza siĂŞ wedÂług wagi zÂłota. W wieku XIII skarÂży siĂŞ biskup Jakub z Vitry: „Wszystko dotyczy tylko spraw przyziemnych i doczesnych, krĂłlĂłw i krĂłlestw, procesĂłw i sporĂłw. Rzadko kiedy pozwalano na rozmowĂŞ o sprawach duchowych”. Pod koniec XV wieku wykrzykuje we Florencji Savonarola: „Oni handlujÂą beneficjami i nawet sprzedajÂą krew Chrystusa”. A w poÂłowie XX wieku francuski ksiÂądz-robotnik Henri Perrin dziwi siĂŞ, „jak niewielkÂą wagĂŞ przywiÂązywaÂły w przeszÂłoÂści Âśrodowiska chrzeÂścijaĂąskie do problemu losu robotnikĂłw. Z roku na rok nic prĂłcz naboÂżnych s³ów” — co potwierdzajÂą dobitnie papieskie „encykliki spoÂłeczne”: Rerum novarum (1891), Quadragesimo anno (1931) oraz Âłagodniejsza tylko w tonie, ale merytorycznie prezentujÂąca to samo, Mater et magistra (1961).

Ale rĂłwnoczeÂśnie papieÂż Pius XII (ktĂłry pisze ponadto o robotniku i przedsiĂŞbiorcy co nastĂŞpuje: „TworzÂą oni coÂś wspĂłlnÂą pracÂą. ChciaÂłoby siĂŞ wrĂŞcz powiedzieĂŚ, Âże jedzÂą przy tym samym stole. Bo przecieÂż ÂżyjÂą z ogĂłlnego dochodu gospodarki swego kraju”.) stwierdza: „KoÂśció³ Chrystusowy idzie drogÂą wyznaczonÂą mu przez boskiego Zbawiciela […]. Nie wtrÂąca siĂŞ do spraw czysto politycznych i gospodarczych”. Mniejsza o to, Âże nale¿¹ce do KoÂścioÂła ziemie, w sumie kilka milionĂłw hektarĂłw, w niektĂłrych krajach stanowiÂą prawie dwadzieÂścia procent wszystkich pĂłl i jeszcze dziÂś jest to najwiĂŞksza posiadÂłoœÌ w Âświecie chrzeÂścijaĂąskim; Âże KoÂśció³ posiada kilka najbardziej wpÂływowych rzymskich bankĂłw oraz udziaÂły w przeraÂżajÂąco wielu spoÂśrĂłd najpotĂŞÂżniejszych zakÂładĂłw przemysÂłowych w Ameryce Pó³nocnej i PoÂłudniowej; Âże niektĂłre z nich sÂą nawet prawie wy³¹cznÂą wÂłasnoÂściÂą KoÂścioÂła, jak czoÂłowe wÂłoskie towarzystwo lotnicze Alitalia, jak zakÂłady samochodowe Fiat (gdy tymczasem rokrocznie umierajÂą z gÂłodu miliony ludzi i tylko w Ameryce PoÂłudniowej, gdzie Âżyje trzydzieÂści trzy procent wszystkich katolikĂłw, trzydzieÂści procent ludzi to bezdomni) — rĂłwnieÂż trzej bratankowie Piusa XII sÂą wysokimi dostojnikami watykaĂąskimi, prezesujÂą liczÂącym siĂŞ bankom, firmom monopolistycznym, i gromadzÂą, w maÂło ktĂłrym wielkim skandalu finansowym we WÂłoszech nie umoczywszy palcĂłw, majÂątek rzĂŞdu stu dwudziestu milionĂłw marek. A sam papieÂż Pius XII, ktĂłrego beatyfikacja jest juÂż bliska, pozostawia w spadku mienie osobiste wartoÂści osiemdziesiĂŞciu milionĂłw marek, w zÂłocie i walucie.

Zaiste: wÂśrĂłd wszystkich dziwnych ÂświĂŞtych KoÂścioÂła katolickiego — a sÂą w tym gronie znani faÂłszerze dokumentĂłw, jak doktor KoÂścioÂła Atanazy („doktor KoÂścioÂła” to najwiĂŞksze wyró¿nienie dla katolika; spoÂśrĂłd dwustu szeœÌdziesiĂŞciu papieÂży tylko dwĂłch otrzymaÂło ten tytuÂł); znani specjaliÂści od przekupywania, jak doktor KoÂścioÂła Cryl Aleksandryjski, znani zÂłodzieje i podpalacze, jak Marcin z Tours, patron FrancuzĂłw — wÂśrĂłd wszystkich dziwnych ÂświĂŞtych Ecclesiae Catholicea Eugenio Pacelli byÂłby jednym z najdziwniejszych, gdyby zostaÂł kanonizowany. I nie tylko ze wzglĂŞdu na sÂłowa ÂŁukasza (12,33 albo 14,33) bÂądÂź Jana Chryzostoma, doktora KoÂścioÂła: „Bez niesprawiedliwoÂści nie sposĂłb siĂŞ wzbogaciĂŚ” oraz „CzÂłowiek godny czci nie moÂże, nie moÂże byĂŚ bogaty”.

PapieÂże przemieniali w pieniÂądze prawie wszystko, dajÂąc w kaÂżdym stuleciu przykÂład wielkiej korupcji i demoralizacji. Mimo zakazu sprzedawali kaÂżdÂą nominacjĂŞ na biskupa, kaÂżdÂą godnoœÌ opata, kaÂżde probostwo katedralne. Co wiĂŞcej, sprzedawali juÂż samÂą moÂżliwoœÌ ubiegania siĂŞ o to, czasem nawet kilku chĂŞtnym jednoczeÂśnie, przy czym opÂłata rosÂła proporcjonalnie do prawdopodobieĂąstwa uzyskania tego, o co chodziÂło. Sprzedawali kaÂżdÂą bullĂŞ, kaÂżdÂą ÂłaskĂŞ, wszelkie dokumenty, wszelkie decyzje. Sprzedawali najÂświĂŞtsze relikwie i jeszcze w czasach antycznych zaczĂŞli rozprowadzaĂŚ je masowo, na przykÂład juÂż w IV wieku produkowano w Rzymie relikwie bĂŞdÂące replikami caÂłunu. KoÂśció³ zamkowy w Wittenberdze posiadaÂł okoÂło roku 1510 aÂż piĂŞĂŚ tysiĂŞcy piĂŞĂŚset relikwii. A po dziewiĂŞtnastu sprawdzonych ÂświĂŞtych pozostaje po dziÂś dzieĂą w koÂścioÂłach i klasztorach sto dwadzieÂścia jeden g³ów, sto trzydzieÂści szeœÌ torsĂłw oraz zadziwiajÂąca obfitoœÌ innych czĂŞÂści ciaÂła. „Napletek Chrystusa — pisze Alfonso de Valdes — widziaÂłem osobiÂście w Rzymie, Burgos i Antwerpii” ponoĂŚ wystĂŞpuje on jeszcze w czternastu innych miejscowoÂściach — „w samej tylko Francji znajduje siĂŞ piĂŞĂŚset zĂŞbĂłw DzieciÂątka Jezus. Mleko Matki Boskiej, piĂłra Ducha ÂŚwiĂŞtego przechowuje siĂŞ w wielu miejscach”.

Tak oto z gĂłrÂą tysiÂąc lat ogÂłupiali oni ludzi. Nic dziwnego, Âże i w XX wieku ludzie sÂą podatni na wszelkie ideologiczne szalbierstwo! Nic teÂż dziwnego, Âże hierarchia koÂścielna, juÂż od czasĂłw aposto³ów i zacieklej niÂż hitlerowcy, zakazywaÂła wszelkich pism krytycznych, paliÂła takÂą literaturĂŞ, przez pó³ tysiÂąclecia zabraniaÂła nawet ludziom Âświeckim lektury ksiĂŞgi nad ksiĂŞgami, zwÂłaszcza poszczegĂłlnych Ewangelii, i to „z ca³¹ mocÂą”, jak pisano jeszcze w XVI wieku, gdy za pontyfikatu Juliusza III w mieÂście biskupim WĂźrzburgu skracano o gÂłowĂŞ chÂłopĂłw, ktĂłrzy czytali BibliĂŞ; hitlerowcy nie musieli tego stosowaĂŚ w wypadku Mein Kampf, bo i ta ksi¹¿ka zawieraÂła tylko opis czynĂłw faktycznie przez nich popeÂłnianych.

PapieÂże inkasowali czynsz dzierÂżawny i ÂświĂŞtopietrze z ziem im podlegÂłych, z podporzÂądkowanych im bezpoÂśrednio koÂścio³ów, klasztorĂłw, miast, ze wszystkich krajĂłw objĂŞtych obowiÂązkiem daninyy. Inkasowali caÂły majÂątek wszystkich „kacerzy” skazanych w PaĂąstwie KoÂścielnym i od kaÂżdego koÂścioÂła na Âświecie dziesiÂątÂą czêœÌ jego dochodĂłw, a od niejednego nawet znacznie wiĂŞcej. Inkasowali dochody biskupĂłw zawieszonych w czynnoÂściach oraz mienie duchownych zmarÂłych bez sporzÂądzenia testamentu.

Inkasowali pieniÂądze za przyznanie i potwierdzenie prawowitoÂści wÂładzy krĂłlewskiej, za obowiÂązkowe wizyty ksi¹¿¹t KoÂścioÂła ad limina apostolorum, za uchylenie niepo¿¹danych wizytacji. Inkasowali ogromne ÂłapĂłwki, na wielkÂą skalĂŞ handlowali odpustami, coraz czĂŞÂściej ogÂłaszali lukratywne lata jubileuszowe, kiedy to zdarzaÂło siĂŞ, Âże pieniÂądze zgrabiano z oÂłtarzy. Stale zwiĂŞkszali podatki i wymyÂślali coraz to inne, jeden tylko papieÂż Urban VIII aÂż dziesiĂŞĂŚ. WymyÂślali dziesiĂŞciny od wypraw krzyÂżowych, ktĂłre nigdy siĂŞ nie odbyÂły, i tymi pieniĂŞdzmi finansowali, cokolwiek zechcieli — Jan XXII, jeden z najwiĂŞkszych w dziejach Âświata geniuszĂłw w obracaniu pieniĂŞdzmi, sfinansowaÂł w ten sposĂłb swojÂą wojnĂŞ z Ludwikiem Bawarskim; Grzegorz IX dÂługoletniÂą wojnĂŞ z Fryderykiem II, na ktĂłrego paĂąstwo ten papieÂż dokonaÂł wrĂŞcz inwazji, gdy cesarz odbywaÂł krucjatĂŞ. Bonifacy IX anulowaÂł w 1402 roku wszystkie wnioski o beneficja, by mĂłc kaÂżdego, kto juÂż coÂś zapÂłaciÂł, zaszantaÂżowaĂŚ po raz drugi. PapieÂż Sabinian gromadziÂł zboÂże, i w 605 roku, gdy panowaÂł g³ód, sprzedawaÂł je po lichwiarskiej cenie. PapieÂż Sykstus IV, niegdyÂś franciszkanin, ktĂłry wspó³¿yÂł fizycznie ze swoja siostrÂą i z wÂłasnymi dzieĂŚmi, zakÂładaÂł w Rzymie domy publiczne, wydzierÂżawiaÂł je kardynaÂłom i, co wiĂŞcej, obÂłoÂżyÂł specjalnym podatkiem ladacznice. A Benedykt IX sprzedaÂł — kiedy juÂż wyzbyÂł siĂŞ wszystkiego — Grzegorzowi VI godnoœÌ papieskÂą w zamian za doÂżywotniÂą rentĂŞ.

Skoro wielu papieÂży, tak jak wiĂŞkszoœÌ potentatĂłw, wydawaÂło duÂże sumy na reprezentacjĂŞ, luksus, metresy, bratankĂłw, synĂłw, cĂłrki, skoro dziĂŞki ÂłupieÂżczym wyprawom wojennym, lichwiarskim zyskom, kÂłamstwom handlarzy odpustami, wznosili koÂścioÂły, ktĂłre Âświat podziwia jeszcze dzisiaj; skoro Eugeniusz IV nabyÂł koronĂŞ wartoÂści dwĂłch milionĂłw frankĂłw; skoro Leon X (jego motto: „Niechaj nasz pontyfikat bĂŞdzie radosny!”) trwoniÂł miesiĂŞcznie od dziesiĂŞciu do dwunastu tysiĂŞcy dukatĂłw na jadÂło; skoro MikoÂłaj III rozdawaÂł swym krewnym jedno ksiĂŞstwo po drugim i skoro jeszcze w ciÂągu siedemdziesiĂŞciu piĂŞciu lat XVII wieku „namiestnicy” przeszastali ogromnÂą sumĂŞ bez maÂła siedemnastu milionĂłw zÂłotych skudĂłw — oznacza to, Âże pieniÂądze stawaÂły siĂŞ w ich rozumieniu coraz waÂżniejszym Âśrodkiem sprawowania wÂładzy, najwaÂżniejszym instrumentem rzÂądzenia aÂż po dzieĂą dzisiejszy, kiedy wyglÂąda na to, Âże nie chcÂą oni juÂż ewangelizowaĂŚ, lecz kupiĂŚ caÂły Âświat, co miaÂłoby zresztÂą wiĂŞksze szanse powodzenia (jeÂśli zwaÂżymy, Âże nawet w Rzymie aÂż siedemdziesiÂąt procent ludnoÂści umiera bez ostatniego sakramentu).

Grzegorz IX poleciÂł — juÂż w XIV wieku — by KoÂścioÂły poszczegĂłlnych krajĂłw zasilaÂły bezpoÂśrednio papieskÂą kasĂŞ wojennÂą, a jego nastĂŞpcy zbroili siĂŞ na coraz wiĂŞkszÂą skalĂŞ. Bo nawet gdy utrzymywali trĂłjkĂŞ nieÂślubnych dzieci oraz dwudziestu nepotĂłw,jak Pius IV, to nie zapominali o subwencjonowaniu wojenreligijnych przeciw hugenotom i Turkom. I jeÂśli nawet, mimo olbrzymich dochodĂłw, zastawiali swoje korony, tapety Rafaela, serwisyi zostawiali po sobie milionowe dÂługi, jak w wypadku LeonaX, to juÂż kolejni papieÂże gromadzili nowe skarby, na przykÂład —

cd....

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676

znowu mimo wielkiego marnotrawstwa osobistego — PaweÂł III zgĂłrÂą siedemset tysiĂŞcy dukatĂłw, ktĂłra to suma zniknĂŞÂła po jego Âśmierci tak szybko, Âże to, co zostaÂło, starczyÂło tylko na ÂżoÂłd dla gwardii potrzebnej na nastĂŞpne konklawe.

DoœÌ. Ta gospodarka pieniĂŞÂżna, trwajÂąca sporo ponad tysiÂąc lat i naÂśladowana przez biskupĂłw, opatĂłw, Âświeckich moÂżnowÂładcĂłw, byÂła i jest oczywiÂście prowadzona kosztem ludu, najwczeÂśniej wÂłoskiego, ktĂłry przez caÂłe Âśredniowiecze byÂł wyzyskiwany najbardziej i ze wszystkich stron, ale szczegĂłlnie przez kler. „ÂŚmierĂŚ klechomi mnichom! — krzyczano w Perugii. „ÂŚmierĂŚ KoÂścioÂłowi!” — to w Bolonii. „Precz z papieÂżem!” — a to w Neapolu. FlorentyĂączycy szturmowali siedzibĂŞ inkwizycji i karmili psy ksiĂŞÂżym miĂŞsem. Rzym staÂł siĂŞ najbardziej buntowniczym i najbardziej eksploatowanym miastem w Âświece zachodnim. G³ód, despotyczne rzÂądy, rewolty powtarzajÂą siĂŞ bez koĂąca. W roku 1585, gdy rozpocz¹³ siĂŞ pontyfikat Sykstusa V, toczyÂło siĂŞ ponoĂŚ po ulicach Rzymu wiĂŞcej g³ów niÂż trafiÂło melonĂłw na targ. Rygorystyczne ustawy wyjÂątkowe i akcje polityczne to odpowiedÂź papieÂża na rewolucjĂŞ francuskÂą, ktĂłrÂą Kant powitaÂł Âłzami radoÂści. „[…] wolne WÂłochy!” — woÂła jeszcze lord Byron. „CzegoÂś takiego nie byÂło od czasĂłw Augusta”. W 1849 roku stu trzydziestu szeÂściu spoÂśrĂłd stu czterdziestu jeden wÂłoskich delegatĂłw gÂłosuje za pozbawieniem papieÂża suwerennej wÂładzy nad PaĂąstwem KoÂścielnym..

Nie mogÂą go juÂż uratowaĂŚ zmobilizowane przeciw rodakom, sprowadzone z poÂłowy Europy wojska. W roku 1870 papiestwo popada w „niewolĂŞ watykaĂąskÂą”, z ktĂłrej wyzwalajÂą je dopiero faszyÂści.

G³ówny ciê¿ar ery arystokratyczno-hierarchicznej spoczywa³ jednak, równie¿ przez d³u¿szy okres epoki nowo¿ytnej, nie na mieszczanach, lecz na ch³opach czy raczej niewolnikach rolnych.

Nieliczne wolne chÂłopstwo zniknĂŞÂło bowiem wkrĂłtce caÂłkowicie na skutek rozpowszechnienia siĂŞ prawa rzymskiego w Europie — zostaÂło wchÂłoniĂŞte przez latyfundia Âświeckie bÂądÂź koÂścielne. PostĂŞp cywilizacji chrzeÂścijaĂąskiej pociÂągaÂł za sobÂą coraz wiĂŞkszy ucisk chÂłopĂłw, najpierw przemienionych w ludzi przypisanych do ziemi, a póŸniej w odrabiajÂących paĂąszczyznĂŞ. Mogli byĂŚ razem z ziemiÂą dziedziczeni, sprzedawani, wymieniani, darowani i dla swoich panĂłw znaczyli czĂŞsto mniej niÂż bydÂło. Wielki mistrz zakonu krzyÂżackiego Siegfried von Feuchtwangen zwykÂł, okoÂło roku 1300, mawiaĂŚ, Âże nie smakuje mu ani jeden kĂŞs, jeÂśli przedtem nie kaÂże powiesiĂŚ kilku chÂłopĂłw.

W Âświecie zachodnim powstania chÂłopskie rozpleniÂły siĂŞ tak, Âże historycy wolÂą ich nie dostrzegaĂŚ aÂż do wieku dwudziestego.

W roku 997 burzÂą siĂŞ chÂłopi Normandii, w 1008 roku chÂłopi bretoĂąscy. We Fryzji, Holandii, Francji bunty chÂłopskie powtarzajÂą siĂŞ w ciÂągu caÂłego XI wieku. Jeden niewolnik rolny kosztowaÂł wĂłwczas we Francji trzydzieÂści osiem, a koĂą — sto sous.Francuska wojna chÂłopska rozpoczyna siĂŞ w roku 1358, szlachta doprowadza do egzekucji dwudziestu tysiĂŞcy osĂłb, ale zamieszki nie ustajÂą przez nastĂŞpnych piĂŞĂŚset lat. W Anglii krĂłl Ryszard II tÂłumi krwawo wielkie powstanie chÂłopĂłw, ktĂłre wybuchÂło w 1381 roku. W roku 1437 buntujÂą siĂŞ chÂłopi siedmiogrodzcy. W 1514 roku szczegĂłlnie liczne i okrutne egzekucje kÂładÂą kres groÂźnemu powstaniu chÂłopĂłw wĂŞgierskich. A w Rumunii bunty uciÂśnionych zdarzajÂą siĂŞ jeszcze w XIX i XX wieku.

W Niemczech niepokoje zaczynajÂą siĂŞ na dÂługo przed wojnÂą chÂłopskÂą i prowodyrzy sÂą wszĂŞdzie paleni, wieszani, Âścinani, ĂŚwiartowani. W roku 1460 przeciwstawiajÂą siĂŞ opatowi chÂłopi z Kempten. W 1476 roku szesnaÂście tysiĂŞcy chÂłopĂłw manifestuje nocÂą przy blasku pochodni pod zamkiem biskupa WĂźrzburga, ktĂłry kaÂże do nich strzelaĂŚ z ustawionych na waÂłach dziaÂł. W 1490 roku chÂłopi augsburscy zwracajÂą siĂŞ przeciw biskupowi Fryderykowi z rodu HohenzollernĂłw. W roku 1493 zostaje zawiÂązany alzacki Bundschuh; ich hasÂło brzmiaÂło: „Ruszajcie, có¿ to za Âżywot? Przez klechĂłw i szlachtĂŞ nie ma dla nas Âżycia”.

Duchowni i szlachta, tron i oÂłtarz — za ich sprawÂą caÂłe narody byÂły przez tysiÂąc lat otaczane pogardÂą, uciskane, wyzyskiwane. KaÂżdy mĂłgÂł budowaĂŚ na tyranii tamtego drugiego. I chociaÂż czĂŞsto wystĂŞpowali przeciw sobie nawzajem, z socjologicznego punktu widzenia stanowili jednoœÌ, w ukÂładzie spoÂłecznym trzymali siĂŞ razem, byli klasÂą zorientowanÂą na wÂładzĂŞ i zysk, ÂżyjÂącÂą z potu i krwi innych ludzi, zdemoralizowanÂą mniejszoÂściÂą, jak pisze ze Strasburga o wÂładcach swoich czasĂłw BĂźchner, mniejszoÂściÂą, ktĂłra „przemienia masy obywateli w harujÂące bydÂło”.

Niemiecka wojna chÂłopska wybuchÂła nieprzypadkowo na poÂłudniowym zachodzie kraju, gdzie austriacki arcyksi¹¿ê Ferdynard i biskup Konstancji, wspĂłlnie przeÂśladowali „kacerzy” w sposĂłb szczegĂłlnie barbarzyĂąski. I tak jak wielu innym majÂącym podÂłoÂże socjalne powstaniom chrzeÂścijan przyÂświecaÂły rewolucyjne idee wczesnego chrzeÂścijaĂąstwa — na przykÂład powstaniu chÂłopĂłw angielskich, ktĂłrym przewodzili ksiĂŞÂża pozostajÂący pod wpÂływem nauk Wiklefa; niektĂłrym rewoltom proletariatu wÂłoskiego albo husyckiej infiltracji na WĂŞgrzech, w Polsce, Niemczech, Belgii oraz Francji — tak przyÂświecaÂły one teÂż niemieckiej wojnie chÂłopskiej, we Frankonii i w Tyrolu skierowanej przede wszystkim przeciw wyÂższemu duchowieĂąstwu. ChÂłopi walczyli jako „bractwo ewangeliczne”, jako „wojsko chrzeÂścijaĂąskie i ewangeliczne”, na ich sztandarach byÂły wizerunki UkrzyÂżowanego i imiĂŞ Jezusa. Ich manifest, napisany przez spalonego w 1528 roku w Wiedniu byÂłego kaznodziejĂŞ katedralnego z Ratyzbony Balthasara Hubmaiera, profesora i prorektora jednego z uniwersytetĂłw, uzasadniaÂł wszystkie skargi natury ekonomicznej powoÂłujÂąc siĂŞ na BibliĂŞ i w artykule dwunastym deklarowaÂł nie wysuwanie ¿¹daĂą niezgodnych ze sÂłowem boÂżym.

Zdarzali siĂŞ wÂładcy, ktĂłrzy byli nastawieni pokojowo, skÂłonni do rokowaĂą, ktĂłrzy dÂługo siĂŞ wzdragali naruszyĂŚ to, co uzgodnili z chÂłopami, jak na przykÂład wÂładca Palatynatu, ksi¹¿ê-elektor Ludwik, ktĂłrzy nawet uwaÂżali bunt za sprawiedliwÂą karĂŞ bo¿¹ i chcieli go „uÂśmierzyĂŚ po dobroci”, tak jak ksi¹¿ê-elektor Fryderyk MÂądry i jego brat, ksi¹¿ê Jan. Ale biskupi oraz znĂłw Marcin Luter — bo, jak mĂłwi Paracelsus, „czyÂż jest ktoÂś mniej miÂłosierny dla biednych niÂż duchowieĂąstwo?” — nie ustawali w perswadowaniu, zachĂŞcali, powtĂłrzmy za reformatorem, „do rychÂłego chwycenia za miecz”, do atakowania z „czystym sumieniem” (ktĂłre kler pozostawia mordercom zabijajÂącym podczas wszelkich wojen), do zasÂłuÂżenia sobie „na niebo przelanÂą krwiÂą” (to teÂż jeden z ulubionych chrzeÂścijaĂąskich wÂątkĂłw), zachĂŞcali, Âżeby „dÂławiĂŚ, dÂźgaĂŚ, po kryjomu i otwarcie, co komu bĂŞdzie zrĂŞczniej zrobiĂŚ, tak jak trzeba zabiĂŚ wÂściekÂłego psa”. „DÂźgaj, bij, duÂś, kto moÂże” — szczuje Luter kiedy indziej, prawie Âże bardziej papieski w tym niÂż papieÂż — „a jeÂśli wĂłwczas zginiesz, to dobrze; lepszej Âśmierci nie dostÂąpiÂłbyÂś nigdy, bo tak umarÂłbyÂś posÂłuszny sÂłowu boÂżemu”.

Tak oto chrzeÂścijaĂąska szlachta rozprawiaÂła siĂŞ z chÂłopami, tysiÂące ich zabijajÂąc ciosami skierowanymi w dó³ z wysokoÂści koĂąskiego grzbietu, wci¹¿ oszukiwaÂła ich, pozwalaÂła, by siĂŞ dobrowolnie rozbrajali, po czym dokonywaÂła na nich rzezi; tylko pod Zabern zginĂŞÂło osiemnaÂście tysiĂŞcy chÂłopĂłw. ChÂłopi byli oÂślepiani, wieszano ich, Âścinano, wbijano na pal, byli ĂŚwiartowani, rozrywani przez konie, paleni Âżywcem. Gdy siĂŞ zdarzyÂło, Âże mogli sobie posmarowaĂŚ buty hrabiowskim tÂłuszczem, gdy masowo grabili, przetrzebiali zamki i klasztory — „DoœÌ dÂługo wnosiliÂśmy, teraz moÂżemy chociaÂż raz wynieœÌ”. — to jednak laÂła siĂŞ prawie wy³¹cznie ich krew. Nawet Luter uznaÂł w koĂącu uciskanie chÂłopĂłw za „okropne” i „godne poÂżaÂłowania”. „Ale co robiĂŚ? Tak trzeba i BĂłg teÂż tego pragnie”.

„BĂłg tego chce!” — tak krzyczeli juÂż papieÂże przy okazji krucjat. I nadal siĂŞ tak krzyczy. Jeszcze nawet hitlerowski atak na RosjĂŞ byÂł przedstawiany przez caÂły episkopat niemiecki jako „ÂświĂŞta wola Boga”. A protestancki biskup Lilje woÂłaÂł jednoczeÂśnie: „Z Bogiem! TĂŞ ofiarĂŞ moÂżna ponieœÌ tylko w imiĂŞ boÂże”. Im wiĂŞcej mordujÂą, tym gÂłoÂśniej powoÂłujÂą siĂŞ na Boga.

„Niechaj was to tak nie smuci”, pociesza reformator szlachtĂŞ i zachĂŞca: „OsioÂł chce byĂŚ bity, a gmin rzÂądzony przemocÂą” — oto chrzeÂścijaĂąska recepta na rzÂądzenie, stosowana od dwĂłch tysiĂŞcy lat.

I wojna jest Lutrowi tak samo potrzebna, jak Tomaszowi czy Augustynowi, ktĂłry szydzi z cynicznÂą beztroskÂą czÂłowieka raczej nie zagroÂżonego: „Có¿ powiedzieĂŚ przeciw wojnie? Chyba tylko to, Âże ginÂą na niej ludzie, ktĂłrzy przecieÂż muszÂą kiedyÂś umrzeĂŚ”. Od tych diab³ów przejmuje Luter teoriĂŞ „wojny sprawiedliwej”, dziÂś moÂżliwÂą juÂż tylko jako numer kabaretowy (albo teologia moralna) i poucza: „Na takiej wojnie chrzeÂścijaĂąskÂą jest rzeczÂą i dzieÂłem miÂłoÂści, jeÂśli siĂŞ wrogĂłw bez skrupu³ów dusi, ograbia, podpala, i jeÂśli czyni siĂŞ wszelkie szkody sÂłu¿¹ce pokonaniu ich. A gdyby siĂŞ miaÂło wydawaĂŚ, Âże duszenie i grabieÂż to nie dzieÂło miÂłoÂści, i gdyby jakiÂś prostak [!] pomyÂślaÂł, Âże to nie po chrzeÂścijaĂąsku i chrzeÂścijaninowi tak czyniĂŚ siĂŞ nie godzi: zapewniam, Âże to teÂż jest dzieÂłem miÂłoÂści”. Dlatego wÂłaÂśnie Luter zaleca i nakazuje chrzeÂścijanom wyruszajÂącym do boju, by nie zwlekali dÂługo, by odmĂłwili WierzĂŞ w Boga… i Ojcze nasz… i „tego niech wystarczy […], a potem dobÂądÂź broni i bij w imiĂŞ boÂże”.

Podobnie jak KoÂśció³ papieski, Luter pozostawiÂł biednych samym sobie, zdradziÂł sprawĂŞ chÂłopĂłw paĂąszczyÂźnianych, uczyniÂł z reformacji ruch znowu korzystny tylko dla wÂładcĂłw, nowe narzĂŞdzie despotyzmu, stÂąd teÂż juÂż Thomas MĂźnzer protestuje gorÂąco przeciw tej „cichej wodzie”, temu „ÂżyjÂącemu w dostatku cielsku”, tej wittenberskiej „tucznej Âświni”, i ma caÂłkowitÂą racjĂŞ, kiedy pisze: „Prawdziwe zÂłodziejstwo uprawiajÂą nasi ksi¹¿êta i magnaci, ktĂłrzy przywÂłaszczajÂą sobie wszelkie stworzenie, ryby w wodzie, ptaki w powietrzu, roÂśliny na ziemi, wszystko to musi naleÂżeĂŚ do nich. A biednym mĂłwiÂą: «BĂłg przykazaÂł, ÂżebyÂś nie kradÂł». Oni sami pastwiÂą siĂŞ nad wszelkimi istotami ÂżyjÂącymi i zabierajÂą je dla siebie; ale jeÂśli biedak ukradnie byle rzecz, to zostaje skazany. Temu faÂłszywy doktor przyklaskuje i mĂłwi «amen»”.

Po stronie papieskiej nie dopatrzyÂł siĂŞ Luter tak naprawdĂŞ „niczego, co by sÂłuÂżyÂło chrzeÂścijaĂąstwu”, widziaÂł „tylko sprawy pieniĂŞÂżne i spory”. „Na to byÂłoby staĂŚ byle rozbĂłjnika”. A potem zaczĂŞÂła siĂŞ reformacja z grabieniem na wielkÂą skalĂŞ dĂłbr KoÂścioÂła katolickiego przez luteraĂąskich ksi¹¿¹t, „niemieckie krĂłlewiÂątka”, jak drwiÂąco nazywa ich Theodor Lessing, przez ksi¹¿¹t, ktĂłrzy byli gotowi „przy³¹czyĂŚ siĂŞ do tego nowego ruchu aÂż do granic wÂłasnej korzyÂści”. I przytoczmy jeszcze wyznania zawarte w broszurze zapowiadajÂącej zjazd ewangelikĂłw niemieckich w Stuttgarcie w roku 1952: „Nie jest zadaniem ewangelii w jakikolwiek sposĂłb zmieniaĂŚ istniejÂącÂą sytuacjĂŞ”.

KlĂŞska wojny chÂłopskiej, nad ktĂłrÂą potem wci¹¿ ubolewano — a czyniÂł to jeszcze Alexander von Humboldt na zamku poczdamskim, tuÂż obok apartamentĂłw krĂłla, z ktĂłrym codziennie rozmawiaÂł — naleÂży do tych przekleĂąstw niemieckiej historii, ktĂłre okazaÂły siĂŞ szczegĂłlnie brzemienne w skutki. PoÂłudniowoniemieccy chÂłopi pozostali w paĂąszczyÂźnie, a pó³nocnoniemieccy, wedÂług prawa uznani za wolnych, na powrĂłt popadli w niÂą i odtÂąd wszyscy sÂą nĂŞkani jeszcze brutalniej — aÂż do poczÂątku XIX wieku.

