Drukuj stronę - SERCE......

PrzestrzeĂą serca jako podstawa superÂświadomoÂści

Autor: Aleksander Gonczarenko dr. n. med., fizjolog
tÂłumaczenie: J. Flakowicz

Przypadek w eksperymencie spowodowaÂł odkrycie, nieznanych wczeÂśniej, zjawisk w pracy serca, ktĂłre doprowadziÂły do nieuniknionych przemyÂśleĂą.

OkazaÂło siĂŞ, Âże pompowanÂą do wszystkich naczyĂą ciaÂła krew, serce momentalnie dzieli na porcje o rĂłÂżnym skÂładzie, ktĂłre sÂą nakierowywane tylko do okreÂślonych narzÂądĂłw. Realizatorem tego mechanizmu sÂą „miniserca”, znajdujÂące siĂŞ na wewnĂŞtrznych powierzchniach komĂłr serca. SÂą one sprzĂŞÂżone z poszczegĂłlnymi narzÂądami i czĂŞÂściami ciaÂła. Te miniserca posiadajÂą caÂły niezbĂŞdny zestaw narzĂŞdzi „hemoniki” w celu wyksztaÂłcenia w przestrzeniach komĂłr, wrzecionowatych „pakietĂłw” erytrocytĂłw. KanaÂły wylotowe serca, w czasie skurczu, nadajÂą tym pakietom celowe ukierunkowanie do sprzĂŞÂżonego z nim narzÂądu. SkurczowÂą funkcjĂŞ miĂŞÂśnia sercowego zaczyna impuls magnetyczny, powstajÂący w objĂŞtoÂści krwi w komorze, w momencie jej gwaÂłtownej kompresji.

Ustalono, Âże ukÂład sercowo-naczyniowy okazuje siĂŞ byĂŚ oddzielnÂą, wysoko zorganizowanÂą strukturÂą naszego ciaÂła. Posiada wÂłasny mĂłzg (mĂłzg serca), wÂłasne serce (serce serca) i ma wÂłasne falowo-hemodynamiczne poÂłÂączenia, dziĂŞki ktĂłrym zarzÂądza trajektoriÂą ruchu informacyjno-energetycznych pakietĂłw erytrocytĂłw do naczyĂą krwionoÂśnych. Ponadto, materializuje i rozdziela wszystkie formy czasu w organizmie i sÂłuÂży systemom wyprzedzenia ÂświadomoÂści.

Te stwierdzenia, okazaÂły siĂŞ pobocznymi wnioskami z wynikĂłw eksperymentu, ktĂłrego pierwotnym celem, byÂło rozpracowanie modelu neurogennego zawaÂłu serca u maÂłp. W wyniku celowo stworzonej stresowej sytuacji w rodzinie maÂłp, samiec pawian zginÂąÂł. Podczas anatomopatologicznego badania jego serca stwierdzono, zmiany martwicowe w przednio-bocznej powierzchni koniuszka serca. Po rozciĂŞciu jamy lewej komory, znaleziono skrzep powyÂżej miejsca zawaÂłu (Ryc. 1).

image003image002

Rys. 1

Postawiony naukowy cel eksperymentu zostaÂł osiÂągniĂŞty i wiarygodnie potwierdzony morfologiÂą. Jednak podczas badania wszystkich gÂłĂłwnych naczyĂą zwierzĂŞcia, odnaleziono jeszcze szeÂśĂŚ skrzepĂłw, usytuowanych jeden za drugim, tylko w lewej tĂŞtnicy biodrowej. Wszystkie skrzepy miaÂły cechy pochodzenia wewnÂątrz sercowego. Taka patologia – to zwyczajne nastĂŞpstwo zawaÂłu serca. Jednak zdziwiÂło to, Âże z caÂłej sieci naczyĂą krwionoÂśnych ciaÂła maÂłpy, skrzepy uÂłoÂżone byÂły w niezwykÂły ÂłaĂącuch. Naturalnie, powstaÂł domysÂł, Âże skrzepy miaÂły tĂŞ samÂą drogĂŞ przepÂływu z komory serca. A poniewaÂż ich formowanie siĂŞ w sercu powtarzaÂło siĂŞ na przestrzeni dÂługiego czasu, moÂżna byÂło zaÂłoÂżyĂŚ, Âże ich ruch do jednego punktu nie byÂł przypadkowy. To naprowadziÂło na myÂśl, Âże do tĂŞtnicy biodrowej krew pÂłynie porcjami, tylko od wierzchoÂłka komory serca, od tego miejsca, gdzie znaleziono skrzep krwi. Sekcja zwierzĂŞcia obiektywnie wykazaÂła ten zwiÂązek, jak rĂłwnieÂż to, jak zawaÂł jednego obszaru serca odÂłÂączyÂł caÂłÂą sieĂŚ naczyĂą tĂŞtnicy udowej.

Powstaje naturalne pytanie: czy dziaÂła takÂże zwiÂązek odwrotny, jeÂżeli zwierzĂŞciu zablokuje siĂŞ przepÂływ krwi w tĂŞtnicy udowej? Czy otrzymamy zawaÂł wierzchoÂłka serca?

Natychmiast, u innej maÂłpy, przewiÂązano lewÂą tĂŞtnicĂŞ udowÂą i juÂż w ciÂągu 36 godzin uzyskano zawaÂł miĂŞÂśnia sercowego o dokÂładnie takiej samej lokalizacji.

W klinicystyce, znane sÂą fakty, kiedy przecinaniu naczyĂą lub „syndromowi ich zaciskania ” towarzyszÂą rĂłwnieÂż zawaÂły miĂŞÂśnia sercowego [1]. Podobne zjawiska – nie sÂą rzadkoÂściÂą w chirurgii i chorobach ukÂładu krÂąÂżenia, ale badacze nie poÂłÂączyli ich razem, a widzieli je jako sporadyczne „znaleziska” anatomopatologĂłw [2]. OceniliÂśmy te zjawiska jako prawidÂłowoÂśĂŚ, co doprowadziÂło nas do wniosku, Âże jeÂśli sieĂŚ naczyĂą jednej tĂŞtnicy ma swoje przedstawicielstwo w sercu, to i inne nie powinny byĂŚ wyjÂątkiem. Dalej, zwierzĂŞtom przewiÂązywano tĂŞtnice doprowadzajÂące krew do rĂłÂżnych narzÂądĂłw, i przez 1 – 2 doby badano morfologiĂŞ serca, a nastĂŞpnie usystematyzowano zmiany chorobowe serca.

Zatrzymaniu przepÂływu krwi, za kaÂżdym razem towarzyszyÂło pojawienie siĂŞ zawaÂłopodobnych zmian chorobowych komĂłr, tylko w miejscach sprzĂŞÂżonych z przewiÂązanymi tĂŞtnicami, nad ktĂłrymi zwykle usytuowany byÂł skrzep krwi. CechÂą histologicznych badaĂą serca byÂło to, Âże przeciĂŞcie miĂŞÂśnia sercowego wykonywano jednoczeÂśnie z znajdujÂącym siĂŞ na nim skrzepem krwi. W rezultacie, pod maÂłym powiĂŞkszeniem moÂżna byÂło zobaczyĂŚ obraz wzajemnego zwiÂązku pomiĂŞdzy skrzepem krwi a wewnĂŞtrznÂą powierzchniÂą serca. Na sekcjach, w miejscu zawaÂłu, wykrywano beleczkowate komory, woreczkowatego ksztaÂłtu, z ktĂłrych do jamy serca wystawaÂła zamroÂżona struÂżka erytrocytĂłw w formie Âślimaka(Ryc. 2).

image005image008

Ryc. 2

PowtarzalnoÂśĂŚ tego obrazu, skÂłoniÂła do zwrĂłcenia siĂŞ w kierunku maÂło znanych prac KoÂłomackiego [3]. W swoich badaniach serca, a zwÂłaszcza funkcji naczyĂą Thebesiusa (zaznaczone strzaÂłkami na rysunkach), on zastosowaÂł kamerĂŞ filmowÂą wewnÂątrz jam komĂłr serca (Ryc. 3, 4).

image010image012

Ryc. 3 Ryc. 4

Po raz pierwszy w Âświecie, na filmie zostaÂł zarejestrowany wyrzut mikro strug erytrocytĂłw z ujÂśĂŚ naczyĂą Thebesiusa do komĂłr beleczkowatych, pÂłynÂących na spotkanie potokĂłw krwi z przedsionkĂłw (w okresie rozkurczu). W wyniku zderzenia tych potokĂłw krwi, nad komorÂą beleczkowatÂą, formowaÂło siĂŞ lokalne skrĂŞcenie porcji krwi.

Niestety, badania te nie byÂły potrzebne fizjologii. Teraz, jest przeciwnie, odkrycie KoÂłomackiego, wyjaÂśniÂło istotĂŞ mechanizmu formowania, krzepnÂącej pod mikroskopem, patologii. Komory beleczkowate, z wchodzÂącymi do nich ujÂściami naczyĂą Thebesiusa, swoimi wÂłaÂściwoÂściami przypominaÂły mini serca. Samoistnie kurczÂą siĂŞ i rozluÂźniajÂą, zmieniajÂą swojÂą objĂŞtoÂśĂŚ, regulujÂą wpÂływajÂące i wypÂływajÂące porcje krwi. Miniserca mogÂą wyÂłÂączyĂŚ siĂŞ od pracy skurczowym ÂściÂśniĂŞciem swojej jamy, albo przy pomocy wyksztaÂłcenia skrzepu krwi nad sobÂą, jak byÂło w naszych doÂświadczeniach.

Na wewnĂŞtrznej powierzchni komĂłr serca podobnych miniserc jest okoÂło stu, ale ich znaczenie funkcjonalne byÂło nieznane. ZakÂładano, Âże sÂłuÂżÂą one jako przystosowanie siĂŞ dla „rĂłwnomiernego mieszania krwi” w jamach komĂłr serca [4]. Teraz staÂło siĂŞ jasne, Âże maja znaczenie zupeÂłnie przeciwne: wirowym skrĂŞceniem mikro strumieni, wypeÂłniajÂą objĂŞtoÂśĂŚ komĂłr serca, oddzielnymi porcjami krwi o rĂłÂżnych wÂłaÂściwoÂściach.

Eksperymentatorzy wiedzieli, Âże jednoczesny pomiar lokalnego ciÂśnienia , wielkoÂści nasycenia tlenem, temperatury oraz analiza jej skÂładu w rĂłÂżnych czĂŞÂściach komory przynoszÂą niejednakowe rezultaty. Rozrzut wartoÂści bywa tak raÂżÂący, Âże w laboratoriach nawet przyjĂŞto uÂśredniony wspĂłÂłczynnik bÂłĂŞdu, chociaÂż jest to rezultat pracy miniserc.

W ostrych eksperymentach, z wywoÂływanÂą niedroÂżnoÂściÂą tĂŞtnic obwodowych byÂło przeprowadzane znakowanie wewnĂŞtrznej powierzchni lewej komory i w wyniku tego zestawiono schemat sprzĂŞÂżenia poszczegĂłlnych czĂŞÂści serca z okreÂślonymi obszarami organizmu. Schemat przypominaÂł spiralĂŞ dysku z Fajstos, ale z rysunkami punktĂłw akupunkturowych ucha, dÂłoni albo podeszwy stopy (Ryc.5).

image013

Ryc. 5
image015

Ryc.6 (a, b, c)

Oznacza to, Âże wewnĂŞtrzna powierzchnia komĂłr – jest zestawem mnĂłstwa serc, z ktĂłrych kaÂżde sÂłuÂży konkretnemu narzÂądowi. BezpoÂśredni dowĂłd na to, Âże miniserce zaopatruje w krew tylko okreÂślony, sprzĂŞÂżony z nim narzÂąd, otrzymano po wprowadzeniu do beleczkowatej zatoki, globuliny surowicy z promieniotwĂłrczym znacznikiem. Gdy surowica byÂła wprowadzana do wierzchoÂłka serca, to poziom promieniowania promieniotwĂłrczego o dziesiÂątki razy zwiĂŞkszaÂł siĂŞ u nasady ogona lub w tylnej koĂączynie zwierzĂŞcia (Ryc. 6 a). Przy wprowadzeniu jej z prawej strony od koniuszka serca, poziom promieniowania wzrastaÂł w wÂątrobie (Ryc. 6 b), a wprowadzenie do podstawy komory, podwyÂższaÂło radioaktywnoÂśĂŚ mĂłzgu itd. (Ryc. 6 c).

Eksperymenty te wykazaÂły, Âże docelowÂą selekcjĂŞ krwi do narzÂądĂłw przeprowadzajÂą miniserca. Co jest fizycznÂą istotÂą celowego rozdzielania przepÂływu krwi? Wiadomo, Âże najbardziej stabilnÂą formÂą ruchu pÂłynu w realnym Âświecie jest struktura uporzÂądkowanego wiru. Aby udowodniĂŚ, Âże w organizmach zwierzÂąt i ludzi dziaÂła wÂłaÂśnie celowy, wirowy przepÂływ krwi, zostaÂł stworzony model hydrodynamiczny. Rurki Pitot’a podÂłÂączono elastycznym wĂŞÂżem, do ÂźrĂłdÂła ciÂśnienia pÂłynu. ZmieniajÂąc konfiguracjĂŞ wĂŞÂża, wytwarzano wirowe strumienie wody, ktĂłre wedÂług Âżyczenia kierowano do umyÂślnie wybranej rurki manometrycznej. UkÂład ten dowodzi, Âże ruchem pÂłynĂłw, znajdujÂącym siĂŞ stanie wirowym, moÂżna celowo (Âświadomie) sterowaĂŚ. Podobny mechanizm funkcjonuje w Âświecie zwierzÂąt od milionĂłw lat. U dwudysznych, strumienie krwi tĂŞtniczej i Âżylnej w jamie tej samej komory, najpierw przeksztaÂłcajÂą siĂŞ w wirowe „pakiety”, ktĂłre nastĂŞpnie wypychane sÂą w rĂłÂżnych kierunkach: z krwi Âżylnej – do skrzeli, pÂłuc, a tĂŞtniczych – do mĂłzgu. Ten sam mechanizm separacji przepÂływu krwi dziaÂła u pÂłodu czÂłowieka. Krew tĂŞtnicza i Âżylna beleczkowatego systemu lewej komory jest skrĂŞcana w oddzielne wiry i wir tĂŞtniczy uwalniany jest do mĂłzgu a ubogi w tlen – do narzÂądĂłw wewnĂŞtrznych i ÂłoÂżyska. Mechanizm ten utrzymuje siĂŞ przez caÂłe Âżycie czÂłowieka. U ludzi, obserwuje siĂŞ znane zjawiska patologicznego zasinienienia ciaÂła [5]. Lokalizacja ich na ciele, zaleÂży od miejsca niezaroÂśniĂŞcia przewodu Botalla w przegrodzie miĂŞdzykomorowej. StÂąd, strumienie krwi Âżylnej pÂłynÂą stale, tylko do tych samych czĂŞÂści ciaÂła, podtrzymujÂąc w nich sinicĂŞ, przez co pokazujÂą lokalizacjĂŞ patologii w sercu (rys. 7).
image017

Ryc.7

Kolejny eksperyment miaÂł na celu wyjaÂśnienie pytania: czy rzeczywiÂście w sercu powstajÂą wirowe struktury krwi? A jeÂśli tak, to czy dobrze zachowujÂą swojÂą strukturĂŞ na caÂłej dÂługoÂści ÂłoÂżyska tĂŞtniczego?

ZwierzĂŞtom wstrzykiwano doÂżylnie barwnik, a nastĂŞpnie, natychmiast zamraÂżano je w ciekÂłym azocie, po czym robiono histogram ÂściĂŞĂŚ tĂŞtnic i jam serca. PorĂłwnujÂąc zdjĂŞcia ciĂŞĂŚ (preparatĂłw mikroskopowych) tĂŞtnic i serc, zrekonstruowano obraz strukturalnych ruchĂłw erytrocytĂłw. Jamy serca i tĂŞtnic na caÂłej swojej dÂługoÂści byÂły wypeÂłnione zÂłoÂżonymi strukturami krwinkowych kulek (Ryc. 8) przypominajÂących wrzecionowatÂą architektonikĂŞ.
image019

Ryc. 8
image021

Ryc.9

Eksperymenty te potwierdziÂły hipotezĂŞ CzyÂżewskiego i AhudÂża, Âże erytrocyty w ÂłoÂżyskach tĂŞtniczych poruszajÂą siĂŞ w strukturze „konglomeratĂłw” (Rys. 9) [6, 7].

Dla wytwarzania podobnych, stabilnych, wirujÂących pakietĂłw krwi i zarzÂądzania nimi, serce posiada wszystkie niezbĂŞdne Âśrodki „hemoniki” [8,9]: specyficzne miĂŞÂśnie, komory beleczkowate, zastawki, system naczyĂą wieĂącowo-Thebesiusowych (rys.10), mechanizm kontroli pĂłl elektromagnetycznych.

W rezultacie wzajemnego oddziaÂływania przeciwnych strumieni krwi, z naczyĂą Thebesiusa ze strumieniami krwi z przedsionkĂłw, zachodzi skrĂŞcanie strumieni a zmniejszanie siĂŞ zatok, ustala ich poÂłoÂżenie w jamach komĂłr. DziĂŞki temu, Âże powstawanie wirowych pakietĂłw erytrocytĂłw determinowane jest poÂłoÂżeniem topograficznym miniserc, spiralne miĂŞÂśnie Mc Calluma, nadajÂą kaÂżdemu z nich w momencie skurczu swĂłj wektor celowego ruchu.

Niejasne zostaje pytanie: w jaki sposĂłb wirujÂące pakiety, znajdujÂą przeznaczony im cel i jak okreÂślajÂą one swojÂą drogĂŞ ruchu w sieci rozgaÂłĂŞziajÂących siĂŞ naczyĂą.
image023

https://treborok.wordpress.com/przestrzen-serca-jako-podstawa-superswiadomosci/

CD...

CD... SERCE......

Ryc.10

Kierowanie krÂąÂżeniem krwi, tradycyjnie wiÂązane jest w fizjologii, z obowiÂązkowym udziaÂłem ukÂładu nerwowego. Od ponad stu lat, naukowcy szukali obiektu, dziĂŞki ktĂłremu centralny i obwodowy ukÂład nerwowy moÂże kontrolowaĂŚ iloÂśĂŚ przepÂływajÂącej krwi, jej prĂŞdkoÂśĂŚ, sortowanie elementĂłw krwi wedÂług wieku, iloÂści tlenu w nich zawartego, wysyÂłanie do miejsc przeznaczenia, ale poszukiwania nie daÂły oczekiwanego rezultatu. Wieloma pracami udowodniono, Âże miejscowy przepÂływ krwi realizuje siĂŞ bez udziaÂłu ukÂładu nerwowego [10]. Hipoteza o istnieniu peryferyjnego serca tĂŞtniczego [II], chemicznej regulacji[12], odÂśrodkowej pompy wirowej [6], rĂłwnieÂż nie dostarczyÂły odpowiedzi na zjawiska, zachodzÂące w strumieniach krwi. Sugeruje to istnienie realnej, ÂśrĂłdnaczyniowej wiĂŞzi. Jej dziaÂłania pozwalajÂą kaÂżdemu narzÂądowi niezaleÂżnie, zamawiaĂŚ porcjĂŞ krwi o niezbĂŞdnym skÂładzie i objĂŞtoÂści oraz dostarczaĂŚ jÂą do jednoznacznie zdefiniowanych miejsc, dla pokrycia potrzeb lokalnej homeostazy.

W ostatnich latach udowodniono, Âże pomiĂŞdzy powiÂązanymi komĂłrkami tkanek, istniejÂą promieniowania rezonansowe o wysokiej czĂŞstotliwoÂści [13]. WiĂŞc i miniserca, wÂłÂączajÂące w swojÂą strukturĂŞ tkanki, „rodzinnie” powiÂązanego narzÂądu, powinny mieĂŚ z nimi czĂŞstotliwoÂściowo-rezonansowÂą zgodnoÂśĂŚ. PodstawĂŞ dla takiej przesÂłanki, dajÂą fakty z embrionalnego rozwoju serca. Ono formuje organizm, a miniserca same uczestniczÂą w wyksztaÂłceniu sprzĂŞÂżonych tkanek [5].