Wojewoda sandomierski chce w 1586 roku, by terroryzowani przez szlachtĂŞ chÂłopi inflanccy zostali zrĂłwnani „przynajmniej z polskimi chÂłopami paĂąszczyÂźnianymi”. A zgromadzenie stanĂłw frankowskich zastanawia siĂŞ w roku 1583, gdy znowu trzeba zapÂłaciĂŚ „podatek turecki”, czy „nie byÂłoby Âłatwiej ÂżyĂŚ pod rzÂądami TurkĂłw”. I faktycznie Turcy zaoferowali wĂŞgierskim chÂłopom wolnoœÌ, w zamian za co ci ostatni chĂŞtnie wyrzekli siĂŞ chrzeÂścijaĂąstwa.

Na ÂŚlÂąsku, w Saksonii, w Prusach dochodzi okoÂło roku 1790 do rozruchĂłw chÂłopskich. Hrabia Mirabeau opowiada o niewolnej egzystencji pó³nocnoniemieckich robotnikĂłw rolnych: dziewiĂŞtnastogodzinny dzieĂą pracy w lecie i w zimie. Baron vom Stein, ktĂłry dobrze zna „tych ÂłajdakĂłw, niemieckich wÂładcĂłw”, obserwuje w 1802 roku w Meklemburgii pewnego szlachcica, ktĂłry traktuje swoich chÂłopĂłw jak bydÂło. W roku 1812 Friedrich List patrzy nad Renem, Neckarem i Menem na chÂłopĂłw pracujÂących zamiast koni i wo³ów, „ale bez poÂżywnej strawy tych zwierzÂąt pociÂągowych”. Najbiedniejsi mieszkaĂący Holsztynu koczujÂą razem z chorymi i niemowlĂŞtami pod goÂłym niebem albo ÂżyjÂą w oborach. Gdyby jednak nie opÂłacili podatkĂłw, to groziÂła im licytacja i pozbawienie dobytku. Jeszcze w Zgromadzeniu Narodowym 1848 roku wÂśrĂłd szeÂściuset deputowanych znalazÂł siĂŞ tylko jeden chÂłop.

W Anglii, gdzie aÂż do XVIII wieku miewa siĂŞ niewolnikĂłw, gdzie aÂż po XI wiek rzÂądzi kilkaset rodĂłw feudalnych, gdzie do 1832 roku spoÂśrĂłd piĂŞtnastu milionĂłw mieszkaĂącĂłw prawo wyborcze posiada czterysta tysiĂŞcy i gdzie jeszcze za czasĂłw Schopenhauera „dwie trzecie narodu nie umiejÂą czytaĂŚ”, kler i wielcy posiadacze ziemscy odnoszÂą siĂŞ do chÂłopĂłw gorzej niÂż do wszelkiej trzody. Jeszcze w koĂącu XIX wieku chÂłop jada o poÂłowĂŞ mniej, a pracuje dwa razy wiĂŞcej niÂż wiĂŞÂźniowie w angielskich zakÂładach karnych. „W rachunkach arendarza rĂłwna siĂŞ on zeru” — odnotowuje w roku 1865 pewien oficjalny raport. „Nie obawia siĂŞ o przyszÂłoœÌ, bo niczym nie dysponuje prĂłcz tego, co jest bezwzglĂŞdnie konieczne do Âżycia. Cokolwiek by siĂŞ dziaÂło, dla niego nie ma ani szczĂŞÂścia, ani nieszczĂŞÂścia”. Prasa liberalna szydzi bezlitoÂśnie ze szlachty i paĂąstwowego KoÂścioÂła anglikaĂąskiego (High Church) w zwiÂązku z wysyÂłaniem do dalekich krajĂłw „misji dla poprawy obyczajnoÂści dzikich ludzi znad PoÂłudniowego Pacyfiku”. „Odwa¿ê siĂŞ teraz zapewniĂŚ — koĂączy swĂłj artykuÂł pewien korespondent «Morning Chronicle» — Âże poÂłoÂżenie tych ludzi, ich bieda, ich nienawiœÌ do KoÂścioÂła, ich zewnĂŞtrzna ulegÂłoœÌ i wewnĂŞtrzne rozÂżalenie na dostojnikĂłw koÂścielnych, stanowiÂą regu³ê we wszystkich wiejskich gminach w Anglii, a odmienne okolicznoÂści sÂą wyjÂątkowe”. PomagaÂły tylko niektĂłre sekty chrzeÂścijaĂąskie. Ale KoÂśció³ oficjalny — jak pisaÂł Marks — wybaczyÂłby „raczej podwaÂżenie trzydziestu oÂśmiu spoÂśrĂłd trzydziestu dziewiĂŞciu artyku³ów wiary niÂż zamach na jednÂą trzydziestÂą dziewiÂątÂą jego dochodĂłw”.

 

6. OBÂŁUDA i POLITYKA

http://nwomedia.pl/artykul.php?id=2676


Europa obchodziÂła siĂŞ nie lepiej z robotnikami przemysÂłowymi, o czym Âświadczy przede wszystkim sytuacja w kraju pochodzenia wielkiego przemysÂłu.

Jeszcze w poÂłowie XIX wieku niejeden „wolny Anglik” stanowi taĂąsze zwierzĂŞ robocze niÂż staroÂżytny niewolnik. Ci ludzie, pó³nadzy, mieszkajÂą w nieprawdopodobnych wrĂŞcz norach na zgniÂłej sÂłomie i ÂżywiÂą siĂŞ zepsutym jedzeniem. WszĂŞdzie brud, nieczystoÂści, wilgoĂŚ, umierajÂące dzieci, chorzy i kalecy, suchoty, tyfus, Âślepota. Podczas gdy zyski fabrykantĂłw urastajÂą do gigantycznych sum, nĂŞdza robotnikĂłw jest coraz straszliwsza, a w 1834 roku ustawa o biedocie z roku 1601 zostaje zastÂąpiona innÂą, w ktĂłrej nie przewiduje siĂŞ juÂż pomocy socjalnej.

JuÂż William Blake, ktĂłry uznaje za winnych KoÂśció³ i paĂąstwo, sÂłyszy dobiegajÂący od kominĂłw i z ulic krzyk nĂŞkanych istot. W 1866 roku mieszka tam dwieÂście tysiĂŞcy ludzi, „ktĂłrych nĂŞdzne poÂłoÂżenie — jak czytamy w obszernym raporcie Juliana Huntera o zdrowotnoÂści — przekracza wszystko co kiedykolwiek widziano w Anglii”. Torysowska gazeta „Standard” upomina w 1867 roku:

„Przypomnijmy sobie, jak cierpi ta ludnoœÌ. Umiera ona z gÂłodu. I to jest fakt: oczywisty, straszny. Tych ludzi jest czterdzieÂści tysiĂŞcy […].Na naszych oczach w jednej dzielnicy tej cudownej metropolii tuÂż obok miejsc najwiĂŞkszej w dziejach Âświata akumulacji bogactwa, tuÂż obok umiera bezradnie czterdzieÂści tysiĂŞcy ludzi”. Na nic zdaje siĂŞ poszukiwanie pracy i Âżebranina, bo „miejscowe oÂśrodki zobowiÂązane do wspierania biednych same siĂŞ spauperyzowaÂły na skutek ¿¹daĂą parafii”.

W 1840 roku Âśredni czas Âżycia robotnika w Liverpoolu wynosi piĂŞtnaÂście lat. W Manchesterze piĂŞĂŚdziesiÂąt siedem procent dzieci robotniczych umiera przed piÂątym rokiem Âżycia. DziewiĂŞcio-, dziesiĂŞciolatki nierzadko harujÂą bez przerwy po dwadzieÂścia cztery, po trzydzieÂści szeœÌ godzin. PĂŞdzi siĂŞ ich nocÂą do fabryk i pejczami zmusza siĂŞ ich do zachowania przytomnoÂści umysÂłu. Jeszcze w 1860 roku zdarzajÂą siĂŞ listy otwarte domagajÂące siĂŞ ograniczenia czasu pracy do osiemnastu godzin. Dzieci w wieku trzech, czterech lat, zatrudnione przy wyrobie koronek, stojÂą na krzesÂłach. W zakÂładach wikliniarskich miewajÂą czĂŞsto mniej miejsca niÂż pies w swojej budzie. Marks nazywa to „przemianÂą dzieciĂŞcej krwi w kapitaÂł”. W kopalniach cztero- i piĂŞcioletnie dzieci, razem z mĂŞÂżczyznami i kobietami, pó³nagie albo caÂłkiem nagie, na ÂłaĂącuchach, czoÂłgajÂą siĂŞ przez o wiele za wÂąskie chodniki. Kto siĂŞ skarÂży, ten zostaje zwolniony i jako „napiĂŞtnowany” nie dostaje pracy nigdzie indziej. ZmarÂłych wyrzuca siĂŞ do rowĂłw przydroÂżnych i grzebie w jamach, w bagnie. „WyksztaÂłcenie” tych ludzi jest prawie Âżadne; dostĂŞpujÂą jedynie nauki religii.

 

W Irlandii umiera w 1848 roku z gÂłodu ponad milion ludzi. Dwa miliony emigrujÂą.

Na ÂŚlÂąsku, gdzie katolicy i protestanci sÂą podjudzani przeciw sobie nawzajem, tkacze popadajÂą w coraz gorszÂą nĂŞdzĂŞ, mimo bardzo ciĂŞÂżkiej pracy. Byliby szczĂŞÂśliwi — zapewnia w 1844 roku Wilhelm Wolff — gdyby mogli uszczkn¹Ì coÂś dla siebie z obfitej porcji ziemniakĂłw, ktĂłrÂą dostajÂą tuczniki ich chlebodawcĂłw. I mieszkajÂą w lokalach, w porĂłwnaniu z ktĂłrymi „obora w majÂątku ordynata musi uchodziĂŚ za wytworny apartament”. ChrzeÂścijaĂąski rzÂąd nakazuje stÂłumienie buntu.

W Kolonii jedna trzecia ludnoœci trudni siê oko³o roku 1800 ¿ebranin¹. W Bawarii doliczono siê pod koniec lat trzydziestych stu czterdziestu piêciu tysiêcy dziewiêciuset dziewiêÌdziesiêciu trzech ¿ebraków, miêdzy innymi dwudziestu czterech tysiêcy dziewiêciuset szeœÌdziesiêciorga dzieci. Prusy zakazuj¹ wszystkim wyk³adowcom uniwersyteckim (zreszt¹ tradycyjnie prawomyœlnym) prowadzenia dyskusji politycznych.

W latach czterdziestych emigruje z Niemiec rocznie sto tysiĂŞcy, a po roku 1849 dwieÂście piĂŞĂŚdziesiÂąt tysiĂŞcy ludzi.

We Francji w roku 1801 Napoleon I zawiera konkordat. Bo przecieÂż nie zna nikogo, kto by rozumiaÂł innych „tak dobrze, jak rozumiejÂą siĂŞ ksiĂŞÂża i ÂżoÂłnierze”. Jest teÂż Âświadomy tego, Âże kiedy ma siĂŞ dobre stosunki z papieÂżem, to „jeszcze dziÂś posiada siĂŞ wÂładzĂŞ nad sumieniami stu milionĂłw ludzi”; zacytowaÂł to potem Mussolini, gdy zawieraÂł ukÂłady lateraĂąskie. W roku 1808 Napoleon czyni podstawÂą caÂłego ksztaÂłcenia, po pierwsze, nakazy religii katolickiej, po drugie zaÂś, wiernopoddaĂączy stosunek do cesarza — to zawsze byÂły g³ówne przyczyny nieszczêœÌ narodĂłw europejskich. OkoÂło roku 1830 dwie trzecie FrancuzĂłw nie jadajÂą miĂŞsa. W fabrykach marniejÂą mĂŞÂżczyÂźni, kobiety, dzieci, harujÂąc za psie pieniÂądze od piÂątej rano do Ăłsmej, dziewiÂątej wieczĂłr. ÂŚredni wiek robotnikĂłw francuskich wynosi dwadzieÂścia jeden lat.

W roku 1848 tysiÂące z nich ginÂą w ParyÂżu. W Berlinie dochodzi do zamieszek na ulicach. W Badenii, w PoznaĂąskiem i w Pradze zostajÂą stÂłumione powstania. W Rzymie panuje sytuacja zmuszajÂąca papieÂża do ucieczki, a jego minister hrabia Rossi pada ofiarÂą morderstwa. Po zaÂżartych walkach reakcjoniÂści odzyskujÂą dla siebie WiedeĂą. GinÂą mĂŞÂżczyÂźni, kobiety, dzieci. Friedrich Hebbel, Âświadek naoczny, nie omieszkaÂł opowiedzieĂŚ swoich wraÂżeĂą ksiĂŞciu Schwarzenbergowi: „[…] w ustach zwÂłok mĂŞÂżczyzn tkwiÂły niczym cygara czÂłonki tych ludzi; to juÂż jest coÂś, niewÂątpiĂŞ, Âże ten fakt zachowa siĂŞ w historii”.

UciÂśnieni wszĂŞdzie siĂŞ buntujÂą i wszĂŞdzie strzela siĂŞ do nich, sÂą wtrÂącani do wiĂŞzieĂą, zmuszani do emigracji. W caÂłej Europie oparcie dla religii stanowi policja i aÂż po XX wiek pozostaje ograniczona do moÂżliwego minimum liczba uprawnionych do udziaÂłu w wyborach.

Wiktor Hugo, niegdyÂś ultrarojalista i chrzeÂścijanin, woÂła 8 kwietnia1850 roku w Zgromadzeniu Narodowym, gdzie przewagĂŞ majÂą katolicy: „PowstaĂącie wreszcie, katolicy, ksiĂŞÂża, biskupi, duchowni, wy, ktĂłrzy siedzicie w tym Zgromadzeniu Narodowymi ktĂłrych widzĂŞ wÂśrĂłd nas! PowstaĂącie! Taka jest wasza rola! Có¿ robicie na tych Âławach?” Jedyna reakcja: Âśmiech. W1851 roku zostajÂą na rozkaz Napoleona III krwawo stÂłumione kolejne prĂłby powstaĂącze. „Ma siĂŞ za sobÂą KoÂśció³, armiĂŞ i banki!” — oto komentarz Wiktora Hugo, wymieniajÂący wszystko, co i dziÂś jeszcze rzÂądzi Âświatem. W 1871 roku zostaje krwawo zlikwidowane nastĂŞpne powstanie — Komuny Paryskiej. W odwecie za rozstrzelanie szeœÌdziesiĂŞciu czterech zakÂładnikĂłw rzÂąd morduje szeœÌ tysiĂŞcy komunardĂłw.

JuÂż w poÂłowie XIX wieku reakcjoniÂści wszystkich zainteresowanych paĂąstw pragnÂą likwidacji europejskiego proletariatu w wielkiej wojnie. ZabiegajÂą o to gorÂączkowo na poczÂątku XX wieku. Niebawem pojawia siĂŞ Chrystus niemiecki, rosyjski, francuski — jeszcze przed 1914 rokiem niemiecki nieprzyjaciel ma po swojej stronie dwadzieÂścia siedem tysiĂŞcy dziaÂł Kruppa, natomiast wszystkie patenty I. G. Farben na gazy trujÂące zostajÂą sprzedane francuskiemu koncernowi chemicznemu. Co wiĂŞcej, gdy niemieccy ÂżoÂłnierze umierajÂą z hymnem na ustach, firma Thyssena, ktĂłry póŸniej finansowaÂł Hitlera, dostarcza tarcze ochronne dla piechoty, prawie o poÂłowĂŞ taniej do Francji niÂż na potrzeby armii niemieckiej. W ciÂągu jednego tylko pó³rocza 1916 roku niemiecki trust stalowy przekazuje trzydzieÂści siedem milionĂłw cetnarĂłw stali i Âżelaza do Francji. A Krupp otrzymuje zaraz po zakoĂączeniu wojny sto dwadzieÂścia trzy miliony marek w zÂłocie za sprzedany przed wojnÂą do Anglii — za wiedzÂą niemieckiego Ministerstwa Wojny i z udziaÂłami w zysku od kaÂżdego granatu! — patent KPz 96/04 na zapalniki do granatĂłw, dziĂŞki czemu firma kwitnie po dziÂś dzieĂą.

A kler spieszy z miejsca na miejsce na tyÂłach wszystkich frontĂłw po tysiÂąckroĂŚ pochwala masowe wybijanie siĂŞ jako „przejaw religijnego uduchowienia”, „odrodzenie religijne, moralne i spoÂłeczne”, „krucjatĂŞ”, „ÂświĂŞtÂą wojnĂŞ”, „sÂłuÂżbĂŞ Bogu”, „nakaz naszego Boga”, „wolĂŞ bo¿¹” itd. Od „Tego chce BĂłg!” z czasĂłw wojen krzyÂżowych oraz „Tego pragnie teÂż BĂłg!” z okresu wojny chÂłopskiej, poprzez „wolĂŞ bo¿¹” podczas pierwszej wojny Âświatowej aÂż do „ÂświĂŞtej woli Boga” w czasie drugiej wojny Âświatowej. Kto nie brzydzi siĂŞ tym chrzeÂścijaĂąstwem, ten sam jest takim chrzeÂścijaninem. I podczas gdy nad ogÂłupionymi, sprzedanymi gÂłowami wiernych zderzajÂą siĂŞ ze sobÂą bezwstydne frazesy biskupie, jezuickie i protestanckie, zawarte w mnĂłstwie kazaĂą i obficie przenoszone na papier, za zabicie jednego tylko ÂżoÂłnierza inkasuje siĂŞ ogromnÂą sumĂŞ stu tysiĂŞcy marek, z czego przemysÂł zbrojeniowy dostaje kaÂżdorazowo szeœÌdziesiÂąt tysiĂŞcy — czysty zysk. DwanaÂście milionĂłw polegÂłych.


A wiĂŞc wybuchÂła ta wojna. Wreszcie. „WojnĂŞ przygotowywano solidnie i powaÂżnie od lat. Przez caÂłe lata armia pozostawaÂła w nieustajÂącej gotowoÂści do walki. Ale jednym z najwaÂżniejszych krokĂłw przygotowawczych byÂł Kongres Eucharystyczny w Wiedniu”. To stwierdza w 1916 roku ktoÂś na pewno dobrze poinformowany, austriacki biskup sufragan Waitz, ktĂłry póŸniej, w 1938 roku, juÂż jako ksi¹¿ê arcybiskup, razem z kardynaÂłem Innitzerem z Wiednia chwali wkroczenie Wehrmachtu do Austrii, widzÂąc w tym speÂłnienie „tysiÂącletniej tĂŞsknoty naszego narodu” [zobacz artykuÂł w uStroniu, pt. Hitler a Papiestwo]. W tym samym roku odbywa siĂŞ Kongres Eucharystyczny w Budapeszcie, podobnie jak tamten w 1912 roku w Wiedniu, zapowiadajÂący coÂś. Adherent faszystĂłw Eugenio Pacelli wskazuje przy tej okazji, jako legat papieski, na „niebezpieczeĂąstwo bolszewizmu”. W rok póŸniej wybucha druga wojna Âświatowa, dwadzieÂścia piĂŞĂŚ tysiĂŞcy polegÂłych kaÂżdego dnia, dzienne obroty: dwa miliardy marek. W 1960 roku, w jednym z okresĂłw nasilenia zimnej wojny, obraduje Kongres Eucharystyczny w Monachium. CieszÂący siĂŞ zaufaniem Pacellego (Piusa XII), kardynaÂł Spellman, jeden z najaktywniejszych reakcjonistĂłw Âświata, prorokuje nadejÂście czasĂłw, w ktĂłrych obecni wÂładcy komunistyczni zostanÂą zmieceni, leci helikopterem nad ÂżelaznÂą kurtynÂą i odprawia dla wojska mszĂŞ pontyfikalnÂą „wÂśrĂłd huku dziaÂł”, nie zapominajÂąc o nazwaniu ÂżoÂłnierzy swoimi „drogimi przyjació³mi”. (KsiĂŞÂża i ÂżoÂłnierze… — wiedziaÂł to Napoleon, wiedziaÂł to juÂż nawet Konstantyn). A katolicki federalny minister obrony Strauß, ktĂłry pragnie, by „okĂłlniki papieskie staÂły siĂŞ podstawÂą niemieckiego ustawodawstwa”, wyznaje otwarcie: „JesteÂśmy po to ÂżoÂłnierzami […] by wÂładza przeszÂła z rÂąk ateistĂłw z powrotem w rĂŞce chrzeÂścijan”.

JuÂż Âśredniowieczni krzyÂżowcy Âśpiewali o chĂŞci ruszenia na WschĂłd (Nach Ostland woll'n wir reiten…). I papiestwo miaÂło w kaÂżdym kolejnym stuleciu nadziejĂŞ — powtĂłrzmy to za katolikiem de Maistre'em — na przejĂŞcie w spadku rozkÂładajÂącego siĂŞ trupa KoÂścioÂła wschodniego. Ten tak upragniony cel wydaje siĂŞ znowu bliski podczas pierwszej wojny Âświatowej, gdy paĂąstwa centralne, popierane przez Watykan, chcÂą zdobyĂŚ tereny dla osadnictwa na Wschodzie, na ziemiach polskich, na Ukrainie i nad BaÂłtykiem. W czasie drugiej wojny Âświatowej wywoÂłuje entuzjazm kampania rosyjska antyklerykalnych hitlerowcĂłw. I te miliony NiemcĂłw, ktĂłrym siĂŞ wydaje, Âże ginÂą za ojczyznĂŞ, zdychajÂą tylko za najwiĂŞkszych zbrodniarzy w dziejach ludzkoÂści.

KrĂłtko mĂłwiÂąc: po tym systematycznym chrzeÂścijaĂąskim wychowaniu dla fizycznego i duchownego barbarzyĂąstwa, kontynuowanym przez pó³tora tysiÂąclecia, nie mogÂło wcale nastÂąpiĂŚ nic innego niÂż to, co nastÂąpiÂło. PapieÂż Leon XIII nie zawahaÂł siĂŞ co prawda stwierdziĂŚ w swojej encyklice Immortale Dei z roku 1885: „Wszystko, co sprzyja osobistej godnoÂści czÂłowieka, co podtrzymuje rĂłwnouprawnienie obywateli, wszystko to powoÂłaÂł do Âżycia, otaczaÂł troskÂą i zawsze chroniÂł KoÂśció³ katolicki”.

Prawdziwe jest jednak twierdzenie przeciwne. Prawda jest taka, Âże wszystkie udogodnienia socjalne czasĂłw nowoÂżytnych zostaÂły stworzone nie przez KoÂśció³, lecz przeciw niemu. ÂŻe ludzkoœÌ zawdziĂŞcza prawie wszystkie bardziej humanistyczne formy i reguÂły wspó³¿ycia Âświadomym swojej odpowiedzialnoÂści czynnikom pozakoÂścielnym. ÂŻe KoÂśció³, jak pisze nie wrĂłg chrzeÂścijaĂąstwa, lecz wybitny teolog protestancki, Martin Dibelius, zawsze stanowiÂł „straÂż przybocznÂą despotyzmu i kapitalizmu”. „Dlatego teÂż wszyscy, ktĂłrzy pragnĂŞli poprawy warunkĂłw Âżycia na tym Âświecie, musieli — jak wyznaje ten chrzeÂścijaĂąski uczony — walczyĂŚ przeciw chrzeÂścijaĂąstwu”.

I tak dzieje siĂŞ jeszcze dzisiaj…


Opracowano na podstawie ksi¹¿ki Karheinza Deschnera: „Opus diaboli” , str. 18-65

ÂżrĂłdÂło: http://www.rumburak.friko.pl/ARTYKULY/religia/zbrodnie/dzieje_zbawienia-1.php

wiêcej artyku³ów w temacie : http://www.rumburak.friko.pl/

Niedlugo tzw. Boze Narodzenie. , czym jest w rzeczy samej ten czas , to okreslenie i ta data?

Niczym innym jak przesileniem zimowym , tzw. kolejnym narodzeniem sie slonca.
Zatem? Kult solarny? Narodziny Mitry? A moze jeszcze cos innego?

Malenkie spostrzezenie.

http://saurus.pardon.pl/dyskusja/1530343/najwieksze_klamstwo_kosciola

Ciekawe daty z historii kosciola katolickiego. Warto uwaznie przeczytac i troszke sie zamyslic....



http://wiadomosci.onet.pl/waszymzdaniem/45186,ciekawe_daty_w_historii_kosciola,1,artykul.html

Czym jest i czym zajmowaÂł siĂŞ i zajmuje Watykan?

Tekst pochodzi z ksi¹¿ki "Testament Mesjasza" autorzy; Michael Baigent Richard Leigh Henry Lincoln.
str. 276/280
DZIAÂŁANIA CIA.

CzÂłowiekiem , ktĂłry chyba  najbardziej przyczyniÂł siĂŞ do rozbudzenia zainteresowania Ameryki  ruchami na rzecz zjednoczenia Europy ( przyszÂłej Unii Europejskiej) , byÂł hrabia Richard Coudenhoeve-Kalergi , ktĂłry w r.1922 zaÂłoÂżyÂł  organizacjĂŞ Pan-Europa , poczÂątkowo pod nazwÂą Pan European Union. Pan -Europa  w okresie miĂŞdzywojennym  byÂła organizacjom niezwykle prestiÂżowÂą. NalezaÂło do niej wielu  szanowanych politykĂłw, takich jak Leon Blum,Aristide Briand we Francji , Edward Benes w CzechosÂłowacji  oraz Winston Churchill , Albert Einstein  i tacy luminarze literatury  jak Paul Valery , Miguel de Unamuno, George Bernard Shaw i Tomasz Mann.

Po Anschlussie w w Austrii w r. 1938 Coudenhove -Kalergi w 1940 r. uciekÂł do Stanow Zjednoczonych . Tutaj niestrudzenie szukaÂł poparcia paneuropejskiego ideaÂłu , twierdzÂąc stanowczo , Âże jednoœÌ winna byĂŚ priorytetem  polityki po zakoĂączeniu wojny. ZdoÂłal przekonaĂŚ do swoich pomys³ów  kilku znaczÂących amerykaĂąskich politykĂłw , takich jak WilliamBullitt i senatorowie Fulbrigth i Wheeler. Kiedy Ameryka przystÂąpiÂła do wojny , niektĂłre zamierzenia  Coudenhove - Kalergiego posÂłuÂżyÂły  za gotowy plan dziaÂłania.ByÂł on wykorzystany przez OSS , prekursora CIA.

( OSS -pierwotna  struktura sÂłuÂżb specjalnych z ktĂłrej zbudowano CIA)

OSS , czyli Office of Strategic  Serwices ( Biuro Wywiadu Strategicznego) , powstaÂło za pomocÂą brytyjskiej organizacji MI-6 i SOE
( MI-6 angielskie sÂłuÂżby specjalne SOE brytyjski wywiad)
Jego pierwszym  dyrektorem byÂł  generaÂł William Donovan ( Dziki Bill). Agenci Donovana  stali siĂŞ zal¹¿kiem powojennej CIA.
Jeden z nich , Allen Dulles byÂł dyrektorem CIA od r. 1953  do klĂŞski w Zatoce ÂŚwiĂą, ktĂłra zmusiÂła go do ustÂąpienia w 1963 r.
Podczas wojny Dulles dziaÂłaÂł w Szwajcarii, utrzymywaÂł tam kontakty  z Helmutem Jamesem  von Moltke i KrĂŞgiem Kreisau.

Kiedy William Donovan zostaÂł  dyrektorem OSS ( pierwotnej CIA) szybko zdaÂł sobie sprawĂŞ ze znaczenia , jakie moÂże miec Watykan dla operacji wywiadowczych.
W caÂłej Europie w kaÂżdym kraju , w kaÂżdym mieÂście , w kaÂżdej mieÂścinie i wiosce ( rola spowiedzi) byÂły tysiÂące katolickich ksiĂŞÂży.
TysiÂące katolickich ksiĂŞÂży byÂło teÂż kapelanami  w siÂłach zbrojnych kaÂżdego walczÂącego kraju.
W³aœciwie byli oni ju¿ zaanga¿owani w dzia³alnoœÌ wywiadowcz¹ , przekazywali bowiem informacje do wewnêtrznej komórki wywiadowczej w Watykanie.
Jeden z czterech szefĂłw  WatykaĂąskiego wywiadu  byÂł monsignore Giovanni Montini -  póŸniejszy  PapieÂż PaweÂł VI .
Z tego wÂłaÂśnie powodu Donovan postanowiÂł nawiÂązaĂŚ bliski kontakt z Watykanem.

WkrĂłtce po przystÂąpieniu Ameryki do wojny  Donovan nawiÂązaÂł kontakty z ksiĂŞdzem Felixem Morlionem , zaÂłoÂżycielem europejskiej katolickiej sÂłuÂżby wywiadowczej  zwanej Pro Deo ( dla Boga)  ... ( tak jak by Bogu byÂła potrzebna sÂłuÂżba wywiadowcza na ziemi...) , majÂącej swÂą bazĂŞ w Lizbonie.
Pod opiek¹ Donovana Pro Deo przenios³o swoj¹ kwaterê g³ówn¹ do Nowego Jorku , a OSS ( pierwotne CIA) podjê³o siê finansowania jego operacji.
Kiedy Rzym zostaÂł wyzwolony w 1944 r.Donovan i Morlion umieÂścili  Pro Deo w Watykanie.
Tutaj miaÂło szczegĂłlnie dogodnÂą pozycjĂŞ do czerpania informacji  od katolickich ksiĂŞÂży ( spowiedÂź oraz duszpasterskie wizyty w domach) , ktĂłrzy dawniej lub w owym czasie przebywali w Niemczech , albo w niemieckich silach zbrojnych.

SzczegĂłlnie cennym  ÂźrĂłdÂłem okazali siĂŞ jezuici, dziĂŞki swojemu wyrafinowanemu wyszkoleniu , rygorystycznej dyscyplinie i sprawnej organizacji.

W okresie powojennym Stany Zjednoczone szybko zaczĂŞÂły czerpaĂŚ korzyÂści z aparatu zorganizowanego przez Donovana. W 1948 r. przed planowanymi wyborami we WÂłoszech  , ÂświeÂżo sformowana CIA przeprowadziÂła skomplikowanÂą tajnÂą operacjÂą , ktĂłrej celem byÂło odebranie komunistom szans na zwyciĂŞstwo.
Pod patronatem Jamesa Angletona , byÂłego szefa komĂłrki  OSS ( matka CIA)  w Rzymie  i póŸniejszego dyrektora  kontrwywiadu CIA , potajemnie przekazywano  chrzeÂścijaĂąskim demokratom  miliony dolarĂłw  a ogromne fundusze do gazet i innych  oÂśrodkĂłw propagandy .
Ten sposĂłb postĂŞpowania byÂł stosowany z rĂłwnie dobrym skutkiem we Francji.

Jak juÂż stwierdziliÂśmy wizyta doktora  JĂłzefa Retingera  w Stanach Zjednoczonych , jako przedstawiciela Ruchu Europejskiego
, doprowadziÂła do stworzenia  29 marca 1949 r.American Committee on a United Europe , czyli AC UE. Jego przewodniczÂącym zostaÂł William  Donovan wiceprzewodniczÂącym zaÂś  byÂły szef komĂłrki OSS ( póŸniejszej CIA) w Szwaicarii Allen Dulles. Sekretarzem byÂł George S. Franklin , ktĂłry peÂłniÂł funkcjĂŞ   dyrektora tajnej Rady do Spraw StosunkĂłw  Zagranicznych ( Council on Foreig Relations), a póŸniej koordynatora Komisji TrĂłjstronnej.
Dyrektorem naczelnym AC UE byÂł agent CIA Thomas Braden, póŸniejszy szef Departamentu Organizacji  MiĂŞdzynarodowych tejÂże agencji.
ACUE kierowany przez tychÂże ludzi wzi¹³  pod swoje skrzydÂła  Ruch Europejski JĂłzefa Retingera.
Fundusze amerykaĂąskiego Departamentu  Stanu  byÂły dyskretnie przekazywane  do  centrali  Ruchu Europejskiego w Brukseli.
ZwiÂązek Radziecki rozszerzaÂł swoje  wpÂływy w Europie Wschodniej , rozpoczĂŞÂła siĂŞ epoka zimnej wojny.
Ruch Europejski w pierwotnym zamyÂśle wspierajÂący jednoœÌ europejskÂą  zostaÂł wprzĂŞgniĂŞty  w budowĂŞ "bastionu  przeciwko komunizmowi".
W takiej wÂłaÂśnie atmosferze zaczĂŞÂły rozkwitaĂŚ  tajne organizacje.