Jako materialny noÂśnik reprezentacji kaÂżdego miniserca z powiÂązanym z nim narzÂądem sÂłuÂży specyficzna muskulatura. Ta muskulatura tworzy morfologicznÂą, funkcjonalnÂą i immunologicznÂą mozaikĂŞ serca i kontynuuje komunikacjĂŞ serca z wÂłĂłknami miĂŞÂśni gÂładkich naczyĂą krwionoÂśnych, ktĂłre wchodzÂą do narzÂądĂłw i tam rozgaÂłĂŞziajÂą siĂŞ w naczynia wÂłosowate. PozostaÂło udowodniĂŚ, Âże wÂłĂłkna te, sÂą przewodnikami wysokoczĂŞstotliwoÂściowego promieniowania systemu Âśledzenia serca, strukturalno-informacyjno-energetycznej dystrybucji przepÂływu krwi. JeÂśli miĂŞdzy powiÂązanym organem i minisercem ujawni siĂŞ genetyczne pokrewieĂąstwo, to zakÂłĂłcenie gÂładkomiĂŞÂśniowego zwiÂązku miĂŞdzy nimi, powinno doprowadziĂŚ do zmiany architektoniki poruszajÂących siĂŞ krwinek czerwonych. We fluorymetrze fazowym, histochemicy obserwowali przekonywujÂące, tego samego typu, Âświecenie preparatĂłw DNA i RNA z tkanek serca i narzÂądĂłw powiÂązanych miĂŞdzy sobÂą, potwierdzajÂące ich pokrewieĂąstwo. Jako miejsce zakÂłĂłcenia ÂłÂącznoÂści gÂładkich wÂłĂłkien miĂŞÂśniowych, zostaÂła wybrana lewa tĂŞtnica szyjna [14]. PrzyjÂąwszy wszystkie rejestrowane bioprzepÂływy mĂłzgu za juÂż skoĂączonÂą dla niego informacjĂŞ, zaÂłoÂżyliÂśmy, Âże wprowadzenie jej w hipotetyczny wÂłĂłknowy kanaÂł zwiÂązku serce – mĂłzg moÂże doprowadziĂŚ do pojawienia siĂŞ w nim informacyjnego „szumu”, ktĂłry powinien pociÂągnÂąĂŚ za sobÂą zmiany w strukturze erytrocytĂłw w tym naczyniu. W eksperymencie uruchomiono prÂądy (bioprzepÂływy) z 16 punktĂłw mĂłzgu, poprzez pĂłÂłprzewodnik do cewki z drutu o wÂłaÂściwoÂściach magnetostrykcyjnych (*Magnetostrykcja – zjawisko zmiany rozmiarĂłw ciaÂł podczas magnesowania) nawiniĂŞtej w formie futeraÂłu dookoÂła tĂŞtnicy szyjnej. Przez 15-20 min po oddziaÂływaniu na badane zwierzĂŞ prÂądami wÂłasnego mĂłzgu, zanurzano je w pÂłynnym azocie. Tak jak w poprzednich doÂświadczeniach, wykonano seriĂŞ ciĂŞĂŚ (preparatĂłw) tĂŞtnic szyjnych i wytworzonÂą architektonikĂŞ przepÂływu. Po porĂłwnaniu z prawÂą tĂŞtnicÂą szyjnÂą, na odtworzonych schematach byÂły nieobecne wiropodobne struktury erytrocytĂłw. Fakt ten byÂł interpretowany przez nas, jako poÂśrednie potwierdzenie istnienia wÂłasnych wÂłĂłkienkowych poÂłÂączeĂą serca.

Aby zaznaczyĂŚ kontury systemu Âśledzenia serca i narzÂądĂłw, ruchu wirujÂącego pakietu po ÂłoÂżysku naczyniowym, koniecznie trzeba byÂło zlokalizowaĂŚ ÂźrĂłdÂło elektropobudzenia serca. Do chwili obecnej, miejsce jego poÂłoÂżenia nie byÂło znane (na pewno) [15]. Wiadomo jednak, Âże w ciÂągu kilku tysiĂŞcznych czĂŞÂści sekundy, przed pojawieniem siĂŞ prÂądĂłw elektrycznych w sercu, powstaje impuls magnetyczny gdzieÂś w Âśrodku komory serca [16]. Robocza hipoteza zakÂładaÂła, Âże ten impuls moÂże rodziĂŚ siĂŞ w samej krwi. Jej wÂłaÂściwoÂści paramagnetyczne i „nienewtonowskie” zachowanie dawaÂły do tego podstawĂŞ. W doÂświadczeniu in vitro, 30,0 – 50,0 ml krwi tĂŞtniczej, poddano gwaÂłtownemu sprĂŞÂżeniu, ktĂłre rejestrowano jako „magnetyczne pluÂśniĂŞcie”. Kontroli in vivo sÂłuÂżyÂły narzÂądy miÂąÂższowych zwierzÂąt. W szczegĂłlnoÂści, gwaÂłtowna kompresja przepÂływu krwi nerki w rytmie tĂŞtna, wzbudzaÂła pojawianie siĂŞ elektrycznych potencjaÂłĂłw podobnych do potencjaÂłĂłw serca. To potwierdziÂło przypuszczenie, Âże fizyczna deformacja krwi, doprowadza do wzbudzenia impulsu magnetycznego, ktĂłry prawdopodobnie indukuje przepÂływy jonowe w bÂłonach komĂłrkowych wsierdzia, a to uruchamia system elektryczny serca. Te cudowne (wspaniaÂłe) wÂłaÂściwoÂści krwi, zmuszajÂą serce do wypeÂłniania swoich funkcji i wynoszÂą poza jego granice zwiÂązki elektromagnetyczne. Fala tĂŞtna, przebiegajÂąca przez naczynia, odksztaÂłca ich Âściany, a tym samym repolaryzuje ciekÂłokrystaliczne biaÂłka wÂłĂłkien miĂŞÂśni gÂładkich, powodujÂąc ruch ukierunkowanych przepÂływĂłw.

Jej uderzeniowe oddziaÂływanie na pakiety erytrocytĂłw wzbudza w nich pole magnetyczne. KaÂżdy pakiet pochodzi z okreÂślonego miniserca, jest ÂściÂśle dozowany, indywidualny, a pojawiajÂący siĂŞ w nim impuls ma pewnÂą czĂŞstotliwoÂśĂŚ, wÂłaÂściwÂą tylko temu wirowi. Impuls elektryczny repolaryzowanego wÂłĂłkna miĂŞÂśni gÂładkich naczynia krwionoÂśnego i promieniowanie magnetyczne wirowego pakietu erytrocytĂłw, przenoszonych w jego ÂłoÂżysku, pokrywajÂą siĂŞ wedÂług czĂŞstotliwoÂści. Fala tĂŞtna, zawsze wyprzedzajÂąca fale wiru, sÂłuÂży ÂźrĂłdÂłom wzbudzania wysokoczĂŞstotliwoÂściowego falowodowego zwiÂązku, pokazuje sprzĂŞÂżenie, ktĂłre prowadzi pakiet do przeznaczonego jemu narzÂądu. Osocze tĂŞtniczego ÂłoÂżyska naczyniowego, jest wypeÂłnione setkami biaÂłkowych frakcji, ktĂłrych struktura czÂąsteczek jest w stanie skrĂŞconym. RozwijajÂąc siĂŞ tylko przy pewnych czĂŞstotliwoÂściach, zapewniajÂą one przewagĂŞ Âślizgania siĂŞ w strumieniu krwi temu pakietowi erytrocytĂłw, ktĂłry jest z nimi zgodny co do czĂŞstotliwoÂści. To jest jeden z kanaÂłĂłw komunikacji wÂłasnej serca. WedÂług niego, na przykÂład, narzÂąd „wnioskujÂący” o porcjĂŞ krwi, otrzymuje impuls pierwotny o ruchu do niego substancji odÂżywczych, a serce, impuls zwrotny Âże porcja krwi jeszcze w drodze, nie jest przejĂŞta przez narzÂąd i dlatego nie ma koniecznoÂści formowania dodatkowego pakietu. Krew z serca do narzÂądĂłw pÂłynie 6-20 s, wiĂŞc aorta i duÂże naczynia majÂą rezerwĂŞ czasowÂą, aby przyjÂąĂŚ w tym momencie porcjĂŞ krwi przeznaczonÂą dla innych narzÂądĂłw. Tak wiĂŞc, system Âśledzenia serca, 5-6 krotnie zmniejsza iloÂśĂŚ krwi, niezbĂŞdnej naszemu organizmowi. Wnioski z tych eksperymentĂłw, tak naprawdĂŞ, tylko potwierdzajÂą ewolucjĂŞ serca. U robakĂłw, kaÂżdy segment ciaÂła posiada swoje serce, moÂże ich byĂŚ kilkadziesiÂąt. W miarĂŞ komplikowania siĂŞ organizmĂłw, ta liczba zmniejsza siĂŞ do czterech a u ssakĂłw do jednego. I chociaÂż mnĂłstwo serc zjednoczyÂło siĂŞ w jedno, one kontynuujÂą zaopatrywanie w krew wszystkie te same co kiedyÂś, zwiÂązane z nimi narzÂądy. Po wykonaniu odlewu gipsowego lewej komory, na odlewie widoczne sÂą kanaÂły wylotowe [17] (Ryc. 11).
image026

Ryc. 11

BiegnÂą one spiralnie od wierzchoÂłka do podstawy, wzdÂłuÂż nich znajdujÂą siĂŞ dziesiÂątki miniserc, ktĂłrych rozmieszczenie przypomina pierwotnego robaka, zwijajÂącego siĂŞ w serce (Ryc. 12). Na schemacie stref sprzĂŞÂżenia serca z narzÂądami i czĂŞÂściami ciaÂła, na tym rysunku pokazano zwiÂązki z obszarami gÂłowÂą (7), szyi (2), koĂączyn gĂłrnych (3), Âśledziony, ÂżoÂłÂądka i wÂątroby (4), nerek (5); narzÂądĂłw miednicy (6); koĂączyn dolnych (7). PoniewaÂż miĂŞdzy minisercem a sprzĂŞÂżonym z nim narzÂądem istnieje genetyczne pokrewieĂąstwo, nie byÂłoby zaskoczeniem, jeÂśli okaÂże siĂŞ, Âże ludzki genom powtarza spiralĂŞ miniserc a ostatnie sÂłuÂżÂą jako urzÂądzenia sczytujÂące (czytniki). Wnioski z eksperymentĂłw zmieniajÂą nasze wyobraÂżenia o sercu i krÂąÂżeniu krwi, wyjaÂśniajÂą wiele zjawisk fizjologicznych, nierozumianych od wiekĂłw. Na przykÂład: – jak rĂłÂżne substancje odÂżywcze sÂą kierowane z jednej i tej samej aorty [18]; – jak organizmowi wystarcza piĂŞĂŚ litrĂłw krwi, zamiast niezbĂŞdnych 20 litrĂłw, jak wynika to z obliczeĂą [19]; – w jaki sposĂłb tylko stare czerwone krwinki sÂą odbierane przez ÂśledzionĂŞ, a cieplejsza krew, z duÂżÂą iloÂściÂą tlenu, glukozy i mÂłodymi erytrocytami – kierowana jest do mĂłzgu [6]; – do ciĂŞÂżarnej macicy pÂłynie krew z wiĂŞkszÂą iloÂściÂą substancji odÂżywczych niÂż w tym samym czasie do tĂŞtnicy biodrowej, itp.
image028

Ryc. 12

UkÂład sercowo-naczyniowy, znajÂąc program rozwoju innych systemĂłw, organizuje materialnÂą podstawĂŞ dla ich rozwoju i wzrostu, w dosÂłownym sensie, wyÂściela sobÂą jej podstawĂŞ, z gĂłry ustalajÂąc nasz rozwĂłj. W okresie embrionalnym, serce hoduje nasz mĂłzg. Jest to jeden z argumentĂłw, ktĂłre stawiajÂą mÂądroÂśĂŚ systemu serca nad naszÂą ÂświadomoÂściÂą. Ponadto, serce ma swĂłj mĂłzg i zdarza siĂŞ, Âże samo serce jest wystarczajÂące dla utrzymania ciaÂła przy Âżyciu. IstniejÂą przypadki, kiedy ciaÂło funkcjonowaÂło, ze zniszczonym w gÂłowie mĂłzgiem, przez wiele lat.