JĂłzef Retinger  i inni czÂłonkowie Ruchu Europejskiego  , finansowani czĂŞÂściowo przez CIA  , nawiÂązali kontakty z ksiĂŞciem Bernhardem z Holandii , z premierem WÂłoch  i z Colinem  Gubbinsem , byÂłym dyrektorem  brytyjskiego SOE ( sÂłuÂżby wywiadowcze). Razem z Ăłwczesnym dyrektorem CIA generaÂłem Walterem Bedellem  Smithem utworzyli  grupĂŞ doradcĂłw  , ktĂłra spotkaÂła siĂŞ po raz pierwszy w maju 1954 r. w Hotelu de Bilderberg w holenderskim miasteczku  Oosterbeec. Tak narodziÂły siĂŞ konfederacje  bilderbergskie.

CIA podejmowaÂła  takÂże wÂłasne inicjatywy dla poparcia akcji prowadzÂących do  umocnienia " bastionu przeciwko komunizmowi".
PrzywĂłdcy polityczni , partie polityczne , grupy nacisku , zwiÂązki , gazety  i wydawcy o orientacji  dostatecznie prozachodniej  i antykomunistycznej otrzymywali pokaÂźne subsydia .
Tylko w latach piĂŞĂŚdziesiÂątych  we WÂłoszech wydawano  okoÂło   20-30 milionĂłw rocznie   dla wsparcia dziaÂłalnoÂści kulturalnej , programĂłw mÂłodzieÂżowych , publikacji i rozmaitych grup katolickich.
Przedsiêwziêcia sponsorowane przez koœció³ np. misje i sierociùce , by³y czêsto sponsorowane przez CIA .
PieniÂądze CIA trafiaÂły teÂż do wielu biskupĂłw  i praÂłatĂłw  , w ÂśrĂłd ktĂłrych byÂł przyszÂły papieÂż PaweÂł VI.

OczywiÂście Partia ChrzeÂścijaĂąsko -Demokratyczna pozostawaÂła w centrum uwagi, trzeba bowiem pamiĂŞtaĂŚ , Âże ojciec przyszÂłego papieÂża Giorgio Montini  w 1919 r.  byÂł wsĂłl zaÂłoÂżycielem  , ktĂłra póŸniej przeksztaÂłciÂła siĂŞ  w PartiĂŞ ChrzeÂścijaĂąsko - DemokratycznÂą , a jego starszy brat byÂł senatorem z jej ramienia.....

cd...

magia , polityka i KRK....

Tekst pochodzi z ksi¹¿ki "Testament Mesjasza" autorzy; Michael Baigent Richard Leigh Henry Lincoln.
str. 276/280

cd.

Ruch europejski doktora  JĂłzefa Retingera takÂże aktywnie dziaÂłaÂł we WÂłoszech  na rzecz konsolidacji  CIA i Watykanu .Retinger uzyskaÂł poparcie doktora Luigiego Geddy , swego przyjaciela , ktĂłry byÂł konsultantem medycznym  papieÂża  Piusa XII , a takÂże szefa Azione Cattolica , czyli Akcji Katolickiej , popierajÂącej PartiĂŞ ChrzeÂścijaĂąsko - DemokratycznÂą. Za poÂśrednictwem Geddy Retinger  mĂłgÂł takÂże  pozyskaĂŚ przyszÂłego papieÂża PawÂła VI, a Akcja Katolicka   zaczĂŞÂła otrzymywaĂŚ fundusze CIA.
Kontakty miĂŞdzy CIA a Watykanem  zacieÂśniÂły siĂŞ  w 1963 r. , kiedy  po Âśmierci Jana XXIII papieÂżem zostaÂł PaweÂł VI.
Jak wspomnieliÂśmy , Giovanni Montini , arcybiskup Mediolanu  utrzymywaÂł ³¹cznoœÌ z agencjÂą juÂż wczeÂśniej  i podczas wojny wspó³pracowaÂł  z amerykaĂąskimi sÂłuÂżbami wywiadowczymi przekazujÂąc informacje z Watykanu  do OSS ( matki CIA)
Po wojnie przekazaÂł CIA obszerne dossier  zawierajÂące listĂŞ  ksiĂŞÂży  aktywnie uczestniczÂących  w Âżyciu politycznym kraju.
Owe dokumenty byÂły wykorzystywane  w 1960 r.  i wpÂłynĂŞÂły na wynik wyborĂłw we Wloszech.

ZwiÂązek miĂŞdzy Watykanem i CIA trwa do dzisiaj . Wedlug Gordona  Thomasa i Maxa  Gordona - Wittsa w listopadzie  1978 r.  doszÂło do  nieoficjalnego spotkania  papieÂża Jana PawÂła II i szefa  komĂłrki CIA w Rzymie.   

Wynikiem tego spotkania byÂła  ugoda , na mocy ktĂłrej  papieÂż regularnie otrzymywaÂł  cotygodniowy skrĂłt  informacji  wywiadowczych z CIA.
Nie zostaÂło powiedziane  , co CIA otrzymaÂła w zamian  , ale czytelnik  moÂże sam siĂŞ domyÂśliĂŚ.

Czyli nastÂąpiÂła bardzo bliska wspó³praca Jana PawÂła II  z CIA!

Kolejnym niezwykle wpÂływowym  sojusznikiem  CIA  w KoÂściele byÂł kardynaÂł  Francis  Spellman z nowego Jorku. W 1954 r.  pracowaÂł bezpoÂśrednio  dla CIA w Gwatemali , pomagaÂł zorganizowaĂŚ tam zamach stanu zaplanowany przez  przez agencjĂŞ.
Spellman  byÂł takÂże zamieszany w sprawy we WÂłoszech  odegraÂł pierwszoplanowÂą rolĂŞ  w pozyskaniu od rzÂądu  amerykaĂąskiego  wielkich sum pieniĂŞdzy  na uÂżytek KoÂścioÂła rzymskokatolickiego.
ÂŁÂączyÂła go zaÂżyÂła znajomoœÌ  z Bernardino  NogarÂą  , mozgiem Banku WatykaĂąskiego, i z hrabiÂą  Enrico Galeazzim , ktĂłry wraz z Michele  SindonÂą  sprawowaÂł  nadzĂłr nad  watykaĂąskimi inwestycjami  i bankowoÂściÂą  we wczesnych latach szeœÌdziesiÂątych . To wlaÂśnie kardynaÂł  Spellman  w 1963 r.  pierwszy zwrĂłciÂł uwagĂŞ papieÂża   na ksiĂŞdza  Paula Marcinkusa  z Chicago. W  1971 r. Marcinkus , wĂłwczas juÂż arcybiskup , byÂł dyrektorem Banku WatykaĂąskiego , bliskim przyjacielem  Sindony  i Roberto Calviego z loÂży masoĂąskiej  P2 i rzekomym czÂłonkiem tej loÂży.

Czas powstania masoĂąskiej loÂży P 2  nie jest pewny , ale przypuszcza siĂŞ , Âże zostaÂła utworzona   na poczÂątku lat szeœÌdziesiÂątych. Bez wzglĂŞdu  na to , jakie byÂły pierwotne zaÂłoÂżenia , jej ultraprawicowy  wielki mistrz  Licio  Gelli  szybko wprowadziÂł lo¿ê  do grona organizacji  stanowiÂących  "bastion  przeciw komunizmowi". NiektĂłrzy jej czÂłonkowie  otrzymali  hojne subsydia z CIA.  Poprzez ludzi takich jak  Calvi  i Sindona  loÂża  masoĂąska P2  przekazywaÂła  antykomunistycznym  instytucjom  w Europie  i Ameryce ÂŁaciĂąskiej  fundusze  z Watykanu  i CIA .
Calvi  twierdziÂł Âże  osobiÂście  zorganizowaÂł transfer  dwudziestu milionĂłw dolarĂłw  z Watykanu dla "SolidarnoÂści" w Polsce , a niektĂłrzy  sÂądzÂą  , Âże caÂłkowita suma  przeznaczona  dla "SolidarnoÂści"  przekroczyÂła  sto milionĂłw  dolarĂłw.
Zanim oskarÂżono go o morderstwo , Michele Sindona byÂł nie tylko finansistÂą  masoĂąskiej loÂży P2 , ale rĂłwnieÂż doradcÂą  Watykanu  do spraw inwestycji.
PomagaÂł KoÂścioÂłowi sprzedaĂŚ jego wÂłoskie aktywa  i zainwestowaĂŚ  w Stanach Zjednoczonych.
PrzekazywaÂł fundusze CIA " przyjacioÂłom"  w JugosÂławii oraz greckim puÂłkownikom , zanim przejĂŞli wÂładze w 1967 r.
PrzerzucaÂł takÂże miliony dolarĂłw  na fundusz  chrzeÂścijaĂąskich demokratĂłw we WÂłoszech.

Kiedy masoĂąska loÂża P2 trafiÂła na pierwsze strony Âświatowych gazet , skandal zwiÂązany  z jej ogromnymi wpÂływami  w ÂśrĂłd  najwyÂższych dostojnikĂłw  rzÂądu ,  policji  i finansjery  uderzyÂł przede-wszystkim  we WÂłochy.
 David Yallop  twierdziÂł  jednak , Âże "odÂłamy loÂży masoĂąskiej  P2  istniejÂą  jeszcze dziÂś w Argentynie ,  Wenezueli ,  Paragwaju , Boliwii , Francji  Hiszpanii , Portugalii i Nikaragui.
Aktywni czÂłonkowie sÂą nawet  w  Szwajcarii i USA.
LoÂża masoĂąska P2 jest powiÂązana z mafiÂą we WÂłoszech , na Kubie  i USA oraz wieloma reÂżimami  wojskowymi  w Ameryce ÂŁaciĂąskiej i ugrupowaniami neofaszystowskimi. . LoÂża masoĂąska P2 jest bardzo ÂściÂśle zwiÂązana z  z CIA.
Jej kontakty siêgaj¹ w g³¹b Watykanu.
WspĂłlny mianownik tworzÂą najwyraÂźniej  nienawiœÌ i strach przed komunizmem.

Obecnie uznaje siĂŞ powszechnie  , Âże masoĂąska LoÂża P2  chociaÂż potĂŞÂżna i wpÂływowa , byÂła ( i prawdopodobnie nadal jest)   pod kontrolÂą  jakieÂś wyÂżej  , bardziej tajemniczej  wÂładzy , ktĂłra przekazuje instrukcje  za poÂśrednictwem  wielkiego mistrza loÂży.
WedÂług wÂłoskiej komisji parlamentarnej  badajÂącej tĂŞ sprawĂŞ  organizacja dziaÂłajÂąca  za kulisami  masoĂąskiej loÂży P2 znajduje siĂŞ  "poza  granicami WÂłoch". Na  jej temat snuto  wiele  spekulacji  , zarĂłwno wiarygodnych  jak i nieprawdopodobnych.

Jedni utoÂżsamiali jÂą z amerykaĂąskÂą mafiÂą, drudzy z KGB lub innÂą agencjÂą wywiadowczÂą  z europy Wschodniej .
NiektĂłrzy sugerowali  nawet , Âże kryje siĂŞ  za niÂą Prieure de Sion.
W 1979 r. dziennikarz  Mino Pecorelli - byÂły czÂłonek masoĂąskiej loÂży P2 , ktĂłry  po k³ótni  z Gellim  wystÂąpiÂł  z niej  - wskazaÂł na CIA . Dwa miesiÂące póŸniej zostaÂł zamordowany.

W marcu  1981 roku policja wÂłoska  przeprowadziÂła rewizjĂŞ  w willi Licio  Gelliego. OdkryÂła peÂłny spis czÂłonkĂłw loÂży  , oraz katalog  archiwum wielkiego mistrza, samego archiwum jednak nie znalazÂła. Najwidoczniej byÂło waÂżniejsze od spisu czÂłonkĂłw.
NiektĂłre pozycje katalogu zostaÂły opublikowane we wÂłoskich gazetach.
W ÂśrĂłd nich byÂło Opus Dei i Giulio Andreotti , pod Ăłwczesny wÂłoski minister  spraw zagranicznych i rzekomy czÂłonek Prieure  de Sion.
 W katalogu  figurowaÂła takÂże organizacja oficjalnie znana  jako Suwerenny  i Militarny Zakon ÂŚwiÂątyni  w Jerozolimie , ktĂłra , twierdzi , Âże wywodzi siĂŞ w prostej linii od templariuszy.

Koniec rozdziaÂłu.

Jaki zwiÂązek ta odwieczna gonitwa za wÂładzÂą i majĂŞtnoÂściÂą ma ze StwĂłrca , duchowoÂściÂą , mistykom i dobrem?
Tego chyba nikt nie zrozumie.
Bowiem ktokolwiek wynosi siebie by zrównaÌ swoj¹ osobê ze Stwórca Wszechrzeczy ju¿ na wstêpie pokazuje swoj¹ ma³oœÌ ,niskie poczucie w³asnej wartoœci i chêÌ podbudowania jej autorytetem dominuj¹cym innych.
W³adza , w³adza i jeszcze raz w³adza oraz niepohamowany pêd do posiadania materii jest chorob¹ wspó³czesnych czasów.
Do uzyskania jej ludzie malej wiary ( bo kto wierzy naprawdê ca³ym sob¹ w m¹droœÌ fizycznej kreacji Stwórcy nie potrzebuje takich argumentów) u¿ywaj¹ wszystkich dostêpnych na ziemi sposobów.
A co gorsza twierdzÂą iÂż te wszystkie manipulacje , oszustwa , wywoÂływanie wojen na ktĂłrych ginÂą miliony istnieĂą ludzkich , te wszystkie okrucieĂąstwa czynione sÂą w imiĂŞ Boga.

Jakiego Boga? Kto nim jest?
Bo StwĂłrca Wszechrzeczy jest dobrem , miÂłoÂściÂą , radoÂściÂą , szczĂŞÂściem , prawoÂściÂą , godnoÂściÂą i jasnoÂściÂą. Natomiast w tych wszystkich poczynaniach wartoÂści takich niestety nie ma.

Jest tworzenie polityki z jak najwiêkszym zasiêgiem dominacji , oraz wp³ywów , które za zadanie maj¹ przynieœÌ wszelakie zyski.

Bardzo to wszystko ÂżaÂłosne , bardzo smutne iÂż wykorzystuje siĂŞ biednych ludzi dominujÂąc nad nimi ukrytÂą przed nimi wiedzÂą.

Ja mĂłwiĂŞ temu NIE! NIE! NIE! i STOP!

Czemu nie? MoÂżna i tak.....

Projekt niebieski strumien = Falszywy mesiasz Antychryst cz .1-2


http://www.youtube.com/watch?v=uswlLkFRGV4&feature=player_embedded#

   
¯eby wzbogaciÌ zestaw wartoœci duchowych o aspekt materialny ( bowiem w œwiecie fizycznym ¿yjemy) zastanawiam siê czêsto co gra g³ówn¹ rolê w tym wypadku?

W paĂąstwie gdzie ludziom Âżyje siĂŞ coraz gorzej , gdzie brakuje paĂąstwu na zapewnienie rent emerytur szkolnictwa i lecznictwa kwitnie niekontrolowany biznes.
O co naprawdĂŞ w tym chodzi?

Bankierzy Pana Boga

KO¦CIÓ£ UBOGICH

Finanse polskiego kat. KoÂścioÂła nie podlegajÂą Âżadnej kontroli
spoÂłecznej bÂądÂź paĂąstwowej i sÂą najpilniej strzeÂżonÂą
tajemnicÂą. W paĂąstwie demokratycznym jest to absolutnie
niedopuszczalne.

http://faktyimity.pl/Portals/1/Files/pl ... inanse.pdf

Powy¿sza strona z ca³ym artyku³em chyba jest ju¿ zablokowana , nie otwiera siê, ale statystyki informacyjne mo¿na znaleŸÌ i tu , ktoœ je skopiowa³.

http://docs6.chomikuj.pl/493946702,0,0, ... a-Boga.doc

CzêœÌ I

http://www.nienalezna.pl/artykuly/spole ... -boga.html

CzêœÌ II

http://www.nienalezna.pl/archiwum/artic ... icle_id=14

CzêœÌ III

http://www.nienalezna.pl/artykuly/spole ... ml?start=2


Moim zdaniem gradacja wartoÂści jest wielkim sekretem.

Kiara :) :)



ps UÂżywane symbole w Watykanie.

http://www.andrzejstruski.com/blog_view_28_Ezoteryczny-Watykan---Tajemnice-Watykanu--cz-II-.html

dodam tylko i¿ nie ze wszystkim siê zgadzam , znaczenia s¹ o wiele bardziej g³êbokie , zanotowa³am ¿eby je sprostowaÌ.

Nie rĂłb drugiemu co tobie nie miÂłe!


Bankierzy Pana Boga.doc
(410 KB) Pobierz
BANKIERZY PANA BOGA

Koœció³ ubogich

 

Finanse polskiego kat. Koœcio³a nie podlegaj¹ ¿adnej kon­troli spo³ecznej b¹dŸ paùstwowej i s¹ najpilniej strze¿on¹ tajemnic¹. W paùstwie demokratycznym jest to absolutnie niedopuszczalne.

Nie sposĂłb uÂłoÂżyĂŚ rĂłwnania, ktĂłre po­zwalaÂłoby uzyskaĂŚ w miarĂŞ precyzyjny wynik, bo zbyt wielka jest liczba niewia­domych. „To setki strumieni pieniĂŞÂżnych, któ­re w jednych miejscach siĂŞ ³¹czÂą, a w innych rozga³êziajÂą, tworzÂąc skomplikowanÂą sieĂŚ trans­ferĂłw” – zauwaÂża profesor MichaÂł Pietrzak, wybitny znawca problematyki wyznaniowej.

ZadaliÂśmy sobie jednakowoÂż trud osza­cowania kwot pÂłynÂących owymi strumienia­mi do „czarnej dziury”, a w szczegĂłlnoÂści:

© wysiÂłku finansowego wiernych;

© wydatkĂłw z kasy publicznej (budÂżetu paù­stwa i samorzÂądĂłw lokalnych), czyli kieszeni wszystkich podatnikĂłw, bez wzglĂŞdu na ich Âświa­topoglÂąd;

© zyskĂłw z najbardziej bulwersujÂącego w ostatnich latach kanaÂłu transferu pieniĂŞdzy do kat. KoÂścioÂła, wyraÂżajÂących siĂŞ nadaniami nie­ruchomoÂści (lub ich zbywaniem za uÂłamek fak­tycznej wartoÂści), a nastĂŞpnie obrotem tÂą ziemiÂą i budynkami;

© rzeczywistych zarobkĂłw ksiĂŞÂży i biskupĂłw.

© © ©

I. Ofiary wiernych (przychody KoÂścioÂła z tytuÂłu wykonywania posÂług religijnych):

1. Taca

Jak podaje Instytut Statystyki KoÂścioÂła Ka­tolickiego (ISKK), w Polsce Âżyje okoÂło 35 mln wyznawcĂłw katolicyzmu. Z przeprowadzanych w ostatnich latach akcji obliczania frekwencji podczas niedzielnych mszy wynika, Âże uczestni­czy w nich Âśrednio 45–47 proc. wiernych, czyli ponad 16 mln osĂłb. Ile zostawiajÂą na tacy? SondaÂże mĂłwiÂą, Âże okoÂło 10 proc. biorÂących udziaÂł w tych naboÂżeĂąstwach nie daje ani gro­sza. ZakÂładajÂąc, Âże ofiarnoœÌ pozostaÂłych kszta³­tuje siĂŞ na poziomie 2 zÂł od osoby, w kaÂżdÂą nie­dzielĂŞ do koÂścielnej kasy wpÂływa okoÂło 28,8 mln

z³, co daje rocznie (uwzglêdniaj¹c dni œwi¹tecz­ne) ponad 1,6 miliarda z³otych.

2. Chrzest, Pierwsza Komunia, bierz­mowanie, œluby, pogrzeby

WedÂług danych ISKK, w 2005 r. w polskim kat. KoÂściele:

© ochrzczono ponad 350 tys. dzieci, a Pierw­szÂą KomuniĂŞ przyjĂŞÂło prawie 500 tys. Minimal­ne stawki za te obrzÂądki wynoszÂą odpowiednio 100 i 70 zÂł. Bilans: okoÂło 70 mln zÂł;

© bierzmowaniu poddaÂło siĂŞ 477 tys. osĂłb, ktĂłre „na prezent dla ksiĂŞdza” wyÂłoÂżyÂły w su­mie okoÂło 24 mln zÂł (przy Âśredniej skÂładce 50 zÂł od osoby);

© udzielono prawie 160 tys. ÂślubĂłw. Przy minimalnej opÂłacie 500 zÂł dostarczyÂły parafiom okoÂło 80 mln zÂł.

© zmarÂło prawie 370 tys. osĂłb (dane GUS). Statystycznie, 93,7 proc. z nich byÂło katolikami (wedÂług ISKK), co przekÂłada siĂŞ na okoÂło 345 tys. pogrzebĂłw z udziaÂłem ksiĂŞdza, inkasujÂące­go okoÂło 700 zÂł. Suma: okoÂło 241,5 mln zÂł.

3. KolĂŞda

Polacy ÂżyjÂą w ramach okoÂło 14 mln gospo­darstw domowych, z czego 4,7 mln to gospo­darstwa wiejskie – podaje GUS. PamiĂŞtajÂąc, Âże 93,7 proc. spoÂłeczeĂąstwa przyznaje siĂŞ do kato­licyzmu, chodzÂącego po kolĂŞdzie ksiĂŞdza powin­no przyj¹Ì: w miastach – 8,7 mln rodzin, we wsiach – 4,4 mln.

To oczywiÂście teoria, bo „skutecznoœÌ” w miastach ksztaÂłtuje siĂŞ na poziomie 50 proc. (przy Âśredniej ofiarnoÂści 50 zÂł). W parafiach wiejskich ksiĂŞdza przyjmuje 90 proc. zobo­wiÂązanych wyznawanÂą wiarÂą rodzin, a staty­styczna „koperta” zawiera 30 zÂł. Zatem orien­tacyjne wpÂływy z kolĂŞdy wynoszÂą: 217,5 mln zÂł (miasto) plus 118,8 mln zÂł (wieÂś), czyli po­nad 336 mln zÂł.

© © ©

Podsumowuj¹c: wierni kat. Koœcio³a zasi­laj¹ portfele jego 29,5 tys. ksiê¿y (w tym 5,7 tys. zakonników) kwot¹ grubo przekraczaj¹c¹ 2,4 miliarda z³otych rocznie, czyli œrednio 81,3 tys. z³ dla jednego duchownego. W roz­biciu na parafie (w Polsce jest ich oko³o 10,1 tys.), œrednia wynosi prawie 240 tys. z³ na ka¿d¹ placówkê na rok.

Dla rzetelnego rachunku naleÂży jÂą uzupeÂłniĂŚ m.in. o:

© zapowiedzi Âślubne (stawka 50–100 zÂł po­mnoÂżona przez 160 tys. uroczystoÂści da kwotĂŞ z przedziaÂłu 8–16 mln zÂł);

© msze intencjonalne (20–50 zÂł) i tzw. gre­goriaĂąskie (odprawiane przez 30 dni za 500–700 zÂł). PlacĂłwce Âśredniej wielkoÂści z liczbÂą wier­nych 1001–2500 (prawie 41 proc. ogó³u polskich parafii) zapewniajÂą kwotĂŞ nie mniejszÂą niÂż 20 tys. zÂł rocznie, a duÂżej parafii (powyÂżej 5 tys. wier­nych, stanowiÂą 18,3 proc. ogó³u) – przynoszÂą co najmniej 100 tys. zÂł. Tak wiĂŞc w skali ogĂłlnopol­skiej intencje mszalne dajÂą KoÂścioÂłowi 300–400 mln zÂł rocznie;

© „wypominki” za zmarÂłych, ktĂłre traktuje­my jako odrĂŞbnÂą pozycjĂŞ bilansu, sÂą bowiem biz­nesem wyjÂątkowo dochodowym. Jednorazowe (li­stopad) i caÂłoroczne dostarczajÂą wprawdzie kwot drobniejszych, ale Âśrednia parafialna nie schodzi – wedle naszej wiedzy – poniÂżej 4 tys. zÂł rocznie (np. maleĂąka, liczÂąca okoÂło 1000 „dusz” parafia w Wojnowicach, nale¿¹ca do archidiecezji po­znaĂąskiej, wykazaÂła w 2006 r. 3 tys. zÂł przycho­du). W sumie, „wspomnienia” dostarczajÂą Ko­œcioÂłowi minimum 40 mln zÂł.

Na zmarÂłych w ogĂłle zarabia siĂŞ znakomicie. Administratorzy wiĂŞkszoÂści z ponad 11 tys. cmen­tarzy wyznaniowych majÂą stawki na wszystko: poczÂąwszy od wjazdu samochodu (20–50 zÂł), aÂż

po wydanie zgody na postawienie nagrobka (100–300 zÂł). UwzglĂŞdniajÂąc tylko „ÂświeÂże” pogrzeby, do kas zarzÂądzanych przez KoÂśció³ nekro­polii wpÂływa rocznie grubo ponad 170 mln zÂł.

PomijajÂąc juÂż w naszym zestawieniu docho­dy z poÂświĂŞcenia obiektĂłw (biskup nie schodzi poniÂżej 1000 zÂł) oraz pieniÂądze trafiajÂące do sÂądĂłw biskupich, rozpatrujÂących rocznie oko­³o 25 tys. spraw (przede wszystkim rozwodo­wych, gdzie minimalne „wpisowe” jest rĂłwne miesiĂŞcznej pensji wnioskodawcy), sumujmy po­nownie: 2,4 mld zÂł plus okoÂło 570–600 mln zÂł daje kwotĂŞ bardzo bliskÂą 3 miliardĂłw zÂło­tych rocznie. Czyli – przeciĂŞtnie – okoÂło 100 tys. zÂł na jednego duszpasterza i 300 tys. zÂł na statystycznÂą parafiĂŞ.

Naturalnie, mylÂące byÂłoby mniemanie, Âże wspomniane 3 mld zÂł to „kieszonkowe” duszpa­sterzy, mogÂące sÂłuÂżyĂŚ wy³¹cznie konsumpcji i za­spokajaniu zachcianek. OprĂłcz opÂłat na utrzyma­nie ÂświÂątyĂą i budynkĂłw parafialnych (energia elek­tryczna, gaz, woda, telefon) oraz pensji pracow­nikĂłw koÂścielnych, jednÂą lub dwie „tace” w mie­siÂącu (kwestie te regulujÂą zarzÂądzenia biskupĂłw) przeznacza siĂŞ na cele pozaparafialne:

© utrzymanie diecezjalnego seminarium du­chownego i kurii biskupiej;

© misje, fundusz obrony nienarodzonych, Ba­zylikĂŞ Grobu PaĂąskiego w Jerozolimie, budowĂŞ koÂścio³ów w diecezji;

© na Watykan (tzw. ÂświĂŞtopietrze, jedna „taca” w roku).

Ka¿da parafia rozlicza siê z przychodów i kosztów na swój w³asny sposób. Nie ma te¿ ujednoliconego standardu sprawozdawczoœci fi­nansowej w poszczególnych diecezjach. General­nie rzecz bior¹c, zarówno parafie, jak i kurie bi­skupie nie ujawniaj¹ sprawozdaù finansowych. Chlubnym w tej dziedzinie wyj¹tkiem jest:

© liczÂąca zaledwie 724 „dusze” parafia w Topolnie (diecezja pelpliĂąska), ktĂłrej proboszcz – ksiÂądz kanonik Andrzej Regent – podaje szcze­gó³owo, Âże w 2006 r. przychĂłd parafii wyniĂłsÂł 65 tys. zÂł (najwaÂżniejsze w tym bilansie pozycje to: 27,7 tys. zÂł z niedzielnej „tacy”; 10 tys. zÂł – „dar oÂłtarza, skarbonka, zbiĂłrki”; po 6,3 tys. zÂł – ko­lĂŞda i opÂłaty cmentarne; 5,1 tys. zÂł – ofiary od chorych; 4,8 tys. zÂł – intencje mszalne).

Przy ³¹cznym koszcie funkcjonowania parafii (wynagrodzenia, media, ZUS, eksploatacja samo­chodu itp.) w kwocie 49,3 tys. zÂł i 9,1 tys. zÂł wydatkĂłw „pozaparafialnych” (m.in. 2,9 tys. zÂł na kuriĂŞ biskupiÂą, 1,5 tys. zÂł – seminarium die­cezjalne, 1,2 tys. zÂł – Katolicki Uniwersytet Lu­belski) ks. Regentowi zostaÂło w kasie – jak twier­dzi – 4,7 tys. zÂł. OczywiÂście, 724 dusze to jedna z najmniejszych parafii. BywajÂą przecieÂż i takie po 15 i 20 tys. dusz.

Zdecydowanie bardziej wstrzemiĂŞÂźliwa w de­talach archidiecezja lubelska deklaruje, Âże w 2006 roku wydatkowaÂła 14,8 mln zÂł (10,4 mln zÂł to wydatki kurii metropolitalnej, 1,8 mln zÂł – Caritasu, 1,2 mln zÂł – seminarium duchownego, a 1,3 mln zÂł przeznaczono na „utrzymanie domu ksiê­¿y emerytĂłw i systematycznÂą wypÂłatĂŞ comie­siĂŞcznych zapomĂłg dla starszych i chorych ka­pÂłanĂłw”). Saldo w skarbcu abpa JĂłzefa ÂŻyciĂąskiego wyraÂżaÂło siĂŞ na koniec 2006 r. drobnÂą kwotÂą 230 tys. zÂł.

© © ©

II. Sta³e wydatki paùstwa oraz samorz¹­dów lokalnych na dzia³alnoœÌ funkcjonariu­szy i agend kat. Koœcio³a:

1. Katecheci

We wszystkich polskich szkoÂłach i placĂłwkach oÂświatowych zatrudnionych jest – wedÂług da­nych z kwietnia 2005 r. – okoÂło 42 tys. osĂłb (w tym 13 tys. ksiĂŞÂży, 1,5 tys. zakonnikĂłw, 3,5

tys. sióstr zakonnych) nauczaj¹cych religii jako g³ównego przedmiotu. Uwzglêdniaj¹c fakt, ¿e nie­wielka grupa katechetów pracuje na czêœci eta­tu, przyjmijmy ostro¿nie, ¿e statystyczny nauczy­ciel religii pobiera miesiêczn¹ pensjê w kwocie 1200 z³. Tak wiêc w skali roku, na krzewienie ka­tolickich prawd wiary (nie licz¹c katechetów za­trudnionych w przedszkolach!), wyp³ywa z kasy publicznej ponad 650 mln z³.

Dodajmy, Âże w roku szkolnym 2005/2006 w Polsce funkcjonowaÂło ponad 330 szkó³ (pod­stawowe, gimnazja, ponadpodstawowe, ponadgimnazjalne i policealne) prowadzonych przez organizacje wyznaniowe, w zdecydowanej wiĂŞk­szoÂści katolickie. Nie jest znana iloœÌ ksiĂŞÂży i za­konnic pracujÂących w owych placĂłwkach, ale prze­glÂądajÂąc ich strony internetowe, moÂżna siĂŞ zo­rientowaĂŚ, Âże zatrudniajÂą ³¹cznie ponad ty­siÂąc osĂłb duchownych (Âśrednio 3–4 w jednej szkole). Ich – okryte tajemnicÂą – pensje pokry­wane sÂą nie tylko z czesnego, ale takÂże z pocho­dzÂącej z budÂżetu paĂąstwa tzw. subwencji oÂświa­towej, ktĂłra w 2006 r. wynosiÂła okoÂło 4 tys. zÂł na jednego ucznia.