DziaÂłanie ukÂładu sercowo-naczyniowego obejmuje przestrzeĂą trylionĂłw Âżywych komĂłrek. UrzÂądzeniami odbierajÂącymi informacje dla serca, sÂą miliardy kapilar. Ich ÂłÂączna dÂługoÂśĂŚ wynosi okoÂło 100 000 km [20]. Te subtelne czujniki naczyniowe, tworzÂą granicĂŞ interakcji zewnĂŞtrznego i wewnĂŞtrznego Âświata. Do nich serce nie dopuszcza ukÂładu nerwowego. CaÂła informacja z WszechÂświata wsiÂąka poprzez kapilary ruchomymi strukturami erytrocytĂłw. Zbiornikiem gromadzÂącym informacje w systemie serca jest krÂąÂżÂąca w koÂło krew.

I kompletnie zadziwiajÂącym wydaje siĂŞ, jak ta informacja materializuje siĂŞ w formy czasu. Czas teraÂźniejszy – to ukÂład Âżylny, przeszÂły-limfatyczny, przyszÂły – ukÂład tĂŞtniczy. Czas teraÂźniejszy, rzeczywistymi strumieniami wycieka z naczyĂą wÂłosowatych. Nosicielami informacji w nich, sÂą erytrocyty. W ÂżyÂłach, poruszajÂą siĂŞ one jak sÂłupki „monet”, podobne do trĂłjwymiarowej taÂśmy magnetofonowej, ktĂłra wchodzi do prawego przedsionka serca i sczytywana jest tam przez mĂłzg serca. Przed przedstawieniem formowania siĂŞ czasu przeszÂłego, trzeba przypomnieĂŚ, Âże system limfatyczny jest najstarszy w „ruchu krÂąÂżeniowym”. On posiada swoje serca, naczynia, rozgaÂłĂŞziony system zwiÂązany z wieloma oÂśrodkami zarzÂądzajÂącymi. WÂłaÂściwym, takÂże jest, zaznaczenie jego udziaÂłu w ciekawej zbieÂżnoÂści. DziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy uderzeĂą serca na dobĂŞ odpowiada tej samej iloÂści obumierajÂących komĂłrek w mĂłzgu. Innymi sÂłowy, kaÂżdemu skurczowi serca, „stowarzyszenie” komĂłrek mĂłzgu wydziela jednÂą swojÂą komĂłrkĂŞ. I naleÂży przypuszczaĂŚ, Âże te komĂłrki nie obumierajÂą, jak siĂŞ powszechnie uwaÂża, a odchodzÂą do zbiornika (magazynu) pamiĂŞci. Potwierdza to fakt, Âże mĂłzg, poprzez wÂłĂłkna nerwowe wydziela mitochondria i lizosomy do ukÂładu limfatycznego. OkazujÂą siĂŞ one, matrycowymi nosicielami wÂłÂącznikĂłw przeszÂłoÂści (pamiĂŞci). Czas przyszÂły, zaczyna siĂŞ przygotowywaĂŚ w prawym przedsionku, ze zlania siĂŞ teraÂźniejszoÂści (krwi Âżylnej) i przeszÂłoÂści (limfy). W epicentrum tego zlania siĂŞ, znajduje siĂŞ mĂłzg serca. RozmieszczajÂąc siĂŞ nad prawym uszkiem, u zbiegu ÂżyÂły gÂłĂłwnej gĂłrnej, z bocznej strony, mĂłzg serca jest „obnaÂżony” przy wejÂściu do przedsionka serca. Tutaj kontroluje dopÂływ elementĂłw krwi i generuje z nich pakiety wirowe. Obok jego pola widzenia nie przechodzi ani jeden erytrocyt, poniewaÂż mĂłzg stosuje efekt biolokalizacji. Biolokalizator znajduje siĂŞ razem z mĂłzgiem, wyglÂądem podobny do pĂłÂłksiĂŞÂżycowatej faÂłdy. Jego okresowe impulsy elektromagnetyczne skanujÂą informacje z krwinkowych kulek i z mitochondriĂłw. MaterializujÂąc przyszÂłoÂśĂŚ, lewe serce zamienia laminarny przepÂływ strumieni krwi z ÂżyÂł pÂłucnych, w chaotyczny ruch, pogrÂąÂżajÂący czerwone krwinki w prĂłÂżniĂŞ rozkurczu.

Serce – jest jedynym organem, ktĂłry wspĂłÂłdziaÂła ze strukturÂą, ktĂłra napeÂłnia krew nieznanÂą nam informacjÂą. Miniserca lewej komory tÂłumaczÂą tĂŞ informacjĂŞ w pakiety erytrocytĂłw i wypeÂłniajÂą nimi ukÂład tĂŞtniczy. NaleÂży przy tym uwzglĂŞdniaĂŚ, Âże pakiety przemierzajÂą drogĂŞ z komĂłr do tĂŞtniczek mĂłzgu w ciÂągu 6 – 8 sekund. Ten okres, jest momentem przerwy w percepcji czasu dwĂłch systemĂłw: sercowo-naczyniowego i nerwowego. Od mĂłzgu serca informacja juÂż wyszÂła, a do mĂłzgu w gÂłowie, ona dojdzie dopiero za kilka sekund. MĂłzg serca, zwracajÂąc mitochondria mĂłzgowi w gÂłowie, wÂłÂącza do pamiĂŞci obrazy, odczucia, zdarzenia. Ten moment, w ÂświadomoÂści, pojawia siĂŞ jako czas teraÂźniejszy. Ale dla mĂłzgu serca, moment ten jest juÂż w przeszÂłoÂści, poniewaÂż w tym okresie, serce zdÂąÂżyÂło skurczyĂŚ siĂŞ juÂż kilkakrotnie i wysÂłaĂŚ nowe informacje do centralnego ukÂładu nerwowego, ktĂłrych treÂści i znaczenia mĂłzg w gÂłowie jeszcze nie zna. W ten sposĂłb, system serca wyprzedza ÂświadomoÂśĂŚ, splata w nim 3 formy czasu i tworzy nowÂą zdolnoÂśĂŚ do wspĂłÂłdziaÂłania ze Âświatem. DokÂładnoÂśĂŚ tego stwierdzenia potwierdza fizjologia sÂłuchu. Jeszcze zanim wypowiemy sÂłowo, struna bĂŞbenkowa juÂż napina bÂłonĂŞ bĂŞbenkowÂą ucha, do tej wielkoÂści percepcji gÂłoÂśnoÂści dÂźwiĂŞku, z ktĂłrym dopiero zamierzamy siĂŞ wypowiedzieĂŚ. Okazuje siĂŞ, Âże nasza mowa, jej sens, emocjonalnoÂśĂŚ, nie sÂą spontaniczne. SÂłowo juÂż zaistniaÂło w wyprzedzajÂącej nadÂświadomoÂści serca, a mĂłzg w gÂłowie, tylko uÂświadamia sobie jego sens. InterwaÂł przechodzenia hemodynamicznej informacji z mĂłzgu serca do mĂłzgu w gÂłowie, zmienia formy czasu w ÂświadomoÂści (umyÂśle). W nas ÂłÂączÂą siĂŞ dwa fizyczne ciaÂła: nerwowe i sercowe, dwie ÂświadomoÂści: jedna ÂświadomoÂśĂŚ serca i inna ÂświadomoÂśĂŚ, mĂłzgu. One sÂą rozdzielone odstĂŞpem czasu, ktĂłry jest najbardziej czuÂłym (wraÂżliwym) momentem dla obcych penetracji i przenikania, jeÂśli nie ma duchowej ochrony.

Wszystkie wykonawcze narzÂądy, majÂą swoje przedstawicielstwo w samym sercu i samo serce, w stosunku do swojego mĂłzgu takÂże jest wykonawcÂą. Dlatego bezwzglĂŞdnie naleÂżaÂło zaÂłoÂżyĂŚ, Âże i przy sercu, tak jak przy pozostaÂłych narzÂądach, powinno byĂŚ swoje serce (czyli struktura speÂłniajÂąca funkcje serca). Ale funkcji tego serca serca jest jeszcze wiĂŞcej, bardziej subtelnych i wyrafinowanych. WychodzÂąc z wiedzy o wielkim sercu, moÂżemy przewidzieĂŚ warunki, ktĂłrym powinno odpowiadaĂŚ serce serca:

– pojemnoÂśĂŚ jego jamy bĂŞdzie odpowiadaĂŚ objĂŞtoÂści krwi tĂŞtnic wieĂącowych;

– strumienie jego krwi powinien wyprzedzaĂŚ strumienie wielkiego serca;

– magnetyczny impuls wielkiego serca moÂże byĂŚ wÂłÂączony skurczowym wyrzutem serca serca;

– jego muskulatura jest zdolna kontrolowaĂŚ przepÂływ krwi i mieĂŚ w sobie genetycznie powiÂązane tkanki wielkiego serca.

I taki twĂłr istnieje. Znajduje siĂŞ w sercu i wyglÂąda jak anatomiczne nieporozumienie, o nieznanym fizjologicznym przeznaczeniu. Tym tworem sÂą uszka serca. SpeÂłniajÂą one wszystkie te wymagania, w tym: ich struktura posiada specyficznÂą muskulaturĂŞ, ktĂłrej w tkankach otaczajÂących przedsionki nie ma. I dokÂładnie tak jak w wielkim sercu, w uszkach zdarzajÂą siĂŞ zawaÂły serca. I tak jak w wielkim sercu, wyÂłÂączajÂąc tĂŞtnice biodrowe, tak skrzepy z serca serca, wpadajÂąc do tĂŞtnicy wieĂącowej wyÂłÂączajÂą wielkie serce. Serce serca skrywa w sobie tajemnicĂŞ nagÂłej Âśmierci. Czy jest przy sercu serca swoje serce i czy ma ono swojÂą ÂświadomoÂśĂŚ?