2. Kapelani

Ministerstwo Obrony Narodowej utrzymu­je 173 kapelanĂłw wraz z towarzyszÂącÂą owej fanaberii infrastrukturÂą. W 2005 r. kosztowaÂło to podatnikĂłw 12 mln zÂł, rok póŸniej – 15 mln zÂł, a w bie¿¹cym wydamy na oficerĂłw i gene­ra³ów w sutannach 20 mln zÂł (tylko ci, ktĂłrzy podlegajÂą dowĂłdztwu Watykanu, kosztowaĂŚ nas bĂŞdÂą 16,6 mln zÂł).

Dodatkowo kat. Koœció³ reprezentuje w pol­skiej armii 131 oficerów politycznych (w tym 111 ma przywileje ¿o³nierzy zawodowych). Na same ich pensje Skarb Paùstwa wydaje oko³o 8 mln z³ rocznie (miesiêcznie œrednio 5 tys. z³ brut­to). A ponadto:

© na MON-ie spoczywa obowiÂązek utrzy­mania oraz wyposaÂżenia koÂścio³ów i plebanii 70 istniejÂących w Polsce parafii wojskowych – wszel­kich opÂłat dostarczenia tam niezbĂŞdnego sprzê­tu liturgicznego, przeprowadzania koniecznych remontĂłw oraz inwestycji. W12 mniejszych oÂśrod­kach – majÂących jednie tzw. status kanoniczny – kapelanom przysÂługuje bezpÂłatny ordynans, zakwaterowanie i obsÂługa kancelarii;

© oprĂłcz sutannowych „zawodowcĂłw” MON utrzymuje 38 tzw. kapelanĂłw pomocniczych, za­trudnionych jako pracownicy cywilni (przewaÂżnie na ½ etatu w jednostkach o niewielkiej liczbie ÂżoÂłnierzy);

© alumni Ordynariatu Polowego studiujÂący w WyÂższym Metropolitalnym Seminarium Du­chownym Âśw. Jana Chrzciciela w Warszawie pod wzglĂŞdem formalnoprawnym traktowani sÂą jako studenci podchor¹¿owie Wojskowej Akademii Technicznej (m.in. otrzymujÂą ÂżoÂłd i umunduro­wanie) – ich utrzymanie to kolejny wydatek.

W Biurze Ochrony RzÂądu „peÂłni sÂłuÂżbĂŞ” 3 ksiĂŞÂży katolickich, ktĂłrzy kaÂżdego roku inka­sujÂą w sumie okoÂło 170 tys. zÂł (brutto), czyli 4,7 tys. zÂł co miesiÂąc.

Stra¿ Graniczna ma 10 kapelanów z kat. Ko­œcio³a (plus 6 z innych wyznaù) i wyp³aca im pensje przekraczaj¹ce 5 tys. z³ na g³owê.

PaĂąstwowa StraÂż PoÂżarna zatrudnia 16 ka­pelanĂłw z uposaÂżeniem okoÂło 3 tys. zÂł (roczny koszt ich utrzymania: 570–580 tys. zÂł).

Policjê obs³uguje 20 kapelanów, którzy nie zarabiaj¹ wiêcej ni¿ 1500 z³ miesiêcznie, bo w odró¿nieniu od innych formacji zatrudnieni s¹ na etatach cywilnych.

Kapelani wiêzienni dzia³aj¹ wprawdzie we wszystkich 156 zak³adach karnych, ale wynagro­dzenie pobieraj¹ wybraùcy, gdy¿ Ministerstwo

Sprawiedliwoœci daje pieni¹dze na 36 etatów z pensj¹ oko³o 1200 z³ miesiêcznie. Inni kape­lani radz¹ sobie w ten sposób, ¿e zawieraj¹ z dyrektorem wiêzienia umowy o dzie³o.

Na podstawie ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakÂładach opieki zdrowotnej – kapelan jest obec­ny w kaÂżdym „zakÂładzie opieki zdrowotnej prze­znaczonym dla osĂłb wymagajÂących caÂłodobowych lub caÂłodziennych ÂświadczeĂą zdrowotnych”. Nikt nie wie, ilu ich jest w sumie (wedÂług nieoficjal­nych danych, okoÂło 1,5 tys.) oraz jakie pensje po­bierajÂą. PrzykÂładowo:

© w 28 szpitalach nale¿¹cych do MS WiA pra­cuje 26 ksiĂŞÂży, zarabiajÂących miesiĂŞcznie Âśred­nio 1100 zÂł netto (ponad 340 tys. zÂł rocznie);

© zadÂłuÂżony po uszy Samodzielny Publiczny Szpital WojewĂłdzki w Gorzowie staĂŚ na zatrud­nienie 6 kapelanĂłw z pensjÂą 2100 zÂł (brutto);

© specjalistycznÂą obsÂługĂŞ duszpasterskÂą opÂła­cajÂą teÂż leÂśnicy, kolejarze, sÂłuÂżby komunalne, klu­by sportowe, kopalnie... Liczby – w tym przepÂły­wajÂące do kapelanĂłw kwoty – sÂą praktycznie nie do ogarniĂŞcia.

3. Szkolnictwo wyÂższe

W 2005 r. polskie paĂąstwo przekazaÂło w for­mie dotacji dla koÂścielnych szkó³ wyÂższych – nie wliczajÂąc wydzia³ów teologicznych w Âświeckich uniwersytetach finansowanych w caÂłoÂści ze Âśrod­kĂłw publicznych (Katowice, Opole, Szczecin, Po­znaĂą, BiaÂłystok, Olsztyn, ToruĂą) – prawie 161 mln zÂł. PrzykÂładowo:

© Katolicki Uniwersytet Lubelski otrzy­maÂł prawie 72 mln zÂł na dziaÂłalnoœÌ dydak­tycznÂą i ponad 18 mln zÂł na stypendia dla stu­dentĂłw (rok wczeÂśniej odpowiednio: 10,5 mln zÂł i 1,1 mln zÂł);

© PapieskÂą AkademiĂŞ TeologicznÂą w Kra­kowie zasilono kwotÂą 11 mln zÂł (dydaktyka) i 1 mln zÂł na pomoc materialnÂą (w 2004 r. odpo­wiednio: 66,7 mln zÂł i 831 tys. zÂł).

Uniwersytet Kardyna³a Stefana Wyszyùskiego w Warszawie (uczelnia publiczna z wydzielo­nymi wydzia³ami podleg³ymi wy³¹cznej jurysdyk­cji koœcielnej) otrzyma³ w 2005 r. ponad 36 mln z³ na dzia³alnoœÌ dydaktyczn¹ i prawie 10 mln z³ na pomoc materialn¹ dla studentów.

Pieni¹dze na stypendia dosta³y te¿ 23 wy¿sze seminaria duchowne, w których szkol¹ siê przy­szli urzêdnicy Watykanu. Najwiêcej otrzymali:

© klerycy z PrzemyÂśla – ponad 165 tys. zÂł;

© seminarium w Siedlcach – 135 tys. zÂł;

© seminarium w Warszawie – ponad 132 tys. zÂł;

© spoÂśrĂłd seminariĂłw zakonnych salezjanie – prawie 100 tys. zÂł, na drugim miejscu uplaso­wali siĂŞ franciszkanie – ponad 70 tys. zÂł.

2006 rok przyniĂłsÂł rozszerzenie katalogu uczel­ni koÂścielnych finansowanych z budÂżetu paù­stwa. Sejm postanowiÂł, Âże z pieniĂŞdzy wszystkich podatnikĂłw dotowane bĂŞdÂą takÂże – oprĂłcz KUL-u oraz krakowskiego PAT-u – Papieskie Wy­dziaÂły Teologiczne we WrocÂławiu i Warszawie oraz jezuicka – caÂłkowicie prywatna! – WyÂższa Szko­³a Filozoficzno-Pedagogiczna „Ignatianum” w Kra­kowie (³¹czna kwota to okoÂło 11 mln zÂł na „rozbieg” w 2007 r.). Na rozpatrzenie oczekuje kolejna – zÂłoÂżona przez Prawo i SprawiedliwoœÌ

– „Ustawa o finansowaniu z budÂżetu paĂąstwa Instytutu Teologicznego im. Âśw. Jana Kantego w Bielsku-BiaÂłej”.

4. Fundusz KoÂścielny

Zosta³ ustanowiony na podstawie ustawy z 1950 r. o przejêciu dóbr martwej rêki, jako rodzaj rekompensaty dla Koœcio³a za znacjonalizowane nieruchomoœci ziemskie (do dziœ zwró­cone z nawi¹zk¹). Mia³ byÌ zasilany dochodami

z przejĂŞtych dĂłbr oraz dotacjami paĂąstwowymi. Obecnie Fundusz opÂłaca:

© 100 proc. skÂładki ZUS-owskiej na ubez­pieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe i zdro­wotne ponad 22 tys. czÂłonkĂłw zakonĂłw kontem­placyjnych klauzurowych oraz okoÂło 4 tys. misjo­narzy w okresach ich pracy za granicÂą;

© 80 proc. skÂładki (pozostaÂłe 20 proc. po­krywajÂą zainteresowani) za wszystkich duchow­nych niezatrudnionych na etatach (katecheci, kapelani itp., ktĂłrzy regulujÂą swoje zobowiÂąza­nia na zasadach ogĂłlnych).

Reszta (okoÂło 10 proc.) dotacji rezerwowa­nej w budÂżecie paĂąstwa dla FK przyznawana jest na „wspomaganie dziaÂłalnoÂści charytatywno-opiekuĂączej, oÂświatowo-wychowawczej oraz na re­monty zabytkowych obiektĂłw sakralnych”.

Kwoty, jakimi dysponuje Fundusz, sÂą zmien­ne i zale¿¹ od decyzji Sejmu (czytaj: „koloru” aktualnie rzÂądzÂącej ekipy, przygotowujÂącej usta­wĂŞ budÂżetowÂą). I tak:

© w 2002 r. (czas SLD) Fundusz ofiarowaÂł 75,71 mln zÂł;

© w latach 2003–2005 (SLD) rozporzÂądziÂł 78,33 mln zÂł;

...

   06.09.2011 14:48
BANKIERZY PANA BOGA - czêœÌ I
Finanse polskiego kat. KoÂścioÂła nie podlegajÂą Âżadnej kontroli spoÂłecznej bÂądÂź paĂąstwowej i sÂą najpilniej strzeÂżonÂą tajemnicÂą. W paĂąstwie demokratycznym jest to absolutnie niedopuszczalne.

money_churchANNA TARCZYÑSKA z FiM dokona³a próby podliczenia tych finansów . Wiêkszo¶æ danych pochodzi sprzed kilku lat, a szacuje siê, ¿e tylko w ci±gu ostatnich lat nieruchomo¶ci (ziemia, budynki) zdro¿a³y o kilkadziesi±t procent, czego tutaj nie uwzglêdniono, gdy¿ badania te przeprowadzone by³y parê lat temu. My¶lê, ¿e mimo to warto siê z nimi zapoznaæ.

Nie sposĂłb uÂłoÂżyĂŚ rĂłwnania, ktĂłre pozwalaÂłoby uzyskaĂŚ w miarĂŞ precyzyjny wynik, bo zbyt wielka jest liczba niewiadomych.„To setki strumieni pieniĂŞÂżnych, ktĂłre w jednych miejscach siĂŞ ³¹czÂą, a w innych rozga³êziajÂą, tworzÂąc skomplikowanÂą sieĂŚ transferĂłw”– zauwaÂża profesor MichaÂł Pietrzak, wybitny znawca problematyki wyznaniowej.
ZadaliÂśmy sobie jednakowoÂż trud oszacowania kwot pÂłynÂących owymi strumieniami do „czarnej dziury”, a w szczegĂłlnoÂści:
- wysiÂłku finansowego wiernych;
- wydatkĂłw z kasy publicznej (budÂżetu paĂąstwa i samorzÂądĂłw lokalnych), czyli kieszeni wszystkich podatnikĂłw, bez wzglĂŞdu na ich ÂświatopoglÂąd;
- zyskĂłw z najbardziej bulwersujÂącego w ostatnich latach kanaÂłu transferu pieniĂŞdzy do kat. KoÂścioÂła, wyraÂżajÂących siĂŞ nadaniami nieruchomoÂści (lub ich zbywaniem za uÂłamek faktycznej wartoÂści), a nastĂŞpnie obrotem tÂą ziemiÂą i budynkami;
-rzeczywistych zarobkĂłw ksiĂŞÂży i biskupĂłw.

Ofiary wiernych (przychody KoÂścioÂła z tytuÂłu wykonywania posÂług religijnych

1. Taca
Jak podaje Instytut Statystyki KoÂścioÂła Katolickiego (ISKK), w Polsce Âżyje okoÂło 35 mln wyznawcĂłw katolicyzmu. Z przeprowadzanych w ostatnich latach akcji obliczania frekwencji podczas niedzielnych mszy wynika, Âże uczestniczy w nich Âśrednio 45–47 proc. wiernych, czyli ponad 16 mln osĂłb. Ile zostawiajÂą na tacy? SondaÂże mĂłwiÂą, Âże okoÂło 10 proc. biorÂących udziaÂł w tych naboÂżeĂąstwach nie daje ani grosza. ZakÂładajÂąc, Âże ofiarnoœÌ pozostaÂłych ksztaÂłtuje siĂŞ na poziomie 2 zÂł od osoby, w kaÂżdÂą niedzielĂŞ do koÂścielnej kasy wpÂływa okoÂło 28,8 mln zÂł, co daje rocznie (uwzglĂŞdniajÂąc dni ÂświÂąteczne) ponad 1,6 miliarda zÂłotych.

2. Chrzest, Pierwsza Komunia, bierzmowanie, Âśluby, pogrzeby
WedÂług danych ISKK, w 2005 r. w polskim kat. KoÂściele: ochrzczono ponad 350 tys. dzieci, a PierwszÂą KomuniĂŞ przyjĂŞÂło prawie 500 tys. Minimalne stawki za te obrzÂądki wynoszÂą odpowiednio 100 i 70 zÂł. Bilans: okoÂło 70 mln zÂł; bierzmowanie okoÂło 24 mln zÂł (przy Âśredniej skÂładce 50 zÂł od osoby); udzielono prawie 160 tys. ÂślubĂłw. Przy minimalnej opÂłacie 500 zÂł dostarczyÂły parafiom okoÂło 80 mln zÂł. ZmarÂło prawie 370 tys. osĂłb (dane GUS). Statystycznie, 93,7 proc. z nich byÂło katolikami (wedÂług ISKK), co przekÂłada siĂŞ na okoÂło 345 tys. pogrzebĂłw z udziaÂłem ksiĂŞdza, inkasujÂącego okoÂło 700 zÂł. Suma: okoÂło 241,5 mln zÂł.

3. KolĂŞda
Polacy ÂżyjÂą w ramach okoÂło 14 mln gospodarstw domowych, z czego 4,7 mln to gospodarstwa wiejskie – podaje GUS. PamiĂŞtajÂąc, Âże 93,7 proc. spoÂłeczeĂąstwa przyznaje siĂŞ do katolicyzmu, chodzÂącego po kolĂŞdzie ksiĂŞdza powinno przyj¹Ì: w miastach – 8,7 mln rodzin, we wsiach – 4,4 mln. To oczywiÂście teoria, bo „skutecznoœÌ” w miastach ksztaÂłtuje siĂŞ na poziomie 50 proc. (przy Âśredniej ofiarnoÂści 50 zÂł). W parafiach wiejskich ksiĂŞdza przyjmuje 90 proc. zobowiÂązanych wyznawanÂą wiarÂą rodzin, a statystyczna „koperta” zawiera 30 zÂł. Zatem orientacyjne wpÂływy z kolĂŞdy wynoszÂą: 217,5 mln zÂł (miasto) plus 118,8 mln zÂł (wieÂś), czyli ponad 336 mln zÂł.

kolendaPodsumowujÂąc: wierni kat. KoÂścioÂła zasilajÂą portfele jego 29,5 tys. ksiĂŞÂży (w tym 5,7 tys. zakonnikĂłw) kwotÂą grubo przekraczajÂącÂą 2,4 miliarda zÂłotych rocznie, czyli Âśrednio 81,3 tys. zÂł dla jednego duchownego. W rozbiciu na parafie (w Polsce jest ich okoÂło 10,1 tys.), Âśrednia wynosi prawie 240 tys. zÂł na kaÂżdÂą placĂłwkĂŞ na rok.
Dla rzetelnego rachunku naleÂży jÂą uzupeÂłniĂŚ m.in. o:
-zapowiedzi Âślubne (stawka 50–100 zÂł pomnoÂżona przez 160 tys. uroczystoÂści da kwotĂŞ z przedziaÂłu 8–16 mln zÂł);
- msze intencjonalne (20–50 zÂł) i tzw. GregoriaĂąskie (odprawiane przez 30 dni za 500–700 zÂł). PlacĂłwce Âśredniej wielkoÂści z liczbÂą wiernych 1001–2500 (prawie 41 proc. ogó³u polskich parafii) zapewniajÂą kwotĂŞ nie mniejszÂą niÂż 20 tys. zÂł rocznie, a duÂżej parafii (powyÂżej 5 tys. wiernych, stanowiÂą 18,3 proc. ogó³u) – przynoszÂą co najmniej 100 tys. zÂł. Tak wiĂŞc w skali ogĂłlnopolskiej intencje mszalne dajÂą KoÂścioÂłowi 300–400 mln zÂł rocznie;
-„wypominki” za zmarÂłych, ktĂłre traktujemy jako odrĂŞbnÂą pozycjĂŞ bilansu, sÂą bowiem biznesem wyjÂątkowo dochodowym. Jednorazowe (listopad) i caÂłoroczne dostarczajÂą wprawdzie kwot drobniejszych, ale Âśrednia parafialna nie schodzi – wedle naszej wiedzy – poniÂżej 4 tys. zÂł rocznie (np. maleĂąka, liczÂąca okoÂło 1000 „dusz” parafia w Wojnowicach, nale¿¹ca do archidiecezji poznaĂąskiej, wykazaÂła w 2006 r. 3 tys. zÂł przychodu).
W sumie, „wspomnienia” dostarczajÂą KoÂścioÂłowi minimum 40 mln zÂł.
Na zmarÂłych w ogĂłle zarabia siĂŞ znakomicie. Administratorzy wiĂŞkszoÂści z ponad 11 tys. Cmentarzy wyznaniowych majÂą stawki na wszystko: poczÂąwszy od wjazdu samochodu (20–50 zÂł), aÂż po wydanie zgody na postawienie nagrobka (100–300 zÂł). UwzglĂŞdniajÂąc tylko „ÂświeÂże” pogrzeby, do kas zarzÂądzanych przez KoÂśció³ nekropolii wpÂływa rocznie grubo ponad 170 mln zÂł. PomijajÂąc juÂż w naszym zestawieniu dochody z poÂświĂŞcenia obiektĂłw (biskup nie schodzi poniÂżej 1000 zÂł) oraz pieniÂądze trafiajÂące do sÂądĂłw biskupich, rozpatrujÂących rocznie okoÂło 25 tys. spraw (przede wszystkim rozwodowych, gdzie minimalne „wpisowe” jest rĂłwne miesiĂŞcznej pensji wnioskodawcy), sumujmy ponownie: 2,4 mld zÂł plus okoÂło 570–600 mln zÂł daje kwotĂŞ bardzo bliskÂą 3 miliardĂłw zÂłotych rocznie. Czyli – przeciĂŞtnie – okoÂło 100 tys. zÂł na jednego duszpasterza i 300 tys. zÂł na statystycznÂą parafiĂŞ. Naturalnie, mylÂące byÂłoby mniemanie, Âże wspomniane 3 mld zÂł to „kieszonkowe” duszpasterzy, mogÂące sÂłuÂżyĂŚ wy³¹cznie konsumpcji i zaspokajaniu zachcianek. OprĂłcz opÂłat na utrzymanie ÂświÂątyĂą i budynkĂłw parafialnych (energia elektryczna, gaz, woda, telefon) oraz pensji pracownikĂłw koÂścielnych, jednÂą lub dwie „tace” w miesiÂącu (kwestie te regulujÂą zarzÂądzenia biskupĂłw) przeznacza siĂŞ na cele pozaparafialne:
- utrzymanie diecezjalnego seminarium duchownego i kurii biskupiej;
- misje, fundusz obrony nienarodzonych, Bazylikê Grobu Paùskiego w Jerozolimie, budowê koœcio³ów w diecezji;
- na Watykan (tzw. ÂświĂŞtopietrze, jedna „taca” w roku).
tacaKaÂżda parafia rozlicza siĂŞ z przychodĂłw i kosztĂłw na swĂłj wÂłasny sposĂłb. Nie ma teÂż ujednoliconego standardu sprawozdawczoÂści finansowej w poszczegĂłlnych diecezjach. Generalnie rzecz biorÂąc, zarĂłwno parafie, jak i kurie biskupie nie ujawniajÂą sprawozdaĂą finansowych. Chlubnym w tej dziedzinie wyjÂątkiem jest: liczÂąca zaledwie 724 „dusze” parafia w Topolnie (diecezja pelpliĂąska), ktĂłrej proboszcz – ksiÂądz kanonik Andrzej Regent – podaje szczegó³owo, Âże w 2006 r. przychĂłd parafii wyniĂłsÂł 65 tys. zÂł (najwaÂżniejsze w tym bilansie pozycje to: 27,7 tys. zÂł z niedzielnej „tacy”; 10 tys. zÂł – „dar oÂłtarza, skarbonka, zbiĂłrki”; po 6,3 tys. zÂł – kolĂŞda i opÂłaty cmentarne; 5,1 tys. zÂł – ofiary od chorych; 4,8 tys. zÂł – intencje mszalne). Przy ³¹cznym koszcie funkcjonowania parafii (wynagrodzenia, media, ZUS, eksploatacja samochodu itp.) w kwocie 49,3 tys. zÂł i 9,1 tys. ZÂł wydatkĂłw „pozaparafialnych” (m.in. 2,9 tys. zÂł na kuriĂŞ biskupiÂą, 1,5 tys. zÂł – seminarium diecezjalne, 1,2 tys. zÂł – Katolicki Uniwersytet Lubelski) ks. Regentowi zostaÂło w kasie – jak twierdzi – 4,7 tys. zÂł. OczywiÂście, 724 dusze to jedna z najmniejszych parafii. BywajÂą przecieÂż i takie po 15 i 20 tys. dusz. Zdecydowanie bardziej wstrzemiĂŞÂźliwa w detalach archidiecezja lubelska deklaruje, Âże w 2006 roku wydatkowaÂła 14,8 mln zÂł (10,4 mln zÂł to wydatki kurii metropolitalnej, 1,8 mln zÂł – Caritasu, 1,2 mln zÂł – seminarium duchownego, a 1,3 mln zÂł przeznaczono na „utrzymanie domu ksiĂŞÂży emerytĂłw i systematycznÂą wypÂłatĂŞ comiesiĂŞcznych zapomĂłg dla starszych i chorych kapÂłanĂłw”). Saldo w skarbcu abpa JĂłzefa ÂŻyciĂąskiego wyraÂżaÂło siĂŞ na koniec 2006 r. drobnÂą kwotÂą 230 tys. zÂł.

Sta³e wydatki paùstwa oraz samorz¹dów lokalnych na dzia³alnoœÌ funkcjonariuszy i agend kat. Koœcio³a:

1. Katecheci
We wszystkich polskich szkoÂłach i placĂłwkach oÂświatowych zatrudnionych jest – wedÂług danych z kwietnia 2005 r. – okoÂło 42 tys. OsĂłb (w tym 13 tys. ksiĂŞÂży, 1,5 tys. zakonnikĂłw, 3,5 tys. siĂłstr zakonnych) nauczajÂących religii jako g³ównego przedmiotu. UwzglĂŞdniajÂąc fakt, Âże niewielka grupa katechetĂłw pracuje na czĂŞÂści etatu, przyjmijmy ostroÂżnie, Âże statystyczny nauczyciel religii pobiera miesiĂŞcznÂą pensjĂŞ w kwocie 1200 zÂł. Tak wiĂŞc w skali roku, na krzewienie katolickich prawd wiary (nie liczÂąc katechetĂłw zatrudnionych w przedszkolach!), wypÂływa z kasy publicznej ponad 650 mln zÂł. Dodajmy, Âże w roku szkolnym 2005/2006 w Polsce funkcjonowaÂło ponad 330 szkó³ (podstawowe, gimnazja, ponadpodstawowe, ponadgimnazjalne i policealne) prowadzonych przez organizacje wyznaniowe, w zdecydowanej wiĂŞkszoÂści katolickie. Nie jest znana iloœÌ ksiĂŞÂży i zakonnic pracujÂących w owych placĂłwkach, ale przeglÂądajÂąc ich strony internetowe, moÂżna siĂŞ zorientowaĂŚ, Âże zatrudniajÂą ³¹cznie ponad tysiÂąc osĂłb duchownych (Âśrednio 3–4 w jednej szkole). Ich – okryte tajemnicÂą – pensje pokrywane sÂą nie tylko z czesnego, ale takÂże z pochodzÂącej z budÂżetu paĂąstwa tzw. subwencji oÂświatowej, ktĂłra w 2006 r. wynosiÂła okoÂło 4 tys. ZÂł na jednego ucznia.

2. Kapelani
Ministerstwo Obrony Narodowej utrzymuje 173 kapelanĂłw wraz z towarzyszÂącÂą owej fanaberii infrastrukturÂą. W 2005 r. kosztowaÂło to podatnikĂłw 12 mln zÂł, rok póŸniej – 15 mln zÂł, a w bie¿¹cym wydamy na oficerĂłw i genera³ów w sutannach 20 mln zÂł (tylko ci, ktĂłrzy podlegajÂą dowĂłdztwu Watykanu, kosztowaĂŚ nas bĂŞdÂą 16,6 mln zÂł).
cd.....

cd...

Dodatkowo kat. Koœció³ reprezentuje w polskiej armii 131 oficerów politycznych (w tym 111 ma przywileje ¿o³nierzy zawodowych). Na same ich pensje Skarb Paùstwa wydaje oko³o 8 mln z³ rocznie (miesiêcznie œrednio 5 tys. z³ brutto).
A ponadto:
na MON-ie spoczywa obowiÂązek utrzymania oraz wyposaÂżenia koÂścio³ów i plebanii 70 istniejÂących w Polsce parafii wojskowych – wszelkich opÂłat dostarczenia tam niezbĂŞdnego sprzĂŞtu liturgicznego, przeprowadzania koniecznych remontĂłw oraz inwestycji. W 12 mniejszych oÂśrodkach– majÂących jednie tzw. status kanoniczny
– kapelanom przysÂługuje bezpÂłatny ordynans, zakwaterowanie i obsÂługa kancelarii;
oprĂłcz sutannowych „zawodowcĂłw” MON utrzymuje 38 tzw. kapelanĂłw pomocniczych, zatrudnionych jako pracownicy cywilni (przewaÂżnie na 1/2 etatu w jednostkach o niewielkiej liczbie ÂżoÂłnierzy);
- alumni Ordynariatu Polowego studiujÂący w WyÂższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym Âśw. Jana Chrzciciela w Warszawie pod wzglĂŞdem formalnoprawnym traktowani sÂą jako studenci podchor¹¿owie Wojskowej Akademii Technicznej (m.in. otrzymujÂą ÂżoÂłd i umundurowanie) – ich utrzymanie to kolejny wydatek.
W Biurze Ochrony RzÂądu „peÂłni sÂłuÂżbĂŞ” 3 ksiĂŞÂży katolickich, ktĂłrzy kaÂżdego roku inkasujÂą w sumie okoÂło 170 tys. zÂł (brutto), czyli 4,7 tys. zÂł co miesiÂąc. StraÂż Graniczna ma 10 kapelanĂłw z kat. KoÂścioÂła (plus 6 z innych wyznaĂą) i wypÂłaca im pensje przekraczajÂące 5 tys. zÂł na gÂłowĂŞ. PaĂąstwowa StraÂż PoÂżarna zatrudnia 16 kapelanĂłw z uposaÂżeniem okoÂło 3 tys. zÂł (roczny koszt ich utrzymania: 570–580 tys. zÂł). PolicjĂŞ obsÂługuje 20 kapelanĂłw, ktĂłrzy nie zarabiajÂą wiĂŞcej niÂż 1500 zÂł miesiĂŞcznie, bo w odró¿nieniu od innych formacji zatrudnieni sÂą na etatach cywilnych. Kapelani wiĂŞzienni dziaÂłajÂą wprawdzie we wszystkich 156 zakÂładach karnych, ale wynagrodzenie pobierajÂą wybraĂący, gdyÂż Ministerstwo SprawiedliwoÂści daje pieniÂądze na 36 etatĂłw z pensjÂą okoÂło 1200 zÂł miesiĂŞcznie. Inni kapelani radzÂą sobie w ten sposĂłb, Âże zawierajÂą z dyrektorem wiĂŞzienia umowy o dzieÂło. Na podstawie ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakÂładach opieki zdrowotnej – kapelan jest obecny w kaÂżdym „zakÂładzie opieki zdrowotnej przeznaczonym dla osĂłb wymagajÂących caÂłodobowych lub caÂłodziennych ÂświadczeĂą zdrowotnych”. Nikt nie wie, ilu ich jest w sumie (wedÂług nieoficjalnych danych, okoÂło 1,5 tys.) oraz jakie pensje pobierajÂą.
PrzykÂładowo:
- w 28 szpitalach nale¿¹cych do MSWiA pracuje 26 ksiê¿y, zarabiaj¹cych miesiêcznie œrednio 1100 z³ netto (ponad 340 tys. z³ rocznie);
- zadÂłuÂżony po uszy Samodzielny Publiczny Szpital WojewĂłdzki w Gorzowie staĂŚ na zatrudnienie 6 kapelanĂłw z pensjÂą 2100 zÂł (brutto);
- specjalistycznÂą obsÂługĂŞ duszpasterskÂą opÂłacajÂą teÂż leÂśnicy, kolejarze, sÂłuÂżby komunalne, kluby sportowe, kopalnie... Liczby – w tym przepÂływajÂące do kapelanĂłw kwoty – sÂą praktycznie nie do ogarniĂŞcia.

3. Szkolnictwo wyÂższe
W 2005 r. polskie paĂąstwo przekazaÂło w formie dotacji dla koÂścielnych szkó³ wyÂższych – nie wliczajÂąc wydzia³ów teologicznych w Âświeckich uniwersytetach finansowanych w caÂłoÂści ze ÂśrodkĂłw publicznych (Katowice, Opole, Szczecin, PoznaĂą, BiaÂłystok, Olsztyn, ToruĂą) – prawie 161mln zÂł.
PrzykÂładowo:
-Katolicki Uniwersytet Lubelski otrzyma³ prawie 72 mln z³ na dzia³alnoœÌ dydaktyczn¹
i ponad 18 mln zÂł na stypendia dla studentĂłw (rok wczeÂśniej odpowiednio: 10,5 mln
zÂł i 1,1 mln zÂł);
- PapieskÂą AkademiĂŞ TeologicznÂą w Krakowie zasilono kwotÂą 11 mln zÂł (dydaktyka) i 1 mln zÂł na pomoc materialnÂą (w 2004 r. odpowiednio: 66,7 mln zÂł i 831 tys. zÂł).
-Uniwersytet Kardyna³a Stefana Wyszyùskiego w Warszawie (uczelnia publiczna z wydzielonymi wydzia³ami podleg³ymi wy³¹cznej jurysdykcji koœcielnej) otrzyma³ w 2005 r. ponad 36 mln z³ na dzia³alnoœÌ dydaktyczn¹ i prawie 10 mln z³ na pomoc materialn¹ dla studentów.
PieniÂądze na stypendia dostaÂły teÂż 23 wyÂższe seminaria duchowne, w ktĂłrych szkolÂą siĂŞ przyszli urzĂŞdnicy Watykanu. NajwiĂŞcej otrzymali:
- klerycy z PrzemyÂśla – ponad 165 tys. zÂł;
-seminarium w Siedlcach – 135 tys. zÂł;
- seminarium w Warszawie – ponad 132 tys. zÂł;
-spoÂśrĂłd seminariĂłw zakonnych salezjanie– prawie 100 tys. zÂł, na drugim miejscu uplasowali siĂŞ franciszkanie – ponad 70 tys. zÂł.

2006 rok przyniĂłsÂł rozszerzenie katalogu uczelni koÂścielnych finansowanych z budÂżetu paĂąstwa. Sejm postanowiÂł, Âże z pieniĂŞdzy wszystkich podatnikĂłw dotowane bĂŞdÂą takÂże – oprĂłcz KUL--u oraz krakowskiego PAT-u – Papieskie WydziaÂły
Teologiczne we WrocÂławiu i Warszawie oraz jezuicka – caÂłkowicie prywatna! – WyÂższa SzkoÂła Filozoficzno-Pedagogiczna „Ignatianum” w Krakowie (³¹czna kwota to okoÂło 11 mln zÂł na „rozbieg” w 2007 r.). Na rozpatrzenie oczekuje kolejna – zÂłoÂżona przez Prawo i SprawiedliwoœÌ– „Ustawa o finansowaniu z budÂżetu paĂąstwa Instytutu Teologicznego im. Âśw. Jana Kantego w Bielsku-BiaÂłej”.

pogrzeb4. Fundusz KoÂścielny
ZostaÂł ustanowiony na podstawie ustawy z 1950 r. o przejĂŞciu dĂłbr martwej rĂŞki, jako
rodzaj rekompensaty dla KoÂścioÂła za znacjonalizowane nieruchomoÂści ziemskie (do dziÂś zwrĂłcone z nawiÂązkÂą). MiaÂł byĂŚ zasilany dochodami z przejĂŞtych dĂłbr oraz dotacjami paĂąstwowymi. Obecnie Fundusz opÂłaca:
-100 proc. skÂładki ZUS-owskiej na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe i zdrowotne ponad 22 tys. czÂłonkĂłw zakonĂłw kontemplacyjnych klauzurowych oraz okoÂło 4 tys. Misjonarzy w okresach ich pracy za granicÂą;
-80 proc. skÂładki (pozostaÂłe 20 proc. pokrywajÂą zainteresowani) za wszystkich duchownych niezatrudnionych na etatach (katecheci, kapelani itp., ktĂłrzy regulujÂą swoje zobowiÂązania na zasadach ogĂłlnych). Reszta (okoÂło 10 proc.) dotacji rezerwowanej w budÂżecie paĂąstwa dla FK przyznawana jest na „wspomaganie dziaÂłalnoÂści charytatywno-opiekuĂączej, oÂświatowo-wychowawczej oraz na remonty
zabytkowych obiektĂłw sakralnych”. Kwoty, jakimi dysponuje Fundusz, sÂą zmienne i zale¿¹ od decyzji Sejmu (czytaj: „koloru” aktualnie rzÂądzÂącej ekipy, przygotowujÂącej ustawĂŞ budÂżetowÂą). I tak:
- w 2002 r. (czas SLD) Fundusz ofiarowaÂł 75,71 mln zÂł;
- w latach 2003–2005 (SLD) rozporzÂądziÂł 78,33 mln zÂł;
- rok 2006 (PiS) to skok do 93,68 mln zÂł;
- budÂżet 2007 (PiS & Co.) rezerwuje dla FK 96 mln zÂł.


5. Zarobki biskupĂłw, proboszczĂłw, wikariuszy:

Ze wzglĂŞdu na brak danych zmuszeni jesteÂśmy pomin¹Ì w tym rozdziale dochody funkcjonariuszy KoÂścioÂła pÂłynÂące z setek „biznesĂłw”. Na przykÂład takich jak:
- zyski gieÂłdowe Archidiecezji PoznaĂąskiej, ktĂłrej Ministerstwo Skarbu przekazaÂło
kilkadziesiÂąt tysiĂŞcy akcji (m.in. Okocim SA i Cersanit SA);
- dochody Archidiecezji Katowickiej bĂŞdÂącej wÂłaÂścicielem sieci ksiĂŞgarĂą Âśw. Jacka, spó³ki Ars Catholica, radia diecezjalnego, agencji reklamowej, firmy wydajÂącej tygodnik „GoœÌ Niedzielny” i miesiĂŞcznik „MaÂły GoœÌ Niedzielny” oraz drukarni;
-„boki” Archidiecezji Krakowskiej, ktĂłra– oprĂłcz wynajmowanych 5 kamienic – dysponuje na StarĂłwce trzygwiazdkowym hotelem „Wit Stwosz” (w planach kolejne dwa hotele w centrum Krakowa);
- korzyÂści Archidiecezji Warszawskiej z 50 proc. udzia³ów w spó³ce, ktĂłra za 25 mln dolarĂłw postawiÂła w centrum Warszawy biurowiec Roma Office Center (11,7 tys. mkw. Powierzchni uÂżytkowej). KardynaÂł JĂłzef Glemp nie musiaÂł zapÂłaciĂŚ za udziaÂły nawet zÂłamanego centa – grunt, ktĂłry wniĂłsÂł do spó³ki, byÂł wystarczajÂąco cenny. Za 15 mln dolarĂłw (juÂż bez Âżadnych udziaÂłowcĂłw i w jeszcze lepszym punkcie Warszawy) archidiecezja wybudowaÂła biurowiec – Centrum Jasna (7 tys. mkw.). Oraz setki, tysiÂące innych interesĂłw. SpoÂłeczeĂąstwo domyÂśla siĂŞ, Âże koÂścielne dochody sÂą niebanalne. W 2004 r. Centrum Badania Opinii SpoÂłecznej zadaÂło reprezentatywnej prĂłbie ludnoÂści pytanie: „Jak Pan(i) sÂądzi, ile obecnie, przeciĂŞtnie miesiĂŞcznie, zarabiajÂą ksiĂŞÂża, a ile, Pana(i) zdaniem, powinni zarabiaĂŚ?”. OkazaÂło siĂŞ, Âże zdaniem statystycznego obywatela, ksiÂądz zarabia 5206 zÂł miesiĂŞcznie, a gwoli sprawiedliwoÂści powinien inkasowaĂŚ 2361 zÂł.

kosciol_przepA jak to wyglÂąda w rzeczywistoÂści? Kard. Glemp deklarowaÂł onegdaj, Âże ma „na pasku” 1000 zÂł, zaÂś abp ÂŻyciĂąski zapewniaÂł, iÂż w ogĂłle nie pobiera z kurii pensji. Wierzymy w to bez zastrzeÂżeĂą, bowiem dysponujÂąc darmowym zakwaterowaniem, samochodem sÂłuÂżbowym, wiktem oraz opierunkiem, przeciĂŞtnemu biskupowi wystarczÂą „do pierwszego”:
- 2 czy 3 wizytacje duszpasterskie (proboszcz najbiedniejszej nawet parafii daje szefowi zwyczajowÂą „kopertĂŞ” zawierajÂącÂą minimum 2 tys. zÂł);
- jedno bierzmowanie (co najmniej 1000 zÂł);
- 2 lub 3 „pokropki” (po 2 tys. zÂł i wiĂŞcej).
UwzglĂŞdniajÂąc inne przychody – np. wykÂłady, publikacje, drobne, a powszechne „wziÂątki” od szeregowych ksiĂŞÂży, pragnÂących zdobyĂŚ przychylnoœÌ hierarchy (500–1000 zÂł), i wziÂątki grubsze za tytuÂł kanonika czy praÂłata lub skierowanie na bogatsze probostwo (5–50 tys. zÂł) – moÂżna przyj¹Ì, Âże biskup ordynariusz ma na swoje wydatki okoÂło 40 tys. zÂł miesiĂŞcznie, bez siĂŞgania do kurialnej kasy, czego mu nikt nie moÂże zabroniĂŚ, gdyÂż jest w diecezji na prawach udzielnego ksiĂŞcia.
Biskup pomocniczy wyciÂąga mniej wiĂŞcej poÂłowĂŞ tej kwoty, czyli 20 tysiĂŞcy.
W zarobkach proboszczĂłw wystĂŞpuje ogromna rozpiĂŞtoœÌ, zaleÂżna przede wszystkim od regionu, w jakim poÂłoÂżona jest parafia oraz od liczebnoÂści wiernych. WedÂług badaĂą przeprowadzonych w 2002 r. przez KatolickÂą AgencjĂŞ InformacyjnÂą, statystycznemu proboszczowi 10- -tysiĂŞcznej parafii miejskiej – po opÂłaceniu wszelkich ÂświadczeĂą i wynagrodzeĂą pracowniczych– pozostawaÂło „na czysto” 5564 zÂł. Wobec wyliczonej przez nas Âśredniej rocznych przychodĂłw (100 tys. zÂł, czyli okoÂło 8,3 tys. zÂł miesiĂŞcznie), nie popeÂłnimy zapewne wiĂŞkszego b³êdu, przyjmujÂąc, iÂż w roku 2006 pensja takiego proboszcza oscylowaÂła wokó³ 7 tys. zÂł. PrzeciĂŞtny wikary 10-tysiĂŞcznej parafii miejskiej zarabiaÂł w 2002 r. – wedÂług KAI – 3150 zÂł. Analogiczne do powyÂższego rozumowanie prowadzi do wniosku, Âże obecnie ksiÂądz taki pobiera co miesiÂąc 4–4,5 tys. zÂł. Zarobki proboszcza Âśredniej (1,5 tys. wiernych), jednoosobowej parafii wiejskiej KAI wziĂŞÂła z powietrza, szacujÂąc je na 2100 zÂł. Owszem, znane nam sÂą pojedyncze przypadki takich uposaÂżeĂą, ale – wedÂług przeprowadzonego przez „FiM” sondaÂżu – kwota 4 do 5 tys. zÂł najlepiej obrazuje miesiĂŞczne uposaÂżenie duchownego rezydujÂącego na wsi.

Koœció³ nie sporz¹dza remanentu wp³ywaj¹cej doù kasy. Pomó¿my im zatem, sumuj¹c najwa¿niejsze pozycje przedstawionego zestawienia,czyli: 3 mld z³ (wierni), 650 mln z³ (katecheci), 27 mln z³ (kapelani), 172 mln z³ (szkolnictwo wy¿sze), 96 mln z³ (Fundusz Koœcielny), 40 mln z³ (Œwi¹tynia Opatrznoœci), ok. 345 mln z³ (darowizny), 20 mln z³ (dotacje samorz¹dowe), 63 mln z³ (konserwacja obiektów sakralnych), 100 mln z³ (dop³aty bezpoœrednie). Wychodzi ponad 4,5 miliarda z³otych.
Z maj¹tku trwa³ego uwzglêdnijmy jedynie wartoœÌ pozyskanych od paùstwa 165 tys. ha gruntów, czyli ok. 650 mln z³, licz¹c po najtaùszych rynkowych cenach. Dodajmy, ¿e wiêkszoœÌ naszych danych pochodzi sprzed kilku lat, a szacuje siê, ¿e tylko w ci¹gu ostatniego roku nieruchomoœci (ziemia, budynki) zdro¿a³y o oko³o 30 procent!


Czytaj te¿: "Bankierzy Pana Boga" - czêœÌ II TUTAJ

   06.09.2011 14:52
BANKIERZY PANA BOGA - czeœÌ II
"Okazjonalne" wydatki paĂąstwa oraz samorzÂądĂłw lokalnych na rzecz KoÂścioÂła i organizacji dziaÂłajÂących pod szyldem katolickim:

lichen1. Dotacje na budowy, remonty i modernizacje obiektĂłw sakralnych
40 mln zÂł, ktĂłre parlament przeznaczyÂł – naginajÂąc konstytucjĂŞ zabraniajÂącÂą finansowania budownictwa sakralnego przez paĂąstwo – na ÂŚwiÂątyniĂŞ OpatrznoÂści BoÂżej w Warszawie, to niewÂątpliwie najbardziej znaczÂąca kwota wyÂłudzona przez KoÂśció³ z kasy publicznej na przedsiĂŞwziĂŞcia inwestycyjne. Ale wcale nie jedyna, bowiem wszĂŞdzie w Polsce, pod hasÂłem dozwolonego prawem „finansowania przedsiĂŞwziĂŞĂŚ ze sfery kultury i dziedzictwa narodowego” (czyli po prostu ochrony zabytkĂłw), kurie biskupie i parafie dostajÂą na ten cel miliony zÂłotych.
Oto tylko kilka przykÂładĂłw:
- Szczecin – na podwyÂższenie wieÂży parafii katedralnej pw. Âśw. Jakuba, remont koÂścioÂła oraz zmianĂŞ ogrzewania na geotermalne proboszcz Jan Kazieczko otrzymaÂł (czĂŞÂściowo z UE) 10,6 mln zÂł;
- KrakĂłw – Narodowy Fundusz Rewaloryzacji ZabytkĂłw Krakowa wyasygnowaÂł 4 mln zÂł na remont koÂścioÂła ojcĂłw pijarĂłw;
- PoznaĂą – kuria metropolitalna oczekuje na przyznanÂą juÂż wypÂłatĂŞ 5 mln zÂł na renowacjĂŞ 5 prowincjonalnych koÂścio³ów. Proboszcz parafii farnej ks. Wojciech Wolniewicz zainkasowaÂł z Unii Europejskiej ponad 2 mln euro na prace konserwatorskie oraz sprzĂŞt do monitoringu, a 58 proboszczĂłw wiejskich parafii dostaÂło do podziaÂłu 1 mln euro na zabezpieczenia przeciwpoÂżarowe i przeciwwÂłamaniowe; Drugi milion euro przyznaÂła Unia na upiĂŞkszenie siedziby (i jej najbliÂższego otoczenia) metropolity wrocÂławskiego arcybiskupa Mariana Go³êbiowskiego. Na konserwacjĂŞ innych obiektĂłw koÂścielnych wÂładze miasta przeznaczyÂły 1,5 mln zÂł;
- KrzeszĂłw (woj. dolnoÂślÂąskie) – 2 mln euro wpÂłynĂŞÂło na konto miejscowych cystersĂłw. Zakonnicy majÂą stworzyĂŚ za te pieniÂądze jeden z najwaÂżniejszych maryjnych oÂśrodkĂłw pielgrzymkowo- turystycznych w Polsce.

Wiele z tych œrodków pochodzi wprawdzie z Unii Europejskiej (w 2006 r. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego przeznaczy³ 17,5 mln z³ do podzia³u dla koœcio³ów w Polsce), ale nie nale¿y zapominaÌ, ¿e Polska (czytaj: my wszyscy) jest p³atnikiem sk³adek do bud¿etu unijnego, a to co dostanie kler watykaùski, tego nie dostan¹ Polacy.
Pieni¹dze asygnowane wy³¹cznie z kasy samorz¹dowej s¹ skromniejsze, ale niebanalne.
PrzykÂładowo:
- w 2006 r. WojewĂłdzki Konserwator ZabytkĂłw w BiaÂłymstoku przekazaÂł 21 placĂłwkom katolickim i tylko czterem prawosÂławnym (na Podlasiu dominujÂącym) 300 tys. zÂł;
- ZarzÂąd WojewĂłdztwa DolnoÂślÂąskiego rozdzieliÂł w ubiegÂłym roku na remonty obiektĂłw sakralnych milion zÂłotych. WÂśrĂłd 37 parafii, ktĂłre otrzymaÂły pieniÂądze, 36 byÂło rzymskokatolickich, jedna ewangelicko-augsburska;
- Olsztyn – w sumie 440 tys. zÂł zainkasowaÂły parafie Chrystusa KrĂłla (na elewacjĂŞ), Âśw. JĂłzefa (konserwacja malowideÂł Âściennych), katedra (remont organĂłw), Serca Pana Jezusa (witraÂże) oraz – jako alibi zapewne – koÂśció³ ewangelicki (na zabytkowy oÂłtarz i ambonĂŞ);
- z bud¿etu miasta £odzi obdarzono 5 parafii ³¹czn¹ kwot¹ 639 tys. z³ (m.in. na zabezpieczenia antygraffiti).

Nawet najmniejsze z 2478 polskich gmin, dysponujÂące niejednokrotnie symbolicznym
budÂżetem, zaciskajÂą zĂŞby i pÂłacÂą na modernizacje budowli koÂścielnych.
Oto np. w 2006 r.:
- Ustrzyki Dolne (woj. podkarpackie) wypÂłaciÂły trzem parafiom 66 tys. zÂł;
- w Choroszczy (woj. podlaskie) 12 tys. ZÂł przekazano dwĂłm parafiom
radni gminy JasieĂą (woj. lubuskie) postanowili wesprzeĂŚ trzy parafie kwotÂą 45 tys. zÂł;
- ÂŚroda ÂŚlÂąska (woj. dolnoÂślÂąskie) daÂła 65 tys. zÂł na drobne remonty w 8 koÂścioÂłach;
- Stare Bogaczowice (woj. dolnoÂślÂąskie) wysupÂłaÂły 12 tys. zÂł dla parafii w Gostkowie;
- gmina Krzywcza (woj. podkarpackie) – 20 tys. zÂł na kosmetykĂŞ dwĂłch koÂścio³ów parafialnych;
- w Brzozowie (woj. podkarpackie) – 37 tys. zÂł na 5 parafii;
- gmina Szemud (Pomorze) we wsi Kielno– 71,3 tys. zÂł.

Podobnych przykÂładĂłw moglibyÂśmy podaĂŚ setki (!). Przybywa ich z kaÂżdym dniem. A czy moÂżna dokonaĂŚ ogĂłlnokrajowego bilansu owych dotacji? WedÂług danych Krajowego OÂśrodka BadaĂą i Dokumentacji ZabytkĂłw, w Polsce mamy prawie 7 tys. obiektĂłw sakralnych wymagajÂących – poza budowlami, ktĂłre oczekujÂą na remont kapitalny – drobnych napraw i zabezpieczeĂą. Z naszego wyrywkowego sondaÂżu wynika, Âże w 2006 r. okoÂło 75 proc. (5.250) otrzymaÂło wsparcie ze ÂśrodkĂłw publicznych ÂśredniÂą kwotÂą 12 tys. zÂł, co przekÂłada siĂŞ w sumie na 63 mln zÂł.
NaleÂży teÂż podkreÂśliĂŚ, Âże w budÂżetach wielu miast i gmin znajdziemy inne pozycje – zupeÂłnie juÂż niezwiÂązane ze „sferÂą kultury i dziedzictwa narodowego”, lecz ÂściÂśle speÂłniajÂące Âżyczenia lokalnych rzÂądcĂłw dusz. Z licznych ilustracji tego zjawiska wybraliÂśmy:
- £abiszyn (woj. kujawsko-pomorskie). Koœció³ parafialny pw. œw. Miko³aja po³o¿ony jest na lekkim wzniesieniu terenu, wiêc gmina postanowi³a zap³aciÌ za odnowienie schodów prowadz¹cych do œwi¹tyni oraz zamontowanie u³atwiaj¹cych wspinaczkê barierek;
- SĂŞdziszĂłw (woj. ÂświĂŞtokrzyskie) – w projekcie miejskiego budÂżetu przewidziano 60 tys. zÂł na podÂświetlenie koÂścioÂła Âśw. Brata Alberta Chmielowskiego.

kasa-_klucz2. Dotacje „przypadkowe” – na wszystko, co tylko wyobraÂźnia podpowie
Proboszczowie, ktĂłrzy nie majÂą zabytkowych koÂścio³ów, przy remoncie ktĂłrych mogliby sobie takÂże zregenerowaĂŚ plebaniĂŞ bÂądÂź „lewÂą” fakturÂą zapewniĂŚ godziwe rozrywki podczas wakacji, wcale nie sÂą zdani na ÂłaskĂŞ wiernych. Bo doprawdy wystarczy odrobina pomysÂłowoÂści, Âżeby otrzymaĂŚ od lokalnego samorzÂądu wsparcie na imprezy typu:
- „uzupeÂłnienie infrastruktury istniejÂących szlakĂłw turystycznych oraz wytyczenie i oznakowanie nowych ÂścieÂżek” – 10 tys. zÂł dla karmelitĂłw bosych z Czernej (woj. maÂłopolskie);
- festiwal „MÂłodzi i miÂłoœÌ” – parafia Matki BoÂżej Brzemiennej w GdaĂąsku – 3 tys. zÂł;
- konkurs poetycki „O ludzkÂą twarz czÂłowieka” – parafia w KroÂśnicach (woj. dolnoÂślÂąskie) – 4 tys. zÂł;
- wszystko mĂłwiÂąca „pomoc spoÂłeczna” – parafia w Starym Kisielinie (woj. lubuskie)- 5,5 tys. zÂł;
- „dodatkowe formy spĂŞdzania czasu wolnego”– parafia Niepokalanego PoczĂŞcia NMP w ÂŁodzi – 2 tys. zÂł;
- „organizacja imprez sportowo-rekreacyjnych”,„szkolenie dzieci i mÂłodzieÂży”, „organizacja widowisk sportowych o zasiĂŞgu krajowym miĂŞdzynarodowym”– SalezjaĂąska Organizacja Sportowa przy parafii Âśw. Teresy w ÂŁodzi – 46,7 tys. zÂł;
- „Akcja Lato 2006” – parafia PodwyÂższenia KrzyÂża Âśw. z HajnĂłwki (woj. podlaskie) – 7,2 tys. zÂł;
-„dofinansowanie dziaÂłalnoÂści opiekuĂączo- wychowawczej nad dzieĂŚmi i mÂłodzie¿¹
z rodzin patologicznych zagroÂżonych chorobÂą alkoholowÂą” – parafia Âśw. Jana ApostoÂła i Ewangelisty w Jeleniej GĂłrze – 14,7 tys. zÂł;
- „HiszpaĂąska muzyka na Solcu. Tryptyk jesienny” – parafia ÂŚwiĂŞtej TrĂłjcy w Warszawie – 15 tys. zÂł;
- „Polska rodzinÂą silna jest – poradnictwo dla ma³¿onkĂłw i mÂłodych rodzicĂłw” oraz „DziĂŞkczynny koncert symfoniczny na 70-lecie pracy salezjanĂłw w Rumi” – parafia NMP WspomoÂżenia Wiernych w Rumi (woj. pomorskie) – 7,2 tys. zÂł;
- „Moja rodzina – moja przyszÂłoœÌ” i „W zdrowym ciele – zdrowy duch” – parafia Âśw. Jadwigi KrĂłlowej w Gorlicach (maÂłopolskie) – 11,2 tys. zÂł;
- „Koncerty monograficzne jednego kompozytora” – parafia Âśw. Andrzeja Boboli w Warszawie – 11 tys. zÂł;
- „Promyk kulturalny dla seniorĂłw” i „Festyn parafialny o charakterze rodzinnym” – parafia Âśw. Kazimierza w Warszawie – 10 tys. zÂł;
- „Spotkanie z komputerem” – parafia Âśw. Anny w KoÂścieszkach (woj. kujawsko-pomorskie) – 10 tys. zÂł;
- „doposaÂżenie Âświetlicy parafialnej” – parafia Âśw. BartÂłomieja w Czernikowie (woj. kujawsko- pomorskie) – 10 tys. zÂł;
- „organizowanie czasu wolnego dla dzieci i mÂłodzieÂży, poprzez zdobywanie nowych wiadomoÂści i umiejĂŞtnoÂści” – parafia Âśw. Teresy w GrĂŞbocinie (woj. kujawsko-pomorskie) – 10 tys. zÂł. I tak dalej...

Po dokonanej przez dziennikarzy „FiM” analizie zaledwie 250 z kilku tysiĂŞcy pozytywnie kaÂżdego roku rozpatrywanych wnioskĂłw o przyznanie dotacji, mamy podstawĂŞ do takich oto konkluzji:
1. PieniÂądze otrzymywane przez ksiĂŞÂży i przykoÂścielne organizacje od organĂłw paĂąstwa i samorzÂądĂłw lokalnych, najczĂŞÂściej sÂą przekÂładane „z kieszeni do kieszeni” (np. wakacje w administrowanym przez Caritas oÂśrodku, sowicie opÂłacany prelegent z Akcji Katolickiej, zakupy ksi¹¿kowe w wydawnictwie koÂścielnym itp.);
2. CzĂŞsto po prostu nie wiadomo, co siĂŞ z nimi staÂło...
3. Przy kat. KoÂściele dziaÂła 337 wspĂłlnot, organizacji i stowarzyszeĂą koÂścielnych, z ktĂłrych co najmniej 25 proc. systematycznie ubiega siĂŞ (i otrzymuje) dofinansowanie ze ÂśrodkĂłw publicznych, zaÂś czasem bywa tak, Âże... na jeden cel pieniÂądze wypÂłaca kilka organĂłw (ministerstwo, samorzÂąd wojewĂłdzki lub powiatowy, gmina, a nawet Rada Osiedla);
4. Coroczna, ³¹czna kwota dotacji przypadkowych kszta³tuje siê (w skali kraju) na poziomie 20 mln z³.
3. Daniny spó³ek skarbu paùstwa oraz przedsiêbiorstw i osób prywatnych
StanowiÂą one znaczÂącÂą pozycjĂŞ w budÂżecie polskiego kat. KoÂścioÂła.
PrzykÂładowo w 2006 r.:
-KGHM Polska MiedÂź ofiarowaÂł w sumie 85 tys. zÂł na rzecz parafii Zwiastowania NMP w Mirsku, WniebowziĂŞcia NMP w GÂłogowie, koÂścioÂła w GĂłrze Iglicznej oraz Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Legnickiej. W latach wczeÂśniejszych paĂąstwowy KGHM wsparÂł instytucje kat. KoÂścioÂła kwotÂą 8,4 mln zÂł!
- PKN Orlen ofiarowaÂł 500 tys. zÂł pÂłockim benedyktynom i zagwarantowaÂł wsparcie (kwotÂą bliÂżej nieokreÂślonÂą) parafii Âśw. Maksymiliana Kolbego w PÂłocku.

Ministerstwo FinansĂłw twierdzi, Âże nie dysponuje danymi pozwalajÂącymi okreÂśliĂŚ wysokoœÌ darowizn przekazanych przez podatnikĂłw na cele kultu religijnego czy teÂż na dziaÂłalnoœÌ charytatywno- opiekuĂączÂą kat. KoÂścioÂła. Przypomnijmy wiĂŞc, Âże w 2002 r. ujawniliÂśmy poufne tegoÂż ministerstwa dokumenty („Informacja dotyczÂąca rozliczenia podatku dochodowego od osĂłb prawnych” i „Skutki odliczeĂą i ulg w podatku dochodowym od osĂłb fizycznych”), z ktĂłrych czarno na biaÂłym wynikaÂło, Âże rozmaite polskie firmy (a takÂże zagraniczne dziaÂłajÂące w Polsce) i osoby prywatne przekazaÂły w 2002 r. KoÂścioÂłowi okoÂło 342 mln zÂł. WedÂług naszych danych, rĂłwnieÂż w latach nastĂŞpnych ten proceder kwitÂł, a nawet siĂŞ rozwin¹³.

Grunty rolne i inne nieruchomoÂści:

katedra_w_barcel1. Paùstwo uczyni³o Koœció³ najwiêkszym prywatnym posiadaczem ziemskim
Parafie i kurie biskupie obdarowywane sÂą nieruchomoÂściami m.in. na mocy:
– „Ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku paĂąstwa do KoÂścioÂła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej”, ktĂłra powiada, Âże parafiom z tzw. Ziem Zachodnich i Pó³nocnych paĂąstwo moÂże sprezentowaĂŚ do 15 hektarĂłw gruntĂłw na zaÂłoÂżenie gospodarstwa rolnego, a tamtejszym biskupstwom, seminariom duchownym
i zgromadzeniom zakonnym – do 50 hektarĂłw;
– decyzji tzw. Komisji MajÂątkowej (RzÂądu i Episkopatu), majÂącej za zadanie wyrĂłwnaĂŚ KoÂścioÂłowi (w nieruchomoÂściach) faktyczne i wyimaginowane rachunki krzywd za komunĂŞ (do Komisji wpÂłynĂŞÂły 3063 roszczenia majÂątkowe i terytorialne).
„Od 1990 r. do chwili obecnej koÂścielnym osobom prawnym przekazano nieruchomoÂści o ³¹cznej powierzchni 97 tys. 123 ha. Ponadto koÂścielno-rzÂądowe komisje regulacyjne zwrĂłciÂły i przekazaÂły na wÂłasnoœÌ nieruchomoÂści, rĂłwnieÂż rolne, o ³¹cznej powierzchni 57 tys. 633 ha. WÂśrĂłd tych nieruchomoÂści 701 to nieruchomoÂści zabudowane” – ujawniÂł Sejmowi w kwietniu 2005 r. Tadeusz Matusiak, Ăłwczesny podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw WewnĂŞtrznych i Administracji. ZauwaÂżmy, Âże owe 165 tys. hektarĂłw, ktĂłre otrzymamy z prostego dodawania, przy minimalnej stawce (np. ³¹ki) tzw. dopÂłat bezpoÂśrednich w kwocie 590 zÂł/ha przekÂłada siĂŞ na prawie 100 mln zÂł.
A gdy gotĂłwka jest pilnie potrzebna, zawsze moÂżna zrobiĂŚ tak, jak uczyniÂła kuria legnicka, ktĂłra ledwo ziemiĂŞ od paĂąstwa dostaÂła, wnet „pogoniÂła” jej czÂąstkĂŞ podstawionemu przez kapitaÂł niemiecki poÂśrednikowi, inkasujÂąc 1,3 mln zÂł za
331 ha gruntĂłw rolnych.