LITERATURA

1. М. И. Гурвич, Тер. архив, № II (1966). 2. С. П. Ильинский, Сосуды Тебезия, Москва (1972). 3. И. А. Коломацкий, Материалы к научной сессии, Краснодар (1965), с. 36. 4. Б. Фолков, Кровообращение, Медицина, Москва (1976), с. 21. 5. Р. Д. Маршалл, Дж. Т. Шефферд, Функция сердца у здоровых и больных (1972). 6. Л. А. Чижевский, Структурный анализ движущейся крови, Москва (1959) 7. A. S. Ahusa, Biorheology, 7(1), 25 – 36 (1971). 8. А. И. Гончаренко, Физические факторы в комплексной терапии и профилактике сердечно-сосудистых заболеваний, Сочи (1978), с. 122. 9. А. И. Гончаренко, „3акономерности и механизм селективно-регионарного кровотока”, 13 съезд ВФО им. Павлова, т. 2 (1979), с. 170. 10. Г. П. Конради, Регуляция сосудистого тонуса, Ленинград (1973). 11. Г. И. Косицкий, Афферентные системы сердца, Москва (1975). 12. М. В. Яновский, „О функциональной способности артериального периферического сердца”, Научн. мед., №11,126-133 (1923). 13. В. А. Левтов, Химическая регуляция местного кровообращения, Ленинград (1967). 14. А. А. Поколозин, В. И. Донцов, Старение и долголетие, № 3,7 (1993). 15. А. М. Блинова, Н. М. Рыжова, ДАМН СССР, №5,56(1961). 16. Руководство по кардиологии, т. 1, Москва (1982), с. 143-167. 17. Н. Б. Доброва, Н. Б. Кузьмина, ВАМН СССР, № 6,22. 18. В. Гарвей, Анатомическое исследование о движении сердца и крови у животных (1948). 19. И. Ф. Цион, Курс лекций по физиологии, т. 2 (1866). 20. К. А. Шошенко, Кровеносные капилляры, Новосибирск (1975).
Aleksander Iwanowicz Gonczarenko – Serce

https://treborok.wordpress.com/przestrzen-serca-jako-podstawa-superswiadomosci/

Esencja ÂŻycia

ÂŻycie to nie dar lecz odwieczne prawo. ByliÂśmy, jesteÂśmy i bĂŞdziemy.

27) Serce ma swĂłj mĂłzg (Gregg Braden)

Czakra serca a szyszynka (Sabine Wolf)

Inteligencja transcendentna serca/ Liczba Fi/ ZÂłota proporcja w sercu (Dan Winter)

(https://monamornak.files.wordpress.com/2012/12/serce-1.jpg?w=300&h=224)

serce 1

Sabine Wolf :

RozwĂłj duchowy odbywa siĂŞ poprzez czakrĂŞ serca, ktĂłra jest centralnym transformatorem energii w czÂłowieku, jest punktem zbiorczo-przekaÂźnikowym dziaÂłajÂącym w dwie strony: z jednej moÂże generowaĂŚ esencjĂŞ duchowÂą zebranÂą w wyniku Âświadomego rozwoju duchowego/pracy nad sobÂą, a nastĂŞpnie wysyÂła sygnaÂł do szyszynki (=jestem gotowe/oczyszczone z naleciaÂłoÂści karmicznych), ktĂłry uruchamia w niej ÂświatÂłoczuÂłe receptory, z drugiej zaÂś przyjmuje Boskie Energie odebrane z szyszynki i promieniuje do otoczenia, podnoszÂąc jakoÂśĂŚ jego wibracji.

Tak wiĂŞc od ”czystoÂści” energii tej czakry zaleÂży pobudzenie, a nastĂŞpnie uaktywnienie receptorĂłw w szyszynce (szyszynka poÂłÂączona jest z 3 okiem/6 czakrÂą)), dziĂŞki ktĂłrej w czÂłowieku „budzÂą siĂŞ” zdolnoÂści paranormalne.

To uaktywnienie polega na tym, Âże po wysÂłaniu sygnaÂłĂłw z czakry serca o odpowiednio wysokich wypracowanych poprzez rozwĂłj duchowy czĂŞstotliwoÂściach (=wysoka etyka), potencjalnie ÂświatÂłoczuÂłe receptory szyszynki (=komĂłrki fotosensoryczne) otwierajÂą siĂŞ na Boskie Energie, ktĂłre wnikajÂąc w szyszynkĂŞ, jednoczeÂśnie uruchamiajÂą zdolnoÂśĂŚ postrzegania pozazmysÂłowego, ktĂłrej ÂźrĂłdÂłem jest przysadka mĂłzgowa.

Ten proces nazywa siĂŞ „duchowa fotosyntezÂą”.
RozpoczĂŞcie tego caÂłego procesu jest moÂżliwe dopiero po wysÂłaniu impulsĂłw przez czakrĂŞ serca, w ktĂłrych zawarta jest informacja o koniecznym poziomie czĂŞstotliwoÂści energii Serca.

Szyszynka, przysadka mĂłzgowa i czakra serca tworzÂą nierozerwalnÂą „TrĂłjcĂŞ”.

Aby czakra serca mogÂła staĂŚ siĂŞ ÂźrĂłdÂłem Uniwersalnej MiÂłoÂści, trzeba jÂą oczyÂściĂŚ z emocjonalnych ran.

KiedyÂś, dziĂŞki tym ÂświatÂłoczuÂłym receptorom, czÂłowiek pozostawaÂł w staÂłym kontakcie z Boska EnergiÂą. .

DziĂŞki ich aktywnoÂści w szyszynce przebiegaÂły procesy peÂłnej „duchowej fotosyntezy”. PoniewaÂż szyszynka jest poÂłÂączona z 3. okiem, ÂświatÂło nieprzerwanie z niej pÂłynÂące sprawiaÂło, Âże to, co nazywamy poszerzonÂą percepcjÂą/postrzeganiem pozazmysÂłowym/poszerzonÂą ÂświadomoÂściÂą (na poziomie biochemicznym wywoÂłane przez DMT), a przede wszystkim Energia TwĂłrcza, Harmonia, MiÂłoÂśĂŚ i SzczĂŞÂście (serotonina) byÂły czymÂś naturalnym, wynikajÂącym z poziomu uduchowienia/etyki.

Poprzez swĂłj stopniowy upadek moralny i pogrÂąÂżanie siĂŞ w gĂŞstej materii czÂłowiek doprowadziÂł do (znacznego) zablokowania/”uÂśpienia” tych ÂświatÂłoczuÂłych receptorĂłw, odcinajÂąc siĂŞ w ten sposĂłb od swojej WyÂższej JaÂźni.

Obecnie Centralne SÂłoĂące (Centrum naszej galaktyki) wysyÂła bardzo intensywne promienie gamma (Majowie: ”PromieĂą SynchronizujÂący”) do naszego SÂłoĂąca, ktĂłre z kolei przesyÂła te energie dalej do wszystkich planet UkÂładu SÂłonecznego.

Na przeÂłomie 2012/2013 ma nastÂąpiĂŚ apogeum, jeÂśli chodzi o intensywnoÂśĂŚ i jakoÂśĂŚ ÂŚwiatÂła wysyÂłanego z Centralnego SÂłoĂąca (Hunab Ku).

I tak juÂż zostanie, tzn. te pozostajÂące nieprzerwanie na wysokim poziomie energie bĂŞdÂą transformowaĂŚ ZiemiĂŞ i tych ludzi, ktĂłrzy siĂŞ na nie Âświadomie otworzÂą (=muszÂą najpierw uaktywniĂŚ receptory szyszynki poprzez codziennÂą pracĂŞ nad sobÂą i swoja etykÂą).

RĂłwnieÂż Ellen Grasse (osoba sensytywna, znana niemiecka autorka ksiÂąÂżek o tematyce ezoterycznej) pisze,Âże „poszerzanie ÂświadomoÂści i rozwijanie w sobie umiejĂŞtnoÂści postrzegania pozazmysÂłowego jest moÂżliwe jedynie poprzez prawdziwe MYÂŚLENIE SERCEM, modlitwĂŞ, medytacjĂŞ, a przede wszystkim przez dobre uczynki.”

ÂżĂłÂłte koÂło

(https://monamornak.files.wordpress.com/2012/12/c5bcc3b3c582te-koc582o.jpg?w=300&h=300)

NIE MA DRĂG NA SKRĂTY

Nie ma drĂłg na skrĂłty, czyli przyspieszonego (=wymuszonego) pobudzania szyszynki poprzez zaÂżywanie ÂśrodkĂłw psychoaktywnych/chemii, ekstremalnie intensywnÂą jogĂŞ, praktykĂŞ ciemnego pokoju, wkÂłuwanie specjalnych igieÂł miĂŞdzy brwiami itd.

KaÂżdy, kto w ten sposĂłb chce Âłatwo i szybko zafundowaĂŚ sobie „mistyczne” doznania, doÂświadczyĂŚ ekstazy/euforii i poczucia wielkoÂści/mocy, wczeÂśnie czy pĂłÂźniej pÂłaci za to wysokÂą cenĂŞ: uzaleÂżnienia, zaburzenia osobowoÂści, groteskowe zachowania, depresja, agresja na zmianĂŞ z euforiÂą i uwielbieniem Âświata, megalomania itd., w ekstremalnym przypadku obÂłĂŞd i szpital psychiatryczny.

A nawet jeÂśli wyÂżej wymienione Âśrodki rzeczywiÂście doprowadzÂą do chwilowego/przejÂściowego „uwolnienia percepcji z okowĂłw Âświata” (M. BurzyĂąska), a nie sÂą tylko halucynacjami/projekcjami, to nie ma to nic wspĂłlnego z autentycznym rozwojem duchowym, prawdziwÂą MiÂłoÂściÂą i SzczĂŞÂściem.

O rĂłÂżnych drogach na skrĂłty i konsekwencjach pisze Johann Koessner Filozof, religioznawca, znawca staroÂżytnych kultur i kalendarzy MajĂłw): „Wielu wydaje siĂŞ, Âże mogÂą zrobiĂŚ radykalny zwrot, zamiast skutecznie iÂśĂŚ dalej przez rozwĂłj poziomĂłw duszy.(…) Na finiszu czekajÂą „doradcy” najwyÂższej miary. (…)

Na scenie ezoterycznej moÂżna dziÂś spotkaĂŚ wielu takich, co aÂż nazbyt chĂŞtnie chcÂą sobie skrĂłciĂŚ drogĂŞ za pomocÂą technik duchowych i trikĂłw.

Obecnie stosowane sÂą najrĂłÂżniejsze rytuaÂły z innych epok – szczegĂłlnie z magicznych obszarĂłw atlantydzkich.

PoniewaÂż operacyjne ego zbyt poÂżÂądliwie podÂąÂża za takimi ofertami, dochodzi masowo do „upadkĂłw”, ktĂłre odzwierciedlajÂą siĂŞ w dniu powszednim w formie krachu czy depresji. (…) OkrucieĂąstwo materii nazbyt Âłatwo nakÂłania do rozglÂądania siĂŞ za skrĂłtami.”