2. IstniejÂący stan prawny uÂłatwia dalszÂą ekspansjĂŞ Stanu nasycenia kat. KoÂśció³ watykaĂąski jeszcze nie osiÂągn¹³, m.in. dlatego, Âże wykorzystuje do maksimum moÂżliwoœÌ bezprzetargowego nabywania nieruchomoÂści stanowiÂących wÂłasnoœÌ Skarbu PaĂąstwa lub jednostek samorzÂądu terytorialnego oraz korzystania przy zakupie z bonifikat. W praktyce sprowadza siĂŞ to do masowego wprost przejmowania nieruchomoÂści.Przejmowania, bo trudno nazwaĂŚ sprzeda¿¹ transakcjĂŞ, w ktĂłrej KoÂśció³ pÂłaci 1–5 proc. wartoÂści gruntĂłw i budynkĂłw.
PrzykÂładowo:
- ÂŚwidnik (lubelskie) – Rada Miasta sprzedaÂła archidiecezji atrakcyjnÂą dziaÂłkĂŞ budowlanÂą wartÂą ponad 200 tys. zÂł z 99-procentowÂą bonifikatÂą. W mieÂście (okoÂło 40 tys. mieszkaĂącĂłw) dziaÂła juÂż 5 parafii;
- GdaĂąsk – 98 proc. bonifikaty udzielili radni przy sprzedaÂży dziaÂłki o powierzchni 16,7 tys. mkw. w GdaĂąsku-UjeÂścisku, parafii Âśw. TeresyBenedykty („na cele kultury, oÂświaty i zdrowia”);
- BolesÂławiec (woj. dolnoÂślÂąskie) – nieruchomoœÌ gruntowÂą (264 mkw.) w samym centrum miasta sprzedano parafii Matki Boskiej NieustajÂącej Pomocy z 99-procentowÂą bonifikatÂą;
- KrakĂłw – 90-procentowÂą bonifikatĂŞ (od kwoty 35 tys. zÂł) zastosowali radni przy sprzedaÂży dziaÂłki na rzecz parafii w BieĂączycach. Grunt byÂł proboszczowi potrzebny, Âżeby „dokoĂączyĂŚ budowĂŞ plebanii oraz urzÂądziĂŚ drogĂŞ procesyjnÂą wokó³ koÂścioÂła”. Parafie Matki BoÂżej CzĂŞstochowskiej na osiedlu Szklane Domy oraz NajÂświĂŞtszej Rodziny w Krakowie-Nowym BieÂżanowie otrzymaÂły 98 proc. zniÂżki. Zakonowi trynitarzy gmina sprzedaÂła za 11,5 tys. zÂł grunt (273 mkw.) nad zalewem Bagry. Zastosowano 75 proc. bonifikaty, choĂŚ mnisi wnioskowali o 50 proc. upustu;
- OleÂśnica (woj. dolnoÂślÂąskie) – trzy dziaÂłki komunalne o ³¹cznej powierzchni 4,5 tys. mkw. radni sprzedali parafii Âśw. Jana ApostoÂła „na usÂługi kultu religijnego”. Bez bonifikaty, ale za to wartoœÌ gruntu oszacowano na… 7 tys. zÂł. Zdaniem specjalistĂłw, w przetargu uzyskano by kilkaset tysiĂŞcy zÂłotych. W 38-tysiĂŞcznym mieÂście sÂą dwie parafie, dwa koÂścioÂły filialne i trzy kaplice;
- SiedlĂŞcin k. Jeleniej GĂłry – z 99-procentowÂą bonifikatÂą kupiÂła miejscowa parafia
(„na cele dziaÂłalnoÂści sakralnej”) od Rady Miasta i Gminy WleĂą dziaÂłkĂŞ (390 mkw.) w agroturystycznym StrzyÂżowcu;
- CheÂłm (woj. lubelskie) – uchwa³¹ Rady Powiatu, parafia Âśw. Kazimierza otrzymaÂła 99 proc. bonifikaty na uÂżytkowanie wieczyste 3 hektarĂłw gruntu oraz na wykupienie znajdujÂących siĂŞ na tej dziaÂłce budynkĂłw;
- Lubawa (woj. warmiĂąsko-mazurskie)– proboszcz od Âśw. Jana Chrzciciela miaÂł dom parafialny szacowany na 356 tys. zÂł, a gmina – budynek po byÂłej szkole, wyceniony (wraz z pó³hektarowym boiskiem) na 768 tys. zÂł. Wielebny wolaÂł tĂŞ szko³ê, wiĂŞc zaproponowaÂł zamianĂŞ. ÂŻeby nie smuciĂŚ go dopÂłatÂą ró¿nicy, radni uchwalili 54 proc. bonifikaty dla oddawanej KoÂścioÂłowi nieruchomoÂści;
- Niwiska (woj. podkarpackie) – 95 proc. upustu daÂła Rada Gminy parafii WniebowziĂŞcia NMP w Ostrowach Tuszowskich na zakup Âślicznie poÂłoÂżonej – w obszarze chronionego krajobrazu – dziaÂłki (500 mkw.) w Przy³êku;
- MyszkĂłw (woj. ÂślÂąskie) – za 297 zÂł nabyÂła parafia Narodzenia NajÂświĂŞtszej Marii Panny grunt o powierzchni 1015 mkw. (znaczna czêœÌ wykorzystywana byÂła dotychczas jako parking) na osiedlu MijaczĂłw;
- Stare Czarnowo (woj. zachodniopomorskie)– parafii NajÂświĂŞtszego Serca Pana Jezusa gmina sprzedaÂła z 98,5-procentowÂą zniÂżkÂą 2074 mkw. w atrakcyjnej turystycznie wsi KoÂłbacz (15 km do centrum Szczecina, zespó³ klasztorny cystersĂłw, jez. Miedwie);
- Marki (pod WarszawÂą) – 1409 mkw. Przy ul. ZÂąbkowskiej, sprzedano parafii Âśw. Izydora za 1553,85 zÂł (99 proc. bonifikaty). U poÂśrednikĂłw sprzedaÂży nieruchomoÂści cena takiej powierzchni oscyluje wokó³ 200 tys. zÂł;
- BiaÂłystok – w okresie kadencji byÂłego juÂż prezydenta Ryszarda Tura (wylansowany przez Zjednoczenie ChrzeÂścijaĂąsko-Narodowe) lokalnym instytucjom koÂścielnym sprzedano 22 nieruchomoÂści. WÂśrĂłd nich dziaÂłkĂŞ o powierzchni 5 tys. mkw. (razem z obiektem dawnej szkoÂły w³ókienniczej) za 328,5 tys. zÂł (65 proc. bonifikaty) oraz dziaÂłkĂŞ z budynkiem, w ktĂłrym funkcjonujÂą obecnie katolickie szkoÂły – liceum i gimnazjum (80 proc. upustu);
- Przeworsk (woj. podkarpackie) – parafia Ducha ÂŚwiĂŞtego (jedna z 4 placĂłwek w 15,5-tysiĂŞcznym mieÂście) nabyÂła od gminy zabudowanÂą nieruchomoœÌ za 283,70 zÂł (po zastosowaniu 99 proc. zniÂżki) „na cele dziaÂłalnoÂści sakralnej”.

kosciol_nowocze3. Najbardziej smakowite sÂą dla KoÂścioÂła nieruchomoÂści w centrach duÂżych miast
SpoÂśrĂłd szczegĂłlnie bulwersujÂących dokonanych i przyszÂłych „wchÂłoniĂŞĂŚ”, warto wymieniĂŚ:
- cystersĂłw z Krakowa, ktĂłrzy dostali od paĂąstwa ponad 3 ha najlepszych miejskich gruntĂłw wartych przynajmniej 30 mln zÂł;
- przekazanie siostrom norbertankom kamienicy w Krakowie, oszacowanej na 1,62 mln z³. Wczeœniej wyp³acono zakonnicom 2 mln z³ w gotówce i sprezentowano cztery dzia³ki (dwie zabudowane) o ³¹cznej wartoœci 4,3 mln z³. Wszystko po to, ¿eby zrezygnowa³y dobrowolnie z gruntów przy stadionie Cracovii;
- kuria poznaĂąska domaga siĂŞ poÂłoÂżonego w centrum miasta kompleksu budynkĂłw VIII Liceum OgĂłlnoksztaÂłcÂącego. Obiekt wzniĂłsÂł (w latach 20. ubiegÂłego wieku) jeden z ksiĂŞÂży, zaciÂągajÂąc w tym celu kredyt w Ăłwczesnej Radzie Miejskiej i komunalnych bankach. PieniĂŞdzy nie oddaÂł, bo wybuchÂła wojna...
Koœció³ nie sporz¹dza remanentu wp³ywaj¹cej doù kasy. Pomó¿my im zatem, sumuj¹c najwa¿niejsze pozycje przedstawionego zestawienia, czyli: 3 mld z³ (wierni), 650 mln z³ (katecheci), 27 mln z³ (kapelani), 172 mln z³ (szkolnictwo wy¿sze), 96 mln z³ (Fundusz Koœcielny), 40 mln z³ (Œwi¹tynia Opatrznoœci), ok. 345 mln z³ (darowizny), 20 mln z³ (dotacje samorz¹dowe), 63 mln z³ (konserwacja obiektów
sakralnych), 100 mln zÂł (dopÂłaty bezpoÂśrednie). Wychodzi ponad 4,5 miliarda zÂłotych.
Z maj¹tku trwa³ego uwzglêdnijmy jedynie wartoœÌ pozyskanych od paùstwa 165 tys. ha gruntów, czyli ok. 650 mln z³, licz¹c po najtaùszych rynkowych cenach. Dodajmy, ¿e wiêkszoœÌ naszych danych pochodzi sprzed kilku lat, a szacuje siê, ¿e tylko w ci¹gu ostatniego roku nieruchomoœci (ziemia, budynki) zdro¿a³y o oko³o 30 procent!

Summa summarum? Ot, drobne 5 miliardĂłw zÂłotych z dÂługim „ogonkiem”...
Co moÂżna by za to kupiĂŚ? Na przykÂład Âżycie ponad 16 tysiĂŞcy polskich dzieci chorych na nowotwory zÂłoÂśliwe koÂści (koszt leczenia wynosi ok. 30 tys. zÂł). Albo prawie normalne Âżycie dziesiĂŞciu tysiĂŞcy maluchĂłw cierpiÂących
na dysplazjĂŞ – chorobĂŞ genetycznÂą objawiajÂącÂą siĂŞ karÂłowatoÂściÂą, zdeformowanymi krĂŞgosÂłupami, stawami i koĂączynami (roczny koszt kuracji wynosi ok. 50 tys. zÂł, ale Âżeby przyniosÂła efekty, naleÂży jÂą stosowaĂŚ przez 10 lat). Za te 5 miliardĂłw moÂżna by przez wiele lat kupowaĂŚ wyprawki szkolne dla wszystkich ubogich uczniĂłw
(w 2007 roku paùstwo wyda³o na nie 300 mln z³); znacz¹co podnieœÌ p³ace np. wszystkich nauczycieli i pielêgniarek lub potroiÌ dotacje na badania naukowe.

Ordynariusz tarnowski bp Wiktor Skworc, przewodnicz¹cy Rady Ekonomicznej Konferencji Episkopatu Polski mówi : -To za spraw¹ mediów finanse Koœcio³a sta³y siê swego rodzaju mitem. Koœció³ w Polsce posiada to, co otrzyma od swoich wiernych w postaci ofiar, i zasadniczo nic wiêcej (...). Skarbem Koœcio³a s¹ ubodzy, chorzy i potrzebuj¹cy. Nie mo¿na o tym nigdy zapomnieÌ, bo by³oby to sprzeniewierzeniem siê samej istocie nauki Jezusa (...). Poniewa¿ Koœció³ w Polsce nie prowadzi na szersz¹ skalê dzia³alnoœci gospodarczej i zosta³ przez paùstwo pozbawiony w znacznej mierze swojego maj¹tku, czêœÌ dzia³aù, które stanowi¹ o jego specyfice, powinna byÌ tak¿e finansowana przez paùstwo"

 BENEDYKT XVI zbrodniarz czy nie????

http://korwin-mikke.pl/ogolne/zobacz/onzowski_sedzia_aresztowac_papieza_za_zbrodnie_przeciw_ludzkosci/21635   




Quantcast
Przedstawiony niÂżej tekst jest obszernym streszczeniem dokumentu. Tekst oryginalny jest do przeczytania pod adresem

http://www.kanzlei-sailer.de/papst-stra ... e-2011.pdf

14. lutego 2011

Dr. jur. Christian Sailer
Dr. jur. Gert-Joachim Hetzel
Adwokaci

Pan Profesor Doktor Luis Moreno Ocampo
Prokurator MiĂŞdzynarodowego TrybunaÂłu Karnego

NL – 2516 AB Den Haag
Doniesienie o popeÂłnieniu przestĂŞpstwa przez dr Josepha Ratzingera, PapieÂża KoÂścioÂła Rzymsko-Katolickiego z powodu popeÂłnienia zbrodni przeciw ludzkoÂści, zgodnie z art.7 Statutu MTK

We wstĂŞpie do 59-cio stronicowego dokumentu adwokaci napisali:

Doniesienie o popeÂłnieniu przestĂŞpstwa dotyczy trzech ogĂłlnoÂświatowych zbrodni przeciwko ludzkoÂści, ktĂłre dotÂąd nie byÂły zaskarÂżone tylko dlatego, Âże wyszÂły one z instytucji, na ktĂłrej czele stojÂą „najwiĂŞksi dygnitarze”, ktĂłrzy wydajÂą siĂŞ staĂŚ ponad wszelkimi czynami karalnymi. Tradycyjna sÂłuÂżalczoœÌ wobec dostojnikĂłw KoÂścioÂła zabiÂła wszelkie poczucie praworzÂądnoÂści.

Gdyby jakaÂś nowa grupa religijna, za pomocÂą zmasowanego psychicznego nacisku zmuszaÂła swoich czÂłonkĂłw do tego, aby w³¹czali do tej grupy noworodki, Âżeby one przez caÂłe Âżycie finansowaÂły grupĂŞ i we wszystkim stosowaÂły siĂŞ do jej poleceĂą, nazwano by jÂą „sektÂą”. PaĂąstwo prawdopodobnie rozwiÂązaÂłoby takÂą grupĂŞ, a „przywĂłdcĂłw sekty” oskarÂżyÂło o szantaÂż i wykorzystanie. SzczegĂłlnie, jeÂśli taka grupa nie tolerowaÂłaby wystÂąpienia z niej i groziÂła za to najciĂŞÂższych karami i z tego powodu wyrzÂądzaÂła swoim czÂłonkom ciĂŞÂżkie szkody duchowe i ograniczaÂła ich wolnoœÌ osobistego rozwoju.

Czy moÂże byĂŚ inaczej tylko dlatego, Âże chodzi o organizacjĂŞ, ktĂłra tak wÂłaÂśnie siĂŞ zachowuje nie tylko wobec pojedynczych jednostek, ale powszechnie na Âświecie, a nazywa siĂŞ KoÂścioÂłem rzymskokatolickim; ktĂłra nieustannie mĂłwi o wolnoÂści religijnej, a jednoczeÂśnie chwyta za gardÂła wierzÂących inaczej jako „wyznawcĂłw sekty”? Nie, nie moÂże byĂŚ inaczej tylko dlatego, Âże do tego siĂŞ juÂż przyzwyczajono. Ale od 1.7.2002 takie przyzwyczajenie nie jest juÂż dozwolone. W tym dniu zacz¹³ obowiÂązywaĂŚ statut MiĂŞdzynarodowego TrybunaÂłu Karnego, ktĂłry karze zbrodnie przeciwko ludzkoÂści.

JeÂśli sekta tego – opisanego wyÂżej – rodzaju byÂłaby rozpowszechniona w dzisiejszej Afryce i zabraniaÂła swoim czÂłonkom uÂżywania prezerwatyw pod groÂźbÂą ciĂŞÂżkich kar, to wszczĂŞto by wobec przywĂłdcĂłw takiej sekty postĂŞpowanie karne pod zarzutem spowodowania rozpowszechniania AIDS i wirusa HIV i doprowadzenia do przypadkĂłw Âśmiertelnych. Czy moÂże byĂŚ inaczej tylko dlatego, Âże ta sekta nazywa siĂŞ „KoÂścioÂłem” a jej zwierzchnik uzurpuje sobie nieomylnoœÌ?

JeÂśli w rozpowszechnionej na caÂłym Âświecie przymusowej sekcie, setki tysiĂŞcy dzieci byÂłyby wykorzystywane seksualnie i zbrodnie te na polecenie przywĂłdcy sekty byÂłyby tuszowane i wyjĂŞte spod Âścigania karnego, to takiej kryminalnej organizacji i jej przywĂłdcom wytoczono by proces karny. Czy moÂże byĂŚ inaczej tylko dlatego, Âże ta organizacja nazywa siĂŞ „KoÂścioÂłem” a polecenie przemilczania tych przestĂŞpstw nie wyszÂło od bosa mafii, lecz zostaÂło wydane przez papieÂża? Nie, to nie jest inaczej, to jest tylko wielusetletnie przyzwyczajenie do pedofilskiego kapÂłaĂąstwa i wÂładzy ich najwyÂższego kapÂłana. Od kiedy zbrodnie przeciw ludzkoÂści podlegajÂą karze udawanie, Âże siĂŞ tego nie widzi nie jest juÂż dopuszczalne.

W dokumencie opisano trzy przestĂŞpstwa przeciwko ludzkoÂści, za ktĂłre dr Joseph Ratzinger, jako byÂły kardynaÂł, a obecnie papieÂż jest odpowiedzialny karnie......

inaczej, to jest tylko wielusetletnie przyzwyczajenie do pedofilskiego kapÂłaĂąstwa i wÂładzy ich najwyÂższego kapÂłana. Od kiedy zbrodnie przeciw ludzkoÂści podlegajÂą karze udawanie, Âże siĂŞ tego nie widzi nie jest juÂż dopuszczalne.



inaczej, to jest tylko wielusetletnie przyzwyczajenie do pedofilskiego kapÂłaĂąstwa i wÂładzy ich najwyÂższego kapÂłana. Od kiedy zbrodnie przeciw ludzkoÂści podlegajÂą karze udawanie, Âże siĂŞ tego nie widzi nie jest juÂż dopuszczalne.

W dokumencie opisano trzy przestĂŞpstwa przeciwko ludzkoÂści, za ktĂłre dr Joseph Ratzinger, jako byÂły kardynaÂł, a obecnie papieÂż jest odpowiedzialny karnie.

1. Utrzymywanie i kierowanie ogólnoœwiatowym totalitarnym, przymusowym re¿imem, który uciska swoich cz³onków za pomoc¹ gróŸb budz¹cych strach i szkodz¹cych zdrowiu.

2. Utrzymywanie siejÂącego ÂśmierĂŚ zakazu uÂżywania prezerwatyw takÂże wtedy, kiedy istnieje zagroÂżenie zakaÂżeniem HIV/AIDS.


3. Utworzenie i utrzymywanie ogĂłlnoÂświatowego systemu tuszowania i uÂłatwiania przestĂŞpstw seksualnych przez ksiĂŞÂży katolickich, co jest poÂżywkÂą dla coraz to nowych przestĂŞpstw.

Totalitarny przymusowy reÂżim

KoÂśció³ rzymsko-katolicki werbuje swoich czÂłonkĂłw poprzez akt przymusowego chrztu bezwolnych niemowlÂąt, o czym stanowi kanon 96 prawa kanonicznego: „Przez chrzest czÂłowiek zostaje w³¹czony do KoÂścioÂła Chrystusowego…”

Katolickim rodzicom ka¿e siê wierzyÌ, ¿e ich nowonarodzone dziecko jest obci¹¿one grzechem pierworodnym, z którego mo¿e je uwolniÌ tylko chrzest.

Kanon 867 § 1 nak³ada na rodziców obowi¹zek ochrzczenia dziecka w ci¹gu pierwszych tygodni. Tu¿ po urodzeniu, a nawet przedtem musz¹ siê oni zg³osiÌ do swojego proboszcza.

Jeœli dziecku grozi œmierÌ, to zgodnie z kanonem 868 § 2 C.I.C mo¿na ochrzciÌ dziecko nawet wbrew woli jego niekatolickich rodziców.

Katechizm katolicki (Tz 1269): „StajÂąc siĂŞ czÂłonkiem KoÂścioÂła, ochrzczony nie naleÂży juÂż do siebie samego, lecz do tego, ktĂłry za nas umarÂł i zmartwychwstaÂł. Dlatego musi siĂŞ on podporzÂądkowaĂŚ innym, im sÂłuÂżyĂŚ i sÂłuchaĂŚ przeÂłoÂżonych KoÂścioÂła, im siĂŞ podporzÂądkowaĂŚ, ich uznawaĂŚ i szanowaĂŚ”.

Wcielenie nowoochrzczonego do Koœcio³a katolickiego jest nieodwo³alne i dlatego Koœció³ wzbrania siê przed wykreœleniem apostatów w rejestrów koœcielnych. Wyst¹pienie z Koœcio³a jest zagro¿one wiecznym piek³em.

Terror psychiczny

CzÂłonkĂłw KoÂścioÂła obowiÂązuje m.in.: „Kto nie uznaje wszystkich ksiÂąg Pisma ÂŚwiĂŞtego, jak je wprowadziÂł SobĂłr Trydencki, jako ksiÂąg kanonicznych, albo kto kÂłamie, Âże nie zostaÂły one nadane przez Boga, ten jest wykluczony”. Wykluczeniem okreÂślono tu grecko-ÂłaciĂąski termin anathema, co w dosÂłownym tÂłumaczeniu znaczy przekleĂąstwo.

PrzeklĂŞty jest wiĂŞc ten, ktĂłry nie uznaje za sÂłowo boÂże kar wymienionych w Starym Testamencie, na przykÂład[1]:

„MĂŞÂżczyzna, ktĂłry obcuje cieleÂśnie z mĂŞÂżczyznÂą tak jak z kobietÂą, popeÂłnia obrzydliwoœÌ; obaj poniosÂą ÂśmierĂŚ; krew ich spadnie na nich” (3. MojÂż.20.13).

„A jeÂśli ktoÂś w zuchwalstwie swoim nie usÂłucha kapÂłana, bĂŞdÂącego tam na sÂłuÂżbie u Pana, Boga twego, lub sĂŞdziego, to ten czÂłowiek poniesie ÂśmierĂŚ…” (5. MojÂż. 17.12).

„JeÂśli ktoÂś ma syna upartego i krnÂąbrnego, ktĂłry nie sÂłucha ani gÂłosu swego ojca, ani gÂłosu swojej matki, a choĂŚ oni go karcÂą, on ich nie sÂłucha, to pochwycÂą go jego ojciec i matka i przyprowadzÂą do starszych jego miasta. I powiedzÂą do starszych miasta: Ten nasz syn jest uparty i krnÂąbrny, nie sÂłucha naszego gÂłosu, ÂżarÂłok to i pijak. Wtedy wszyscy mĂŞÂżowie tego miasta ukamienujÂą go i poniesie ÂśmierĂŚ…” (5. MojÂż. 18 — 21).

Takie teksty wydaj¹ siê, jak z epoki kamiennej, dawno ju¿ nieaktualne. Jednak Koœció³ rzymskokatolicki uwa¿a inaczej. W roku 1965 II Sobór Watykaùski postanowi³, ¿e na podstawie apostolskiej wiary ksiêgi Starego i Nowego Testamentu obowi¹zuj¹ w ca³oœci z wszystkimi ich czêœciami, jako œwiête i kanoniczne, bo by³y pisane pod wp³ywem Ducha Œwiêtego.

Skoro tak jest, to chyba tylko ograniczenia w prawie œwiatowym powstrzymuj¹ Koœció³ od wykonania tych œmiertelnych gróŸb, które Stary Testament przygotowa³ dla ³ami¹cych przysiêgê ma³¿eùsk¹, homoseksualistów, heretyków i niepos³usznych dzieci.

BĂłg Starego Testamentu, ktĂłrego teksty KoÂśció³ uznaje jako „prawdziwe sÂłowo BoÂże” ma takÂże inne ¿¹dania.

„Wystrzegaj siĂŞ, byÂś nie zawieraÂł przymierza z mieszkaĂącami ziemi, do ktĂłrej idziesz, by siĂŞ nie stali dla ciebie puÂłapkÂą. Przeciwnie, zburzcie ich oÂłtarze, potÂłuczcie ich pomniki i wytnijcie ich ÂświĂŞte drzewa” (2. MojÂż. 34.12 i 13).

Pawe³, czczony przez Koœció³ jako aposto³ narodów, idzie jeszcze dalej, kiedy o innowiercach i zwolennikach innych kultów pisze:

„SÂą oni peÂłni wszelkiej nieprawoÂści, zÂłoÂści, chciwoÂści, nikczemnoÂści, peÂłni sÂą rĂłwnieÂż zazdroÂści, morderstwa, zwady, podstĂŞpu podÂłoÂści.. Oni, ktĂłrzy znajÂą orzeczenie BoÂże, Âże ci, ktĂłrzy to czyniÂą, winni sÂą Âśmierci…” (Do Rzymian, 1.29 – 32).

Jak powa¿nie traktuje Koœció³ takie apele, jeœli œwiat nie przytrzyma go za rêkê, dowodzi na przyk³ad nawracanie w Ameryce £aciùskiej. A jeœli jakiœ naród przeciwstawi siê okrutnemu Bogowi Starego Testamentu, z którym Koœció³ siê identyfikuje, to wtedy

„…poÂżera narody, ktĂłre go uciskajÂą, koÂści ich pogruchocze, strzaÂłami swymi przebija”.

Gdyby wspó³czesny czÂłowiek o zdrowych zmysÂłach nie wiÂązaÂł tych s³ów z Bogiem, to wedle KoÂścioÂła to jest „prawdziwe sÂłowo BoÂże”. A kto myÂśli inaczej, naleÂży do gÂłosicieli herezji.

W wyniku takiego terroru psychicznego u wielu ludzi, szczegĂłlnie u dzieci i mÂłodzieÂży jest strach przed grzechem, wyrzuty sumienia, hipochondria i caÂła masa „eklezjogennych nerwic”, ktĂłre moÂże wywoÂływaĂŚ przynaleÂżnoœÌ do KoÂścioÂła. PisaÂł o tym juÂż Karl Jasper (niemiecki psychiatra i filozof).

Zbrodnia przeciw ludzkoÂści

WywodzÂący siĂŞ z KoÂścioÂła rzymskokatolickiego przymus wiary, praktykowany wobec przymusowo rekrutowanych i przymusowo utrzymywanych wiernych; wymuszany groÂźbami niewyobraÂżalnych mÂąk piekielnych, jest ciĂŞÂżkim ograniczeniem wolnoÂści osobistego rozwoju ludzi i ich duchowej integralnoÂści. To, Âże czÂłonkowie KoÂścioÂła jeszcze nie zaÂłamali siĂŞ psychicznie, moÂżna wyjaÂśniĂŚ tylko tym, Âże wielu z nich niezbyt serio traktuje koÂścielne groÂźby. Ta wewnĂŞtrzna emigracja nie zmienia jednak faktu, Âże jest to nieludzki system, ktĂłrego celem jest totalne duchowe i umysÂłowe podporzÂądkowanie czÂłonkĂłw KoÂścioÂła. A wszystko co jest przeciwne wierze musi byĂŚ – wedle wÂłasnych s³ów KoÂścioÂła – z najwiĂŞkszÂą stanowczoÂściÂą wytĂŞpione.

Jak dos³ownie rozumie to Koœció³ dowodz¹ krwawe œlady wypraw krzy¿owych, inkwizycja i palenie na stosie czarownic. To, ¿e obecnie Koœció³ swojej s³ownej przemocy nie realizuje tak¿e fizycznie, nie zmienia faktu, ¿e jest to system ³ami¹cy prawa cz³owieka.

Powtarzaj¹ce siê groŸby m¹k piekielnych obliczone s¹ na to, ¿e ludzie w nie uwierz¹ i wielu te¿ wierzy. M³odzi ludzie maj¹ poczucie grzechu podczas pierwszych kontaktów seksualnych; ma³¿eùstwa boja siê stosowaÌ œrodki antykoncepcyjne. Niekatolicy, poœlubiaj¹c katolików musz¹ siê zobowi¹zaÌ, ¿e bêd¹ wychowywaÌ dzieci w wierze katolickiej. Psychicznie chorzy godz¹ siê na wypêdzanie z siebie z³ych duchów przez egzorcystów, rodzice ryzykuj¹ przy tym nawet œmierÌ swojego dziecka. Rodzice dzieci wykorzystanych seksualnie przez ksiê¿y czuj¹ siê zobowi¹zani zbrodnie te przemilczaÌ. Afrykaùscy katolicy zara¿aj¹ siê HIV, bo Koœció³ zabrania im u¿ywaÌ prezerwatyw.

Taki koÂścielny system przymusu istnieje od okoÂło 1500 lat. W krajach zachodnich staÂł siĂŞ ugruntowanÂą religiÂą nie na drodze dobrowolnego uznania, lecz przymusowego czÂłonkostwa, duchowego ucisku i krwawej przemocy. Wynikiem tego procesu jest powstanie „KoÂścioÂła Âświatowego”. Wszelkie przejawy sprzeciwu byÂły tÂłumione nierzadko z pomocÂą wÂładzy paĂąstwowej, w ramach obowiÂązujÂącego prawa.

Ale to siĂŞ zmieniÂło, kiedy 1.7.2002 wszedÂł w Âżycie statut MiĂŞdzynarodowego TrybunaÂłu Karnego, a w nim pojawiÂła siĂŞ kategoria zbrodni przeciwko ludzkoÂści. Prawo to chroni nie tylko przed mordowaniem, ale teÂż obejmuje takie prawa czÂłowieka, jak ochrona przed dyskryminacjÂą rasowÂą, czy wypĂŞdzeniami. Szkodliwy dla zdrowia terror psychiczny, zmuszajÂący do wiary poprzez nieludzkie groÂźby nie jest juÂż tolerowany, lecz podlega karze.

KoÂścielny system przymusu wyczerpuje znamiona tego przestĂŞpstwa.

OdpowiedzialnoœÌ karna dr Ratzingera

Obwiniony nie wprowadziÂł, co prawda, koÂścielnego systemu przymusu, ale jako papieÂż jest odpowiedzialny za jego zachowanie i realizacjĂŞ. Jako prefekt waÂżnej Kongregacji Nauki Wiary u poprzedniego papieÂża, ponosi wspó³odpowiedzialnoœÌ. ByÂł szefem koÂścielnej wÂładzy inkwizytorskiej. W wywiadzie radiowym z marca 2005 powiedziaÂł: „Wielki Inkwizytor jest faktem historycznym, w pewnym sensie jesteÂśmy jego kontynuacjÂą”. DodaÂł teÂż, Âże „moÂżna powiedzieĂŚ, Âże inkwizycja byÂła postĂŞpem, gdyÂż nie moÂżna byÂło juÂż skazywaĂŚ bez inquisito”.

Dzisiaj obwiniony ponosi pe³n¹ odpowiedzialnoœÌ za wszystkie nauki i groŸby swojego Koœcio³a. Dlatego jest równie¿ odpowiedzialny za to, ¿e ustanowiony przed jego wyborem na papie¿a system nadal istnieje. On móg³by odwo³aÌ wszelkie groŸby wiecznych m¹k piekielnych. Dopóki tego nie zrobi, wyczerpuje znamiona przestêpstwa zgodnie z Art.7 ust.1.k Statutu MTK.

Morderczy zakaz prezerwatyw

Istnieje pilne podejrzenie, ¿e dr Joseph Ratzinger, jako papie¿, u bli¿ej nieustalonej liczby ludzi przyczyni³ siê do ciê¿kiego uszczerbku na zdrowiu, a¿ do spowodowania œmierci w³¹cznie.

Wedle danych ONZ ponad 22 miliony ludzi w Afryce jest zaraÂżonych HIV /AIDS. Na caÂłym Âświecie zmarÂło juÂż na tĂŞ chorobĂŞ ponad 30 milionĂłw, a rocznie przybywa 500.000 nowych zakaÂżeĂą. W Afryce PoÂłudniowej dotknĂŞÂło to kaÂżda rodzinĂŞ. W zagroÂżonych regionach Âżyje wiele milionĂłw katolikĂłw.

Zgodnie z naukÂą KoÂścioÂła, ogÂłoszonej w encyklice Humanae Vitae w roku 1968, uÂżywanie ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych jest surowo zakazane. Nic siĂŞ w tej kwestii nie zmieniÂło, kiedy w latach 80-tych i 90-tych wybuchÂła epidemia HIV i ludzie zaczĂŞli umieraĂŚ milionami.

Kiedy w roku 1993 papieÂż Jan PaweÂł II odwiedziÂł UgandĂŞ ani sÂłowem nie wspomniaÂł o cofniĂŞciu zakazu uÂżywania prezerwatyw. WolaÂł, Âżeby epidemia siĂŞ dalej rozszerzaÂła, aniÂżeli miaÂłaby byĂŚ zmieniona „nauka moralna” Watykanu. W wydanym w roku 1997 na zlecenie tego papieÂża „Vademecum dla spowiednikĂłw” napisano: „KoÂśció³ zawsze nauczaÂł, Âże ochrona przed zapÂłodnieniem, czyli kaÂżdy celowo wykonany bezpÂłodny akt, jest czynem grzesznym. TĂŞ naukĂŞ naleÂży stosowaĂŚ definitywnie i bez Âżadnych zmian”.

Cz³onkowie Koœcio³a katolickiego z zagro¿onych HIV /AIDS obszarów Afryki stoj¹ przed straszn¹ alternatyw¹. Jeœli zabezpiecz¹ siê prezerwatyw¹, pope³ni¹ ciê¿ki grzech. Jeœli zlêkn¹ siê gróŸb Koœcio³a, nara¿aj¹ siê na œmiertelne niebezpieczeùstwo zaka¿enia.

Krytyka takiego stanu jest coraz powszechniejsza takÂże wewnÂątrz KoÂścioÂła, ale jak dotÂąd bezskuteczna.

PosÂłuszeĂąstwo ze skutkami Âśmiertelnymi

Ale i urzêduj¹cy papie¿ jest g³uchy na rozterki sumienia jego ksiê¿y i wiernych. Jest jeszcze gorzej; podczas swojej pierwszej podró¿y afrykaùskiej w marcu 2009, po której wielu afrykaùskich katolików oczekiwa³o zbawiennych s³ów, papie¿ jeszcze zaostrzy³ ich dylemat.

W rozmowie z dziennikarzem na pokÂładzie samolotu powiedziaÂł: „Nie moÂżna problemu AIDS rozwiÂązaĂŚ rozdajÂąc prezerwatywy. Ich uÂżywanie jeszcze pogarsza sytuacjĂŞ. RozwiÂązaniem jest duchowe i ludzkie przebudzenie i przyjaŸù z cierpiÂącymi”.

Coraz wiĂŞcej katolikĂłw zwraca uwagĂŞ na ten problem. W ksi¹¿ce „Gott, Aids, Afrika” (BĂłg, Aids, Afryka) Hippler, dÂługoletni przywĂłdca niemieckiej gminy w Kapsztadzie pisaÂł o strasznym konflikcie sumienia i wynikajÂącym z tego zagroÂżeniem Âżycia katolikĂłw w Afryce PoÂłudniowej.

W ksi¹¿ce „Das mĂśge Gott verhĂźten” („Temu mĂłgÂłby BĂłg zapobiec”) byÂła zakonnica Majella Lanzen takÂże opisaÂła konflikt miĂŞdzy naukÂą KoÂścioÂła i skutecznym zwalczaniem AIDS. Opisuje swoje 33 lata pracy w Afryce, pomoc chorym na AIDS, cholerĂŞ, malariĂŞ. Zamiast pochwaÂły nazwano jÂą „zakonnicÂą od prezerwatyw”, bo wbrew nauce KoÂścioÂła rozdawaÂła swoim podopiecznym Âśrodki antykoncepcyjne i prezerwatywy.

Zbrodnia przeciw ludzkoÂści

Watykan nie wyci¹gn¹³ ¿¹dnych wniosków ani z tych relacji naocznych œwiadków, ani z przed³o¿onego mu raportu ekspertów, który zaleca³ rewizjê zagra¿aj¹cej ¿yciu seksualnej nauki Koœcio³a.

SÂłowa papieÂża w rozmowie z dziennikarzem Peterem Seewaldem, Âże jest wyobraÂżalne uÂżycie prezerwatywy przez prostytuujÂącego siĂŞ mĂŞÂżczyznĂŞ, odczytano jako nadziejĂŞ. Ale na krĂłtko. W depeszy agencji DPA z 22.12.2010 napisano: „KoÂśció³ stwierdza jednoznacznie – prezerwatywy sÂą dla katolikĂłw zabronione. Kongregacja Nauki Wiary w Rzymie sprecyzowaÂła stanowisko KoÂścioÂła Katolickiego w sprawie prezerwatyw. Interpretowanie jakichkolwiek wypowiedzi papieÂża, jako przyzwolenie na Âśrodki antykoncepcyjne jest b³êdem…”

Takie myÂślenie jest pomocnictwem Âśmierci.

OdpowiedzialnoœÌ karna dr. Ratzingera

Obwiniony, co prawda nie wprowadziÂł zakazu stosowania ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych, ale jako papieÂż jest za to odpowiedzialny, Âże zakaz ten nadal obowiÂązuje, chociaÂż mĂłgÂłby go anulowaĂŚ. Przez to, Âże tego nie czyni, przez zaniechanie, jest odpowiedzialny za to, Âże katolicy w rejonach zagroÂżonych AIDS, ze strachu przez karÂą za grzechy, rezygnujÂą z uÂżycia prezerwatyw. KoÂścielny system przymusu i wynikajÂąca z niego groÂźba kary piekÂła za ciĂŞÂżkie grzechy, w tym przypadku niesie skutki Âśmiertelne w setkach tysiĂŞcy, albo i milionach przypadkĂłw.

Moralne wÂątpliwoÂści papieÂża w sprawie uchylenia zakazu prezerwatyw nie sÂą Âżadnym usprawiedliwieniem faktu, Âże taki zakaz sprowadza ryzyko zakaÂżenia lub ÂśmierĂŚ niezliczonej liczby ludzi i cierpienie niezliczonej iloÂści osieroconych dzieci.

Ratowanie Âżycia ludzkiego jest w tym przypadku waÂżniejsze i nieodzowne z punktu wiedzenia praw czÂłowieka i ma pierwszeĂąstwo nad ÂłamiÂącÂą prawa czÂłowieka naukÂą KoÂścioÂła.

Protektorat nad przestĂŞpstwami seksualnymi kleru

Istnieje ponadto alarmujÂące podejrzenie, Âże dr Joseph Ratzinger jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary i jako papieÂż notorycznie do tej pory tuszuje seksualne wykorzystywanie dzieci i mÂłodzieÂży. Sprawcy sÂą chronieni i przez to dochodzi do dalszych czynĂłw przemocy seksualnej wobec mÂłodzieÂży, Art.7 UstĂŞp.1g Statutu MTK.

OgĂłlnoÂświatowe przestĂŞpstwa seksualne ksiĂŞÂży

Jest juÂż powszechnie wiadomo, Âże w ostatnich kilkunastu latach dziesiÂątki tysiĂŞcy dzieci i mÂłodzieÂży na caÂłym Âświecie byÂło wykorzystywane seksualnie przez ksiĂŞÂży katolickich.

Podane tu przykÂłady ograniczajÂą siĂŞ tylko do najbardziej dotkniĂŞtych tym problemem krajĂłw oraz do kilku przypadkĂłw tuszowania spraw przez KoÂśció³. G³ównym ÂźrĂłdÂłem tej wiedzy jest wykonane przez Geoffreya Robertsona zestawienie: THE CASE OF THE POPE, 2010 (za³¹cznik) oraz doniesienia niemieckich i brytyjskich mediĂłw. PowoÂłano siĂŞ teÂż na stronĂŞ internetowÂą gottes-suche.de i zamieszczone na niej opracowanie „Sexuelle Gewalt in der katholischen Kirche in den Jahren 1993 bis 2011″ („Przemoc seksualna w KoÂściele Katolickim w latach 1993 …2011″)

http://miziaforum.wordpress.com/2011/05/16/papiez-benedykt-16-oficjalnie-oskarzony-przed-trybunalem-w-hadze-jako-winien-zbrodni-przeciwko-ludzkosc/

********
NaprawdĂŞ bardzo trudno dopatrzeĂŚ siĂŞ etyki , etycznego chrzeÂścijanizmu w tej religii.

Pusto brzmi¹ s³owa g³osz¹ce coœ czemu zaprzeczaj¹ kryminalne czyny. I nie tylko o ten akt kryminalny chodzi, w przesz³oœci dalszej i bli¿szej jest ich mnóstwo. Zatem rozminê³a siê gdzieœ populistyczna zewnêtrznoœÌ z etycznym rdzeniem we wnêtrznoœci , którego nie ma praktycznie od pocz¹tku swojego istnienia.


http://miziaforum.wordpress.com/2011/05/16/papiez-benedykt-16-oficjalnie-oskarzony-przed-trybunalem-w-hadze-jako-winien-zbrodni-przeciwko-ludzkosc/

Co siĂŞ dzieje w koÂściele katolickim?

http://mauricepinay.blogspot.com/2009/12/benedicts-magick-hat.html

http://translate.google.com/translate?hl=pl&sl=en&u=http://mauricepinay.blogspot.com/2009/12/benedicts-magick-hat.html&ei=-ZpwTqLJGqL74QTgxsXKCQ&sa=X&oi=translate&ct=result&resnum=1&ved=0CBoQ7gEwAA&prev=/search%3Fq%3Dhttp://mauricepinay.blogspot.com/2009/12/benedicts-magick-hat.html%26hl%3Dpl%26client%3Dfirefox-a%26hs%3DchU%26sa%3DG%26rls%3Dorg.mozilla:pl:official%26channel%3Ds%26biw%3D1280%26bih%3D612%26prmd%3Dimvns

Czy¿by siê odby³a jakaœ nieoficjalna fuzja ró¿nych opcji?


Kiara :) :)

W zaleÂżnoÂści od tego co staracie siĂŞ ukryĂŚ wiadomym jest kto usiÂłuje ukrywaĂŚ niezaprzeczalne fakty.

Manipulacja informacjom nic nie pomoÂże , bowiem zaistniaÂłe zdarzenia wpisane sÂą w pole morfogenetyczne. Z niego nie da siĂŞ juÂż ich wymazaĂŚ , wstawiĂŚ inne informacje , juÂż nie.
Na szczĂŞÂście.


Kiara :) :)

TrochĂŞ o demonach w odpowiedzi na zadane pytanie.


ÂŻe demony istniejÂą jest prawdÂą  Âże wszyscy egzorcyÂści , ktĂłrzy z nimi walczÂą ale to wszyscy sÂą od nich uzaleÂżnieni to drugi fakt.

Z demonami siĂŞ nie walczy , bo nikt nigdy z nimi niczego nie wygraÂł i nie wygra. KaÂżda walka jest klĂŞskÂą obydwu stron. Ale kaÂżda jedna wzmacnia demony bo wykorzystujÂą one energiĂŞ walki dla siebie , wszystkie negatywne emocje w niÂą wÂłoÂżone  je wzmacniajÂą.

TotalnÂą bzdurÂą jest powiedzieĂŚ iÂż ktoÂś pokonaÂł demona i zmusiÂł do czegoÂś nie ma takiej opcji , bowiem byt niewcielony jest o wiele silniejszy niÂż czÂłowiek w ciele materialnym.

Zazwyczaj sÂą to pakty z tymi istotami , ktĂłre za coÂś z czego mogÂą korzystaĂŚ od czÂłowieka dajÂą mu zÂłudzenie mocy i iluzorycznÂą wÂładzĂŞ nad niÂższymi mocÂą demonami i to wszystko. Zadowolone ludzkie ego ogÂłasza siĂŞ pogromcÂą demonĂłw , ktĂłrym nie byÂł i nie bĂŞdzie czÂłowiek.

Imiona demonĂłw? To juÂż inna kwestia nie podajÂą nigdy prawdziwych imion swoich, NIGDY , to Âże komuÂś powiedziano takie , czy takie ... wcale nie jest dowodem iÂż jest to prawdziwe imiĂŞ demona.
ZresztÂą w ZaÂświatach praktycznie nie uÂżywa siĂŞ imion ( to jest zwyczaj ludzki) tam rozró¿nienie nastĂŞpuje  wy³¹cznie po osobowoÂści energetycznej.

"W³adc¹ " demonów ( je¿eli mo¿na u¿yÌ takiego s³owa) jest tylko ten kto siê ich nie boi , w kim mi³oœÌ ( ta czysta prawdziwa mi³oœÌ , moc jej energii) przekracza swoj¹ wartoœci¹ moc energii demona.

WĂłwczas po przez ten tak aktywnie poszukiwany symbol ( w ksi¹¿ce "Zaginiony symbol) moÂżna dokonaĂŚ chrztu kaÂżdego demona. Jednak tylko i wy³¹cznie gdy energia miÂłoÂści czÂłowieka w nim  ( a nie myÂśli jego o tym Âże tak jest) realnie jest wiĂŞksza od energii demona, jest to jedyny prawomocny sposĂłb , innego nie ma konfrontujÂąc siĂŞ z demonem nie zaistnieje najmniejsze mgnienie strachu!

Czy mistrzowie duchowi pracujÂą z demonami? Nie wiem czy wszyscy , ale znam takich o ktĂłrych wiem iÂż tak.
PrzykÂładem takim jest P.Lucyna ÂŁobos i Ania DoliĂąska to nie Âżaden sekret iÂż Samuel -Enki jest najwiĂŞkszym  i najsilniejszym demonem ciemnej strony.
To nie nim wÂładajÂą te panie a on ich sÂłaboÂściami wkrĂŞcajÂąc je w coraz to nowsze swoje wymysÂły Âżeby czerpaĂŚ energiĂŞ od nich i wszystkich skupionych ludzi przy nich.

ÂŻeby siĂŞ z takich ukÂładĂłw wyrwaĂŚ trzeba mieĂŚ niesamowitÂą wiarĂŞ w siebie i weryfikowaĂŚ niezmiennie kaÂżde jego sÂłowo by zrozumieĂŚ iÂż to tylko gra bytu o energiĂŞ dla siebie.

Cz³owiek trwa w takim uk³adzie gdy nie wierzy w siebie samego , kiedy potrzebuje dowartoœciowania zewnêtrznego , kiedy nie potrafi rozró¿niaÌ dobra od z³a i ufa s³owom miast weryfikowaÌ czyny.
DopĂłki jest mu niezbĂŞdne takie doÂświadczanie wybrane przez siebie za dobre , ta bĂŞdzie.

Czy w Watykanie sÂą demony? AleÂż tak przecieÂż tam gdzie sÂą tacy ludzie jak mnĂłstwo duchownych zajmujÂących siĂŞ walkÂą z nimi sÂą teÂż ci z ktĂłrymi usiÂłujÂą walczyĂŚ.
Gdyby ich tam nie byÂło nie zaistniaÂły by te odwieczne bardzo negatywne zdarzenia , to nie BĂłg wydaje rozkazy zabijania i mĂŞczeĂąstwa innych ludzi , gwaÂłcenia dzieci , korupcji , kÂłamstw i nie uÂżywania prezerwatyw ( Âżeby w mĂŞkach umieraÂły miliony ludzi)  sÂą to dyspozycje legionĂłw zÂła.

Moim zdaniem g³ówne dowództwo si³ ciemnoœci to Watykan , przykre ale tak.

Tak potĂŞÂżne inteligentne Istoty duchowe nim wÂładajÂą od dawien dawna ale po czynach siĂŞ poznaje kto, nie po deklaracjach sÂłownych a po czynach, po ich skutkach w realu.

A skutki w realu wiemy jakie sÂą.


Kiara  :) :)

ps. "Zaginiony symbol" istnieje naprawdĂŞ i naprawdĂŞ ma moc dziaÂłania na demony , przynosi oczekiwany skutek w realu.
Jest tylko jedno ale... nie kaÂżdy ma prawo go uÂżyĂŚ  ( zwyczajnie nie zadziaÂła) , ma prawo tylko jedna osoba , kaÂżdej nastĂŞpnej moÂże byĂŚ przez niÂą przekazywany, ale komu? O tym decyduje wy³¹cznie ta postaĂŚ duchowa , ktĂłrÂą wiĂŞkszoœÌ z nas nazywa Bogiem , StwĂłrca Wszechrzeczy i nikt wiĂŞcej.

Po maÂłu ale oficjalnie.....




Watykan ujawniÂł plan, chce "Âświatowej wÂładzy publicznej"


24 paÂź, 16:05 KT / PAP
Watykan, fot. AFP
Watykan, fot. AFP

Watykan zaapelowaÂł do rzÂądĂłw na Âświecie o reformĂŞ miĂŞdzynarodowego systemu finansowego i monetarnego oraz powoÂłanie "Âświatowej wÂładzy publicznej" zarzÂądzajÂącej finansami. Wezwanie to znalazÂło siĂŞ w dokumencie Papieskiej Rady Iustitia et Pax.

W dokumencie "O reformĂŞ miĂŞdzynarodowego systemu finansowego i monetarnego w perspektywie wÂładzy publicznej o uniwersalnej kompetencji", rozpowszechnionym przez watykaĂąskie biuro prasowe, zawarty jest apel o "multilateralizm" nie tylko w dyplomacji, ale takÂże na rzecz "zrĂłwnowaÂżonego rozwoju i pokoju".

OstrzeÂżono jednoczeÂśnie przed "technokratami", ktĂłrzy ignorujÂą dobro wspĂłlne, oraz "baÂłwochwalstwem rynku".

Wed³ug Papieskiej Rady SprawiedliwoœÌ i Pokój trzeba powróciÌ do "prymatu polityki" nad gospodark¹ i finansami, a tak¿e powo³aÌ "Œwiatowy Bank Centralny". Celem tych wszystkich dzia³aù ma byÌ doprowadzenie do wiêkszej skutecznoœci systemów monetarnych i finansowych i utworzenia "wolnych i stabilnych rynków", kieruj¹cych siê zasadami prawa.

Watykan poÂłoÂżyÂł nacisk na to, Âże "logika nakazuje", by taka Âświatowa wÂładza zarzÂądzajÂąca finansami "miaÂła za punkt odniesienia OrganizacjĂŞ NarodĂłw Zjednoczonych" i byÂła bezstronna.

Wskazano zarazem, Âże przesÂłankÂą reformy systemu finansowego powinien byĂŚ "podzielany przez wszystkich podstawowy zbiĂłr koniecznych zasad zarzÂądzania globalnym rynkiem finansĂłw".

Przy okazji Watykan wyraziÂł przekonanie, Âże z chwilÂą nastania kryzysu MiĂŞdzynarodowy Fundusz Walutowy przestaÂł odgrywaĂŚ rolĂŞ stabilizujÂącÂą Âświatowe finanse.

WÂśrĂłd wymienionych w tekÂście postulatĂłw jest rewizja zasad opodatkowania transakcji finansowych, form rekapitalizacji bankĂłw, takÂże z publicznych pieniĂŞdzy oraz uzaleÂżnienie wsparcia od "zachowaĂą szlachetnych i majÂących na celu rozwĂłj realnej gospodarki".

Poszukiwania ZwykÂłego Bohatera trwajÂą, a my znamy skÂład jury!

Krytycznie watykaùska rada oceni³a to, ¿e strategiê i politykê gospodarcz¹ oraz finansow¹ opracowuje siê "wewn¹trz klubu czy te¿ grup obejmuj¹cych g³ównie kraje bardziej rozwiniête", co stanowi naruszenie wymogu, by reprezentowane by³y tak¿e paùstwa ubo¿sze.

W opinii Rady Iustitia et Pax w obliczu kryzysu potrzebny jest "wysiÂłek tych wszystkich, ktĂłrzy sÂą w stanie oÂświeciĂŚ ÂświatowÂą opiniĂŞ publicznÂą, by pomĂłc jej stawiĂŚ czoÂło temu nowemu Âświatu juÂż nie z lĂŞkiem, lecz z nadziejÂą i w duchu nowej solidarnoÂści".

Ponadto zaapelowano: "Trzeba zmieniÌ nie tylko instytucje, ale tak¿e styl ¿ycia i zapewniÌ lepsz¹ przysz³oœÌ wszystkim narodom".

Na Âświecie "nie zabrakÂło jeszcze gorszej formy nacjonalizmu, zgodnie z ktĂłrÂą paĂąstwo uwaÂża, Âże moÂże w sposĂłb samowystarczalny realizowaĂŚ dobro swych obywateli" - gÂłosi watykaĂąski dokument.

Krytycznie oceniono takÂże postawĂŞ spoÂłeczeĂąstw, ktĂłre "zdolne sÂą zmobilizowaĂŚ ogromne Âśrodki", ale ich "refleksja w wymiarze kulturowym i moralnym pozostaje niewystarczajÂąca", jeÂśli chodzi o realizacjĂŞ celĂłw.

"Nie naleÂży obawiaĂŚ siĂŞ proponowania nowych rozwiÂązaĂą, nawet jeÂśli mogÂą one zdestabilizowaĂŚ rĂłwnowagĂŞ poprzednich siÂł, ktĂłre dominujÂą nad najsÂłabszymi" - stwierdzili autorzy dokumentu z Watykanu. Z niepokojem odnotowali, Âże kryzys doprowadziÂł do wzrostu nierĂłwnoÂści na Âświecie, co stanowi zagroÂżenie dla pokoju.


http://wiadomosci.onet.pl/swiat/watykan-ujawnil-plan-chce-swiatowej-wladzy-publicz,1,4888936,wiadomosc.html

Co prawda nie jest to wiadomosc z zycia KK w Polsce ale w Niemczech.Powoli kurtyna sie podnosi.

Tu Koœció³ katolicki zarabia na pornografii i satanizmie

Niemcy Koœció³ katolik biskup wydawnictwo ksi¹¿ka pornografia erotyka moralnoœÌ zarobek
Tu Koœció³ katolicki zarabia na pornografii i satanizmie mat. prasowe

Skandal w Niemczech.

NajwiĂŞksze niemieckie wydawnictwo "Weltbild" ma w swoim katalogu online ponad 2,5 tysiÂąca powieÂści erotycznych. Nie byÂłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, Âże w 100 proc. naleÂży ono do niemieckiego KoÂścioÂła katolickiego - informuje businessinsider.com.

KO¦CIÓ£ INWESTUJE W PORNO. TA ZARABIA MILIONY>>

Niemiecki Koœció³ jest w³aœcicielem wydawnictwa od 30 lat. Jednak ma³o kto zdawa³ sobie z tego sprawê. Bomba wybuch³a dopiero w tym miesi¹cu, gdy specjalistyczne pismo, poœwiêcone rynkowi wydawniczemu, opublikowa³o raport o sprzeda¿y ksi¹¿ek erotycznych.

ZOBACZ, ILE ZARABIA KO¦CIÓ£ W POLSCE>>

Poczynania "WeltBild budzi³y niepokój wielu katolików ju¿ 10 lat temu. Zwracali oni uwagê swoim hierarchom, ¿e taka dzia³alnoœÌ nie przystoi biskupom. W 2008 roku przes³ali nawet na ich rêce raport dotycz¹cy dzia³alnoœci wydawnictwa. Teraz wiêkszoœÌ z biskupów nie przyznaje siê nawet do jego otrzymania.

Roczny przychód "Weltbild", który oprócz erotyki ma tak¿e w swojej ofercie - jak informuje niemiecki "Die Welt" - ksi¹¿ki z dziedziny ezoteryki, wydawnictwa satanistyczne a nawet skrytykowany przez Watykan "Kod Leonarda da Vinci" Dana Browna, wynosi 1,7 mld euro rocznie. Ma te¿ 20-proc. udzia³ w sprzeda¿y ksi¹¿ek online, co stawia je na drugim miejscu za Amazon.com.

To jednak nie wszystkie "grzechy" niemieckich hierarchów. Niemiecki Koœció³ ma bowiem tak¿e 50 proc. udzia³ów w innym wydawnictwie, które równie¿ wydaje ksi¹¿ki erotyczne - Droemer Knaur.

WB


www.sfora.pl

Niesamowite, znowu Watykan jest uwiklany w paskudne historie. Rafaela

                                       

                                   Tajemnicze porwanie w Watykanie - jest szansa na rozwiÂązanie zagadki?
PAP | dodane (06:50)

RozwiÂązanie najwiĂŞkszej kryminalnej zagadki ostatnich dekad we WÂłoszech, czyli porwania 15-letniej cĂłrki pracownika Watykanu Emanueli Orlandi w 1983 r., znajduje siĂŞ za SpiÂżowÂą BramÂą - ogÂłosili Âśledczy. Ich zdaniem w Watykanie sÂą ludzie znajÂący kulisy sprawy.

Od blisko 30 lat badane sÂą rozmaite wÂątki tego niewyjaÂśnionego znikniĂŞcia mÂłodej WÂłoszki w biaÂły dzieĂą na ulicy w Rzymie.
W ostatnich latach jako najmocniejszÂą wskazuje siĂŞ hipotezĂŞ, Âże dziewczynĂŞ uprowadziÂł cieszÂący siĂŞ ponurÂą sÂławÂą, potĂŞÂżny rzymski gang Banda della Magliana, prawdopodobnie - jak siĂŞ przypuszcza - by zastraszyĂŚ kogoÂś w Watykanie czy teÂż w ramach okrutnych porachunkĂłw.

Prokuratura ponownie zajmuje siê t¹ spraw¹ od 2009 roku. Stwierdzaj¹c, ¿e tajemnice zwi¹zane z porwaniem znaj¹ osobistoœci watykaùskie, potwierdzi³a to, co publicznie mówi od lat rodzina Emanueli Orlandi. Jej brat Pietro g³osi, ¿e s¹ osoby w Watykanie, które wiedz¹, co sta³o siê jego siostr¹. Dlatego najbli¿si nigdy nieodnalezionej dziewczyny pisali wielokrotnie petycje do Watykanu i samego Benedykta XVI prosz¹c o dog³êbne zbadanie tej sprawy i ujawnienie prawdy. Niedawno brat Emanueli urz¹dzi³ pod tymi w³aœnie has³ami pikietê na placu œw. Piotra podczas papieskiej modlitwy Anio³ Paùski.

Ani Watykan, ani papieÂż nie zareagowali nigdy na apele Pietro Orlandiego. Stolica Apostolska nie skomentowaÂła teÂż obecnego stanowiska rzymskiej prokuratury.

- OczekujĂŞ odpowiedzi z Watykanu, to milczenie staje siĂŞ kÂłopotliwe - oÂświadczyÂł brat porwanej.

Innym gor¹co dyskutowanym we W³oszech w¹tkiem sprawy jest szukanie odpowiedzi na pytanie, jak mog³o dojœÌ do tego, ¿e zabity w 1990 roku w porachunkach boss Bandy Magliana Enrico De Pedis, zamieszany wed³ug œledczych w uprowadzenie Orlandi, zosta³ pochowany z honorami w rzymskiej bazylice œwiêtego Apolinarego.

UsuniĂŞcia jego grobowca domagajÂą siĂŞ liczne Âśrodowiska we WÂłoszech. Ostatnio wÂłoskie Ministerstwo Spraw WewnĂŞtrznych ustaliÂło, Âże zgodĂŞ na przeniesienie szczÂątkĂłw De Pedisa jako "dobrodzieja KoÂścioÂła" z cmentarza w Wiecznym MieÂście do bazyliki wydaÂł wikariat Rzymu oraz wÂładze miejskie.

(kab)  http://wiadomosci.wp.pl/wid,14382815,wiadomosc.html?ticaid=1e34b

..................................................

                                                 USA oskarÂża Watykan: "JesteÂście pralniÂą brudnych pieniĂŞdzy"!

Raport sygnowany przez amerykaùski Departament Stanu wskazuje listê 68 paùstw, które mog¹ byÌ potencjaln¹ "pralni¹ brudnych pieniêdzy". Tê niechlubn¹ listê Amerykanie sporz¹dzaj¹ co roku, a do jej tradycyjnych bywalców nale¿¹ m.in. Korea Pó³nocna, Jemen i Algieria. Do aktualnego raportu trafi³a m. in. Stolica Apostolska. Co - zdaniem amerykaùskich polityków - zadecydowa³o o umieszczeniu Watykanu na tej liœcie?

Przede wszystkim - "olbrzymie sumy pieniêdzy, wp³ywaj¹ce w postaci darowizn" i nie do koùca przejrzyste sposoby ich ksiêgowania. Cytowany przez portal france24 anonimowy przedstawiciel Departamentu Stanu wyjawi³, ¿e: - Stolica Apostolska nara¿ona jest na dzia³anie zorganizowanych grup przestêpczych, poniewa¿ z ca³ego œwiata sp³ywaj¹ do niej ogromne sumy pieniêdzy. Amerykaùski urzêdnik doda³ te¿, ¿e Watykan wprowadzi³ w tym roku mechanizmy, które maj¹ na celu zwiêkszenie fiskalnej przejrzystoœci - trzeba bêdzie jednak poczekaÌ co najmniej rok, aby sprawdziÌ ich skutecznoœÌ.

http://niewiarygodne.pl/kat,1017181,title,USA-oskarza-Watykan-Jestescie-pralnia-brudnych-pieniedzy,wid,14320261,wiadomosc.html

JAKIEJ PRAWDY CHCECIE........



https://www.youtube.com/watch?v=4zk1PwfavcI



Kiara.

chanell na innym forum.

ByĂŚ moÂże istoty ktĂłre nazywamy Reptilianami to wÂłaÂśnie oni ? Tylko niby dlaczego przed wiekami ,wybudowali te wszystkie wspaniaÂłe kamienne miasta,potem je opuÂścili a teraz stojÂą puste ? CoÂś w tym jest songo ,coÂś w tym jest ! My pewnie nigdy siĂŞ nie dowiemy.Jedno jest pewne : Watykanem rzÂądzÂą bezwzglĂŞdne istoty ludzkie.

RACZEJ ZACZNIJMY SIÊ ZASTANAWIAÆ NAD ENERGETYCZN¡ ROL¡ RELIGII, CZYLI SKUTKIEM JEJ ISTNIENIA ... a nastêpnie , komu jest potrzebna i niezbêdna ta energia... ( bo zasada jest ca³y czas jedna i ta sama, JAK NIE WIESZ O CO CHODZI TO CHODZI O ENERGIÊ !!!!)

Zatem , energia, energia, i jeszcze raz ENERGIA ¯YCIA Z KTÓREJ S¡ OGRABIANI LUDZIE JEST CELEM ISTNIENIA RELIGII I KONCERNÓW EKONOMICZNYCH TYPU WATYKAN.
W zamian za to ludzie bĂŞdÂący w jego strukturach otrzymujÂą ochÂłapy i substytuty niezapasajÂące ich emocje i rozbuchane EGO, typu wÂładza , kasa i seks.

Komu jest potrzebna energia ¿ycia cz³owieka, czyli orgon obni¿ony przez Cz³owieka i jego emocjonalne prze¿ycia do niezbêdnego dla tych istot potencja³u? Tylko temu kto sam tego zrobiÌ nie mo¿e , nie potrafi a dziêki tej energii ma mo¿liwoœÌ istnienia.

Zatem w Watykanem wcale nie wpadaj¹ Reptylianie jako gatunek ( reptylanie to forma cia³ materialnych u¿ywana przez Energie wcielaj¹ce siê w nie w bardzo odleg³ej przesz³oœci , ale jeszcze równie¿ w niej u¿ywana jako gasn¹ca rasa, identycznie jak u nas Australijscy Aborygeni), Watykanem w³adaj¹ SYNTETYKI !!! im i tylko im niezbêdna jest do istnienia LUDZKA ENERGIA ¯YCIA o niskim potencjale oparta , na strachu , bólu , cierpieniu i œmierci. Co doskonale uzyskuj¹ swoj¹ perfekcyjn¹ polityk¹ œwiatow¹ oraz wymuszanymi zasadami religijnego podporz¹dkowania sobie œwiadomoœci Ludzi i ich uczuÌ, narzucanie im stylu ¿ycia , zastraszane i niszczenie wiedzy, przejêcie dawnych œwi¹tyù ( najwy¿szych uniwersytetów wszelakiej wiedzy) i zast¹pienie ich domami kultowymi dla stworzonego sztucznie "BOGA", któremu w wieloœci rytua³ów przekazuje siê energiê ¯ycia CZ£OWIEKA .
Czy ma³o mamy jeszcze dowodów potwierdzaj¹cych przez wieki nasze odkrycia? Ta rasa nie ma DNA , które ³¹czy siê z LUDZKIM , bo wszystko jest u nich oparte na syntetycznych przetworzeniach natury i energii elektrycznej , a nie elektromagnetycznej! zatem trzeba dla nich obni¿aÌ energiê elektromagnetyczn¹ do potencja³u elektrycznego.

WracajÂąc do ciaÂł materialnych ktĂłre uÂżywajÂą.... ;) :lol: :lol: :evil: sÂą to idealni kopiÂści, skopiowaĂŚ mogÂą KAÂŻDE ciaÂło i w nim siĂŞ pokazaĂŚ, WÂŁASNYCH NIE POSIADAJÂĄ SÂĄ WIÂĄZKÂĄ ENERGII W POSTACI PROGRAMU !!!
Zatem wykorzystujÂą bardzo dobrze Ludzkie lĂŞki i grajÂą nimi manifestujÂąc dawne formy jako zagroÂżenie oraz agresorĂłw z kosmosu, ktĂłrymi sÂą oni sami.
Bez problemu manipulujÂą ÂświadomoÂściÂą wiĂŞkszoÂści ludzi, blokujÂąc fizyczne i mentalne funkcje organizmu , uÂżywajÂą technik tele..... ale to caÂły czas sÂą Syntetyki, ktĂłrych dowĂłdztwo jest we wszystkich sÂłuÂżbach specjalnych na ziemi !!!! Dlatego nie ma takiej , ktĂłrej gĂłra nie wiedziaÂła by o poczynaniach innych. wszystkie sÂą pod jednym zarzÂądem tej samej opcji , ale nieÂświadome tego walczÂą miedzy sobÂą o swoje priorytety. na ziemi jest jeden wielki bajzel z powodu nieÂświadomoÂści, naiwnoÂści i niedojrzaÂłoÂści emocjonalnej specjalnie wybieranych na te funkcje TAKICH ludzi, bo moÂżna nimi bez problemu wÂładaĂŚ.

Zatem pomaÂłu wypÂływa z Watykanu tak idealnie przez wieki ukrywana prawda iÂż wÂładzĂŞ w nim sprawujÂą SYNTETYKI !!!!! Z czym zgadzam siĂŞ po analizie skutkĂłw ich dziaÂłaĂą przez 2000 lat.

Zatem zgadzam siĂŞ z tÂą informacja, ktoÂś w koĂącu zdecydowaÂł siĂŞ na ujawnienie tego faktu!

    Doradca Banku ÂŚwiatowego oÂświadcza, Âże Watykanem rzÂądzi druga rasa inteligentnych istot na Ziemi


Tylko ¿e oni nie s¹ inteligentni , to nie prawda, wykorzystuj¹ perfekcyjnie inteligencje i wiedzê LUDZI w swoich bardzo szybkich komputerowych analizach i t¹ informacj¹ pogrywaj¹ w obliczu zdumionego Cz³owieka. Od tysiêcy lat eksperymentuj¹ na Ludziach , zarówno w sferze naszej fizycznoœci , jak i uczuciowoœci, której nie rozumiej¹ i nie zrozumiej¹ z powodu nie posiadania uczuÌ. ale wykorzystuj¹ Ludzk¹ empatiê w grze przeciw nam. ObrzydliwoœÌ ostatniego stopnia , w której niestety wiêkszoœÌ Ludzi dala siê uwiêziÌ.