I jak napisaÂła H. Kotwicka: Transformacja w Roku 7.Wichru (26.7.2012-24.7.2013) nie dokonuje siĂŞ pod wpÂływem zaÂżycia ÂśrodkĂłw psychodelicznych (np. ajahuaski).

ÂŻadna Istota ze ÂŚwiatÂła nie zajmie siĂŞ wĂłwczas naszÂą „edukacjÂą”- co najwyÂżej pseudomistrz lub pseudoszaman moÂże „wdrukowaĂŚ” coÂś do naszej podÂświadomoÂści.

TRANSCENDENTNA INTELIGENCJA SERCA ENERGETYCZNEGO:

Wszystkie wymiary przestrzeni przenika fundamentalne pole wibracji, ktĂłre istnieje na poziomie kwantowym i jest przekaÂźnikiem wszelkich informacji we wszechÂświecie oraz Âśrodkiem komunikacji, ÂłÂączÂącym jednostkĂŞ z kolektywem.

BezpoÂśrednio do tego pola podÂłÂączone jest Serce Energetyczne czÂłowieka umiejscowione w wymiarze wysoko wibrujÂących subtelnych energii i stanowiÂące przez to rodzaj portalu kwantowego.

Pole elektromagnetyczne serca energetycznego jest o wiele silniejsze od pola elektromagnetycznego mĂłzgu czÂłowieka. Inteligencja transcendentna Serca Energetycznego polega na tym, Âże przekracza ono granice ÂświadomoÂści czÂłowieka i operuje na poziomie inteligencji duchowej (WyÂższej Intuicji), skÂąd moÂżna czerpaĂŚ wiedzĂŞ na temat powiÂązaĂą istniejÂących na rĂłÂżnych pÂłaszczyznach bytu.

https://www.youtube.com/watch?v=dw20FTLS8GI

Inteligencja i moc naszych serc:

…………………………………

STRUKTURA WSZECHÂŚWIATA OPARTA JEST NA FRAKTALNOÂŚCI I ZÂŁOTEJ PROPORCJI, KTĂRE RAZEM TWORZÂĄ JEGO ÂŚWIĂTA GEOMETRIĂ /We wpisach 17 i 23 poruszany jest m.in. temat fraktalnoÂści/

………………………………..

LICZBA FIBONACCIEGO I ZÂŁOTA PROPORCJA

Na podstawie obserwacji i obliczeĂą wÂłoski matematyk Leonardo z Pizy (przydomek Fibonacci) odkryÂł, Âże fundamentalna konstrukcja przedmiotĂłw statycznych (linia, pÂłaska figura, bryÂła, zÂłoÂżona konstrukcja itp.) jak i rytmy oraz cykle zjawisk ruchomych we WszechÂświecie, a wiĂŞc i na Ziemi, oparta jest na zÂłotej proporcji – liczbie 1,618…Od jego przydomku nazwano jÂą liczbÂą Fi. Ma teÂż inne nazwy: zÂłoty podziaÂł, boski podziaÂł, Âśrodek Fidiasza (Âłac. dividina proportio).

ZÂłoty podziaÂł w geometrii

W przypadku najmniejszej jednostki – ograniczonej prostej (odcinka) – liczbĂŞ Fi otrzymujemy, jeÂśli stosunek dÂługoÂści caÂłego odcinka (x=a+b) do jego dÂłuÂższej czĂŞÂści (a) jest taki sam jak jego dÂłuÂższej czĂŞÂści (a) do krĂłtszej (b), czyli x (a+b):a = a:b

(https://monamornak.files.wordpress.com/2012/12/zc582oty-podziac582-odcinka.png)

zÂłoty podziaÂł odcinka

NajsÂłynniejszymi figurami geometrycznymi zawierajÂącymi najwiĂŞkszÂą liczbĂŞ zÂłotych podziaÂłĂłw jest piĂŞcioramienna gwiazda pitagorejska oraz pentagram – W figurach tych wszystkie przekÂątne dzielÂą siĂŞ nawzajem w stosunku zÂłotym.

CiÂąg Fibonacciego

W przypadku bardziej zÂłoÂżonych konstrukcji lub zjawisk, posÂługujemy siĂŞ ciÂągiem Fibonacciego, w ktĂłrym kolejne wyrazy (=liczby) ciÂągu to: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181,….

KaÂżda cyfra bÂądÂź liczba w nim wystĂŞpujÂąca jest sumÂą dwĂłch poprzednich. np.: 21=13+8/ 55=34+21/. DzielÂąc dowolnÂą liczbĂŞ ciÂągu przez poprzedniÂą, otrzymujemy zÂłotÂą liczbĂŞ 1,6 + zmienna(x)…

ZÂłota proporcja w przyrodzie i we WszechÂświecie

PrzykÂładem wystĂŞpowania w przyrodzie zÂłotej proporcji sÂą np.: wzĂłr skorupy Âślimaka, wzĂłr liÂścia bÂądÂź rozkÂład liÂści na gaÂłÂązkach, rozmieszczeni ziaren na tarczy sÂłonecznika czy Âłusek na szyszce, wzĂłr owocu ananasa w przekroju, spirala (helisa) DNA i RNA Âżywej komĂłrki, spiralny (Âśrubowy) ruch planet wzglĂŞdem siebie (wykazaÂł to Hartmut Warm, zobacz wpis 23) i gwiazd, spiralna forma galaktyk.

W ksztaÂłtach wielu roÂślin widaĂŚ linie spiralne. Na przykÂład na owocu ananasa 8 takich linii biegnie w jednÂą stronĂŞ a 5 lub 13 w przeciwnÂą. Na tarczy sÂłonecznika moÂże siĂŞ krzyÂżowaĂŚ 55 spiral z 89 (liczby te bywajÂą wiĂŞksze).

RĂłwnieÂż rĂłÂżyczki kalafiora uÂłoÂżone sÂą spiralnie. Owe linie spiralne opierajÂą siĂŞ na „zÂłotym kÂącie”, ktĂłry w przybliÂżeniu wynosi 137,5 stopnia..

Fibonacci1

(https://monamornak.files.wordpress.com/2012/12/fibonacci1.jpg?w=300&h=171)

ZÂłota proporcja w ciele czÂłowieka (Proporcje ciaÂła/ funkcje organizmu)

U proporcjonalnie zbudowanego mĂŞÂżczyzny dÂługoÂśĂŚ odcinka rĂŞki od nadgarstka do koĂąca palcĂłw dÂłoni tak siĂŞ ma do odcinka od nadgarstka do Âłokcia, jak ten ostatni odcinek do caÂłoÂści – czyli od Âłokcia do koĂąca palcĂłw dÂłoni.

W ten sam sposĂłb moÂżna podzieliĂŚ kaÂżdy palec dÂłoni, oprĂłcz kciuka.

ZÂłoty podziaÂł dzieli proporcjonalnie czÂłowieka w w pasie, tak samo rĂŞce opuszczone w dĂłÂł i wyprostowane wzdÂłuÂż nĂłg (Âśrodkowy palec dÂłoni) rĂłwnieÂż wyznaczajÂą liniĂŞ zÂłotego podziaÂłu.

KaÂżdy z uzyskanych tym sposobem segmentĂłw ciaÂła stanowi mniejszy lub wiĂŞkszy wariant zÂłotej liczby. Proporcja Fi jest poÂłÂączona z LudzkÂą DuszÂą i dostraja czÂłowieka na przyjĂŞcie wibracji Boskich Energii.

Proporcja Fi jest obecna w kaÂżdym stworzeniu. A oto boskie proporcje ludzkiego ciaÂła przedstawione na rysunku wykonanym przez Leonarda da Vinci:

(https://monamornak.files.wordpress.com/2012/12/fibonacci2.jpg?w=300&h=138)

Fibonacci2

CiÂąg Fibonacciego wystĂŞpuje w rozgaÂłĂŞzieniach kanalikĂłw oskrzelowych, w rytmie pracy serca, dobowych wahaniach temperatury ciaÂła, a takÂże odgrywa istotnÂą rolĂŞ w optymalizacji ludzkiego wzroku, zwÂłaszcza w jego dostosowaniu siĂŞ do kontrastu i natĂŞÂżenia ÂświatÂła.

To samo dotyczy ciÂśnienia krwi i dobowych rytmĂłw zdolnoÂści czÂłowieka do pracy (np. optymalne ciÂśnienie krwi to 130/80, czyli stosunek liczb 13/8, tj. liczb ciÂągu Fibonacciego).
W chwili obecnej takich prawidÂłowoÂści odkrywa siĂŞ coraz to wiĂŞcej.

Zaraz po urodzeniu krwinki biaÂłe noworodka, w procesie przystosowywania siĂŞ do zmieniajÂących siĂŞ warunkĂłw zewnĂŞtrznych, zaczynajÂą modyfikowaĂŚ swe skÂładniki, stabilizujÂąc poziom iloÂściowy w odstĂŞpach czasu wedÂług ciÂągu Fibonacciego.

JuÂż w czwartym dniu Âżycia struktura krwinek biaÂłych dochodzi do normy, zgodnie ze stanem harmonii zdrowego czÂłowieka.

WskaÂźnik stabilnoÂści systemu krwi w tym okresie wynosi przewaÂżnie H=0,617=1/d22, co jest bardzo bliskim odpowiednikiem zÂłotej proporcji.
W procesie rozwoju dziecka w okreÂślonych okresach Âżycia w organizmie zachodzÂą waÂżne procesy fizjologiczne zwiÂązane ze zmianami hormonalnymi i funkcjonowaniem gruczoÂłĂłw dokrewnych.

Np. w wieku 2-3 lat wyksztaÂłcajÂą siĂŞ zĂŞby mleczne, w wieku 5-8 lat nastĂŞpuje ich wymiana, zaczynajÂą siĂŞ teÂż uaktywniaĂŚ gruczoÂły pÂłciowe, w wieku 13 lat zachodzi gwaÂłtowna zmiana skÂładu hemoglobiny i liczby erytrocytĂłw we krwi.

Liczne badania fizjologĂłw wykazaÂły, Âże w mĂłzgu czÂłowieku powstajÂą fale elektrycznej aktywnoÂści, ktĂłrych czĂŞstotliwoÂśĂŚ okreÂśla stan organizmu.

Ustalono, Âże istnieje 5 swoistych stanĂłw w dojrzaÂłym mĂłzgu zdrowego czÂłowieka, ktĂłrym odpowiada oddzielny zakres czĂŞstotliwoÂści. Amplitudy i czĂŞstotliwoÂści fal elektrycznych mĂłzgu ulegajÂą nieprzerwanym zmianom.
Rosyjski uczony A.
SokoÂłow wykazaÂł, Âże granice kaÂżdego z rytmĂłw odpowiadajÂą liczbom ciÂągu Fibonacciego (1, 3, 8, 13, 34, 55). CzĂŞstotliwoÂśĂŚ wÂłaÂściwa kaÂżdemu rytmowi otrzymywana jest takÂże w drodze podziaÂłu odpowiedniego zakresu przez zÂłota liczbĂŞ.

ZÂłoty podziaÂł w sztuce i nauce (architektura, rzeÂźba, malarstwo, fotografia, literatura// informatyka, astronomia itp.)

ZÂłoty podziaÂł, bĂŞdÂący pierwotnym, boskim wzorem Natury i Kosmosu, a ktĂłry odkryÂł Fibonacci, artyÂści wyÂższych lotĂłw, Âświadomie lub podÂświadomie, wykorzystujÂą w kompozycjach architektonicznych, malarskich, fotograficznych, itp.

ZÂłote proporcje znane juÂż byÂły w staroÂżytnej sztuce i architekturze,a dzieÂłom opartym na zÂłotych proporcjach przypisywano walory estetyczne (efekt poczucia piĂŞkna).

Stosowano go np. w planach budowli na Akropolu.
Co najmniej od XX wieku wielu artystĂłw i architektĂłw tworzyÂło swoje dzieÂła z zachowaniem zÂłotej proporcji – szczegĂłlnie w formie zÂłotego prostokÂąta, w ktĂłrym stosunek dÂłuÂższego boku do krĂłtszego rĂłwny jest liczbie Fi.

ZÂłoty podziaÂł w muzyce

CiÂąg Fibonacciego moÂżna znaleÂźĂŚ rĂłwnieÂż w utworach muzycznych oraz w konstrukcji instrumentĂłw, np. w skrzypcach budowanym przez Antonio Stradivariego.

Przede wszystkim jednak zaleÂżnoÂści takie wystĂŞpujÂą w utworach muzycznych, tzn. w ich proporcjach rytmicznych.
WĂŞgierski muzykolog Erno Lendvai wykryÂł wiele takich zaleÂżnoÂści w muzyce Beli BartĂłka, przede wszystkim w Muzyce na instrumenty strunowe, perkusjĂŞ i czelestĂŞ, gdzie w cz.

I kolejne odcinki formy zaczynajÂą siĂŞ w nastĂŞpujÂącym porzÂądku: zakoĂączenie ekspozycji – t. 21/ poczÂątek stretto – t. 34/ kulminacja czĂŞÂści – t. 55/ koniec czĂŞÂści – t. 89/.
Kolejne odcinki grane przez fortepian majÂą dÂługoÂśĂŚ: 89, 55, 34, 21, 13 ĂŚwierĂŚnut, a wszystkie instrumenty razem grajÂą: 21, 34, 55, 89, 144 ĂŚwierĂŚnut.

Pitagorejczycy odkryli, Âże p r z y c z y n Âą d Âź w i ĂŞ k u j e s t r u c h.

Ruch oparty jest na interwaÂłach, czyli odstĂŞpach czasowych miĂŞdzy poszczegĂłlnymi uderzeniami/ruchami i automatycznie dÂźwiĂŞkami, ktĂłre te uderzenia/ruchy emitujÂą.
U podstaw harmonijnie brzmiÂących utworĂłw muzycznych, ktĂłre posiadajÂą optymalny rytm odczuwany jako piĂŞkny, leÂży zÂłota proporcja, czyli ciÂąg Fibonacciego

ZÂłoty podziaÂł w literaturze

Zdaniem rosyjskiego filozofa A.F. ÂŁosiewa, ktĂłry skomentowaÂł jedno z rosyjskich wydaĂą dzieÂł Platona nastĂŞpujÂąco: „caÂła jego proporcjonalnoÂśĂŚ oparta jest na zasadzie zÂłotego podziaÂłu lub harmonicznego podziaÂłu 9, zapoÂżyczonego od PitagorejczykĂłw”.

OdrĂŞbnymi elementami rytmicznymi w poezji, znanymi od czasĂłw staroÂżytnych sÂą stopy rytmiczne, takie jak np. jamb, trochej, amfibrach, anapest itd., majÂące, jak wiadomo sylaby akcentowane i nieakcentowane.
W poÂłÂączeniu ze ÂśredniĂłwkami (przerwy miĂŞdzy segmentami wyrazĂłw) tworzÂą melodiĂŞ utworu poetyckiego.

PrzykÂładem poezji opartej na zÂłotym podziale, ktĂłra poprzez niego brzmi harmonijnie, sÂą utwory A. Mickiewicza (ÂśredniĂłwka zaznaczona jest liniÂą pionowÂą)

„Litwo! Ojczyzno moja! | ty jesteÂś jak zdrowie;

Ile ciĂŞ trzeba ceniĂŚ, | ten tylko siĂŞ dowie,

Kto ciĂŞ straciÂł. I DziÂś piĂŞknoÂśĂŚ twÂą I w caÂłej ozdobie

WidzĂŞ i opisujĂŞ, | bo tĂŞskniĂŞ po tobie…”

(A.Mickiewicz, Pan Tadeusz, KsiĂŞga I)

Proporcja zÂłota jako przejaw harmonijnej budowy utworu poetyckiego bardzo czĂŞsto pojawia siĂŞ teÂż m.in. w prozie i poezji najwiĂŞkszego poety rosyjskiego A. Puszkina.

RĂWNIEÂŻ STRUKTURA ÂŚWIĂTEGO KALENDARZA MAJĂW TZOLKIN OPARTA JEST NA ZÂŁOTYCH LICZBACH (2 i 13) I NA ICH WIELOKROTNOÂŚCIACH: 20 (10Ă2=liczba pieczĂŞci) i 260 (13Ă20 = liczba kinĂłw w jednym caÂłym cyklu), 13 = liczba kinĂłw w fali.

Tak wiĂŞc zÂłota proporcja daje efekt estetyczny, a co za tym idzie, wywoÂłuje w czÂłowieku poczucie harmonii.

A to w konsekwencji wywoÂłuje w nas poczucie szczĂŞÂścia i radoÂści. TYLKO SERCE, KTĂREGO CZĂSTOTLIWOÂŚĂ ENERGETYCZNA IDEALNIE ODPOWIADA ZÂŁOTEJ LICZBIE FI, ÂŁÂĄCZY CZÂŁOWIEKA Z WYÂŻSZYMI POZIOMAMI BYTU I Z CAÂŁYM WSZECHÂŚWIATEM.

A Z TEGO RODZI SIĂ TRANSCENDENTNA INTELIGENCJA SERCA! Tylko ten, kto opanowaÂł sferĂŞ fizycznÂą, emocjonalnÂą i mentalnÂą (=ziemskie ego), osiÂąga doskonaÂłÂą czĂŞstotliwoÂśĂŚ na poziomie serca energetycznego, a tym samym Âżyje w stanie ducha, ktĂłry odpowiada Uniwersalnej MiÂłoÂści (Uniwersalnej Harmonii), poniewaÂż poprzez ÂświadomÂą transformacjĂŞ niÂższego ja wysyÂłamy automatycznie impuls do naszego WyÂższego Ja, ktĂłre nastĂŞpnie podwyÂższa i kalibruje enegiĂŞ czakry serca

Dan Winter twierdzi, Âże w chwili, gdy odczuwamy miÂłoÂśĂŚ lub wspĂłÂłodczuwamy, nasze serce staje siĂŞ ÂźrĂłdÂłem dÂźwiĂŞkĂłw, ktĂłrych harmonia oparta jest Boskiej Proporcji, czyli liczby Fi (1,618):

https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=HYpiea1UL0Y

/We wpisach 17 i 23 poruszany jest m.in. temat fraktalnoÂści/

https://monamornak.wordpress.com/2012/12/17/37-gregg-braden-serce-ma-swoj-mozg-i-jest-inteligentne/

7: MiÂłoÂśĂŚ, wspĂłÂłczucie i liczba Phi [PL, ENG]]

/Wpisy 20 i 27 mĂłwiÂą teÂż o Czakrze Serca/

Serce – wyjÂątkowo czuÂły organ
SiÂła serca

fot. dream designs/FreeDigitalPhotos.net

Czy zwrĂłciÂłeÂś kiedyÂś uwagĂŞ w jaki sposĂłb bije Twoje serce? Co siĂŞ dzieje gdy jesteÂś zakochany? Gdy odczuwasz radoÂśĂŚ? Jak zmienia siĂŞ rytm Twojego serca gdy jesteÂś zdenerwowany? Czy zastanawiaÂłeÂś siĂŞ jakie znaczenia ma to dla Twojego zdrowia?

Serce czÂłowieka rozwija siĂŞ niemal od momentu poczĂŞcia pÂłodu i jest ono pierwszym organem wewnĂŞtrznym, jaki powstaje. Jego struktura ksztaÂłtuje siĂŞ juÂż w drugim tygodniu ciÂąÂży, a po 21 dniach serce zaczyna biĂŚ. Zarodek ma wĂłwczas mniej niÂż 5mm dÂługoÂści. WystĂŞpujÂące skurcze serca nie podlegajÂą kontroli nerwowej, bowiem centralny ukÂład nerwowy (mĂłzg i rdzeĂą krĂŞgowy) zaczyna rozwijaĂŚ siĂŞ dopiero po kolejnym tygodniu. Nauka do tej pory nie potrafi wyjaÂśniĂŚ co powoduje pierwsze uderzenie serca. Fakt ten sprawia, Âże lekarze i badacze na caÂłym Âświecie zastanawiajÂą siĂŞ co w takim razie reguluje pracĂŞ serca i czy na pewno peÂłni ono rolĂŞ wyÂłÂącznie pompki pompujÂącej krew do ÂżyÂł. Po 8 tygodniach ciÂąÂży serce jest juÂż w peÂłni rozwiniĂŞte i tylko roÂśnie aÂż do chwili narodzin. MĂłzg natomiast dopiero po 4 miesiÂącach osiÂąga peÂłnÂą liczbĂŞ neuronĂłw, ktĂłre zaczynajÂą siĂŞ rozwijaĂŚ.1

Od czasĂłw staroÂżytnych sercu przypisywano ogromne znaczenie. ÂŁÂączono je z uczuciami, a nawet uwaÂżano za siedzibĂŞ myÂśli i rozumu (np. przez Arystotelesa). W wielu kulturach m.in. naszej rodzimej sÂłowiaĂąskiej serce uwaÂżane byÂło takÂże za ostojĂŞ duszy. Dla staroÂżytnych Egipcjan to wÂłaÂśnie serce, a nie mĂłzg byÂło siedliskiem emocji, myÂśli, woli i intencji. Co ciekawe, wspĂłÂłczesna nauka pokazuje, Âże tkwi w tym wszystkim nawet wiĂŞcej niÂż przysÂłowiowe ziarno prawdy.2
Komunikacja miĂŞdzy sercem a mĂłzgiem

fot. atibodyphoto/FreeDigitalPhotos.net

Grupa uczonych z Instytutu HeartMath w Boulder Creek w Kalifornii, ktĂłry jest poÂłÂączony z Uniwersytetem w Stanford od 1991 roku zajmuje siĂŞ dokÂładnym badaniem serca, jego komunikacji z mĂłzgiem i powiÂązaĂą z emocjami. DziĂŞki swym rewolucyjnym odkryciom Instytut ten opublikowaÂł w literaturze naukowej wiele prac dotyczÂących wyjÂątkowej roli jakÂą serce odgrywa w funkcjonowaniu mĂłzgu.