Jedynym sposobem uwolnienia siê od tych wszystkich syntetyków , jest podwy¿szenie osobistej wibracji przez LudzkoœÌ ( czytaj wy¿szy poziom uczuÌ i bardziej etyczne i prawe ¿ycie ) , zrozumienie faktu i¿ my LUDZIE miêdzy sob¹ nie mamy ¿adnych wrogów !
Ale jesteœmy niewolnikami stworzonego przez syntetyki systemu , blokuj¹cego nasz rozwój dla ograbiania nas z energii ¿ycia, zatem tworzy siê prawa i warunki ¿ycia utrzymuj¹ce strach , niski poziom ¿ycia i nienawiœÌ miêdzy nami.

Zatem uwaÂżam iÂż Karen Hudes mĂłwi prawdĂŞ, staÂła siĂŞ jednak bardzo niewygodna , zdradziÂła system, odkryÂła rzeczy , ktĂłre i tak juÂż sÂą praktycznie odkryte , poniewaÂż sÂą bardzo niesamowite sÂą wprost nie do uwierzenia.
Jednak w bardzo szybkim czasie du¿o wiêcej ludzi odwa¿y siê je ujawniæ , bo to jest KONIEC CZASÓW tej perfidii.

World Bank Scandal & JFK killed over Gold Backed Dollars - Kare

https://www.youtube.com/watch?v=JcwnbQzNz9Q




Kiara.


ps Nefertiti/ Nefertete miaÂła normalna ludzkÂą gÂłowĂŞ, korona dwĂłch EgiptĂłw ( Dolnego i GĂłrnego) miaÂła specyficzny ksztaÂłt nadajÂący gÂłowie inny wyraz na malowidÂłach, powodujÂące mylne  wraÂżenie innoÂści gÂłowy.

(https://scontent-a-fra.xx.fbcdn.net/hphotos-prn1/t1.0-9/q71/s480x480/1012873_829408177073626_1378610074_n.jpg)


obrzydlistwo ostatniej klasy , zboczeĂącĂłw , i dewiantĂłw seksualnych, ktĂłrzy stworzyli sobie furtkĂŞ wyniosÂłoÂści dla swoich psychicznych odchyÂłek !!!!!!

fuj , fuj , fuj !!!!!


Kiara.

Prawdziwe Oblicze KoÂścioÂła


MiĂŞdzynarodowe prawo zwyczajowe TrybunaÂł SprawiedliwoÂści: Sprawa nr 1 - LudobĂłjstwo w ​​Kanadzie
Czym jest MiĂŞdzynarodowe prawo zwyczajowe TrybunaÂł SprawiedliwoÂści?
Czym jest MiĂŞdzynarodowy TrybunaÂł do Zbrodni KoÂścioÂła i paĂąstwa? (ITCCS)
Pilna wiadomoœÌ
WspĂłlny podrĂŞcznik Szkolenia Prawo wspĂłlnotowe

Temat nawigacji
← Poprzedni NastĂŞpny →
"Widzia³em Joseph Ratzinger zamordowaÌ ma³¹ dziewczynkê": Na w³asne oczy w 1987 rytualnej ofiary potwierdza uwagê Toos Nijenhuisa Holandii
WysÂłany 28 paÂździernika 2013

Global Media Doradczy z MiĂŞdzynarodowym TrybunaÂłem do zbrodni KoÂścioÂła i paĂąstwa (ITCCS) i jej Dyrekcja Centralna, Bruksela

"Widzia³em Joseph Ratzinger zamordowaÌ ma³¹ dziewczynkê":
Naoczny Âświadek do 1987 rytualnej ofiary potwierdza uwagĂŞ Toos Nijenhuisa Holandii

Nowe dowody winy Watykanu z proÂśbÂą wÂłoskich politykĂłw do konfrontacji papieÂża Franciszka jako nastĂŞpny przypadek jest sÂąd ogÂłosiÂł Common Law - papiestwo odwet ze Âświatowymi "Black Ops" Ataki na ITCCS

AktualnoÂści Podsumowanie i Aktualizacja z ITCCS Central, Bruksela

PoniedziaÂłek, 28 paÂździernika 2013

Œciganie z jeszcze innym papie¿a podszed³ bli¿ej do rzeczywistoœci w tym miesi¹cu, jak w³oscy politycy zgodzili siê wspó³pracowaÌ z ITCCS w dzia³aniu s¹du powszechnego prawa wobec papiestwa za jego haboring z poszukiwanym zbiegiem z wymiarem sprawiedliwoœci: obalony papie¿a Benedykta Joseph Ratzinger.

Umowa weszÂła po nowy Âświadek potwierdziÂł zaangaÂżowanie Ratzingera w rytualnej ofierze dzieci w Holandii w sierpniu 1987 roku.

"WidziaÂłem Joseph Ratzinger zamordowaĂŚ dziewczynkĂŞ na francuskiego zamku jesieniÂą 1987" stwierdziÂł Âświadek, ktĂłry byÂł regularnym uczestnikiem tortur i kult rytualnego zabijania dzieci.

"To by³o brzydkie i straszne, i tak siê nie sta³o tylko raz. Ratzinger czêsto uczestniczy³. On i (holenderski katolicki kardyna³) Alfrink i (Bilderberger za³o¿yciel) Ksi¹¿ê Bernhard by³y jednymi z bardziej znanych ludzi, którzy brali udzia³. "

Ten nowy Âświadek potwierdza uwagĂŞ Toos Nijenhuisa, holenderskiego kobieta, ktĂłra weszÂła na gieÂłdĂŞ w dniu 8 maja z jej relacji naocznego Âświadka z podobnych przestĂŞpstw z udziaÂłem Ratzinger Alfrink i Bernhard. (Patrz: http://youtu.be/-A1o1Egi20c )

https://www.youtube.com/watch?v=-A1o1Eg ... e=youtu.be

mo¿na w³¹czyÌ t³umaczenie.

Wkrótce po jego rezygnacji ze stanowiska historycznego w lutym 11 Joseph Ratzinger zosta³ skazany za zbrodnie przeciwko ludzkoœci w dniu 25 lutego 2013 r. z siedzib¹ w Brukseli Miêdzynarodowej Wspólnej ustawy Trybuna³u Sprawiedliwoœci, a obywatele globalnej nakaz aresztowania zosta³ wydany przeciwko niemu. Od tamtej pory unikn¹³ aresztowania w Watykanie pod dekretem obecnego papie¿a Franciszka.

Surfowanie tego nowe dowody wspó³udzia³u w zabójstwie dziecka Watykaùski sk³oni³y grupê w³oskich polityków, aby zgodziÌ siê na wspó³pracê z ITCCS w konfrontacji papiestwo z przypadku wspólnego s¹d wobec obecnego papie¿a Franciszka, Jorge Bergoglio, jego zadaszenie Ratzingera i jego w³asny wspó³udzia³ w zbrodniach wojennych. Politycy byli w zamkniêtych negocjacji z przedstawicielami ITCCS od September 22.

"Patrzymy na zmiany, jeÂśli nie zniesienia TraktatĂłw LateraĂąskich naszego kraju z Watykanu, ktĂłrego dziaÂłania w ukrywanie gwaÂłcicieli dziecko z pewnoÂściÂą speÂłniajÂą definicji miĂŞdzynarodowej organizacji przestĂŞpczej, zgodnie z prawem miĂŞdzynarodowym", powiedziaÂł rzecznik prasowy jednego z politykĂłw.

W odpowiedzi, w tym samym tygodniu, 7 paŸdziernika, kiedy te nowe zarzuty powierzchowne, Watykan rozpocz¹³ seriê ataków na grupy ITCCS Europy zaanga¿owanych w dokumentowanie zaanga¿owania Koœcio³a w kultowej mord rytualny.

Wyp³acone pracownicy sabotowa³ ITCCS pracowaÌ w Holandii i Irlandii w ci¹gu tego tygodnia, a 14 paŸdziernika, g³ówn¹ strona ITCCS zosta³a zniszczona przez samych dywersantów.

ród³a polityczne w Rzymie wykaza³y, ¿e ataki te zosta³y op³acone, a koordynowany przez Urz¹d agencji szpiegowskiej Watykaùskiego, znanego jako "Œwiêtego Przymierza" lub podmiotu stowarzyszonego, a jego "brudne ops" Prezydium, Sodalitium Pianum, z siedzib¹ w Rzymie w 1913. Udzia³ tak¿e agentów papieskiego nuncjusza do Holandii, abp AndrÊ Dupuy, którzy sprawili, ¿e bezpoœredni kontakt z dwóch sabota¿ystów, "Mel i Richard Ve", i arcybiskupa Dublina, Diarmuid Martin, który równie¿ zap³aconej ³apówki zak³óciÌ ITCCS pracy w Irlandii.

"OczywiÂście Watykan panikowaĂŚ. To jest dobry znak "skomentowaÂł ITCCS Pole Sekretarza Kevin Annett dzisiaj z Nowego Jorku.

"Fala politycznych przesun¹³ przed koœcio³em, a to ju¿ nie jest to mo¿liwe dla zabójcy dziecka w szaty, aby ukryÌ siê za Traktatem Lateraùskim. W agonii, hierarchia koœcielna jest za pomoc¹ zwyk³ych metod jego k³amstw i dezinformacji do przesuniêcia punktu ciê¿koœci z w³asnej winy w sprawach karnych. "

W odpowiedzi na ten przeÂłom i do ponownych atakĂłw na swojej pracy, Dyrekcja Centralna ITCCS w Brukseli dzisiaj zÂłoÂżyÂł nastĂŞpujÂące oÂświadczenie do mediĂłw Âświatowych oraz jej filii na dwudziestu szeÂściu krajach:

1. W listopadzie nasza sieÌ bêdzie zwo³aÌ konferencjê prasow¹ w globalnej Rzymie z w³oskich polityków, aby og³osiÌ nowy etap naszej kampanii disestablish œwieckiej w³adzy Watykanu. Kampania ta bêdzie obejmowaÌ uruchomienie nowego dzia³ania s¹du powszechnego prawa wobec obecnego papie¿a Franciszka i jego œrodki do wspó³udzia³u w zbrodni przeciwko ludzkoœci i kultowego mord rytualny.

2. W celu zabezpieczenia tych wysi³ków, naszej g³ównej witryny w http://www.itccs.org zosta³ odrestaurowany i zabezpieczony nowych zabezpieczeù. Ponadto, od tej pory, wszystkie sekcje ITCCS bêdzie dzia³aÌ pod oficjalnym Karty wszyscy cz³onkowie musz¹ podpisaÌ i przysiêgam. Kopia tej karty zostanie zamieszczona w itccs.org i rozes³any do wszystkich naszych sekcji.

3. W celach informacyjnych, naszym byÂłym terenie telewizji w http://www.itccs.tv zostaÂł zaatakowany i zajĂŞty przez pÂłatnych agentĂłw znanych aliasĂłw "Mel i Richard Ve", ktĂłrzy sprawujÂą zamierzonego opozycji do ITCCS oczerniaĂŚ naszÂą pracĂŞ i dobre nazwa Kevin Annett, nasz sekretarz pola. Ani "Mel i Richard Ve" ani strona itccs.tv sÂą powiÂązane z ani w jakikolwiek sposĂłb reprezentowaĂŚ ITCCS.

4. Jorge Bergoglio (alias papieÂż Franciszek) i inni przedstawiciele Watykanu sÂą obecnie przedmiotem dochodzenia karnego dla haniebnych przestĂŞpstw zwiÂązanych z handlem, torturowanie i zabijanie dzieci. Zalecamy wszystkim osobom, do powstrzymania siĂŞ od pomocy Bergoglio i jego agentĂłw pod rygorem skrĂłconej skazania za udziaÂł w zmowie przestĂŞpczej sprawdzonego emanujÂącej z Kurii i UrzÂąd Biskupa Rzymskiego.

Proszê zachowaÌ czujnoœÌ na kolejne zapowiedzi i dzia³aù.

Ten komunikat zostaÂł wydany w dniu 28 paÂździernika 2013 r. w Dyrekcji Centralnej MiĂŞdzynarodowego TrybunaÂłu do Zbrodni KoÂścioÂła i paĂąstwa w Brukseli, Belgia.

Kontakt: itccscentral@gmail.com

http://www.itccs.org

https://www.youtube.com/watch?v=UeOGdivRKhQ

Ten wpis zosta³ opublikowany w Koœciele katolickim , W³oszech , Jorge Bergoglio , Joseph Ratzinger , Kevin Annett , papie¿a Benedykta XVI , papie¿a Franciszka First , Rev Kevin Annett , Ritual Murder dzieci , Koœcio³a katolickiego , Toos Nijenhuisa , Watykanu i doda³ abp AndrÊ Dupuy , Koœció³ katolicki , Diarmuid Martin , Joseph Ratzinger , Kevin Annett , Mel i Richard Ve , papie¿a Benedykta , papie¿ Franciszka , Franciszka pierwszego papie¿a , Papie¿ Ratzinger , ksi¹¿ê Bernhard , Rev Kevin Annett , Ritual Murder dzieci , Koœció³ rzymskokatolicki , satanizm , Watykan przez administratora . Dodaj do ulubionych permalink .


http://translate.google.pl/translate?hl ... 6bih%3D540



http://itccs.org/2013/10/28/i-saw-josep ... f-holland/




Kiara.

cd....

Zaledwie kilka lat wczeœniej, w 2003 roku, siostra Bernadetta otrzyma³a zabrzaùsk¹ Nagrodê œw. Kamila. "Kocham dzieci, serce mi pêka, kiedy widzê, ¿e s¹ opuszczone i smutne, wiem, ile dla nich znaczy uœmiech i ciep³e s³owo" - mówi³a w wywiadzie dla lokalnej gazety. Z artyku³ów w zabrzaùskiej prasie wynika³o, ¿e siostra by³a cenionym pedagogiem, który poœwiêci³ ¿ycie dla dobra wychowanków.

- Do czasu ujawnienia sprawy z placówki, a tak¿e ze szkó³, do których chodz¹ jej podopieczni, nie p³ynê³y niepokoj¹ce sygna³y, a Agnieszka F. zwana siostr¹ Bernadett¹ zosta³a nawet wyró¿niona przez lokaln¹ spo³ecznoœÌ - zapewnia³ w trakcie procesu rzecznik kuratorium w Katowicach Piotr Zaczkowski.

OkazaÂło siĂŞ teÂż, Âże do 2007 roku nie byÂło w oÂśrodku Âżadnej kontroli z kuratorium .

Kuratorzy tÂłumaczyli, Âże za kontrolĂŞ odpowiada tylko zakon. Po sprawdzeniu przepisĂłw, takÂże zapisĂłw konkordatu, prokuratura w Gliwicach potwierdziÂła, Âże instytucje Âświeckie nie mogÂą ingerowaĂŚ w kontrolĂŞ sprawowanÂą przez zakon nad oÂśrodkiem.

Katoliczki i diabeÂł

Jednym ze ÂświadkĂłw w procesie byÂła nauczycielka Zofia WÂłodarska ze SzkoÂły Podstawowej nr 8 w Zabrzu, ktĂłra jako jedyna zareagowaÂła na proÂśby jednego z wychowankĂłw, PawÂła, aby zabraĂŚ go z oÂśrodka.

- Pawe³ zosta³ do nas przeniesiony w 2006 roku ze Szko³y nr 13 w Zabrzu. Mia³ za du¿e ubranie, by³ brudny, podenerwowany, dzieci siê z niego naœmiewa³y - opowiada mi Zofia W³odarska. - Mówi³, ¿e siostry zamykaj¹ go na noc z dwójk¹ ch³opaków, którzy go gwa³c¹. Powtarza³, ¿e siê zabije. Po moim zg³oszeniu zosta³ przeniesiony do interwencyjnej placówki wychowawczej - Centrum Wsparcia Kryzysowego Dzieci i M³odzie¿y. PóŸniej okaza³o siê, ¿e wszystko, co mówi³, by³o prawd¹. Pawe³ w ci¹gu nastêpnych kilku lat bardzo siê zmieni³. By³ zadbany, uwa¿ny, dzieci go polubi³y. To by³a najwiêksza przemiana, jak¹ do tej pory widzia³am.

Jedna z zabrzaĂąskich nauczycielek opowiada teraz, Âże gdy o procesie byÂło juÂż gÂłoÂśno, jej koleÂżanki z pokoju nauczycielskiego tak komentowaÂły sprawĂŞ: "To konflikt wiary. Jestem katoliczkÂą i nie bĂŞdĂŞ donosiĂŚ na siostry zakonne. Innym teÂż odradzam".

"Siostra Bernadetta ma wpÂływy, byÂła nie do ruszenia przez kilkadziesiÂąt lat. Na pewno zostanie i dzieci bĂŞdÂą miaÂły jeszcze gorzej".

"Siostra i tak do wiĂŞzienia nigdy nie pĂłjdzie. Po co dzieci majÂą przez to przechodziĂŚ".

"Nie wiadomo, z czym musia³y mierzyÌ siê te wychowawczynie. Siostra Bernadetta jest mi³¹, delikatn¹ osob¹. A to s¹ dzieci alkoholików, narkomanów. Przecie¿ w takim dziecku, nawet jak ma trzy lata, mo¿e tkwiÌ diabe³".

Psychotropy

Z dokumentacji medycznej Poradni Neurologicznej i Psychologicznej w Zabrzu wynika, ¿e podczas pobytu w Oœrodku Sióstr Boromeuszek Pawe³ by³ leczony na zaburzenia zachowania i nadpobudliwoœÌ. Siostry podawa³y mu leki. W 1999 roku dozna³ zatrucia lekami psychotropowymi i w stanie œpi¹czki przewieziono go do szpitala. U lekarzy ze szpitala ten fakt nie wzbudzi³ podejrzeù. Siostry nie poinformowa³y o tym zdarzeniu lekarza, który leczy³ ch³opca w poradni.

Pawe³ ma dziœ 22 lata. Tak opowiada mi o latach w oœrodku: - Do oœrodka trafi³em po jednej z imprez u rodziców. Mia³em 1,5 roku. Siostry mówi³y: >>twoja stara jest nic niewarta, jesteœ debilem, u³omem, gnojem<<. Bi³y za wszystko. Najgorzej, jeœli zsika³eœ siê do ³ó¿ka w nocy albo by³eœ g³oœno. Lubi³y bezwzglêdn¹ ciszê. Czasem prosi³y starszych ch³opaków o pomoc. >>Dajcie im nauczkê<< - mówi³y. Wtedy prowadzili nas na gwiazdê. Tak mówiliœmy na strych z gwiazd¹ na pod³odze. Ch³opcy nas tam rozbierali, bili, do krwi. Siostry patrzy³y.

KaÂżdy byÂł bity, ale jeÂśli kogoÂś bito wczeÂśniej w domu, to nawet nie myÂślaÂł, Âże to coÂś zÂłego. Co kilkuletnie dziecko moÂże wiedzieĂŚ na temat zÂła? Czasem siostra Bernadetta tak mnie pobiÂła, Âże nie mogÂłem chodziĂŚ do szkoÂły. Raz wziĂŞÂła drewniany wieszak. BiÂła po caÂłym ciele. JuÂż nie pamiĂŞtam, za co. Ale najgorsze byÂły uderzenia w gÂłowĂŞ. Tak jakby chciaÂła dostaĂŚ siĂŞ do Âśrodka. Musieli mi zszyĂŚ rany, wiĂŞc siostry wziĂŞÂły mnie do szpitala i tÂłumaczyÂły lekarzowi, Âże siĂŞ przewrĂłciÂłem.

Pierwszy raz przyszli do mnie w nocy, jak mia³em szeœÌ lat. Spa³em i rozebra³ mnie starszy ch³opak, kaza³ mi ró¿ne rzeczy zrobiÌ. Od razu powiedzia³em siostrze Bernadetcie i bardzo siê ba³em, bo siostra nie zareagowa³a. PóŸniej zaczêli do mnie przychodziÌ inni wychowankowie. Pytali, czy ch³opacy ju¿ mi to robili. Powiedzieli, ¿e im te¿. Nikt siê tym nie zaj¹³. Wiêc zajêliœmy siê sob¹ sami. Siostry musia³y reagowaÌ na nasze próby samobójcze. Na³yka³em siê najsilniejszych psychotropów, zadzwoni³y po karetkê. W szpitalu mówi³y póŸniej: "myœla³, ¿e to cukierki". Najdziwniejsze, ¿e ich t³umaczenia nie mia³y sensu, a wszyscy wierzyli.

PowiedziaÂłem o gwaÂłtach do nauczycielki. MĂłwiÂła, Âże to sprawdzi. A potem zobaczyÂłem, jak rozmawia z siostrÂą BernadettÂą na zebraniu. ÂŚmiaÂły siĂŞ, ÂżartowaÂły. CzuÂłem siĂŞ przyparty do muru. Tak jakbym wybieraÂł miĂŞdzy ÂśmierciÂą a Âżyciem w oÂśrodku.

ByÂł taki jeden z braci. Silny. On zmuszaÂł wielu. Siostry zamykaÂły mnie z nim i jego bratem w pokoju na klucz. To jest taki strach, Âże juÂż nie moÂżesz myÂśleĂŚ ani czuĂŚ. ProsiÂłem siostrĂŞ BernadettĂŞ, aby mnie przeniosÂła, bo mnie dotykajÂą. Teraz myÂślĂŞ tylko, Âże Pan BĂłg ma jej duÂżo do wybaczenia. Bo tego, co siĂŞ tam wydarzyÂło, nie da siĂŞ opowiedzieĂŚ. PrĂłbujĂŞ to ubraĂŚ w sÂłowa, ale trzeba przeÂżyĂŚ, Âżeby zrozumieĂŚ.

MyÂślĂŞ, Âże ludzie widzieli tylko habit, a trzeba widzieĂŚ serce. Ona go nie ma. Dla mnie to uosobienie zÂła. Najbardziej siĂŞ bojĂŞ, Âże takich wychowawcĂłw moÂże byĂŚ wiĂŞcej.

Na moje proÂśby zareagowaÂła dopiero pani Zofia WÂłodarska, gdy w 2006 roku przeniesiono mnie do SzkoÂły nr 8 w Zabrzu. UwierzyÂła mi. ZgÂłosiÂła sprawĂŞ do prokuratury, zostaÂłem zabrany z oÂśrodka. Tylko dziĂŞki niej ÂżyjĂŞ. PytaÂła, jak siĂŞ czujĂŞ, co u mnie. ChwaliÂła. ChciaÂłbym mieĂŚ takÂą matkĂŞ.

Jak juÂż wyszedÂłem z oÂśrodka, to sam o sobie nie myÂślaÂłem dobrze. W nocy wszystkie historie wracaÂły. Kilka lat temu postanowiÂłem to zakoĂączyĂŚ. StaÂłem na moÂście. ZauwaÂżyÂł mnie pan, ktĂłry pomyÂślaÂł, Âże chcĂŞ skoczyĂŚ. ChwyciÂł mocno za rĂŞkĂŞ. PowiedziaÂł: >>BĂłg ciĂŞ kocha<<. RozpÂłakaÂłem siĂŞ i opowiedziaÂłem mu wszystko.

Tego oÂśrodka siĂŞ nie da zapomnieĂŚ. Nadal chodzĂŞ taki skulony. Na razie pracujĂŞ jako ochroniarz i z tego siĂŞ cieszĂŞ. ChciaÂłbym kiedyÂś zaÂłoÂżyĂŚ rodzinĂŞ. Ale chciaÂłbym powiedzieĂŚ ludziom, Âżeby nie mieli dzieci dla zasiÂłku albo becikowego, bo tacy siĂŞ tutaj zdarzajÂą. Potem dziecko ma dwa latka i lÂąduje w takim miejscu jak OÂśrodek SiĂłstr Boromeuszek. Niech rodzice siĂŞ przejdÂą po tych oÂśrodkach, poobserwujÂą. To jest piekÂło, te dzieci nie chcÂą ÂżyĂŚ".

Proces

Przed sÂądem zeznawaÂło 22 wychowankĂłw. Wszyscy, takÂże dzieci, zeznawali w obecnoÂści siostry Bernadetty. SĂŞdzia oddaliÂł wniosek prokuratury, by nie byÂło jej wtedy na sali sÂądowej. UznaÂł, Âże nie miaÂłaby peÂłnego obrazu swojej sytuacji, co mogÂłoby naruszyĂŚ jej prawo do rzetelnej obrony.

BiegÂła psycholog wielokrotnie prosiÂła o usuniĂŞcie pytaĂą adwokatĂłw, ktĂłrzy zadawali je w zbyt skomplikowany sposĂłb lub sugerowali dzieciom, Âże siostra dyrektor moÂże jeszcze wrĂłciĂŚ do oÂśrodka. Ale dzieci je juÂż sÂłyszaÂły.

"Podczas skÂładania zeznaĂą przed sÂądem u wiĂŞkszoÂści pokrzywdzonych widaĂŚ byÂło wysoki poziom napiĂŞcia i lĂŞku, szczegĂłlnie w czasie odczytywania im wczeÂśniejszych zeznaĂą - napisaÂła w opinii psycholog. - NiektĂłrym stan emocjonalny nie pozwoliÂł na dalszy udziaÂł w czynnoÂści procesowej i po potwierdzeniu zÂłoÂżonych wczeÂśniej zeznaĂą przestali odpowiadaĂŚ na pytania bÂądÂź rozpÂłakali siĂŞ".

SiĂłstr broniÂło dwĂłch adwokatĂłw znanych z najwyÂższych stawek w Gliwicach.

Siostra Bernadetta odmĂłwiÂła skÂładania wyjaÂśnieĂą i nie przyznaÂła siĂŞ do winy. Nie skierowano jej na badania psychologiczne, poniewaÂż nie istniaÂły podejrzenia o niepoczytalnoÂści. Jej adwokat nie nawiÂązywaÂł do Âżadnych wydarzeĂą w jej Âżyciu osobistym, ktĂłre mogÂłyby tÂłumaczyĂŚ jej okrucieĂąstwo.

Siostra Bernadetta dwukrotnie odmĂłwiÂła rozmowy do reportaÂżu. "ProszĂŞ, niech sprawa Zabrza pozostanie w cieniu. ÂŻyczĂŞ sukcesĂłw w pracy" - napisaÂła.

Nieoficjalnie jedna z siĂłstr Kongregacji SiĂłstr MiÂłosierdzia w Trzebnicy mĂłwi mi: - Przez kilkadziesiÂąt lat wszyscy jÂą w Zabrzu chwalili - nauczyciele, prasa, urzĂŞdnicy. W dzisiejszym Âświecie kaÂżdemu moÂżna udowodniĂŚ, Âże jest przestĂŞpcÂą.

Kontrola

Po procesie w oÂśrodku w Zabrzu zmniejszono liczbĂŞ wychowankĂłw do 36. Zatrudnionych jest 23 pracownikĂłw, z tego siedem to siostry zakonne, reszta to Âświeccy wychowawcy. Zatrudniono psychologa, przeprowadzono remont, sale 20-osobowe zamieniono na pokoje trzy-, czteroosobowe.

Pierwszy raz przyszli do mnie w nocy, jak mia³em szeœÌ lat. Spa³em. Rozebra³ mnie starszy ch³opak, kaza³ mi ró¿ne rzeczy zrobiÌ. Od razu powiedzia³em siostrze Bernadetcie i bardzo siê ba³em, bo siostra nie zareagowa³a

Anna Wietrzyk, rzecznik kuratorium w Katowicach, mĂłwi, Âże obecnie placĂłwka jest kontrolowana, ale kuratorium nadal odpowiada jedynie za poziom pedagogiczny (czyli moÂże kontrolowaĂŚ, czy dzieci majÂą warunki do odrabiania lekcji i nauki). Za rozwĂłj i bezpieczeĂąstwo wychowankĂłw nadal odpowiada jedynie Kongregacja SiĂłstr MiÂłosierdzia Âśw. Karola Boromeusza w Trzebnicy.

Kongregacja SiĂłstr MiÂłosierdzia informuje, Âże oÂśrodek jest kontrolowany, ale siostry odmawiajÂą rozmowy na ten temat.

Wyrok

W 2010 roku SÂąd Rejonowy w Zabrzu uznaÂł siostrĂŞ BernadettĂŞ i siostrĂŞ FranciszkĂŞ za winne przemocy psychicznej i fizycznej wobec wychowankĂłw oraz podÂżegania do aktĂłw pedofilskich na czterech nieletnich wychowankach i nakÂłanianie starszych wychowankĂłw do przemocy fizycznej wobec mÂłodszych chÂłopcĂłw.

Siostra Bernadetta zostaÂła skazana na dwa lata wiĂŞzienia w zawieszeniu, natomiast siostra Franciszka - ktĂłra zdaniem sÂądu byÂła posÂłuszna i bezwzglĂŞdnie przyjĂŞÂła system kar narzucony przez dyrektorkĂŞ - na osiem miesiĂŞcy w zawieszeniu.

W 2011 roku sÂąd apelacyjny zaostrzyÂł karĂŞ wobec dyrektorki oÂśrodka. Skazano jÂą na dwa lata bezwzglĂŞdnego pozbawienia wolnoÂści. Uzasadnienie wyroku zostaÂło utajnione.

8 lipca 2011 siostra Bernadetta miaÂła zgÂłosiĂŚ siĂŞ do aresztu karnego we WrocÂławiu. Nie zgÂłosiÂła siĂŞ. Od trzech lat sÂąd odracza karĂŞ po wnioskach siostry, w ktĂłrych powoÂłuje siĂŞ na zÂły stan zdrowia oraz podeszÂły wiek (ma 59 lat).

W lutym siostra Bernadetta z³o¿y³a wniosek o warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolnoœci ze wzglêdu na podesz³y wiek oraz dzia³alnoœÌ na rzecz Zgromadzenia Sióstr Mi³osierdzia œw. Karola Boromeusza. Posiedzenie s¹du w tej sprawie odbêdzie siê 24 kwietnia 2014 roku.

Pani Agnieszka

Tomasz i jego kuzyn ÂŁukasz od 2008 roku przebywajÂą w wiĂŞzieniu. Z ekspertyz psychologa wynika, Âże Tomasz nie ma zaburzeĂą pedofilnych. Boi siĂŞ natomiast dorosÂłych kobiet. WedÂług psychologa jego zachowanie prawdopodobnie uksztaÂłtowaÂł pobyt w oÂśrodku, szczegĂłlnie molestowanie przez starszych wychowankĂłw, gdy byÂł maÂłym dzieckiem.

ÂŚwiadek obecny na obu procesach: - ZastanowiÂło mnie, Âże siostra ani przez chwilĂŞ nie pokazaÂła, Âże Âżal jej chÂłopcĂłw. Podczas caÂłego procesu byÂła bardzo spokojna. MĂłwiÂła, Âże dzieci sÂą zÂłe, upoÂśledzone i nie naleÂży im wierzyĂŚ. Jedyne uczucia pokazaÂła, gdy prokurator powiedziaÂła do niej imieniem z dowodu: "Pani Agnieszko". ZaczerwieniÂła siĂŞ ze zÂłoÂści, krzyczaÂła, by nazywaĂŚ jÂą "siostrÂą dyrektor BernadettÂą".

NiektĂłre imiona oraz dane zostaÂły zmienione.

DziĂŞkujĂŞ rzecznikowi SÂądu OkrĂŞgowego w Gliwicach Agacie Dybek-ZdyĂą za pomoc przy powstaniu artykuÂłu.

WychowankĂłw, siostry oraz osoby, ktĂłre chciaÂłyby opowiedzieĂŚ o oÂśrodku, proszĂŞ o kontakt: Justyna KopiĂąska j.m.kopinska@gmail.com

http://wyborcza.pl/duzyformat/1,137741,15767379,Czy_Bog_wybaczy_siostrze_Bernadetcie_.html?utm_source=facebook.com&utm_medium=SM&utm_campaign=FB_Gazeta_Wyborcza


Nie sÂądzĂŞ Âżeby byÂł to pojedynczy incydent tylko w jednym oÂśrodku prowadzonym przez zakonnice, naleÂżaÂło by sprawdziĂŚ WSZYSTKIE !!!!! NaleÂżaÂło by przeprowadziĂŚ rozmowy rĂłwnieÂż z byÂłymi wychowankami zakonnic.


Kiara.