Badania wykazaÂły, Âże aÂż 60% komĂłrek w sercu to neurony. OdpowiadajÂą one za pamiĂŞĂŚ krĂłtko i dÂługotrwaÂłÂą. Dotychczas uwaÂżano, Âże znajdujÂą siĂŞ one wyÂłÂącznie w mĂłzgu. Za sprawÂą sieci neuroprzekaÂźnikĂłw, biaÂłek i neuronĂłw serce wyposaÂżone jest w struktury podobne do tych, ktĂłrymi dysponuje mĂłzg. Ok. 40 tys. neuronĂłw w sercu zajmuje siĂŞ przetwarzaniem informacji.

Naukowcy zaobserwowali, Âże serce i mĂłzg nieustannie wymieniajÂą siĂŞ informacjami oraz wzajemnie na siebie oddziaÂłujÂą. Istnieje nawet bezpoÂśrednie poÂłÂączenie serca z centrum ciaÂła migdaÂłowatego, czyli obszarem mĂłzgu odpowiedzialnym za emocje. OkazaÂło siĂŞ takÂże, Âże to gÂłĂłwnie serce komunikuje siĂŞ z mĂłzgiem, a nie odwrotnie i robi to na cztery rĂłÂżne sposoby:

neurologicznie (impulsy nerwowe)
biochemicznie (hormony i neuroprzekaÂźniki)
biofizycznie (puls)
energetycznie (pole elektromagnetyczne, odczytywane przez EKG)

Istotny jest tu czwarty z wymienionych sposobĂłw komunikacji, bowiem pole elektromagnetyczne skÂłada siĂŞ na rzeczywistoÂśĂŚ w jakiej Âżyjemy. Odkryto, Âże serce emituje ok 5000 razy silniejsze pole magnetyczne i 60 razy silniejsze pole elektryczne niÂż mĂłzg. SiĂŞga ono daleko poza nasze ciaÂło, dlatego moÂżna je zmierzyĂŚ z odlegÂłoÂści nawet ponad pĂłÂłtora metra.
Pole elektromagnetyczne serca

Pole elektromagnetyczne serca

Serce emituje pole elektromagnetyczne, ktĂłrego oÂś umiejscowiona jest w samym jego Âśrodku. KsztaÂłtem przypomina torus. WewnÂątrz niego pojawiajÂą siĂŞ rozszerzajÂąc mniejsze pola toroidalne. Wszystkie pola zeÂśrodkowane sÂą na tej samej osi. Serce wytwarza najpotĂŞÂżniejsze pole elektromagnetyczne w caÂłym naszym ciele.

SygnaÂły wysyÂłane z serca zmieniajÂą fale mĂłzgowe, co takÂże moÂżna zmierzyĂŚ. Wynika z tego, Âże serce wpÂływa na nasze postrzeganie, zdolnoÂści poznawcze i uczucia. Badania udowodniÂły, Âże serce jest gÂłĂłwnym elementem naszego systemu emocjonalnego. Naukowcy zaobserwowali rĂłwnieÂż, Âże poprzez pole energetyczne mamy takÂże wpÂływ na osoby znajdujÂące siĂŞ w naszym otoczeniu.

WczeÂśniej nauka zakÂładaÂła, Âże nasze serce w stanie spoczynku bije jak metronom – w idealnie rĂłwnych odstĂŞpach. Jednak gdy lekarz bada puls podaje wynik dla uderzeĂą, na ktĂłre akurat trafiÂł. Nie sprawdza kaÂżdego, podczas gdy elektrokardiogram i skaner fal elektromagnetycznych pokazujÂą kaÂżde bicie serca.3 Dopiero wĂłwczas widaĂŚ rĂłÂżnicĂŞ w dÂługoÂści odstĂŞpĂłw miĂŞdzy uderzeniami serca. DziĂŞki tym badaniom wiemy, Âże nawet zdrowe serce w stanie spoczynku bije w nieregularnych odstĂŞpach.

Dlaczego zrozumienie rytmu serca jest tak waÂżne? Z jego pomocÂą jesteÂśmy w stanie poznaĂŚ nasze umiejĂŞtnoÂści adaptacyjne do wymagaĂą sytuacyjnych i Âśrodowiskowych, ktĂłrym jesteÂśmy caÂły czas poddawani.
Koherencja psychofizjologiczna

Wykres przedstawiajÂący zmianĂŞ tĂŞtna pod wpÂływem zmiany emocji z negatywnych na pozytywne – Instytut HeartMath

Zmiany w rytmie serca powodowane sÂą przez wiele czynnikĂłw. Badania Instytutu HeartMath wykazujÂą, Âże na zmianĂŞ pulsu najwiĂŞkszy wpÂływ majÂą uczucia i emocje. Negatywne emocje jak stres, zÂłoÂśĂŚ, frustracja, czy strach wywoÂłujÂą chaotyczny rytm serca oraz powodujÂą spadek energii i wydajnoÂści organizmu. Natomiast pozytywne emocje wysyÂłajÂą zupeÂłnie inny sygnaÂł. Gdy doÂświadczamy emocji takich jak miÂłoÂśĂŚ, wdziĂŞcznoÂśĂŚ, czy radoÂśĂŚ rytm serca staje siĂŞ uporzÂądkowanÂą, harmonijnÂą falÂą. Co ciekawe fala ta jest wtedy porĂłwnywalna do fal ze spektrum ÂświatÂła lub zapisu fal dÂźwiĂŞkowych. Harmonia ta przekÂłada siĂŞ na lepsze funkcjonowanie organizmu.

Badania pokazujÂą, Âże tworzenie i podtrzymywanie pozytywnych emocji uÂłatwia zmianĂŞ w funkcjonowaniu naszego ciaÂła oraz przejÂście do stanu okreÂślanego jako Koherencja Psychofizjologiczna, czyli harmonia pomiĂŞdzy ciaÂłem, umysÂłem i emocjami.

W jednym z eksperymentĂłw za pomocÂą urzÂądzeĂą pomiarowych badano osobĂŞ poddanÂą negatywnym emocjom. Zmierzono jej oddech, rytm serca i ciÂśnienie krwi w czasie 300 sekund. KaÂżdy z wykresĂłw ukÂładaÂł siĂŞ w chaotyczne fale. Potem badany zastosowaÂł technikĂŞ „szybkiej koherencji” opracowanÂą przez Instytut HeartMath, ktĂłra wzmagaÂła uczucie miÂłoÂści i wdziĂŞcznoÂści. Natychmiast wszystkie trzy zapisy zharmonizowaÂły siĂŞ i pozostaÂły takie do koĂąca trwania eksperymentu. Badanie to powtarzano wielokrotnie takÂże z innymi osobami. Efekt byÂł porĂłwnywalny. Pozytywne emocje wywoÂływaÂły fizjologiczne korzyÂści w organizmie. Udowodniono, takÂże Âże znaczÂąco wzmacniajÂą one system immunologiczny czÂłowieka.4

Naukowcy z uniwersytetu Aalto na podstawie badaĂą przeprowadzonych na grupie ponad 700 osĂłb stworzyli mapĂŞ emocji. Uczestnicy badania wprowadzani byli w rĂłÂżne silne emocje po czym zaznaczali miejsca na ciele w ktĂłrych odczuwali wiĂŞkszÂą, bÂądÂź mniejszÂą aktywnoÂśĂŚ. Kolorem ÂżĂłÂłtym oznaczali miejsca w ktĂłrych odczuwali emocje, czerwonym gdy one rosÂły, a niebieskim gdy malaÂły. Eksperyment ten wykazaÂł, Âże emocje wywoÂłujÂą konkretne doznania w naszym ciele. Mapa kaÂżdej z emocji sÂą rĂłÂżne, a wzory odczuĂŚ okazaÂły siĂŞ wspĂłlne dla rĂłÂżnych kultur Europy Zachodniej i Azji Wschodniej. WedÂług naukowcĂłw oznacza to, Âże emocje i odpowiadajÂące im wzorce w ciele majÂą podstawĂŞ biologicznÂą.5

Mapa emocji

fot. Uniwersytet Aalto

Zaprezentowane powyÂżej badania zachĂŞcajÂą do ponownego zastanowienia siĂŞ nad rolÂą jakÂą serce i emocje odgrywajÂą w naszym Âżyciu i zdrowiu. Serce moÂże peÂłniĂŚ znacznie waÂżniejsze zadanie niÂż mu do tej pory przypisywano. JeÂżeli reaguje ono na nasze emocje i adekwatnie do nich wpÂływa na funkcjonowanie naszego organizmu, powinniÂśmy zwracaĂŚ wiĂŞkszÂą uwagĂŞ na negatywne stany emocjonalne w ktĂłrych siĂŞ znajdujemy. DbaĂŚ o szybki powrĂłt do rĂłwnowagi poprzez przywoÂływanie dobrych wspomnieĂą (stan koherencji). Jak pokazujÂą badania nasze emocje mogÂą nam zarĂłwno sÂłuÂżyĂŚ jak i szkodziĂŚ. Warto mieĂŚ to na uwadze, choĂŚ czeka nas jeszcze wiele badaĂą nim dokÂładnie poznamy wszystkie funkcje naszego serca.

WypowiedÂź Dr. Rollina McCraty’ego wiceprezesa i dyrektora ds. badaĂą Instytutu HeartMath.

ÂŹrĂłdÂła i materiaÂły uzupeÂłniajÂące:

Okres prenatalny – Wikipedia
Symbolika serca – Wikipedia
Ib, serce Egipcjan – Wikipedia
„Kiedy komputer po raz pierwszy okazaÂł siĂŞ lepszy od lekarza?” – Focus
„Science of The Heart: Exploring the Role of the Heart in Human Performance” – Institute of HeartMath
„The Energetic Heart: Bioelectromagnetic Interactions Within and Between People” – Institute of HeartMath (dokument pdf)
Mapa emocji – Focus

http://bioenergonauka.pl/serce-wyjatkowo-czuly-organ/

KOD PESZEROWY I WIEDZA WSPÓŁCZESNA

Dyskusje => Komentarze => Wątek zaczęty przez: Kiara Wrzesień 14, 2016, 22:59:08